In 1832 ontwierpen wiskundige Carl Gauss
en natuurkunde hoogleraar Wilhelm Weber
een systeem wat hun op een
afstand liet communiceren
terwijl zij aan hun experimenten werkten -
ze verbonden het observatorium
met hun laboratorium.
Ze losten een heel belangrijk probleem op,
wat meer een puzzel was -
Hoe kunnen we alle letters
van het alfabet verzenden
door middel van één
stroomkring ofwel een lijn?
Hun systeem maakte gebruik
van een galvanometer,
want het was bekend dat als een
elektrische stroom door een spoel gaat
dat deze een magnetisch veld creëert
waarmee een wijzer of naald
bewogen kan worden.
Maar in plaats van alleen een naald
over een afstand te kunnen bewegen
gebruikte hun systeem ook
een knop die de richting
van de stroom plotseling kon laten omkeren
Hierdoor zou het magnetische veld
rondom de spoel ook omkeren
en de naald zou ofwel naar rechts
ofwel naar links uitslaan,
afhankelijk van de richting van de stroom -
waardoor ze twee verschillende
signalen of symbolen kregen:
Een afwijking naar links of naar rechts.
Hij gebruikte kortere symbolen
voor de meest gebruikte letters.
Een 'A' was bijvoorbeeld één rechter afwijking,
en een 'E' was één linker afwijking.
En hij gebruikte langere codes
voor minder gebruikte letters,
zoals een 'K', wat drie afwijkingen naar rechts waren.
In die tijd was de snelheid van overdracht
ongeveer negen letters per minuut.
Al de telegrafen met naalden die hier op volgden
hadden dezelfde beperking,
en dat was een technisch probleem.
De signaal-snelheid was langzaam.
Nu, deze signaal-snelheid was het
aantal signalen per minuut
dat voldoende nauwkeurig kon worden
verzonden en ontvangen.
En als je de signalen zou samenpersen,
zou de ontvanger verward raken door 'jitter' -
met fouten als gevolg -
vergelijkbaar met hoe doorklinkende noten
op een piano in elkaar samensmelten
en daardoor minder goed te
onderscheiden zijn als je snel speelt.
Met de tijd werd de signaal-snelheid
stap voor stap verbeterd.
Een grote verbetering was het toevoegen van
een kleine permanente magneet
aan de buitenkant van de spoel.
Dat hielp de naald terug te gaan
naar de neutrale positie na elk signaal.
De nieuwe inzichten leidden
tot een diversiteit aan
naald-telegrafen verspreid door heel Europa.
Het bedrijf 'Electric Telegraph Company'
was het eerste publieke telegraaf bedrijf.
Het werd gestart in 1846 nadat
de oprichters de belangrijkste
patenten voor naald-telegrafie
uit die tijd hadden opgekocht
Maar de snelheid van de
diverse naald-telegrafen
overtrof nooit het aantal van
60 letters per minuut -
omdat de naald niet veel sneller kon
dan één uitslag per seconde
In het begin factureerde
het bedrijf haar klanten
per bericht -
wat kon oplopen tot 20 woorden -
vergelijkbaar met de lengte van een 'tweet'.
In 1848, waren de kosten voor het
versturen van één bericht
van Londen naar Edinburgh zo'n 16 shillings.
En dat was zo ongeveer een week inkomen
voor bijvoorbeeld een winkelier uit die tijd.
Oftewel deze technologie was in het begin
buiten het bereik van de gemiddelde mens.
In de Verenigde Staten werd de
commercialisering van de telegraaf
geleid door een portret schilder
genaamd Samuel Morse,
die de ontwikkelingen gevolgd had
van de naald-telegraaf in Europa.
Morse was belangrijk want hij richtte zich op
het verbeteren van snelheid
van de verstuurde letters.
Hij maakte een eind aan de 'naald'.
Hij vroeg een patent aan
op het idee dat elektrische stroom
ofwel 'stroomde' ofwel werd 'onderbroken' -
De onderbrekingen konden van
betekenis worden voorzien.
Zijn ontwerp om de juiste
onderbrekingen te produceren
waren ingewikkeld -
een complex systeem met
tandwielen, hendels en elektromagneten.
Echter, zijn systeem versimpelde sterk
toen hij ging samenwerken met Albert Vail.
Het leidde tot een iconisch stukje
user interface ontwerp -
de simpele verende hendel - ofwel 'toets' -
die kon worden bediend met het 'tikje' van een vinger.
Aan de ontvangende kant was
eveneens een verende hendel
die kon worden bediend
door een sterke elektromagneet
Om een verschil te kunnen maken
tussen een links of rechts signaal,
varieerde hij de lengte van een
toetsaanslag, ofwel de 'pulsbreedte'.
Een kort ingedrukte toets
noemde men een 'punt'.
De punt kan worden voorgesteld als
de basis tijdeenheid in Morse code.
Het indrukken van de toets
gedurende drie tijdseenheden
stond voor een 'streepje'.
[ HET GELUID VAN LETTERS
VERZONDEN MET MORSE CODE ]
Spatiëring exact correct.
Zeer korte tijd ertussen.
De 'dits' and 'dahs' in een letterteken.
'didah dit'
[ HET GELUID VAN EEN LETTER
VERZONDEN MET MORSE CODE ]
'didah dit dit'
[ HET GELUID VAN EEN LETTER
VERZONDEN MET MORSE CODE ]
En dit was het grote verschil
in hun coderingstrategie.
Startend met een punt of een streep -
linker of rechter tak -
wat dan leidt tot een volgende
punt of streep, enzovoorts.
Het schema voorzag in
kortere symbool reeksen
voor veel gebruikte letters -
gebaseerd op de letter frequentie
af te leiden uit boeken.
Oftewel, nodes hoog
in de boomstructuur -
zoals een enkele punt -
representeert 'E'.
Een enkele streep
representeert 'T'.
En lager in de boomstructuur,
plaatsen we minder
voorkomende letters.
En na elke letter, heeft dit systeem
een pause van drie tijdseenheden.
Spatiëring tussen de tekens
in een woord of groep
is eveneens uniform -
maar langer.
[ HET GELUID VAN EEN LETTER
VERZONDEN MET MORSE CODE ]
Het is belangrijk om te realiseren
dat de betekenis van de berichten
verweven was met de timing ervan.
Vraagt u zich af of correcte spatiëring
echt zo belangrijk is?
Of is het niet dan een extra verfijning -
mooi om te doen -
zoals een net handschrift?
Als u dat denkt, zit u fout.
En ik zal laten zien waarom.
[ HET GELUID VAN EEN LETTER
VERZONDEN MET MORSE CODE ]
dit voor dit, en dah voor dah, dat klopt.
Enkel de spatiëring maakt het verschil
tussen het ene woord
en het andere.
Dus, om het woord 'Paris' te versturen
Zullen we het eerst moeten zien als
'P [spatie] A [spatie] R [spatie] I [spatie] S.'
De signaal-snelheid van dit
systeem was direct gerelateerd
aan het tempo van het signaal.
En analogie met muziek werd
gebruikt in instructiefilms.
Wat hij verstuurde was het
standaard test-woord: PARIS
En kijk aan
Elke piek is een 'dit' - of een 'dah'
Elk dal, een spatie.
Dit is uitstekend verzonden.
Uniform en ritmisch.
Dit is een voorbeeld van
slechte verzending.
Zelfde woord: PARIS
Maar let op het verschil.
Onregelmatige dits en dahs.
Lukrake spatiëring.
Geen uniformiteit.
Geen ritme.
Gek genoeg was de eenvoud
van dit coderingssysteem
wat het zoveel sneller maakte
dan de andere systemen
die gebruikt werden bij de
naald-telegrafen in Europa
De letter snelheid sprong
naar 135 tekens per minuut.
of meer nog bij goed
getrainde telegrafisten.
En op 24 mei 1844, de
eerste succesvolle transmissie:
was het bericht: "What hath God wrought"
En de volgende dag was te lezen in
de New York Tribune dat
"The miracle of annihilation of space
is at length performed."
Besef dat, in die tijd, 90% van de berichten
werd verzonden te paard.
Ogenblikkelijk werd deze technologie
van onschatbare waarde
voor het success van het leger, kranten,
financiële handelaren, misdaadbestrijding...
Iedere organisatie afhankelijk van informatie
was nu afhankelijk van de telegraaf -
en Morse code.
Rond 1900, de prijs was gezakt
tot 30 cent per bericht.
Het verkeer steeg naar 63.2 miljoen
verzonden berichten dat jaar.
Naarmate meer mensen het
systeem gingen gebruiken
bedachten ze natuurlijk manieren
om geld te besparen.
Dit leidde tot populaire boeken met codes
waarin veel gebruikte zinnen werden
afgekort tot code-woorden.
Bijvoorbeeld: 'Blad' betekende dan eigenlijk
'Graag reserveer ik een plaats
voor mij en mijn familie bij
de volgende accommodaties.'
De telegraafbedrijven
waren hier niet blij mee,
zij verdienden meer als mensen
uitvoerige verhalen verstuurden.
Meer tekens betekende meer winst.
Het werd duidelijk dat informatie
een rekbaar begrip was.
Een specifieke betekenis was nodig.
Een voor de hand liggende
vraag bleef onbeantwoord.
Wil je geld verdienen met informatieoverdacht -
onafhankelijk van het systeem -
hoe bepaal je dan de kosten op een
manier die voor iedereen eerlijk is
Het aantal tekens - als een maatstaf -
was niet langer bruikbaar.