0:00:00.262,0:00:01.712
ฉันอยากให้คุณ

0:00:01.736,0:00:05.246
ลองนึกดูว่าตอนนี้คุณใส่ชุดอะไรอยู่

0:00:05.675,0:00:08.547
ฉันมีคำถามเชิงปรัชญาจะถามคุณ

0:00:08.629,0:00:11.761
ทำไมตอนนี้พวกเราทุกคนไม่สวม[br]ชุดนอนสบาย ๆ อยู่ล่ะ

0:00:11.785,0:00:12.785
(เสียงหัวเราะ)

0:00:12.809,0:00:15.347
ฉันเป็นนักจิตวิทยา และไม่ใช่นักอ่านใจ

0:00:15.371,0:00:17.743
ถึงแม้ว่าหลายคนคิดว่ามันคือสิ่งเดียวกัน

0:00:17.819,0:00:21.736
ฉันสามารถพนันได้เลยว่า ปฏิกิริยาของคุณ[br]คงไม่ไกลจากประโยคนี้

0:00:21.760,0:00:24.434
"ฉันถูกคาดหวังว่า[br]ไม่ควรใส่ชุดนอนในที่สาธารณะ" หรือ

0:00:24.458,0:00:27.106
"ไม่อยากให้คนคิดว่าฉันเป็นคนไม่เรียบร้อย"

0:00:27.235,0:00:31.716
ไม่ว่าแบบไหน ความจริงที่ว่าเราทุกคนเลือก[br]ที่จะใส่ชุดกึ่งทางการ

0:00:31.740,0:00:33.815
แทนที่จะใส่กางเกงวอร์มตัวโปรดของเรา

0:00:33.815,0:00:35.895
ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ไร้สาระ

0:00:36.311,0:00:40.208
จริง ๆ แล้ว มันเผยให้เห็น[br]คุณลักษณะสองอย่างของมนุษย์

0:00:40.704,0:00:44.299
ข้อแรก คือ เรารับรู้ว่าคนอื่นให้ค่ากับอะไร

0:00:44.323,0:00:46.950
อย่างอะไรที่พวกเขาจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ

0:00:46.974,0:00:49.990
เช่น ไม่ใส่ชุดนอนมาในสถานที่แบบนี้

0:00:50.490,0:00:54.414
และข้อสอง เราใช้ข้อมูลเหล่านี้[br]ในการกำหนดพฤติกรรมของเราอยู่แล้ว

0:00:55.149,0:00:56.848
ต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ

0:00:56.872,0:01:00.912
มนุษย์มีแนวโน้มจะปรับพฤติกรรมของพวกเขา[br]ต่อหน้าคนอื่นๆ

0:01:00.936,0:01:02.475
เพื่อที่จะได้รับการยอมรับ

0:01:02.766,0:01:05.084
เราใช้เวลาอันมีค่าเพื่อแต่งหน้า

0:01:05.108,0:01:08.012
เลือกรูปที่ใช่และแต่งรูปในอินสตาแกรม

0:01:08.036,0:01:10.798
และเรียบเรียงความคิดที่จะเปลี่ยนโลก[br]อย่างไม่ต้องสงสัย

0:01:10.822,0:01:12.715
ใน 140 ตัวอักษรหรือน้อยกว่านั้น

0:01:13.561,0:01:16.735
มันชัดเจนว่า เรากังวลว่า[br]คนอื่นจะตัดสินเราอย่างไรนั้น

0:01:16.735,0:01:18.632
เป็นเรื่องใหญ่ของการเป็นมนุษย์

0:01:19.230,0:01:22.220
แม้ว่ามันจะเป็นลักษณะสำคัญของมนุษย์[br]แต่อย่างไรก็ตาม

0:01:22.244,0:01:25.014
เราแทบไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่และอย่างไร

0:01:25.038,0:01:27.268
ที่เราเริ่มสนใจความคิดเห็นของคนอื่น

0:01:27.649,0:01:30.849
นี่เป็นคำถามสำคัญที่ต้องใช้งานวิจัยมากมาย

0:01:31.269,0:01:33.570
ขั้นแรกที่จะตอบคำถามนี้

0:01:33.594,0:01:35.769
คือสำรวจว่าช่วงไหนในพัฒนาการ

0:01:35.793,0:01:38.510
ที่เราเริ่มอ่อนไหวต่อการให้ตัดสินของคนอื่น

0:01:39.245,0:01:42.125
ฉันใช้เวลา 4 ปีที่ผ่านมา[br]ที่มหาวิทยาลัยเอมโมรี

0:01:42.149,0:01:44.236
สำรวจว่าเด็กเล็กที่ไม่มีปัญหา

0:01:44.260,0:01:48.420
กับการเดินรอบร้านค้าในชุดหมีของเธอ

0:01:48.420,0:01:51.421
แล้วโตเป็นผู้ใหญ่ที่กลัวการพูดในที่สาธารณะ

0:01:51.445,0:01:53.576
เพราะกลัวจะถูกตัดสินแบบลบ ๆ ได้อย่างไร

0:01:54.472,0:01:56.109
(เสียงหัวเราะ)

0:01:56.133,0:01:58.474
ทีนี่ นี่คือจุดที่ผู้คนถามฉันว่า

0:01:58.498,0:02:01.077
"คุณจะตรวจสอบคำตอบของคำถามนี้อย่างไร"

0:02:01.101,0:02:02.901
เด็กเล็กพูดไม่ได้ ใช่ไหม

0:02:03.530,0:02:05.680
ถ้าสามีฉันอยู่ที่นี่ตอนนี้

0:02:05.704,0:02:08.371
เขาจะบอกคุณว่าฉันสัมภาษณ์เด็กเล็ก ๆ

0:02:08.395,0:02:12.827
เพราะเขาไม่อยากจะพูดว่าภรรยาของเขา[br]ทำการทดลองกับเด็ก

0:02:12.851,0:02:15.403
(เสียงหัวเราะ)

0:02:15.427,0:02:18.658
ในเป็นความจริง [br]ฉันออกแบบการทดลองสำหรับเด็ก

0:02:18.682,0:02:20.716
ส่วนใหญ่ในรูปแบบของเกม

0:02:21.269,0:02:24.014
นักจิตวิทยาพัฒนาการ [br]ดร.ฟิลลิป โรชาต์ กับฉัน

0:02:24.038,0:02:27.149
ออกแบบเกมที่เรียกว่า "The Robot Task"

0:02:27.173,0:02:29.720
เพื่อสำรวจว่าเด็กจะเริ่มอ่อนไหว

0:02:29.720,0:02:31.927
ต่อการตัดสินของผู้อื่นเมื่อไหร่

0:02:32.442,0:02:36.934
เจาะจงกว่านั้นก็คือ the robot task [br]จับว่าตอนไหนที่เด็กทำเหมือนผู้ใหญ่

0:02:36.958,0:02:40.273
ปรับพฤติกรรมของพวกเขาตอนที่มีคนดูอยู่[br]อย่างมีกลยุทธ์

0:02:40.940,0:02:44.244
เพื่อที่จะทำสิ่งนี้ เราแสดงให้เด็กเล็ก[br]อายุ 14 - 24 เดือน เห็นว่า

0:02:44.268,0:02:46.443
ทำอย่างไรให้หุ่นยนต์ของเล่นเคลื่อนไหว

0:02:46.467,0:02:48.950
และที่สำคัญ เราให้คุณค่าด้านบวก

0:02:48.974,0:02:51.220
โดยพูดว่า "ว้าว มันเจ๋งไปเลย"

0:02:51.244,0:02:53.918
หรือคุณค่าด้านลบ โดยพูดว่า[br]"โอ้ว โอ้ ไม่นะ"

0:02:53.942,0:02:55.676
หลังจากที่กดรีโมท

0:02:56.080,0:02:57.897
ตามการสาธิตของเล่นชิ้นนี้

0:02:57.897,0:03:00.369
เราเชิญเด็กเล็กมาเล่นกับรีโมท

0:03:00.393,0:03:01.815
และหลังจากนั้น ก็แอบดูพวกเขา

0:03:01.839,0:03:04.656
หรือหันไปรอบ ๆ และแกล้งทำเป็นอ่านนิตยสาร

0:03:05.212,0:03:07.641
แนวคิดก็คือถ้าภายในอายุ 24 เดือน

0:03:07.665,0:03:10.942
เด็กอ่อนไหวต่อการตัดสินของผู้อื่นจริง ๆ

0:03:10.966,0:03:13.635
ดังนั้น พฤติกรรมการกดปุ่ม[br]ของพวกเขาน่าจะได้รับแรงจูงใจ

0:03:13.635,0:03:16.046
ไม่ใช่แค่จากการที่พวกเขาถูกเฝ้าดู [br]หรือไม่ก็ตาม

0:03:16.070,0:03:18.760
แต่จากคุณค่าที่นักทดลองแสดงออกมา

0:03:18.784,0:03:20.409
ต่อการกดรีโมทด้วยเช่นกัน

0:03:21.173,0:03:22.379
ตัวอย่างเช่น

0:03:22.403,0:03:26.031
เราคาดหวังว่าเด็กจะเล่นรีโมทคุณค่าด้านบวก[br]มากกว่าอย่างมีนัยสำคัญ

0:03:26.055,0:03:27.420
หากพวกเขากำลังถูกสังเกต

0:03:27.444,0:03:29.587
แต่จากนั้นก็เลือกที่จะเล่น[br]รีโมทคุณค่าด้านลบ

0:03:29.611,0:03:31.278
เมื่อไม่มีใครดูอยู่

0:03:31.952,0:03:35.512
เพื่อที่จะดูปรากฏการณ์นี้ [br]เราทำการศึกษาสามรูปแบบที่ต่างกัน

0:03:35.871,0:03:39.220
การศึกษาแรก สำรวจว่าเด็กเล็ก[br]จะเล่นของเล่นอย่างไร

0:03:39.244,0:03:41.847
ถ้าไม่มีการให้คุณค่าหรือคำสั่งใด ๆ

0:03:41.871,0:03:44.601
เราแสดงให้เด็กดูว่า[br]ทำอย่างไรให้หุ่นยนต์เคลื่อนไหว

0:03:44.625,0:03:46.212
แต่ไม่ได้มีการให้คุณค่าใด ๆ

0:03:46.236,0:03:49.347
และเราก็ไม่ได้บอกพวกเขาด้วยว่า[br]เขาสามารถเล่นกับรีโมทได้

0:03:49.371,0:03:51.934
ให้สถานการณ์ที่กำกวมมาก ๆ กับพวกเขา

0:03:51.958,0:03:53.141
ในการศึกษาที่สอง

0:03:53.165,0:03:57.760
เราให้คุณค่าสองแบบ ด้านบวกและด้านลบ

0:03:58.609,0:04:01.878
และในการศึกษาสุดท้าย [br]เรามีนักทดลองสองคนกับรีโมท

0:04:02.196,0:04:05.625
นักทดลองคนหนึ่ง[br]แสดงคุณค่าด้านลบต่อการกดรีโมท

0:04:05.649,0:04:07.156
โดยพูดว่า "อึ๋ย ของเล่นขยับด้วย"

0:04:07.180,0:04:09.897
ในขณะที่นักทดลองอีกคนนึง[br]แสดงคุณค่าด้านบวก โดยพูดว่า

0:04:09.897,0:04:11.297
"เย้ ของเล่นขยับด้วย"

0:04:11.927,0:04:15.458
และนี่คือปฏิกิริยาของเด็ก ๆ ต่อสถาานการณ์[br]ทั้งสามแบบที่แตกต่างกันนี้

0:04:15.482,0:04:18.322
ในการศึกษาแรก สถานการณ์ที่กำกวม

0:04:18.346,0:04:20.757
ฉันกำลังเฝ้าดูเด็กคนหนึ่งอยู่

0:04:20.781,0:04:23.780
ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจในการกดรีโมท

0:04:24.622,0:04:26.291
พอฉันหันไป

0:04:27.061,0:04:28.672
เธอพร้อมที่จะเล่นทันที

0:04:28.696,0:04:29.846
(เสียงหัวเราะ)

0:04:31.903,0:04:33.813
ตอนนี้ ฉันไม่ได้เฝ้าดูเด็ก

0:04:33.837,0:04:34.988
เธอดูจดจ่อมาก

0:04:35.012,0:04:36.162
ฉันหันไป

0:04:37.588,0:04:38.620
(เสียงหัวเราะ)

0:04:38.644,0:04:40.844
เธอไม่ได้กำลังทำอะไร ใช่ไหม

0:04:43.596,0:04:45.347
ในการศึกษาที่สอง รีโมทสองเครื่อง

0:04:45.371,0:04:47.918
อันหนึ่งคุณค่าด้านบวกและ[br]อันหนึ่งคุณค่าด้านลบ

0:04:47.942,0:04:49.609
ฉันกำลังเฝ้าสังเกตเด็กอยู่

0:04:49.633,0:04:52.139
และรีโมทสีส้มนั้นคือ รีโมทด้านลบ

0:04:53.259,0:04:56.052
เธอแค่มองไปรอบ ๆ และมองที่ฉัน

0:04:56.494,0:04:57.761
จากนั้น พอฉันหันไป

0:05:00.081,0:05:01.231
(เสียงหัวเราะ)

0:05:03.072,0:05:04.939
นั่นคือสิ่งที่เธอเลือก

0:05:07.875,0:05:09.412
ฉันไม่ได้กำลังเฝ้าดูเด็กอยู่

0:05:09.436,0:05:11.680
เขาอยากให้แม่เล่นกับมัน ใช่ไหม

0:05:11.704,0:05:12.971
เลือกปลอดภัยไว้ก่อน

0:05:13.736,0:05:14.886
ฉันหันไป

0:05:16.093,0:05:17.760
(เสียงหัวเราะ)

0:05:17.784,0:05:19.984
เขาก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่

0:05:24.371,0:05:25.903
และใช่ เขารู้สึกกระอักกระอ่วน

0:05:25.927,0:05:26.934
(เสียงหัวเราะ)

0:05:26.958,0:05:29.077
ทุกคนรู้จัก [br]การมองข้าง ๆ แบบนั้น ใช่ไหม

0:05:29.807,0:05:32.268
การศึกษาที่สาม นักทดลองสองคน[br]กับหนึ่งรีโมท

0:05:32.292,0:05:35.553
นักทดลองที่ตอบสนองด้านลบต่อการกดรีโมท

0:05:35.577,0:05:37.204
กำลังเฝ้าดูเด็กอยู่ตอนนี้

0:05:37.228,0:05:41.402
เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย[br]ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เกาะแม่

0:05:44.307,0:05:46.728
หลังจากนั้น เธอก็หันไป

0:05:46.752,0:05:50.219
เพื่อให้นักทดลองที่แสดงการตอบสนองด้านบวกดู

0:05:52.109,0:05:54.339
เอาล่ะ ปลอดภัยแล้ว ตอนนี้เธอพร้อมจะเล่น

0:05:54.363,0:05:55.426
(เสียงหัวเราะ)

0:05:55.450,0:05:57.355
ดังนั้น จากผลของข้อมูล

0:05:57.379,0:05:59.712
เราค้นพบว่าพฤติกรรมการกดปุ่มของเด็ก ๆ

0:05:59.736,0:06:04.545
ได้รับแรงจูงใจจากคุณค่าและคำสั่ง[br]ของนักทดลอง

0:06:04.934,0:06:07.475
เพราะในการศึกษาแรก เด็ก ๆ ไม่รู้ว่า

0:06:07.499,0:06:10.387
อะไรจะถูกประเมินค่าด้านบวกหรือลบ

0:06:10.411,0:06:12.355
พวกเขามีแนวโน้มจะเลือกทางที่ปลอดภัยที่สุด

0:06:12.379,0:06:15.059
และรอจนกว่าฉันจะหันหลังเพื่อที่จะกดรีโมท

0:06:15.083,0:06:16.471
เด็ก ๆ ในการศึกษาที่สอง

0:06:16.495,0:06:20.297
เลือกที่จะกดรีโมทด้านบวกมากกว่า[br]ในขณะเวลาที่ฉันมองดูอยู่

0:06:20.321,0:06:21.892
แต่เมื่อฉันหันหลังไป

0:06:21.916,0:06:25.339
พวกเขาจะหยิบและเริ่มเล่น[br]กับรีโมทด้านลบทันที

0:06:25.363,0:06:26.953
ที่สำคัญ ในการศึกษาที่มีการควบคุม

0:06:26.977,0:06:29.918
ที่เราเอาคุณค่าของรีโมท[br]ที่แตกต่างกันนั้นออกไป

0:06:29.942,0:06:33.180
เราพูดง่าย ๆ ว่า "โอ้ ว้าว" [br]ไม่ว่าจะกดรีโมทอันไหน

0:06:33.204,0:06:36.655
พฤติกรรมการกดปุ่มของเด็กๆ[br]ก็ไม่แตกต่างกันจากเงื่อนไขแล้ว

0:06:36.679,0:06:40.410
เปิดเผยให้เห็นว่า[br]มันคือคุณค่าที่เราให้กับรีโมททั้งสองจริง ๆ

0:06:40.434,0:06:43.164
ที่ทำให้เกิดพฤติกรรมในการศึกษาก่อนหน้า

0:06:43.188,0:06:44.356
สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด

0:06:44.380,0:06:48.180
เด็ก ๆ ในการศึกษาที่สาม[br]เลือกกดรีโมทมากกว่าอย่างมีนัยสำคัญ

0:06:48.204,0:06:51.514
เมื่อนักทดลองที่แสดงคุณค่าด้านบวกดูอยู่

0:06:51.538,0:06:54.805
ตรงกันข้ามกับนักทดลองที่แสดงคุณค่าด้านลบ

0:06:55.553,0:06:56.831
นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

0:06:56.855,0:07:00.498
และอายุช่วงนี้ก็ยังเป็น[br]ช่วงที่เด็ก ๆ เริ่มแสดงความเขินอาย

0:07:00.522,0:07:03.515
ในสถานการณ์ที่อาจจะดึง[br]การประเมินค่าด้านลบออกมา

0:07:03.539,0:07:05.546
อย่างเช่น การมองตัวพวกเขาเองในกระจก

0:07:05.570,0:07:07.221
และพบรอยบนจมูก

0:07:07.245,0:07:10.055
เช่นเดียวกับการเจอผักติดฟัน สำหรับผู้ใหญ่

0:07:10.079,0:07:11.253
(เสียงหัวเราะ)

0:07:11.277,0:07:14.325
เราสามารถบอกอะไรได้บ้าง[br]จากการศึกษานี้

0:07:14.349,0:07:17.801
นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่า[br]เด็กมีพฤติกรรมลับ ๆ ล่อ ๆ จริง ๆ

0:07:17.825,0:07:18.881
(เสียงหัวเราะ)

0:07:18.905,0:07:22.198
ตั้งแต่แรกเด็ก ๆ ก็เหมือนผู้ใหญ่

0:07:22.222,0:07:25.949
อ่อนไหวต่อคุณค่าที่เราให้[br]กับสิ่งของหรือพฤติกรรม

0:07:26.354,0:07:29.631
และที่สำคัญ พวกเขาใช้คุณค่าเหล่านี้[br]ในการเลือกพฤติกรรม

0:07:30.425,0:07:32.132
ไม่ว่าพวกเราจะรู้ตัวหรือไม่

0:07:32.156,0:07:35.166
เราสื่อสารคุณค่าต่อผู้คนรอบ ๆ เราเสมอ

0:07:35.522,0:07:39.006
ฉันไม่ได้หมายถึงคุณค่าอย่าง [br]"เป็นคนใจดี" หรือ "อย่าลักขโมย"

0:07:39.030,0:07:41.141
แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นก็คือการมีคุณค่าก็ตาม

0:07:41.450,0:07:45.053
ฉันหมายถึง เราแสดงให้คนอื่นเห็นอยู่เสมอ [br]โดยเฉพาะกับเด็ก ๆ ของพวกเรา

0:07:45.077,0:07:48.759
ว่าอะไรที่น่าพึงใจ มีคุณค่า และควรยกย่อง[br]และอะไรที่ไม่ควร

0:07:49.307,0:07:50.483
และในหลายครั้ง

0:07:50.507,0:07:52.943
เราก็ทำสิ่งนี้โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

0:07:53.601,0:07:57.449
นักจิตวิทยาศึกษาพฤติกรรม[br]เพื่อสำรวจความคิดจิตใจ

0:07:57.473,0:08:00.403
เพราะพฤติกรรมมักสะท้อนความเชื่อ

0:08:00.427,0:08:02.812
คุณค่า และความต้องการของเรา

0:08:03.471,0:08:06.129
ที่นี่แอตแลนตา เราเชื่อในสิ่งเดียวกันว่า

0:08:06.963,0:08:08.701
โค้กดีกว่าเป็ปซี่

0:08:08.725,0:08:10.519
(เสียงปรบมือ)

0:08:10.543,0:08:15.283
นี่อาจจะเป็นผลจากความจริงที่ว่า[br]โค้กเกิดขึ้นที่แอตแลนตา

0:08:15.307,0:08:16.481
แต่อย่างไรก็ตาม

0:08:16.505,0:08:20.792
ความเชื่อนี้แสดงให้เห็นความจริงว่า[br]คนส่วนใหญ่จะเลือกดื่มโค้ก

0:08:21.323,0:08:22.695
ในทางเดียวกัน

0:08:22.719,0:08:24.587
เรากำลังสื่อสารคุณค่า

0:08:24.611,0:08:26.134
เมื่อเราส่วนใหญ่จะชมเด็กผู้หญิง

0:08:26.158,0:08:28.664
ที่มีผมสวย หรือชุดน่ารักๆของพวกเขา

0:08:28.688,0:08:31.077
แต่ชมเด็กผู้ชายจากความฉลาดของพวกเขา

0:08:31.101,0:08:34.844
หรือเมื่อเราเลือกจะให้ลูกอม[br]แทนอาหารที่มีประโยชน์

0:08:34.868,0:08:36.898
เหมือนเป็นรางวัลสำหรับพฤติกรรมที่ดี

0:08:37.466,0:08:40.182
ผู้ใหญ่และเด็กต่างมีศักยภาพในการ

0:08:40.182,0:08:43.037
เลือกหยิบคุณค่าจากพฤติกรรม[br]ที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้

0:08:43.061,0:08:46.566
และท้ายที่สุดมันจะค่อย ๆ [br]ขัดเกลาพฤติกรรมของพวกเขาเอง

0:08:47.196,0:08:49.434
งานวิจัยที่ฉันแบ่งปันกับพวกคุณวันนี้

0:08:49.458,0:08:52.998
บอกว่าความสามารถนี้[br]เกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ในพัฒนาการ

0:08:53.022,0:08:55.077
ก่อนที่เราจะสามารถพูดประโยค

0:08:55.101,0:08:56.752
หรือถูกฝึกใช้โถชักโครกให้เป็น

0:08:57.014,0:09:00.559
และมันกลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญ[br]ว่าเราจะเติบโตมาเป็นใคร

0:09:00.942,0:09:02.498
ดังนั้น ก่อนฉันจะไป

0:09:02.522,0:09:05.395
ฉันอยากจะชวนให้คุณไตร่ตรองคุณค่า

0:09:05.419,0:09:07.819
ที่เราเผยแพร่ในการปฏิสัมพันธ์วันต่อวัน

0:09:08.125,0:09:11.953
และคุณค่าเหล่านี้จะขัดเกลา[br]พฤติกรรมผู้คนรอบ ๆ ตัวคุณอย่างไร

0:09:12.222,0:09:15.231
ตัวอย่างเช่น คุณค่าอะไรที่ถูกเผยแพร่

0:09:15.231,0:09:18.064
เมื่อเราใช้เวลามากขึ้น[br]ยิ้มให้กับมือถือของเรา

0:09:18.088,0:09:19.744
มากกว่ายิ้มให้กับคนอื่น

0:09:20.683,0:09:24.638
เช่นเดียวกัน พิจารณาว่าพฤติกรรมของคุณ[br]ถูกเกลาจากผู้คนรอบตัวคุณอย่างไร

0:09:24.662,0:09:27.060
ในทางที่คุณอาจไม่เคยพิจารณามาก่อน

0:09:27.543,0:09:29.630
กลับไปที่การยกตัวอย่างง่าย ๆ ของเรา

0:09:29.654,0:09:32.026
คุณชอบโค้กมากกว่าเป็ปซี่จริง ๆ หรือเปล่า

0:09:32.050,0:09:35.766
หรือความชอบนี้ถูกขับเคลื่อนมาจาก[br]สิ่งที่คนรอบตัวคุณให้คุณค่า

0:09:36.461,0:09:39.215
ผู้ปกครองและคุณครูมีเอกสิทธิ์ที่จะ

0:09:39.239,0:09:41.173
ขัดเกลาพฤติกรรมของเด็กๆ

0:09:41.977,0:09:44.168
แต่มันสำคัญที่จะต้องจำไว้ว่า

0:09:44.192,0:09:48.451
เราให้คุณค่าของเรา[br]ต่อการปฏิสัมพันธ์ในแต่วัน

0:09:48.475,0:09:51.999
เรามีสิทธิ์ที่จะขัดเกลาพฤติกรรม[br]ของผู้คนรอบ ๆ ตัวเรา

0:09:52.451,0:09:53.602
ขอบคุณค่ะ

0:09:53.626,0:09:57.841
(เสียงปรบมือ)