İkinci dünya savaşı hakkında 
acıklı olanından ilham verici olanına

anlatılabilecek pek çok hikâye var.

Fakat bunların 
belki de en yürek parçalayıcı olanı,

savaşla bölünmüş

Akune ailesinin hikâyesi.

Ichiro Akune ve karısı Yukiye

Japonya'dan Amerika'ya
daha iyi bir hayat kurmak amacıyla

1918'de göç edip

California'da 
küçük bir bakkal dükkanı açtılar

ve burada dokuz çocuk yetiştirdiler.

Anneleri 1933'te ölünce

çocuklar akrabalarının yanında
yaşamaya Japonya'ya gönderildi

ve kısa süre sonra
babaları da onlara katıldı.

Amerika'da 
doğup büyüdükten sonra

Japonya'ya alışmak zor olsa da
en büyük erkek çocuk olan Harry,

ona Japon dilini ve kültürünü
öğreten büyük amcasıyla

yakın bir bağ kurdu.

Ancak çalışacak yaşa geldiklerinde

Harry ve kardeşi Ken

ev bildikleri ülke
Amerika'ya geri döndüler

ve Los Angeles civarına yerleştiler.

Fakat 7 Aralık 1941'de
Pearl Harbor saldırısı gerçekleşti

ve artık Japonya'yla 
savaşta olan ABD hükûmeti

düşman ülkede ailesi veya 
kan bağları olan vatandaşların

sadakatine güvenmemeye başladı.

1924'te Batı Yakası'nda yaşayan
120 bin Japon asıllı Amerikan

vatandaşlık haklarından men edildi

ve zorla gözaltı kamplarına
yerleştirildiler.

Üstelik Harry ve Ken gibi birçoğu

Nisei, yani Amerikan vatandaşı

veya Amerika'da doğmuş
çifte vatandaş olmalarına rağmen.

Kardeşlerin Japonya'daki aileleriyle
iletişimleri bile sınırlıydı

yine de kendilerini Colorado'nun
ücra bir bölgesinde bir kampta

kapatılmış buldular.

Ancak Amerikan ordusunun 
askeri istihbarat merkezi için

Japonca konuşan gönüllülere
ihtiyaç duyulunca durumları değişti.

Hükûmet tarafından
gördükleri muameleye rağmen

Harry ve Ken kampı terketme
ve Amerikan vatandaşı olarak

sadakatlerini gösterme
fırsatına hemen atladılar.

Japonya'da eğitim
aldıklarından dolayı da

hizmetlerine hemen başladılar.

Ele geçen belgeleri çevirip,

Japon askerleri sorgulayıp

düşman güçlerini
teslim olmaya ikna etmek amacıyla

Japonca propaganda hazırlıyorlardı.

Japon güçlerinin 
büyüklüğü ve yeri hakkında

stratejik bilgi sağlayarak

savaşa paha biçilemez
bir katkıda bulundular.

Buna rağmen, silah arkadaşları
tarafından güvensiz görülüp dışlandılar.

Harry,

düşman bölgesine paraşütle atlamadan önce
savaş teçhizatının

yerinin değiştirildiğinden
ve beyaz bir görevlinin ona silah vermeye

isteksiz olduğundan da bahsetti.

Neyse ki,
her iki kardeş de savaş bitene dek

sadakatle hizmet vermeye devam etti.

Fakat Harry ve Ken Pasifik'te
savaşan tek Akune kardeşler değillerdi.

Onlardan habersiz küçük erkek kardeşleri,

beş Akune erkek
çocuğundan üçüncü ve dördüncüleri de

Japon İmparatorluğu deniz kuvvetlerindeki
görevlerini bağlılıkla sürdürüyorlardı.

Saburo, Deniz Hava Komutanlığında,

15 yaşındaki Shiro ise yeni askerler için
oryantasyon eğitiminde görev yapmaktaydı.

Savaş bittiğinde Harry ve Ken
müttefik işgal güçlerinde görev yaptılar

ve Japon yurttaşları tarafından
hain olarak görüldüler.

Bütün Akune kardeşler
on yıl sonra Kagoshima'da

bir aile toplantısında
bir araya geldiklerinde

kardeşlerin savaşın karşıt taraflarında 
görev yaptıkları ortaya çıktı.

Bu durum sinirleri gerdi
ve bir kavga çıkmak üzereyken

babaları buna engel oldu.

Sonunda kardeşler barıştı

Sabura ile Shiro
California'da Harry ve Ken'e katıldı

ve sonrasında Kore'de 
Amerikan ordusu için savaştılar.

ABD hükûmetinin,

gözaltı kamplarındaki
adaletsizliği kabullenmesi

ve hayatta kalanlara 
tazminat ödemesi 1988'i buldu.

Harry 'nin en büyük pişmanlığı
ise ona bunca şeyi öğreten

büyük amcasına teşekkür edecek
cesareti bulamamış olmasıydı.

Akune kardeşlerin hikâyesi
pek çok şeyi göstermekte:

kaderin ayırdığı bir aileyi,
Japon asıllı Amerikanların

mağduriyetini ve iki ulusal kimliği 
uzlaştırmanın zorluğunu.

Fakat aynı zamanda
Amerikan tarihiyle ilgili

daha büyük bir hikâyeyi de
ortaya çıkarmakta, göçmenlerin

maruz kaldıkları baskı ve bunun 
üstesinden gelmek için gösterdikleri azim.