[Carrie Mae Weems: Περιπλάνηση]

Θεωρώ ότι η αρχιτεκτονική,

στην ουσία της,

στη «στόφα» της, 
στον κύριο δομικό της ιστό,

συνδέεται στενά με την εξουσία.

Αν φέρουμε στον νου μας μέρη 
όπως η Ρώμη,

όπου παλαιότερα έκανα 
την καλλιτεχνική μου πρακτική,

αυτό το οποίο βιώνει κανείς εκεί

είναι η υποβλητική αίσθηση 
της κρατικής εξουσίας

σε σχέση με τον απλό πολίτη...

...με τον απλό άνθρωπο...

...με τον γενικό πληθυσμό.

Υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι στέκεσαι,
υπό μια έννοια,

σχεδόν εκμηδενισμένος μπροστά
σε αυτό το τεράστιο οικοδόμημα,

στο οικοδόμημα της εξουσίας.

Ποια είναι αυτή η σχέση της εξουσίας 
με εσένα;

Και ποια είναι η δική σου σχέση 
με την εξουσία;

Και με ποιον τρόπο την αμφισβητείς;

Και πώς προσπαθείς...

...να κάνεις κάποιον 
να τη συνειδητοποιήσει;

Ένας τρόπος είναι...
να συρθείς γονυπετής στον ναό.

[Γέλιο]

Αναρωτήθηκα τότε

αν θα μπορούσα 
να χρησιμοποιήσω το είναι μου

σε μια σειρά ορισμένων δρώμενων.

Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα 
να χρησιμοποιήσω το ίδιο μου το σώμα

ως όχημα που θα οδηγεί τον θεατή 
στον πυρήνα αυτών των χώρων,

πολύ συνειδητά...

...και προκαλώντας τους χώρους αυτούς,

θέτοντας τους υπό αμφισβήτηση

και υπογραμμίζοντας
την πραγματική τους φύση.

Δηλαδή, ότι είναι, φυσικά, 
χώροι μνημειώδεις,

ότι είναι όμορφοι

και ότι τα κτήρια είναι εξαιρετικά...

...αλλά δεν βρίσκομαι σε σύγχυση 
όσον αφορά την ιδεολογική σημασία τους

και όσον αφορά τους ρόλους
και τις λειτουργίες τους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι μάλλον
αντιλαμβάνονται την αίσθηση των κτηρίων.

Όμως απλώς τα αποδέχονται.

Υποκύπτουν σε αυτά.

Προσωπικά, με ενδιαφέρει
να τα αντιμετωπίζω κριτικά,

ακόμη κι αν θεωρώ πως είναι 
ανυπέρβλητα με τον δικό τους τρόπο.