(lagu rancak)
Terima kasih kepada Skillshare kerana
menaja video hari ini.
Hi korang, Amanda ni.
Saya tengah buat penyediaan
bullet journal April 2021
dan plan dengan saya hari ni.
Video yang korang akan
tengok ni lain sikit
daripada video plan with me
saya yang biasa
Saya akan cakap macam
dalam stail podcast
pasal fikiran saya, pengalaman saya
jadi seorang pencipta orang Asia,
lebih-lebih lagi sebabkan
segala keganasan
anti-orang Asia dan rasisme.
Jadi tu lah yang korang akan dengar.
Korang memang akan tengok
penyediaan bullet journal saya
semua tu
tapi tak akan jadi macam
video saya yang biasa
yang saya cerita pasal semua
benda yang saya lukis dalam kotak
yang sejujurnya, tahap
ni, saya rasa ok
sebab korang dah tengok
penyediaan bullet journal saya
banyak kali.
Jadi dah tentu korang
dah tau apa saya buat takat ni.
Saya tau korang akan
sangat menyokong
dan menggalakkan video ni.
Jadi terima kasih saya ucapkan awal-awal.
Dengan itu,
jom mula dengan penyediaan.
(lagu)
Baiklah.
Tema bullet journal untuk April
yang saya dah tetapkan
ialah lukisan pokok buluh
hitam putih
yang diinspirasikan oleh
lukisan dakwat Cina tradisional.
Sebab saya pilih ni
dia berkaitan dengan apa
yang saya nak cakapkan
dalam voiceover harini,
iaitu identiti orang Asia saya
dan pengalaman dan juga kenaikan
jenayah anti-orang Asia dan keganasan.
Jadi, sebagai amaran,
sebelum video ni kalau korang
tak nak dengar pasal semua ni,
jadi, tau-tau lah, tutup suara video ni.
Semestinya, dengan semua ni,
saya akan cakap pasal
topik yang sangat serius.
Jadi kalau korang tak nampak
apa yang tengah jadi kebelakangan ni
Dalam berita baru-baru ni,
ada banyak jenayah
anti-orang Asia dan keganasan
di kedua-dua Amerika dan Kanada.
Dan sedikit statistik untuk korang,
ya, saya nak cakap pasal statistik,
dari 2019 sampai 2020 sementara
jenayah kebencian
menurun sebanyak 7%,
jenayah kebencian yang terutamanya
disasarkan kepada orang Asia
menaik hampir 150% di Amerika.
Dan di Kanada, menaik
sebanyak 600 atau 700 kali
di bandar-bandar utama.
Dan insiden ini melibatkan
orang dibatukkan,
diludah dan dihina secara lisan
dan semestinya, seperti yang kita
tengok kat berita baru-baru ni
di Atlanta, ada yang dibunuh.
Jadi
ya, kebanyakannya adalah
disebabkan retorik rasis
di berita mengenai pandemik
sejak setahun yang lalu,
tau lah, ada orang panggil
dia selsema Cina.
Tapi saya rasa sangat
penting untuk jelaskan
yang kebanyakannya mendedahkan
sejarah yang mendalam
tentang anti-orang Asia dan
xenofobia yang dah wujud
di Barat dah berabad-abad.
Cam, cara Barat cakap
pasal Cina,
sebelum pandemik lagi selalunya
diselubungi dalam kebencian
atau ketakutan.
Dan korang selalu dengar
pasal satu kehadiran
komunis Cina ni, seolah-olah
diorang cuba nak menakluk,
yang dah terapkan satu gambaran
menakutkan dan penuh misteri
pasal Cina kat pemikiran orang.
Dan ia menjejaskan komuniti
orang Asia sekarang.
Jadi sepanjang sejarah,
korang boleh tengok
yang berlaku di Kanada dan Amerika,
kem penahanan orang Jepun,
cukai orang Cina di Kanada,
di mana setiap orang yang
berhijrah dari Cina
kena bayar untuk masuk
ke dalam negara.
Sebagai tambahan, tak ada
kumpulan orang lain di Kanada
yang dipaksa untuk bayar yuran
berdasarkan dari mana mereka berasal.
Saya tak nak lah cakap
pasal statistik dan sejarah
je dan semua tu,
sebab mesti korang
tak tekan video ni sebab
nak dengar pasal semua tu.
Tapi, korang tengok video saya untuk saya
dan untuk apa yang saya cipta,
seni saya dan journal saya
dan identiti orang Asia saya ialah
satu bahagian besar semua tu.
Untuk siapa yang tak tau
pasal latar belakang saya
yang sebenarnya ramai orang tak tau,
sebab bila saya cari nama saya
kat Google, benda pertama,
cam benda pertama je yang muncul
ialah Amanda ni berdarah campur.
Apa-apa pun, saya Cina Kanada
generasi ketiga
Atuk nenek saya lahir kat Cina
lepas tu berhijrah ke Kanada.
Masa saya membesar, identiti
orang Asia saya agak mengelirukan
sebab saya memang jelas orang Cina.
Kedua-dua mak ayah saya orang Cina.
Saya pun nampak macam orang Cina.
Tapi, sebaliknya, saya tak
rasa macam orang Cina langsung.
Saya lahir kat Kanada.
Mak ayah saya cakap bahasa
Inggeris dengan fasih,
jadi dah tentu saya langsung tak
reti cakap bahasa Cina.
Dan saya membesar macam
anak orang Kanada yang lain.
Jadi saya langsung tak dapat
kaitkan diri dengan belah Cina saya.
Dan saya hampir mula nak
benci bahagian saya yang tu,
yang bukanlah benda yang saya banggakan
dan luluh hati saya bila fikir balik
macam mana pemikiran saya
pasal budaya saya sendiri
dan identiti saya pada
masa yang sama,
Saya rasa saya banyak perasaan
perkauman dalaman
Saya ingat dulu saya pernah berharap nak jadi
orang putih sebab dalam pemikiran saya,
saya dah nak jadi dah.
Dan saya tau benda ni
ramai anak-anak pendatang lalui,
perasaan ada di antara
dua dunia,
dan bukan sepenuhnya
satu dunia tu.
Pada saya, benda ni sangat
jelas dalam hidup saya,
seawal kat sekolah menengah pun.
Saya cukup bernasib baik
dapat pergi sekolah
yang agak banyak dari
segi budaya
Dan saya dapat katakan
yang sekolah menengah saya
ada banyak jugak orang Asia.
Jadi saya dikelilingi orang Asia.
Tapi tu pun, ada masa yang
saya rasa macam dipulaukan
oleh kawan orang Asia saya,
sebab memandangkan saya orang
Cina Kadana generasi ketiga,
dan kebanyakan mereka
dari generasi kedua.
Ramai yang cakap bahasa ibunda diorang
dan saya boleh cakap Bahasa Inggeris je.
Tambahan pula, saya
pilih kerjaya
dalam industri kreatif,
di mana selalunya,
tau lah, orang Asian dikaitkan
dengan menjadi doktor
peguam atau jurutera.
Dan kebanyakannya adalah
tekanan daripada mak ayah
dan masyarakat dan semua tu.
Tapi ramai orang gurau yang saya
ni orang Asia yang dah jadi orang putih.
Dan saya pun gurau pasal tu jugak,
Selalunya sebagai cara nak tepikan benda tu
dan sertai gurauan tu dan
gelak ketawa dengan orang.
Tapi dengan rasa bersalah, saya
rasa saya bangga bila
orang panggil saya dah jadi orang
putih atau bila orang tanya saya
kalau saya berdarah campur
separuh Cina, separuh putih.
Dan ia memang datang
daripada idea yang orang putih
tu ialah bentuk tertinggi
atau apa yang saya
bercita-cita nak jadi.
Dan disebabkan orang nampak
benda tu dalam saya
dah jadi macam lencana asimilasi.
Jelaslah sekarang, saya rasa
sangat sedih.
Saya harap saya dapat berbahasa Cina
dan saya harap dulu saya berusaha lagi
untuk
Dan benda ni saya
masih tengah usahakan
dan sesuatu yang saya
kena cari
seumur hidup saya sebagai
seorang perempuan Asia.
Seperti yang saya katakan, saya rasa
dipulaukan oleh kawan Asia saya
tapi dah tentu saya tak 100%
masuk juga dengan orang bukan Asia.
Maksud saya, jelaslah
sebab rupa saya,
Saya terang-terang orang Asia.
Tapi semua ni sebab keagresifan mikro
yang saya hadap dalam kehidupan seharian.
Kalau korang tak tau
keagresifan mikro tu apa,
dia luahan tak langsung
pasal rasisme atau kelebihan orang putih,
dia macam casual dan tersorok.
Dan benda ni biasa,
biasa sangat sampai selalu dianggap
sebagai jenaka.
Dan walaupun ada mikro dalam perkataan tu,
penyataan-penyataan kecik ni
lah yang akan menggunung
untuk ada kesan yang besar
terhadap kumpulan minoriti.
Dan saya pernah, semestinya
dah lalui segala
keagresifan mikro dan jenaka
dari orang datang kat saya
dan nyanyi Ching Chong dekat saya
sampailah ke orang tarik tepi mata diorang
atau orang tanya saya
betul-betul dari mana.
Banyak sangat keagresifan mikro
yang kumpulan minoriti kena hadapi
dalam kehidupan seharian.
Saya ada jumpa beberap
kertas akademik yang bagus
yang tulis pasal tema utama
dalam kalangan keagresifan mikro.
Saya takkan baca semua
tapi benda utama ialah idea
menjadi alien di negara sendiri.
Dan ia datang daripada idea
yang semua orang Asia
atau orang kulit berwarna
lahir dekat negara asing
dan dalam kehidupan seharian,
Dia yang, oh, korang tau lah,
"Awak dari mana?"
Lepas tu bila saya cakap
saya dari Kanada,
saya kena serang dengan,
"Tak, awak betul-betul dari mana?"
Dan walaupun, selalunya dari
orang yang niat baik,
yang berminat dengan latar belakang kita.
Cara dia cakap buat dia bunyi macam
saya bukan orang Kanada sebenar,
walaupun saya lahir kat sini
dan saya tak pernah pergi
Cina seumur hidup saya.
Pape pun, kalau korang tertanya
macam mana nak tanya soalan tu,
cuba tanya seseorang tu
apa latar belakang diorang
atau apa etnik diorang
daripada tanya diorang dari mana.
Lagi satu tema keagresifan
mikro ialah penolakan
kaum secara general,
yang dilihat dekat penyataan biasa macam,
oh, saya tak nampak warna kulit,
ada satu je kaum, kaum manusia.
Dan ni menolak tepi orang berkulit warna punya
budaya dan pengalaman kaum.
Kita tak suruh orang jadi buta warna.
Dia lebih kepada macam nampak
warna tapi lepas tu terima
dan akui benda tu.
Lagi satu contoh bila
orang nafikan
yang kaum main peranan
dalam kejayaan seseorang.
Saya dengar ni sendiri
melalui perbahasan yang saya lalui
pasal inisiatif kepelbagaian dalam syarikat.
Orang akan cakap benda
cam, korang tau lah,
orang yang palik berkelayakan
akan dapat kerja tu.
Diorang tak boleh lah dapat
sebab diorang kulit berwarna
atau semua orang boleh
berjaya dalam masyarakat
kalau diorang bekerja keras.
jadi kemungkinan diorang
dapat faedah tak adil
dan hanya dipilih
disebabkan kaum mereka.
Kebanyakan masa bila
keagresifan mikro macam ni
terjadi kat saya, saya akan
buat tak endah
atau pun memanipulasi diri
sendiri dan cakap yang
benda tu bukan benda besar, atau
pun tak berbaloi pun nak dikecohkan.
Dan saya rasa ramai orang Asia
tak digalakkan untuk bersuara
pasal apa-apa diskriminasi
atau masalah yang diorang hadapi.
Dan ianya datang daripada
idea ni, idea yang ditanamkan
dari keluarga untuk tak
mengeruhkan lagi keadaan.
Selama bertahun pendatang orang
Asia dah cuba yang terbaik
untuk mengasimilasikan diri dan
untuk diterima dekat Barat,
termasuklah ambik pekerjaan
yang tak ada orang nak
dan tak buat kecoh.
Tapi, sifat pasif ni dah berkembang.
Dan sekarang digunakan terhadap kita
macam kumpulan minoriti lain.
Contohnya, membuat komuniti orang kulit hitam
menentang komuniti orang Asia
dan menggunakan orang Asia sebagai kambing
hitam untuk menyalahkan orang kulit hitam
sebab tak dapat berjaya
dalam masyarakat sekarang.
Diorang kata yang korang
tak cuba dengan sedaya upaya,
cuba tengok orang Asia diorang
Dan ini dipanggil mitos
minoriti model.
Ada satu andaian ni yang mengatakan
orang Asia berpendapatan tinggi
dan dah berjaya kat Barat,
menolak tepi segala rasisme atau
halangan yang diorang lalui.
Tapi, contohnya, kat America,
orang Asians sebenarnya ada
jurang pendapatan terbesar
antara yang kaya dan misking
dalam kalangan kumpulan minoriti.
Terdapat 12.3% kadar kemiskinan
dalam kalangan orang Asia
tak ada satu jenis pengalaman orang Asia.
Dan sebabkan satu jenis pengalaman
digunakan terhadap kita
dan kumpulan minoriti.
Teruk tau.
Lagi satu benda saya nak cakap
ialah ketaksuban terhadap perempuan Asia.
Dibesabkan sejarah peperangan
dan penseksualan hiper
perempuan Asia.
Ia telah menghasilkan idea
yang perempuan Asia
tunduk (kepada suami) dan dapat
dijadikan isteri yang bagus
sebab diorang tak lawan cakap.
Sampai satu masa, perempuan
Asia digambarkan
sebagai bertentangan dengan feminis orang putih.
Dalam artikel GQ 1990, ia menggambarkan
perempuan Asia tipikal
sebagai seorang yang "