[Carrie Mae Weems: Περιπλάνηση]
Θεωρώ ότι η αρχιτεκτονική,
στην ουσία της,
στο μεγαλύτερο μέρος της δομικής της σύνθεσης,
συνδέεται με την εξουσία.
Αν φέρουμε στον νου μας μέρη όπως η Ρώμη,
όπου φιλοξενήθηκα ως καλλιτέχνης πριν μερικά χρόνια,
αυτό που βιώνει κανείς εκεί
είναι η εξουσία του κράτους
σε σχέση με τον απλό πολίτη...
...με τον απλό άνθρωπο...
...με τον γενικό πληθυσμό.
Υπάρχει πάντα η αίσθηση ότι είναι κανείς, υπό μια έννοια,
υποταγμένος σε αυτό το τεράστιο οικοδόμημα,
στο οικοδόμημα της εξουσίας.
Τι σημαίνει αυτή η σχέση της εξουσίας με εσένα;
Και ποια είναι η δική σου σχέση με την εξουσία;
Και με ποιον τρόπο την αντιμάχεσαι;
Και πώς προσπαθείς
να κάνεις κάποιον να την συνειδητοποι ήσει;
Ένας τρόπος είναι να πας γονυπετής στην εκκλησία.
[Γέλιο]
Σκέφτηκα λοιπόν τότε
αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ίδιο μου το είναι
σε μια σειρά δρώμενων.
Σκεφτηκα ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ίδιο μου το σώμα
ως όχημα που θα οδηγεί τον θεατή σε αυτούς τους χώρους,
με έντονη συναίσθηση
και αμφισβήτηση των χώρων αυτών.
Προκαλώντας τους
και αναλύοντας την ουσία τους.
Δηλαδή ότι είναι, φυσικά, χώροι μνημειώδεις,
ότι είναι όμορφοι
και ότι τα κτήρια είναι εξαιρετικά.
Αλλά δεν βρίσκομαι σε σύγχυση σχετικά με την υποτιθέμενη σημασία τους
και για τον υποτιθέμενο ρόλο τους.
Ίσως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συναίσθηση των κτηρίων, επίσης.
Τα δέχονται, κατά κάποιον τρόπο.
Υποκύπτουν σε αυτά.
Βέβαια με ενδιαφέρει περισσότερο να τα αμφισβητώ,
ακόμη κι αν θεωρώ πως είναι ανυπέρβλητα με τον δικό τους τρόπο.