Als je het goed doet, klinkt het zo:
TICK-tat, TICK-tat, TICK-tat,
TICK-tat, TICK-tat, TICK-tat.
Je doet het fout als het zo klinkt:
tick-TAT, tick-TAT, tick-TAT.
[Klein ding. Groots idee.]
[Kyra Gaunt over het springtouw]
Het springtouw is een simpel object.
Het kan gemaakt worden van touw,
waslijn of bindgaren.
Het zit, een soort van,
in elkaar gedraaid.
Hoe beschrijf je zoiets?
Het is belangrijk
dat het een bepaald gewicht heeft
en dat het touw
een soort zweepgeluid maakt.
Het is niet bekend waar het springtouw
oorspronkelijk vandaan komt.
Er is wat bewijs dat het
uit Egypte of Fenicië zou komen
en is meegereisd naar Noord-Amerika
met Nederlandse kolonisten.
Het springtouw werd populair
toen vrouwenkleding wat strakker werd
en de pantalon werd uitgevonden.
Meisjes konden toen dus touwtjespringen,
doordat het touw niet meer
achter hun rokken bleef hangen.
Gouvernantes gebruikten het
om hun pupillen te trainen.
Zelfs Afrikaanse kinderen die slaaf
waren geweest in het vooroorlogse Zuiden
gingen touwtje springen.
In de 50er jaren, in Harlem,
Bronx, Brooklyn en Queens,
kon je meisjes zien
touwtjespringen op de stoep.
Soms draaiden ze twee touwen tot één touw,
maar je kon ze ook
tegen elkaar in ronddraaien.
Het springtouw werkte als een metronoom,
tick, tick, tick, tick,
waar je rijmpjes, ritmes
en liedjes aan toe kan voegen.
Springtouwen creëerden een omgeving
waar we iets in te brengen hadden,
iets dat groter was dan de buurt.
Een dubbel springtouw blijft een krachtig
symbool van cultuur en identiteit
voor zwarte vrouwen.
Van de 50'er tot de 70'er jaren
mochten meisjes niet sporten.
Jongens speelden honkbal,
basketbal en voetbal,
terwijl meisjes niet mochten.
Er is veel veranderd, maar in die tijd
bepaalden meisjes
de regels in de speeltuin.
Ze zorgden dat jongens
niet mee mochten doen.
Het was een plek
waar meisjes de baas waren.
Het was een plek waar ze konden stralen.
Maar ik denk dat het ook voor jongens was,
omdat zij het ritme hoorden.
Volgens mij is dit de basis geweest
van vele hiphopritmes.
Ze baseerden zich op liedjes die ze
hoorden van spelende zwarte meisjes.
(Gezang)
"Country Grammar" van Nelly
heeft een Grammy award gewonnen
omdat mensen de melodie al kenden.
(Zingt) "We're going down down baby
your street in a Range Rover ... "
Dat is het begin van "Down down, baby,
down down the roller coaster,
sweet, sweet bay, I'll never let you go."
Iedereen die opgroeide
in een zwarte stadswijk kende die muziek.
En dus was het een gegarandeerde hit.
Het draaien van het touw hielp de liedjes
te laten blijven hangen in je hoofd,
inclusief het zingen
en de bewegingen die erbij hoorden,
wat gewoon hoort bij wat ik noem
'kinetische oraliteit' --
spreektaal en lichaamstaal.
Het is iets dat van generatie
op generatie wordt doorgegeven
en op een bepaalde manier
helpt het touw daarbij.
Je hebt een object nodig
om herinneringen aan op te hangen.
Dus je kunt een springtouw
gebruiken voor allerlei soorten dingen.
Het overbrugt culturen.
Ik denk dat het nog steeds bestaat
omdat mensen moeten bewegen.
En ik denk dat soms de simpelste objecten
het meest de creativiteit stimuleren.