ผมอยากจะบอกอะไรกับคุณในสิ่งที่คุณรู้อยู่แล้ว โลกเรามันไม่สวยงาม ขนาดมีแสงอาทิตย์ มีรุ้งกินน้ำตลอดหรอกนะ มันเป็นที่ที่โหดร้ายและสกปรกโสมม ผมไม่สนหรอก ว่าคุณจะเก่งแค่ไหน มันจะอัดคุณจนล้มลงแล้วกดคุณไว้อยู่อย่างนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณ ผม หรือใครก็ตามแต่ จะไม่มีใครอัดคุณหนักเท่ากับชีวิตอีกแล้ว แต่มันไม่ใช่ว่าคุณจะโดนอัดหนักเท่าไหร่ มันอยู่ที่คุณจะยอมโดนอัดเท่าไหร่แล้วยังเดินต่อไปได้ อยู่ที่คุณจะรับมันได้เท่าไหร่ แล้วยังเดินต่อได้ นี่แหละคือชัยชนะ ความเจ็บปวดมันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น อาจจะเจ็บแค่นาทีเดียว ชั่วโมงเดียว จะหนึ่งวัน หรือหนึ่งปีก็ตาม แต่ท้ายที่สุดมันก็จะบรรเทาลง และสิ่งอื่นก็จะเข้ามาแทนที่ แต่ถ้ายอมแพ้ล่ะก็ ความเจ็บก็จะคงอยู่ตลอดไป ช่องว่างของความผิดพลาดนั้นเล็กมาก แค่ช้าไปครึ่งก้าว หรือเร็วไปครึ่งก้าว คุณก็พลาดแล้ว แค่ช้าไปเสี้ยววินาที หรือเร็วไป คุณก็คว้ามันไม่ทัน ส่วนเติมเต็มช่องว่างที่เราต้องการนั้น มันมีอยู่รอบตัวเรา อยู่ในช่วงเบรกของทุกเกม ทุกนาที ทุกๆวินาที "ลูกจะต้องมีความใฝ่ฝัน และลูกจะต้องปกป้องมันไว้ พวกที่ทำอะไรเองไม่เป็นก็จะบอกลูกว่าลูกทำไม่ได้หรอก ถ้าลูกต้องการอะไรก็ตาม ลูกต้องทำมันให้ได้" จงอย่ากลัวที่จะล้มเหลว คุณไม่สามารถชนะได้ตลอดหรอก แต่ก็อย่ากลัวที่จะตัดสินใจ คุณจะต้องเชื่อมั่น ว่าบางสิ่งที่แปลกใหม่จะเกิดขึ้น "คนที่พูดว่าเขาทำได้ และคนที่พูดว่าเขาทำไม่ได้ เขาพูดถูกทั้งสองคนแหละ" พวกคุณชอบบอกว่าอยากประสบความสำเร็จ จริงๆพวกคุณไม่ได้อยากได้มันจริงๆหรอก คุณแค่อย่างได้มันไว้เก๋ๆเท่านั้น คุณไม่ได้ต้องการมันมากกว่าที่คุณอยากจะไปปาร์ตี้ คุณไม่ได้อยากได้มันมากกว่าที่คุณอยากจะดูเท่ พวกคุณส่วนใหญ่ไม่ได้ต้องการมันมากเท่าที่คุณอยากจะนอน ความกลัวที่ร้ายแรงที่สุดของเราไม่ใช่ความไม่เพียงพอ ความกลัวที่ร้ายแรงที่สุดก็คือเรานั้นมีพลังมากเกินกว่าจะวัดได้ต่างหากล่ะ ไม่ใช่ความมืดหรอกที่ทำให้เรากลัว แสงสว่างของเราต่างหากล่ะ คุณจะต้องค้นให้ลึกลงไปอีก แล้วถามตัวเองว่า คุณอยากจะเป็นใครกันแน่ หาให้เจอว่าอะไรที่ทำให้เรามีความสุข ถึงแม้ว่ามันจะดูไร้สาระในสายตาคนอื่นก็ตาม จงเลือก แค่คุณเลือก ว่าจะให้มันเป็นอย่างไร คุณอยากจะเป็นใคร คุณจะทำมันได้อย่างไร แค่เลือกแค่นั้นเอง "ทำไมกัน ทำไมผมถึงเป็น MVP ในลีกไม่ได้ ทำไมผมถึงเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุดในลีกนี้ไม่ได้ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผมถึงทำไม่ได้" "คุณพูดอะไรกับไอ้หนุ่มนั่น" "มันไม่ได้อยู่ที่คุณอัดหนักเท่าไหร่ มันอยู่ที่คุณจะโดนอัดเท่าไหร่แล้วยังเดินหน้าต่อไปได้ คุณจะรับมันได้แค่ไหนแล้วยังเดินต่อได้ ลูกขึ้น ลุกขึ้น ลุกขึ้นมาแล้วจงอย่ายอมแพ้เด็ดขาด" เราจะยอมให้โดนอัดเละอยู่ที่นี่ หรือ เราจะสู้กับมันหาทางกลับไปหาแสงสว่าง เราจะปีนออกจากขุมนรกนี้ ค่อยๆทีละนิด จงพร้อมที่จะสละตัวตนของคุณเพื่อสิ่งที่คุณกำลังจะเป็น คุณส่วนมากไม่ได้อยากประมบความสำเร็จ เพราะแค่ ตอนคุณเรียนแล้วคุณเหนื่อย คุณก็ยอมแพ้ "ผมไม่เก่งเลข" ก็ใช่น่ะสิ คุณไม่เคยเรียนมันนี่นา "ผมเขียนไม่เก่ง" เพราะคุณไม่เคยเขียนมาก่อนไงล่ะ พรสวรรค์น่ะคุณมีโดยธรรมชาติ แต่ทักษะน่ะมาจากการฝึกฝนอย่างหนักเป็นชั่วโมงๆ ถ้าคุณไม่ได้ทำให้ชีวิตใครบางคนดีขึ้น คุณก็กำลังเสียเวลาของคุณอยู่ อย่าร้องไห้แล้วยอมแพ้ ให้ร้องไห้แล้วเดินต่อ อย่างร้องไห้แล้วล้มเลิก คุณทุกข์อยู่แล้ว คุณเจ็บอยู่แล้ว ไปเอาราวัลจากมันมาสิ ถ้าคุณรู้ว่าคุณคู่ควรแล้วล่ะก็ ไปเลย ไปเอาสิ่งที่คุณคู่ควรกับคุณมา แต่คุณต้องยอมที่จะโดนอัดกลับมาด้วย คุณต้องไม่ชี้นิ้วต่อว่าคนอื่น ว่าคุณไม่ได้มาอยู่จุดที่คุณอยากจะอยู่ เพราะเขาคนนั้น คนนี้ หรือใครก็ตาม มีแต่พวกขี้ขลาดเท่านั้นที่ทำ และนั่นไม่ใช่คุณ คุณดีกว่านั้นเยอะ เพราะทุกวันคือวันใหม่ ทุกช่วงเวลาคือเวลาใหม่ๆ ตอนนี้คุณจะต้องออกไปแสดงให้พวกนั้นเห็น ว่าคุณน่ะ แตกต่างจากพวกเขา ตอนนี้เลย ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าผมเก่งกาจขนาดไหน ลูกา บทที่17 เขียนไว้ว่า "ในอณาจักรของพระเจ้า อยู่ในจิตของเรา" ไม่ใช่อค่คนหนึ่งคน หรือแค่พวกเรา แต่เป็นคนทุกคนต่างหาก อยู่ในตัวคุณ คูรนั่นแหละ คนที่มีพลัง พลังที่สร้างเครื่องจักรได้ พลังที่สร้างความสุขได้ คุณน่ะแหละ คนที่สามารถทำให้ชีวิตมีอิสระและสวยงาม ที่ทำให้ชีวิตนี้เป็นการเดินทางแสนมหัศจรรย์ ทีนี้คุณจะทำอย่างไรล่ะ เพราะขอบเขตที่เรียกว่าความกลัว มันก็แค่ภาพลวงตาเท่านั้น