Ilang bilyong taon nang nasa paligid
ang mga bagay na namumuhay

at mananatili pa ang mga ito nang matagal.

Sa mundo ng namumuhay, walang tambakan.

Sa halip, dumadaloy ang mga bagay.

Ang basura ng isang specie
ay pagkain naman ng iba;

ang araw ang nagbibigay ng enerhiya;

tumutubo ang mga bagay, at namamatay;

at ligtas na bumabalik sa lupa
ang mga sustansiya.

At gumagana ito.

Ngunit, bilang mga tao,

pinairal natin ang linear na paraan:

tayo ay kumukuha, gumagawa, at nagtatapon.

May bagong phone na inilabas.

Kaya ibabasura natin ang luma.

Nasira ang ating washing machine.

Kaya bibili tayo ng bago.

Tuwing ginagawa natin ito,
nalulustay ang limitadong suplay ng yaman

at kadalasang nagdudulot
ng mapanirang basura.

Tahasang 'di ito maaaring pangmatagalan.

Kaya ano ang puwede?

Kung tanggap nating gumagana
ang cyclical model ng mundo ng namumuhay,

puwede ba nating baguhin ang pananaw natin

para mamuhay rin tayo
sa isang sirkular na ekonomiya?

Simulan natin sa biological cycle.

Paano makakabuo ng kapital
ang ating basura sa halip na bawasan ito?

Sa muling pag-aaral at muling pagdidisenyo
ng mga produkto at piyesa

at ng kasama nitong pambalot,

makagagawa tayo ng ligtas
at nako-compost na materyales

na tutulong sa paglago ng maraming bagay.

Gaya ng sinasabi sa mga pelikula,

"Walang nasirang yaman
sa paggawa ng materyal na ito."

Paano naman ang mga washing machine,
cell phone, ref?

Alam nating hindi ito biodegradable.

Isa pang uri ng muling pag-aral
ang pinag-uusapan natin dito:

isang paraan para i-cycle
ang mahahalagang metal,

polymer at alloy,

upang mapanatili ang kanilang kalidad

at patuloy na magamit

nang lampas pa sa shelf life
ng kanya-kanyang produkto.

Ano kaya kung ang mga produkto ngayon
ay maging yaman ng hinaharap?

Mayroon itong commercial sense.

Sa halip ng nakaugalian nating
kultura ng pagtapon at pagpalit,

paiiralin natin ang pagbalik at pagpatuloy

kung saan dinisenyo ang mga produkto
at piyesa para makalas at mabuong muli.

Isang solusyon marahil ang muling pag-aral
sa pananaw natin sa pagmamay-ari.

Ano kaya kung hindi talaga natin
ariin ang ating mga teknolohiya?