Υπάρχει κάτι που, αν κάνεις ησυχία
και το αφρουγκραστείς,

θα σε οδηγήσει ή καθοδογήσει στην
αποκάλυψη συγκεκριμένων πληροφοριών.

Συνεχώς σκάβουμε

για να επανασυναρμολογήσουμε
τη ζωή μας,

ενώνοντας τα χαμένα κομμάτια.

["Η Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ ακούει την Ιστορία"]

[The Contemporary
στο Μουσείο Peale, Βαλτιμόρη]

Τα υλικά που επιλέγω
μιλάνε από μόνα τους--

μιλούν ενστικτωδώς στο παρελθόν.

Η Ιστορία έχει βάθος.
Είναι σκοτεινή.

Επηρεάζει όλα όσα συμβαίνουν
γύρω μας,

ακόμη και αυτή τη στιγμή
που μιλάμε. Είναι σαν ένας βράχος.

Σκαλίζεις, αφαιρείς θραύσματα,

σε μια προσπάθεια
να φτάσεις πιο βαθιά.

[Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ, καλλιτέχνης]

Η Ιστορία είναι στην ουσία
ένα παραμύθι για τον νικητή.

Είναι σκουπίδια.

Σκουπίδια.

Για παράδειγμα τα "ξύλινα δόντια"
του Τζορτζ Ουάσινγκτον

προέρχονταν από σκλάβους.

Θεέ μου!

Είναι εμετικό.

Καλύτερα να μην μάθεις
περισσότερα.

[Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων,
Βαλτιμόρη]

[Σπουδαίοι Μαύροι που έγραψαν ιστορία]

Το πρώτο πράγμα που περνάει στη λήθη
του χρόνου είναι οι κτηνωδίες.

Κανείς δεν θέλει να τις θυμάται.
Πρέπει να αποκρύπτονται.

Η απόκρυψη, η συγκάλυψη γεγονότων
από τους λευκούς

συμβαίνει λόγω της ανικανότητάς τους
να ξεπεράσουν το κεφάλαιο της σκλαβιάς.

Είναι σαν ένα κακό μεθύσι
απ' το οποίο δεν μπορείς να συνέλθεις.

Αξίζει να προσπαθήσεις
να μιλήσεις για κάτι

το οποίο είναι μεγαλύτερο
από εσένα τον ίδιο.

Οι άνθρωποι είναι ακατάστατοι,
η ιστορία είναι ακατάστατη.

Το έργο μου [ΓΕΛΑΕΙ]
αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό.

Σκεφτείτε τη γραφειοκρατεία,
πόσα πράγματα έχουν συσσωρευτεί.

Πόσες φωνές έχουν χαθεί.

Όταν κάτι είναι οδυνηρό,
δεν θέλουμε να μιλάμε για αυτό.

Όμως δεν μπορούμε να λησμονήσουμε
την τάξη των αόρατων ανθρώπων

που ήταν παρόντες σε κάθε
σταυροδρόμι, σε κάθε στιγμή

της ιστορίας αυτής της χώρας
και των μύθων της.

Η μεγαλύτερη αρετή και