Sinds het begin van de mensheid zijn er ongeveer 100,8 miljard mensen geboren en gestorven en dit aantal stijgt ieder jaar met 0,8% van de wereldbevolking. Wat gebeurt er met al die lichamen nadat ze gestorven zijn? Heeft de aarde op termijn nog wel ruimte om mensen te begraven? Wanneer je hart stopt met slaan, gaat je lichaam door verschillende stadia voordat het begint te ontbinden. Minuten na je dood, zakt het bloed naar de laagste delen van je lichaam. Acht tot twaalf uur later, is je huid in die delen meestal verkleurd door livor mortis, ofwel lijkvlekken. En terwijl op het moment dat je doodgaat, al je spieren volledig ontspannen door wat we initiële verslapping noemen, worden ze twee tot zes uur later weer stijf tijdens de rigor mortis. Deze verstijving raakt alle spieren, en de snelheid ervan hangt af van je leeftijd, geslacht, en omgeving. Je lichaamstemperatuur verandert ook en koelt meestal af naar de omgevingstemperatuur. Daarna komt de ontbinding, het proces waarbij bacteriën en insecten het lichaam afbreken. Vele factoren hebben effect op de snelheid van ontbinding. Er bestaat echter wel een vuistregel voor het effect van de omgeving op ontbinding die we de wet van Casper noemen: wanneer alle overige factoren gelijk zijn, ontbindt een lichaam in de buitenlucht twee maal sneller dan onder water en acht maal sneller dan begraven in de aarde. De zuurtegraad van de grond heeft groot effect op het behoud van botten. Grond met een hoge zuurtegraad van minder dan 5,3 pH laat botten sneller afbreken, terwijl een skelet in neutrale of basische grond met een pH van 7 of meer, eeuwenlang in relatief goede conditie kan blijven. Begrafenissen gaan van oudsher met verschillende rituelen gepaard. Zelfs de begrafenissen van de eerste Neanderthalers hadden rituelen rondom de dood, zoals het positioneren, kleuren, of versieren van het lijk. Een traditionele Christen kleedt zijn doden aan, terwijl de traditionele Islam het lichaam omwikkelt in een stuk rituele stof en het gezicht naar Mekka plaatst. Traditionele Hindoes verbranden het lichaam ceremonieel, en Zoroastriërs, volgelingen van één van de oudste monotheïstische religies, leggen het lijk van oudsher bovenop een toren, blootgesteld aan de Zon en aasetende vogels. Voor de Industriële Revolutie waren begrafenissen eenvoudig en toegankelijk. Tegenwoordig is er in dichtbevolkte gebieden een tekort aan geschikte grond om mensen te begraven en is de aanschaf van een eigen graf vaak te duur voor veel mensen. Zelfs crematie, de tweede gebruikelijke manier van begraven, is duur. Wanneer het gaat om het tekort aan ruimte, is het probleem niet zozeer de totale hoeveelheid grond in de wereld maar dat grote groepen mensen bij elkaar wonen in steden. De meeste grote steden in de wereld kunnen binnen een eeuw geen begraafgronden meer hebben. Voor Londen ligt dat moment eerder. Dat kan al in 2035 gebeuren. Zijn er alternatieven voor traditionele begrafenissen die dit ruimteprobleem aanpakken? Sommige landen begraven verticaal in wolkenkrabber begraafplaatsen. Andere opties richten zich op de relatie tussen het lichaam en het milieu. Promession bijvoorbeeld, vriesdroogt en verpulvert het lichaam, waardoor een poeder ontstaat dat compost kan worden wanneer dit met zuurstof en water wordt vermengd. Er bestaan ook groene begrafenissen met speciale materialen zoals biologisch afbreekbare kisten, urnen waaruit bomen ontkiemen, en begraafkleding waaruit champignons groeien. Eternal Reefs brengt dat concept naar de bodem van de oceaan en gebruikt een mix van as en cement om een marien milieu voor zeewezens te maken. Dood is een onvermijdelijk deel van het menselijk bestaan, maar hoe we met doden en begrafenissen omgaan, blijft zich ontwikkelen. Iedereen heeft een andere spirituele, religieuze, of praktische kijk op doodgaan, maar de alsmaar toenemende vraag naar begraafplaatsen kan ons een duwtje geven om creatief te worden met de bestemming van ons lichaam na de laatste levensfasen.