[Katharina Grosse: Schilderen met kleur] [Katharina Grosse Studio, Berlijn, Duitsland] Ik moet dit gedicht opschrijven, hier op mijn pols-- op mijn arm. "Stilton Cheese". Ik maak een kerstkaart voor mijn vrienden. Eén kant van de kaart wordt een foto van een gedicht dat ik erg goed vind. Ik heb het op papier geschreven, en ik denk--misschien is het beter op mijn huid. Zodra ik begon met schilderen, ben ik gestopt met lezen. Op school hield ik van talen en lezen, en dat stopte echt op het moment dat ik begon met schilderen. En ik begreep niet waarom. Het duurde even voordat ik begreep waarom dat gebeurde. Het is een gedicht van een Oostenrijkse dichter, en zijn naam is Ernst Jandl, en hij heeft fantastische gedichten geschreven die enkel klank zijn, en... ja, ze zijn super fascinerend. De taalkundige structuur duwt je richting een soort ordesysteem waar dingen elkaar opvolgen op lineaire wijze. En ik realiseer me dat schilderen geen lineaire structuur heeft; maar de synchroniteit van schilderen is onweerstaanbaar voor je denkproces. [De camera klikt] Okay, dit moet opnieuw. Over kleur wordt zelden betekenisvol en diepzinnig geschreven. Moderne critici schrijven over 't concept, over wat je kunt zien, of over de politieke of sociale achtergrond; maar het kleuraspect op zich in de schilderkunst wordt nooit besproken. Opmerkelijk is dat kleur als een facet van de schilderkunst sinds de 18e eeuw-- sinds de Parijse academie ofzo-- wordt beschreven als vrouwelijk, minder stabiel en helder, minder intelligent. Het concept van een kunstwerk, echter --de lijn, de schets-- is meer de mannelijke, heldere, progressieve, en intelligente kant. Ik denk dat ik deze erfenis op een interessante manier behandel, omdat kleur zo'n ontzettend belangrijk ruimtelijk onderdeel is van mijn werk, in diens verhouding met de gevormde, gebouwde, en tastbare wereld. Dat is een centraal punt wanneer ik schilder in een open ruimte. Ik houd van het ordeloze potentieel van kleur. Kleur vervaagt in feite de grenzen van het object, en doet de subject-object relatie geheel verdwijnen. En ik denk dat kleur ons die vervaging kan laten zien. [Johann König Galerie, Berlijn, Duitsland] Het is voor het eerst dat ik mijn werken op papier exposeer. Toen ik terugkwam van m'n jaarlijkse surftrip [Grosse lacht] startte ik op papier te werken en ik ben niet meer gestopt. En ik vond het erg interessant, en ik kon meer in minder tijd ontwikkelen. Alle handelingen komen samen op één achtergrond, dus het heeft wat weg van geweld in een film, het versnelt en verkort de tijd. En daarmee verkort het ook het denk- en handelingsproces. Dit medium geeft bovendien geen weerstand, anders dan mijn grotere werken waarbij het materiaal vaak erg resistent is, wat het schilderen minder vloeiend en dynamisch maakt. In mijn werk probeer ik wat bliksemgedachten te vangen en misschien is het schilderen voor mij een manier om deze zichtbaar en begrijpelijk te maken.