(muziek) Dankjewel aan Skillshare om deze video te sponsoren. Hey allemaal, Amanda hier. Dus vandaag ga ik mijn April, 2021 bullet journal setup en plan with me maken. De video die je zo meteen gaat zien is een beetje anders dan mijn typische plan with me video's. Eigenlijk ga ik praten, bijna in podcast stijl, over mijn gedachten; over mijn ervaringen, als een Aziatische creator, vooral in de nasleep van al het anti-Aziatisch geweld en racisme. Dus dat is wat jullie zullen horen. Natuurlijk zullen jullie nog steeds mijn bullet journal setup zien en zo maar het zal niet zoals mijn typische video's zijn waar ik elke penseelstrook in elk hokje dat ik teken beschrijf wat eerlijk gezegd, momenteel, denk ik ok is omdat jullie mij mijn bullet journal setup al heel vaak hebben zien opzetten. Dus redelijk zeker dat de meesten van jullie ondertussen weten wat ik doe. Ik weet dat de meesten heel ondersteunend en bemoedigend zullen zijn over deze video. Dus alvast bedankt. Dit gezegd hebbende laten we gewoon starten met de setup. (muziek) Oké Het bullet journal thema dat ik gekozen heb voor April Is dit zwart met witte bamboo bosthema Dat geînspireerd is door traditionele Chinese inkt schilderijen En de reden waarom ik dit gekozen heb, is dat het relateerd aan waar ik over wil praten In mijn voice over vandaag, namelijk mijn Aziatische identiteit en ervaring evenals de stijging in anti-aziatische misdaden en geweld. Dus uiteraard, als trigger waarschuwing, voor deze video, als je hier niets over wilt horen demp dan misschien het geluid. Uiteraard, met al dit, Ga ik het hebben over enkele zeer serieuze onderwerpen. Als je nog niet hebt gezien wat er recent in het nieuws gaande is, er is een stijging in anti-aziatische haat misdaden en geweldplegingen zowel in Amerika als in Canada. en gewoon voor de statistieken voor jullie, ja, ik haal de statistieken boven, van 2019 tot 2020, hoewel de totale haatmisdrijven zijn gedaald met 7%, haatmisdrijven gericht naar Aziaten specifiek zijn gestegen met bijna 150% in Amerika. En in Canada is het gestegen met zes- of zevenhonderd keer in grote steden. En deze incidenten bevatten mensen waar op gehoest wordt, gespuwd wordt, fysiek en verbaal beledigd worden en natuurlijk, zoals we recent in het nieuws hebben gezien in Atlanta, vermoord worden. Dus ja, veel hiervan resulteerd in de racistische retoriek in het nieuws betreffende de pandemie in het voorbije jaar, je weet wel, een zekere iemand die het de Chinese griep noemt. Maar ik denk dat het heel belangrijk is om te benoemen dat veel hiervan gewoon een diepe geschiedenis blootlegt van anti-Aziatisch racisme en xenophobie dat al voor eeuwen in het Westen bestaat. Ik bedoel, de manier waarop het Westen over China sprak, zelfs al vóór de pandemie, was vaak gehuld in haat of angst. En je hoort altijd over deze oprijzende aanwezigheid van communistisch China, alsof ze aan het proberen zijn om binnen te vallen, wat een heel eng en mysterieus beeld inprent over China in mensen hun geest. En dit heeft effect op de Aziatische gemeenschap van vandaag. Dus doorheen de geschiedenis, je kan dit systematisch zien in de Chinese uitsluitingsbesluit, dat zowel in Canada als in Amerika voorkwam, de Japanse interneringskampen, de Chinese hoofd taks in Canada, waar elke persoon die immigreert uit China een som moest betalen om het land binnen te mogen komen. En als een aantekening, geen enkele andere groep in Canada heeft ooit verplicht een som moeten betalen gebaseerd op van waar ze komen. Ik wil niet deze volledige voiceover wijden aan het praten over statistieken en geschiedenis en zo, want je hebt natuurlijk niet per se op deze video geklikt om daarover te horen. Echter, je komt wel naar mijn video's voor mij en wat ik creëer, mijn kunst en mijn journaling en mijn Aziatische identiteit is daar een groot deel van. Voor zij die mijn achtergrond niet kennen, wat blijkbaar een grote groep is, want als ik mijn naam opzoek op Google, het eerste, een van de eerste dingen die verschijnen is "Amanda raciale etniciteit". Maar hoedanook, ik ben derde generatie Chinees-Canadees. Dus mijn grootouders zijn geboren in China en zijn dan geïmmigreerd naar Canada. Toen ik opgroeide, was mijn Aziatische identiteit vrij verwarrend want langs de ene kant was ik duidelijk Chinees. Mijn beide ouders zijn Chinees. Ik zie er Chinees uit. Echter, langs de andere kant, voelde ik me totaal niet Chinees. Ik ben geboren in Canada. Mijn ouders spreken vloeiend Engels, wat betekende dat ik uiteraard totaal geen Chinees sprak. en ik groeide gewoon op zoals elk Canadees kind. Dus ik verbond totaal niet met mijn Chinese kant. En ik begon eigenlijk die kant van mij te verwijten, wat iets is waar ik niet erg fier op ben en het breekt mijn hart wanneer ik terug denk aan de manier waarop ik dacht over mijn eigen cultuur en identiteit toen, ik denk dat ik zeker heel veel geïnternaliseerd racisme had. En ik herinner me dat ik wenste dat ik wit was want in mijn hoofd was ik er vrijwel al. En ik weet dat dit iets is waar heel veel kinderen van immigranten door gaan, dat gevoel van tussen twee werelden te zitten, nooit volledig bij één van de twee. Voor mij, dit was zeer duidelijk in mijn leven, zelfs zo recent als de middelbare school. Ik had veel geluk dat ik naar scholen ging die vrij divers waren. En ik zou zeggen dat mijn middelbare school eigenlijk vrij veel Aziaten bevatte. Dus ik was omringd door Aziaten. Maar zelfs dan, waren er tijden dat ik me uitgesloten voelde bij mijn Aziatische vrienden Doordat ik derde generatie Chinees- Canadees was, en de meeste van hun tweede generatie. Veel van hen spraken hun respectievelijke moedertalen En ik sprak enkel Engels. Bovedien, koos ik een loopbaan in de creatieve indurstie, terwijl meestal je weet wel, Aziaten geassocieerd worden met dokters of advocaten of ingenieurs. En toegegeven veel daarvan komt door druk van ouders en de maatschappij en zo. Maar veel mensen mopten dat ik een witgewassen Aziaat ben. En ik maakte die grap zelf ook, Ik denk vooral als een manier om het af te blokken en mee te gaan in de grap en mee te lachen met de mensen. Maar schuldbewust, denk ik dat ik soms zelfs trots nam in iemand die me witgewassen noemde of iemand die me vroeg of ik gemixt half Chinees, half wit was. En dat komt echt allemaal van het idee dat witheid de ultieme vorm is of iets is om na te streven. En het feit dat mensen dat in mij zagen was bijna een penning van assimilatie. Uiteraard nu, vind ik dat zo triest. Ik wens dat ik Chinees kon spreken en ik wens dat ik meer moeite had gedaan om met mijn cultuur te verbinden toen ik opgroeide. En dit is iets waar ik nog steeds doorheen werk en het is iets dat ik nog steeds moet navigeren voor de rest van mijn leven als Aziatische vrouw. Zoals ik al zei, voelde ik me buitengesloten van mijn Aziatische vrienden maar natuurlijk hoorde ik ook niet 100% bij niet-Aziaten. Ik bedoel, door hoe ik eruit zie, ben ik ongetwijfeld Aziatisch. Maar veel hiervan was ook door de microagressies die ik op dagelijkse basis onderging. Als je niet weet wat microagressies zijn, het zijn subtiele en indirecte uitingen van racisme of witte superioriteit, nogal alledaags en vermomd. En ze zijn heel veelvoorkomend, zo veel zelfs dat ze vaak weggewuifd worden of worden weggelachen als grappen. En ookal bevat de naam "micro", deze kleine uitspraken kunnen zich opstapelen om een groot effect te hebben op minderheidsgroepen. En ik heb, uiteraard, met vele soorten van deze microagressies en grappen te maken gehad zoals mensen die naar me toe komen en letterlijk Ching Chong in mijn gezicht zingen, mensen die hun oogleden naar achter trekken, mensen die me vragen waar ik echt van afkomstig ben. Er zijn zoveel kleine microagressies waar minderheden mee te maken krijgen op een dagelijkse basis. Ik heb eigenlijk en paar heel goede academische papers die de hoofdthema's van microagressies overlopen. Ik ga ze niet allemaal doornemen maar de eerste grote is het idee van een vreemdeling te zijn in je eigen land. En dat komt van het idee dat alle Aziaten of mensen met een gekleurde huidskleur, geboren zijn in vreemde landen en in het dagelijks leven, manifesteert zich dit in de vraag die zo goed als elke persoon met een gekleurde huidskleur al eens gevraagd is geweest in hun leven. Het is de, oh, je weet wel "van waar kom je?" En wanneer ik zeg dat ik van Canada ben, krijg je de "nee, maar waar ben je echt van afkomstig?" En ookal is het meestal van iemand met goede bedoelingen, die geïnteresseerd is in je achtergrond. De manier waarop het wordt uitgedrukt, klinkt alsof ik niet echt Canadees ben, ondanks het feit dat ik hier letterlijk geboren ben en ik nog nooit naar China ben geweest in mijn leven. Trouwens, als je je afvroeg hoe je die vraag moet stellen, probeer te vragen wat iemands achtergrond is of wat hun etniciteit is in de plaats van te vragen van waar ze komen. Een andere microagressiethema is de ontkenning van ras in het algemeen, wat vaak te zien is in veelvoorkomende uitspraken als "oh, ik zie geen kleur", "er is maar één ras, het menselijk ras", en dit ontkent simpelweg de cultuur en raservaringen van iemand met een gekleurde huid. We vragen niemand om kleurenblind te zijn. Het gaat meer om het zien van kleur en dat te accepteren en te erkennen. Een ander voorbeeld hiervan is wanneer mensen ontkennen dat ras een rol speelt in mensen hun succes. Ik heb dit mijn hele leven lang gehoord in debatten die ik heb gehad over diversiteit in bedrijven. Mensen zeggen dingen als, je weet wel, de meest gekwalificeerde persoon moet deze job krijgen. Ze zouden het niet moeten krijgen enkel en alleen omdat ze een gekleurde huidskleur hebben of iedereen kan slagen in deze maatschappij als ze gewoon hard genoeg werken. En dit impliceert dat, als een gekleurde persoon de job krijgt of gekozen wordt dat ze misschien oneerlijke voordelen kregen en enkel werden gekozen vanwege hun ras. Maar dit insinueert ook dat de witte tegenhanger waarschijnlijk een betere fit of beter gekwalificeerd was. En dat minimaliseert de echte obstakels waarmee gekleurde mensen in de maatschappij mee geconfronteerd worden om te kunnen slagen. Vaak waneer zulke microagressies mij overkwamen, schoof ik het gewoon weg of mezelf gaslighten, en zeggen dat het niet zo groots was, of dat het het niet waard was om moeilijk over te doen. En ik denk dat veel Aziaten ontmoedigd worden om te spreken over discriminatie of problemen waarmee ze geconfronteerd worden. En dit komt van het idee, dit ingebakken idee van families om geen problemen te veroorzaken. Doorheen de jaren hebben Aziatische immigranten hun best gedaan om te assimileren en om geaccepteerd te worden in het Westen, door zelfd jobs aan te nemen die niemand anders wilde en niet vervelend te doen. Echter, deze passiviteit is uiteindelijk geëvolueerd. En nu wordt het zowel tegen ons gebruikt als tegen andere minderheidsgroepen. Zoals bijvoorbeeld, de zwarte gemeenschap opzetten tegen de Aziatische en de Aziaten als zondebok gebruiken, om de zwarte gemeenschap te beschuldigen niet te kunnen slagen in de maatschappij van vandaag. Je weet wel, ze zeggen dat je gewoon niet hard genoeg probeert, kijk naar de Aziaten, zij doen het hier zo goed. En dit wordt de minderheidsmythe genoemd. Er is een verondersteling dat alle Aziaten hoge inkomens hebben en geslaagd zijn in het Westen, en zo het racisme en obstakels die ze zijn tegengekomen verkleinen. Echter, bijvoorbeeld in Amerika, hebben Aziaten eigenlijk de grootste inkomenskloof tussen rijk en arm in minderheidsgroepen. Er is een 12,3% armoedegraad bij Aziaten wat aantoont dat, je weet wel, Aziaten geen monoliet zijn, er is niet één type Aziatische ervaring. En het feit dat één type ervaringen gebruikt wordt tegen ons en andere minderheidsgroepen, is vreselijk. Eén ding nog waar ik het over wilde hebben is de fetisjisering van Aziatische vrouwen. Door de geschiedenis van oorlog en hyper-seksualisering van Aziatische vrouwen. Dat heeft geresulteerd in het idee dat Aziatische vrouwen onderdanis zijn en dat ze goede echtgenotes vormen omdat ze niet terugspreken. Op een bepaald moment, werden Aziatische vrouwen zelfs voorgesteld als de antithese van een witte feminist. Een artikel van GQ uit 1990, beschreef de typische Aziatische vrouw als iemand die "niet aandringt op behandeld te worden als een persoon, ze is daar wanneer je verlof nodig hebt van die boze feministen". Ik denkt niet dat ik moet uitleggen waarom dat fout is. Maar tot op vandaag, zijn mannen heel open en toekomend over hun Aziatische fetisjen, hun niet eens beschouwend als mensen. Het is meer een overwinningsobject En nu kan je zien dat er een degelijke link is tussen deze geschiedenis en de schietpartijen die gebeurden in Atlanta deze week, of vorige week, waar een man specifiek een Aziatische spa aanviel na zijn seksverslaving aan te halen. Oké. Ik weet dat ik heel veel informatie heb uitgespuwd, want ik wilde zeker dat deze video veel nuttige informatie bevatte voor jullie om van te leren. Maar ik, terugkerend naar mijn eigen ervaring, ik wilde het hebben over mijn ervaring als Aziatische kunstenaar specifiek op YouTube. Ik heb hier nog nooit echt gepraat vroeger en ik heb nagedacht of ik dit wilde aanhalen want het is nog al moeilijk voor mij om over te praten. Maar als je terug gaat naar mijn oude bullet journal video's, zal je zien dat ik nooit mijn gezicht toonde in het begin. Ik filmde niet eens een intro. En vroeger, rond de 2017 tot 2018 periode, werd mijn gezicht nooit op de thumbnail van mijn video's gezet. En het was eigenlijk deels de bedoeling. Dit was een conversatie die ik had met mijn YouTube manager. We bespraken dat het misschien slimmer is om mijn gezicht niet op thumbnails te zetten zodat mensen niet discrimineren wanneer ze op een video klikken, wanneer ze een Aziatisch gezicht hadden gezien. Natuurlijk, begon ik uiteindelijk, je weet wel, mezelf meer in video's te voegen en nu zien jullie mij in mijn vlogs. En soms zet ik mezelf op thumbnails en zo, maar dat was nadat er een degelijk publiek was opgebouwd. En, je weet wel, ik dat tot op vandaag dat het nog steeds in mijn achterhoofd zit dat mijn meest bekeken video's er zijn waarbij mijn gezicht totaal niet zichtbaar is in de thumbnail of in de video. En natuurlijk, ras heeft er misschien helemaal niets mee te maken, maar het baalt wel dat je je afvraagt of ik succesvoller zou zijn als ik wit was of als ik niet gekozen werd voor bepaalde jobs of sponsors door mijn ras. En ik denk ook dat het heel belangrijk is om mijn privilege te erkenning in deze situatie, want zelfs in de video's waarin ik teken en enkel mijn handen toon, mijn huidskleur, mijn handen zijn licht en blank en ik vraag me af dat als mijn huidskleur donkerder zou geweest zijn, of de video's dan even succesvol waren geweest? Ik weet het niet, maar ik weet gewoon dat in zo advertenties van schrijfmateriaal of op instagram, de aanbevolen op Pinterest of in de media, de handen die je ziet, zo de handmodellen voor alles zijn witte handen. Hoedanook, laten we terugkeren naar de dag van vandaag aangezien we aan het einde komen van mijn setup hier. Ik denk dat dit de laatste of voorlaatste spread is. Ik wilde praten over iets waar ik eigenlijk een Instagram verhaal over heb gemaakt. Als je het niet gezien hebt, Ik zei zo ongeveer dat ik wenste dat meer mensen in deze gemeenschap zouden spreken over de recente stijging in haatmisdrijven tegen Aziaten, enkel en alleen omdat zo veel van de schrijfmaterialen die mensen gebruiken Japans zijn of geleend zijn van traditionele Aziatische kalligrafie en kunst. Ik bedoel, ik kan niet eens alle Japanse merken opsommen die bestaan want eerlijk gezegd zijn ze het zo goed als allemaal. Je hebt Moogy, Pilot, Tombo, Kuratake, Zebra, Hobonichi en de Traveler's Company en nog vele meer om niet te vermelden dat washi tape letterlijk een Japans woord is dat we geleend hebben en gebruikt hebben als term vandaag. En dan natuurlijk, heb je de penseelpennen waar mensen van houden en gebruiken in kalligrafie. En die zijn gebaseerd op traditionele Aziatische kalligrafiegebruiken met een penseel. Ik denk dat ik weer in een andere geschiedenisles duik, maar dit is een kalligrafieles dus het leuk. Maar in wezen werd Westerse kalligrafie met een hamer bijtel en steen gedaan of met een brede penpunt. Terwijl Chinese kalligrafie is waar zoals je zal zien de penseelkalligrafie is. En dat was het instrument dat gebruikt werd in veel van hun werken. Daarbij, Chinese kalligrafie hechtte veel waarde aan individuele stijl en improvisatie. Terwijl er bij de Latijnse belettering een ideale structuur en geometrie gewaardeerd werd. In Chinese kalligrafie, wordt het niet gezien als het bereiken van perfectie of een ideale vorm maar bijna als opname van een specifiek moment evenals een handeling die meditatie, observatie en kalme energie stimuleert. Het werd echt gezien als een ware kunstvorm in Azië waardoor vandaag de dag, historici veel namen kennen van bekende kalligrafen uit China. En dit was zeer verschillende van de Westerse kalligraaf of topograaf. Die meer werd gezien als utilitair handelspersoon, aangezien het merendeel van hun werk het kopiëren van manuscripten inhield. En ik denk dat het vrij eerlijk is om te zeggen dat veel van modern handbeletteren vandaag bij artiesten en hobbyisten de idealen aanneemt van Chinese kalligrafie, waardoor het meer een self-care relaxerende hobby wordt, versus iets dat uit noodzaak wordt gedaan, zoals het historisch bij Westerse kalligrafie was. Uiteraard, je weet wel, is veel kalligrafie vandaag de dag ook gebaseerd op Westerse kalligrafie met zo de fonteinpen en gotische vormen van letters. Maar ik denk dat individuele expressie en het meer artistieke aspect ervan zichzelf echt heeft verwezenlijkt vandaag met al de mooie vormgeving van belettering en kalligrafie die je ziet op Instagram en Pinterest en mensen die het idee echt aannemen dat het een kunstvorm is. Zoals je kan zien in mijn bullet journal setup deze maand, heb ik Japanse inkt gebruikt en een echte penseel om deze mooie geschiedenis van kalligrafiekunst in de Aziatische cultuur te eren. En terwijl ik het aan het doen was, vond ik mezelf bijna in een mediatief stadium terwijl ik de bamboobladeren aan het schilderen was. Dus ik kan zeker verbinden met die historische kant van traditionele kalligrafie schildering en kunst. Dat allemaal om te zeggen je weet wel, niet dat mensen een reden nodig hebben om te spreken over racisme, maar het is juist dit kersenplukken van Aziatische culturen dat mij stoort. Ik ben vergeten waar ik dit heb gelezen maar het is bijna of mensen bij een buffet zijn en ze kiezen welke aspecten ze leuk vinden van de Aziatische cultuur zonder zelfs eigenlijk de geschiedenis te appreciëren of de negatieve geschiedenis geassocieerd met de Aziatische cultuur te erkennen. Mensen nemen graag wat de Aziatische cultuur voorziet al is het sushi, anime, k-pop, yoga, bubble tea of schrijf- en kantoormaterialen, maar accepteren het nooit volledig of komen niet op voor ons wanneer we in nood zijn. En aangezien je weet wel, we bij de laatste spread zijn hier in mijn bullet journal setup, is dit het deel waar ik jullie echt wil vragen om kennis te nemen van wie er opkomt op dit moment, jullie hebben een valuta in de vorm van wie jullie een platform geven, en ik ben heel dankbaar dat jullie mij een platform hebben gegeven en dat ik voor dit soort dingen kan opkomen want ik ben heel trots dat ik kan verbinden met heel veel mensen. Eén van mijn favoriete dingen is wanneer ik opmerkingen krijg van andere Aziatische meisjes, die zeggen dat ze geïnspireerd werden om zich aan te sluiten bij een creatief domein door mij en zo'n dingen. Dus ik neem dit platform en privilege dat ik heb gekregen echt niet licht op en ik hoop dat andere creators dat ook niet doen. Nou, oké. Dankjewel allemaal om te luisteren naar mij over dit alles. Ik heb echt hard gewerkt aan dit allemaal te onderzoeken en er zeker van te zijn dat ik jullie interessante en helpvolle informatie gaf. Je vraagt je misschien af, oké, Amanda, na al dit, wat kan ik doen om te helpen? En eerlijk gezegd, ik weet dat jullie veel van die Instagram infographics hebben gezien van dingen. En natuurlijk zal ik hulpbronnen linken zoals die beneden die jullie kunnen delen, maar ik zal ook alle bronnen linken die ik heb gebruikt om alles te onderzoeken evenals plaatsen om te doneren. Maar nu echt, één van de beste dingen die je kan doen, is luisteren naar Aziatische stemmen en ook intern te kijken. Vaak geraken mensen defensief of klappen ze dicht wanneer ze geconfronteerd worden met hun eigen actie. Maar één van de beste manieren om te leren is door te erkennen dat jij of iemand anders in je leven iets heeft gedaan dat een negatieve invloed kan hebben op minderheden. Zelfs al is het onwetend, zoals de microagressies die ik heb genoemd in deze video. Dus spreek als je iemand anders die ongemakkelijke grappen ziet maken, als het op je werkplek of in je famielie is, ga er niet gewoon losjes over zonder kwaad te willen doen. Nog iets? Oh, je kan jouw lokale Aziatische bedrijven steunen. Ik ben zo bezorgd over al de Aziatische restauranten die een klap hebben gekregen tijdens deze pandemie door de misvatting dat Aziatisch eten, je weet wel, Aziaten eten vleermuizen en als je Aziatisch voedsel eet, krijg je het virus. Het is een zeer echt ding dat mensen hebben verspreid. En niet alleen moeten deze Aziatische eigenaars van deze bedrijven en restaurants vrezen voor hun veiligheid met alles wat er gaande is, maar daarbovenop de financiële klap die de pandemie hen heeft gegeven, het is allemaal zeer zorgwekkend. En ik hoop dat veel van mijn favoriete Aziatische bedrijven en restaurants de pandemie zullen overleven. En natuurlijk, verspreid bewustzijn in het bijzonder als je denkt dat jouw cirkel veel niet-Aziatische mensen bereikt. Ik maak me altijd zorgen dat dingen een beetje echo kamerig worden zeker in mijn gemeenschap en dat al dit bewustzijn en deze informatie niet de mensen bereikt die het waarschijnlijk het ergst moeten horen. Dit is waarom we niet-Aziatische bondgenoten nu zo hard nodig hebben. Dus, wow. Dat was veel. Ik weet dat deze voice over zwaar was. Er was heel veel informatie. En voor mezelf, ik wist dat dit een video was die ik wilde en moest maken.