Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, πριν από πέντε χρόνια,

καθόμουν σε μία σκηνή στη Φιλαδέλφεια, νομίζω πως ήταν,

με μία παρόμοια τσάντα.

Και έβγαζα ένα μόριο από αυτή την τσάντα.

Και έλεγα, δεν γνωρίζεις αυτό το μόριο πολύ καλά.

Αλλά το σώμα σου το γνωρίζει εξαιρετικά καλά.

Και σκεφτόμουν πως το σώμα σου το απεχθανόταν, εκείνη την εποχή.

Γιατί έχουμε μεγάλη ανοσία σε αυτό. Ονομάζεται επίτοπος άλφα-γαλακτοσιδάσης.

Και το γεγονός ότι οι καρδιακές βαλβίδες των χοίρων έχουν πολλά από αυτά

είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να μεταμοσχεύσουμε εύκολα μία καρδιακή βαλβίδα από χοίρο σε άνθρωπο.

Το σώμα μας δεν τα απεχθάνεται.

Το σώμα μας τα αγαπά. Τα τρώει.

Εννοώ, τα κύτταρα στο ανοσοποιητικό μας σύστημα πεινάνε συνέχεια.

Και αν ένα αντισώμα κολλήσει σε ένα από αυτά τα πράγματα

στο κύτταρο, σημαίνει "αυτό τρώγεται".

Τώρα, το σκεφτόμουν αυτό και είπα, ξέρετε, έχουμε αυτή

την ανοσοποιητική αντίδραση σε αυτό το γελοίο μόριο

που δεν παράγουμε, και το βλέπουμε σε πολλά άλλα ζώα κτλ.

Αλλά είπα δεν μπορούμε να το ξεφορτωθούμε.

Γιατί όλοι οι άνθρωποι που προσπάθησαν να μεταμοσχεύσουν καρδιακές βαλβίδες

ανακάλυψαν πως δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτή την ανοσία.

Και είπα, γιατί δεν το χρησιμοποιείς αυτό;

Τι θα γινόταν αν μπορούσα να κολλήσω αυτό το μόριο,

σε ένα βακτήριο

που ήταν παθογενές για μένα, που είχε μόλις εισβάλει στους πνεύμονές μου;

Εννοώ πως θα μπορούσα αμέσως να χρησιμοποιήσω

μία ανοσοποιητική αντίδραση που ήταν ήδη παρούσα.

Που δεν θα χρειαζόταν πέντε ή έξι μέρες για να αναπτυχθεί.

Θα επιτίθετο αμέσως σε οτιδήποτε μετέφερε αυτό το πράγμα.

Είναι περίπου το ίδιο πράγμα που σου συμβαίνει,

όταν σε σταματούν για τροχαία παράβαση στο Λος Άντζελες

και ο τροχονόμος ρίχνει ένα σακούλι μαριχουάνα στο πίσω κάθισμά σου

και σε κατηγορεί για κατοχή μαριχουάνας.

Είναι σαν αυτόν τον πολύ γρήγορο και πολύ αποτελεσματικό τρόπο να βγάλουμε ανθρώπους από το δρόμο.

(Γέλια)

Μπορείς λοιπόν να πάρεις ένα βακτήριο

που δεν τα παράγει αυτά καθόλου,

και αν μπορούσες να τα κολλήσεις πάνω του πολύ καλά

το βγάζεις από το δρόμο.

Και για συγκεκριμένα βακτήρια

δεν έχουμε πια πραγματικά αποτελεσματικούς τρόπους να το κάνουμε αυτό.

Μας τελειώνουν τα αντιβιοτικά.

Και, θέλω να πω, τελειώνει και ο κόσμος.

Σε 50 χρόνια μάλλον δεν θα έχει σημασία.

Ο στρεπτόκοκκος και άλλα τέτοια πράγματα θα είναι πανταχού παρόντα

επειδή δεν θα ήμαστε εδώ. Αλλά αν ήμαστε --

(Γέλια)

θα χρειαστούμε κάτι για τα βακτήρια.

Άρχισα λοιπόν να δουλεύω με αυτό το πράγμα,

με μία ομάδα συνεργατών.

Και προσπαθούσαμε να το προσκολλήσουμε σε πράγματα που ήταν

προσκολλημένα με τη σειρά τους σε συγκεκριμένες ζώνες-στόχους,

σε βακτήρια που δεν μας αρέσουν.

Και τώρα νιώθω σαν τον Τζώρτζ Μπους.

Σαν να λέω "αποστολή εξετελέσθη".

Μπορεί λοιπόν να κάνω κάτι ανόητο, όπως έκανε και αυτός εκείνη την περίοδο.

Αλλά αυτό για το οποίο μιλούσα εκεί, τώρα το έχουμε καταφέρει.

Και σκοτώνει βακτήρια. Τα τρώει.

Αυτό το πράγμα μπορεί να κολλήσει, σαν εκείνο το μικρό πράσινο τρίγωνο εκεί πάνω,

που το συμβολίζει αυτή τη στιγμή.

Μπορούμε να το κολλήσουμε σε κάτι που λέγεται DΝΑ απτάμερ.

Και αυτό το DNA απτάμερ θα προσκολληθεί συγκεκριμένα

σε ένα στόχο που έχουμε επιλέξει γι' αυτό.

Μπορούμε να βρούμε ένα μικρό χαρακτηριστικό σε ένα βακτήριο που δεν μας αρέσει,

όπως ο σταφυλόκοκκος. Δεν μου είναι συμπαθής

διότι σκότωσε ένα φίλο μου καθηγητή πέρσι.

Δεν ανταποκρίνεται στα αντιβιοτικά. Γι' αυτό δεν το συμπαθώ.

Και δημιουργώ ένα απτάμερ που θα έχει αυτό προσκολλημένο πάνω του.

Θα ξέρει πώς να βρει το σταφυλόκοκκο στο σώμα σου,

και θα ενημερώσει το ανοσοποιητικό σου σύστημα για να του επιτεθεί.

Ιδού τι συνέβη. Βλέπετε αυτή τη γραμμή πάνω πάνω

με τις μικρές κουκκίδες;

Αυτή είναι μία ομάδα από ποντίκια που δηλητηριάστηκαν με άνθρακα

από τους επιστήμονες φίλους μας στο Τέξας,

στην Αεροπορική Βάση Μπρουξ.

Και είχαν λάβει θεραπεία με ένα φάρμακο που παρήγαμε

που θα στοχοποιούσε συγκεκριμένα τον άνθρακα,

και θα κατηύθηνε το ανοσοποιητικό σας σύστημα σε αυτόν.

Θα παρατηρήσετε ότι έζησαν όλα, αυτά στην πάνω πάνω γραμμή.

Ποσοστό επιβίωσης 100 τοις εκατό.

Και έζησαν για άλλες 14 μέρες,

ή 28, οπότε τελικά τα θανατώσαμε

και τα τεμαχίσαμε και βρήκαμε τι συνέβη.

Γιατί δεν πέθαναν;

Και δεν πέθαναν, γιατί δεν είχαν πλέον άνθρακα.

Ώστε τα καταφέραμε. Εντάξει;

(Χειροκρότημα)

Αποστολή εξετελέσθη.

(Χειροκρότημα)