Jesteś sam tysiące kilometrów od domu bez pieniędzy i dobytku. W takiej sytuacji wielu ludzi wpadłoby w rozpacz, przeklinając los. Dla Zenona z Kition stało się to podstawą pracy i spuścizny. Ten bogaty kupiec stracił wszystko, kiedy jego statek rozbił się w Atenach około 300 r. p.n.e. Nie mając co robić, wszedł do księgarni, gdzie zaciekawiły go teksty o Sokratesie. Zaczął studiować ze znanymi lokalnymi filozofami. Nauczając z czasem własnych studentów, Zenon zapoczątkował filozofię znaną jako stoicyzm, w której wartości takie jak cnota, tolerancja i samokontrola inspirowały pokolenia myślicieli i przywódców. Nazwa stoicyzm pochodzi od Stoa Poikile, Portyku Malowanego, gdzie Zenon dyskutował z uczniami. Obecnie słowo stoik potocznie określa kogoś, kto zachowuje spokój pod presją, i unika ekstremalnych emocji. Takie określenie oddaje ważny aspekt stoicyzmu, jednak pierwotnie filozofia ta była czymś więcej niż tylko postawą. Stoicy wierzyli, że wszystko wokół nas działa na zasadzie związku przyczynowo-skutkowego, tworząc racjonalną strukturę wszechświata, którą nazwali logos. Chociaż nie zawsze mamy kontrolę nad tym, co na nas oddziałuje, możemy kontrolować nasze podejście do tych spraw. Zamiast wyobrażać sobie idealne społeczeństwo, stoicy próbują radzić sobie z tym, co jest, dążąc do samodoskonalenia poprzez cztery główne zasady. Mądrość życiową, zdolność kierowania trudnymi sytuacjami w sposób logiczny, zasadny i opanowany. Umiar, ćwiczenie powściągliwości i umiaru we wszystkich aspektach życia. Sprawiedliwość, uczciwe traktowanie każdego, nawet jeśli postępuje źle. Odwagę, nie tylko w nadzwyczajnych okolicznościach, ale też w klarownym i uczciwym podejściu do spraw codziennych. Jak napisał Seneka, jeden z najznamienitszych rzymskich stoików: "Czasami to, że żyjemy jest już aktem odwagi". Chociaż stoicyzm skupia się na samodoskonaleniu, nie jest to filozofia egocentryczna. W czasach kiedy prawo rzymskie uznawało niewolników za mienie, Seneka wzywał do ich ludzkiego traktowania i przypominał, że wszyscy jesteśmy ludźmi. Stoicyzm nie zachęca do biernej postawy. Zakłada, że tylko ludzie prawi i pracujący nad samokontrolą mogą pozytywnie wpłynąć na innych. Jeden z najsławniejszych stoików był także wybitnym cesarzem rzymskim. W ciągu 19 lat panowania stoicyzm pomógł Markowi Aureliuszowi przeprowadzić Cesarstwo przez dwie wielkie wojny i poradzić sobie ze stratą wielu z jego dzieci. Wieki później dzienniki Marka Aureliusza były oparciem dla Nelsona Mandeli podczas 27 lat spędzonych w więzieniu w walce z segregacją rasową w Południowej Afryce. Po uwolnieniu i ostatecznym zwycięstwie, Mandela mówił o pokoju i pojednaniu, wierząc, że chociaż nie można zmienić niesprawiedliwego systemu z przeszłości, jego naród będzie musiał skonfrontować się z nim teraz, żeby zbudować lepszą i sprawiedliwszą przyszłość. Stoicyzm był aktywną szkołą filozoficzną przez kilka wieków w Grecji i Rzymie. Chociaż przestał istnieć jako oficjalna instytucja, jego wpływ jest odczuwalny do dziś. Chrześcijańscy teologowie, jak Tomasz z Akwinu, podziwiali i stosowali stoickie podejście do cnót. Są też paralele między stoicką ataraksją, spokojem umysłu, a buddyjskim pojęciem nirwany. Wyjątkowo wpływowym stoikiem był filozof Epiktet, który napisał, że cierpienie nie wynika z tego, co się nam przydarza, ale z naszej oceny tych wydarzeń. Odbija się to echem we współczesnej psychologii i ruchu samopomocy. Przykładowo, terapia racjonalno-emotywna skupia się na zmianie autosabotujących postaw, jakie ludzie tworzą wokół warunków życia. Jest też logoterapia Viktora Frankla. Powstała w oparciu o jego doświadczenia jako więźnia obozu koncentracyjnego i bazuje na stoickiej zasadzie, że możemy użyć siły woli, żeby nadać sens naszemu życiu, nawet w najgorszych sytuacjach.