Hallo, mijn naam is Frank en ik verzamel geheimen. Het begon met een maf idee in november 2004. Ik drukte 3.000 zelfgeadresseerde postkaarten, op deze manier. Ze waren blanco aan de ene kant en aan de andere kant stonden een paar eenvoudige instructies. Ik vroeg mensen om anoniem een glad geheim te delen dat ze nooit iemand hadden verteld. Ik deelde de postkaarten willekeurig uit in de straten van Washington, D.C., zonder te weten wat ik mocht verwachten. Het idee verspreidde zich al snel viraal. Mensen begonnen hun eigen kaarten te kopen en hun eigen kaarten te maken. Ik begon geheimen in mijn brievenbus thuis te krijgen, niet alleen met poststempels uit Washington, D.C., maar uit Texas, Californië, Vancouver, Nieuw-Zeeland, Irak. Mijn maffe idee leek snel al niet meer zo maf. PostSecret.com is de meest bezochte reclamevrije blog ter wereld. Dit is mijn postkaartenverzameling vandaag. Je ziet mijn vrouw die met moeite een blok postkaarten stapelt op een piramide van meer dan een half miljoen geheimen. Wat ik nu wil doen, is een uitgelezen handvol geheimen met jullie delen uit die verzameling, te beginnen met dit. "Ik vond deze postzegels als kind, en ik wacht al mijn hele leven op iemand om ze naar te sturen. Ik had nooit iemand." Geheimen bestaan in vele vormen. Ze kunnen schokkend zijn, of dwaas, of geïnspireerd. Ze kunnen ons met onze diepste menselijkheid verbinden of met mensen die we nooit zullen ontmoeten. Ik geef decaf aan mensen die ONBELEEFD zijn tegen mij. (Gelach) Misschien heeft één van jullie deze ingezonden. Ik weet het niet. Deze is een prima illustratie van de creativiteit die mensen hebben als ze een postkaart maken en opsturen. Deze is gemaakt van een helft van een Starbucks-beker met een zegel en mijn thuisadres aan de achterkant. "Lieve geboortemoeder, ik heb geweldige ouders. Ik heb liefde gevonden. Ik ben gelukkig." Geheimen kunnen ons herinneren aan de talloze menselijke drama's van kwetsbaarheid en heldendom die zich in stilte afspelen in het leven van mensen rondom ons, ook nu. "Iedereen die mij kende voor 9/11 denkt dat ik dood ben." "Ik werkte met een groep stijve godvrezende mensen, dus soms deed ik geen panty's aan. Met een brede glimlach had ik binnenpretjes." (Gelach) Het volgende vergt een beetje uitleg voor ik het met je kan delen. Ik spreek graag op universiteitscampussen om geheimen en verhalen met studenten te delen. Ik blijf soms achteraf nog wat rondhangen om boeken te signeren en foto's te nemen met studenten. Deze volgende postkaart werd gemaakt van één van die foto's. Ik moet erbij zeggen dat ik toen, net als vandaag, op dat PostSecret-evenement een draadloze microfoon gebruikte. "Je micro stond aan tijdens de geluidstest. We konden je allemaal horen plassen." (Gelach) Dit was echt gênant toen het gebeurde, tot ik besefte dat het erger had gekund. Oké. Jullie begrijpen me. (Gelach) "In deze envelop zitten de snippers die overblijven van een zelfmoordbriefje dat ik niet gebruikt heb. Ik voel me (nu) de gelukkigste persoon op Aarde." "Eén van deze mannen is de vader van mijn zoon. Hij betaalt me een hoop om het geheim te houden." (Gelach) "Die zaterdag, toen je je afvroeg waar ik was, was ik je ring aan het kopen. Hij zit nu in mijn zak." Deze postkaart postte ik op de PostSecret-blog twee jaar geleden, op Valentijdsdag. Ze stond helemaal onderaan, het laatste geheim in de lange kolom. Ze stond er nog maar een paar uur op toen ik deze uitgelaten e-mail kreeg van de man die me deze kaart had gestuurd. Hij zei: "Frank, ik moet dit verhaal met je delen dat ik vandaag beleef." Hij zei: "Mijn knieën beven nog steeds. Al drie jaar hebben mijn vriendin en ik een zondagochtendritueel waarbij we samen de PostSecret-blog bezoeken en de geheimen luidop voorlezen. Ik lees er een paar voor haar, zij leest er een paar voor mij. Het heeft ons echt dichter bij elkaar gebracht door de jaren heen. Toen ik ontdekte dat jij mijn verrassingsaanzoek aan mijn vriendin helemaal onderaan had gepost, was ik buiten mezelf. Ik probeerde kalm te zijn, niets te verklappen. Net als elke zondag begonnen we elkaar de geheimen luidop voor te lezen. Maar deze keer leek het een eeuwigheid te duren voor ze er doorheen geraakte." Uiteindelijk kwam ze er. Ze kwam bij dat geheim onderaan, zijn aanzoek aan haar. Hij zei: "Ze las het een keer, en dan nog een keer." Toen keerde ze zich naar hem en zei: "Is dat onze kat?" (Gelach) Toen ze hem zag, zat hij op een knie en had hij de ring uitgehaald. Hij stelde de vraag. Zij zei ja. Het verhaal liep perfect af. Ik e-mailde hem terug en zei: "Alsjeblief, stuur me een beeld, of iets dat ik kan delen met de hele PostSecret-gemeenschap zodat iedereen je sprookjeseinde kent." Hij stuurde me deze foto. (Gelach) "Ik heb je camera deze zomer in Lollapooza gevonden. Ik heb de foto's laten ontwikkelen en ik zou ze je graag geven." Deze foto werd nooit teruggegeven aan de mensen die ze verloren, maar dit geheim heeft vele levens beïnvloed, te beginnen bij dat van de Canadese student Matty. Het geheim inspireerde Matty om zijn eigen website te starten, genaamd IFoundYourCamera. Matty nodigt mensen uit om hem digitale camera's te mailen die ze hebben gevonden, verloren geheugensticks met verweesde foto's. Matty neemt de foto's van die camera's en zet ze elke week op zijn website. Mensen komen op bezoek in de hoop dat ze een verloren foto kunnen identificeren of iemand kunnen helpen om foto's terug te vinden waar ze wanhopig naar op zoek zijn. Dit is mijn favoriet. (Gelach) Matty heeft een slimme manier gevonden om te bouwen op de vriendelijkheid van vreemden. Het ziet er misschien een simpel idee uit, en het is dat ook, maar de impact op het leven van mensen kan groot zijn. Matty maakte me deelgenoot van een emotionele e-mail die hij kreeg van de moeder op die foto. "Dat ben ik, mijn man en mijn zoon. De andere foto's zijn van mijn zeer zieke oma. Bedankt dat je je site gemaakt hebt. Deze foto's betekenen meer voor mij dan je beseft. Op die camera staat de geboorte van mijn zoon. Hij wordt morgen vier." Alle foto's die je hier ziet, en duizenden andere, zijn teruggegeven aan de eigenaar -- soms over de oceanen heen, soms over de taalgrenzen heen. Dit is de laatste postkaart die ik vandaag met jullie wil delen. "Als mensen waar ik van hou, voicemails op mijn telefoon achterlaten, hou ik ze altijd bij, voor het geval ze morgen sterven en ik geen andere manier heb om hun stem nog eens te horen." Toen ik dit geheim postte, zonden tientallen mensen voicemail-berichten van hun telefoons. Sommige hadden ze jarenlang bewaard, berichten van familie en vrienden die overleden waren. Ze zeiden dat door de stemmen te bewaren, en door ze te delen, ze de geest van hun geliefden levendig konden houden. Een jong meisje postte het laatste bericht dat ze van haar oma had gehoord. Geheimen kunnen vele vormen aannemen. Ze kunnen schokkend zijn, dwaas of geïnspireerd. Ze kunnen ons verbinden met onze diepste menselijkheid of met mensen die we nooit meer zullen zien. Voicelmail-opname: Eerste bewaard bericht. Oma: ♫ Er is er een jarig vandaag ♫ ♫ Er is er een jarig vandaag ♫ ♫ Er staan kaarsjes ♫ ♫ op iemands taart ♫ ♫ We zijn allemaal uitgenodigd ♫ ♫ Hoera voor iemand ♫ Vandaag word je 21. Ik wens je een heel gelukkige verjaardag. Ik hou van jou. Daag, tot ziens. FW: Dank je wel. (Applaus) Dank je wel. (Applaus) June Cohen: Frank, dat was mooi, zo ontroerend. Heb je jezelf ooit een postkaart gestuurd? Heb je ooit een geheim naar PostSecret gestuurd? FW: Er staat een geheim van mij in elk boek. Volgens mij ben ik eigenlijk begonnen met het project, hoewel ik het toen niet wist, omdat ik met mijn eigen geheimen vocht. Het was door crowd-sourcing, door de genegenheid die ik van vreemden kreeg, dat ik kon blootleggen welke delen van mijn verleden me achtervolgden. JC: Heeft iemand ooit ontdekt welk geheim in het boek het jouwe was? Heeft iemand in je leven dat kunnen zeggen? FW: Soms deel ik die informatie, ja. (Gelach) (Applaus)