[Carrie Mae Weems: «Περιπλάνηση» ]

Θεωρώ ότι η αρχιτεκτονική,

στην ουσία της,

στη «στόφα» της, 
στον κύριο δομικό της ιστό,

συνδέεται στενά με την εξουσία.

Αν φέρουμε στον νου μας μέρη 
όπως η Ρώμη,

όπου έκανα την καλλιτεχνική μου πρακτική πριν αρκετά χρόνια,

αυτό το οποίο βιώνει κανείς εκεί

είναι η υποβλητική αίσθηση της κρατικής εξουσίας

σε σχέση με τον απλό πολίτη...

...με τον απλό άνθρωπο...

...με τον γενικό πληθυσμό.

Υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι είσαι,
υπό μια έννοια,

υποταγμένος
σε αυτό το τεράστιο οικοδόμημα,

στο οικοδόμημα της εξουσίας.

Ποια είναι αυτή η σχέση της εξουσίας 
με εσένα;

Και ποια είναι η δική σου σχέση 
με την εξουσία;

Και με ποιον τρόπο την αμφισβητείς;

Και πώς προσπαθείς

να κάνεις κάποιον 
να την συνειδητοποιήσει;

Ένας τρόπος είναι να πας
γονυπετής στον ναό.

[Γέλιο]

Σκέφτηκα λοιπόν τότε

αν θα μπορούσα ίσως 
να χρησιμοποιήσω το ίδιο μου το είναι

σε μια σειρά κάποιων δρώμενων.

Σκεφτηκα ότι θα μπορούσα 
να χρησιμοποιήσω το ίδιο μου το σώμα

ως όχημα που θα οδηγεί τον θεατή 
σε αυτούς τους χώρους,

με έντονη συναίσθηση

και κριτική στάση 
απέναντι στους χώρους αυτούς.

Θέτοντας τους 
υπό κριτική αμφισβήτηση

και αναλύοντας την ουσία τους.

Δηλαδή ότι είναι, φυσικά, 
χώροι μνημειώδεις,

ότι είναι όμορφοι

και ότι τα κτήρια είναι εξαιρετικά.

Αλλά δεν βρίσκομαι σε σύγχυση σχετικά με την υποτιθέμενη σημασία τους

και σχετικά 
με τους υποτιθέμενους ρόλους τους.

Ίσως οι περισσότεροι άνθρωποι 
έχουν συναίσθηση των κτηρίων, επίσης.

Τα δέχονται, κατά κάποιον τρόπο.

Υποκύπτουν σε αυτά.

Βέβαια, προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο να τα αντιμετωπίζω κριτικά,

ακόμη κι αν θεωρώ πως είναι ανυπέρβλητα με τον δικό τους τρόπο.