1
00:00:01,000 --> 00:00:05,000
คุณรู้ไหมครับ ผมรู้สึกแปลกใจเหมือนกันนะว่าไปไงมาไง ประเด็นหนึ่งที่เป็นประเด็นไปโดยปริยายของ TED

2
00:00:05,000 --> 00:00:08,000
คือประเด็นเรื่อง ความกรุณาปราณี ตัวอย่างสาธิตที่กระตุ้นใจตามเราเพิ่งได้เห็นเหล่านี้

3
00:00:09,000 --> 00:00:13,000
เชื้อเอชไอวี (HIV) ในอัฟริกา ประธานาธิบดีคลินตันเมื่อคืน

4
00:00:13,000 --> 00:00:18,000
และผมอยากจะพูดอะไรที่สอดคล้องกัน ถ้าคุณจะกรุณา

5
00:00:18,000 --> 00:00:23,000
เกี่ยวกับเรื่องความกรุณาปราณี และดึงจากระดับสากลมาสู่ระดับบุคคล

6
00:00:23,000 --> 00:00:25,000
ผมเป็นนักจิตวิทยา แต่กรุณามั่นใจเลยว่า

7
00:00:25,000 --> 00:00:26,000
ผมจะไม่พูดเรื่องใต้สะดือ

8
00:00:27,000 --> 00:00:31,000
(เสียงหัวเราะ)

9
00:00:32,000 --> 00:00:34,000
เมื่อไม่นานมานี้ มีงานวิจัยชิ้นสำคัญมากชิ้นหนึ่ง

10
00:00:34,000 --> 00:00:38,000
ที่โรงเรียนศาสนาแห่งเมือง Princeton ที่ตั้งคำถามขึ้นมาว่า เพราะเหตุใด

11
00:00:39,000 --> 00:00:42,000
หลายๆครั้งที่เรามีโอกาสช่วยเหลือผู้อื่น

12
00:00:42,000 --> 00:00:45,000
บางครั้ง เราก็ช่วย แต่บางครั้ง เรากลับไม่ช่วย

13
00:00:46,000 --> 00:00:49,000
กลุ่มนักศึกษาศาสนศาสตร์ที่โรงเรียนสอนศาสนาแห่งเมือง Princeton

14
00:00:50,000 --> 00:00:54,000
ได้รับแจ้งว่า พวกเขาจะได้รับการฝึกการเทศนา

15
00:00:54,000 --> 00:00:57,000
และแต่ละคนได้รับหัวข้อการเทศนาคนละหนึ่งหัวข้อ

16
00:00:57,000 --> 00:01:00,000
ครึ่งหนึ่งได้รับหัวข้อ

17
00:01:00,000 --> 00:01:02,000
นิทานสอนใจเรื่องผู้ใจบุญ

18
00:01:02,000 --> 00:01:04,000
ผู้ที่หยุดดูคนแปลกหน้าข้างถนน

19
00:01:05,000 --> 00:01:07,000
เพื่อจะช่วยเหลือเขา

20
00:01:07,000 --> 00:01:10,000
อีกครึ่งหนึ่งได้รับหัวข้ออย่างสุ่มๆจากในไบเบิล

21
00:01:10,000 --> 00:01:13,000
จากนั้น พวกเขาได้รับแจ้งว่า จะต้องไปที่อีกอาคารหนึ่งทีละคนๆ

22
00:01:14,000 --> 00:01:15,000
เพื่อเทศนา

23
00:01:15,000 --> 00:01:18,000
เมื่อเขาเดินจากอาคารแรกไปอาคารที่สอง

24
00:01:18,000 --> 00:01:21,000
แต่ละคนจะผ่านคนๆหนึ่งที่นอนคุดคู้และร้องคราญขอความช่วยเหลือ

25
00:01:22,000 --> 00:01:26,000
ซึ่งเห็นได้อย่างชัดเจนว่าต้องการความช่วยเหลือจริงๆ แต่คำถามคือ พวกเขาหยุดช่วยหรือไม่

26
00:01:26,000 --> 00:01:27,000
คำถามที่น่าสนใจกว่านั้นคือ

27
00:01:28,000 --> 00:01:31,000
เกี่ยวกันไหมกับที่พวกเขากำลังครุ่นคิดพิจารณาถึงนิทานสอนใจ

28
00:01:31,000 --> 00:01:35,000
เรื่องผู้ใจบุญ คำตอบก็คือ ไม่ ไม่เลยแม้แต่น้อย

29
00:01:36,000 --> 00:01:39,000
สิ่งที่ดูเหมือนว่าจะกำหนดว่า คนเราจะหยุด

30
00:01:39,000 --> 00:01:40,000
และช่วยคนแปลกหน้าที่ต้องการความช่วยหรือไม่นั้น

31
00:01:40,000 --> 00:01:43,000
คือ การที่เขาคิดว่าเขารีบแค่ไหนต่างหาก

32
00:01:44,000 --> 00:01:48,000
ว่าเขารู้สึกว่าเขากำลังจะไปสายอยู่หรือเปล่า หรือว่าเขาจดจ่อ

33
00:01:48,000 --> 00:01:49,000
แต่กับสิ่งที่เขากำลังจะไปบรรยายอยู่หรือไม่

34
00:01:50,000 --> 00:01:52,000
และผมคิดว่านี่เป็นสภาพเลวร้ายของชีวิตเรา

35
00:01:53,000 --> 00:01:57,000
ที่เราไม่ช่วยเหลือผู้อื่นในทุกๆครั้งที่เรามีโอกาส

36
00:01:57,000 --> 00:02:00,000
เพราะเราพุ่งความสนใจของเราไปอีกทางหนึ่ง

37
00:02:00,000 --> 00:02:03,000
มีวิทยาศาสตร์ทางสมองแขนงใหม่ คือ ประสาทวิทยาศาสตร์เชิงสังคม

38
00:02:04,000 --> 00:02:08,000
เป็นการศึกษาระบบสมองของคนสองคน

39
00:02:08,000 --> 00:02:10,000
ที่เกิดการกระตุ้นเมื่อพวกเขามีปฏิสัมพันธ์กัน

40
00:02:10,000 --> 00:02:14,000
และแนวคิดใหม่เกี่ยวกับความกรุณาปราณีจากแขนงวิชานี้

41
00:02:14,000 --> 00:02:18,000
คือ เรามีธรรมชาติที่จะช่วยเหลือผู้อื่น

42
00:02:18,000 --> 00:02:22,000
นั่นคือ เมื่อเราอยู่กับผู้อื่น

43
00:02:23,000 --> 00:02:26,000
เราจะเข้าอกเข้าใจเขาไปโดยอัตโนมัติ เราจะรู้สึกร่วมไปกับพวกเขาได้โดยอัตโนมัติ

44
00:02:27,000 --> 00:02:29,000
มีเซลล์ประสาทที่เพิ่งจะมีการค้นพบใหม่ เรียกว่า เซลล์กระจกเงา (mirror neuron)

45
00:02:29,000 --> 00:02:33,000
ทำหน้าที่เหมือนการส่งสัญญาณในระบบประสาท กระตุ้นสมองของเรา

46
00:02:33,000 --> 00:02:37,000
ในส่วนเดียวกันกับเซลล์ของคนอื่น เราจึงรู้สึกร่วมโดยอัตโนมัติ

47
00:02:37,000 --> 00:02:41,000
และถ้าหากคนๆนั้นต้องการความช่วย หรือกำลังทุกข์ทรมาน

48
00:02:42,000 --> 00:02:46,000
เราจะถูกเตรียมพร้อมอย่างอัตโนมัติที่จะช่วยเหลือ อย่างน้อยนี่ก็เป็นข้อโต้แย้ง

49
00:02:46,000 --> 00:02:49,000
แต่แล้ว ก็มีคำถามว่า ทำไมเราจึงไม่ช่วย

50
00:02:49,000 --> 00:02:51,000
และผมคิดว่านี่บอกอะไรหลายอย่าง

51
00:02:52,000 --> 00:02:54,000
ตั้งแต่ การจดจ่อในตนเองอย่างสมบูรณ์

52
00:02:55,000 --> 00:02:57,000
ไปถึงการสังเกต การเอาใจเขามาใส่ใจเรา และไปจนถึงความกรุณาปราณี

53
00:02:57,000 --> 00:03:01,000
และด้วยความจริงง่ายๆที่ว่า หากเราสนใจในตนเองอยู่

54
00:03:02,000 --> 00:03:05,000
หากเราจดจ่อกับอะไรอยู่ อย่างที่เรามักเป็นแบบนั้นตลอดทั้งวัน

55
00:03:05,000 --> 00:03:08,000
เราก็จะไม่สังเกตเห็นผู้อื่นได้อย่างเต็มที่จริงจัง

56
00:03:08,000 --> 00:03:10,000
และความแตกต่างระหว่างความสนใจในตนเองและความสนใจอื่นๆ

57
00:03:10,000 --> 00:03:11,000
เป็นอะไรที่เข้าใจยาก

58
00:03:11,000 --> 00:03:15,000
วันหนึ่ง ผมกำลังจัดการเกี่ยวภาษีอยู่และผมได้ไปถึง

59
00:03:15,000 --> 00:03:17,000
ส่วนที่ผมต้องลงรายการการบริจาคทั้งหมด

60
00:03:18,000 --> 00:03:21,000
และผมรู้สึกมีความสุขมาก ตอนนั้นผมกลับไปดูเช็ค

61
00:03:21,000 --> 00:03:24,000
ที่ส่งไปที่ Seva Foundation และผมพบว่าผมกำลังคิดอยู่ว่า

62
00:03:24,000 --> 00:03:26,000
เอ้อ จริงด้วย!! ลาร์รี่ บริลเลียนท์ (Larry Brilliant) เพื่อนของผมจะต้องดีใจมากแน่ๆ

63
00:03:27,000 --> 00:03:28,000
ที่ผมบริจาคเงินให้ Seva

64
00:03:28,000 --> 00:03:31,000
ต่อมา ผมจึงตระหนักได้ว่าสิ่งที่ผมได้จากการให้นั้น

65
00:03:31,000 --> 00:03:35,000
มันเป็นผลเชิงหลงตนเอง นั่นคือผมรู้สึกดีต่อตัวผมเอง

66
00:03:35,000 --> 00:03:40,000
จากนั้น ผมเริ่มคิดเกี่ยวกับคนบนเทือกเขาหิมาลัย

67
00:03:40,000 --> 00:03:42,000
ซึ่งพวกเขาจะได้รับการรักษาต้อกระจก และผมจึงตระหนักว่า

68
00:03:43,000 --> 00:03:46,000
ผมได้ออกจากความรู้สึกหลงตน

69
00:03:47,000 --> 00:03:50,000
ไปสู่ความปิติจากการช่วยเหลือ ไปสู่ความรู้สึกดี

70
00:03:50,000 --> 00:03:54,000
ต่อคนที่จะได้รับความช่วยเหลือ ผมคิดว่านั่นแหละที่เป็นแรงบันดาล

71
00:03:54,000 --> 00:03:57,000
แต่ความแตกต่างระหว่างการสนใจตนเอง

72
00:03:57,000 --> 00:03:58,000
กับผู้อื่นนั้น

73
00:03:58,000 --> 00:04:01,000
คือสิ่งที่ผมอยากให้ทุกคนใส่ใจ

74
00:04:01,000 --> 00:04:04,000
คุณๆจะเห็นมันในง่ายๆในของโลกของการเดท

75
00:04:05,000 --> 00:04:08,000
มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมนั่งอยู่ในร้านซูชิ

76
00:04:08,000 --> 00:04:11,000
และผมเผอิญได้ยินผู้หญิงสองคนพูดถึงน้องชาย(หรือพี่ชาย)ของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

77
00:04:12,000 --> 00:04:15,000
ที่เป็นโสดอยู่ และผู้หญิงคนนั้นพูดว่า

78
00:04:15,000 --> 00:04:17,000
"น้องชายเรามีปัญหาในการหาคู่เดท

79
00:04:17,000 --> 00:04:19,000
เขาเลยลองการเดทด่วน" ผมไม่รู้ว่าคุณรู้จักการเดทด่วนไหม

80
00:04:19,000 --> 00:04:23,000
ผู้หญิงนั่งประจำโต๊ะ ส่วนผู้ชายย้ายโต๊ะไปเรื่อยๆ

81
00:04:23,000 --> 00:04:26,000
จะมีนาฬิกาและระฆัง และเมื่อครบห้านาที บิงโก

82
00:04:27,000 --> 00:04:29,000
จบการสนทนา และผู้หญิงจะตัดสินว่า

83
00:04:29,000 --> 00:04:33,000
จะให้นามบัตรหรืออีเมลล์แก่ผู้ชายหรือไม่

84
00:04:33,000 --> 00:04:35,000
เพื่อติดต่อกันภายหลัง และผู้หญิงคนนั้นบอกว่า

85
00:04:35,000 --> 00:04:39,000
"น้องเราไม่เคยได้นามบัตรเลย และเรารู้แหละว่าทำไม

86
00:04:39,000 --> 00:04:44,000
คือตอนที่น้องเรานั่ง น้องเราไม่หยุดพูดเกี่ยวกับตัวเองเลย

87
00:04:44,000 --> 00:04:45,000
น้องเราไม่เคยถามอะไรผู้หญิงเลย

88
00:04:46,000 --> 00:04:51,000
และตอนที่ผมกำลังหาข้อมูลในคอลัมน์หมวด Sunday Styles

89
00:04:51,000 --> 00:04:54,000
ของหนังสือพิมพ์ New York Times หาดูเรื่องราวเบื้องหลังการแต่งงาน

90
00:04:54,000 --> 00:04:57,000
เพราะน่าสนใจมากๆ และผมได้พบกับเรื่องราวการแต่งงานของ

91
00:04:57,000 --> 00:05:00,000
อลีซ ชาร์นี เอ็บสไตน์ (Alice Charney Epstein) ซึ่งเธอบอกว่า

92
00:05:00,000 --> 00:05:02,000
เมื่อเธออยู่ในช่วงเดท

93
00:05:03,000 --> 00:05:05,000
เธอมีวิธีทดสอบง่ายๆ

94
00:05:06,000 --> 00:05:08,000
บททดสอบคือ ตั้งแต่ที่ได้พบได้รู้จักกัน

95
00:05:08,000 --> 00:05:11,000
นานแค่ไหนกว่าที่ชายหนุ่มก็เริ่มถามเธอ

96
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
ด้วยคำถามที่มีคำว่า "คุณ" อยู่ในนั้น

97
00:05:13,000 --> 00:05:17,000
และดูเหมือนว่าเธอประสบความสำเร็จกับการใช้แบบทดสอบนี้ แล้วก็เลยได้กลายเป็นบทความนั้นไงครับ

98
00:05:17,000 --> 00:05:18,000
(เสียงหัวเราะ)

99
00:05:18,000 --> 00:05:20,000
ตอนนี้เรามาดูแบบทดสอบชิ้นเล็กๆชิ้นหนึ่งกันดีกว่า

100
00:05:20,000 --> 00:05:22,000
ผมอยากให้คุณทดลองใช้ในงานปาร์ตี้ดูนะครับ

101
00:05:22,000 --> 00:05:24,000
ที่นี่ ที่ TED เต็มไปด้วยโอกาสที่ยิ่งใหญ่

102
00:05:26,000 --> 00:05:29,000
ในวารสาร Harvard Business Review มีบทความหนึ่งชื่อว่า

103
00:05:29,000 --> 00:05:32,000
"ณ ช่วงขณะของมนุษย์" ซึ่งเกี่ยวกับว่า ทำอย่างไรเราจะสามารถมีปฏิสัมพันธ์จริงๆ

104
00:05:32,000 --> 00:05:35,000
กับเพื่อนร่วมงาน และเขาบอกว่าอย่างนี้ครับ

105
00:05:35,000 --> 00:05:38,000
พื้นฐานเลยก็คือคุณต้องปิด BlackBerry ของคุณก่อน

106
00:05:39,000 --> 00:05:42,000
ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ และเลิกฝันกลางวัน

107
00:05:43,000 --> 00:05:45,000
และให้ความสนใจอย่างเต็มที่กับคนๆนั้น

108
00:05:46,000 --> 00:05:50,000
มีศัพย์ใหม่คำหนึ่งในภาษาอังกฤษ

109
00:05:51,000 --> 00:05:54,000
สำหรับเวลาที่คนที่เราอยู่ด้วยหยิบเอา BlackBerry ขึ้นมา

110
00:05:54,000 --> 00:05:57,000
หรือรับโทรศัพท์มือถือ และ ก็เหมือนกับว่าเราได้อันตรธานไปโดยฉับพลัน

111
00:05:58,000 --> 00:06:02,000
คำนั้นคือ "pizzled" มันเป็นการผสมคำของ puzzled [งงงัน] กับ pissed off [โมโห]

112
00:06:02,000 --> 00:06:05,000
(เสียงหัวเราะ)

113
00:06:05,000 --> 00:06:11,000
ผมว่าก็เหมาะนะ มันเป็นความเอาใจเขามาใส่ใจเราของเรา เป็นการที่เราเข้าหาผู้อื่น

114
00:06:12,000 --> 00:06:15,000
ที่แยกเราจากพวกปลิ้นปล้อน และพวกต่อต้านสังคม

115
00:06:15,000 --> 00:06:20,000
ผมมีน้อง(หรือพี่)เขยคนหนึ่ง เขาชำนาญเรื่องน่ากลัวและสยดสยอง

116
00:06:20,000 --> 00:06:23,000
เขาเขียนหนังสือ the Annotated Dracula, the Essential Frankenstein

117
00:06:23,000 --> 00:06:24,000
เขาถูกฝึกมาในแนวของ Chaucer (สไตล์นักเขียนคนหนึ่ง)

118
00:06:24,000 --> 00:06:26,000
แต่เขาเกิดที่ ทรานซิลเวเนีย

119
00:06:26,000 --> 00:06:28,000
และผมคิดว่านั่นส่งผลต่อเขาเล็กน้อย

120
00:06:28,000 --> 00:06:32,000
ยังไงก็ตาม ณ จุดหนึ่ง ลีโอนาร์ด (Leonard) น้องเขยผมคนนี้

121
00:06:32,000 --> 00:06:34,000
ตัดสินใจเขียนหนังสือเกี่ยวกับ ฆาตกรต่อเนื่อง

122
00:06:34,000 --> 00:06:37,000
คนที่เคยสร้างความสยดสยองไปทุกหัวระแหง

123
00:06:38,000 --> 00:06:40,000
หลายปีที่ผ่านมา เขาเป็นที่รู้จักในนาม นักบีบคอแห่ง Santa Cruz

124
00:06:41,000 --> 00:06:45,000
และ ก่อนที่เขาจะถูกจับ เขาได้ฆ่าปู่ย่าตายายของเขา

125
00:06:45,000 --> 00:06:48,000
แม่เขา และนักศีกษาในมหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียวิทยาเขต Santa Cruz อีก 5 คน

126
00:06:49,000 --> 00:06:51,000
น้องเขยผมไปสัมภาษณ์ฆาตกรคนนี้

127
00:06:52,000 --> 00:06:54,000
และเขาตระหนัก เมื่อเขาได้พบฆาตกรผู้นี้

128
00:06:54,000 --> 00:06:55,000
ว่า ชายคนนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

129
00:06:56,000 --> 00:06:58,000
ประการหนึ่งเพราะเขาสูงเกือบ 7 ฟุต (210 เซ็นติเมตร)

130
00:06:58,000 --> 00:07:01,000
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับเขา

131
00:07:01,000 --> 00:07:06,000
ที่น่ากลัวที่สุดคือ IQ เขาสูงถึง 160 ซึ่งเป็นระดับอัจฉริยะ

132
00:07:07,000 --> 00:07:11,000
แต่มันไม่มีความสัมพันธ์ระหว่าง IQ และความเห็นอกเห็นใจ

133
00:07:11,000 --> 00:07:12,000
ความรู้สึกที่ร่วมไปกับผู้อื่น

134
00:07:13,000 --> 00:07:15,000
สิ่งเหล่านั้นมันถูกควบคุมด้วยสมองส่วนอื่น

135
00:07:16,000 --> 00:07:18,000
ณ จุดหนึ่ง น้อยเขยผมรวบรวมความกล้า

136
00:07:19,000 --> 00:07:21,000
เพื่อถามคำถามหนึ่งที่เขาอยากรู้มากๆ

137
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
และนั่นคือคำถามว่า คุณทำอย่างนั้นได้อย่างไร

138
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
คุณไม่รู้สึกสงสารเหยื่อของคุณแม้สักนิดเลยหรือ

139
00:07:26,000 --> 00:07:29,000
การฆาตกรรมเหล่านั้นเป็นระยะประชั้นตัวกับคนใกล้ชิดคุ้นเคย เขาบีบคอเหยื่อ

140
00:07:30,000 --> 00:07:32,000
และเขาตอบในสิ่งที่สำคัญมากคือ

141
00:07:32,000 --> 00:07:37,000
"ไม่เลย หากผมรู้สึกเสียใจ ผมคงทำเช่นนั้นไม่ได้

142
00:07:37,000 --> 00:07:43,000
ผมต้องเอาส่วนนั้นออกไป ผมต้องทำอย่างนั้น"

143
00:07:43,000 --> 00:07:48,000
และการคิดแบบนั้นนั่นแหละที่ผมคิดว่าเป็นปัญหาอย่างยิ่ง

144
00:07:49,000 --> 00:07:53,000
และในแง่หนึ่ง ผมจึงได้ไตร่ตรองเกี่ยวกับการที่เราตัดเอาความคิดส่วนนั้นออกไป

145
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
เมื่อเรามุ่งความสนใจมาที่ตัวเราเองในการทำอะไรก็ตาม

146
00:07:56,000 --> 00:07:59,000
เราได้ตัดความคิดที่ว่านี่มีผู้อื่นอยู่หรือไม่

147
00:08:00,000 --> 00:08:05,000
ลองคิดเกี่ยวกับการไปช็อปปิ้ง และคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้

148
00:08:05,000 --> 00:08:07,000
ของแนวบริโภคนิยมเชิงอนุรักษ์

149
00:08:08,000 --> 00:08:10,000
ตอนนี้ เหมือนที่ บิลล์ แม็คโดนอฟ (Bill McDonough) ได้ชี้ไว้

150
00:08:12,000 --> 00:08:16,000
สิ่งที่เราซื้อและใช้มักมีผลกระทบที่ซ่อนเร้นอยู่

151
00:08:16,000 --> 00:08:19,000
พวกเราทั้งหมดนั้นเป็นเหยื่อโดยที่ไม่รู้ตัวของสิ่งซ่อนเร้นพวกนี้

152
00:08:20,000 --> 00:08:22,000
เราไม่ได้สังเกต และ ไม่ได้สังเกตว่าเราไม่ได้สังเกตเกี่ยวกับ

153
00:08:23,000 --> 00:08:29,000
โมเลกุลที่เป็นพิษจากพรมหรือผ้าปูเบาะ

154
00:08:30,000 --> 00:08:35,000
หรือเราไม่รู้ว่าผ้านั่นใช้เทคโนโลยีหรือการผลิตที่

155
00:08:35,000 --> 00:08:39,000
สามารถนำกลับมาใช่ใหม่ได้หรือไม่

156
00:08:39,000 --> 00:08:41,000
หรือเราจะต้องทิ้งมันไป อีกนัยหนึ่ง

157
00:08:41,000 --> 00:08:46,000
เรานั้นไม่ได้สนใจเรื่องนิเวศและสาธารณสุข

158
00:08:47,000 --> 00:08:50,000
และ ผลลัพธ์ที่เป็นธรรมทางเศรษฐกิจและสังคม

159
00:08:50,000 --> 00:08:52,000
ของสิ่งที่เราซื้อและใช้

160
00:08:54,000 --> 00:08:58,000
จะว่าไป ก็เหมือนกันห้องหนึ่งที่ตัวห้องเองเป็นช้างที่อยู่ในห้อง

161
00:08:58,000 --> 00:09:02,000
และเรามองไม่เห็นมัน และเรากลายเป็นเหยื่อ

162
00:09:02,000 --> 00:09:05,000
ของระบบที่เกี่ยวกับเราในที่อื่นๆ ลองพิจารณาอันนี้ครับ

163
00:09:06,000 --> 00:09:09,000
มีหนังสือที่เยี่ยมมากเล่มหนึ่งชื่อ

164
00:09:10,000 --> 00:09:12,000
สิ่งของ:ชีวิตที่ซ่อนอยู่ของใช้ประจำวัน

165
00:09:13,000 --> 00:09:16,000
มันเกี่ยวกับเรื่องราวเบื้องหลังของของบางอย่างเช่น เสื้อยืด

166
00:09:16,000 --> 00:09:19,000
และมันบอกเกี่ยวกับว่าฝ้ายปลูกที่ไหน

167
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
และปุ๋ยที่ใช้รวมทั้งผลกระทบของปุ๋ย

168
00:09:21,000 --> 00:09:25,000
ที่มีต่อดิน และมันบอกว่า นี่ครับตัวอย่าง

169
00:09:25,000 --> 00:09:28,000
ฝ้ายนั้นทนทานมากต่อสีย้อมผ้า

170
00:09:28,000 --> 00:09:31,000
ราว 60 เปอร์เซ็นต์จะถูกล้างออกมาไปกับน้ำทิ้ง

171
00:09:31,000 --> 00:09:34,000
และเป็นที่รู้กันดีในหมู่นักระบาดวิทยาว่าเด็กๆ

172
00:09:34,000 --> 00:09:39,000
ที่อาศัยอยู่ใกล้โรงย้อมผ้าจะมีอัตราการเป็นโรคลูคีเมียสูง

173
00:09:40,000 --> 00:09:44,000
มีบริษัทหนึ่งชื่อว่า Bernett and Company ซึ่งเป็นผู้ผลิตสินค้าให้กับ Polo.com

174
00:09:45,000 --> 00:09:50,000
Victoria's Secret ด้วยเหตุที่ว่า CEO ของเขาที่สนใจในเรื่องนี้

175
00:09:51,000 --> 00:09:55,000
ได้ทำการร่วมทุนที่จีนกับบริษัทย้อมผ้า

176
00:09:55,000 --> 00:09:57,000
เพื่อให้แน่ใจว่าน้ำทิ้งนั่น

177
00:09:57,000 --> 00:10:01,000
จะถูกบำบัดด้วยวิธีที่เหมาะสมก่อนมันจะเทลงในแหล่งน้ำธรรมชาติ

178
00:10:01,000 --> 00:10:05,000
ตอนนี้ เรายังไม่มีหนทางที่จะเลือกซื้อเสื้อยืดที่ผลิตด้วยกระบวนที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม

179
00:10:06,000 --> 00:10:10,000
แทนที่จะเป็นอันที่ไม่ดีได้ แล้วอะไรหล่ะที่จะทำให้เรามีหนทาง

180
00:10:13,000 --> 00:10:16,000
อืม ผมคิดว่า อย่างหนึ่ง

181
00:10:16,000 --> 00:10:21,000
มีเทคโนโลยีติดแถบป้ายอิเล็กทรอนิกส์ที่ทำให้ร้านค้าใดๆก็ตาม

182
00:10:21,000 --> 00:10:25,000
รู้ประวัติทั้งหมดของสิ่งของบนชั้นวางที่ร้านนั้น

183
00:10:26,000 --> 00:10:28,000
คุณสามารถตามย้อนรอยไปถึงโรงงาน และเมื่อคุณทำเช่นนั้น

184
00:10:28,000 --> 00:10:32,000
คุณจะสามารถดูกระบวนการผลิต

185
00:10:32,000 --> 00:10:36,000
ที่ถูกใช้ในการผลิตสินค้านั้น และถ้ามันผลิตด้วยกระบวนที่มีความรับผิดชอบต่อสังคม

186
00:10:36,000 --> 00:10:40,000
คุณก็สามารถจะมั่นใจได้ หรือว่ามันไม่ใช่

187
00:10:40,000 --> 00:10:44,000
ณ วันนี้ คุณสามารถไปที่ร้านไหนก็ได้

188
00:10:44,000 --> 00:10:47,000
เอาเครื่องตรวจทาบบนแถบรหัสสินค้า

189
00:10:47,000 --> 00:10:49,000
ซึ่งจะพาคุณไปที่เว็บไซต์

190
00:10:49,000 --> 00:10:51,000
เขาทำขึ้นเพื่อคนที่แพ้ถั่วลิสง

191
00:10:52,000 --> 00:10:54,000
และเว็บนั้นจะบอกคุณเกี่ยวกับสินค้านั้น

192
00:10:55,000 --> 00:10:56,000
อีกนัยหนึ่ง ขณะที่ซื้อสินค้า

193
00:10:56,000 --> 00:11:00,000
เราสามารถจะเลือกทางเลือกที่รับผิดชอบต่อสังคมได้

194
00:11:00,000 --> 00:11:06,000
นี่เป็นที่สิ่งบอกว่าในโลกแห่งวิทยาการสารสนเทศ

195
00:11:06,000 --> 00:11:09,000
ท้ายสุดแล้ว ทุกคนจะรู้ทุกอย่าง

196
00:11:09,000 --> 00:11:11,000
และคำถามคือว่า มันจะทำให้เกิดความแตกต่างไหม

197
00:11:13,000 --> 00:11:16,000
ย้อนกลับไปพักหนึ่ง ตอนที่ผมทำงานกับ New York Times

198
00:11:17,000 --> 00:11:19,000
ในช่วงทศวรรษ 80s ผมเขียนบทความ

199
00:11:19,000 --> 00:11:21,000
ว่าอะไรจะเป็นปัญหาใหม่สำหรับมหานครนิวยอร์ก

200
00:11:21,000 --> 00:11:23,000
นั่นคือคนเร่ร่อนบนถนน

201
00:11:23,000 --> 00:11:27,000
และผมใช้เวลาสองสัปดาห์ไปกับหน่วยงานด้านสังคม

202
00:11:27,000 --> 00:11:30,000
ที่ดูแลคนเร่ร่อน และผมตระหนักว่า จากการมองเห็นผ่านคนเร่ร่อน

203
00:11:30,000 --> 00:11:35,000
ผ่านสายตาพวกเขานั้น พวกเขาเกือบทั้งหมดเป็นคนไข้จิตเวช

204
00:11:35,000 --> 00:11:39,000
ที่ไม่มีที่จะไป พวกเขาได้รับการตรวจวินิจฉัยแล้ว มันทำให้ผม

205
00:11:40,000 --> 00:11:43,000
มันปลุกผมออกจากภวังค์ของเมืองที่ซึ่ง

206
00:11:44,000 --> 00:11:47,000
เมื่อเราเห็น เมื่อเราเดินผ่านคนที่เร่ร่อน

207
00:11:47,000 --> 00:11:50,000
เขาไม่อยู่ในตาสายเลย

208
00:11:52,000 --> 00:11:54,000
เราไม่สังเกต และด้วยเหตุนี้เราจึงไม่ทำอะไร

209
00:11:57,000 --> 00:12:02,000
วันหนึ่งหลังจากนั้นไม่นาน มันเป็นวันศุกร์ ตอนช่วงเย็นๆค่ำๆ

210
00:12:02,000 --> 00:12:05,000
ผมกำลังเดินไปที่รถไฟใต้ติน ในชั่วโมงเร่งด่วน

211
00:12:05,000 --> 00:12:07,000
ฝูงชนก็พากันกรูลงบันได

212
00:12:07,000 --> 00:12:09,000
และทันทีที่ผมกำลังจะเดินลงบันไดนั้น

213
00:12:09,000 --> 00:12:12,000
ผมสังเกตเห็นชายคนหนึ่งทรุดฮวบลงข้างทาง

214
00:12:12,000 --> 00:12:16,000
ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไม่เคลื่อนไหว และคนต่างก็เดินเหยียบเขา

215
00:12:17,000 --> 00:12:18,000
คนเป็นไม่รู้จะเท่าไหร่

216
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
และเพราะว่าภวังค์หลงในความเมืองผมนั้นได้ลดลง

217
00:12:23,000 --> 00:12:26,000
ผมหยุดคิดว่าอะไรที่มันไม่ผิดปกติ

218
00:12:27,000 --> 00:12:29,000
เวลาที่ผมหยุดนั้น คนสักครึ่งโหลได

219
00:12:30,000 --> 00:12:31,000
ได้ล้อมไปช่วยที่ชายผู้นั้นทันที

220
00:12:32,000 --> 00:12:34,000
และเราพบว่าเขาเชื้อสายสเปน เขาพูดอังกฤษไม่ได้เลย

221
00:12:34,000 --> 00:12:39,000
เขาไม่มีเงินเลย เขาได้เดินเตร่ตามถนนเป็นเวลาหลายวันแล้ว อย่างหิวโหย

222
00:12:39,000 --> 00:12:40,000
และหมดสติลงด้วยความหิว

223
00:12:40,000 --> 00:12:42,000
ทันใดนั้น ใครบางคนไปซื้อน้ำส้มให้

224
00:12:42,000 --> 00:12:44,000
บางคนซื้อฮอทดอก บางคนเรียกตำรวจรถไฟใต้ดินมาช่วย

225
00:12:45,000 --> 00:12:48,000
ชายคนนี้กลับมาเป็นปกติในทันใด

226
00:12:48,000 --> 00:12:52,000
แต่สิ่งง่ายๆที่เราต้องการคือแค่ การสังเกต

227
00:12:53,000 --> 00:12:54,000
และ ผมเป็นคนมองโลกในแง่ดีด้วยสิ

228
00:12:54,000 --> 00:12:55,000
ขอบคุณมากครับ

229
00:12:55,000 --> 00:12:57,000
(เสียงปรบมือ)