[Katharina Grosse: Schilderen met kleur]

[Katharina Grosse Studio, Berlijn, Duitsland]

Ik moet dit gedicht opschrijven,
hier op mijn pols--

op mijn arm.

"Stilton Cheese".

Ik maak een kerstkaart voor mijn vrienden.

Eén kant van de kaart wordt een foto
van een gedicht dat ik erg goed vind.

Ik heb het op papier geschreven,

en ik denk--misschien is het beter 
op mijn huid.

Zodra ik begon met schilderen,
ben ik gestopt met lezen.

Op school hield ik van talen en lezen,

en dat stopte echt op het moment
dat ik begon met schilderen.

En ik begreep niet waarom.

Het duurde even voordat ik begreep
waarom dat gebeurde.

Het is een gedicht van een Oostenrijkse dichter,

en zijn naam is Ernst Jandl,

en hij heeft een aantal fantastische gedichten
geschreven die enkel klank zijn, en...

ja, ze zijn super fascinerend.

De taalkundige structuur duwt je richting
een soort ordesysteem

waar dingen elkaar opvolgen
op lineaire wijze.

En ik realiseer me dat schilderen
geen lineaire structuur heeft;

maar de synchroniteit van schilderen
is onweerstaanbaar voor je denkproces.

[De camera klikt]

Okay, dit moet opnieuw.

Over kleur wordt zelden 
betekenisvol en diepzinnig geschreven.

Moderne critici schrijven over het concept,
over wat je kunt zien,

of over de politieke of sociale achtergrond;

maar het kleuraspect op zich 
in de schilderkunst wordt nooit besproken.

Opmerkelijk is dat kleur als een facet
van de schilderkunst sinds de 18e eeuw--

sinds de Parijse academie ofzo--

wordt beschreven als vrouwelijk, minder 
stabiel en transparant, minder intelligent.

Het concept, daarentegen--de lijn, de schets--

is meer het mannelijke, heldere, progressieve, 
en intelligente facet van de kunst.