Բարև ձեզ, ես Ֆրենկն եմ

և ես գաղտնիքներ եմ հավաքում:

Ամեն ինչ սկսվեց մի խելառ մտքից

2004թ-ի նոյեմբերին:

Ես 3,000 բացիկ տպեցի, որոնց վրա նշեցի իմ հասցեն,

հենց սրա նման:

Նրանց մի կողմը դատարկ էր,

իսկ մյուս կողմում

ես որոշ հրահանգներ թողեցի:

Ես խնդրեցի մարդկանց անանուն կերպով կիսվել մի գաղտնիքով,

որը նրանք ոչ մեկին չէին ասել:

Ես բաժանեցի այդ բացիկները պատահական մարդկանց

Վաշինգտոնի փողոցներում՝

առանց որևէ սպասելիքի:

Բայց շուտով գաղափարը վիրուսի պես սկսեց տարածվել:

Մարդիկ սկսեցին իրենք գնել բացիկներ

ու սարքել բացիկներ իրենք իրենց ձեռքերով:

Ես սկսեցի նամակներ ստանալ

ոչ միայն Վաշինգտոնից,

այլ նաև Տեխասից, Կալիֆորնիայից,

Վանկուվերից, Նոր Զելանդիայից, Իրաքից:

Շուտով իմ խենթ գաղափարը սկսեց այդքան էլ խենթ չթվալ:

PostSecret.com-ը

ամենամեծ թվով այցելուներ ունեցող առանց գովազդի բլոգն է:

Իսկ սա իմ բացիկների հավաքածուն է այսօր:

Դուք կարող եք տեսնել, թե ինչպես է իմ կինը

փորձում տեղավորել բացիկների կույտը

կես միլիոնից ավել բացիկներից կազմված բուրգի վրա:

Այժմ ես ուզում եմ

ձեզ հետ կիսվել այդ գաղտնիքներից

մի քանիսով,

սկսելով այս մեկից:

«Ես գտել եմ այս նամականիշները, երբ փոքր էի,

եւ սպասել եմ ամբողջ կյանքս,

որպեսզի հանդիպեմ ինչ-որ մեկին, ում կարող եմ ուղարկել դրանք:

Ես երբեք այդ մեկին չեմ հանդիպել»:

Գաղտնիքները կարող են լինել տարբեր:

Դրանք կարող ենք լինել ցնցող,

հիմար կամ հուզիչ:

Նրանք կարող ենք միավորել մեզ

մարդկանց հետ, ում մենք երբեք չենք հանդիպել:

(Ծիծաղ)

Միգուցե ձեզնից մեկն է սա ուղարկել:

Չգիտեմ:

Այս մեկը ցույց է տալիս,

թե որքան ստեղծարար են գտնվում մարդիկ,

երբ նրանք բացիկ ենք սարքում եւ ուղարկում ինձ:

Այս մեկն ակնհայտորեն պատրաստված է Ստարբաքսի բաժակի կեսից,

մյուս կողմը դրոշմված է եւ իմ հասցեն է գրված:

«Հարգելի մայրիկ, ես ունեմ հրաշալի ծնողներ:

Ես սեր եմ գտել: Ես երջանիկ եմ»:

Գաղտնիքները կարող է մեզ հիշեցնել մարդկային անթիվ դրամաների,

փխրունության եւ հերոսության մասին,

որոնք անձայն տեղի են ունենում

մեզ շրջապատող մարդկանց կյանքում

նույնսիկ հենց հիմա:

«Բոլոր մարդիկ, ովքեր ճանաչում էին ինձ մինչեւ սեպտեմբերի 11-ը,

կարծում են, որ ես մահացել եմ»:

«Երբ ես աշխատում էի մի խումբ կրոնական մարդկանց հետ,

երբեմն կիսավարտիք չէի կրում,

ու լայն ժպտում էի եւ ծիծաղում ինքս ինձ»:

(Ծիծաղ)

Այս հաջորդը մի փոքր բացատրություն է պահանջում, մինչ ես ցույց կտամ այն:

Ես սիրում եմ ելույթ ունենալ համալսարաններում

եւ կիսել գաղտնիքներ ուսանողների հետ:

Երբեմն ելույթից հետո ես որոշ ժամանակ եմ անցկացնում համալսարանի տարածքում,

գրքեր ստորագրում, ուսանողների հետ լուսանկարվում:

Այս հաջորդ բացիկը պատրաստվել է

այդ լուսանկարներից մեկով:

Պիտի նշեմ, որ ինչպես եւ այսօր

այդ միջոցառմանը,

ես օգտվում էի անլար միկրոֆոնից:

«Քո միկրոֆոնը միացված էր մնացել:

Մենք բոլորս լսեցինք, թե ինչպես ես դու միզում»:

(Ծիծաղ)

Ես շատ էի ամաչում, երբ սա տեղի ունեցավ,

մինչ հասկացա, որ կարող էր շատ ավելի վատ լինել:

Ճիշտ է, չէ՞: Գիտեք ինչ նկատի ունեմ:

(Ծիծաղ)

«Այս ծրարի ներսում

ճղված կտորներ են

մի ինքնասպանության նամակի, որն ինձ պետք չեկավ:

Ես աշխարհի ամենաերջանիկ մարդն եմ (հիմա)»:

«Այս տղամարդկանցից մեկը իմ տղայի հայրն է:

Նա ինձ վճարում է, որ ես դա գաղտնի պահեմ»:

(Ծիծաղ)

«Այս շաբաթ օրը, երբ դու մտածում էիր, թե որտեղ եմ ես,

ես քո մատանին էի գնում:

Այն հենց հիմա իմ գրպանում է»:

Այս բացիկը ես տեղադրել էի PostSecret-ի բլոգում

Սուրբ Վալենտինի օրը երկու տարի առաջ:

Այն ամենավերջին բացիկն էր, վերջին գաղտնիքը երկար շարքում:

Այն տեղադրելուց մի քանի ժամ անց

ես ստացա մի ջերմ նամակ

երիտասարդից, ով ուղարկել էր ինձ բացիկը:

Նա ասում էր. «Ֆրենկ, ես պետք է կիսվեմ քեզ հետ

իմ կյանքի այս պատմությամբ»:

Նա ասում էր. «Իմ ծնկները դեռ դողում են:

Երեք տարի ես ու իմ ընկերուհին

կիրակնօրյա ծես ենք սարքել

այցելել PostSecret բլոգը միասին

ու բարձրաձայն կարդալ գաղտնիքները:

Ես կարդում եմ դրանք իր համար, նա՝ իմ»:

Նա ասում էր. «Դա մեզ շատ է միավորել

տարիների ընթացքում:

Երբ ես հայտնաբերեցի,

որ դու տեղադրել ես

իմ անակնկալ ամուսնության առաջարկը ամենավերջում,

ես ուրախությունից խենթացա:

Ես փորձում էի ինձ հանգիստ պահել ու չմատնել ինքս ինձ:

Եվ ինչպես յուրաքանչյուր կիրակի,

մենք սկսեցին միմյանց համար բարձրաձայն կարդալ գաղտնիքները»:

Նա ասում էր. «Բայց այս անգամ ամեն գաղտնիքն

այնքան երկար էր թվում»:

Վերջապես նա հասավ իմ բացիկին:

Նա հասավ վերջին գաղտնիքին, ամուսնության իմ առաջարկին:

«Նա կարդաց այն մեկ անգամ, ապա եւս մեկ անգամ»:

Ապա նա շրջվեց, նայեց նրան եւ հարցրեց.

«Սա մե՞ր կատուն է»:

(Ծիծաղ)

Ապա նա տեսավ երիտասարդին

ծնկի իջած, մատանին՝ ձեռքում:

Երիտասարդն արեց ամուսնության առաջարկը, նա համաձայնվեց: Սա երջանիկ ավարտով պատմություն էր:

Ես պատասխան նամակ գրեցի նրան

եւ ասացի. «Խնդրում եմ ուղարկիր մի նկար, մի բան,

որ ես կարող եմ կիսել PostSecret-ի ամբողջ համայնքի հետ

եւ պատմել բոլորին քո հեքիաթային պատմության երջանիկ ավատրի մասին»:

Եվ նա ուղարկեց ինձ այս նկարը:

(Ծիծաղ)

«Ես գտել եմ քո տեսախցիկը այս ամառ Լոլապալուզոյում:

Ես վերջապես մշակել եմ լուսանկարները

եւ սիրով կփոխանցեմ դրանք քեզ»:

Այն նկարը երբեք չվերադարձվեց

մարդկանց, ովքեր այն կորցրել էին,

բայց այդ գաղտնիքը փոխեց շատ մարդկանց կյանքեր,

սկսած Կանադայում մի ուսանողից,

Մաթի անունով:

Մաթին ոգեւշնչվեց այդ գաղտնիքով

եւ ստեղծեց իր վեբկայքը,

IFoundYourCamera (Ես գտել եմ քո տեսախցիկը) անունով:

Մաթին հրավիրում է մարդկանց

ուղարկել իրեն գտած տեսախցիկներ կամ

հիշողության քարտեր, որոնք կորցվել են,

որոնց վրա մնացել են «որբ» լուսանկարներ:

Մաթին լուսանկարում է այդ խցիկները

եւ տեղադրում դրանք իր կայքում ամեն շաբաթ:

Մարդիկ այցելում են կայքը

տեսնելու համար արդյոք նրանք կարող են գտնել իրենց կորցրած նկարները

կամ օգնել ինչ-որ մեկ ուրիշի գտնել իր նկարները,

ովքեր միգուցե հուսահատ փնտրում են դրանք:

Այս մեկն ինձ ամենաշատն է դուր գալիս:

(Ծիծաղ)

Մաթին գտել է այս հնարամիտ ճանապարհը

օգտագործելու մարդկանց բարությունը:

Սա կարող է պարզ միտք թվա, ու դա այդպես էլ կա,

բայց ազդեցությունը, որ այն կարող է ունենալ մարդկանց կյանքի վրա, հսկայական է:

Մաթին կիսվեց ինձ հետ

մի հուզիչ նամակով, որ ստացել էր

այս նկարում պատկերված մոր կողմից:

«Սա ես եմ, ամուսինս ու որդիս:

Մյուս նկարների վրա իմ հիվանդ տատիկն է:

Շնորհակալություն, որ ստեղծել եք այս կայքը:

Այս նկարները շատ կարեւոր են ինձ համար:

Իմ տղայի ծնունդը պատկերված է այդ խցիկի վրա:

Վաղը նա չորս տարեկան է դառնում»:

Յուրաքանչյուր նկար, որ տեսնում եք,

եւ հազարավոր ուրիշներ,

վերադարձվել են մարդկանց, ովքեր դրանք կորցրել են,

երբեմն անցնելով օվկիանոսներ,

հաղթահարելով լեզվային խոչընդոտներ:

Սա վերջին բացիկն է, որով ուզում եմ կիսվել ձեզ հետ այսօր:

«Երբ մարդիկ, ում ես սիրում եմ,

ձայնային հաղորդագրություններ են թողնում իմ հեռախոսի վրա,

ես միշտ պահպանում եմ դրանք, որպեսզի

եթե վաղը նրանք մահանան,

ես կարողանամ լսել իրենց ձայնը»:

Երբ ես տեղադրեցի այս գաղտնիքը,

մարդիկ սկսեցին

ուղարկել ինձ ձայնային հաղորդագրություններ,

երբեմն տարիներ պահպանված հաղորդագրություններ,

որոնք մահացած ընկերներից կամ

ընտանիքի անդամներից էին:

Նրանք ասում էին, որ այդ ձայները պահպանելը

եւ դրանցով կիսվելը

օգնում է նրանց կենդանի պահել սիրելիների ոգին:

Մի երիտասարդ աղջիկ

ուղարկեց վերջին հաղորդագրությունը,

որ նա ստացել էր իր տատիկից:

Գաղտնիքները կարող ենք լինել տարբեր:

Դրանք կարող ենք լինել ցնցող, հիմար

կամ հուզիչ:

Դրանք կարող են միավորել մեզ

մարդկանց հետ, ում մենք երբեք չենք հանդիպել:

Առաջին պահպանված ձայնային հաղորդագրություն.

Տատիկ. ♫ Այսօր ինչ-որ մեկի ծննդյան օրն է ♫

♫ Ինչ-որ մեկի ծննդյան օրն է ♫

♫ Մոմերը վառվում են ♫

♫ ինչ-որ մեկի տորթի վրա ♫

♫ Եվ մենք բոլորս հրավիրված ենք ♫

♫ ինչ-որ մեկի ծննդյան առիթով ♫

Դու այսօր 21 տարեկան ես:

Շնորհավոր ծնունդդ: Ես սիրում եմ քեզ:

Հաջողություն:

ՖՈւ՝ Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)

Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)

Ջուն Կոհեն՝ Ֆրենկ, հիանալի ելույթ էր,

այնքան հուզիչ էր:

Դու երբևէ ինքդ քեզ բացիկ ուղարկել ես:

PostSecret-ում երբևէ կիսվել ես գաղտնիքովդ:

ՖՈՒ՝ Յուրաքանչյուր գրքում ես իմ գաղտնիքներից մեկով կիսվել եմ:

Կարծում եմ, որոշ չափով ես սկսեցի այս նախագիծը,

չնայած եւ չէի հասկանում դա այդ ժամանակ,

քանի որ ինքս խնդիրներ ունեի գաղտնիքներիս հետ:

Քրաուդ-սորսինգի եւ

անծանոթների բարության շնորհիվ էր,

որ ես կարողացա ազատվել

իմ անցյալի այն դրվագներից, որոնք տանջում էին ինձ:

ՋԿ՝ Իսկ ինչ որ մեկը երբեւէ հայտնաբերել է,

թե որն է քո գաղտնիքը:

Ինչ որ մեկը կարողացել է գուշակել, իմանալ այն:

ՖՈւ՝ Այո, ես երբեմն կիսվում եմ այդ տեղեկատվությամբ:

(Ծիծաղ)

(Ծափահարություններ)