Levende systemen
zijn er al miljarden jaren
en blijven nog
vele miljarden meer rondhangen.
In de levende wereld bestaat afval niet.
In plaats daarvan
worden materialen verplaatst.
Het afval van de een
is het voedsel van de ander.
De zon levert energie,
dingen groeien en gaan dan dood,
en voedingsstoffen keren
veilig terug in de grond.
En dat werkt.
En toch hebben we als mensen
een lineaire benadering gekozen.
We nemen, we maken, we gooien weg.
Een nieuw model telefoon komt uit.
Dus we gooien de oude weg.
Onze wasmachine heeft kuren.
Dus kopen we een nieuwe.
Elke keer als we dat doen
slokken we een deel op
van een eindige voorraad grondstoffen
en produceren we vaak giftig afval.
Op de lange termijn werkt dat niet.
Wat werkt dan wel?
Als we accepteren dat het cyclische model
van de levende wereld werkt,
kunnen we dan ons denken veranderen
zodat ook wij
als een circulaire economie opereren?
Laten we kijken
naar de biologische cyclus.
Hoe kan ons afval waarde toevoegen in plaats van verminderen?
Door producten en componenten en de verpakkingen waarin deze komen
te heroverwegen en opnieuw te ontwerpen,
kunnen we veilige en composteerbare materialen maken
waarmee meer kan groeien.
Zoals ze vermelden in films:
"Er zijn geen grondstoffen verloren gegaan bij het maken van deze film".
Wat dan te doen met wasmachines, mobiele telefoons, koelkasten?
We weten dat die niet biologisch afbreekbaar zijn.
Dit moeten we op een andere manier overwegen.
Een manier om waardevolle metalen te hergebruiken,
polymeren en legeringen,
zodat ze hun eigenschappen behouden
en nuttig blijven
na afloop van de houdbaarheid van individuele producten.
Wat als de spullen van vandaag, de grondstoffen zijn van morgen?
Het is commercieel steekhoudend.
In plaats van de wegwerp- en vervangingscultuur waar we aan gewend zijn geraakt
stappen we over op hergebruik en hernieuwen