ΤΟ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Ο Μεσαίωνας άρχισε όταν τον 5ο αι. καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος.
Αυτή η περίοδος διήρκησε για εκατοντάδες χρόνια.
Χωρίς τους Ρωμαίους να παρέχουν προστασία,
η μεσαιωνική Ευρώπη έγινε μια βίαιη και επικίνδυνη περιοχή.
Συχνές ξένες επιδρομές από τους Βίκινγκς, Μαγυάρους, Άραβες Μουσουλμάνους, και άλλους εισβολείς
εξασθένησαν τους ευρωπαίους ηγέτες, έτσι ώστε δεν μπορούσαν να επιβάλλουν το νόμο και την τάξη.
Αρπάζοντας την ευκαιρία πλούσιοι ευγενείς και επιζητώντας να εξαπλώσουν την δύναμη και τις κτήσεις τους,
άρχισαν να πολεμά ο ένας τον άλλο διεκδικώντας γαίες.
Από αυτό το χάος αναδύθηκε ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που καλείται φεουδαρχία.
Επειδή οι Ευρωπαίοι βασιλείς δεν ήταν αρκετά δυνατοί για να ελέγξουν τους αντιμαχόμενους ευγενείς,
οι οποίοι προκαλούσαν με τη δύναμή τους, έκαναν μια συμφωνία μαζί τους:
Σε μια επίσημη τελετή ο μονάρχης έδινε στον ευγενή ένα φέουδο ή παραχωρούσε γαίες.
Ο μονάρχης επίσης υποσχόταν να προστατεύει τον ευγενή,
σε αντάλλαγμα ο ευγενής έδινε όρκο πίστης,
υποσχόμενος να είναι πιστός στον κύριο του, τον βασιλιά του
και να του παρέχει ένοπλους πολεμιστές και άλλες υπηρεσίες.
Με αυτό το φεουδαρχικό συμβόλαιο, ο ευγενής γινόταν υποτελής (βασάλος) ενός βασιλιά ή μιας βασίλισσας.
Οι υποτελείς του βασιλιά ήταν επίσης φεουδάρχες διαιρώντας τα φέουδά τους
και αποκτώντας δικούς τους κατώτερους υποτελείς.
Όπως και οι ανώτεροι υποτελείς έτσι και οι κατώτεροι έπρεπε δημόσια
να υποσχεθούν την πίστη και την υποτέλειά τους με αντάλλαγμα γη και προστασία.
Στην πραγματικότητα το ίδιο άτομο ήταν φεουδάρχης και υποτελής (βασάλος):
φεουδάρχης/κύριος ενός κατώτερου υποτελούς
και βασάλος ενός ανώτερου ευγενή δηλ. του βασιλιά.
Η φεουδαρχική κοινωνία είχε μια αυστηρή κοινωνική διαστρωμάτωση (πυραμίδα):
Ο μονάρχης ήταν στην κορυφή,
κάτω από αυτόν ήταν η ανώτερη αριστοκρατία (κόμητες, δούκες, μαρκήσιοι, βαρόνοι).
Αν και ήταν κατώτεροι του βασιλιά
αυτοί οι τοπικοί άρχοντες έλεγχαν τη ζωή των περισσότερων ανθρώπων.
Η κοινωνική ιεραρχία συνεχιζόταν και στις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις.
Ακριβώς κάτω από την αριστοκρατία βρίσκονταν οι ιππότες,
έφιπποι πολεμιστές, που πολεμούσαν για τους ευγενείς.
Μερικές φορές οι ευγενείς προσλάμβαναν μισθοφόρους, που είχαν την ίδια εξάρτηση όπως οι ιππότες
αλλά όχι και την κοινωνική υπόστασή τους.
Οι χωρικοί βρίσκονταν στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας.
Οι περισσότεροι ήταν φτωχοί, αμόρφωτοι χειρώνακτες,
οι οποίοι ζούσαν και εργάζονταν στη γη που ανήκε στους ευγενείς.
Οι χωρικοί ήταν ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας,
καλλιεργώντας τα σπαρτά και παράγοντας όλα τα αγαθά που χρειαζόταν ο καθένας.
Οι χωρικοί/πάροικοι ήταν προσδεδεμένοι στη γη στην οποία ζούσαν και καλλιεργούσαν.
Όταν ένας ευγενής έπαιρνε ένα φέουδο, έπαιρνε και τους παροίκους που κατοικούσαν σ’ αυτή.
Οι πάροικοι δεν μπορούσαν απομακρυνθούν χωρίς την άδεια του κυρίου/φεουδάρχη
και έπρεπε να πειθαρχούν στους νόμους του.
Επίσης, έπρεπε να εργάζονται για το φεουδάρχη καλλιεργώντας τη γη του
και να παραδίδουν τακτικά μέρος της παραγωγής.
Σε αντάλλαγμα οι πάροικοι μπορούσαν να καλλιεργούν ένα κομμάτι γης του φεουδάρχη για τον εαυτό τους.
Ίσως το πιο σημαντικό για τους παροίκους σε αυτή την χαοτική περίοδο
ήταν ότι απολάμβαναν την ασφάλεια και προστασία των νόμων και των όπλων του φεουδάρχη.
Αυτά συνιστούσαν μεγάλες ευεργεσίες κατά τον μεσαίωνα,
όταν οι ανταγωνιζόμενοι φεουδάρχες, οι ληστές και οι επιδρομείς εκτός Ευρώπης ήταν σοβαρή απειλή.
Κύρια πηγή προστασίας κατά το μεσαίωνα ήταν το κάστρο:
ένας στρατός που ήταν κλεισμένος σε ένα κάστρο ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ηττηθεί.
Οι φεουδάρχες ασφαλείς μέσα στο κάστρο τους μπορούσαν να αυξήσουν τα στρατεύματά τους
και να επεκτείνουν την κυριαρχία τους.
Τα κάστρα χρησίμευαν πολύ περισσότερο από οχυρά για τους φεουδάρχες,
προστάτευαν ολόκληρη την κοινότητα.
Κατά τη διάρκεια αναταραχών οι ντόπιοι πάροικοι συγκεντρώνονταν για ασφάλεια εντός των τειχών
και συχνά βοηθούσαν στην υπεράσπιση του κάστρου.
Στην φεουδαρχία οι ανώτεροι και οι κατώτεροι υποτελείς,
οι ιππότες και οι πάροικοι, όλοι εξαρτιόνταν μεταξύ τους για να επιβιώσουν.
Η ζωή για τους περισσότερους ανθρώπους δεν ήταν εύκολη,
αλλά η φεουδαρχία μετέτρεψε το χάος σε τάξη,
πρόσφερε σταθερότητα κατά τη διάρκεια μιας βίαιης και αβέβαιης εποχής