Dus, beeld je in dat je in een straat staat ergens in Amerika
en een Japanner komt naar je toe en zegt,
"Pardon, hoe heet dit blok?
En je zegt, "Sorry. Nou dit is Oak Street, dat is Elm Street.
Dit is 26, dat is 27."
Hij zegt, "Oh, OK. What is de naam van dat blok?"
Jij zegt, "Nou, blokken hebben geen namen.
Straten hebben namen: blokken zijn slechts
ruimtes zonder namen tussen de straten."
Hij gaat weg, een beetje verward en teleurgesteld.
Dus, beeld je nu in dat je ergens in een straat in Japan staat,
je spreekt een persoon naast je aan en zegt,
"Pardon, hoe heet deze straat?"
Men zegt, "Oh, nou dat is blok 17 en dit blok is 16."
En je zegt, "OK, maar wat is de naam van deze straat?"
en men zegt, "Nou, straten hebben geen namen.
Blokken hebben namen.
Kijk maar hier op Google Maps. Daar is blok 14, 15, 16, 17, 18, 19.
Al die blokken hebben namen.
Straten zijn alleen maar de ruimtes zonder namen tussen de blokken.
En dan zeg je, "OK, hoe weet je dan je huisadres?"
Hij zegt, "Nou, makkelijk, dit is District Acht.
Daar is blok 17, huis nummer 1."
Jij zegt, "OK. Maar toen ik door de buurt wandelde
viel het me op dat de huisnummers niet op volgorde gaan."
Hij zegt, "Natuurlijk doen ze dat. Ze gaan op volgorde waarop ze werden gebouwd.
Het eerste huis dat ooit in het blok is gebouwd is nummer één.
Het tweede huis dat ooit gebouwd is, is nummer twee.
Het derde huis is nummer drie. Dat is makkelijk. Dat is duidelijk."
Zo, ik hou ervan dat we soms naar
de andere kant van de wereld moeten, om te beseffen
dat we aannames hebben, waarvan we niet eens wisten dat we ze hadden,
en te realiseren dat het tegenovergestelde daarvan ook waar kan zijn.
Dus, bijvoorbeeld, er zijn dokters in China
die geloven dat het hun werk is om je gezond te houden.
Dus, elke maand dat je gezond bent betaal je hen,
en wanneer je ziek bent hoef je hen niet te betalen omdat het hen niet lukte.
Ze worden rijk wanneer je gezond bent, en niet ziek.
(Applause)
In veel muziek denken we aan de "één"
als het hoofdaccent, het begin van de muzikale frase.Één, twee drie vier.
Maar in West Afrikaanse muziek beschouwt men de "één"
als het einde van de frase,
zoals de punt aan het einde van een zin.
Dus, je kan het niet alleen in de frasering horen, maar aan de manier waarop ze beginnen met tellen in hun muziek.
Twee, drie, vier, één.
En deze kaart is ook goed.
(Gelach)
Er is een gezegde dat wat je ook aan waarheid over India zegt,
het tegenovergestelde is ook waar.
Laten we dus nooit vergeten, of bij TED, of ergens anders,
dat hoe briljante ideeën je hebt of hoort,
dat het tegenovergestelde ook waar kan zijn.
Domo arigato gozaimashita.