Beeld je in dat je in een straat staat ergens in Amerika

en een Japanner komt naar je toe en zegt:

"Excuseer, hoe heet dit blok?

Je zegt: "Sorry. Dit is Oak Street, dat is Elm Street.

Dit is de 26e, dat is de 27e."

Hij zegt: "Oh, Oké. Maar wat is de naam van dat blok?"

Jij zegt: "Nou, blokken hebben geen namen.

Straten hebben namen: blokken zijn slechts

naamloze ruimtes tussen de straten."

Hij gaat weg, een beetje verward en teleurgesteld.

Beeld je nu in dat je ergens in een straat in Japan staat,

je spreekt een persoon naast je aan en zegt:

"Excuseer, hoe heet deze straat?"

Men zegt, "Oh, nou dat is blok 17 en dit blok is 16."

En je zegt: "Oké, maar wat is de naam van deze straat?"

en men zegt: "Nou, straten hebben geen namen.

Blokken hebben namen.

Kijk maar hier op Google Maps. Daar is blok 14, 15, 16, 17, 18, 19.

Al die blokken hebben namen.

Straten zijn alleen maar de naamloze ruimtes tussen de blokken.

Dan zeg je: "Oké, hoe weet je dan je huisadres?"

Hij zegt: "Nou, gemakkelijk, dit is District Acht.

Daar is blok 17, huis nummer 1."

Jij zegt: "Oké. Maar toen ik door de buurt wandelde,

viel het me op dat de huisnummers niet op elkaar volgen."

Hij zegt: "Natuurlijk wel. Ze zijn genummerd in de volgorde waarin ze werden gebouwd.

Het eerste huis dat ooit in het blok gebouwd werd, is nummer één.

Het tweede huis dat ooit gebouwd werd, is nummer twee.

Het derde huis is nummer drie. Dat is gemakkelijk en duidelijk."

Ik houd ervan dat we soms naar

de andere kant van de wereld moeten om te beseffen

dat we aannames hebben, waarvan we niet eens wisten dat we ze hadden,

en te realiseren dat het tegenovergestelde daarvan ook waar kan zijn.

Er zijn bijvoorbeeld dokters in China

die geloven dat het hun werk is om je gezond te houden.

Elke maand dat je gezond bent, betaal je hen.

Als je ziek bent, hoef je hen niet te betalen omdat ze faalden.

Ze worden rijk wanneer je gezond bent en niet ziek.

(Applaus

In de muziek wordt de 'één' meestal gezien

als het hoofdaccent, het begin van de muzikale frase. Één, twee drie vier.

Maar in West Afrikaanse muziek beschouwt men de 'één'

als het einde van de frase,

zoals de punt aan het einde van een zin.

Je kan het niet alleen in de frasering horen, maar aan de manier waarop ze beginnen met tellen in hun muziek.

Twee, drie, vier, één.

Deze kaart is ook goed.

(Gelach)

Er is een gezegde dat wat je ook aan waarheid over India zegt,

het tegenovergestelde is ook waar.

Laten we dus nooit vergeten bij TED of ergens anders,

dat welk briljante ideeën je ook hebt of hoort,

het tegenovergestelde kan ook waar zijn.

Domo arigato gozaimashita.