[Bryan Zanisnik] Ben hazırım.

[Dış Ses] Hazır mısın? Pekâlâ.

[Zanisnik] Öyle istiyorsanız hazırım.

New York Eyalet Üniversitesi'nde
öğretim üyesiydim,

okul New York'un dışında.

Derse hiç gelmeyen bir öğrenci vardı.

Çok da sorun değil.

Öğleden sonraki derslerime gelir
ve şöyle bir şey der:

"Dersten kaldığıma izniniz olduğuna dair

bu formu imzalar mısınız?

Ben de, "Tabii, sömestr boyunca
derse hiç girmedin,

son günde canını sıkmayacağım,

dersimden kaldın." dedim.

O da, "Formu imzalayın." dedi.

Ben de ona şöyle dedim:

"Bu senin dersin bile değil,

hoca olan benim."

Bizi o sırada yaklaşık
yirmi öğrenci izliyordu.

Öğrenci yanıma iyice yaklaştı.

Bir an ayağa kalktım

ve zıplayıp bana göğsüyle vurdu.

Beni duvara doğru itip

"İmzala şu kahrolası formu." dedi.

Masamdaki her şeyi savurup yere attı

ve şöyle dedi:
"Sen gerçek bir öğretmen değilsin."

"Sen Resim öğretmenisin."

"Hepiniz iğrençsiniz."

"Sanat iğrenç bir şey."

Onu derste bıraktım.

Öğrenciyi bıraktım.

[Bryan Zanisnik'in Büyük Geri Dönüşü]

Bence New York'ta sanatçı olmanın

biraz hayali bir tarafı var.

Ben de bir yere kadar

bu hayal gücünden faydalanıyorum.

Her gün işe gidiyorum.

Harika insanlarla
ve kurumlarla çalışıyorum.

Fakat öte yandan,

deneyim edinmenin gerçekliği

ve bunu New York'ta yapabilmek

herkesin her zaman umduğunu
bulduğu bir şey değil.

İşi üretip ona fon sağlayabilmek

tamamen sanatçıya bağlı bir durum.

Sanatçı olabilmek için
her şeyinizi veriyorsunuz

fakat para konusunu
hiç dert etmiyorsunuz.

Binlerce nesne toplayabildiğim yerlerde

yeni projeler yapıp düzenliyorum,
fotoğraflarını çekiyorum,

yerlerini değiştirip

yeni bir enstalasyon ortaya çıkarıyorum.

Animizm inanışını seviyorum.

Animizmde, cansız nesnelerin de

bir kişiliğinin veya ruhunun
olduğuna inanılıyor.