Υπάρχει κάτι που, αν το αφρουγκραστείς
μέσα στην απόλυτη σιωπή

θα σε καθοδογήσει στην αποκάλυψη
συγκεκριμένων πληροφοριών.

Συνεχώς σκάβουμε

για να επανασυναρμολογήσουμε
τη ζωή μας,

ενώνοντας τα χαμένα κομμάτια.

["Η Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ
ακούει την Ιστορία"]

[Χώρος: The Contemporary
στο Μουσείο Peale, Βαλτιμόρη]

Τα υλικά που επιλέγω
μιλάνε από μόνα τους--

μιλούν στο παρελθόν

ενστικτωδώς.

Η Ιστορία έχει βάθος.
Είναι σκοτεινή.

Επηρεάζει όλα όσα συμβαίνουν
γύρω μας,

ακόμη και αυτή τη στιγμή
που μιλάμε. Είναι σαν ένας βράχος.

Σκαλίζεις, αφαιρείς μικρά κομμάτια,

σε μια προσπάθεια
να φτάσεις πιο βαθιά.

[Άμπιγκεϊλ Ντε Βιλ, καλλιτέχνης]

Η Ιστορία είναι, στην ουσία,
ένα παραμύθι που μιλάει για τον νικητή.

Είναι σκουπίδια.

Είναι σκουπίδια.

Για παράδειγμα τα "ξύλινα δόντια"
του Τζορτζ Ουάσινγκτον

προέρχονταν στην πραγματικότητα
από σκλάβους.

Θεέ μου.

Είναι εμετικό.

Σε κάνει να μην θέλεις
να μάθεις περισσότερα.

[Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων,
Βαλτιμόρη]

[Σπουδαίοι Μαύροι που έγραψαν ιστορία]

Το πρώτο πράγμα που περνάει στη λήθη
του χρόνου είναι οι κτηνωδίες.

Κανείς δεν θέλει να τις θυμάται.
Πρέπει να αποκρύπτονται.

Η απόκρυψη, η συγκάλυψη γεγονότων
από τους λευκούς

συμβαίνει λόγω της ανικανότητάς τους
να ξεπεράσουν το κεφάλαιο της σκλαβιάς.

Είναι σαν ένα κακό μεθύσι
απ' το οποίο δεν μπορείς να συνέλθεις.

Αξίζει να προσπαθήσεις
να μιλήσεις για κάτι

το οποίο είναι μεγαλύτερο
από εσένα τον ίδιο.

Οι άνθρωποι είναι ακατάστατοι,
η ιστορία είναι ακατάστατη.

Το έργο μου πρέπει
να αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτό.

Σκεφτείτε τη γραφειοκρατεία,
πόσα πράγματα έχουν συσσωρευτεί.

Πόσες φωνές έχουν χαθεί.

Όταν κάτι είναι οδυνηρό,
δεν θέλουμε να μιλάμε για αυτό.

Όμως δεν μπορούμε να λησμονήσουμε
την τάξη των αόρατων ανθρώπων

που ήταν παρόντες σε κάθε
σταυροδρόμι, σε κάθε στιγμή

της δημιουργίας αυτής της χώρας,
και των μύθων της.

Αυτό που φανερώνει την αρετή
και το σθένος των Αφροαμερικανών

είναι η ευθυμία και η αντοχή τους--

παρόλα αυτά που έχουν συμβεί.

Νιώθω βαθιά ευχαρίστηση
όταν καταλαμβάνω έναν χώρο

που βρίσκεται σε άμεση αντιπαράθεση
ή αντίθεση με την επικρατούσα ρητορική.

["Η Νέα Μετανάστευση," Χάρλεμ, Νέα Υόρκη]

[ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΚΡΟΥΣΤΑ]

Οι λιτανείες της "Νέας Μετανάστευσης"
γίνονται σε πιο ανθρώπινο πλαίσιο.

Είναι συνήθως
αντισυμβατικές παραστάσεις.

Συμβαίνουν απρόοπτα.

Μπορεί να τις πετύχεις, μπορεί και όχι.

[ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]

[ΝΤΕ ΒΙΛ]
Ποια ήταν η έμπνευσή μου;

[ΝΤΕ ΒΙΛ]
Το θέμα είναι η μετανάστευση.

[ΑΝΔΡΑΣ]
Το κατάλαβα. Εγώ πού κολλάω σε αυτό;

[ΝΤΕ ΒΙΛ]
Πού; Όπου θέλεις.

[ΑΝΤΡΑΣ]
Δεν θέλω να απαντήσεις εσύ...

-Θα το ανακαλύψεις μόνος σου.
-Αυτό αναρωτιέμαι συνεχώς.

Από το 1914 μέχρι το 1970,
έλαβε χώρα η μεγάλη μετανάστευση

και έξι εκατομμύρια Αφροαμερικανοί
μετακινήθηκαν στον Βορρά

αναζητώντας καλύτερες ευκαιρίες.

Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο--

οι άνθρωποι διώκονται
από τα μέρη στα οποία εγκαταστάθηκαν.

Το ότι ήρθαν στον Βορρά δεν σήμαινε
ότι δεν υπήρχαν φυλετικές εντάσεις εκεί.

Διότι η λευκή υπεροχή είναι
ένα αδηφάγο τέρας.

[ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΧΟΡΟΣ]

["Η Νέα Μετανάστευση,"
Ανακόστια, Ουάσινγκτον, Π.Κ.]

Σερνόμαστε.

Περπατάμε ξυπόλητοι.

Είναι τα αόρατα βάρη
τα οποία κουβαλάει ο καθένας από εμάς.

Το βάρος της ιστορίας
σε κρατάει δέσμιο.

Θεώρησα σημαντικό
να τοποθετήσω ανθρώπους

σε σημεία όπου κανείς δεν γνωρίζει
τη συμβολή των μαύρων στην κοινωνία.

[ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ]

Στον τελευταίο λόγο του Μάρτιν Λούθερ
Κινγκ "Στην Βουνοκορφή"

είπε "Μόνο στο απόλυτο σκοτάδι
μπορείς να διακρίνεις τα αστέρια."

Με γοητεύει
αυτή η ατρόμητη αισιοδοξία.

Η αγάπη είναι μια ισχυρή δύναμη
που μπορεί να επιφέρει την αλλαγή

σε αντίθεση με το μίσος.

Το μίσος προκαλεί εξάντληση.

Είναι κάτι που δεν θα λησμονήσω ποτέ

ή θα υπάρχει πάντα κάτι
που θα μου το θυμίζει.

Το γεγονός ότι ο λαός μου θα φτάσει
κάποια στιγμή στον προορισμό του.