[Kerry James Marshall: Müzeler Hakkında]

Müzeye girdiğinizi düşünün.

Özellikle büyük ve kapsamlı 
müzelerin tasarımı

içeri adım attığınızda
sanat dünyasına girişiniz

ilkel ve antik koleksiyonlar
aracılığıyla olacak şekildedir.

Sonra merdivenlerden çıkmaya başlıyorsunuz

ve Orta Çağ Avrupa 
eserlerine ulaşıyorsunuz.

Sonra 14. yüzyıl, 15. yüzyıl, 16. yüzyıl,

17. yüzyıl, 18. yüzyıl
ve 19. yüzyıldan geçiyorsunuz.

Buradakilerin hepsi büyüleyici eserler.

Hepsi çok iyi eserler.
Hepimiz çok beğeniyoruz.

Fakat bir noktadan sonra aniden,

bu denli hünerli bir anlatı
içeren tarih şeridindeki

eksikliğinizin farkına varıyorsunuz.

Sanat tarihinin böyle şekillendiğini

sorgusuz sualsiz kabul ediyoruz.

Bir şeyler yapanlar,
en iyi şeyleri yapanlar

hep Avrupalılar olarak gösteriliyor.

Hepsi Avrupalılar.

Peki diğerleri ne zaman
bu işe dahil oluyorlar?

Ancak Avrupalıların hükmü altına girip
kolonileştirildikten sonra.

Ardından ne yapmaya başlıyorlar?

Avrupalılar bunca zamandır
ne yapıyorsa onu yapmaya başlıyorlar.

New York Modern Sanat Müzesi,
Whitney Müzesi, Metropolitan Müzesi gibi

insanların eserlerini sergiletmek için
kapıştığı kurumlar gibi

siyahiler, Çinliler veya başka
kişiler tarafından yönetilen

daha pek çok kurum olsaydı

bu durum bir problem olmaktan çıkardı.

Herkes tarafından en iyi olarak
tanınan tek tip kurumların olması

bu problemi ortaya çıkarıyor.

Eğer o kurumların başında değilseniz

bu kurumları kontrol edenlerden sürekli

sizin eserlerinize yer vermelerini 
istemekten başka çareniz olmuyor.