WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:03.000
เหตุเกิดเมื่อราว ๆ สี่ห้าปีก่อน

00:00:03.000 --> 00:00:05.000
ผมกำลังนั่งอยู่บนเวทีที่ฟิลาเดลเีฟีย คิดว่า...

00:00:05.000 --> 00:00:08.000
พร้อมกับถุงอันหนึ่งคล้าย ๆ ใบนี้

00:00:08.000 --> 00:00:11.000
ตอนนั้นผมดึงแบบจำลองโมเลกุลอันหนึ่งออกมาจากถุง

00:00:11.000 --> 00:00:14.000
แล้วผมก็พูดว่า คุณไม่รู้จักโมเลกุลนี้ดีพอหรอก

00:00:14.000 --> 00:00:17.000
แต่ร่างกายของคุณรู้ัจักดีมากเลย

00:00:17.000 --> 00:00:21.000
ตอนนั้นผมคิดว่า ร่างกายของเราต้องเกลียดโมเลกุลชนิดนี้

00:00:21.000 --> 00:00:24.000
เพราะเรามีภูมิคุ้มกันต่อมัน โมเลกุลนี้มีชื่อว่าอัลฟา-แกล เอพิโทป

00:00:24.000 --> 00:00:28.000
และความจริงที่ว่า บนลิ้นหัวใจของหมูมีโมเลกุลชนิดนี้จำนวนมาก

00:00:28.000 --> 00:00:32.000
เป็นเหตุผลว่า ทำไมเราถึงไม่สามารถปลูกถ่ายลิ้นหัวใจหมูมาสู่คนได้โดยง่าย

NOTE Paragraph

00:00:32.000 --> 00:00:34.000
แต่ที่จริงร่างกายของเราไม่ได้เกลียดโมเลกุลพวกนี้หรอก

00:00:34.000 --> 00:00:37.000
ร่างกายของเราชอบ แล้วก็กินพวกมันด้วย

00:00:37.000 --> 00:00:40.000
คือว่าเซลล์ในระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายมันหิวอยู่เสมอ

00:00:40.000 --> 00:00:44.000
และถ้ามีแอนติบอดีเกาะอยู่ที่โมเลกุลพวกนี้

00:00:44.000 --> 00:00:47.000
บนเซลล์ของเรา มันหมายความว่า "นั่นคืออาหาร"

00:00:47.000 --> 00:00:49.000
ผมก็เลยนึกถึงเรื่องนั้นแล้วก็บอกว่า รู้ไหมว่าเรามี...

00:00:49.000 --> 00:00:52.000
ภูมิคุ้มกันต่อเจ้าโมเลกุลตัวแสบนี้

00:00:52.000 --> 00:00:56.000
ที่ร่างกายเราไม่ได้สร้างขึ้น และเราก็พบในสัตว์อื่น ๆ มากมาย

00:00:56.000 --> 00:00:59.000
แต่เราก็กำจัดมันไม่ได้

00:00:59.000 --> 00:01:01.000
เพราะว่าทุกคนที่ได้ลองพยายามปลูกถ่ายลิ้นหัวใจ

00:01:01.000 --> 00:01:03.000
พบว่าเราไม่สามารถกำจัดภูมิคุ้มกันนี้ออกไปได้

NOTE Paragraph

00:01:03.000 --> 00:01:05.000
ผมก็เลยบอกว่า งั้นทำไมไม่ใ้ช้ประโยชน์มันเสียเลย

00:01:05.000 --> 00:01:08.000
สมมติว่าเราสามารถแปะโมเลกุลนี้

00:01:08.000 --> 00:01:10.000
ลงไปบนตัวแบคทีเรีย

00:01:10.000 --> 00:01:14.000
ที่ก่อโรคในตัวเรา ที่บุกรุกเข้ามาในปอดของเรา

00:01:14.000 --> 00:01:16.000
ถ้าสำเร็จ ก็หมายความว่าเราสามารถใช้ประโยชน์

00:01:16.000 --> 00:01:18.000
จากระบบภูมิคุ้มกันที่มีอยู่แล้วในตัวเราได้ทันที

00:01:18.000 --> 00:01:21.000
ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาถึงห้าหรือหกวันเพื่อสร้างภูมิคุ้มกันใหม่

00:01:21.000 --> 00:01:24.000
ภูมิคุ้มกันจะโจมตีทุกอย่างที่โมเลกุลนี้เกาะอยู่

00:01:24.000 --> 00:01:26.000
คล้าย ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้นเวลาที่...

00:01:26.000 --> 00:01:30.000
คุณถูกตำรวจเรียกเพราะฝ่าไฟแดงในแอลเอ

00:01:30.000 --> 00:01:33.000
แล้วตำรวจแอบเอาถุงกัญชาหย่อนลงหลังรถคุณ

00:01:33.000 --> 00:01:36.000
แล้วจับคุณข้อหามีกัญชาในครอบครอง

00:01:36.000 --> 00:01:40.000
ซึ่งเป็นวิธีที่เร็วมากและได้ผลมากในการจับคนบริสุทธิ์ออกไปจากถนน

NOTE Paragraph

00:01:40.000 --> 00:01:42.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:01:42.000 --> 00:01:44.000
คุณแค่เอาแบคทีเรีย

00:01:44.000 --> 00:01:46.000
ที่ไม่ได้สร้างโมเลกุลพวกนี้เลย

00:01:46.000 --> 00:01:48.000
แล้วถ้าเอาโมเลกุลนี้แปะลงไปบนหลังของม้ันดี ๆ

00:01:48.000 --> 00:01:50.000
เราก็สามารถกำจัดมันออกไปจากถนนได้แล้ว

00:01:50.000 --> 00:01:52.000
และสำหรับแบคทีเรียบางชนิด

00:01:52.000 --> 00:01:54.000
เราไม่มีวิธีที่อื่นที่จะกำจัดมันอย่างได้ผลอีกต่อไปแล้ว

00:01:54.000 --> 00:01:56.000
เรากำลังจะไม่มียาปฏิชีวนะเหลือให้ใช้แล้ว

00:01:56.000 --> 00:01:59.000
และโลก... ก็เหลือเวลาอีกน้อยเต็มทีเหมือนกัน

00:01:59.000 --> 00:02:02.000
ฉะนั้นอย่าแปลกใจถ้าหากในอีก 50 ปีข้างหน้า

00:02:02.000 --> 00:02:05.000
พวกแบคทีเรียอย่างสเตร็ปโตคอคคัสจะแพร่หลายไปทั่ว

00:02:05.000 --> 00:02:07.000
เพราะจะไม่มีมนุษย์เหลืออยู่แล้ว แต่ถ้าเรายังจะรอดอยู่...

00:02:07.000 --> 00:02:09.000
(หัวเราะ)

00:02:09.000 --> 00:02:11.000
เราจำเป็นต้องมีวิธีการบางอย่างที่จะจัดการกับแบคทีเรีย

NOTE Paragraph

00:02:11.000 --> 00:02:15.000
ผมก็เลยเริ่มทำงานเรื่องนี้

00:02:15.000 --> 00:02:17.000
กับเพื่อนร่วมงานอีกจำนวนหนึ่ง

00:02:17.000 --> 00:02:20.000
และพยายามแปะเจ้าโมเลกุลนี้ลงไปบนบางสิ่งบางอย่าง (ตัวกลาง)

00:02:20.000 --> 00:02:24.000
ที่มักไปเกาะกับเป้าหมายเฉพาะอีกทีหนึ่ง

00:02:24.000 --> 00:02:26.000
อย่างเช่นแบคทีเรียที่เราไม่ชอบ

00:02:26.000 --> 00:02:30.000
และตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับจอร์จ บุช

00:02:30.000 --> 00:02:32.000
คล้ายกับว่า "ภารกิจสำเร็จแล้ว"

00:02:32.000 --> 00:02:35.000
คือผมอาจจะกำลังทำสิ่งที่โง่ ๆ อยู่ก็ได้ เหมือนกับที่เขาทำตอนนั้น

00:02:35.000 --> 00:02:39.000
แต่หลัก ๆ แล้วสิ่งที่ผมพูดถึงตอนนั้น มาถึงตอนนี้เราทำให้มันใช้งานได้แล้ว

00:02:39.000 --> 00:02:43.000
และมันก็ฆ่าแบคทีเรียได้ มันกินแบคทีเรีย

NOTE Paragraph

00:02:43.000 --> 00:02:47.000
เจ้าโมเลกุลนี้ คือสามเหลี่ยมเล็ก ๆ สีเขียวในรูป

00:02:47.000 --> 00:02:50.000
ตอนนี้ผมขอใช้สัญญลักษณ์เป็นรูปแทนมันไปก่อน

00:02:50.000 --> 00:02:53.000
เราสามารถยึดติดโมเลกุลนี้เข้ากับสิ่งที่เรียกว่า ดีเอ็นเอแอปทาเมอร์

00:02:53.000 --> 00:02:55.000
แล้วเจ้าดีเอ็นเอแอปทาเมอร์นี้ ก็จะมุ่งไปเกาะเข้ากับ...

00:02:55.000 --> 00:02:57.000
เป้าหมายที่เราเลือกมาให้มัน

00:02:57.000 --> 00:03:01.000
ดังนั้นเราสามารถเลือกลักษณะบางอย่างบนตัวของแบคทีเรียที่เราไม่ชอบ

00:03:01.000 --> 00:03:04.000
เช่นสแตฟฟิโลคอคคัส ผมไม่ชอบมันเป็นพิเศษ

00:03:04.000 --> 00:03:07.000
เพราะมันได้คร่าชีวิตเพื่อนศาสตราจารย์คนหนึ่งของผมเมื่อปีที่แล้ว

00:03:07.000 --> 00:03:10.000
มันไม่ตอบสนองต่อยาปฏิชีวนะ ผมจึงไม่ชอบมัน

00:03:10.000 --> 00:03:13.000
และผมกำลังทำแอปตาเมอร์ที่มีโมเลกุึลนี้ติดอยู่

00:03:13.000 --> 00:03:16.000
ซึ่งจะสามารถค้นหาสตัฟฟิโลคอคคัสเมื่อมันเข้ามาอยู่ในร่างกาย

00:03:16.000 --> 00:03:19.000
และจะปลุกระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายขึ้นเพื่อไล่ล่ามัน

NOTE Paragraph

00:03:19.000 --> 00:03:22.000
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น เห็นเส้นด้านบนสุดนั้นไหมครับ

00:03:22.000 --> 00:03:24.000
ที่มีจุดเล็ก ๆ เรียงกัน

00:03:24.000 --> 00:03:27.000
นั่นคือบรรดาหนูทดลองที่ถูกวางยา

00:03:27.000 --> 00:03:29.000
โดยเพื่อนนักวิทยาศาสตร์ของเราที่เท็กซัส

00:03:29.000 --> 00:03:32.000
ที่ฐานทัพอากาศบรูคส์ ยาพิษก็คือเชื้อแอนแทรกซ์

00:03:32.000 --> 00:03:35.000
และพวกมันก็ไดัรับยาที่เราสร้างขึ้นด้วยเช่นกัน

00:03:35.000 --> 00:03:38.000
เพื่อให้เข้าไปสู้กับเชื้อแอนแทรกซ์โดยเฉพาะ

00:03:38.000 --> 00:03:40.000
โดยชี้นำระบบภูมิคุ้มกันให้วิ่งเข้าไปหามัน

00:03:40.000 --> 00:03:42.000
คุณจะเห็นว่าพวกมันมีชีวิตรอดทั้งหมด หมายถึงพวกที่อยู่เส้นบนสุดนะครับ

00:03:42.000 --> 00:03:44.000
อัตรารอดชีวิตคือร้อยละ 100

00:03:44.000 --> 00:03:47.000
และมันก็รอดชีวิตมาอีก 14 วัน

00:03:47.000 --> 00:03:49.000
หรือ 28 วัน ก่อนที่พวกเราจะฆ่ามันในที่สุด

00:03:49.000 --> 00:03:52.000
และชำแหละออกมาดูเพื่อหาว่า เหตุใดจึงเป็นอย่างนี้

00:03:52.000 --> 00:03:54.000
ทำไมพวกมันถึงไม่ตาย

00:03:54.000 --> 00:03:57.000
พวกมันไม่ตายก็เพราะมันไม่มีเชื้อแอนแทรกซ์อยู่ในตัวอีกแล้ว

00:03:57.000 --> 00:03:59.000
เราทำสำเร็จ ใช่ไหม?

NOTE Paragraph

00:03:59.000 --> 00:04:01.000
(ปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:04:01.000 --> 00:04:03.000
ภารกิจสำเร็จแล้ว!

NOTE Paragraph

00:04:03.000 --> 00:04:10.000
(ปรบมือ)