[Κέρι Τζέιμς Μάρσαλ: Σχετικά με τα 
Μουσεία]

Μπαίνεις μέσα σε ένα μουσείο και
ο τρόπος που τα μουσεία είναι δομημένα-

ειδικά τα μεγάλα εγκυκλοπαιδικά
μουσεία,

όπου μπαίνεις μέσα και η πρώτη σου
επαφή με τον κόσμο της τέχνης

είναι μέσα από τις προϊστορικές και 
τις αρχαίες συλλογές.

Και μετά ανεβαίνεις τις σκάλες και 
πηγαίνεις...

πηγαίνεις στην αίθουσα της μεσαιωνικής
Ευρώπης.

Και μετά περνάς από τον 14ο στον 15ο 
αιώνα,

και συνεχίζεις διαδοχικά στον 16ο, 
τον 17ο, τον 18ο και τον 19ο αιώνα,

Όλα αυτά είναι υπέροχα πράγματα.

Όλα αυτά είναι καλά. Σε όλους
μας αρέσουν.

Αλλά σε κάποια φάση..

Σε κάποια φάση αντιλαμβάνεσαι ότι
απουσιάζεις από

αυτή τη χρονική σειρά που αναπτύσσει
μια ρητορική της υπεροχής.

Το θεωρούμε δεδομένο ότι έτσι έχει
δομηθεί η ιστορία της τέχνης.

Είναι κάπως έτσι, οι άνθρωποι που
φτιάχνουν, που δημιουργούν τα έργα-

και μιλάμε για τους ανθρώπους που
φτιάχνουν τα καλύτερα έργα..

Ξέρετε είναι όλοι Ευρωπαίοι.

Όλοι είναι Ευρωπαίοι.

Πότε κάνουν την εμφάνισή τους οι 
άλλοι λαοί σε αυτό το πεδίο;

Μόνο αφού έχουν κατακτηθεί και αποικηθεί
από τους Ευρωπαίους.

Και τότε τι κάνουν;

Αρχίζουν να μιμούνται τους Ευρωπαίους.

Αν υπήρχαν πολλά ιδρύματα σαν το Μουσείο
Σύγχρονης Τέχνης,

σαν το Μουσείο Γουίτνεϊ, ή σαν το 
Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης-

αν υπήρχαν τόσα ιδρύματα όσα οι 
άνθρωποι που παλεύουν να μπουν σε αυτά

τα οποία θα διοικούνταν από μαύρους και
Ασιάτες και από όλους,

τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα.

Είναι πρόβλημα γιατί υπάρχει μόνο 
αυτό το συγκεκριμένο σύνολο ιδρυμάτων

το οποία όλοι αναγνωρίζουν ως τα καλύτερα,

και εμείς, οι μη λευκοί, δεν τα ελέγχουμε 
καθόλου,

οπότε πρέπει να ζητάμε από εκείνους που τα
ελέγχουν να μας αφήσουν να συμμετέχουμε.