WEBVTT

00:00:02.374 --> 00:00:12.056
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ดูแปลก ดูสงบผิดปกติ

00:00:12.056 --> 00:00:15.496
ธรรมดามาฟังเทศน์วันเสาร์จะวอกแวกๆ

00:00:15.496 --> 00:00:30.605
เตรียมจะไปเที่ยวต่อ

00:00:30.605 --> 00:00:35.410
พยายามศึกษาธรรมะเอาไว้

00:00:35.410 --> 00:00:39.598
ดูพระไตรปิฎกได้ก็ดู

00:00:39.598 --> 00:00:44.773
ดูฉบับเต็มไม่ได้ดูฉบับย่อก็ได้

00:00:44.773 --> 00:00:47.745
พระไตรปิฎกสำหรับประชาชน

00:00:47.745 --> 00:00:51.776
ของ อาจารย์สุชีพ ปุญญานุภาพ เป็นเบื้องต้น

00:00:51.776 --> 00:00:59.006
สนใจรายละเอียดตรงไหนก็ไปอ่านฉบับเต็มเอา

00:00:59.006 --> 00:01:03.360
ก่อนหลวงพ่อจะเจอหลวงปู่ดูลย์

00:01:03.360 --> 00:01:08.662
หลวงพ่อพยายามแสวงหาหนทางปฏิบัติ

00:01:08.662 --> 00:01:11.976
ตั้งแต่เด็กๆ ทำแต่สมาธิ

00:01:11.976 --> 00:01:16.011
ทำอานาปานสติสงบเฉยๆ

00:01:16.011 --> 00:01:21.302
คิดว่าศาสนาพุทธมีอะไรมากกว่าความสงบ

00:01:21.302 --> 00:01:25.984
ก็พยายามช่วยตัวเอง
ตอนนั้นไม่มีครูบาอาจารย์

00:01:25.984 --> 00:01:30.154
ยังทำงานอยู่

00:01:30.154 --> 00:01:35.700
อ่านพระไตรปิฎก อ่านหลายรอบ

00:01:35.700 --> 00:01:42.439
ได้เห็นธรรมะดีๆ มากมายในพระไตรปิฎก

00:01:42.439 --> 00:01:47.540
แต่ว่าเราไม่รู้จะตั้งต้นอย่างไร

00:01:47.540 --> 00:01:50.601
หลักของการปฏิบัติมีมากมายเหลือเกิน

00:01:50.601 --> 00:01:57.119
ที่พระพุทธเจ้าสอนไว้

00:01:57.119 --> 00:02:00.666
จนมาเจอหลวงปู่ดูลย์

00:02:00.666 --> 00:02:08.421
ท่านสอนให้หลวงพ่ออ่านจิตตัวเอง

00:02:08.421 --> 00:02:15.916
พื้นฐานเราเคยอ่านตำรับตำรา มา

00:02:15.916 --> 00:02:17.977
หลวงปู่ดูลย์ท่านก็บอกว่า

00:02:17.977 --> 00:02:23.979
“อ่านหนังสือมามากแล้ว
ต่อไปนี้อ่านจิตตนเอง”

00:02:23.979 --> 00:02:29.369
ท่านทราบว่าอ่านมามาก

00:02:29.369 --> 00:02:34.154
แล้วท่านก็แนะนำให้อ่านจิตตนเอง

00:02:34.154 --> 00:02:39.297
ก็พยายามมาอ่านจิตตัวเองมาเรื่อยๆ

00:02:39.297 --> 00:02:43.873
ทีแรกอ่านไม่เป็นก็ไปแทรกแซงจิต

00:02:43.873 --> 00:02:47.846
ไปฝึกจิตให้ว่างๆ

00:02:47.846 --> 00:02:50.544
ยังติดคำว่าว่างอยู่

00:02:50.544 --> 00:02:54.070
อ่านหนังสือท่านอาจารย์พุทธทาส

00:02:54.070 --> 00:02:56.930
มีคำว่า ว่างๆ เยอะ

00:02:56.930 --> 00:03:03.213
อ่านหนังสือเซนก็มีแต่คำว่าว่างเยอะแยะเลย

00:03:03.213 --> 00:03:07.147
เลยไปทำจิตว่างๆ

00:03:07.147 --> 00:03:12.935
ไปเจอหลวงปู่ดูลย์ 
ทำอยู่ 3 เดือนแล้วขึ้นไปกราบท่านอีกที

00:03:12.935 --> 00:03:15.620
ท่านบอกทำผิดแล้วล่ะ

00:03:15.620 --> 00:03:20.168
ให้ไปอ่านจิตไม่ได้ให้ไปแต่งจิต

00:03:20.168 --> 00:03:26.252
ให้มันนิ่งๆ ว่างๆ นี้เป็นการปรุงแต่งเอาเอง

00:03:26.252 --> 00:03:28.863
ให้อ่านเอาท่านบอกอย่างนี้

00:03:28.863 --> 00:03:32.265
หลวงพ่อก็มาเริ่มอ่าน

00:03:32.265 --> 00:03:36.600
เวลาเราอ่านหนังสือ คิดถึงการอ่านหนังสือ

00:03:36.600 --> 00:03:40.180
เราไม่ใช่นักประพันธ์เราไม่ใช่คนแต่งหนังสือ

00:03:40.180 --> 00:03:44.443
เราเป็นแค่คนอ่าน เราไม่ใช่นักวิจารณ์

00:03:44.443 --> 00:03:46.966
เราเป็นแค่คนอ่าน

00:03:46.966 --> 00:03:49.383
เพราะฉะนั้นเวลาจะอ่านจิตตัวเอง

00:03:49.383 --> 00:03:53.178
ก็อ่านเหมือนเราอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

00:03:53.178 --> 00:03:56.300
หรือดูเหมือนดูละคร

00:03:56.300 --> 00:04:00.430
เวลาเราดูละครเราไม่ใช่คนแต่งบทละคร

00:04:00.430 --> 00:04:03.361
เราไม่ใช่ผู้กำกับ

00:04:03.361 --> 00:04:09.028
เราไม่ใช่นักวิจารณ์ เราเป็นแค่คนดู

00:04:09.028 --> 00:04:11.470
กว่าจะจับเคล็ดคำว่า “ดู” ได้

00:04:11.470 --> 00:04:13.849
คำว่า “เห็นตามความเป็นจริง” ได้

00:04:13.849 --> 00:04:18.319
ใช้เวลาเหมือนกัน ทำผิดอยู่ 3 เดือน

00:04:18.319 --> 00:04:23.656
พยายามไปปรุงแต่งจิตเป็น
นักประพันธ์แต่งให้จิตมันดี

00:04:23.656 --> 00:04:28.215
เวลามันไม่ดีเราก็เป็น
นักวิจารณ์บอกตอนนี้มันไม่ดี

00:04:28.215 --> 00:04:32.972
ไม่ใช่นักดู ไม่ใช่นักอ่าน

00:04:32.972 --> 00:04:36.960
พอมาอ่านทำอย่างไร ก็ดูไป

00:04:36.960 --> 00:04:42.997
จิตใจของเราแต่ละวันไม่เคยเหมือนกัน

00:04:42.997 --> 00:04:46.200
บางวันจิตใจเรามีความสุข

00:04:46.200 --> 00:04:49.448
บางวันจิตใจเรามีความทุกข์

00:04:49.448 --> 00:04:51.885
บางวันจิตเราเป็นกุศลเยอะ

00:04:51.885 --> 00:04:54.928
บางวันเป็นอกุศลเยอะ

00:04:54.928 --> 00:04:58.434
บางวันสงบ บางวันฟุ้งซ่าน

00:04:58.434 --> 00:05:03.298
ภาวนาแล้วเห็นแต่ละวัน
จิตเราไม่เคยเหมือนกันเลย

00:05:03.298 --> 00:05:06.883
เราก็ภาวนาไหว้พระสวดมนต์ นั่งสมาธิ

00:05:06.883 --> 00:05:10.366
เดินจงกรมเหมือนกันทุกวัน

00:05:10.366 --> 00:05:13.700
แต่จิตเราไม่เหมือนกัน

00:05:13.700 --> 00:05:17.008
เห็นแต่ละวันไม่เหมือนกัน

00:05:17.008 --> 00:05:19.599
อย่างหลวงพ่อเวลาอยู่ที่บ้าน

00:05:19.599 --> 00:05:23.127
จะไหว้พระสวดมนต์แล้วก็นั่งสมาธิ ไม่ได้เดิน

00:05:23.127 --> 00:05:26.028
เพราะบ้านเป็นบ้านโบราณบ้านไม้

00:05:26.028 --> 00:05:30.378
เวลาเดินแล้วมันร้องเอี๊ยดๆ หนวกหูคนอื่นเขา

00:05:30.378 --> 00:05:35.077
แต่เวลาออกมาจากบ้าน ทุกก้าวที่เดิน

00:05:35.077 --> 00:05:37.802
รู้สึกไปเรื่อยๆ

00:05:37.802 --> 00:05:42.766
ตามรู้ตามเห็นไปเรื่อยๆ

00:05:42.766 --> 00:05:47.376
พอมาอ่านเราก็จะเห็นเลย
แต่ละวันจิตเราไม่เหมือนกัน

00:05:47.376 --> 00:05:50.275
ทั้งๆ ที่ภาวนาเหมือนกัน

00:05:50.275 --> 00:05:53.453
ต่อมาดูได้ละเอียดมากขึ้น

00:05:53.453 --> 00:05:55.334
ไม่ได้ดูเป็นวันๆ หรอก

00:05:55.334 --> 00:05:58.248
ดูเป็นช่วงเวลา

00:05:58.248 --> 00:06:02.911
ตอนเช้าตอนตื่นนอนจิตใจเราเป็นแบบนี้

00:06:02.911 --> 00:06:06.452
ตอนสายๆ หน่อยเป็นอย่างนี้

00:06:06.452 --> 00:06:08.860
ตอนเที่ยงจิตใจเราเป็นอย่างนี้

00:06:08.860 --> 00:06:11.451
ตอนบ่ายจิตใจเป็นอย่างนี้

00:06:11.451 --> 00:06:14.738
ตอนเย็นๆ จิตใจเป็นอย่างนี้

00:06:14.738 --> 00:06:20.052
ตอนค่ำๆ ตอนดึกๆ จิตใจไม่เหมือนกันสักที

00:06:20.052 --> 00:06:23.503
ทั้งๆ ที่เป็นวันเดียวกัน

00:06:23.503 --> 00:06:28.682
ก่อนจะมาเห็นตรงนี้ได้ก็
เห็นแต่ละวันไม่เหมือนกัน

00:06:28.682 --> 00:06:33.914
พอภาวนามากเข้าๆ 
เราเห็นว่าแต่ละห้วงเวลาไม่เหมือนกัน

00:06:33.914 --> 00:06:40.051
อย่างตอนเช้าตื่นมา
แล้วเช้าแต่ละวันก็ยังไม่เหมือนกันอีก

00:06:40.051 --> 00:06:44.557
อย่างเช้าวันจันทร์ตอนนั้นรับราชการ

00:06:44.557 --> 00:06:49.826
เช้าวันจันทร์เบื่อ ขี้เกียจ

00:06:49.826 --> 00:06:52.959
เช้าวันอังคารก็เบื่อมาก

00:06:52.959 --> 00:06:57.323
เช้าวันพุธชักจะอุเบกขาแล้ว เฉยๆ แล้ว

00:06:57.323 --> 00:07:00.341
เช้าวันพฤหัสเริ่มสดชื่น

00:07:00.341 --> 00:07:03.412
พอเช้าวันศุกร์นี้กระดี๊กระด๊า

00:07:03.412 --> 00:07:05.431
แต่ละวันไม่เหมือนกัน

00:07:05.431 --> 00:07:07.228
ทั้งๆ ที่เป็นห้วงเวลาเดียวกัน

00:07:07.228 --> 00:07:11.187
แต่ละวันก็ยังไม่เหมือนกันอีก

00:07:11.187 --> 00:07:15.221
ตอนสายๆ แต่ละวันก็ไม่เหมือนกัน

00:07:15.221 --> 00:07:19.470
ตอนเที่ยงก็ไม่เหมือนกัน สังเกตไป

00:07:19.470 --> 00:07:24.826
ตอนเย็นๆ หลวงพ่อสังเกตตัวเอง

00:07:24.826 --> 00:07:27.628
จิตหลวงพ่อจะมีกำลังมาก

00:07:27.628 --> 00:07:30.803
ตอนเป็นโยมจิตจะมีกำลังมาก

00:07:30.803 --> 00:07:34.535
ตอนสัก 4 โมงเย็นไปแล้ว

00:07:34.535 --> 00:07:39.533
คล้ายๆ ทำงานใกล้จะเลิกงานแล้ว

00:07:39.533 --> 00:07:42.058
จิตใจเริ่มสดชื่น

00:07:42.058 --> 00:07:45.095
ตอนทำงานก็เครียดไม่ใช่ไม่เครียด

00:07:45.095 --> 00:07:50.037
เพราะงานที่ทำนี้ งานที่เครียดมากๆ เลย

00:07:50.037 --> 00:07:53.273
งานอยู่สภาความมั่นคง

00:07:53.273 --> 00:07:59.534
วันๆ ก็เป็นเรื่องหาข้อมูลวิเคราะห์ข้อมูล

00:07:59.534 --> 00:08:03.523
หาทางออกในการแก้ปัญหาแต่ละเรื่อง

00:08:03.523 --> 00:08:06.925
เรื่องปวดหัวทั้งนั้นล่ะ

00:08:06.925 --> 00:08:11.833
พอได้เวลาจะเลิกงานใจเริ่มผ่อนคลาย

00:08:11.833 --> 00:08:15.507
ฉะนั้นเวลาสังเกตตัวเอง

00:08:15.507 --> 00:08:19.612
ตอนเย็นๆ ตอนเลิกงานจิตจะมีกำลัง

00:08:19.612 --> 00:08:27.503
จิตจะสดชื่นเกิดสมาธิโดยที่ไม่ต้องนั่งสมาธิ

00:08:27.503 --> 00:08:33.362
ฉะนั้นตรงนี้เป็นนาทีทองสำหรับหลวงพ่อ

00:08:33.362 --> 00:08:36.435
พวกเราก็ต้องไปดูตัวเอง

00:08:36.435 --> 00:08:39.654
เวลาช่วงไหนในแต่ละวัน

00:08:39.654 --> 00:08:44.437
เป็นช่วงที่สติของเราดีสมาธิของเราดี

00:08:44.437 --> 00:08:50.215
ช่วงเวลานั้นเป็นเวลานาทีทองของวันนั้น

00:08:50.215 --> 00:08:57.553
เราควรจะสงวนควรจะรักษา
ช่วงเวลานี้เอาไว้ภาวนา

00:08:57.553 --> 00:09:01.577
เพราะฉะนั้นหลวงพ่อ
พอเลิกงานแล้วไม่ทำอะไรหรอก

00:09:01.577 --> 00:09:03.733
กลับบ้าน

00:09:03.733 --> 00:09:08.529
ไม่เอานาทีทองตัวนี้ไปทำลายทิ้ง ไปเที่ยว

00:09:08.529 --> 00:09:12.342
คนเขาก็ชวนไปเที่ยว
ผับเที่ยวบาร์อะไรอย่างนี้

00:09:12.342 --> 00:09:15.785
ไม่ไป บอกไม่ชอบ

00:09:15.785 --> 00:09:19.233
แล้วจริงๆ ก็คือไม่ชอบไม่ได้โกหก

00:09:19.233 --> 00:09:23.827
เคยหลุดเข้าไปในบาร์หรือในผับอะไรทีหนึ่ง

00:09:23.827 --> 00:09:27.029
นี่มันนรกชัดๆ เลย

00:09:27.029 --> 00:09:32.928
เสียงก็ดัง ไฟก็วูบๆ วาบๆ คนก็หลง

00:09:32.928 --> 00:09:35.912
แล้วก็ดื่มน้ำทองแดงกัน

00:09:35.912 --> 00:09:40.034
เข้าไปเห็นครั้งเดียวเข็ดเลย หนีตลอด ไม่ยอม

00:09:40.034 --> 00:09:42.421
ใครชวนอย่างไรก็ไม่ไป

00:09:42.421 --> 00:09:48.696
เรื่องอะไรอยู่ดีๆ
เป็นมนุษย์ดีๆ ไปตกนรกเล่น

00:09:48.696 --> 00:09:52.696
ฉะนั้นพอเลิกงานตกเย็นตกค่ำ

00:09:52.696 --> 00:09:57.308
หลวงพ่อภาวนา

00:09:57.308 --> 00:10:02.102
ขึ้นรถเมล์กลับบ้านก็ภาวนา

00:10:02.102 --> 00:10:05.748
ตอนเช้าขึ้นรถเมล์ไปทำงานก็ภาวนา

00:10:05.748 --> 00:10:07.579
ตอนจะกินข้าวก็ภาวนา

00:10:07.579 --> 00:10:11.626
ภาวนาไม่ใช่ไปนั่งพุทโธๆ อะไรหรอก

00:10:11.626 --> 00:10:16.978
มีสติอ่านจิตใจตัวเองไปไม่หยุด

00:10:16.978 --> 00:10:20.543
จิตใจเรามีความสุขก็รู้ จิตใจเราทุกข์ก็รู้

00:10:20.543 --> 00:10:23.182
จิตสงบก็รู้ จิตฟุ้งซ่านก็รู้

00:10:23.182 --> 00:10:26.222
ฝึกไปเรื่อยๆ

00:10:26.222 --> 00:10:31.374
ต่อมาสติแข็งแรงมากขึ้นๆ สมาธิดีขึ้น

00:10:31.374 --> 00:10:36.494
คราวนี้ไม่ได้เห็นความเปลี่ยนแปลง
ของจิตตามห้วงเวลาแล้ว

00:10:36.494 --> 00:10:40.460
ถ้าอ่อนที่สุดก็เห็นว่าแต่ละวันไม่เหมือนกัน

00:10:40.460 --> 00:10:45.073
ถ้าพัฒนาขึ้นมาแล้วเห็นว่า
แต่ละเวลาไม่เหมือนกัน

00:10:45.073 --> 00:10:49.195
พอสติเราเร็วจริงๆ สมาธิเราดีจริงๆ

00:10:49.195 --> 00:10:53.642
เราจะเห็นว่าแต่ละขณะไม่เหมือนกัน

00:10:53.642 --> 00:10:55.835
อย่างตอนเช้านี้

00:10:55.835 --> 00:10:59.254
จิตเราเปลี่ยนไป
ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้งแล้ว

00:10:59.254 --> 00:11:01.997
แค่ช่วงเช้าแป๊บเดียวนั้น

00:11:01.997 --> 00:11:04.564
ค่อยๆ สังเกตเอา

00:11:04.564 --> 00:11:08.585
อย่างออกจากบ้านหรืออยู่ในบ้าน

00:11:08.585 --> 00:11:11.252
ตอนเช้าจะไปทำงาน

00:11:11.252 --> 00:11:16.155
พยายามจะขับถ่ายกลัวไปปวดท้องกลางทาง

00:11:16.155 --> 00:11:18.408
วันนี้ขับถ่ายสะดวก

00:11:18.408 --> 00:11:21.943
จิตใจสบายรู้สึกผ่อนคลาย

00:11:21.943 --> 00:11:26.330
วันนี้ท้องผูกไม่ยอมถ่าย กลุ้มใจ

00:11:26.330 --> 00:11:29.731
ไม่ได้รู้แค่ว่าถ่ายได้ไม่ได้

00:11:29.731 --> 00:11:32.340
รู้เข้ามาถึงจิตถึงใจเลย

00:11:32.340 --> 00:11:36.022
จิตใจยินดีพอใจหรือจิตใจกลุ้มใจ

00:11:36.022 --> 00:11:38.602
นี่คือการปฏิบัติ

00:11:38.602 --> 00:11:44.580
ถ้าปฏิบัติเก่งเฉพาะตอนนั่งสมาธิ
เดินจงกรมถือว่ายังอ่อนหัดมากเลย

00:11:44.580 --> 00:11:49.929
ต้องฝึกให้ได้ มีสติอยู่ทุกขณะ

00:11:49.929 --> 00:11:55.718
คำว่า “ทุกขณะ” ไม่ถึงขณะตามตำราอภิธรรม

00:11:55.718 --> 00:11:59.226
ตำราอภิธรรมบอกว่าลัดนิ้วมือหนึ่ง

00:11:59.226 --> 00:12:02.452
จิตเกิดดับแสนโกฏิขณะ

00:12:02.452 --> 00:12:05.034
ลัดนิ้วมือ ดีดนิ้วทีหนึ่ง

00:12:05.034 --> 00:12:09.055
จิตเกิดดับแสนโกฏิขณะ อันนั้นตำรา

00:12:09.055 --> 00:12:12.858
ทางวิทยาศาสตร์ก็พบว่า

00:12:12.858 --> 00:12:17.060
มันมีช่วงเวลากว่าที่จิตจะ
ขึ้นมารับอารมณ์แต่ละครั้ง

00:12:17.060 --> 00:12:20.911
แล้วรู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไร ใช้เวลา

00:12:20.911 --> 00:12:27.302
แต่ไม่ถึงวินาทีผุดความรู้สึกขึ้นมาแล้ว

00:12:27.302 --> 00:12:31.141
เราก็ดูจากความเป็นจริงที่เราเห็น

00:12:31.141 --> 00:12:33.459
ไม่ได้ดูจากตำรา

00:12:33.459 --> 00:12:35.872
ตำราก็อาจจะถูกก็ได้

00:12:35.872 --> 00:12:39.014
แต่สติเราไม่ละเอียดพอที่จะเห็น

00:12:39.014 --> 00:12:41.930
ต้องตีความอย่างนี้ไว้ก่อน ไม่ใช่

00:12:41.930 --> 00:12:44.490
ทำได้ไม่เหมือนตำราบอกตำราผิด

00:12:44.490 --> 00:12:48.211
อันนั้นเซลฟ์จัดเกินไปแล้ว

00:12:48.211 --> 00:12:51.211
เราดูเท่าที่เราดูได้

00:12:51.211 --> 00:12:53.833
หลวงพ่อเห็นว่าจิตมันเปลี่ยนอยู่ทุกขณะ

00:12:53.833 --> 00:12:56.356
ขณะอะไรไม่ใช่ขณะจิตหรอก

00:12:56.356 --> 00:13:02.011
ขณะที่ตาเห็นรูปก็เกิดความเปลี่ยนแปลงที่จิต

00:13:02.011 --> 00:13:06.553
ขณะที่หูได้ยินเสียง
ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงที่จิต

00:13:06.553 --> 00:13:11.029
ขณะที่จมูกได้กลิ่น
ลิ้นกระทบรสกายกระทบสัมผัส

00:13:11.029 --> 00:13:14.746
ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงที่จิต

00:13:14.746 --> 00:13:17.343
ขณะที่จิตมันคิด

00:13:17.343 --> 00:13:20.984
จิตมันคิดนึกปรุงแต่งก็เกิดความเปลี่ยนแปลง

00:13:20.984 --> 00:13:24.337
คิดเรื่องนี้เกิดสุข คิดเรื่องนี้เกิดทุกข์

00:13:24.337 --> 00:13:28.687
คิดเรื่องนี้เกิดราคะ คิดเรื่องนี้เกิดโทสะ

00:13:28.687 --> 00:13:32.080
อยู่เฉยๆ จะมีโทสะได้ไหม ไม่ได้หรอก

00:13:32.080 --> 00:13:36.118
ต้องตามหลังความคิดเรียกพยาบาทวิตกมาก่อน

00:13:36.118 --> 00:13:39.571
อยู่ๆ จะเกิดราคารุนแรงอะไรได้ไหม ไม่ได้

00:13:39.571 --> 00:13:42.343
ต้องมีกามวิตกมาก่อน

00:13:42.343 --> 00:13:44.563
แล้วทั้งหมดต้องหลง

00:13:44.563 --> 00:13:47.350
ทีแรกเราไม่เห็นขนาดนั้น

00:13:47.350 --> 00:13:51.553
เราภาวนาเราเห็นว่าจิตเราเปลี่ยนทุกขณะ

00:13:51.553 --> 00:13:56.308
ขณะที่กระทบอารมณ์นั่นล่ะ ไม่ใช่ขณะจิตหรอก

00:13:56.308 --> 00:13:58.358
ตาเห็นรูป

00:13:58.358 --> 00:14:02.186
ทีแรกบอกเห็นรูปใจก็โกรธขึ้นมาอะไรอย่างนี้

00:14:02.186 --> 00:14:06.764
ดูละเอียดลงไปอีก ไม่ต้องตั้งใจดู

00:14:06.764 --> 00:14:11.147
แต่เราฝึกสติของเราไปเรื่อยๆ 
ฝึกสมาธิของเราไปเรื่อยๆ

00:14:11.147 --> 00:14:15.187
มันจะเห็นได้ละเอียดๆๆ เข้าไปอีก

00:14:15.187 --> 00:14:17.413
ขณะที่ตาเห็นรูป

00:14:17.413 --> 00:14:20.823
จิตไม่มีความสุขไม่มีความทุกข์

00:14:20.823 --> 00:14:24.500
จิตเฉยๆ ขณะที่ตามองเห็น

00:14:24.500 --> 00:14:29.127
จะเกิดสุขเกิดทุกข์
เกิดกุศลอกุศลมาเกิดทีหลัง

00:14:29.127 --> 00:14:33.075
พอตาเห็นรูปปุ๊บมันจะมีการแปล

00:14:33.075 --> 00:14:36.796
เราจะเห็นการแปลความหมายของรูป

00:14:36.796 --> 00:14:39.080
รูปนี้คืออะไร

00:14:39.080 --> 00:14:44.271
แล้วอนุสัยความคุ้นเคยมันก็ให้ค่าออกมา

00:14:44.271 --> 00:14:48.941
พอใจรูปนี้สวยงาม เห็นดอกไม้สวย

00:14:48.941 --> 00:14:53.844
ตรงที่ตาเห็นดอกไม้สวยไม่มีคำว่าสวยหรอก

00:14:53.844 --> 00:14:58.121
ตาเห็นรูปเฉยๆ ตาไม่เห็นของสวยหรอก

00:14:58.121 --> 00:15:03.639
ตาเห็นแล้วก็จิตมันแปล
ว่านี่ดอกไม้นี่ดอกกุหลาบ

00:15:03.639 --> 00:15:06.484
สวยเชียว ดอกก็โตสวย

00:15:06.484 --> 00:15:09.113
พอมีการให้ค่าขึ้นมา

00:15:09.113 --> 00:15:13.200
ใจก็ยินดีพอใจ ราคะก็เกิด

00:15:13.200 --> 00:15:19.409
ตามหลังความคิดมา ความคิดที่เป็นกามวิตก

00:15:19.409 --> 00:15:25.252
กระบวนการมันจะค่อย
ยิ่งภาวนามันยิ่งละเอียดๆๆ เข้าไป

00:15:25.252 --> 00:15:29.893
เราจะรู้เลยว่าขณะที่ตามองเห็นไม่มีกิเลส

00:15:29.893 --> 00:15:33.126
แล้วจิตก็เป็นอุเบกขา

00:15:33.126 --> 00:15:38.877
ขณะหูได้ยินเสียงก็ไม่มีกิเลส

00:15:38.877 --> 00:15:42.925
ขณะที่จมูกได้กลิ่น
ลิ้นกระทบรส กายกระทบสัมผัส

00:15:42.925 --> 00:15:45.580
ก็ยังไม่มีกิเลส

00:15:45.580 --> 00:15:49.699
ตรงที่ใจมันกระทบความคิดแล้วความคิดมันนำไป

00:15:49.699 --> 00:15:53.365
กิเลสมันก็ทำงานขึ้นมาได้

00:15:53.365 --> 00:15:58.485
คอยรู้คอยดูค่อยๆ ฝึกไปเรื่อยๆ

00:15:58.485 --> 00:16:01.297
แล้ววันหนึ่งก็เข้าใจหรอก

00:16:01.297 --> 00:16:04.770
สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นก็ดับ

00:16:04.770 --> 00:16:09.643
ไม่มีสิ่งใดที่เกิด
แล้วสิ่งนั้นไม่ดับ ไม่มีเลย

00:16:09.643 --> 00:16:13.969
เราภาวนาเรื่อยๆ 
เราก็เห็นสุขเกิดแล้วสุขก็ดับ

00:16:13.969 --> 00:16:15.917
ทุกข์เกิดแล้วทุกข์ก็ดับ

00:16:15.917 --> 00:16:18.230
กุศลเกิดแล้วกุศลก็ดับ

00:16:18.230 --> 00:16:22.273
อกุศล โลภ โกรธ หลงเกิดแล้วมันก็ดับ

00:16:22.273 --> 00:16:27.814
จิตที่ไปดูรูปเกิดแล้วก็ดับ ตรงนี้ละเอียด

00:16:27.814 --> 00:16:32.505
ละเอียดกว่าที่จะรู้
จิตสุขจิตทุกข์จิตดีจิตชั่ว

00:16:32.505 --> 00:16:37.060
คือเห็นจิตมันเกิดดับทางอายตนะทั้ง 6

00:16:37.060 --> 00:16:42.958
จิตเกิดที่ตาดับที่ตา จิตเกิดที่หูดับที่หู

00:16:42.958 --> 00:16:46.161
จิตเกิดที่จมูกดับที่จมูก
เกิดที่ลิ้นดับที่ลิ้น

00:16:46.161 --> 00:16:50.545
เกิดที่ร่างกายดับที่กาย 
จิตเกิดที่ใจก็ดับที่ใจ

00:16:50.545 --> 00:16:55.205
จิตเกิดที่ไหนก็ดับที่นั้น
จิตไม่ได้มีดวงเดียว

00:16:55.205 --> 00:16:58.435
หัดภาวนาทีแรกเรารู้สึกจิตมีดวงเดียว

00:16:58.435 --> 00:17:02.219
แล้วก็เที่ยวร่อนเร่ไปทางทวารทั้ง 6

00:17:02.219 --> 00:17:05.065
คิดว่าจิตมีดวงเดียว

00:17:05.065 --> 00:17:10.300
ดวงนี้หลงไปดูพอรู้ทันมันก็วิ่งกลับมา

00:17:10.300 --> 00:17:14.342
มันหลงไปฟังพอรู้ทันมันก็วิ่งกลับมา

00:17:14.342 --> 00:17:18.289
เข้าฐาน เห็นจิตเหมือนตัวแมงมุม

00:17:18.289 --> 00:17:21.158
เดี๋ยวก็วิ่งไปข้างซ้าย
เดี๋ยวก็วิ่งไปข้างขวา

00:17:21.158 --> 00:17:24.450
เดี๋ยวขึ้นข้างบนเดี๋ยวลงข้างล่าง

00:17:24.450 --> 00:17:29.833
แมงมุมมีตัวเดียววิ่งไปวิ่งมา

00:17:29.833 --> 00:17:34.446
พอเราภาวนาละเอียดเข้าๆ เราเห็น

00:17:34.446 --> 00:17:37.795
จิตเกิดที่ไหนก็ดับที่นั้น

00:17:37.795 --> 00:17:42.102
จิตเสวยอารมณ์อันไหนก็ดับพร้อมอารมณ์อันนั้น

00:17:42.102 --> 00:17:45.975
เกิดดับไปด้วยกัน

00:17:45.975 --> 00:17:50.210
มันถี่ยิบขึ้นมา จะเห็น

00:17:50.210 --> 00:17:52.873
ทีแรกเรายังไม่เห็นหรอก

00:17:52.873 --> 00:17:57.056
เราต้องฝึกให้มีจิตที่เป็นผู้รู้ก่อน

00:17:57.056 --> 00:18:00.316
จิตตั้งมั่นเด่นดวงขึ้นมา

00:18:00.316 --> 00:18:05.778
เป็นมหากุศลจิตประกอบด้วยปัญญา

00:18:05.778 --> 00:18:08.763
เกิดขึ้นโดยไม่ได้จงใจ

00:18:08.763 --> 00:18:12.422
ต้องเป็นจิตชนิดนี้ถึงจะมีกำลังมากพอ

00:18:12.422 --> 00:18:15.652
ที่จะเดินปัญญาได้จริง

00:18:15.652 --> 00:18:19.856
ไม่อย่างนั้นยังเป็นปัญญาพื้นๆ คิดๆ เอา

00:18:19.856 --> 00:18:22.996
แต่ถ้าจะขึ้นวิปัสสนาปัญญา

00:18:22.996 --> 00:18:28.295
จิตต้องตั้งมั่นอัตโนมัติมีกำลัง

00:18:28.295 --> 00:18:32.499
ของฟรีไม่มีก็ต้องฝึก

00:18:32.499 --> 00:18:39.112
วิธีฝึกให้จิตตั้งมั่นทำอะไรดี

00:18:39.112 --> 00:18:45.575
ทำได้ 2 วิธี หนึ่ง
ฝึกเข้าฌานที่ประกอบด้วยสติ

00:18:45.575 --> 00:18:52.815
อันที่สอง อาศัยสัมมาสติ
หรือสติระลึกรู้รูปนามกายใจ

00:18:52.815 --> 00:18:56.391
พอสติเราระลึกรู้รูปธรรมนามธรรม

00:18:56.391 --> 00:19:01.026
ถูกต้องตรงตามความเป็นจริง

00:19:01.026 --> 00:19:05.905
จิตที่ตั้งมั่นก็จะเกิดขึ้นเอง

00:19:05.905 --> 00:19:12.735
เพราะฉะนั้นเจริญสัมมาสติให้มาก
แล้วสัมมาสมาธิจะเกิดร่วมด้วย

00:19:12.735 --> 00:19:15.804
เกิดด้วยกันกับสัมมาสติ

00:19:15.804 --> 00:19:17.802
ขาดสตินี่

00:19:17.802 --> 00:19:22.635
สัมมาสัมมาทั้งหลายหายหมดเลยไม่เหลือเลย

00:19:22.635 --> 00:19:26.694
ฉะนั้นต้องฝึกสติให้ดี

00:19:26.694 --> 00:19:33.521
วิธีฝึกสติอยู่ในหลักสูตร
ชื่อการเจริญสติปัฏฐาน

00:19:33.521 --> 00:19:37.668
มี 4 อย่าง กาย เวทนา จิต ธรรม

00:19:37.668 --> 00:19:41.225
ถนัดอันไหนเอาอันนั้น แล้วได้ทุกอัน

00:19:41.225 --> 00:19:44.455
สุดท้ายได้ทั้งหมดล่ะ

00:19:44.455 --> 00:19:47.150
อย่างเราหัดรู้สึกร่างกาย

00:19:47.150 --> 00:19:51.987
ร่างกายเคลื่อนไหวรู้สึก
ร่างกายเคลื่อนไหวรู้สึกไปเรื่อยๆ

00:19:51.987 --> 00:19:53.916
ต่อมาจิตเราหลงไป

00:19:53.916 --> 00:19:58.064
ร่างกายเราขยับปุ๊บเรารู้เลยว่าจิตหลงไปแล้ว

00:19:58.064 --> 00:20:01.343
มันก็เข้ามารู้จิตได้

00:20:01.343 --> 00:20:04.557
สติปัฏฐาน 4 มันก็
เหมือนโต๊ะตัวเดียวกันนี้ล่ะ

00:20:04.557 --> 00:20:07.485
แต่มันมี 4 มุม

00:20:07.485 --> 00:20:11.224
แข็งแรงหน่อยก็ยกมุมใด
มุมหนึ่งมันก็ขึ้นมาหมดแล้ว

00:20:11.224 --> 00:20:16.884
ได้หมดล่ะ ไม่ยาก

00:20:16.884 --> 00:20:22.178
ชาวพุทธเราอย่าทิ้งการเจริญสติปัฏฐาน

00:20:22.178 --> 00:20:25.796
ตราบใดที่ยังมีการเจริญสติปัฏฐานอยู่

00:20:25.796 --> 00:20:30.859
การบรรลุมรรคผลนิพพานยังมีความเป็นไปได้

00:20:30.859 --> 00:20:37.380
ไม่เจริญสติปัฏฐาน
ไม่มีทางบรรลุมรรคผลอะไรหรอก

00:20:37.380 --> 00:20:44.521
วิชาสติปัฏฐานเป็นวิชาที่ดี

00:20:44.521 --> 00:20:47.896
ส่วนวิชาที่จะอยู่กับโลก

00:20:47.896 --> 00:20:52.767
เขาเรียก เดรัจฉานวิชา

00:20:52.767 --> 00:20:57.142
พระพุทธเจ้าไม่ได้ด่าเดรัจฉานวิชา

00:20:57.142 --> 00:20:59.756
อย่าเข้าใจผิด

00:20:59.756 --> 00:21:03.387
ตัวอย่างเดรัจฉานวิชาคืออะไร

00:21:03.387 --> 00:21:06.949
แพทยศาสตร์นี้เดรัจฉานวิชา

00:21:06.949 --> 00:21:11.680
รัฐศาสตร์ นิติศาสตร์ เศรษฐศาสตร์

00:21:11.680 --> 00:21:17.279
ทันตแพทยศาสตร์ นิเทศศาสตร์

00:21:17.279 --> 00:21:18.864
เดรัจฉานวิชาทั้งนั้นเลย

00:21:18.864 --> 00:21:21.999
วิชาหมอนวดก็เดรัจฉานวิชา

00:21:21.999 --> 00:21:27.000
คำว่าเดรัจฉานวิชาไม่ได้แปลว่า 
วิชาของสัตว์เดรัจฉาน

00:21:27.000 --> 00:21:33.446
ดิรัจฉาน ตัวนี้แบบไปทางขวางไปทางนี้ ขวาง

00:21:33.446 --> 00:21:35.461
สัตว์เดรัจฉาน สังเกตไหม

00:21:35.461 --> 00:21:40.062
กระดูกสันหลังมักจะขวาง คือขนานกับโลก

00:21:40.062 --> 00:21:43.877
เดรัจฉานวิชาคือวิชาที่จะอยู่กับโลก

00:21:43.877 --> 00:21:47.297
จำเป็นต้องมีไหม จำเป็น

00:21:47.297 --> 00:21:53.827
ถ้าขืนไม่มีเดรัจฉานวิชาทำมาหากินไม่เป็น

00:21:53.827 --> 00:21:56.441
รู้วิธีเลี้ยงเด็กก็เดรัจฉานวิชา

00:21:56.441 --> 00:22:00.193
รู้วิธีเลี้ยงเสือ ตอนนี้หมูเด้งจืดแล้ว

00:22:00.193 --> 00:22:05.036
ตอนนี้มีเสือชื่ออะไร น้องเอวา

00:22:05.036 --> 00:22:08.931
คนเลี้ยงเสือได้เขาก็มีวิชาของเขา

00:22:08.931 --> 00:22:12.280
ให้เราไปเลี้ยง เสือเอาไปกิน

00:22:12.280 --> 00:22:16.912
ฉะนั้นเดรัจฉานวิชาไม่ใช่วิชาต่ำต้อย

00:22:16.912 --> 00:22:21.328
เป็นวิชาที่ต้องเอาไว้อยู่กับโลก

00:22:21.328 --> 00:22:27.616
สิ่งที่ตรงข้ามกับเดรัจฉานวิชา
คือวิชาทางตั้ง แนวตั้ง

00:22:27.616 --> 00:22:31.925
เดรัจฉานวิชามันแนวขนาน ขนานไปกับโลก

00:22:31.925 --> 00:22:36.461
แนวตั้งคือการปฏิบัติธรรมนั่นล่ะ

00:22:36.461 --> 00:22:41.348
พัฒนาไตรสิกขาศีล สมาธิ ปัญญาขึ้นมา

00:22:41.348 --> 00:22:45.153
แล้วลงท้ายไปเจริญสติปัฏฐานให้ได้

00:22:45.153 --> 00:22:47.872
ในที่สุดก็จะพ้นโลก

00:22:47.872 --> 00:22:51.301
เหมือนยิงจรวด ยิงจรวดขึ้นไปอย่างนี้

00:22:51.301 --> 00:22:54.789
ถ้าเครื่องบินมันขนานกับโลกมันก็ไปอย่างนี้

00:22:54.789 --> 00:22:59.057
ไปจากที่หนึ่งของโลกไปอีกที่หนึ่งของโลก

00:22:59.057 --> 00:23:04.000
ถ้าเป็นทางจิตใจก็คือ
จากภพนี้ก็ย้ายไปอีกภพหนึ่ง

00:23:04.000 --> 00:23:07.482
ก็เวียนว่ายตายเกิดในภพน้อยภพใหญ่

00:23:07.482 --> 00:23:11.418
แต่วิชาโลกุตตระ วิชาแนวตั้ง

00:23:11.418 --> 00:23:15.439
เหมือนจรวดลอยขึ้นไปพ้นจากโลก

00:23:15.439 --> 00:23:25.402
อยู่เหนือโลกก็คือคำว่า โลกุตตระ

00:23:25.402 --> 00:23:29.245
คนยุคนี้ไม่เรียนธรรมะ ก็

00:23:29.245 --> 00:23:36.646
ชอบวิจารณ์ตัดสินพระบ้าง ตัดสินฆราวาสบ้าง

00:23:36.646 --> 00:23:39.046
ว่าทำไม่ถูกอะไร อย่างนี้

00:23:39.046 --> 00:23:46.945
อย่างวิชาหมอดูเป็นเดรัจฉานวิชา

00:23:46.945 --> 00:23:49.700
พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ว่าอะไร

00:23:49.700 --> 00:23:52.614
ที่ท่านห้ามมีอันเดียว

00:23:52.614 --> 00:23:57.486
ห้ามพระประกอบอาชีพทางเดรัจฉานวิชา

00:23:57.486 --> 00:23:59.289
ท่านห้ามตัวนี้ต่างหากล่ะ

00:23:59.289 --> 00:24:04.477
ท่านไม่ได้ห้ามฆราวาส อย่ามั่ว

00:24:04.477 --> 00:24:09.012
ถ้าพระไปรักษาโรค

00:24:09.012 --> 00:24:13.150
พระสมัยโบราณจะรักษาโรค

00:24:13.150 --> 00:24:16.142
คนไม่สบายไม่รู้จะไปไหน โรงพยาบาลไม่มี

00:24:16.142 --> 00:24:20.682
หามกันไปหาพระ กระดูกหักให้พระต่อให้

00:24:20.682 --> 00:24:23.931
พระทำเดรัจฉานวิชาไหม ทำ

00:24:23.931 --> 00:24:26.780
อาบัติไหมไม่อาบัติ

00:24:26.780 --> 00:24:29.045
เพราะไม่ได้เอาไว้ทำมาหากิน

00:24:29.045 --> 00:24:31.450
ทำเพื่อสงเคราะห์โลก

00:24:31.450 --> 00:24:37.910
ไม่มีความละเอียดรอบคอบไม่เข้าใจ
เรื่องธรรมวินัยแล้วชอบตัดสิน

00:24:37.910 --> 00:24:41.605
พระทำอย่างนี้ไม่ถูก 
อันนี้ก็ไม่ถูก นั่นก็ไม่ถูก

00:24:41.605 --> 00:24:44.523
พระดีๆ ก็คือพระพุทธรูป

00:24:44.523 --> 00:24:48.215
ห้ามกระดุกกระดิกทำอะไรไม่ได้เลย

00:24:48.215 --> 00:24:50.538
พอไม่ได้เรียนไม่ได้ศึกษาแล้วก็

00:24:50.538 --> 00:24:56.507
ชอบมั่วชอบตีความชอบตัดสิน มั่วมาก

00:24:56.507 --> 00:25:03.826
ทำให้พระธรรมวินัยศาสนาอยู่ยาก อยู่ลำบาก

00:25:03.826 --> 00:25:06.298
ธรรมะจริงๆ สูญหายไป

00:25:06.298 --> 00:25:08.698
สัทธรรมปฏิรูปเกิดขึ้นมาแทนที่

00:25:08.698 --> 00:25:11.389
บางทีพูดแล้วโก้เก๋ดี

00:25:11.389 --> 00:25:15.028
พูดแล้วแหมดูดีจังเลย

00:25:15.028 --> 00:25:20.375
คนที่พูดแล้วดูดีที่มีชื่อเสียงที่สุดเลย

00:25:20.375 --> 00:25:22.906
คือเทวทัต

00:25:22.906 --> 00:25:26.157
เทวทัตเป็นคนเสนอพระพุทธเจ้า

00:25:26.157 --> 00:25:29.370
บอกต่อไปนี้พระต้องมักน้อยสันโดษ

00:25:29.370 --> 00:25:33.862
ต้องดำรงชีวิตด้วยอาหารบิณฑบาตเท่านั้น

00:25:33.862 --> 00:25:37.169
ต้องใช้ผ้าบังสุกุลจีวรเท่านั้น

00:25:37.169 --> 00:25:40.405
ต้องไม่มีกุฏิไม่มีอะไร

00:25:40.405 --> 00:25:43.517
ไม่สร้างวัดสร้างวาอะไร

00:25:43.517 --> 00:25:47.223
อยู่ตามธรรมชาติธรรมดา

00:25:47.223 --> 00:25:52.147
ต้องกินมังสวิรัติ ฟังแล้วดี

00:25:52.147 --> 00:25:54.898
พวกคนไม่ฉลาดก็เคลิ้ม

00:25:54.898 --> 00:25:59.114
เทวทัตเคร่งครัดกว่าพระพุทธเจ้าอีก

00:25:59.114 --> 00:26:02.340
ส่วนหนึ่งพวกพระก็ยังตามไปเลย

00:26:02.340 --> 00:26:06.579
ตามเทวทัตไปเป็นร้อยๆ เลย

00:26:06.579 --> 00:26:09.560
แล้วต่อมาพระโมคคัลลานะ สารีบุตร

00:26:09.560 --> 00:26:12.867
ท่านไปอธิบายธรรมะให้ฟัง

00:26:12.867 --> 00:26:17.261
ตอนที่ท่านเข้าไปสำนักของเทวทัต

00:26:17.261 --> 00:26:20.257
เทวทัตกำลังเทศน์ให้ลูกศิษย์ฟังอยู่

00:26:20.257 --> 00:26:24.818
พอเห็นพระโมคคัลลานะ สารีบุตรเข้าไปก็ดีใจ

00:26:24.818 --> 00:26:32.513
นึกว่าแปรพักตร์จากพระพุทธเจ้า
มาเป็นสาวกของเทวทัตแล้ว

00:26:32.513 --> 00:26:35.625
เทวทัตก็บอกว่าช่วยเทศน์แทนหน่อย

00:26:35.625 --> 00:26:39.203
เมื่อยแล้วจะไปนอน

00:26:39.203 --> 00:26:41.891
พอตื่นมาลูกศิษย์หายไปหมดแล้ว

00:26:41.891 --> 00:26:44.889
มาฟังเทศน์พระโมคคัลลานะ พระสารีบุตร

00:26:44.889 --> 00:26:49.584
รู้ผิดชอบชั่วดีถอยออกมาเลย

00:26:49.584 --> 00:26:54.481
เหลือที่ไม่ถอยออกมาไม่มาก

00:26:54.481 --> 00:26:58.217
พวกที่ถอยออกมาก็มาภาวนา

00:26:58.217 --> 00:27:03.214
จำไม่ได้ว่าออกมาแล้วภาวนาแล้วผลเป็นอย่างไร

00:27:03.214 --> 00:27:05.782
แต่มีเรื่องเล่าอันหนึ่ง

00:27:05.782 --> 00:27:10.381
อันนี้ต้องใช้วิจารณญาณในการฟัง

00:27:10.381 --> 00:27:13.279
สำนวนนี้เคยคุ้นๆ ไหม

00:27:13.279 --> 00:27:16.593
ต้องใช้วิจารณญาณในการฟัง

00:27:16.593 --> 00:27:22.192
เมื่อก่อนหลวงพ่อเคยรู้จักพระองค์หนึ่ง
ตอนหลวงพ่อยังไม่บวช

00:27:22.192 --> 00:27:25.360
ท่านพิการมือนิ้วท่านติดกันอย่างนี้

00:27:25.360 --> 00:27:28.278
ติดกันหมดเลย

00:27:28.278 --> 00:27:32.409
แล้วท่านบอกท่านพิการมาแต่เด็กเลย

00:27:32.409 --> 00:27:36.792
สงสัยบาปกรรมอะไรทำให้พิการอย่างนี้

00:27:36.792 --> 00:27:39.806
ท่านก็ระลึกๆ ไป จริงหรือเปล่าไม่รู้

00:27:39.806 --> 00:27:43.834
อันนี้ท่านเล่าพิสูจน์ไม่ได้

00:27:43.834 --> 00:27:46.997
ท่านบอกท่านเคยเป็นลูกศิษย์เทวทัต

00:27:46.997 --> 00:27:50.496
แต่กลับใจแล้ว กลับใจแล้ว

00:27:50.496 --> 00:27:57.430
ตอนเป็นลูกศิษย์เทวทัตก็ประกาศ
ว่าต่อไปนี้จะไม่ไหว้พระพุทธเจ้าแล้ว

00:27:57.430 --> 00:28:00.997
แล้วต่อมาก็เปลี่ยนใจกลับเข้ามา

00:28:00.997 --> 00:28:05.448
บอกว่าอกุศลนี่ นิ้วของท่านเป็นแบบนี้

00:28:05.448 --> 00:28:09.971
แยกออกจากกันไม่ได้ ทำได้แค่นี้

00:28:09.971 --> 00:28:11.995
จริงหรือเปล่าไม่รู้

00:28:11.995 --> 00:28:16.079
อันนี้เรื่องของกรรมเป็นเรื่องอจินไตย

00:28:16.079 --> 00:28:22.297
แต่การกระทำทั้งหลายทั้งปวงย่อมมีผลแน่นอน

00:28:22.297 --> 00:28:27.908
ลูกศิษย์เทวทัตปรามาสพระพุทธเจ้า
ปรามาสพระสาวก

00:28:27.908 --> 00:28:34.560
ก็ต้องรับวิบาก เทวทัตก็ต้องรับวิบาก

00:28:34.560 --> 00:28:38.504
เพราะฉะนั้นเวลาเราได้ยินใครเขาเสนอวาทะ

00:28:38.504 --> 00:28:43.299
คมคายดูดีเหลือเกินเลย

00:28:43.299 --> 00:28:48.099
ต้องทบทวนว่ามันตรงกับพระไตรปิฎกหรือเปล่า

00:28:48.099 --> 00:28:51.877
บางทีการเสนออะไรที่เข้มมากๆ

00:28:51.877 --> 00:28:54.373
พระพุทธเจ้าท่านไม่เอา ท่านบอก

00:28:54.373 --> 00:29:00.043
เดี๋ยวศาสนาจะอยู่ยาก ศาสนาจะอันตรธานเร็ว

00:29:00.043 --> 00:29:04.043
อย่างเป็นพระบอกต้องฉันเจอย่างเดียว

00:29:04.043 --> 00:29:05.566
ชาวบ้านเขาไม่ได้กินเจ

00:29:05.566 --> 00:29:09.362
ใครเขาจะมาหาอาหารเจให้ทุกวันๆ

00:29:09.362 --> 00:29:13.778
สุดท้ายพระอาหารไม่พอแล้วก็อยู่ไม่ได้

00:29:13.778 --> 00:29:18.228
ศาสนาก็หายไป พระหายไปไม่มีใครสืบทอด

00:29:18.228 --> 00:29:23.420
ฉะนั้นพระพุทธเจ้าท่านจะไม่สุดโต่งๆ

00:29:23.420 --> 00:29:30.044
ศาสนาถึงได้ยืนยาวมาถึงทุกวันนี้

00:29:30.044 --> 00:29:32.768
ทำไมมาเรื่องนี้ได้ก็ไม่รู้

00:29:32.768 --> 00:29:37.731
รวมความก็คือต้องเจริญสติปัฏฐาน

00:29:37.731 --> 00:29:42.336
หลวงพ่อสอนอยู่ทุกวี่ทุกวันก็เรื่องนี้ล่ะ

00:29:42.336 --> 00:29:46.646
แต่ก่อนที่เราจะมาเจริญสติปัฏฐานได้

00:29:46.646 --> 00:29:50.878
บทเรียนของเราต้องครบ ไตรสิกขา

00:29:50.878 --> 00:29:53.453
ศีลต้องรักษา

00:29:53.453 --> 00:30:02.152
ตั้งใจไว้ก่อนจะรักษาศีล 5 
ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

00:30:02.152 --> 00:30:09.352
เรื่องรักษาศีลก็เคยมี
คนถามหลวงปู่เทสก์กระมัง

00:30:09.352 --> 00:30:15.928
บอกว่า ถ้าท่านเดินไปแล้วเห็นผู้หญิงตกน้ำ

00:30:15.928 --> 00:30:17.821
พระจะกระโดดลงไปช่วย

00:30:17.821 --> 00:30:23.293
อาบัติไหมไปจับตัวผู้หญิง

00:30:23.293 --> 00:30:27.898
ไม่ช่วยจิตจะเศร้าหมองไหม

00:30:27.898 --> 00:30:30.274
ถ้าจิตเศร้าหมองแสดงว่า

00:30:30.274 --> 00:30:33.539
ตรงนั้นเราต้องทำชั่วอะไรสักอย่างแล้ว

00:30:33.539 --> 00:30:39.761
อย่างเราเห็นผู้หญิงตกน้ำ แล้วเราก็อุเบกขา

00:30:39.761 --> 00:30:43.693
จริงๆ แล้วจิตจะไม่ดีเลย จิตจะกระด้าง

00:30:43.693 --> 00:30:46.981
เห็นสัตว์ลำบากแล้วเฉยเมย

00:30:46.981 --> 00:30:51.107
คิดว่าความเฉยเมยคืออุเบกขา ไม่ใช่

00:30:51.107 --> 00:30:54.658
เป็นความใจไม้ไส้ระกำ

00:30:54.658 --> 00:30:57.348
ท่านบอกว่าท่านก็ใช้วิธีนี้สิ

00:30:57.348 --> 00:31:01.261
ท่านกระโดดลงไปในน้ำไปอยู่ใกล้ๆ เขา

00:31:01.261 --> 00:31:03.753
เดี๋ยวเขาก็เกาะท่านท่านก็ว่ายเข้าฝั่ง

00:31:03.753 --> 00:31:10.307
ท่านว่าอย่างนี้ แต่หลวงพ่อคงไม่เอา

00:31:10.307 --> 00:31:13.559
ขืนมาเกาะเราก็พากันจมแน่เลย

00:31:13.559 --> 00:31:22.873
หาไม้หาอะไรโยนให้ ให้เกาะ ก็ต้องช่วย

00:31:22.873 --> 00:31:25.672
จำเป็นจริงๆ

00:31:25.672 --> 00:31:33.136
ก็ลงไปลากขึ้นมาแล้วมาปลงอาบัติเอา

00:31:33.136 --> 00:31:37.674
บางทีก็ต้องคิดต้องพิจารณา

00:31:37.674 --> 00:31:42.741
ถือศีลเคร่งๆ ไปเลยแบบงมงายก็ใช้ไม่ได้

00:31:42.741 --> 00:31:46.675
ศีลรักษาไปเพื่อให้จิตใจเป็นปกติ

00:31:46.675 --> 00:31:50.693
เพื่อให้หมู่สงฆ์สงบสุข

00:31:50.693 --> 00:31:53.566
เพื่อให้คนที่ยังไม่เลื่อมใสเกิดเลื่อมใส

00:31:53.566 --> 00:31:56.137
เพื่อให้คนที่เลื่อมใสแล้ว

00:31:56.137 --> 00:32:02.106
มีความมั่นคงในพระศาสนา เลื่อมใสมั่นคง

00:32:02.106 --> 00:32:04.505
ศีลไม่ได้ถือเอาไว้ทรมานตัวเอง

00:32:04.505 --> 00:32:09.354
ศีลไม่ได้ถือไว้ใจร้ายกับคนอื่น

00:32:09.354 --> 00:32:18.352
เพราะฉะนั้นก็ต้องรู้จักอะไรควรอะไรไม่ควร

00:32:18.352 --> 00:32:25.129
เห็นมีพระมีข่าวเรื่อยเลย ดูแลแม่

00:32:25.129 --> 00:32:29.200
เช็ดอึเช็ดฉี่อาบน้ำให้อะไรให้

00:32:29.200 --> 00:32:34.098
ถามว่าถูก ไม่ถูก ก็ไม่ถูก

00:32:34.098 --> 00:32:37.745
ถ้าไม่มีใครทำให้ก็ต้องทำ

00:32:37.745 --> 00:32:42.790
อาบัติร้ายแรงไหม อาบัติไม่ร้ายแรง

00:32:42.790 --> 00:32:47.851
อาบัติที่ร้ายแรงคือภิกษุมี
ความกำหนัดจับต้องกายหญิง

00:32:47.851 --> 00:32:51.950
ไม่ได้มีความกำหนัดมีแต่ความเมตตา

00:32:51.950 --> 00:32:54.235
ดีกรีมันมี

00:32:54.235 --> 00:32:57.034
ว่ามันผิดร้ายแรงแค่ไหน

00:32:57.034 --> 00:32:59.600
ไม่ใช่เห็นอะไรก็บอกจับสึกๆ

00:32:59.600 --> 00:33:08.091
ทุกวันนี้ง่ายเหลือเกิน
เจอพระไม่ชอบใจ บอกจับสึก

00:33:08.091 --> 00:33:12.079
เพราะฉะนั้นต้องเรียน ขอแนะนำ

00:33:12.079 --> 00:33:19.921
อ่านพระไตรปิฎกดีที่สุดเลยหัดอ่านไป

00:33:19.921 --> 00:33:22.285
พระวินัย พระสูตรพวกนี้ อ่าน

00:33:22.285 --> 00:33:24.368
อภิธรรมอ่านไม่รู้เรื่อง

00:33:24.368 --> 00:33:35.725
ต้องไปเรียนอภิธัมมัตถสังคหะอะไรพวกนั้นก่อน

00:33:35.725 --> 00:33:41.787
ศีลต้องรักษา สมาธิต้องฝึก

00:33:41.787 --> 00:33:45.260
ทุกวันแบ่งเวลาไว้เลย

00:33:45.260 --> 00:33:51.506
ถึงเวลาจะต้องปฏิบัติในรูปแบบ

00:33:51.506 --> 00:33:59.514
ทำไมหลวงพ่อไม่ใช้คำว่าถึงเวลา
ให้ไปนั่งสมาธิให้ไปเดินจงกรม

00:33:59.514 --> 00:34:04.273
เพราะว่าแต่ละคนรูปแบบ
ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

00:34:04.273 --> 00:34:10.323
บางคนกวาดพื้นอยู่เป็นเครื่องอยู่

00:34:10.323 --> 00:34:14.913
นั่นคือการทำในรูปแบบของเขา

00:34:14.913 --> 00:34:18.695
ตอนหลวงพ่อบวชครั้งแรกที่วัดชลประทาน

00:34:18.695 --> 00:34:22.042
หลวงพ่อปัญญาเป็นพระอุปัชฌาย์

00:34:22.042 --> 00:34:27.470
มีพระผู้เฒ่าองค์หนึ่งกุฏิอยู่ติดๆ กัน

00:34:27.470 --> 00:34:32.290
ท่านกวาดวัด ฉันข้าวเสร็จตอนเช้าก็กวาดวัดไป

00:34:32.290 --> 00:34:34.644
กวาดจากหน้าวัดไปท้ายวัด

00:34:34.644 --> 00:34:35.945
ท้ายวัดกวาดมาหน้าวัด

00:34:35.945 --> 00:34:38.394
กวาดอยู่อย่างนั้นทั้งวัน

00:34:38.394 --> 00:34:41.997
หลวงพ่อตอนนั้นโง่ ก็ไปบอกท่าน

00:34:41.997 --> 00:34:47.251
บอกหลวงพ่อทำไมไม่นั่งสมาธิไม่เดินจงกรม

00:34:47.251 --> 00:34:49.449
ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมช่วยกวาด

00:34:49.449 --> 00:34:53.113
เราไปนั่งสมาธิกันดีกว่า

00:34:53.113 --> 00:34:57.681
ท่านก็ยิ้มหวานหลวงพ่อ
ยังจำรอยยิ้มของท่านได้

00:34:57.681 --> 00:35:03.309
ท่านบอกคุณบวชสั้นๆ คุณไปนั่งสมาธิเดินจงกรม

00:35:03.309 --> 00:35:05.963
เดี๋ยวผมกวาดเอง

00:35:05.963 --> 00:35:08.436
นี่ความโง่ของเรา

00:35:08.436 --> 00:35:12.139
ที่จริงท่านภาวนาทั้งวันเลย

00:35:12.139 --> 00:35:15.294
ร่างกายท่านเคลื่อนไหวท่านกวาดใบไม้

00:35:15.294 --> 00:35:18.875
กวาดถนนกวาดใบไม้กวาดไปเรื่อยๆ

00:35:18.875 --> 00:35:21.255
ร่างกายเคลื่อนไหวรู้สึก

00:35:21.255 --> 00:35:25.188
เห็นรูปเคลื่อนไหวใจเป็นคนรู้

00:35:25.188 --> 00:35:27.870
เราภาวนาเป็นแล้วเราถึงนึกถึงท่านได้

00:35:27.870 --> 00:35:29.496
โอ๊ยตายแล้ว

00:35:29.496 --> 00:35:32.763
เราไปบอกท่านด้วยความโง่ของเราแท้ๆ

00:35:32.763 --> 00:35:34.946
แต่ประกอบด้วยเมตตา

00:35:34.946 --> 00:35:37.539
ความโง่นั้นไม่ได้ประกอบด้วย

00:35:37.539 --> 00:35:41.967
ดูถูกว่าท่านไม่ยอมไปนั่งภาวนา

00:35:41.967 --> 00:35:47.564
เรามีความเมตตาอยากให้
ท่านได้ภาวนาบ้างมีเวลาบ้าง

00:35:47.564 --> 00:35:50.977
เพราะฉะนั้นหลวงพ่อจะใช้คำว่าทำในรูปแบบ

00:35:50.977 --> 00:35:53.487
รูปแบบแต่ละคนไม่เหมือนกัน

00:35:53.487 --> 00:35:58.802
แค่กวาดวัดก็เป็นการปฏิบัติในรูปแบบแล้ว

00:35:58.802 --> 00:36:02.126
ได้เห็นรูปเคลื่อนไหวใจเป็นคนรู้

00:36:02.126 --> 00:36:04.221
อย่างบางคน

00:36:04.221 --> 00:36:08.044
หลวงพ่อไปที่บ้านจิตสบาย
เห็นมีคนหนึ่งส่งการบ้าน

00:36:08.044 --> 00:36:12.341
หลวงพ่อดูแล้วคนนี้
ไม่เคยช่วยเมียทำงานบ้านเลย

00:36:12.341 --> 00:36:13.999
เมียก็ชักโมโห

00:36:13.999 --> 00:36:18.890
บอกไปช่วยเมียทำงาน ช่วยเมียซักผ้า ถูบ้าน

00:36:18.890 --> 00:36:24.125
เขาเชื่อเขาไปทำ แล้วจิตใจเขาก็สบาย

00:36:24.125 --> 00:36:27.309
สบายเพราะอะไร เพราะเมียไม่ด่า

00:36:27.309 --> 00:36:30.436
เมียไม่บ่นแล้วสบายใจ

00:36:30.436 --> 00:36:34.128
ก็รู้เนื้อรู้ตัว ทำงานไปรู้เนื้อรู้ตัวไป

00:36:34.128 --> 00:36:37.645
ในครอบครัวก็ดีจิตใจตัวเองก็ดี

00:36:37.645 --> 00:36:39.910
นี่ทำในรูปแบบ

00:36:39.910 --> 00:36:45.384
ไม่ใช่ทำในรูปแบบต้อง
นั่งสมาธิท่านี้ต้องเดินท่านี้

00:36:45.384 --> 00:36:50.495
บางทีเดินจงกรมต้องกำหนดโน้นกำหนดนี้

00:36:50.495 --> 00:36:55.105
มีเท่านั้นจังหวะเท่านี้จังหวะ ทำแล้วเครียด

00:36:55.105 --> 00:36:57.954
ทำแล้วเครียดไม่ใช่การปฏิบัติหรอก

00:36:57.954 --> 00:36:59.904
ทำอกุศลที่ยังไม่เกิดให้เกิด

00:36:59.904 --> 00:37:03.554
ทำอกุศลที่เกิดแล้วให้แรงขึ้น

00:37:03.554 --> 00:37:05.301
อย่างทำแบบเครียดๆ ไปเรื่อยๆ

00:37:05.301 --> 00:37:11.604
อกุศลอะไรจะแรง กูเก่ง กูดีกว่าคนอื่น

00:37:11.604 --> 00:37:14.938
อกุศลพวกนี้จะเด่นขึ้นมา

00:37:14.938 --> 00:37:16.861
เพราะฉะนั้นถึงเวลาไปทำในรูปแบบ

00:37:16.861 --> 00:37:20.542
ถนัดกรรมฐานอะไรเอานั้นล่ะ

00:37:20.542 --> 00:37:23.406
มีต้นไม้เยอะก็ไปรดต้นไม้

00:37:23.406 --> 00:37:27.635
อย่างที่นี่ตกเย็นพระต้องไปรดต้นไม้

00:37:27.635 --> 00:37:29.803
ต้นไม้มี 2 ส่วน

00:37:29.803 --> 00:37:34.209
ต้นไม้รอบๆ กุฏิอันนี้เช้าๆ เขาก็รดกันแล้ว

00:37:34.209 --> 00:37:38.474
ทางเดินก็แบ่งกันกวาดทั่ววัด

00:37:38.474 --> 00:37:41.773
แต่ฤดูนี้พอกวาดเสร็จคล้อยหลัง

00:37:41.773 --> 00:37:44.819
ลมพัดทีเดียวใบไม้ลงมาเต็มเหมือนเดิม

00:37:44.819 --> 00:37:47.101
แต่ไม่ต้องกวาดซ้ำแล้ว

00:37:47.101 --> 00:37:49.782
เพราะถ้ากวาดก็คือไม่ต้องทำอย่างอื่นแล้ว

00:37:49.782 --> 00:37:51.271
อย่างน้อยก็รักษาข้อวัตร

00:37:51.271 --> 00:37:55.603
กวาดแล้ว ตั้งใจกวาด

00:37:55.603 --> 00:37:59.386
ตอนเช้าก็รดต้นไม้รอบๆ กุฏิ

00:37:59.386 --> 00:38:02.099
ตอนเย็นไปรดต้นไม้ฝั่งโน้น

00:38:02.099 --> 00:38:06.025
ไปปลูกป่ากันไว้ร่วมร้อยไร่

00:38:06.025 --> 00:38:12.121
แบกน้ำตักน้ำใส่ถังเอาไปรดต้นไม้

00:38:12.121 --> 00:38:14.379
รดทีละต้นทีละต้น

00:38:14.379 --> 00:38:18.639
ฝั่งโน้นไม่รู้ต้นไม้กี่พันต้น ฝั่งโน้น

00:38:18.639 --> 00:38:23.498
ถามว่าเสียเวลาภาวนาไหม ไม่เสีย

00:38:23.498 --> 00:38:28.232
เวลาตักน้ำรู้สึกตัวหิ้วน้ำไปรู้สึกตัว

00:38:28.232 --> 00:38:32.088
ถ้าไม่รู้สึกทำอะไร ไม่รู้สึกตัวก็ทำน้ำหก

00:38:32.088 --> 00:38:35.604
หรือเดินตกหลุมตกบ่อแข้งขาเคล็ด

00:38:35.604 --> 00:38:41.903
บางองค์ขาเส้นเอ็นพลิกเดินเผลอไปหน่อย

00:38:41.903 --> 00:38:47.480
นี่คือการปฏิบัติ ไปรดต้นไม้

00:38:47.480 --> 00:38:51.954
ทุกวันทำอย่างนี้ล่ะ

00:38:51.954 --> 00:38:56.234
เห็นไหมต้องมีรักษาศีล

00:38:56.234 --> 00:39:00.026
ต้องทำในรูปแบบทุกวันๆ

00:39:00.026 --> 00:39:04.429
แล้วก็ต้องเจริญสติในชีวิตประจำวัน

00:39:04.429 --> 00:39:07.139
ถ้าทำได้อย่างที่บอก 3 อย่างนี้

00:39:07.139 --> 00:39:09.322
มรรคผลไม่ไกลหรอก

00:39:09.322 --> 00:39:15.583
การเจริญสติในชีวิตประจำวัน
ส่วนใหญ่ก็คือการเจริญสติปัฏฐานนั่นล่ะ

00:39:15.583 --> 00:39:22.062
อย่างเรามีสติเห็นร่างกายหายใจออก
มีสติเห็นร่างกายหายใจเข้า

00:39:22.062 --> 00:39:25.137
แล้ววันไหนจิตใจเราฟุ้งซ่าน

00:39:25.137 --> 00:39:28.352
เราเห็นร่างกายหายใจออกหายใจเข้าสักพักหนึ่ง

00:39:28.352 --> 00:39:34.002
จิตมันจะรวมลงไป จะพักผ่อนหายฟุ้งซ่าน

00:39:34.002 --> 00:39:39.008
วันไหนจิตเรามีกำลังอยู่แล้ว
หายใจออกรู้สึกหายใจเข้ารู้สึก

00:39:39.008 --> 00:39:43.263
เราก็จะเห็นว่าร่างกายที่
หายใจเป็นคนละอันกับจิต

00:39:43.263 --> 00:39:45.706
ร่างกายกับจิตแยกออกจากกัน

00:39:45.706 --> 00:39:49.148
ขึ้นเจริญปัญญาแล้ว

00:39:49.148 --> 00:39:54.838
ฉะนั้นแค่เราหายใจมันมีทั้งสมถะทั้งวิปัสสนา

00:39:54.838 --> 00:40:01.216
อย่างเวลาจะทำสมาธิเราก็หายใจไป

00:40:01.216 --> 00:40:05.239
แล้วถ้าจิตมันต้องการพักผ่อนมันจะรวมสงบลงไป

00:40:05.239 --> 00:40:08.164
รวมเองไม่ต้องสั่งให้รวมเลย

00:40:08.164 --> 00:40:10.703
ยกเว้นมีวสีชำนาญแล้ว

00:40:10.703 --> 00:40:13.660
นึกอยากรวมเมื่อไรก็รวมได้ทันที

00:40:13.660 --> 00:40:16.993
แต่ถ้ายังรวมไม่ได้ก็อย่าไปตกใจ

00:40:16.993 --> 00:40:19.942
ถึงเวลาเราก็ทำกรรมฐานไป

00:40:19.942 --> 00:40:24.993
แล้วถ้าจิตมันต้องการพัก 
มันรวมเองมันเข้าเอง

00:40:24.993 --> 00:40:29.004
ตอนที่เกิดอริยมรรคอริยผลจิตก็รวมเอง

00:40:29.004 --> 00:40:31.165
ถ้าตั้งใจรวมไม่ค่อยได้เรื่องหรอก

00:40:31.165 --> 00:40:34.990
ยังเจือโลภเจตนาอยู่

00:40:34.990 --> 00:40:37.411
อย่างเราหายใจไป หายใจไป

00:40:37.411 --> 00:40:39.599
วันนี้จิตเรามีกำลังแล้ว

00:40:39.599 --> 00:40:41.965
มันไม่รวม ไม่เคลิ้ม

00:40:41.965 --> 00:40:45.265
ตั้งมั่นทรงตัวขึ้นมา

00:40:45.265 --> 00:40:48.994
สติระลึกรู้กายก็เห็นไตรลักษณ์ของกาย

00:40:48.994 --> 00:40:54.660
ใครเป็นคนรู้กาย จิตเป็นคนรู้กาย
แล้วก็เห็นไตรลักษณ์ของจิต

00:40:54.660 --> 00:40:56.420
เวทนาเกิดขึ้นในกาย

00:40:56.420 --> 00:40:59.812
เเล้วก็เห็นว่าเวทนาในกายกับกายก็คนละอันกัน

00:40:59.812 --> 00:41:02.511
แล้วเป็นคนละอันกับจิต

00:41:02.511 --> 00:41:05.477
เวทนาทางกายก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์

00:41:05.477 --> 00:41:09.778
จิตที่รู้เวทนาทางกายก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์

00:41:09.778 --> 00:41:13.209
เราเห็นสังขาร จิตสังขาร

00:41:13.209 --> 00:41:15.959
จิตที่เป็นกุศลบ้างอกุศลบ้าง

00:41:15.959 --> 00:41:19.972
ทีแรกเราก็เห็นว่าจิตเราโลภจิตเราโกรธ

00:41:19.972 --> 00:41:23.253
พอเราภาวนามากเข้าๆ เราเห็นว่า

00:41:23.253 --> 00:41:28.188
ความโลภ ความโกรธ 
ความหลงกับจิตเป็นคนละอันกัน

00:41:28.188 --> 00:41:30.351
ความโลภกับจิตคนละอันกัน

00:41:30.351 --> 00:41:32.274
ความโกรธกับจิตเป็นคนละอันกัน

00:41:32.274 --> 00:41:35.211
เป็นองค์ธรรมคนละชนิดกัน

00:41:35.211 --> 00:41:38.677
ตัวโลภตัวโกรธตัวหลงเป็นสังขาร

00:41:38.677 --> 00:41:42.620
เรียกว่าสังขารขันธ์ อยู่ในสังขารขันธ์

00:41:42.620 --> 00:41:46.387
จิตเป็นอีกขันธ์หนึ่งอยู่ในวิญญาณขันธ์

00:41:46.387 --> 00:41:48.776
เป็นคนละอันกัน

00:41:48.776 --> 00:41:50.898
คนทั่วไปบอกเราโกรธ

00:41:50.898 --> 00:41:54.337
อันนี้โง่ที่สุดแต่ไม่โง่มากไม่ถึงที่สุด

00:41:54.337 --> 00:41:56.683
โง่ที่สุดคือไม่รู้ว่าตัวเองกำลังโกรธ

00:41:56.683 --> 00:41:59.465
ไปอาละวาดใส่คนอื่นแล้ว

00:41:59.465 --> 00:42:02.905
ดีขึ้นมาหน่อยเห็นว่าเรากำลังโกรธ

00:42:02.905 --> 00:42:06.976
ดีกว่านั้นก็คือเห็นว่า
ความโกรธกับจิตคนละอันกัน

00:42:06.976 --> 00:42:08.935
มันแยกออกจากกัน

00:42:08.935 --> 00:42:10.702
แล้วดีกว่านั้นก็คือเห็นว่า

00:42:10.702 --> 00:42:15.290
ความโกรธก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์ 
จิตก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์

00:42:15.290 --> 00:42:20.170
จิตก็เดินปัญญาละเอียดๆๆ เข้าไปเรื่อยๆ

00:42:20.170 --> 00:42:22.317
สุดท้ายก็เข้ามาที่จิต

00:42:22.317 --> 00:42:28.349
ก็เห็นจิตนั้นเกิดดับ 
จิตเกิดที่ไหนจิตก็ดับที่นั้น

00:42:28.349 --> 00:42:30.937
ตอนที่หลวงพ่อเห็นตรงนี้ทีแรก

00:42:30.937 --> 00:42:34.032
จิตเกิดที่ตาแล้วก็ดับที่หูแล้วก็ดับ

00:42:34.032 --> 00:42:39.320
เลยเกิดสงสัยแล้ว
เราจะเอาจิตไปตั้งไว้ที่ไหนดี

00:42:39.320 --> 00:42:41.816
ก็เข้าไปกราบหลวงปู่ดูลย์

00:42:41.816 --> 00:42:45.018
หลวงปู่ครับ จิตมันตั้งอยู่ที่ไหน

00:42:45.018 --> 00:42:49.076
คิดว่ามันตั้งอยู่กลางอก 
คิดว่ามันอยู่ตรงนี้

00:42:49.076 --> 00:42:51.879
แล้วมันเกิดที่ตา ตัวนี้หายไป

00:42:51.879 --> 00:42:54.900
เกิดที่ตาแล้วก็ดับ เกิดที่หูแล้วก็ดับ

00:42:54.900 --> 00:42:59.533
แล้วเข้ามาตรงนี้ เห็นตัวนี้มันไหวๆๆ อยู่

00:42:59.533 --> 00:43:02.102
ก็เลยนึกว่าจิตมันอยู่ตรงนี้กระมัง

00:43:02.102 --> 00:43:04.703
แต่ไหนๆ เจอหลวงปู่แล้วถามหลวงปู่สักหน่อย

00:43:04.703 --> 00:43:06.525
หลวงปู่ครับจิตมันอยู่ที่ไหน

00:43:06.525 --> 00:43:08.731
จิตมันตั้งอยู่ที่ไหน

00:43:08.731 --> 00:43:11.730
หลวงปู่บอกจิตไม่มีที่ตั้ง

00:43:11.730 --> 00:43:15.574
บอกแค่นี้เราก็เข้าใจแล้ว

00:43:15.574 --> 00:43:18.669
เราไม่ต้องเอาจิตไปตั้งไว้ที่ไหนหรอก

00:43:18.669 --> 00:43:21.687
จิตตั้งอยู่กับอารมณ์

00:43:21.687 --> 00:43:24.827
เกิดพร้อมกับอารมณ์ ดับพร้อมกับอารมณ์

00:43:24.827 --> 00:43:26.014
จิตเกิดที่ไหน

00:43:26.014 --> 00:43:31.171
เกิดออกไปรู้อารมณ์ทางตา
แล้วก็ดับพร้อมกับการรู้อารมณ์ทางตา

00:43:31.171 --> 00:43:34.695
ออกไปฟังเสียงแล้วก็ดับพร้อมกับเสียง

00:43:34.695 --> 00:43:37.319
พร้อมกับการฟังเสียง

00:43:37.319 --> 00:43:39.872
นี่มันเกิดดับ

00:43:39.872 --> 00:43:44.409
ภาวนาพอละเอียดๆ มันเข้ามาที่จิตนี่ล่ะ

00:43:44.409 --> 00:43:48.271
แล้วเห็นจิตมันสร้างภพสร้างชาติตลอดเวลาเลย

00:43:48.271 --> 00:43:53.588
แล้วภาวนาถ้าเราเข้าใจ
ธรรมะประณีตขึ้น ประณีตขึ้น

00:43:53.588 --> 00:43:56.819
การปฏิบัติมันบีบวงมาที่จิต

00:43:56.819 --> 00:44:01.894
บางทีเราก็เห็นจิต บางทีเราก็ไม่เห็นจิต

00:44:01.894 --> 00:44:04.677
จิตตัวนี้คือจิตผู้รู้

00:44:04.677 --> 00:44:08.935
อะไรทำให้เรามองจิตผู้รู้ไม่ออก

00:44:08.935 --> 00:44:12.870
อาสวกิเลสทั้ง 4

00:44:12.870 --> 00:44:19.161
อาสวกิเลสเกิดเมื่อไร หาจิตผู้รู้ไม่เจอแล้ว

00:44:19.161 --> 00:44:24.294
อาสวะที่ดูง่ายๆ อย่างตัวภพดูง่าย

00:44:24.294 --> 00:44:27.469
จิตสร้างภพเมื่อไร

00:44:27.469 --> 00:44:32.252
จิตก็หลุดเข้าไปอยู่ไปเกิดในภพนั้น

00:44:32.252 --> 00:44:36.303
ถ้ารู้ทันปุ๊บจิตหลุดออกจากภพ ภพดับ

00:44:36.303 --> 00:44:39.535
จิตผู้รู้ก็เด่นดวงขึ้นมา

00:44:39.535 --> 00:44:43.302
มันจะเข้ามารู้ที่ตัวจิตผู้รู้ได้

00:44:43.302 --> 00:44:46.202
พอรู้ที่ตัวจิตผู้รู้ได้

00:44:46.202 --> 00:44:52.401
สิ่งที่ปิดกั้นทำให้เรารู้จิตผู้รู้ไม่ได้
ก็คืออาสวกิเลสทั้ง 4 ตัวนั่นล่ะ

00:44:52.401 --> 00:44:56.377
กามาสวะเข้ามามาดึงจิตเราไป

00:44:56.377 --> 00:45:00.758
ดึงดูดจิตเราไปหากามคุณอารมณ์

00:45:00.758 --> 00:45:05.509
ภวาสวะจิตไปสร้างภพแล้วหลงอยู่ในภพอันนั้น

00:45:05.509 --> 00:45:10.423
อวิชชาสวะมันไม่รู้แจ้งอริยสัจ

00:45:10.423 --> 00:45:14.827
ทิฏฐาสวะ เวลาเราติดในความคิดความเห็น

00:45:14.827 --> 00:45:17.491
ถูกความคิดความเห็นย้อมเมื่อไร

00:45:17.491 --> 00:45:21.256
ตัวจิตผู้รู้เราก็สูญหายไป

00:45:21.256 --> 00:45:26.677
พอไม่ถูกอาสวะทั้ง 4 ย้อม สติสมาธิเราดี

00:45:26.677 --> 00:45:30.753
อาสวะเข้ามาย้อมไม่ได้
จิตผู้รู้เด่นดวงขึ้นมา

00:45:30.753 --> 00:45:32.917
แล้ววันหนึ่งเราก็จะเห็น

00:45:32.917 --> 00:45:36.084
จิตผู้รู้เองก็ตกอยู่ใต้ไตรลักษณ์

00:45:36.084 --> 00:45:38.957
จิตผู้รู้นั่นล่ะก็คือตัวทุกข์

00:45:38.957 --> 00:45:41.470
แล้วคือหัวโจกของตัวทุกข์

00:45:41.470 --> 00:45:44.690
ดูยากที่สุดเลยว่าคือตัวทุกข์

00:45:44.690 --> 00:45:47.438
เพราะว่าถ้าเราภาวนาเรามีจิตผู้รู้

00:45:47.438 --> 00:45:50.230
เรารู้สึกตัวนี้บรมสุข

00:45:50.230 --> 00:45:54.409
ถ้าเมื่อไรไม่ถูกอาสวะย้อม

00:45:54.409 --> 00:45:59.251
เห็นมันบ่อยๆ เนืองๆ รู้แจ้งแทงตลอด

00:45:59.251 --> 00:46:01.797
จิตผู้รู้นั่นล่ะคือตัวบรมทุกข์

00:46:01.797 --> 00:46:05.197
ทุกข์ยิ่งกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเลย

00:46:05.197 --> 00:46:09.276
พอรู้ทุกข์แจ่มแจ้งก็หมดความรักใคร่ยินดี

00:46:09.276 --> 00:46:12.309
หมดความอยาก หมดความยึดถือ

00:46:12.309 --> 00:46:15.274
เพราะฉะนั้นพอรู้ทุกข์แจ่มแจ้ง

00:46:15.274 --> 00:46:19.815
สมุทัยคือตัณหาอุปาทาน
อะไรพวกนี้ก็ถูกทำลายทันที

00:46:19.815 --> 00:46:21.829
ดับอัตโนมัติ

00:46:21.829 --> 00:46:25.310
เราไม่ต้องดับตัณหา

00:46:25.310 --> 00:46:27.795
รู้ทุกข์แจ่มแจ้งเมื่อไรตัณหาดับเอง

00:46:27.795 --> 00:46:29.671
ดับอัตโนมัติ

00:46:29.671 --> 00:46:34.454
สิ้นตัณหาเมื่อไร นิโรธคือ
นิพพานปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา

00:46:34.454 --> 00:46:37.741
นิโรธคือสภาวะที่สิ้นตัณหา

00:46:37.741 --> 00:46:39.557
หลวงพ่อเคยภาวนาผิด

00:46:39.557 --> 00:46:42.213
กำหนดจิตลงไปแล้วว่างลงไป

00:46:42.213 --> 00:46:45.729
คิดว่าฝึกเข้านิโรธไปแล้ว

00:46:45.729 --> 00:46:49.261
หลวงปู่บุญจันทร์ท่านมาเจอ ท่านด่าเอา

00:46:49.261 --> 00:46:51.769
นิพพานอะไรมีเข้ามีออก

00:46:51.769 --> 00:46:53.906
เลยรู้เลยไม่ใช่แล้ว

00:46:53.906 --> 00:46:56.950
ถ้ายังกำหนดจิตอย่างโน้นกำหนดจิตอย่างนี้

00:46:56.950 --> 00:46:58.950
ไม่ใช่ของจริงแล้ว

00:46:58.950 --> 00:47:01.905
ของจริงก็คือต้องรู้ทุกข์แจ่มแจ้ง

00:47:01.905 --> 00:47:06.990
จิตเห็นจิตอย่างแจ่มแจ้งว่ามันคือตัวทุกข์

00:47:06.990 --> 00:47:11.495
จิตก็หมดความอยากหมดความยึดถือในตัวจิต

00:47:11.495 --> 00:47:13.902
สิ้นอยากเมื่อไรก็คือนิพพาน

00:47:13.902 --> 00:47:17.410
นิพพานคือสภาวะที่สิ้นตัณหา

00:47:17.410 --> 00:47:21.092
แล้วขณะนั้นอริยมรรคเกิดขึ้น

00:47:21.092 --> 00:47:23.822
นี่เส้นทาง เราทำไป

00:47:23.822 --> 00:47:29.404
เดินไปเรื่อยๆ มาตรงนี้ได้ด้วยการรักษาศีล

00:47:29.404 --> 00:47:34.004
ฝึกในรูปแบบให้จิตมีสมาธิขึ้นมา

00:47:34.004 --> 00:47:38.686
แล้วก็เอาจิตที่ตั้งมั่น
มีสมาธิแล้วมาเดินปัญญา

00:47:38.686 --> 00:47:41.659
แยกธาตุแยกขันธ์แยกรูปแยกนามไป

00:47:41.659 --> 00:47:44.478
ทำสติปัฏฐาน 4 นั่นล่ะ

00:47:44.478 --> 00:47:47.244
ฝึกเรื่อยๆ

00:47:47.244 --> 00:47:50.394
สติปัฏฐานนั้นเป็นของวิเศษอีกอย่าง

00:47:50.394 --> 00:47:53.972
ในเบื้องต้นที่เราฝึกทำให้สติเราดีขึ้น

00:47:53.972 --> 00:47:56.389
ในเบื้องปลายทำให้เกิดปัญญา

00:47:56.389 --> 00:47:59.738
นี้หมดเวลาแล้ว เทศน์ละเอียดตรงนี้ไม่ทัน

00:47:59.738 --> 00:48:04.721
ไปหาฟังเอาก็แล้วกัน 
หลวงพ่อเทศน์เอาไว้เยอะแยะแล้ว

00:48:04.721 --> 00:48:11.681
ต่อไปตรวจการบ้าน

00:48:11.681 --> 00:48:18.277
เบอร์ 1: ในรูปแบบเดินจงกรม
และรู้สึกกายที่เคลื่อนไหว

00:48:18.277 --> 00:48:21.576
เมื่อจิตใจหลงไปคิดแล้วรู้

00:48:33.666 --> 00:48:41.077
เบอร์ 1: ในรูปแบบเดินจงกรม
และรู้สึกกายที่เคลื่อนไหว

00:48:41.077 --> 00:48:43.635
เมื่อจิตใจหลงไปคิดแล้วรู้

00:48:43.635 --> 00:48:48.189
ถ้าดูจิตไม่ได้จะทำสมถะโดยคิดถึงพระพุทธเจ้า

00:48:48.189 --> 00:48:52.577
และครูบาอาจารย์พร้อมกับรู้สึกถึงร่างกาย

00:48:52.577 --> 00:48:57.661
ในชีวิตประจำวันเจริญสติโดยการรู้สึกกาย

00:48:57.661 --> 00:49:00.443
บางครั้งรู้ใจที่หลงไป

00:49:00.443 --> 00:49:03.394
ถ้าอยู่กับผู้อื่นจะหลงไปกับโลก

00:49:03.394 --> 00:49:05.746
นานๆ จะรู้สึกตัว

00:49:05.746 --> 00:49:08.060
ที่ปฏิบัติอยู่นี้ถูกต้องไหมคะ

00:49:08.060 --> 00:49:12.097
ถูก แล้วเรารู้ว่าตรงไหน
เป็นจุดอ่อนเราก็เลี่ยงเสีย

00:49:12.097 --> 00:49:15.815
ยุ่งกับโลกน้อยๆ ยุ่งกับคนอื่นน้อยๆ

00:49:15.815 --> 00:49:18.481
ใช้ได้ ภาวนาไป

00:49:18.481 --> 00:49:20.842
เบอร์ 2

00:49:20.842 --> 00:49:24.797
เบอร์ 1 ตรงนี้จิตไม่เข้าฐาน ดูออกไหม

00:49:24.797 --> 00:49:28.039
จิตอยู่ข้างนอกนิดหนึ่ง

00:49:28.039 --> 00:49:30.070
อย่าดึงๆ

00:49:30.070 --> 00:49:33.536
หลวงพ่อบอกไว้เฉยๆ ไม่ต้องดึงจิตเข้ามา

00:49:33.536 --> 00:49:38.304
หายใจสิ หายใจสบายๆ

00:49:38.304 --> 00:49:47.231
เก่งๆ หายใจไป

00:49:47.231 --> 00:49:51.451
รู้สึกไหมตรงนี้กับเมื่อกี้ไม่เหมือนกัน

00:49:51.451 --> 00:49:55.148
เมื่อกี้จิตไม่ตั้งมั่นไม่ถึงฐาน

00:49:55.148 --> 00:49:59.675
จำตัวนี้ได้ก็โอเค แต่ว่าตรงนี้จงใจทำไม่ได้

00:49:59.675 --> 00:50:03.216
พอเรารู้ว่าจิตเราไม่เข้าฐาน 
เราก็ทำกรรมฐานของเราไป

00:50:03.216 --> 00:50:05.567
เดี๋ยวมันก็เข้าเองล่ะ

00:50:05.567 --> 00:50:10.743
แต่ถ้าเราไม่รู้ว่าจิตเราไม่
เข้าฐานทำอย่างไรมันก็ไม่เข้า

00:50:10.743 --> 00:50:15.142
เบอร์ 2

00:50:15.142 --> 00:50:17.794
ในรูปแบบทำทุกวัน

00:50:17.794 --> 00:50:21.843
เดินรู้สึกตัว ดูจิตหลงคิด รู้

00:50:21.843 --> 00:50:26.719
นั่งสมาธิ ดูจิตหลง รู้ เพ่ง รู้

00:50:26.719 --> 00:50:29.301
หลังๆ หลงบ่อยกว่าเพ่ง

00:50:29.301 --> 00:50:33.114
บางครั้งเห็นเหมือน
เราดูการนั่งสมาธินั้นอยู่

00:50:33.114 --> 00:50:37.684
จิตทำงานเอง จนจิตสงบแต่ไม่นิ่งเฉย

00:50:37.684 --> 00:50:39.891
บางครั้งก็มีเคลิ้มไปบ้าง

00:50:39.891 --> 00:50:42.074
ขอหลวงพ่อตรวจการบ้านค่ะ

00:50:42.074 --> 00:50:46.974
ใช้ได้ ดี ต้องเพิ่มนั่นนิดหนึ่ง

00:50:46.974 --> 00:50:50.225
ทำความสงบเข้ามาเป็นระยะๆ

00:50:50.225 --> 00:50:55.131
กำลังสมาธิไม่พอ ใจมันจะฟุ้งง่าย

00:50:55.131 --> 00:51:01.512
ทำในรูปแบบแล้วก็ไม่เดินปัญญาตอนนั้น

00:51:01.512 --> 00:51:04.530
เช่น พุทโธๆๆ ไป

00:51:04.530 --> 00:51:06.799
สงบก็ช่างไม่สงบก็ช่างทำไปเรื่อยๆ

00:51:06.799 --> 00:51:10.344
เดี๋ยวมันสงบเอง แล้วจิตมันจะมีแรง

00:51:10.344 --> 00:51:12.793
ของเบอร์ 2 จิตมันยังไม่ค่อยมีแรง

00:51:12.793 --> 00:51:15.575
ที่ดูที่อะไรดูถูกแล้วล่ะ

00:51:15.575 --> 00:51:18.575
แต่มันดูด้วยจิตที่ไม่ค่อยมีแรง

00:51:18.575 --> 00:51:24.739
ฉะนั้นเรารู้ตรงนี้เป็นจุดอ่อน 
เราก็เพิ่มสมาธิขึ้น

00:51:24.739 --> 00:51:29.240
เบอร์ 3

00:51:29.240 --> 00:51:31.741
ทำในรูปแบบสม่ำเสมอ

00:51:31.741 --> 00:51:34.758
เมื่อก่อนคาดหวังจากการปฏิบัติ

00:51:34.758 --> 00:51:37.090
เดี๋ยวนี้คาดหวังน้อยลง

00:51:37.090 --> 00:51:39.740
เข้าใจความยึดมากขึ้น

00:51:39.740 --> 00:51:42.740
เห็นจิตใจทำงานได้เองบ่อยขึ้น

00:51:42.740 --> 00:51:46.223
รู้เผลอ รู้หลงมากกว่าเดิม

00:51:46.223 --> 00:51:51.106
โดยรวมมั่นใจในการปฏิบัติ มีความเห็นถูกขึ้น

00:51:51.106 --> 00:51:53.473
ตัวเราไม่มีอยู่จริง

00:51:53.473 --> 00:51:56.756
ชีวิตประจำวันอยู่กับอิริยาบถ 4

00:51:56.756 --> 00:52:00.248
เดิน ยืน นั่ง นอน คอยรู้สึก

00:52:00.248 --> 00:52:03.533
ทำไปเรื่อยๆ ไม่ท้อไม่เลิก

00:52:03.533 --> 00:52:05.531
ขอหลวงปู่ชี้แนะค่ะ

00:52:05.531 --> 00:52:07.807
ดี ที่ทำอยู่ใช้ได้

00:52:07.807 --> 00:52:13.006
แต่ปัญหาใหญ่ของนักปฏิบัติ
ก็คือสมาธิมันไม่ค่อยพอกัน

00:52:13.006 --> 00:52:16.539
ของโยมสมาธิเยอะ เบอร์ 3

00:52:16.539 --> 00:52:19.972
แต่มันไม่เข้าที่มันไม่เข้าฐาน

00:52:19.972 --> 00:52:23.789
ขณะนี้จิตยังอยู่ข้างนอกรู้สึกไหม

00:52:23.789 --> 00:52:27.645
มองเห็นไหมว่า 
จิตมันไม่เข้ามาไม่เข้าหาตัวเอง

00:52:27.645 --> 00:52:31.905
ไม่โอปนยิโกน้อมเข้ามา น้อมเข้ามา

00:52:31.905 --> 00:52:36.790
สังเกตลงไปในร่างกายนี้ 
รู้สึกลงไปในร่างกายบ่อยๆ

00:52:36.790 --> 00:52:40.884
เห็นแต่ความเป็นปฏิกูล อสุภะ 
ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา

00:52:40.884 --> 00:52:44.345
ดูบ่อยๆ ดูอย่างนี้บ่อยๆ

00:52:44.345 --> 00:52:49.392
เบอร์ 4

00:52:49.392 --> 00:52:51.314
ภาวนาในรูปแบบ

00:52:51.314 --> 00:52:54.899
ดูการเคลื่อนไหวของร่างกายทุกวันเป็นหลัก

00:52:54.899 --> 00:53:00.729
ในชีวิตประจำวันดูร่างกาย
เคลื่อนไหวสลับกับลมหายใจเข้าออก

00:53:00.729 --> 00:53:03.812
มีความคิดแทรกตอนที่ภาวนา

00:53:03.812 --> 00:53:06.545
ส่วนใหญ่เป็นเรื่องราวในอดีต

00:53:06.545 --> 00:53:09.470
พยายามไม่สนใจความคิดเหล่านั้น

00:53:09.470 --> 00:53:13.147
และกลับมาดูที่อาการเคลื่อนไหวทางกายแทน

00:53:13.147 --> 00:53:15.364
ตอนนี้ทำถูกหรือไม่คะ

00:53:15.364 --> 00:53:19.940
ทำถูก แต่ตั้งใจมากไปหน่อย

00:53:19.940 --> 00:53:26.858
ตั้งใจใจจะเครียด จะแน่นๆ จะหนักๆ

00:53:26.858 --> 00:53:32.246
ถ้าภาวนาแล้วมันหนักมันแน่น
แสดงว่าเราจงใจเยอะไป

00:53:32.246 --> 00:53:37.041
มันไม่ธรรมดา ตั้งใจเยอะไป

00:53:37.041 --> 00:53:43.665
ภาวนาใช้ใจธรรมดาๆ อย่าตั้งใจแรง รู้สึกไป

00:53:43.665 --> 00:53:46.377
คิดเยอะ อย่าคิดเยอะ

00:53:46.377 --> 00:53:49.773
เห็นไหมร่างกายขยับ

00:53:49.773 --> 00:53:53.480
รู้ว่าร่างกายขยับรู้ด้วยจิตธรรมดา

00:53:53.480 --> 00:53:55.653
จิตธรรมดาเลย

00:53:55.653 --> 00:53:59.737
ตรงนี้ไม่ธรรมดาแล้ว เมื่อกี้ธรรมดา

00:53:59.737 --> 00:54:03.821
ตรงนี้จิตหลง หลงคิด

00:54:03.821 --> 00:54:05.398
ยิ้มหวาน

00:54:05.398 --> 00:54:09.151
เห็นร่างกาย ยิ้มอย่างนี้ไม่เอา ยิ้มจอมปลอม

00:54:09.151 --> 00:54:11.915
ยิ้มแต่หน้า

00:54:11.915 --> 00:54:17.014
ใจมันแน่นรู้สึกไหม ใจมันยังแน่นอยู่

00:54:17.014 --> 00:54:19.443
ใจที่แน่นเกิดจากอยาก

00:54:19.443 --> 00:54:25.271
อยากปฏิบัติ อยากรู้ อยากเห็น
อยากเป็น อยากได้ อยากดี

00:54:25.271 --> 00:54:29.305
อยากไม่ขาดสติ อยากเจริญ

00:54:29.305 --> 00:54:34.027
มีความอยากมาเมื่อไรใจจะแน่นๆ

00:54:34.027 --> 00:54:37.440
ใจที่ดีคือใจธรรมดา

00:54:37.440 --> 00:54:41.199
จิตธรรมดานั้นประภัสสรผ่องใส

00:54:41.199 --> 00:54:44.253
จิตธรรมดานั่นล่ะคือจิตผู้รู้

00:54:44.253 --> 00:54:48.762
แต่พอมีกิเลสมันเลยกลายเป็นจิตผู้หลงไป

00:54:48.762 --> 00:54:52.373
เพราะฉะนั้นจิตโดยตัวมันประภัสสรผ่องใส

00:54:52.373 --> 00:54:55.426
เศร้าหมองเพราะกิเลสที่จรมา

00:54:55.426 --> 00:55:00.496
เราไม่ต้องทำอะไร
รู้ทันกิเลสที่จรมาก็แล้วกัน

00:55:00.496 --> 00:55:04.902
อย่างอยากปฏิบัติ รู้ทันว่าอยาก

00:55:04.902 --> 00:55:09.136
รู้ว่าอยากปฏิบัติ ความอยากปฏิบัติดับแล้ว

00:55:09.136 --> 00:55:13.982
ทำอย่างไร ก็ปฏิบัติไปด้วยใจที่ไม่ต้องอยาก

00:55:13.982 --> 00:55:18.064
ให้เป็นธรรมดาอย่างนี้

00:55:25.704 --> 00:55:30.234
เบอร์ 4 ตึงไป

00:55:30.234 --> 00:55:34.390
รู้สึกไหม มันจงใจมากไป ตั้งใจแรงไป

00:55:43.178 --> 00:55:46.491
เบอร์ 4 คอยเคลื่อนไหวกระดุกกระดิก

00:55:46.491 --> 00:55:48.821
แล้วก็เห็นร่างกายเคลื่อนไหวไปเรื่อยๆ

00:55:48.821 --> 00:55:50.714
ไม่ต้องแกล้งทำ

00:55:50.714 --> 00:55:52.856
เราเคลื่อนไหวอยู่แล้วโดยธรรมชาติ

00:55:52.856 --> 00:55:56.185
เราหายใจร่างกายมันก็เคลื่อนไหว

00:55:56.185 --> 00:55:59.624
เคลื่อนไหวไปตามธรรมชาติธรรมดา

00:55:59.624 --> 00:56:02.450
มีหน้าที่ใช้ร่างกายทำอะไรก็ทำไป

00:56:02.450 --> 00:56:05.780
แต่มีสติรู้ไปเรื่อยๆ

00:56:05.780 --> 00:56:09.199
ไม่ไปเพ่งเอาไว้ให้นิ่งๆ

00:56:09.199 --> 00:56:13.676
เบอร์ 5

00:56:13.676 --> 00:56:15.190
เห็นการเกิด

00:56:15.190 --> 00:56:19.265
แต่ไม่เห็นการดับของความโลภและความโกรธ

00:56:19.265 --> 00:56:24.646
เมื่อปวดกายก็ฝึกแยกใจกับ
กายความปวดออกจากกัน

00:56:24.646 --> 00:56:28.115
โดยมีใจเห็นความปวดแทรกอยู่ในกาย

00:56:28.115 --> 00:56:30.215
อยากเดินปัญญาเป็น

00:56:30.215 --> 00:56:34.787
แต่ไม่รู้ว่าจิตตั้งมั่นมากพอ
และพร้อมที่จะเดินปัญญาไหมคะ

00:56:54.903 --> 00:57:00.934
ภาวนาได้ดี จิตตั้งมั่น

00:57:00.934 --> 00:57:07.993
เดินปัญญาได้แต่จิตมันไม่ค่อยชอบเดินปัญญา

00:57:07.993 --> 00:57:10.973
ชอบเฉยๆ มากกว่า

00:57:10.973 --> 00:57:15.846
พอเวลาภาวนาพอจิตตั้งมั่นแล้ว

00:57:15.846 --> 00:57:22.989
มันกลัวจิตตั้งมั่นจะหายไปพยายามรักษาเอาไว้

00:57:22.989 --> 00:57:26.484
เวลาจิตตั้งมั่นแล้ว เบอร์ 5

00:57:26.484 --> 00:57:30.504
พิจารณาเข้าไปในร่างกายเลย

00:57:30.504 --> 00:57:31.615
พิจารณาเข้าไปเลย

00:57:31.615 --> 00:57:35.830
หัวกะโหลกเราเป็นอย่างนี้ มีตาโบ๋ๆ อย่างนี้

00:57:35.830 --> 00:57:41.577
มีปากงับๆๆ ได้ ข้างล่างนะ 
ข้างบนไม่เป็นอย่างนี้

00:57:41.577 --> 00:57:48.857
ขากรรไกรอย่างนี้ ดูไปเรื่อยๆ ในร่างกาย

00:57:48.857 --> 00:57:52.171
พิจารณาลงไปให้ถึงกระดูกเลย

00:57:52.171 --> 00:57:55.565
เห็นกระดูก กระดูกมันหมุนแล้ว

00:57:55.565 --> 00:57:59.301
กระดูกตัวนี้หมุน

00:57:59.301 --> 00:58:02.527
คอยรู้สึกอย่างนี้ รู้สึกบ่อยๆ

00:58:02.527 --> 00:58:12.066
ดีไม่ใช่ไม่ดี

00:58:12.066 --> 00:58:15.706
เก่ง เบอร์ 5 ใช้ได้

00:58:15.706 --> 00:58:18.743
แต่ว่าเดินปัญญาดูเข้าไปในกายเลย

00:58:18.743 --> 00:58:23.446
ดูเข้าไปเลย ดูเข้าไปที่กระดูกเลยก็ได้

00:58:23.446 --> 00:58:26.422
เห็นไหมกระดูกมันเคลื่อน

00:58:26.422 --> 00:58:30.464
กระดูกมันขยับ เวลาปาก

00:58:30.464 --> 00:58:36.208
เวลากินข้าวเราขยับขากรรไกรบนหรือขากรรไกรล่าง

00:58:36.208 --> 00:58:39.056
ขยับอย่างนี้ เราก็รู้

00:58:39.056 --> 00:58:40.639
บางคนไม่รู้

00:58:40.639 --> 00:58:44.381
คิดว่าขยับข้างบน คิดว่าตัวนี้ขยับ

00:58:44.381 --> 00:58:49.018
วิธีพิสูจน์ง่ายๆ เอาคางไปเกยโต๊ะไว้

00:58:49.018 --> 00:58:53.715
แล้วจะพูดไม่ได้

00:58:53.715 --> 00:58:57.655
ดูเข้าไปถึงกระดูกดูเข้าไป

00:58:57.655 --> 00:59:02.447
เบอร์ 6

00:59:02.447 --> 00:59:04.366
รักษาศีล 5

00:59:04.366 --> 00:59:09.808
ภาวนาในรูปแบบด้วยการสวดมนต์
ทำวัตรเช้าเย็นทุกวัน

00:59:09.808 --> 00:59:11.842
เพิ่งหยุดทำงานประจำ

00:59:11.842 --> 00:59:15.193
จึงใช้เวลาศึกษาในเรื่องขันธ์ 5

00:59:15.193 --> 00:59:18.008
ทุกข์ และการเดินอริยสัจ

00:59:18.008 --> 00:59:22.642
ใช้โยนิโสมนสิการในการพิจารณากายใจ

00:59:22.642 --> 00:59:26.357
เห็นทุกข์และกิเลสได้ละเอียดขึ้น

00:59:26.357 --> 00:59:29.021
รู้ทันบ้าง ไม่ทันบ้าง

00:59:29.021 --> 00:59:32.907
เห็นขันธ์แยกขณะผ่ารากฟันเทียม

00:59:32.907 --> 00:59:35.124
เลยเข้าใจที่หลวงพ่อสอนว่า

00:59:35.124 --> 00:59:37.690
แยกขันธ์แล้วให้ดูไตรลักษณ์

00:59:37.690 --> 00:59:39.623
เห็นถูกต้องไหมคะ

00:59:39.623 --> 00:59:46.306
ถูก ดี

00:59:46.306 --> 00:59:48.804
จุดอ่อนยังมีนิดหนึ่ง

00:59:48.804 --> 00:59:55.491
เราอย่าคิด ความคิดมันล้ำไป ปัญญามันล้ำไป

00:59:55.491 --> 01:00:00.009
ตามรู้ตามเห็นสภาวะไปเรื่อยๆ

01:00:00.009 --> 01:00:02.441
ไม่อย่างนั้นมันล้ำหน้าไป

01:00:02.441 --> 01:00:07.787
คอยคิดแต่เรื่องไตรลักษณ์ไปเรื่อยๆ

01:00:07.787 --> 01:00:13.790
ภาวนา ศีล สมาธิ ปัญญา ต้องสมดุลกัน

01:00:13.790 --> 01:00:19.739
ถ้าปัญญาล้ำหน้าไป สมาธิไม่พอ ใจมันจะฟุ้ง

01:00:19.739 --> 01:00:25.141
เบอร์ 6 สังเกตไหมใจมันยังฟุ้งเล็กๆ อยู่

01:00:25.141 --> 01:00:31.421
เพราะฉะนั้นอย่าทิ้งการทำความสงบ ต้องทำ

01:00:31.421 --> 01:00:35.920
เดินปัญญามากไป จิตจะฟุ้งซ่าน

01:00:35.920 --> 01:00:38.257
เป็นคนปัญญาเยอะ

01:00:38.257 --> 01:00:43.154
พวกปัญญาเยอะมีจุดอ่อนสมาธิคือไม่ค่อยพอ

01:00:43.154 --> 01:00:45.319
ไปทำสมาธิเพิ่มขึ้น

01:00:45.319 --> 01:00:49.011
ทำความสงบให้จิตอยู่กับเนื้อกับตัว

01:00:49.011 --> 01:00:50.713
สงบ พักผ่อน

01:00:50.713 --> 01:00:55.230
จิตมีกำลังแล้วค่อยถอยออกมาเดินปัญญาต่อ

01:00:55.230 --> 01:00:57.893
ไม่น่าห่วงเรื่องเดินปัญญา

01:00:57.893 --> 01:01:01.145
จิตมันเดินปัญญาเก่ง

01:01:01.145 --> 01:01:06.025
เบอร์ 7

01:01:06.025 --> 01:01:13.224
ปฏิบัติในรูปแบบทุกวันโดยทำ
อานาปานสติอย่างน้อย 30 นาที

01:01:13.224 --> 01:01:17.723
ระหว่างวันเฝ้ารู้เวทนาที่เกิดขึ้นในร่างกาย

01:01:17.723 --> 01:01:21.906
เห็นทุกข์มากขึ้นและมักหลงคิดบ่อยๆ

01:01:21.906 --> 01:01:26.140
บางครั้งก็หลงคิดไปนานแล้วถึงจะรู้สึกตัว

01:01:26.140 --> 01:01:31.679
ขอหลวงปู่ช่วยแนะนำ
วิธีการปฏิบัติที่เหมาะกับจริตค่ะ

01:01:31.679 --> 01:01:34.330
จิตมันชอบคิด

01:01:34.330 --> 01:01:39.899
ถ้าจิตมันชอบคิดเราจะไปฝืน
บอกมันอย่าคิดมันไม่เชื่อ

01:01:39.899 --> 01:01:42.097
พามันคิดไปเลยคิดอะไรก็ได้

01:01:42.097 --> 01:01:44.359
คิดเรื่องโลกๆ ก็ยังได้เลย

01:01:44.359 --> 01:01:48.055
แต่คิดแล้วต้องลงไตรลักษณ์ให้ได้

01:01:48.055 --> 01:01:51.748
อย่างเราคิดถึงอะไรสวยๆ งามๆ

01:01:51.748 --> 01:01:56.822
คิดว่าเราไปเดินสวนสาธารณะดูดอกไม้งาม

01:01:56.822 --> 01:01:59.930
ดูทุ่งทานตะวัน ดูอะไรอย่างนี้

01:01:59.930 --> 01:02:02.533
ดูไปแหมใจมีความสุข

01:02:02.533 --> 01:02:07.015
แล้วลงท้าย ดอกไม้มันเหี่ยวลงไป

01:02:07.015 --> 01:02:10.898
มันก็ไม่ยั่งยืน ของสวยของงามอะไรอย่างนี้

01:02:10.898 --> 01:02:12.866
ฉะนั้นคิดอะไรก็ได้

01:02:12.866 --> 01:02:15.998
แต่ให้ลงไตรลักษณ์ให้ได้

01:02:15.998 --> 01:02:19.348
ลองไปทำดู เพราะจิตมันชอบคิด

01:02:19.348 --> 01:02:24.385
จิตมันชอบคิดไปฝืนไม่ให้คิดมันทำไม่ได้หรอก

01:02:24.385 --> 01:02:27.126
ส่วนที่กรรมฐานทำอยู่แล้ว

01:02:27.126 --> 01:02:30.223
ดีอยู่แล้วทำต่อไป

01:02:30.223 --> 01:02:34.339
ทำอานาปานสติ ทำอะไรไม่ผิดหรอก ทำไปเถอะ

01:02:34.339 --> 01:02:37.640
แต่เวลาช่วงไหนที่จิตมันฟุ้งซ่านมากๆ

01:02:37.640 --> 01:02:40.557
พามันคิดแล้วลงไตรลักษณ์

01:02:40.557 --> 01:02:43.728
ถ้าเป็นช่วงปกติก็หายใจไปรู้สึกไป

01:02:43.728 --> 01:02:49.462
อย่างที่ทำอยู่ถูกแล้ว

01:02:49.462 --> 01:02:53.377
แยกออกไหม หมายถึงเวลาปกติก็ทำอย่างที่ทำนี้

01:02:53.377 --> 01:02:56.236
แต่ช่วงไหนที่ใจมันฟุ้งมาก

01:02:56.236 --> 01:02:58.489
คิดพิจารณาลงไปเลย

01:02:58.489 --> 01:03:03.685
คิดอะไรก็ได้แล้วลงไตรลักษณ์ให้ได้ก็แล้วกัน

01:03:03.685 --> 01:03:08.026
เบอร์ 8

01:03:08.026 --> 01:03:12.510
เดินจงกรมวันละ 1.30 - 2 ชั่วโมง

01:03:12.510 --> 01:03:15.877
ระหว่างวันดูกายและจิตทำงาน

01:03:15.877 --> 01:03:20.211
ถ้าฟุ้งซ่านจะบริกรรมระลึกถึงพระรัตนตรัย

01:03:20.211 --> 01:03:23.178
หลวงพ่อให้ดูความเป็นอนัตตา

01:03:23.178 --> 01:03:26.293
คิดว่าพอจะเห็นว่ากายไม่ใช่เรา

01:03:26.293 --> 01:03:28.852
แต่จิตยังคงเป็นเราอยู่

01:03:28.852 --> 01:03:32.301
เวลานั่งจะเพ่งมากเลยต้องเดิน

01:03:32.301 --> 01:03:35.180
หรือใช้การพิจารณากายเคลื่อนไหว

01:03:35.180 --> 01:03:36.955
แล้วรู้สึกตัวแทน

01:03:36.955 --> 01:03:40.771
ไม่แน่ใจว่าดูความเป็นอนัตตาได้จริงไหมคะ

01:03:40.771 --> 01:03:43.556
จริง ไปดูอีก ทำไป

01:03:43.556 --> 01:03:49.344
ร่างกายเคลื่อนไหวรู้สึกไป ดี ที่ทำอยู่

01:03:49.344 --> 01:03:52.194
ไปทำต่อทำอีก

01:03:52.194 --> 01:03:59.153
เบอร์ 7 อย่างนี้จงใจเยอะไปแล้วเบอร์ 7

01:03:59.153 --> 01:04:01.453
คิดเอาเป็นเอาตาย

01:04:01.453 --> 01:04:04.652
ใจมันไม่สบาย จะไม่ได้สมาธิ

01:04:04.652 --> 01:04:07.835
คิดที่มันไม่รุนแรงนัก

01:04:07.835 --> 01:04:11.892
คิดๆๆ ไป อันนี้เป็นอุบาย

01:04:11.892 --> 01:04:18.446
เป็นอุบายในการแก้เรื่อง
จิตมันช่างคิดไม่ยอมหยุด

01:04:18.446 --> 01:04:19.859
มันคิดไม่ยอมหยุด

01:04:19.859 --> 01:04:21.921
ไปห้ามมันไม่ได้ก็พามันคิดไป

01:04:21.921 --> 01:04:24.795
แล้วลงไตรลักษณ์ให้ได้ 
เดี๋ยวมันหยุดเองล่ะ

01:04:24.795 --> 01:04:29.913
แต่ถ้าตอนไหนมันไม่ได้
ฟุ้งซ่านไม่ต้องไปคิดเยอะ รู้สึกไป

01:04:29.913 --> 01:04:31.597
เดี๋ยวสับสน

01:04:31.597 --> 01:04:34.779
ภาวนาอยู่ดีๆ บอกหลวงพ่อให้ไปนั่งคิด

01:04:34.779 --> 01:04:36.530
เละเลย เสีย

01:04:36.530 --> 01:04:41.328
แล้วมาโทษหลวงพ่อสอนยังอย่างไร ฟุ้งไปเลย

01:04:41.328 --> 01:04:49.403
แค่อุบายไว้แก้ปัญหาเฉพาะหน้า
เวลามันคิดหนักๆ คิดไม่เลิก

01:04:49.403 --> 01:04:53.231
วันนี้เทศน์ให้ฟังเท่านี้

01:05:00.501 --> 01:05:02.579
เชิญ