WEBVTT

00:00:05.316 --> 00:00:08.422
ฉันขอกล่าวก่อนนะคะ
ว่าฉันอยากจะอุทิศการบรรยายครั้งนี้

00:00:08.422 --> 00:00:14.382
ให้กับทุกคนที่เผชิญกับความความไม่รู้
และแบ่งปันเรื่องราวของพวกเขา

00:00:14.382 --> 00:00:17.319
ฉันอยากมอบการบรรยายครั้งนี้
ให้กับภรรยาของฉัน เอมี่

00:00:17.319 --> 00:00:20.659
(เสียงปรบมือ)

00:00:23.719 --> 00:00:28.839
ฉันอยากเริ่มด้วย
การเล่าเรื่องราวส่วนหนึ่งของฉัน

00:00:28.839 --> 00:00:31.314
มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะพูดถึงบ่อย ๆ

00:00:32.407 --> 00:00:36.505
ตอนฉันอายุ 17 ฉันถูกวินิจฉัยว่า
เป็นโรคอารมณ์สองขั้ว

00:00:36.505 --> 00:00:37.684
ฉันอยากจะหยุดที่ตรงนั้น

00:00:37.684 --> 00:00:42.984
เพราะแค่การเอ่ยถึง
คำสั้น ๆ สองคำนั้น "อารมณ์สองขั้ว"

00:00:42.986 --> 00:00:48.206
ฉันก็ได้สร้างคลื่นผลกระทบทางลบ
ที่รุนแรงขึ้นในห้องนี้แล้ว

00:00:49.858 --> 00:00:52.650
บางทีคุณอาจมองร่างกายของฉัน
ต่างออกไปจากที่คุณเคยเห็น

00:00:52.650 --> 00:00:54.326
เมื่อคุณได้ฟังบทนำของฉัน

00:00:54.326 --> 00:00:58.476
บางทีคุณอาจจะกำหนดภาพพจน์ให้ฉัน 
ทั้งที่จริง ๆ ฉันไม่ใช่เป็นแบบนั้น

00:00:59.228 --> 00:01:02.793
ฉันคิดว่ามันสำคัญที่คุณทุกคนต้องรู้
ว่า ณ จุดนี้ ฉันอยากจะบอกว่า

00:01:02.793 --> 00:01:05.678
"ขอบคุณที่รับฟัง"
และฉันอยากจะลงจากเวทีแล้ว

00:01:05.678 --> 00:01:07.538
แต่ฉันจะอยู่ตรงนี้ค่ะ

00:01:07.538 --> 00:01:10.798
(เสียงปรบมือ)

00:01:12.128 --> 00:01:13.560
ปรบมือกันเยอะจังเลย

00:01:13.560 --> 00:01:15.050
(เสียงหัวเราะ)

00:01:17.017 --> 00:01:20.560
เราอาจจะคุ้นเคยกับคำว่า 
"Depression" (ความหดหู่)

00:01:20.560 --> 00:01:23.377
เราอาจจะคุ้นเคยกับคำว่า
"Mania" (ความคลุ้มคลั่ง)

00:01:23.377 --> 00:01:26.575
คุณอาจจะเคยใช้คำเหล่านี้ในบทสนทนา

00:01:26.575 --> 00:01:30.785
"วันนี้ฉันหดหู่จังเลย"
"เขาดูคลั่งมากเลย"

00:01:31.458 --> 00:01:33.841
สำหรับฉัน ความคลุ้มคลั่งและความหดหู่นั้น

00:01:33.841 --> 00:01:38.141
ดูจะเป็นเรื่องที่กวนใจ
มากกว่าจะเป็นเรื่องปกติประจำวัน

00:01:38.720 --> 00:01:41.213
มันรุกล้ำเข้ามา
ในชีวิตประจำวันของฉันจริง ๆ

00:01:41.213 --> 00:01:44.010
และแม้ว่านี่จะเป็นแค่ประสบการณ์ของฉัน

00:01:44.010 --> 00:01:45.953
ฉันคิดว่ามันสำคัญที่จะรู้เช่นกัน

00:01:45.953 --> 00:01:48.323
ว่าประสบการณ์ของทุกคนนั้น
ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

00:01:49.540 --> 00:01:52.196
ตอนฉันอายุ 17 ปี ฉันเรียนจบมัธยมปลาย

00:01:52.196 --> 00:01:56.496
ฉันกำลังเริ่มเรียนในคณะวารสารท้องถิ่น

00:01:56.496 --> 00:02:01.175
และสำหรับฉัน ความหดหู่
มันเหมือนเป็นความลำบากอย่างมาก

00:02:01.175 --> 00:02:03.975
ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องที่ไม่มีลูกบิด

00:02:03.975 --> 00:02:06.071
การลุกออกจากเตียงและการเริ่มวันใหม่ได้นั้น

00:02:06.071 --> 00:02:08.421
ก็นับเป็นความสำเร็จแล้ว

00:02:09.336 --> 00:02:11.536
ฉันอยากฆ่าตัวตายมากจนไม่สามารถขับรถได้

00:02:11.536 --> 00:02:15.191
แม่ฉันก็เลยต้องขับรถมาส่งฉันที่มหาวิทยาลัย

00:02:15.191 --> 00:02:19.101
รอฉันสามชั่วโมงที่ลานจอดรถ
เพื่อรับฉันและขับรถพาฉันกลับบ้าน

00:02:19.750 --> 00:02:23.158
แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นไม่บ่อยนัก
หรือไม่ได้ยาวนานเท่าไหร่

00:02:23.158 --> 00:02:27.798
สำหรับฉัน ภาวะคลุ้มคลั่ง คือ
ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยสมาธิและพลังงาน

00:02:27.798 --> 00:02:30.303
และฉันรู้สึกแข็งแกร่งมากจริง ๆ

00:02:31.366 --> 00:02:34.720
เมื่อตอนที่ฉันจบปริญญาเอก

00:02:34.720 --> 00:02:37.040
ฉันต้องเข้าบำบัดในโรงพยาบาลสี่ครั้ง

00:02:37.976 --> 00:02:42.936
เอาล่ะค่ะ นี่ไม่ใช่การเริ่ม TED Talk ของฉัน
อย่างที่ฉันคิดไว้เลย

00:02:42.936 --> 00:02:44.252
ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด

00:02:44.252 --> 00:02:47.290
ฉันเคยอยากจะพูดกับคุณทุกคน

00:02:47.290 --> 00:02:49.797
เกี่ยวกับสถิติที่เกี่ยวข้องกับความวิกลจริต

00:02:49.797 --> 00:02:52.159
ฉันเคยอยากจะพูดกับคุณเกี่ยวกับ
การศึกษาเกี่ยวกับความหมายของคำ

00:02:52.159 --> 00:02:54.597
ฉันเคยอยากจะบอกคุณเกี่ยวกับประวัติศาสตร์

00:02:54.597 --> 00:02:58.166
ว่าเราทำความเข้าใจและให้ความหมาย
คำว่าวิกลจริตอย่างไร

00:02:58.166 --> 00:03:01.757
และไม่จนกระทั่งตอนมาถึงร่างที่สี่
ของการพูดนี้ ฉันจึงตระหนักได้ว่า

00:03:01.757 --> 00:03:05.592
ฉันได้เขียนเรื่องที่ไม่เกี่ยวอย่างสิ้นเชิง
กับตัวฉันในบทสนทนานี้

00:03:05.592 --> 00:03:08.975
และฉันต้องหยุดและถามกับตัวเองว่าทำไม

00:03:08.975 --> 00:03:13.285
ทำไมในการพูดที่ฉันอยากจะมาค้นหา
ปฏิกิริยาเชิงลบ

00:03:13.285 --> 00:03:16.895
ต้องเกิดจากวิธีที่เราทำความเข้าใจ
คำว่าวิกลจริต

00:03:16.895 --> 00:03:19.576
ฉันได้เขียนเรื่องเล่าของฉันเองออกมาหรือยัง

00:03:19.576 --> 00:03:22.767
เรื่องเล่าที่เหมาะสมกับการสนทนานี้จริง ๆ

00:03:22.767 --> 00:03:25.329
และคำตอบนั้นก็เรียบง่าย

00:03:25.329 --> 00:03:28.604
และฉันคิดว่ามันเป็นปัญหาอย่างแน่นอน
ในความเรียบง่ายของมัน

00:03:28.604 --> 00:03:31.429
และมันคือคำเพียงคำเดียว

00:03:31.429 --> 00:03:35.017
นั่นคือ "ความน่าอับอาย" และ "มลทิน" ของมัน

00:03:35.017 --> 00:03:38.211
แม้ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ต่อหน้าพวกคุณ

00:03:38.211 --> 00:03:43.181
ฉันรู้สึกเกรงกลัวกับการที่ฉันจะถูกมอง

00:03:43.181 --> 00:03:44.970
ร่างกายฉันจะถูกมองว่าอย่างไร

00:03:44.970 --> 00:03:49.230
จากสายตาของนักเรียนเก่า นักเรียนปัจจุบัน
และนักเรียนในอนาคตของฉัน

00:03:49.687 --> 00:03:54.197
เพื่อนร่วมงานของฉันจะมองร่างกายของฉัน
และตัวตนของฉันอย่างไร

00:03:54.197 --> 00:04:00.343
ฉันจะถูกมองว่าด้อยกว่าไหม
หรือไร้ความสามารถ หรือไม่น่าไว้ใจไหม

00:04:01.754 --> 00:04:06.884
พวกคุณบางคนอาจจะกำลัง
นั่งคิดอยู่เงียบ ๆ กับตัวคุณเอง

00:04:06.884 --> 00:04:09.638
"แต่เธอดูไม่เหมือนคนบ้าเลยหนิ"

00:04:09.638 --> 00:04:15.438
และสำหรับคำถามเหล่านั้น ฉันขอถามคุณ
แล้วพวกคนบ้าต้องมีลักษณะอย่างไร

00:04:15.438 --> 00:04:18.919
และที่จริง เราไม่ได้ถูกสอนมา
ว่าคนบ้าต้องเป็นอย่างไร ใช่ไหม

00:04:18.919 --> 00:04:22.951
หลายสถาบันในสังคมของเราได้สอนเรา

00:04:22.951 --> 00:04:28.521
และช่วยปลูกฝังความเข้าใจ
อย่างตายตัวเกี่ยวกับความวิกลจริตให้กับเรา

00:04:28.521 --> 00:04:31.401
และเพื่อแสดงให้เห็นถึงความเร็ว
ที่สิ่งเหล่านี้ได้เกิดขึ้น

00:04:31.401 --> 00:04:34.274
และมันได้เกิดขึ้นกับเราทุกคน
ตั้งแต่เรายังเด็กมาก ๆ

00:04:34.274 --> 00:04:37.504
ฉันอยากจะให้ทุกคนหยุดพร้อมกับฉันและคิดดู

00:04:37.504 --> 00:04:41.394
คุณคิดถึงอะไร
รูปร่างอะไร ความหมายอะไร

00:04:41.394 --> 00:04:45.065
คุณคิดถึงอะไรเมื่อได้ยินคำว่า "ประสาท"

00:04:45.065 --> 00:04:48.692
คุณคิดถึงอะไรเมื่อได้ยินคำว่า "บ้า"

00:04:48.692 --> 00:04:54.352
ความหมายและรูปร่างอะไรที่เข้ามาในความคิด
เมื่อคุณได้ยินคำว่า "ป่วยทางจิต"

00:04:55.837 --> 00:04:58.439
บางทีความคิดและภาพในหัวของคุณ

00:04:58.439 --> 00:05:03.559
มาจากวิธีการที่สื่อข่าวที่ฝังความพิการ

00:05:03.559 --> 00:05:06.509
ความพิการทางจิต และความบ้า

00:05:06.509 --> 00:05:10.314
บางทีความคิดของคุณอาจมากจากวรรณกรรม

00:05:10.314 --> 00:05:12.864
จากนวนิยาย หรือจากภาพยนตร์

00:05:12.864 --> 00:05:14.814
ฉันจะขอพูดถึงภาพยนตร์

00:05:16.393 --> 00:05:19.343
บางทีคุณอาจนึกถึง "Girl Interrupted",

00:05:20.670 --> 00:05:23.000
"One Flew Over the Cuckoo's Nest",

00:05:24.188 --> 00:05:25.368
"Psycho",

00:05:26.403 --> 00:05:27.823
"Mommy Dearest",

00:05:28.938 --> 00:05:30.458
หรือ "A Beautiful Mind".

00:05:31.816 --> 00:05:36.466
โดยไม่คำนึงถึงว่า
คุณจะได้ให้ภาพเหล่านั้นกับที่ไหนบ้าง

00:05:36.466 --> 00:05:39.007
หรือคุณจะได้ภาพเหล่านั้นมาจากที่ไหน

00:05:39.007 --> 00:05:43.977
ฉันคิดว่ารายการที่เป็นแบบแผน
ของการเหมาร่วมได้เกิดขึ้นแล้ว

00:05:43.977 --> 00:05:48.293
แม้ว่าเราอาจทำมันมาด้วยกัน
และกำลังเพิ่มเติมรายการเหล่านี้ต่อไปเรื่อย ๆ

00:05:48.293 --> 00:05:51.108
รายการย่อ ๆ เป็นดังต่อไปนี้

00:05:51.108 --> 00:05:57.314
คนที่มีความพิการทางจิต
มักถูกมองว่าเป็นอันตราย

00:05:57.314 --> 00:06:00.913
คาดเดาไม่ได้ ไร้ความสามารถ

00:06:00.913 --> 00:06:05.593
แปรปรวน ไม่มีเหตุผล และขาดความรับผิดชอบ

00:06:06.486 --> 00:06:10.128
ทีนี้ ภาพลักษณ์หรือความเข้าใจ

00:06:10.128 --> 00:06:12.768
ที่เข้ามาในหัวของคุณอย่างรวดเร็ว

00:06:12.768 --> 00:06:15.819
ตอนที่ฉันให้คุณหยุด
และตั้งสมาธิไปที่คำซึ่งก็คือ

00:06:15.819 --> 00:06:19.781
"ประสาท", "บ้า" และ "ป่วยทางจิต"

00:06:19.781 --> 00:06:23.360
ภาพลักษณ์ที่ฉันดึงขึ้นมานั้น
เป็นสิ่งที่จิตใจฉันเคยมอง

00:06:23.360 --> 00:06:25.961
และรายการความเชื่อเหมารวมนี้

00:06:25.961 --> 00:06:31.402
นี่คือเหตุผลที่
ฉันต้องร่างการพูดในครั้งนี้ถึงสี่ฉบับ

00:06:31.402 --> 00:06:36.922
ความเป็นสากลอย่างชัดเจนของคำ
และภาพลักษณ์เหล่านี้ และภาระที่มากับมัน

00:06:36.922 --> 00:06:40.004
ได้กำหนดชีวิตผู้ป่วยทางจิตเวช

00:06:40.004 --> 00:06:41.434
กำหนดชีวิตของฉัน

00:06:42.809 --> 00:06:47.739
ฉันคิดว่ามันสำคัญที่จะรู้ว่า
โรคจิตเวชต่าจากโรคทางจิตประเภทอื่น

00:06:47.739 --> 00:06:52.607
จิตเวชนำมาซึ่งบางอย่าง
ที่แตกต่างและเป็นเอกลักษณ์

00:06:52.607 --> 00:06:55.937
มันนำมาซึ่งการตัดสินทางศีลธรรมต่อคนคนหนึ่ง

00:06:57.829 --> 00:07:01.521
ดังนั้น เราทำอะไรกับสิ่งเหล่านี้ได้บ้าง

00:07:01.521 --> 00:07:03.557
ก่อนที่ฉันจะบอกคุณเรื่องนั้น
ฉันอยากบอกคุณ

00:07:03.557 --> 00:07:05.941
ถึงสิ่งที่ไม่ใช่จุดประสงค์ของการพูดครั้งนี้

00:07:05.941 --> 00:07:08.833
ฉันคิดบ่อย ๆ ว่า
เมื่อคนพิการไม่ว่าด้านใดก็ตาม

00:07:08.833 --> 00:07:11.380
ได้แบ่งปันเรื่องราวของเขา
หรือกล่าวสุนทรพจน์

00:07:11.380 --> 00:07:14.857
พวกเขาจะถูกมองว่าเป็นแรงบันดาลใจ

00:07:14.857 --> 00:07:18.571
เรื่องของพวกเขามีความหมายที่จะฟัง
และสร้างแรงบันดาลใจให้กับคุณ

00:07:18.571 --> 00:07:21.012
ที่จะทำให้ชีวิตคุณดีขึ้น
ในฐานะที่คุณสมประกอบ

00:07:21.012 --> 00:07:24.027
หรือแม้กระทั่ง ในฐานะคนพิการเหมือนกัน

00:07:24.027 --> 00:07:28.277
ฉันมาที่นี่เพื่อจะบอกคุณว่า
ฉันไม่ใช่แรงบันดาลใจของคุณ

00:07:28.277 --> 00:07:29.924
นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ของฉัน

00:07:29.924 --> 00:07:32.715
จุดประสงค์ของการพูดครั้งนี้
คือเพื่อที่จะร้องขอ

00:07:32.715 --> 00:07:36.931
ให้เราค่อย ๆ ปลูกฝังให้ชุมชนและสังคม

00:07:36.931 --> 00:07:40.251
แก้ความเข้าใจผิดเกี่ยวกับการเหมารวม
และมลทินต่าง ๆ

00:07:40.251 --> 00:07:42.651
ที่ถูกฝังลึกในค่าคำทางจิตเวช

00:07:43.812 --> 00:07:46.088
ฉันอยากจะอยู่ในที่

00:07:46.088 --> 00:07:49.084
ที่ใครก็ตามที่บอกว่า
เขาเป็นโรคอารมณ์สองขั้วนั้น

00:07:49.084 --> 00:07:54.184
ไร้พิษภัยเหมือนกับที่คนอื่นพูดว่า
"ฉันเป็นเบาหวาน"

00:07:55.520 --> 00:07:58.488
ฉันอยากจะอยู่ในที่ที่การตัดสินทางศีลธรรม

00:07:58.488 --> 00:08:03.038
ที่ผู้ป่วยจิตเวชถูกตีตราอยู่นั้นหายไป

00:08:04.310 --> 00:08:09.497
ฉันอยากจะอยู่ในที่ที่ฉันสามารถ
อยู่ต่อหน้าฝูงชน

00:08:09.497 --> 00:08:11.587
หรือใครซักคน

00:08:11.587 --> 00:08:12.894
แบบนี้

00:08:12.894 --> 00:08:16.346
ยืนขึ้นและพูดว่า
"ฉันชื่อเชย์ดา คาไฟ

00:08:16.346 --> 00:08:19.480
ฉันเป็นศาสตราจารย์จากภาควิชา
ชาติพันธุ์และสตรีศึกษา

00:08:19.480 --> 00:08:23.565
ที่ Cal Poly Pomona
และฉันเป็นโรคอารมณ์สองขั้ว

00:08:23.565 --> 00:08:24.649
ขอบคุณค่ะ

00:08:24.649 --> 00:08:26.999
(เสียงปรบมือ)