Priča počinje 1985.,
kada sam sa 22 godine,
postao svjetski prvak u šahu
nakon što sam pobijedio Anatolya Karpova.
Ranije te godine,
igrao sam nešto što se zove
simultanka
protiv 32 najbolja stroja
na svijetu koji igraju šah
u Hamburgu, Njemačkoj.
Pobijedio sam,
i tada to nije bilo neko iznenađenje
da sam uspio pobijediti 32 računala
u isto vrijeme.
Za mene, to je bilo zlatno doba.
(Smijeh)
Strojevi su bili slabi,
a moja kosa bila je jaka.
(Smijeh)
Samo 12 godina kasnije,
borio sam se za život
protiv samo jednog računala
u partiji
koje prema naslovnici "Newsweeka"
bila "Posljednja obrana mozga."
Bez pritiska.
(Smijeh)
Od mitologije do znanstvene fantastike,
borba čovjeka protiv stroja
prikazivana je kao
stvar života i smrti.
John Henry,
čovjek poznat kao tjerač čelika
u 19. stoljeću
Afro Američka narodna legenda,
stavljen je u utrku
protiv čekića pogonjenog parnim strojem
probijajući tunel kroz planinsku stijenu.
Legenda Johna Henrya je dio
dugog povijesnog narativa
koji stavlja čovječanstvo protiv strojeva.
I ta natjecateljska retorika
je sada standardna.
U utrci smo protiv strojeva,
u borbi ili čak i ratu.
Poslovi nestaju.
Ljude zamjenjuju kao
da su nestali s lica Zemlje.
Dovoljno je pomisliti na to da
filmovi poput "Terminatora" ili "Matrixa"
nisu fikcija.
Postoji samo nekoliko područja u areni
gdje se ljudski tijelo i um
mogu natjecati pod istim uvjetima
sa računalom ili robotom.
Zapravo, volio bih da ih ima više.
Umjesto toga,
moj blagoslov i prokletstvo
bilo je postati čovjekom
u natjecanju između čovjeka i stroja
o kojem svi još uvijek pričaju.
U najslavnijem srazu čovjeka i stroja
od doba Johna Henrya,
odigrao sam dvije partije
protiv IBM superračunala, Deep Blue.
Ali ne sjećate se da sam
prvi put pobijedio --
(Smijeh)
(Pljesak)
U Philadelphiji, prije nego sam izgubio
revanš sljedeće godine u New Yorku.
Ali mislim da je to pošteno.
Ne postoji dan u povijesti,
poseban unos na kalendaru