WEBVTT

00:00:01.000 --> 00:00:05.000
คุณรู้ไหมครับ ผมรู้สึกแปลกใจเหมือนกันนะว่าไปไงมาไง ประเด็นหนึ่งที่เป็นประเด็นไปโดยปริยายของ TED

00:00:05.000 --> 00:00:08.000
คือประเด็นเรื่อง ความกรุณาปราณี ตัวอย่างสาธิตที่กระตุ้นใจตามเราเพิ่งได้เห็นเหล่านี้

00:00:09.000 --> 00:00:13.000
เชื้อเอชไอวี (HIV) ในอัฟริกา ประธานาธิบดีคลินตันเมื่อคืน

00:00:13.000 --> 00:00:18.000
และผมอยากจะพูดอะไรที่สอดคล้องกัน ถ้าคุณจะกรุณา

00:00:18.000 --> 00:00:23.000
เกี่ยวกับเรื่องความกรุณาปราณี และดึงจากระดับสากลมาสู่ระดับบุคคล

00:00:23.000 --> 00:00:25.000
ผมเป็นนักจิตวิทยา แต่กรุณามั่นใจเลยว่า

00:00:25.000 --> 00:00:26.000
ผมจะไม่พูดเรื่องใต้สะดือ

NOTE Paragraph

00:00:27.000 --> 00:00:31.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:32.000 --> 00:00:34.000
เมื่อไม่นานมานี้ มีงานวิจัยชิ้นสำคัญมากชิ้นหนึ่ง

00:00:34.000 --> 00:00:38.000
ที่โรงเรียนศาสนาแห่งเมือง Princeton ที่ตั้งคำถามขึ้นมาว่า เพราะเหตุใด

00:00:39.000 --> 00:00:42.000
หลายๆครั้งที่เรามีโอกาสช่วยเหลือผู้อื่น

00:00:42.000 --> 00:00:45.000
บางครั้ง เราก็ช่วย แต่บางครั้ง เรากลับไม่ช่วย

00:00:46.000 --> 00:00:49.000
กลุ่มนักศึกษาศาสนศาสตร์ที่โรงเรียนสอนศาสนาแห่งเมือง Princeton

00:00:50.000 --> 00:00:54.000
ได้รับแจ้งว่า พวกเขาจะได้รับการฝึกการเทศนา

00:00:54.000 --> 00:00:57.000
และแต่ละคนได้รับหัวข้อการเทศนาคนละหนึ่งหัวข้อ

00:00:57.000 --> 00:01:00.000
ครึ่งหนึ่งได้รับหัวข้อ

00:01:00.000 --> 00:01:02.000
นิทานสอนใจเรื่องผู้ใจบุญ

00:01:02.000 --> 00:01:04.000
ผู้ที่หยุดดูคนแปลกหน้าข้างถนน

00:01:05.000 --> 00:01:07.000
เพื่อจะช่วยเหลือเขา

00:01:07.000 --> 00:01:10.000
อีกครึ่งหนึ่งได้รับหัวข้ออย่างสุ่มๆจากในไบเบิล

00:01:10.000 --> 00:01:13.000
จากนั้น พวกเขาได้รับแจ้งว่า จะต้องไปที่อีกอาคารหนึ่งทีละคนๆ

00:01:14.000 --> 00:01:15.000
เพื่อเทศนา

00:01:15.000 --> 00:01:18.000
เมื่อเขาเดินจากอาคารแรกไปอาคารที่สอง

00:01:18.000 --> 00:01:21.000
แต่ละคนจะผ่านคนๆหนึ่งที่นอนคุดคู้และร้องคราญขอความช่วยเหลือ

00:01:22.000 --> 00:01:26.000
ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจนว่าต้องการความช่วยเหลือจริงๆ แต่คำถามคือ พวกเขาหยุดช่วยหรือไม่

NOTE Paragraph

00:01:26.000 --> 00:01:27.000
คำถามที่น่าสนใจกว่านั้นคือ

00:01:28.000 --> 00:01:31.000
เกี่ยวกันไหมกับที่พวกเขากำลังครุ่นคิดพิจารณาถึงนิทานสอนใจ

00:01:31.000 --> 00:01:35.000
เรื่องผู้ใจบุญ คำตอบก็คือ ไม่ ไม่เลยแม้แต่น้อย

00:01:36.000 --> 00:01:39.000
สิ่งที่ดูเหมือนว่าจะกำหนดว่า คนเราจะหยุด

00:01:39.000 --> 00:01:40.000
และช่วยคนแปลกหน้าที่ต้องการความช่วยหรือไม่นั้น

00:01:40.000 --> 00:01:43.000
คือ การที่เขาคิดว่าเขารีบแค่ไหนต่างหาก

00:01:44.000 --> 00:01:48.000
ว่าเขารู้สึกว่าเขากำลังจะไปสายอยู่หรือเปล่า หรือว่าเขาจดจ่อ

00:01:48.000 --> 00:01:49.000
แต่กับสิ่งที่เขากำลังจะไปบรรยายอยู่หรือไม่

00:01:50.000 --> 00:01:52.000
และผมคิดว่านี่เป็นสภาพเลวร้ายของชีวิตเรา

00:01:53.000 --> 00:01:57.000
ที่เราไม่ช่วยเหลือผู้อื่นในทุกๆครั้งที่เรามีโอกาส

00:01:57.000 --> 00:02:00.000
เพราะเราพุ่งความสนใจของเราไปอีกทางหนึ่ง

NOTE Paragraph

00:02:00.000 --> 00:02:03.000
มีวิทยาศาสตร์ทางสมองแขนงใหม่ คือ ประสาทวิทยาศาสตร์เชิงสังคม

00:02:04.000 --> 00:02:08.000
เป็นการศึกษาระบบสมองของคนสองคน

00:02:08.000 --> 00:02:10.000
ที่เกิดการกระตุ้นเมื่อพวกเขามีปฏิสัมพันธ์กัน

00:02:10.000 --> 00:02:14.000
และแนวคิดใหม่เกี่ยวกับความกรุณาปราณีจากแขนงวิชานี้

00:02:14.000 --> 00:02:18.000
คือ เรามีธรรมชาติที่จะช่วยเหลือผู้อื่น

00:02:18.000 --> 00:02:22.000
นั่นคือ เมื่อเราอยู่กับผู้อื่น

00:02:23.000 --> 00:02:26.000
เราจะเข้าอกเข้าใจเขาไปโดยอัตโนมัติ เราจะรู้สึกร่วมไปกับพวกเขาได้โดยอัตโนมัติ

00:02:27.000 --> 00:02:29.000
มีเซลล์ประสาทที่เพิ่งจะมีการค้นพบใหม่ เรียกว่า เซลล์กระจกเงา (mirror neuron)

00:02:29.000 --> 00:02:33.000
ทำหน้าที่เหมือนการส่งสัญญาณในระบบประสาท กระตุ้นสมองของเรา

00:02:33.000 --> 00:02:37.000
ในส่วนเดียวกันกับเซลล์ของคนอื่น เราจึงรู้สึกร่วมโดยอัตโนมัติ

00:02:37.000 --> 00:02:41.000
และถ้าหากคนๆนั้นต้องการความช่วย หรือกำลังทุกข์ทรมาน

00:02:42.000 --> 00:02:46.000
เราจะถูกเตรียมพร้อมอย่างอัตโนมัติที่จะช่วยเหลือ อย่างน้อยนี่ก็เป็นข้อโต้แย้ง

NOTE Paragraph

00:02:46.000 --> 00:02:49.000
แต่แล้ว ก็มีคำถามว่า ทำไมเราจึงไม่ช่วย

00:02:49.000 --> 00:02:51.000
และผมคิดว่านี่บอกอะไรหลายอย่าง

00:02:52.000 --> 00:02:54.000
ตั้งแต่ การจดจ่อในตนเองอย่างสมบูรณ์

00:02:55.000 --> 00:02:57.000
ไปถึงการสังเกต การเอาใจเขามาใส่ใจเรา และไปจนถึงความกรุณาปราณี

00:02:57.000 --> 00:03:01.000
และด้วยความจริงง่ายๆที่ว่า หากเราสนใจในตนเองอยู่

00:03:02.000 --> 00:03:05.000
หากเราจดจ่อกับอะไรอยู่ อย่างที่เรามักเป็นแบบนั้นตลอดทั้งวัน

00:03:05.000 --> 00:03:08.000
เราก็จะไม่สังเกตเห็นผู้อื่นได้อย่างเต็มที่จริงจัง

00:03:08.000 --> 00:03:10.000
และความแตกต่างระหว่างความสนใจในตนเองและความสนใจอื่นๆ

00:03:10.000 --> 00:03:11.000
เป็นอะไรที่เข้าใจยาก

NOTE Paragraph

00:03:11.000 --> 00:03:15.000
วันหนึ่ง ผมกำลังจัดการเกี่ยวภาษีอยู่และผมได้ไปถึง

00:03:15.000 --> 00:03:17.000
ส่วนที่ผมต้องลงรายการการบริจาคทั้งหมด

00:03:18.000 --> 00:03:21.000
และผมรู้สึกมีความสุขมาก ตอนนั้นผมกลับไปดูเช็ค

00:03:21.000 --> 00:03:24.000
ที่ส่งไปที่ Seva Foundation และผมพบว่าผมกำลังคิดอยู่ว่า

00:03:24.000 --> 00:03:26.000
เอ้อ จริงด้วย!! ลาร์รี่ บริลเลียนท์ (Larry Brilliant) เพื่อนของผมจะต้องดีใจมากแน่ๆ

00:03:27.000 --> 00:03:28.000
ที่ผมบริจาคเงินให้ Seva

00:03:28.000 --> 00:03:31.000
ต่อมา ผมจึงตระหนักได้ว่าสิ่งที่ผมได้จากการให้นั้น

00:03:31.000 --> 00:03:35.000
มันเป็นผลเชิงหลงตนเอง นั่นคือผมรู้สึกดีต่อตัวผมเอง

00:03:35.000 --> 00:03:40.000
จากนั้น ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับคนบนเทือกเขาหิมาลัย

00:03:40.000 --> 00:03:42.000
ซึ่งพวกเขาจะได้รับการรักษาต้อกระจก และผมจึงตระหนักว่า

00:03:43.000 --> 00:03:46.000
ผมได้ออกจากความรู้สึกหลงตน

00:03:47.000 --> 00:03:50.000
ไปสู่ความปิติจากการช่วยเหลือ ไปสู่ความรู้สึกดี

00:03:50.000 --> 00:03:54.000
ต่อคนที่จะได้รับความช่วยเหลือ ผมคิดว่านั่นแหละที่เป็นแรงบันดาล

NOTE Paragraph

00:03:54.000 --> 00:03:57.000
แต่ความแตกต่างระหว่างการสนใจตนเอง

00:03:57.000 --> 00:03:58.000
กับผู้อื่นนั้น

00:03:58.000 --> 00:04:01.000
คือสิ่งที่ผมอยากให้ทุกคนใส่ใจ

00:04:01.000 --> 00:04:04.000
คุณๆจะเห็นมันในง่ายๆในของโลกของการเดท

00:04:05.000 --> 00:04:08.000
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมนั่งอยู่ในร้านซูชิ

00:04:08.000 --> 00:04:11.000
และผมเผอิญได้ยินผู้หญิงสองคนพูดถึงน้องชาย(หรือพี่ชาย)ของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

00:04:12.000 --> 00:04:15.000
ที่เป็นโสดอยู่ และผู้หญิงคนนั้นพูดว่า

00:04:15.000 --> 00:04:17.000
"น้องชายเรามีปัญหาในการหาคู่เดท

00:04:17.000 --> 00:04:19.000
เขาเลยลองการเดทด่วน" ผมไม่รู้ว่าคุณรู้จักการเดทด่วนไหม

00:04:19.000 --> 00:04:23.000
ผู้หญิงนั่งประจำโต๊ะ ส่วนผู้ชายย้ายโต๊ะไปเรื่อยๆ

00:04:23.000 --> 00:04:26.000
จะมีนาฬิกาและระฆัง และเมื่อครบห้านาที บิงโก

00:04:27.000 --> 00:04:29.000
จบการสนทนา และผู้หญิงจะตัดสินว่า

00:04:29.000 --> 00:04:33.000
จะให้นามบัตรหรืออีเมลล์แก่ผู้ชายหรือไม่

00:04:33.000 --> 00:04:35.000
เพื่อติดต่อกันภายหลัง และผู้หญิงคนนั้นบอกว่า

00:04:35.000 --> 00:04:39.000
"น้องเราไม่เคยได้นามบัตรเลย และเรารู้แหละว่าทำไม

00:04:39.000 --> 00:04:44.000
คือตอนที่น้องเรานั่ง น้องเราไม่หยุดพูดเกี่ยวกับตัวเองเลย

00:04:44.000 --> 00:04:45.000
น้องเราไม่เคยถามอะไรผู้หญิงเลย

NOTE Paragraph

00:04:46.000 --> 00:04:51.000
และตอนที่ผมกำลังหาข้อมูลในคอลัมน์หมวด Sunday Styles

00:04:51.000 --> 00:04:54.000
ของหนังสือพิมพ์ New York Times หาดูเรื่องราวเบื้องหลังการแต่งงาน

00:04:54.000 --> 00:04:57.000
เพราะน่าสนใจมากๆ และผมได้พบกับเรื่องราวการแต่งงานของ

00:04:57.000 --> 00:05:00.000
อลีซ ชาร์นี เอ็บสไตน์ (Alice Charney Epstein) ซึ่งเธอบอกว่า

00:05:00.000 --> 00:05:02.000
เมื่อเธออยู่ในช่วงเดท

00:05:03.000 --> 00:05:05.000
เธอมีวิธีทดสอบง่ายๆ

00:05:06.000 --> 00:05:08.000
บททดสอบคือ ตั้งแต่ที่ได้พบได้รู้จักกัน

00:05:08.000 --> 00:05:11.000
นานแค่ไหนกว่าที่ชายหนุ่มก็เริ่มถามเธอ

00:05:11.000 --> 00:05:13.000
ด้วยคำถามที่มีคำว่า "คุณ" อยู่ในนั้น

00:05:13.000 --> 00:05:17.000
และดูเหมือนว่าเธอประสบความสำเร็จกับการใช้แบบทดสอบนี้ แล้วก็เลยได้กลายเป็นบทความนั้นไงครับ

NOTE Paragraph

00:05:17.000 --> 00:05:18.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:05:18.000 --> 00:05:20.000
ตอนนี้เรามาดูแบบทดสอบชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งกันดีกว่า

00:05:20.000 --> 00:05:22.000
ผมอยากให้คุณทดลองใช้ในงานปาร์ตี้ดูนะครับ

00:05:22.000 --> 00:05:24.000
ที่นี่ ที่ TED เต็มไปด้วยโอกาสที่ยิ่งใหญ่

00:05:26.000 --> 00:05:29.000
ในวารสาร Harvard Business Review มีบทความหนึ่งชื่อว่า

00:05:29.000 --> 00:05:32.000
"ณ ช่วงขณะของมนุษย์" ซึ่งเกี่ยวกับว่า ทำอย่างไรเราจะสามารถมีปฏิสัมพันธ์จริงๆ

00:05:32.000 --> 00:05:35.000
กับเพื่อนร่วมงาน และเขาบอกว่าอย่างนี้ครับ

00:05:35.000 --> 00:05:38.000
พื้นฐานเลยก็คือคุณต้องปิด BlackBerry ของคุณก่อน

00:05:39.000 --> 00:05:42.000
ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ และเลิกฝันกลางวัน

00:05:43.000 --> 00:05:45.000
และให้ความสนใจอย่างเต็มที่กับคนๆนั้น

00:05:46.000 --> 00:05:50.000
มีศัพย์ใหม่คำหนึ่งในภาษาอังกฤษ

00:05:51.000 --> 00:05:54.000
สำหรับเวลาที่คนที่เราอยู่ด้วยหยิบเอา BlackBerry ขึ้นมา

00:05:54.000 --> 00:05:57.000
หรือรับโทรศัพท์มือถือ และ ก็เหมือนกับว่าเราได้อันตรธานไปโดยฉับพลัน

00:05:58.000 --> 00:06:02.000
คำนั้นคือ "pizzled" มันเป็นการผสมคำของ puzzled [งงงัน] กับ pissed off [โมโห]

NOTE Paragraph

00:06:02.000 --> 00:06:05.000
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:05.000 --> 00:06:11.000
ผมว่าก็เหมาะนะ มันเป็นความเอาใจเขามาใส่ใจเราของเรา เป็นการที่เราเข้าหาผู้อื่น

00:06:12.000 --> 00:06:15.000
ที่แยกเราจากพวกปลิ้นปล้อน และพวกต่อต้านสังคม

00:06:15.000 --> 00:06:20.000
ผมมีน้อง(หรือพี่)เขยคนหนึ่ง เขาชำนาญเรื่องน่ากลัวและสยดสยอง

00:06:20.000 --> 00:06:23.000
เขาเขียนหนังสือ the Annotated Dracula, the Essential Frankenstein

00:06:23.000 --> 00:06:24.000
เขาถูกฝึกมาในแนวของ Chaucer (สไตล์นักเขียนคนหนึ่ง)

00:06:24.000 --> 00:06:26.000
แต่เขาเกิดที่ ทรานซิลเวเนีย

00:06:26.000 --> 00:06:28.000
และผมคิดว่านั่นส่งผลต่อเขาเล็กน้อย

00:06:28.000 --> 00:06:32.000
ยังไงก็ตาม ณ จุดหนึ่ง ลีโอนาร์ด (Leonard) น้องเขยผมคนนี้

00:06:32.000 --> 00:06:34.000
ตัดสินใจเขียนหนังสือเกี่ยวกับ ฆาตกรต่อเนื่อง

00:06:34.000 --> 00:06:37.000
คนที่เคยสร้างความสยดสยองไปทุกหัวระแหง

00:06:38.000 --> 00:06:40.000
หลายปีที่ผ่านมา เขาเป็นที่รู้จักในนาม นักบีบคอแห่ง Santa Cruz

00:06:41.000 --> 00:06:45.000
และ ก่อนที่เขาจะถูกจับ เขาได้ฆ่าปู่ย่าตายายของเขา

00:06:45.000 --> 00:06:48.000
แม่เขา และนักศีกษาในมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียวิทยาเขต Santa Cruz อีก 5 คน

NOTE Paragraph

00:06:49.000 --> 00:06:51.000
น้องเขยผมไปสัมภาษณ์ฆาตกรคนนี้

00:06:52.000 --> 00:06:54.000
และเขาตระหนัก เมื่อเขาได้พบฆาตกรผู้นี้

00:06:54.000 --> 00:06:55.000
ว่า ชายคนนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

00:06:56.000 --> 00:06:58.000
ประการหนึ่งเพราะเขาสูงเกือบ 7 ฟุต (210 เซ็นติเมตร)

00:06:58.000 --> 00:07:01.000
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับเขา

00:07:01.000 --> 00:07:06.000
ที่น่ากลัวที่สุดคือ IQ เขาสูงถึง 160 ซึ่งเป็นระดับอัจฉริยะ

00:07:07.000 --> 00:07:11.000
แต่มันไม่มีความสัมพันธ์ระหว่าง IQ และความเห็นอกเห็นใจ

00:07:11.000 --> 00:07:12.000
ความรู้สึกที่ร่วมไปกับผู้อื่น

00:07:13.000 --> 00:07:15.000
สิ่งเหล่านั้นมันถูกควบคุมด้วยสมองส่วนอื่น

NOTE Paragraph

00:07:16.000 --> 00:07:18.000
ณ จุดหนึ่ง น้อยเขยผมรวบรวมความกล้า

00:07:19.000 --> 00:07:21.000
เพื่อถามคำถามหนึ่งที่เขาอยากรู้มากๆ

00:07:21.000 --> 00:07:24.000
และนั่นคือคำถามว่า คุณทำอย่างนั้นได้อย่างไร

00:07:24.000 --> 00:07:26.000
คุณไม่รู้สึกสงสารเหยื่อของคุณแม้สักนิดเลยหรือ

00:07:26.000 --> 00:07:29.000
การฆาตกรรมเหล่านั้นเป็นระยะประชั้นตัวกับคนใกล้ชิดคุ้นเคย เขาบีบคอเหยื่อ

00:07:30.000 --> 00:07:32.000
และเขาตอบในสิ่งที่สำคัญมากคือ

00:07:32.000 --> 00:07:37.000
"ไม่เลย หากผมรู้สึกเสียใจ ผมคงทำเช่นนั้นไม่ได้

00:07:37.000 --> 00:07:43.000
ผมต้องเอาส่วนนั้นออกไป ผมต้องทำอย่างนั้น"

NOTE Paragraph

00:07:43.000 --> 00:07:48.000
และการคิดแบบนั้นนั่นแหละที่ผมคิดว่าเป็นปัญหาอย่างยิ่ง

00:07:49.000 --> 00:07:53.000
และในแง่หนึ่ง ผมจึงได้ไตร่ตรองเกี่ยวกับการที่เราตัดเอาความคิดส่วนนั้นออกไป

00:07:53.000 --> 00:07:55.000
เมื่อเรามุ่งความสนใจมาที่ตัวเราเองในการทำอะไรก็ตาม

00:07:56.000 --> 00:07:59.000
เราได้ตัดความคิดที่ว่านี่มีผู้อื่นอยู่หรือไม่

00:08:00.000 --> 00:08:05.000
ลองคิดเกี่ยวกับการไปช็อปปิ้ง และคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้

00:08:05.000 --> 00:08:07.000
ของแนวบริโภคนิยมเชิงอนุรักษ์

00:08:08.000 --> 00:08:10.000
ตอนนี้ เหมือนที่ บิลล์ แม็คโดนอฟ (Bill McDonough) ได้ชี้ไว้

00:08:12.000 --> 00:08:16.000
สิ่งที่เราซื้อและใช้มักมีผลกระทบที่ซ่อนเร้นอยู่

00:08:16.000 --> 00:08:19.000
พวกเราทั้งหมดนั้นเป็นเหยื่อโดยที่ไม่รู้ตัวของสิ่งซ่อนเร้นพวกนี้

00:08:20.000 --> 00:08:22.000
เราไม่ได้สังเกต และ ไม่ได้สังเกตว่าเราไม่ได้สังเกตเกี่ยวกับ

00:08:23.000 --> 00:08:29.000
โมเลกุลที่เป็นพิษจากพรมหรือผ้าปูเบาะ

00:08:30.000 --> 00:08:35.000
หรือเราไม่รู้ว่าผ้านั่นใช้เทคโนโลยีหรือการผลิตที่

00:08:35.000 --> 00:08:39.000
สามารถนำกลับมาใช่ใหม่ได้หรือไม่

00:08:39.000 --> 00:08:41.000
หรือเราจะต้องทิ้งมันไป อีกนัยหนึ่ง

00:08:41.000 --> 00:08:46.000
เรานั้นไม่ได้สนใจเรื่องนิเวศและสาธารณสุข

00:08:47.000 --> 00:08:50.000
และ ผลลัพธ์ที่เป็นธรรมทางเศรษฐกิจและสังคม

00:08:50.000 --> 00:08:52.000
ของสิ่งที่เราซื้อและใช้

00:08:54.000 --> 00:08:58.000
จะว่าไป ก็เหมือนกันห้องหนึ่งที่ตัวห้องเองเป็นช้างที่อยู่ในห้อง

00:08:58.000 --> 00:09:02.000
และเรามองไม่เห็นมัน และเรากลายเป็นเหยื่อ

00:09:02.000 --> 00:09:05.000
ของระบบที่เกี่ยวกับเราในที่อื่นๆ ลองพิจารณาอันนี้ครับ

NOTE Paragraph

00:09:06.000 --> 00:09:09.000
มีหนังสือที่เยี่ยมมากเล่มหนึ่งชื่อ

00:09:10.000 --> 00:09:12.000
สิ่งของ:ชีวิตที่ซ่อนอยู่ของใช้ประจำวัน

00:09:13.000 --> 00:09:16.000
มันเกี่ยวกับเรื่องราวเบื้องหลังของของบางอย่างเช่น เสื้อยืด

00:09:16.000 --> 00:09:19.000
และมันบอกเกี่ยวกับว่าฝ้ายปลูกที่ไหน

00:09:19.000 --> 00:09:21.000
และปุ๋ยที่ใช้รวมทั้งผลกระทบของปุ๋ย

00:09:21.000 --> 00:09:25.000
ที่มีต่อดิน และมันบอกว่า นี่ครับตัวอย่าง

00:09:25.000 --> 00:09:28.000
ฝ้ายนั้นทนทานมากต่อสีย้อมผ้า

00:09:28.000 --> 00:09:31.000
ราว 60 เปอร์เซ็นต์จะถูกล้างออกมาไปกับน้ำทิ้ง

00:09:31.000 --> 00:09:34.000
และเป็นที่รู้กันดีในหมู่นักระบาดวิทยาว่าเด็กๆ

00:09:34.000 --> 00:09:39.000
ที่อาศัยอยู่ใกล้โรงย้อมผ้าจะมีอัตราการเป็นโรคลูคีเมียสูง

00:09:40.000 --> 00:09:44.000
มีบริษัทหนึ่งชื่อว่า Bernett and Company ซึ่งเป็นผู้ผลิตสินค้าให้กับ Polo.com

00:09:45.000 --> 00:09:50.000
Victoria's Secret ด้วยเหตุที่ว่า CEO ของเขาที่สนใจในเรื่องนี้

00:09:51.000 --> 00:09:55.000
ได้ทำการร่วมทุนที่จีนกับบริษัทย้อมผ้า

00:09:55.000 --> 00:09:57.000
เพื่อให้แน่ใจว่าน้ำทิ้งนั่น

00:09:57.000 --> 00:10:01.000
จะถูกบำบัดด้วยวิธีที่เหมาะสมก่อนมันจะเทลงในแหล่งน้ำธรรมชาติ

00:10:01.000 --> 00:10:05.000
ตอนนี้ เรายังไม่มีหนทางที่จะเลือกซื้อเสื้อยืดที่ผลิตด้วยกระบวนที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม

00:10:06.000 --> 00:10:10.000
แทนที่จะเป็นอันที่ไม่ดีได้ แล้วอะไรหล่ะที่จะทำให้เรามีหนทาง

NOTE Paragraph

00:10:13.000 --> 00:10:16.000
อืม ผมคิดว่า อย่างหนึ่ง

00:10:16.000 --> 00:10:21.000
มีเทคโนโลยีติดแถบป้ายอิเล็กทรอนิกส์ที่ทำให้ร้านค้าใดๆก็ตาม

00:10:21.000 --> 00:10:25.000
รู้ประวัติทั้งหมดของสิ่งของบนชั้นวางที่ร้านนั้น

00:10:26.000 --> 00:10:28.000
คุณสามารถตามย้อนรอยไปถึงโรงงาน และเมื่อคุณทำเช่นนั้น

00:10:28.000 --> 00:10:32.000
คุณจะสามารถดูกระบวนการผลิต

00:10:32.000 --> 00:10:36.000
ที่ถูกใช้ในการผลิตสินค้านั้น และถ้ามันผลิตด้วยกระบวนที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม

00:10:36.000 --> 00:10:40.000
คุณก็สามารถจะมั่นใจได้ หรือว่ามันไม่ใช่

00:10:40.000 --> 00:10:44.000
ณ วันนี้ คุณสามารถไปที่ร้านไหนก็ได้

00:10:44.000 --> 00:10:47.000
เอาเครื่องตรวจทาบบนแถบรหัสสินค้า

00:10:47.000 --> 00:10:49.000
ซึ่งจะพาคุณไปที่เว็บไซต์

00:10:49.000 --> 00:10:51.000
เขาทำขึ้นเพื่อคนที่แพ้ถั่วลิสง

00:10:52.000 --> 00:10:54.000
และเว็บนั้นจะบอกคุณเกี่ยวกับสินค้านั้น

00:10:55.000 --> 00:10:56.000
อีกนัยหนึ่ง ขณะที่ซื้อสินค้า

00:10:56.000 --> 00:11:00.000
เราสามารถจะเลือกทางเลือกที่รับผิดชอบต่อสังคมได้

NOTE Paragraph

00:11:00.000 --> 00:11:06.000
นี่เป็นที่สิ่งบอกว่าในโลกแห่งวิทยาการสารสนเทศ

00:11:06.000 --> 00:11:09.000
ท้ายสุดแล้ว ทุกคนจะรู้ทุกอย่าง

00:11:09.000 --> 00:11:11.000
และคำถามคือว่า มันจะทำให้เกิดความแตกต่างไหม

00:11:13.000 --> 00:11:16.000
ย้อนกลับไปพักหนึ่ง ตอนที่ผมทำงานกับ New York Times

00:11:17.000 --> 00:11:19.000
ในช่วงทศวรรษ 80s ผมเขียนบทความ

00:11:19.000 --> 00:11:21.000
ว่าอะไรจะเป็นปัญหาใหม่สำหรับมหานครนิวยอร์ก

00:11:21.000 --> 00:11:23.000
นั่นคือคนเร่ร่อนบนถนน

00:11:23.000 --> 00:11:27.000
และผมใช้เวลาสองสัปดาห์ไปกับหน่วยงานด้านสังคม

00:11:27.000 --> 00:11:30.000
ที่ดูแลคนเร่ร่อน และผมตระหนักว่า จากการมองเห็นผ่านคนเร่ร่อน

00:11:30.000 --> 00:11:35.000
ผ่านสายตาพวกเขานั้น พวกเขาเกือบทั้งหมดเป็นคนไข้จิตเวช

00:11:35.000 --> 00:11:39.000
ที่ไม่มีที่จะไป พวกเขาได้รับการตรวจวินิจฉัยแล้ว มันทำให้ผม

00:11:40.000 --> 00:11:43.000
มันปลุกผมออกจากภวังค์ของเมืองที่ซึ่ง

00:11:44.000 --> 00:11:47.000
เมื่อเราเห็น เมื่อเราเดินผ่านคนที่เร่ร่อน

00:11:47.000 --> 00:11:50.000
เขาไม่อยู่ในตาสายเลย

00:11:52.000 --> 00:11:54.000
เราไม่สังเกต และด้วยเหตุนี้เราจึงไม่ทำอะไร

NOTE Paragraph

00:11:57.000 --> 00:12:02.000
วันหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน มันเป็นวันศุกร์ ตอนช่วงเย็นๆค่ำๆ

00:12:02.000 --> 00:12:05.000
ผมกำลังเดินไปที่รถไฟใต้ติน ในชั่วโมงเร่งด่วน

00:12:05.000 --> 00:12:07.000
ฝูงชนก็พากันกรูลงบันได

00:12:07.000 --> 00:12:09.000
และทันทีที่ผมกำลังจะเดินลงบันไดนั้น

00:12:09.000 --> 00:12:12.000
ผมสังเกตเห็นชายคนหนึ่งทรุดฮวบลงข้างทาง

00:12:12.000 --> 00:12:16.000
ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไม่เคลื่อนไหว และคนต่างก็เดินเหยียบเขา

00:12:17.000 --> 00:12:18.000
คนเป็นไม่รู้จะเท่าไหร่

00:12:19.000 --> 00:12:22.000
และเพราะว่าภวังค์หลงในความเมืองผมนั้นได้ลดลง

00:12:23.000 --> 00:12:26.000
ผมหยุดคิดว่าอะไรที่มันไม่ผิดปกติ

00:12:27.000 --> 00:12:29.000
เวลาที่ผมหยุดนั้น คนสักครึ่งโหลได

00:12:30.000 --> 00:12:31.000
ได้ล้อมไปช่วยที่ชายผู้นั้นทันที

00:12:32.000 --> 00:12:34.000
และเราพบว่าเขาเชื้อสายสเปน เขาพูดอังกฤษไม่ได้เลย

00:12:34.000 --> 00:12:39.000
เขาไม่มีเงินเลย เขาได้เดินเตร่ตามถนนเป็นเวลาหลายวันแล้ว อย่างหิวโหย

00:12:39.000 --> 00:12:40.000
และหมดสติลงด้วยความหิว

00:12:40.000 --> 00:12:42.000
ทันใดนั้น ใครบางคนไปซื้อน้ำส้มให้

00:12:42.000 --> 00:12:44.000
บางคนซื้อฮอทดอก บางคนเรียกตำรวจรถไฟใต้ดินมาช่วย

00:12:45.000 --> 00:12:48.000
ชายคนนี้กลับมาเป็นปกติในทันใด

00:12:48.000 --> 00:12:52.000
แต่สิ่งง่ายๆที่เราต้องการคือแค่ การสังเกต

00:12:53.000 --> 00:12:54.000
และ ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีด้วยสิ

NOTE Paragraph

00:12:54.000 --> 00:12:55.000
ขอบคุณมากครับ

NOTE Paragraph

00:12:55.000 --> 00:12:57.000
(เสียงปรบมือ)