สมมติว่าคุณกำลังช่วยเพื่อนจัดงานเลี้ยง

แล้วเขาส่งข้อความมาให้คุณว่า

"เอาบ๊อบ, ดีเจ และตัวตลก มาด้วยนะ"
(Bring Bob, a DJ and a clown)

คุณจะรู้สึกทึ่ง

ไม่เคยรู้เลยว่าบ๊อบ
จะมีความสามารถหลากหลาย

แต่เมื่อถึงวันงาน

กลายเป็นว่าบ๊อบไม่ได้เป็นเช่นนั้น

และอันที่จริง คุณควรจะพาบุคคลสามคน
มาที่งานเลี้ยง

ขณะที่คุณกับบ๊อบ
นั่งเซ็งกันอยู่ในงานเลี้ยงที่ไม่มีตัวตลก

คุณก็นึกได้ว่าความสับสนนี้
สามารถหลีกเลี่ยงได้

เพียงแค่ใช้เครื่องหมายจุลภาค 
หลังคำว่า DJ

เครื่องหมายจุลภาคอันสุดท้ายในรายการ

ถูกวางอยู่ก่อนคำสันธานหลัก

เช่น และ (and), หรือ (or), 
และไม่ใช่ (nor)

เรียกว่าจุลภาคชุด (serial comma)

หรือจุลภาคอ็อกซ์ฟอร์ด 
(Oxford comma)

เป็นเวลานานมาแล้ว ที่มันทำให้
ผู้คลั่งไคล้ไวยากรณ์ทั้งหลายแทบคลั่ง

เพราะแม้แต่สถาบันภาษาหลักทั้งหลาย

ก็ยังตกลงกันไม่ได้ว่าควรจะใช้มันหรือไม่

น่าประหลาดที่จุลภาคอ็อกซ์ฟอร์ดนี้

ถูกใช้กันอย่างแพร่หลายกว่า
ในสหรัฐอเมริกา

ซึ่งสถาบันเอ็มแอลเอ (MLA)

คู่มือการเขียนฉบับมหาวิทยาลัยชิคาโก

และสำนักพิมพ์รัฐบาลสหรัฐอเมริกา
แนะนำให้ใช้

แต่คู่มือการเขียนเอพี (AP) 
ไม่ได้แนะนำเช่นนั้น

ในสหราชอาณาจักรและประเทศอื่น ๆ 
ที่ใช้ภาษาอังกฤษ

คู่มือการเขียนส่วนใหญ่
ไม่แนะนำให้ใช้จุลภาค

ยกเว้นก็แต่
สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยอ็อกซฟอร์ด

ที่มาของชื่อเครื่องหมายนี้

ทำไมเราไม่ควรใช้จุลภาคชุดน่ะหรือ

หนึ่งในข้อโต้แย้งหลักก็คือ

โดยปกติคำสันธานโดยปกติก็เพียงพอแล้ว

ที่จะบ่งชี้สิ่งที่แตกต่างกัน

และเมื่อมันไม่ชัดเจน

อย่างเช่น รายชื่อแขกของคุณ

การสลับลำดับคำก็มักแก้ปัญหานี้ได้แล้ว

บรรดานักข่าวก็ไม่ชอบเครื่องหมายนี้

เพราะมันกินพื้นที่อันมีค่า

และอาจทำให้ข้อความดูรก

บางครั้ง มันอาจทำให้
เกิดความสับสนคลุมเคลือด้วยซ้ำ

ตัวอย่างเช่น

ถ้าเพื่อนคุณให้ตาม "บ๊อบ,

ดีเจ และลูกหมา "

คุณก็น่าจะเข้าใจว่า

นั่นหมายถึงสามสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกัน

ลูกหมาน่ารัก

แต่พวกมันเป็นดีเจไม่ได้หรอก

แต่ถ้ามีเครื่องหมายจุลภาค

คุณอาจคิดว่า

บ๊อบเป็นดีเจ

และแค่คุณพาบ๊อบกับลูกหมามาก็พอ

การถกเถียงอภิปรายเรื่องจุลภาคอ็อกซ์ฟอร์ด

ได้ถูกปลุกให้ดุเดือดพลุ่งพล่าน
มาตลอดระยะเวลาหลายปี

จนมีข้อตกลงคร่าว ๆ

หลักง่าย ๆ ก็คือ

จะใช้หรือไม่ใช้ก็ได้

และขึ้นอยู่กับว่า

มันจะช่วยป้องกันความสับสนหรือไม่

แต่ว่า

คุณควรจะเลือกใช้หรือไม่ใช้

จุลภาคอ็อกซ์ฟอร์ด

ให้เหมือนกันตลอดทั้งงานเขียน

ดังนั้น คุณไม่สามารถ

ใช้มันแค่ในตอนที่จำเป็นได้

และแนวคิด

ที่ว่ากฎไวยากรณ์นี้สามารถถูกเลือกใช้ได้

ค่อนข้างจะแปลก

ลองนึกดูว่า
ถ้าคุณไม่ได้มีส่วนร่วมงานฉลองเลย

และวันรุ่งขึ้น คุณอ่านข้อความที่ว่า
"ทุกคนมีความสุขมาก -

นินจา, โจรสลัด, ไวกิ้ง, ผู้ใหญ่ และเด็ก"

ถ้าการใช้จุลภาคอ็อกซ์ฟอร์ดเป็นมาตรฐาน

คุณจะสังเกตว่ามันหายไป

และสรุปว่า ผู้ใหญ่และเด็ก 
(old and young)

จะต้องเป็นการบรรยาย
ถึงบรรดาแขกที่ถูกกล่าวถึงก่อนหน้านี้

แต่ ณ ตอนนี้

คุณก็จะสงสัยว่า

ข้อความนี้จะหมายถึง

มีกลุ่มเด็กและผู้ใหญ่ทั่วไปน่าเบื่อ

มาร่วมงานเลี้ยงด้วยหรือเปล่า

สุดท้ายไม่ว่าจุลภาคชุดจ
จะมีประโยชน์หรือน่ารำคาญ

แต่ความเห็นของคุณ

ต่อสิ่งที่สามารถถูกเลือกใช้ได้นั้น

อาจขึ้นอยู่กับ

ประสบการณ์ส่วนตัวของคุณ

ถ้าครูมัธยมของคุณชอบใช้เครื่องหมายนี้

คุณก็น่าจะยังใช้มันอยู่

ถ้าหัวหน้าบรรณาธิการของคุณไม่ชอบมัน

คุณก็น่าจะไม่ชอบมันไปด้วย

และบางทีการถกเถียงกัน

ในเรื่องเกี่ยวกับเครื่องหมายเล็ก ๆ 
บนหน้ากระดาษ

ก็ดูออกจะไร้สาระไปเสียหน่อย

เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ดี

มันยังมีปัญหาใหญ่อีกมากมาย

ที่เราต้องกลุ้ม

แต่บางครั้ง เรื่องเล็ก ๆ 
ก็อาจก่อให้เกิดความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ได้