1
00:00:01,000 --> 00:00:05,000
من، تحت تأثیرِ این قرار گرفته ام، که یکی از مطالبِ ضمني TED

2
00:00:05,000 --> 00:00:08,000
شَفَقَت است: همانندِ نمایشهای تحریک کننده ای را که اینجا مشاهده کردیم:

3
00:00:09,000 --> 00:00:13,000
HIV در آفریقا و سخنراني دیشبِ رئیس جمهور کلینتون.

4
00:00:13,000 --> 00:00:18,000
و من میخواهم کمی با استفاده از افکارِ تضمینی در مورد شفقت،

5
00:00:18,000 --> 00:00:23,000
آن را از سطحِ جهانی به سطحِ شخصی بیاورم.

6
00:00:23,000 --> 00:00:25,000
من یک روانشناسم، ولی میتوانید مطمئن باشید،

7
00:00:25,000 --> 00:00:26,000
که آن را به سطح خاری نخواهم آورد.

8
00:00:27,000 --> 00:00:31,000
(خنده)

9
00:00:32,000 --> 00:00:34,000
مدتها پیش، یک مطالعة خیلی مهمی

10
00:00:34,000 --> 00:00:38,000
در مدرسة علوم الهي پِرِستُن (Preston) انجام گرفت که نشان میدهد،

11
00:00:39,000 --> 00:00:42,000
به چه جهت، وقتی که همة ما اینهمه فرصتهای کمک کردن داریم،

12
00:00:42,000 --> 00:00:45,000
گاهی کمک میکنیم و گاهی نمیکنیم.

13
00:00:46,000 --> 00:00:49,000
به یک گروه از شاگردینِ حکمت الهي مدرسة علوم الهي پِرِستُن

14
00:00:50,000 --> 00:00:54,000
گفته شد که قرار است یک موعظة تمرینی انجام دهند

15
00:00:54,000 --> 00:00:57,000
و به هر یک از آنها یک موضوعِ موعظه داده شد.

16
00:00:57,000 --> 00:01:00,000
به نصفی از آنها، به عنوانِ موضوع،

17
00:01:00,000 --> 00:01:02,000
حکایتِ «سامِرِ نیکو» داده شد:

18
00:01:02,000 --> 00:01:04,000
مردی که به یک بیگانه

19
00:01:05,000 --> 00:01:07,000
در کنارِ جاده کمک میکند.

20
00:01:07,000 --> 00:01:10,000
به نصفِ دیگر، یک موضوعِ تصادفی از کتابِ مقدس داده شد.

21
00:01:10,000 --> 00:01:13,000
بعد، به یک یک آنها گفته شد که میبایست برای انجامِ موعظه،

22
00:01:14,000 --> 00:01:15,000
به ساختمانِ دیگری بروند.

23
00:01:15,000 --> 00:01:18,000
هنگاميكه از ساختمانِ اولی بسوی ساختمانِ دومی میرفتند،

24
00:01:18,000 --> 00:01:21,000
هر کدام از آنها از کنارِ شخصی، کمر خم و ناله وار،

25
00:01:22,000 --> 00:01:26,000
و ظاهراً محتاج، رد شدند. سؤال اینجاست: آیا آنها توقف کردند که کمک کنند؟

26
00:01:26,000 --> 00:01:27,000
سؤالِ جالبتر اینست:

27
00:01:28,000 --> 00:01:31,000
آیا اَندیشیدنِ آنها به حکایتِ «سامِرِ نیکو»

28
00:01:31,000 --> 00:01:35,000
هیچ اهمیتی داشت؟ جواب: خیر، اصلاً.

29
00:01:36,000 --> 00:01:39,000
مشخص شد که، تصمیمِ متوقف شدن

30
00:01:39,000 --> 00:01:40,000
و به یک بیگانة محتاج کمک کردنِ اشخاص،

31
00:01:40,000 --> 00:01:43,000
بستگی به مقدارِ عجله ای که آنها حس میکردند داشت --

32
00:01:44,000 --> 00:01:48,000
که آیا احساس میکردند که دیر کرده اند، یا اینکه آنها مجذوبِ

33
00:01:48,000 --> 00:01:49,000
موعظه ای که قرار بود انجام بدهند بودند.

34
00:01:50,000 --> 00:01:52,000
و به عقیدة من، این وضعِ نامساعدِ زندگي ماست:

35
00:01:53,000 --> 00:01:57,000
اینکه ما از هر فرصت برای کمک کردن استفاده نمیکنیم،

36
00:01:57,000 --> 00:02:00,000
چون، توجهِ ما به جهات غلط متمرکز است.

37
00:02:00,000 --> 00:02:03,000
یک زمینة جدیدی در علومِ مغزی وجود دارد، بنامِ عصب شناسي اجتماعی.

38
00:02:04,000 --> 00:02:08,000
این زمینه، جريانِ برقِ مغزي، که در حینِ فعل و انفعالِ دو شخص با یکدیگر،

39
00:02:08,000 --> 00:02:10,000
فعال میشوند را، مطالعه میکند.

40
00:02:10,000 --> 00:02:14,000
و حال، دیدگاهِ جدید بسوی شفقت، از نظرِ عصب شناسي اجتماعی،

41
00:02:14,000 --> 00:02:18,000
این است که سیمکشي مغزي ما ذاتاً بسوی کمک کردن است.

42
00:02:18,000 --> 00:02:22,000
بدین معنی، که ما در حینِ رسیدگی به شخصِ دیگر،

43
00:02:23,000 --> 00:02:26,000
بطور خودكار آنها را درک و حس میکنیم.

44
00:02:27,000 --> 00:02:29,000
عصبهای جدیدی بنامِ عصبهای آیینهای وجود دارند،

45
00:02:29,000 --> 00:02:33,000
که همانند عصبهای Wi-Fi هستند، که همان ناحیه های فعال خود را

46
00:02:33,000 --> 00:02:37,000
در مغز فعال میکنند. ما «بصورتِ» خودکاری حس میکنیم.

47
00:02:37,000 --> 00:02:41,000
و اگر آن شخص، محتاج و رنج زده باشد،

48
00:02:42,000 --> 00:02:46,000
ما بطور خودکار آماده به کمک کردن او خواهیم بود.

49
00:02:46,000 --> 00:02:49,000
و اما سپس این سؤال پیش میاید: چرا کمک نمیکنیم؟

50
00:02:49,000 --> 00:02:51,000
و بنظر من، این اشاره به طیفی میکند که،

51
00:02:52,000 --> 00:02:54,000
از کاملاً غرق شدنِ در خويش گرفته

52
00:02:55,000 --> 00:02:57,000
تا تشخیص و یکدلی و شفقت را با هم در بر دارد.

53
00:02:57,000 --> 00:03:01,000
و واقعیتِ ساده اینست که، وقتیکه توجه ما صرفاً بخودمان است،

54
00:03:02,000 --> 00:03:05,000
و غرق مشقولیتها خود هستیم، همانطوری که بیشتر اوقاتمان در طی روز صرف میشود،

55
00:03:05,000 --> 00:03:08,000
قادر به ملاحظه کردنِ دیگران نخواهیم بود.

56
00:03:08,000 --> 00:03:10,000
و این تفاوت، بین توجه به خود و به بغیه،

57
00:03:10,000 --> 00:03:11,000
میتواند خیلی لطیف باشد.

58
00:03:11,000 --> 00:03:15,000
چند روز پیش، من داشتم حسابِ مالیاتم را انجام میدادم، و رسیدم به

59
00:03:15,000 --> 00:03:17,000
فهرست بندی کردنِ تمام اهداء،

60
00:03:18,000 --> 00:03:21,000
که یکدفعه بمن وحی شد، این بود -- رفتم بسوی دفترچة چكم

61
00:03:21,000 --> 00:03:24,000
طرفِ چکِ «بنیادِ سِیوا» و ملاحظه کردم که این فکر بسرم آمد:

62
00:03:24,000 --> 00:03:26,000
بَه، دوستم لِری بِریلییِنت چقدر خوشحال میشه

63
00:03:27,000 --> 00:03:28,000
اگر بدونه که من به بنیادِ سِیوا پول داده ام.

64
00:03:28,000 --> 00:03:31,000
سپس پی بردم که داشتم از این عملِ کمک کردن،

65
00:03:31,000 --> 00:03:35,000
معتاد بخود شیفتگی میشدم -- اینکه من احساس خوب بخودم داشتم.

66
00:03:35,000 --> 00:03:40,000
سپس شروع کردم به مردمِ هیمالیا (Himalayas) فکر کردن

67
00:03:40,000 --> 00:03:42,000
که چگونه به آبِ مرواریدِ چشمشان کمک خواهد شد، و متوجه شدم

68
00:03:43,000 --> 00:03:46,000
که از این نوع توجهِ بخود شیفتگی،

69
00:03:47,000 --> 00:03:50,000
به طرفِ نوع دوستی (خدمت رسانی و ياری رساندن به ديگران)، و بعد به احساسِ خوب داشتن

70
00:03:50,000 --> 00:03:54,000
برای مردمی که داشتم کمک میکردم، سپری شدم. عقیده دارم که آن خود نیز یک نوع تحریک کننده است.

71
00:03:54,000 --> 00:03:57,000
و اما، دقت داشتن به تشخیصِ بینِ توجه بخودمان

72
00:03:57,000 --> 00:03:58,000
و توجه به دیگران،

73
00:03:58,000 --> 00:04:01,000
چیزیست که همه را بسوی آن تشویق میکنم.

74
00:04:01,000 --> 00:04:04,000
شما میتوانید آنرا در سطحِ بارز در دنیای دوست یابی مشاهده کنید.

75
00:04:05,000 --> 00:04:08,000
خیلی وقت پیش، در یک رستورانِ سوشی (sushi) بودم

76
00:04:08,000 --> 00:04:11,000
و از فاصلة دور گفتگوی دو خانمی را که داشتند راجع به برادرِ یکیشون صحبت میکردند را میشنیدم،

77
00:04:12,000 --> 00:04:15,000
که مجرد بود. و این خانم گفت،

78
00:04:15,000 --> 00:04:17,000
«برادرم در یافتنِ دوست مشکل داره،

79
00:04:17,000 --> 00:04:19,000
پس داره به {دوست یابي پُر سرعت} فرصت میده.» نمیدانم آیا شما از {دوست یابي پُر سرعت} با خبرید؟

80
00:04:19,000 --> 00:04:23,000
خانمها سر یک میز مینشینند و آقایان از یک میز به یک میز دیگر میروند،

81
00:04:23,000 --> 00:04:26,000
و یک ساعت و زنگ وجود دارد که هر پنج دقیقه، زنگ میخوره،

82
00:04:27,000 --> 00:04:29,000
مصاحبه تمام میشه و آن خانم میتواند تصمیم بگیرد

83
00:04:29,000 --> 00:04:33,000
که آیا کارتش یا ایمیلش را برای پیگیری

84
00:04:33,000 --> 00:04:35,000
به آن مرد بده یا نه. و این خانم میگه،

85
00:04:35,000 --> 00:04:39,000
«برادرم هیچوقت یک کارت نگرفت. و من دقیقاً میدانم چرا:

86
00:04:39,000 --> 00:04:44,000
از لحظه ای که مینشیند، شروع میکند، بدونِ مکس، در مورد خود صحبت کردن،

87
00:04:44,000 --> 00:04:45,000
و هیچوقت در مورد آن خانم سؤالی نمیکند.»

88
00:04:46,000 --> 00:04:51,000
من مشغول تحقیقاتی برای قسمتِ «سَبکِ یکشنبه» در

89
00:04:51,000 --> 00:04:54,000
مجلة New York Times بودم، که نگاهی به تاریخچة ازدواجها میداشت --

90
00:04:54,000 --> 00:04:57,000
چون آنها خیلی شگفت انگیزند -- و من به ازدواجِ

91
00:04:57,000 --> 00:05:00,000
اَلیس چارنی اِپستین رسیدم. و او گفت

92
00:05:00,000 --> 00:05:02,000
که وقتی در صحنة دوست یابی بود،

93
00:05:03,000 --> 00:05:05,000
یک امتحان بسیار ساده ای را در مورد اشخاص انجام میداد.

94
00:05:06,000 --> 00:05:08,000
امتحان این بود: که ببیند از لحظه ای که به هم میرسند،

95
00:05:08,000 --> 00:05:11,000
چقدر طول میکشد تا آن مرد از او یک سؤال کند

96
00:05:11,000 --> 00:05:13,000
با استفاده از کلمة «تو» در سؤالش.

97
00:05:13,000 --> 00:05:17,000
و مشخصاً خانم اِپستین امتحانش را ۲۰ گرفت، که باعثِ تکمیلِ مقاله ام شد.

98
00:05:17,000 --> 00:05:18,000
(خنده)

99
00:05:18,000 --> 00:05:20,000
و حال، این یک امتحانِ کوچکی است

100
00:05:20,000 --> 00:05:22,000
که تشویقتان میکنم در یک مهمانی آنرا انجام دهید.

101
00:05:22,000 --> 00:05:24,000
اینجا در TED مهلت های بسیار زیادی وجود دارد.

102
00:05:26,000 --> 00:05:29,000
نشریة تجارتي هاروِرد (Harvard) اخیراً یک مقاله ای داشت بنامِ

103
00:05:29,000 --> 00:05:32,000
«لحظه هاي انساني»، راجع به اینکه چطوری در سر کار،

104
00:05:32,000 --> 00:05:35,000
با همکاران میتوانست برخوردِ واقعی داشت. و نوشته بود که،

105
00:05:35,000 --> 00:05:38,000
کار اساسي که شما باید انجام دهید اینست که بِلَک بِریتان را خاموش کنید،

106
00:05:39,000 --> 00:05:42,000
کامپیوترِ لَپ تاپِتان را ببندید، به افکارِ پوچتان خاتمه دهید

107
00:05:43,000 --> 00:05:45,000
و توجه کاملتان را به آن شخص دهید.

108
00:05:46,000 --> 00:05:50,000
یک کلمة نوینی در زبان انگلیسی وجود دارد

109
00:05:51,000 --> 00:05:54,000
برای لحظه ای که شخصی که با ما هست، بِلَک بِریش را در میاورد

110
00:05:54,000 --> 00:05:57,000
یا اینکه به مُبایلش جواب میدهد، و ناگهان، بودنِ ما را کلاً فراموش میکند.

111
00:05:58,000 --> 00:06:02,000
کلمه اش هست «pizzled»: ترکیبِ کلماتِ گیج شدن و عصبانی شدن است.

112
00:06:02,000 --> 00:06:05,000
(خنده)

113
00:06:05,000 --> 00:06:11,000
فکر میکنم که بسیار مناسب است.

114
00:06:12,000 --> 00:06:15,000
یکدلی و بصیرت است که ما را از ماكياولیان و دشمنانِ جامعه سوا میکند.

115
00:06:15,000 --> 00:06:20,000
برادر زنم متخصصِ خوف و دهشت است --

116
00:06:20,000 --> 00:06:23,000
او نویسندة کتابهای «تفسیرِ دِراکولا» و «گلچينِ فِرَکِنستاین» است --

117
00:06:23,000 --> 00:06:24,000
او بعنوانِ یک پژوهشگرِ چاوسر (Chaucer) تربیت یافت،

118
00:06:24,000 --> 00:06:26,000
ولی در ترانسیلوانیا متولد شد

119
00:06:26,000 --> 00:06:28,000
و فکر میکنم که این کمی بر او اثر داشت.

120
00:06:28,000 --> 00:06:32,000
به هر حال، برادر زنم، لِنورد،

121
00:06:32,000 --> 00:06:34,000
تسمیم گرفت که کتابی در مورد یک قاتلِ زنجیره ای بنویسد.

122
00:06:34,000 --> 00:06:37,000
این مردیست که سالها پیش، همین حومه ای که ما در آن زندگی میکنیم را

123
00:06:38,000 --> 00:06:40,000
تِرور کرد. مشهور به «خفه کنندة سَنتا کُروزی» بود.

124
00:06:41,000 --> 00:06:45,000
و قبل از اینکه بازداشت شود، مادر بزرگ و پدر بزرگ خود،

125
00:06:45,000 --> 00:06:48,000
و همچنین مادر خود، و پنج تن از شاگردینِ دانشگاه را بقتل رسانده بود.

126
00:06:49,000 --> 00:06:51,000
پس، برادر زنم رفت که با این قاتل مصاحبه کند

127
00:06:52,000 --> 00:06:54,000
و در حینِ ملاقات، به این پی بُرد که

128
00:06:54,000 --> 00:06:55,000
این شخص قطعاً وحشت آمیز است.

129
00:06:56,000 --> 00:06:58,000
اولاً، او تقریباً ۲۱۳ سانتيمتر است.

130
00:06:58,000 --> 00:07:01,000
ولی قد بلندش وحشت آمیزترین چیز نیست.

131
00:07:01,000 --> 00:07:06,000
ترسناکترین چیز این است که هوشِ شناختیش ۱۶۰ بود: یک نابغة تصدیق شده.

132
00:07:07,000 --> 00:07:11,000
لیکن، بینِ هوشِ شناختی و احساساتِ همدلی (احساسات به شخصِ دیگر)

133
00:07:11,000 --> 00:07:12,000
هیچ ارتباطی وجود ندارد.

134
00:07:13,000 --> 00:07:15,000
آنها بوسیلة قسمتهای متفاوت مغز کنترل میشوند.

135
00:07:16,000 --> 00:07:18,000
بلاخره، برادر زنم به خودش این جرات را داد

136
00:07:19,000 --> 00:07:21,000
که از آن قاتل، سؤالی که واقعاً جوابش را میخواست را بپرسد.

137
00:07:21,000 --> 00:07:24,000
و آن این بود: «چطوری توانستی این اعمال را انجام دهی؟

138
00:07:24,000 --> 00:07:26,000
آیا هیچ احساسِ ترحم برای قربانی هایت نکردی؟»

139
00:07:26,000 --> 00:07:29,000
اینها قتلهای بسیار محرمانه ای بودند -- او قربانیهایش را خفه میکرد.

140
00:07:30,000 --> 00:07:32,000
و قاتل به طورِ بسیار قطعی جواب داد:

141
00:07:32,000 --> 00:07:37,000
«نَه. اگر احساسِ پریشانی و اندوه میداشتم، دیگر نمیتوانستم آن را انجام دهم.

142
00:07:37,000 --> 00:07:43,000
من به نوبة خود، آن بخش از خودم را خاموش کردم.»

143
00:07:43,000 --> 00:07:48,000
و فکر میکنم که این بسیار موجب ناراحتي خاطر است.

144
00:07:49,000 --> 00:07:53,000
و به نحوی، رویِ خاموش کردنِ این بخش، در تفکرم.

145
00:07:53,000 --> 00:07:55,000
وقتی که در حین هر نوع فعالیتی، ما توجه به خودمان میدهیم،

146
00:07:56,000 --> 00:07:59,000
آن بخشمان را خاموش میکنیم، مخصوصاً اگر شخص دیگری کنار ما باشد.

147
00:08:00,000 --> 00:08:05,000
به خرید کردن فکر کن و به امکان داشتن یک

148
00:08:05,000 --> 00:08:07,000
مصرف گرائي دلسوزانه تفکر کن.

149
00:08:08,000 --> 00:08:10,000
در حال حاظر، همانطور که بیل مَکدانا اشاره کرده است،

150
00:08:12,000 --> 00:08:16,000
چیزهایی را که ما میخریم و استفاده میکنیم، دارای عواقبِ پنهاني هستند.

151
00:08:16,000 --> 00:08:19,000
ما همه قربانیهای بی خبرِ یک نقطة ضعفِ اشتراکی هستیم.

152
00:08:20,000 --> 00:08:22,000
ما بی اطلاع هستیم و از

153
00:08:23,000 --> 00:08:29,000
ملکولهای زَهراگينی که از فرشها یا پارچة صندلیمان انتشار میشوند، بی خبریم.

154
00:08:30,000 --> 00:08:35,000
یا اینکه، نمیدانیم اگر آن پارچه یک مادة مُغذَي تكنولوژی

155
00:08:35,000 --> 00:08:39,000
یا یک یک مادة مُغذَي ساخته شده است؛ آیا میتواند دوباره استفاده شود

156
00:08:39,000 --> 00:08:41,000
یا اینکه آخرتش زمینِ زباله است؟ به عبارتی دیگر،

157
00:08:41,000 --> 00:08:46,000
ما از نتایجِ اکولوژي، بهداشتِ عمومی،

158
00:08:47,000 --> 00:08:50,000
و اعتدالِ اجتماعی و اقتصادي

159
00:08:50,000 --> 00:08:52,000
چیزهایی را که میخریم، بی خبریم.

160
00:08:54,000 --> 00:08:58,000
همانند ضربالمثلِ: فیل توی اطاق است و

161
00:08:58,000 --> 00:09:02,000
ما او را نمیبینیم. و ما قربانیان

162
00:09:02,000 --> 00:09:05,000
سیستمی شده ایم که ما را به جهتِ دیگری اشاره میدهد. این را ملاحظه کنید.

163
00:09:06,000 --> 00:09:09,000
یک کتاب بسیار شگفت انگيزی است بنامِ

164
00:09:10,000 --> 00:09:12,000
«چیزها: زندگي پنهاني اشیاي روزمره».

165
00:09:13,000 --> 00:09:16,000
و راجع به تاریخچة شیئی مانندِ یک پیراهن صحبت میکند:

166
00:09:16,000 --> 00:09:19,000
که ابریشمش کجا رُشد کرد،

167
00:09:19,000 --> 00:09:21,000
چه نوع کودی استفاده شد و این کود چه

168
00:09:21,000 --> 00:09:25,000
اثری بر آن خاک داشت. و اشاره میکند که، برای مثال،

169
00:09:25,000 --> 00:09:28,000
آن ابریشم در مقابلِ رنگِ پارچه خیلی مُقاوم است؛

170
00:09:28,000 --> 00:09:31,000
و اینکه حدودِ ۶۰ درصدِ آن شسته میشه بسوی آب و فاضلاب.

171
00:09:31,000 --> 00:09:34,000
و بیمارشناسان اینرا خوب میدانند که بچه هایی

172
00:09:34,000 --> 00:09:39,000
که نزدیکِ کارخانه های محصولات پارچه ای زندگی میکنند، گرایشِ بسیار به سرطانِ خون دارند.

173
00:09:40,000 --> 00:09:44,000
یک شرکتیست بنامِ بِنِت و کُمپانی، که Polo.com و Victoria's Secret

174
00:09:45,000 --> 00:09:50,000
را تولید میکند -- آنها، چون مدیرِ شرکتشان از این واقعه آگاهست،

175
00:09:51,000 --> 00:09:55,000
در چین یک معاملة مشترکی با کارخانه های محصولات رنگی بوجود آوردند

176
00:09:55,000 --> 00:09:57,000
تا مطمئن باشند که از فاضلابها،

177
00:09:57,000 --> 00:10:01,000
قبل از اینکه تبدیل به آبهای زیرزمینی شوند، به شایستگی مواظبت شود.

178
00:10:01,000 --> 00:10:05,000
در حال حاظر، ما این اختیار را نداریم که یک پیراهنِ بافضيلتی را

179
00:10:06,000 --> 00:10:10,000
در مقابلِ یک پیراهنِ بی فضيلت انتخاب کنیم.

180
00:10:13,000 --> 00:10:16,000
خوب، داشتم فکر میکردم. اولاً

181
00:10:16,000 --> 00:10:21,000
یک تکنولوژي برقی وجود دارد که به هر مغازه این اجازه را میدهد

182
00:10:21,000 --> 00:10:25,000
تا تاریخچة کاملِ هر محصولی را که روی تاقچه دارند را بداند.

183
00:10:26,000 --> 00:10:28,000
مینوانید ردِ پاي آنرا تا به خودِ کارخانه تعقیب کنید. يكمرتبه که ردِ پاي آنرا

184
00:10:28,000 --> 00:10:32,000
به خودِ کارخانه پیدا کردید، میتوانید به فراینده های تولیدي که

185
00:10:32,000 --> 00:10:36,000
برای ساختن آنها استفاده شده، نگاه کنید، و اگر با فضیلت است،

186
00:10:36,000 --> 00:10:40,000
میتوانید آنرا بهمان وجه برچسب زنید. یا اگر بی فضیلت است،

187
00:10:40,000 --> 00:10:44,000
میتوانید -- امروزه، میتوانید واردِ هر مغازه ای شوید،

188
00:10:44,000 --> 00:10:47,000
اِسکَنِر خود را بسوی کُدِ میله ای اشاره کنید

189
00:10:47,000 --> 00:10:49,000
بدینوسیله، شما را به وبلاگِ آن میبرد.

190
00:10:49,000 --> 00:10:51,000
همین را هم برای اشخاصی که حساسیت به بادام زمینی دارند، دارند.

191
00:10:52,000 --> 00:10:54,000
آن وبلاگ میتواند چیزهایی در مورد آن شیی بشما نشان دهد.

192
00:10:55,000 --> 00:10:56,000
به عنوانِ دیگری، در لحظة خریدن،

193
00:10:56,000 --> 00:11:00,000
توانایي انتخابِ مشفقانه را میتوانیم داشته باشیم.

194
00:11:00,000 --> 00:11:06,000
در علومِ اطلاع رساني یک اصطلاحی وجود دارد:

195
00:11:06,000 --> 00:11:09,000
نهایتاً همگی، همه چیز را خواهند دانست.

196
00:11:09,000 --> 00:11:11,000
و سؤال اینجاست: آیا تفاوتی بوجود خواهد آورد؟

197
00:11:13,000 --> 00:11:16,000
مدتها پیش، وقتی که براي New York Times کار میکردم،

198
00:11:17,000 --> 00:11:19,000
در دهة ۸۰ بود، یک مقاله دربارة

199
00:11:19,000 --> 00:11:21,000
مشکلات جدیدِ نیویورک نوشتم --

200
00:11:21,000 --> 00:11:23,000
در مورد آدمهای خانه بدوش در خیابانها.

201
00:11:23,000 --> 00:11:27,000
و حدودِ دو هفته به ماموریت با آژانسِ عمومي کاری، که به خانه بدوشان خدمت میکردند،

202
00:11:27,000 --> 00:11:30,000
به اطراف شهر رفتم. و این را کشف کردم، بعد از دیدنِ خانه بدوشان

203
00:11:30,000 --> 00:11:35,000
ازطریقِ دیدگاهِ خودشان، که تقریبآً همگي آنها بیمارِ روانی هستند

204
00:11:35,000 --> 00:11:39,000
که هیچ کجا را برای رفتن ندارند. تشخيصِ ناخوشیشان مشخص بود. این، مرا وادار کرد --

205
00:11:40,000 --> 00:11:43,000
کاری که کرد این بود که مرا از بیهوشي شهر نشیني که

206
00:11:44,000 --> 00:11:47,000
وقتی مي بينيم که از کنارِ خانه بدوشی که در حدودِ دیدگاهمان است رد میشویم،

207
00:11:47,000 --> 00:11:50,000
اين اتفاق در حد مشاهده مي ماند و

208
00:11:52,000 --> 00:11:54,000
ما آگاه نميشويم، بنابراین عَمَلی از ما سر نمیزند.

209
00:11:57,000 --> 00:12:02,000
چند روزِ بعدِ آن -- جمعه بود -- در اواخر روز،

210
00:12:02,000 --> 00:12:05,000
رفتم بسوی تِرِنِ زير زمينى. وقتِ اوجِ ترافیک بود

211
00:12:05,000 --> 00:12:07,000
و هزاران نفر داشتن از پله ها جاری میشدند.

212
00:12:07,000 --> 00:12:09,000
و ناگهان، در حالی که از پله ها داشتم میامدم پایین

213
00:12:09,000 --> 00:12:12,000
یک مردِ رخوت زدة را ملاحظه کردم،

214
00:12:12,000 --> 00:12:16,000
بدون پیراهن، بدونِ حرکت، و مردم داشتن همینطور از رویش لقدوار رد میشدند --

215
00:12:17,000 --> 00:12:18,000
صدها و صدها نفر.

216
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
و چون بیهوشي شهر نِشینیم به کمی ضعیف شده بود،

217
00:12:23,000 --> 00:12:26,000
متوجه شدم که وایستادم تا ببینم داستانش چیست.

218
00:12:27,000 --> 00:12:29,000
لحظه ای که وایستادم، چند نفر دیگر هم

219
00:12:30,000 --> 00:12:31,000
بلافاصله دور او حلقه زدند.

220
00:12:32,000 --> 00:12:34,000
و متوجه شدیم که او اسپانيايي بود، هیچ انگليسی بلد نبود،

221
00:12:34,000 --> 00:12:39,000
هیچ پولی نداشت، و روزهای بسیاری را در خیابانها سرگردان و گرسنه سپری کرده بود،

222
00:12:39,000 --> 00:12:40,000
و از گرسنگی غش کرده بود.

223
00:12:40,000 --> 00:12:42,000
بلافاصله یکنفر رفت که آبِ پرتقال بیاورد،

224
00:12:42,000 --> 00:12:44,000
یکنفر دیگر ساندویچ سوسیس آورد، یک کسِ دیگری پلیسِ تِرِنِ زير زمينى را آورد.

225
00:12:45,000 --> 00:12:48,000
آین شخص بلافاصله روی پاهاش وایستاد.

226
00:12:48,000 --> 00:12:52,000
ولی، تنها چیزی که احتیاج بود، همان عملِ سادة ملاحظه کردن بود.

227
00:12:53,000 --> 00:12:54,000
پس، من خیلی خوش بین هستم.

228
00:12:54,000 --> 00:12:55,000
خیلی متشکرم.

229
00:12:55,000 --> 00:12:57,000
(تشویق)