1
00:00:00,462 --> 00:00:02,552
ผมเป็นคนฮาซารา (Hazara)

2
00:00:02,552 --> 00:00:07,381
และบ้านเกิดของพวกเราคือประเทศอัฟกานิสถาน

3
00:00:07,381 --> 00:00:10,400
เหมือนกับเด็กฮาซารานับแสนคน

4
00:00:10,400 --> 00:00:13,164
ผมเกิดมาในฐานะผู้ถูกเนรเทศ

5
00:00:13,164 --> 00:00:17,366
การไล่ล่าและปฏิบัติการขับไล่
ชนเผ่าฮาซาราที่กำลังดำเนินอยู่

6
00:00:17,366 --> 00:00:21,963
บีบให้พ่อแม่ของผมต้องหลบหนี
ออกจากอัฟกานิสถาน

7
00:00:21,963 --> 00:00:26,374
การไล่ล่านี้มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานตั้งแต่
ช่วงปลายคริสตศตวรรษที่ 18

8
00:00:26,374 --> 00:00:29,301
และในยุคของกษัตริย์ อับดูร ราห์มาน

9
00:00:29,301 --> 00:00:34,897
พระองค์ได้ฆ่า 63% ของประชากรฮาซารา

10
00:00:34,897 --> 00:00:37,544
และนำศีรษะของพวกเขามาสร้างหอคอยสุลต่าน

11
00:00:37,544 --> 00:00:39,911
ชาวฮาซาราหลายคนถูกขายเป็นทาส

12
00:00:39,911 --> 00:00:46,204
และอีกหลายคนหนีไปยังประเทศข้างเคียง
อย่างอิหร่านและปากีสถาน

13
00:00:46,204 --> 00:00:48,920
พ่อแม่ของผมหนีไปปากีสถานเช่นกัน

14
00:00:48,920 --> 00:00:51,916
ท่านลงหลักปักฐานที่เมืองเควตตา (Quetta)
และให้กำเนิดผม

15
00:00:51,916 --> 00:00:54,857
หลังจากเหตุการณ์วินาศกรรมตึกเวิลด์เทรด 9/11

16
00:00:54,857 --> 00:00:56,645
ผมได้มีโอกาสไปอัฟกานิสถาน

17
00:00:56,645 --> 00:00:59,223
เป็นครั้งแรก พร้อมกับนักข่าวต่างชาติ

18
00:00:59,223 --> 00:01:03,030
ตอนนั้นผมอายุแค่ 18 และได้ทำงานเป็นล่าม

19
00:01:03,030 --> 00:01:05,213
สี่ปีหลังจากนั้น

20
00:01:05,213 --> 00:01:09,903
ผมรู้สึกปลอดภัยมากพอที่จะย้ายกลับไป
ใช้ชีวิตที่อัฟกานิสถานอย่างถาวร

21
00:01:09,903 --> 00:01:14,523
ผมทำงานเป็นช่างภาพสารคดีอยู่ที่นั่น

22
00:01:14,523 --> 00:01:18,769
และทำสารคดีออกมาหลายเรื่อง

23
00:01:18,769 --> 00:01:21,373
เรื่องสำคัญที่สุดเรื่องหนึ่งที่ผมทำ

24
00:01:21,373 --> 00:01:26,087
คือเรื่องหนุ่มน้อยนักเต้นในอัฟกานิสถาน

25
00:01:26,087 --> 00:01:30,591
เรื่องราวแสนเศร้านี้มีเนื้อหา
เกี่ยวกับธรรมเนียมที่น่ารังเกียจ

26
00:01:30,591 --> 00:01:34,052
เกี่ยวข้องกับเด็กน้อยที่ต้องเต้นโชว์พวกแม่ทัพ

27
00:01:34,052 --> 00:01:36,141
และชายผู้มีอิทธิพลในสังคม

28
00:01:36,141 --> 00:01:39,902
เด็กเหล่านี้มักจะถูกลักพาตัว
หรือถูกซื้อจากพ่อแม่ที่ยากจน

29
00:01:39,902 --> 00:01:42,967
เพื่อมาใช้แรงงานเป็นทาสบำเรอกาม

30
00:01:42,967 --> 00:01:45,731
หนุ่มน้อยคนนี้ชื่อชูกูร

31
00:01:45,731 --> 00:01:49,400
เขาถูกแม่ทัพคนหนึ่งลักพาตัวมาจากเมืองคาบูล

32
00:01:49,400 --> 00:01:51,372
เขาถูกนำตัวไปยังจังหวัดอื่น

33
00:01:51,372 --> 00:01:56,133
ที่ซึ่งเขาถูกบังคับให้เป็นทาสบำเรอกาม
ของแม่ทัพคนนั้นและผองเพื่อน

34
00:01:56,133 --> 00:01:59,058
เมื่อเรื่องนี้ได้เผยแพร่ในหนังพิมพ์วอชิงตันโพสต์

35
00:01:59,058 --> 00:02:01,380
ผมเริ่มถูกขู่ฆ่า

36
00:02:01,380 --> 00:02:05,118
และถูกบังคับให้ออกจากอัฟกานิสถาน

37
00:02:05,118 --> 00:02:07,510
พร้อมกับพ่อแม่ของผม

38
00:02:07,510 --> 00:02:11,202
พวกเราเดินทางกลับไปยังเควตตา

39
00:02:11,202 --> 00:02:15,614
สถานการณ์ที่นั่นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
เมื่อเทียบกับตอนที่ผมจากไปเมื่อปี 2005

40
00:02:15,614 --> 00:02:18,167
จากที่เคยเป็นที่หลบภัยอันสงบของชาวฮาซารา

41
00:02:18,167 --> 00:02:23,601
แต่แล้วมันกลับกลายเป็นเมืองที่
อันตรายที่สุดในปากีสถาน

42
00:02:23,601 --> 00:02:27,176
ชาวฮาซาราถูกกักอยู่ในบริเวณเล็กๆ สองแห่ง

43
00:02:27,176 --> 00:02:32,029
ถูกเหยียดทั้งทางสังคม การศึกษา และการเงิน

44
00:02:32,029 --> 00:02:33,469
นี่คือ นาเดียร์

45
00:02:33,469 --> 00:02:35,466
ผมรู้จักกับเขามาตั้งแต่เด็ก

46
00:02:35,466 --> 00:02:39,645
เขาบาดเจ็บจากการซุ่มโจมตีของผู้ก่อการร้าย
ตอนอยู่บนรถตู้ในเมืองเควตตา

47
00:02:39,645 --> 00:02:43,221
เขาตายหลังจากนั้นเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

48
00:02:43,221 --> 00:02:47,006
ชาวฮาซาราราว 1,600 คน

49
00:02:47,006 --> 00:02:50,629
ถูกฆ่าจากการโจมตีที่มีรูปแบบต่างกันออกไป

50
00:02:50,629 --> 00:02:55,527
และราว 3,000 คน ได้รับบาดเจ็บ

51
00:02:55,527 --> 00:02:58,778
หลายคนในนั้นพิการตลอดชีวิต

52
00:02:58,778 --> 00:03:02,076
การโจมตีชาวฮาซารานับวันยิ่งเลวร้าย

53
00:03:02,076 --> 00:03:04,908
ไม่แปลกเลยที่หลายคนต้องการจะหนีไปจากที่นี่

54
00:03:04,908 --> 00:03:09,668
ถัดจากอัฟกานิสถาน อิหร่านและปากีสถาน

55
00:03:09,668 --> 00:03:16,332
ออสเตรเลียเป็นบ้านที่มีประชากรฮาซารา
มากที่สุดเป็นอันดับที่ 4 ของโลก

56
00:03:16,332 --> 00:03:19,141
เมื่อต้องอพยพออกจากปากีสถาน

57
00:03:19,141 --> 00:03:21,091
ออสเตรเลียดูจะเป็นทางเลือกที่ชัดเจน

58
00:03:21,091 --> 00:03:23,088
เงินของเราจำกัด จึงมีแค่คนเดียวที่จะไปได้


59
00:03:23,088 --> 00:03:24,946
และพวกเราตัดสินใจกันว่าคนนั้นคือผม

60
00:03:24,946 --> 00:03:28,299
ด้วยหวังว่า ถ้าผมถึงโดยสวัสดิภาพแล้ว

61
00:03:28,299 --> 00:03:33,291
ผมจะสามารถทำให้ครอบครัว
ตามมาสมทบกับผมได้ในภายหลัง

62
00:03:33,291 --> 00:03:34,870
พวกเรารู้ถึงความเสี่ยง

63
00:03:34,870 --> 00:03:37,842
และความน่ากลัวของการเดินทางแบบนี้

64
00:03:37,842 --> 00:03:42,416
ผมพบเจอใครหลายคนที่สูญเสีย
บุคคลอันเป็นที่รักไปในทะเล

65
00:03:42,416 --> 00:03:46,805
นี่เป็นการตัดสินใจอย่างไร้ทางเลือก 
เมื่อเราต้องทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง

66
00:03:46,805 --> 00:03:49,680
ไม่มีใครตัดสินใจในเรื่องนี้ได้อย่างง่ายดาย

67
00:03:49,680 --> 00:03:51,866
ถ้าผมขึ้นเครื่องบินไปออสเตรเลียง่ายๆ ล่ะก็

68
00:03:51,866 --> 00:03:54,490
ก็จะใช้เวลาบินไม่ถึง 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ

69
00:03:54,490 --> 00:03:58,576
แต่การขอวีซ่านั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย

70
00:03:58,576 --> 00:04:00,689
การเดินทางของผมยาวนานกว่านั้นมาก

71
00:04:00,689 --> 00:04:02,943
เป็นการเดินทางที่ลึกลับซับซ้อนมาก

72
00:04:02,943 --> 00:04:05,989
และแน่นอน อันตรายกว่านั้นมาก

73
00:04:05,989 --> 00:04:08,631
เราเดินทางไปประเทศไทยด้วยเครื่องบิน

74
00:04:08,631 --> 00:04:13,429
แล้วขึ้นรถขึ้นเรือไปมาเลเซียและอินโดนีเซีย

75
00:04:13,429 --> 00:04:15,844
จ่ายเงินให้คนและพวกลักลอบเข้าเมืองตลอดทาง

76
00:04:15,844 --> 00:04:18,584
ช่วงเวลาส่วนใหญ่ใช้ไปกับการหลบซ่อน

77
00:04:18,584 --> 00:04:22,300
และกับความหวาดกลัวว่าจะถูกจับ

78
00:04:22,300 --> 00:04:26,687
ในอินโดนีเซีย ผมอยู่กับกลุ่มผู้ลี้ภัย 7 คน

79
00:04:26,687 --> 00:04:29,241
พวกเราใช้ห้องนอนร่วมกัน

80
00:04:29,241 --> 00:04:33,119
ในเมืองโบกอร์ที่อยู่เลยกรุงจาร์กาตาออกไป

81
00:04:33,119 --> 00:04:35,419
1 สัปดาห์ผ่านไปในโบกอร์

82
00:04:35,419 --> 00:04:38,868
เพื่อนร่วมห้องของผม 3 คน
เริ่มการเดินทางอันแสนอันตราย

83
00:04:38,868 --> 00:04:42,700
สองวันหลังจากนั้น เราได้รับข่าว

84
00:04:42,700 --> 00:04:47,506
ว่าเรือที่อพยพคนอย่างลำบากยากเย็นนั้น
ล่มลงระหว่างทางที่จะไปเกาะคริสต์มาส

85
00:04:47,506 --> 00:04:51,267
และเราพบว่าเพื่อนร่วมห้องของเราทั้ง 3 คน
นาวโรซ จาฟ์ฟาร์ และ ชาเบียร์

86
00:04:51,267 --> 00:04:53,218
โดยสารบนเรือลำนั้น

87
00:04:53,218 --> 00:04:55,656
มีแค่ จาฟ์ฟาร์ ที่ได้รับการช่วยเหลือ

88
00:04:55,656 --> 00:04:59,249
ส่วนชาเบียร์ และ นาวโรซนั้นหายสาปสูญ

89
00:04:59,249 --> 00:05:00,898
นั่นทำให้ผมคิด

90
00:05:00,898 --> 00:05:03,568
ว่าผมกำลังทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วรึเปล่า?

91
00:05:03,568 --> 00:05:07,515
ผมสรุปว่าไม่มีทางเลือกอื่น ต้องไปต่อ

92
00:05:07,515 --> 00:05:11,370
ไม่กี่อาทิตย์จากนั้น เราได้รับโทรศัพท์จาก
พวกช่วยลักลอบคนเข้าเมือง

93
00:05:11,370 --> 00:05:16,060
ว่าเรือโดยสารพร้อมแล้วให้เราเดินทาง

94
00:05:16,060 --> 00:05:18,940
อาศัยความมืดในยามวิกาลเพื่อไปยังเรือลำนั้น

95
00:05:18,940 --> 00:05:20,588
บนเรือยนต์

96
00:05:20,588 --> 00:05:25,603
เราขึ้นเรือประมงเก่าที่บรรทุกคนจนเกินน้ำหนัก

97
00:05:25,603 --> 00:05:27,693
มีผู้โดยสารทั้งสิ้น 93 คน

98
00:05:27,693 --> 00:05:29,666
พวกเราทั้งหมดอยู่ใต้ท้องเรือ

99
00:05:29,666 --> 00:05:31,919
ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ขึ้นมาข้างบน

100
00:05:31,919 --> 00:05:35,077
พวกเราจ่ายกันคนละ 6,000 ดอลลาร์

101
00:05:35,077 --> 00:05:37,166
เพื่อจะโดยสารบนเรือลำนี้

102
00:05:37,166 --> 00:05:39,395
วันแรกและคืนแรกผ่านไปได้ด้วยดี

103
00:05:39,395 --> 00:05:42,623
แต่คืนต่อมา สภาพอากาศก็กลับตาลปัตร

104
00:05:42,623 --> 00:05:47,568
คลื่นซัดเรื่องโคลง ท่อนไม้ดังเอี๊ยดอ๊าด

105
00:05:47,568 --> 00:05:51,910
กลุ่มคนใต้ท้องเรือต่างร้องไห้ สวดภาวนา 
และเรียกหาบุคคลอันเป็นที่รักของพวกเขา

106
00:05:51,910 --> 00:05:53,652
พวกเขากรีดร้อง

107
00:05:53,652 --> 00:05:55,811
มันเป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย

108
00:05:55,811 --> 00:05:59,758
ราวกับภาพเหตุการณ์ในวันโลกาวินาศ

109
00:05:59,758 --> 00:06:04,583
หรือฉากที่เห็นกันในหนังฮอลลีวูด

110
00:06:04,583 --> 00:06:07,788
ที่ทุกสิ่งทุกอย่างแตกสลาย

111
00:06:07,788 --> 00:06:10,225
และโลกกำลังจะดับลง

112
00:06:10,225 --> 00:06:12,849
มันเกิดขึ้นกับพวกเราจริงๆ

113
00:06:12,849 --> 00:06:17,192
เราไม่มีอะไรที่จะหวัง

114
00:06:17,192 --> 00:06:20,720
เรือของเราล่องลอยเหมือน
กล่องไม้ขีดไฟที่เคว้งคว้างอยู่ในน้ำ

115
00:06:20,720 --> 00:06:22,856
ไร้การควบคุม

116
00:06:22,856 --> 00:06:26,618
คลื่นสูงใหญ่กว่าเรือของพวกเรามาก

117
00:06:26,618 --> 00:06:32,655
น้ำทะลักเข้ามาเร็วเกินที่จะปั๊มออกได้ทัน

118
00:06:32,655 --> 00:06:35,511
เราทั้งหมดไร้สิ้นซึ่งความหวัง

119
00:06:35,511 --> 00:06:37,950
เราคิดว่า มันจบลงแล้ว

120
00:06:37,950 --> 00:06:39,876
เรากำลังมองความตายที่มายืนอยู่ตรงหน้า

121
00:06:39,876 --> 00:06:42,268
และผมเก็บภาพเหล่านี้ไว้

122
00:06:42,268 --> 00:06:44,219
กัปตันบอกกับพวกเราว่า

123
00:06:44,219 --> 00:06:46,586
เราทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

124
00:06:46,586 --> 00:06:49,767
พวกเราต้องทิ้งเรือลำนี้

125
00:06:49,767 --> 00:06:51,834
เราขึ้นมาอยู่ข้างบนเรือ

126
00:06:51,834 --> 00:06:54,366
เปิดปิดไฟฉายไปเรื่อยๆ

127
00:06:54,366 --> 00:06:59,265
เพื่อเรียกความสนใจจากเรือลำใดๆ ที่ผ่านมา

128
00:06:59,265 --> 00:07:06,649
เราพยายามทำให้เรือเหล่านั้นสนใจ
ด้วยการโบกเสื้อชูชีพ และเป่าปาก

129
00:07:06,649 --> 00:07:10,084
ในที่สุด เราก็ล่องเรือถึงเกาะเล็กๆ

130
00:07:10,084 --> 00:07:13,335
เรือของเราชนกับโขดหิน

131
00:07:13,335 --> 00:07:15,378
ผมลื่นลงไปในน้ำ

132
00:07:15,378 --> 00:07:19,025
ทำกล้องรวมถึงสิ่งต่างๆ ที่บันทึกเอาไว้พัง

133
00:07:19,025 --> 00:07:24,791
แต่โชคยังดี ที่เมมโมรีการ์ดยังใช้การได้

134
00:07:24,791 --> 00:07:27,206
มันเป็นป่าทึบ

135
00:07:27,206 --> 00:07:32,965
พวกเราแบ่งคนออกเป็นกลุ่มๆ
และถกเถียงกันว่าจะทำอะไรต่อ

136
00:07:32,965 --> 00:07:35,333
เราหวาดกลัวและสับสน

137
00:07:35,333 --> 00:07:38,630
หลังจากค้างคืนที่ชายหาด

138
00:07:38,630 --> 00:07:41,253
เราก็เจอท่าเรือเล็กๆ และมะพร้าว

139
00:07:41,253 --> 00:07:44,249
เราส่งเสียงตะโกนเรียกเรือจากรีสอร์ทแถวนั้น

140
00:07:44,249 --> 00:07:48,498
และถูกส่งตัวให้ตำรวจน้ำอินโดนีเซียทันที

141
00:07:48,498 --> 00:07:52,100
ที่ศูนย์กักกันซีราง

142
00:07:52,100 --> 00:07:57,158
เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมืองมาที่นี่ 
และตรวจค้นร่างกายอย่างเงียบๆ

143
00:07:57,158 --> 00:08:00,526
เขาเอามือถือของพวกเรา และเงิน $300 ของผมไป

144
00:08:00,526 --> 00:08:03,938
รวมถึงรองเท้า เพื่อที่เราจะได้หนีไปไม่ได้

145
00:08:03,938 --> 00:08:09,999
แต่เราคอยสังเกตพวก รปภ. ดูความเคลื่อนไหว

146
00:08:09,999 --> 00:08:13,842
ตอนตี 4 ที่พวกเขากำลังนั่งล้อมรอบกองไฟ

147
00:08:13,842 --> 00:08:17,396
พวกเราก็เอากระจกสองชั้นที่บานหน้าต่างออก

148
00:08:17,396 --> 00:08:18,915
แล้วหนีออกไปทางนั้น

149
00:08:18,915 --> 00:08:23,744
พวกเราปีนต้นไม้ที่ติดกับกำแพงรอบนอกซึ่ง
มีเศษแก้วเสียบเป็นแนวด้านบน

150
00:08:23,744 --> 00:08:26,043
เราวางหมอนบนนั้น

151
00:08:26,043 --> 00:08:29,573
และพันแขนตัวเองด้วยผ้าปูเตียง

152
00:08:29,573 --> 00:08:31,671
เพื่อปีนกำแพงออกไป

153
00:08:31,671 --> 00:08:35,418
เราวิ่งหนีออกไปด้วยเท้าเปล่า

154
00:08:35,418 --> 00:08:37,207
ผมเป็นอิสระแล้ว

155
00:08:37,207 --> 00:08:39,924
กับอนาคตที่ไม่แน่นอน

156
00:08:39,924 --> 00:08:41,734
และไร้เงินตรา

157
00:08:41,734 --> 00:08:48,858
สิ่งเดียวที่ผมมีติดตัวคือ
เมมโมรีการ์ดที่บันทึกภาพเอาไว้

158
00:08:48,858 --> 00:08:52,275
เมื่อสารคดีของผมได้ฉายบน SBS Dateline

159
00:08:52,275 --> 00:08:54,854
เพื่อนของผมหลายคนถึงได้รู้สถานการณ์ของผม

160
00:08:54,854 --> 00:08:56,710
และพยายามให้การช่วยเหลือ

161
00:08:56,710 --> 00:09:00,448
พวกเขาไม่ยอมให้ผมไปเสี่ยงชีวิตบนเรืออีก

162
00:09:00,448 --> 00:09:04,953
ผมตัดสินใจที่จะอยู่ที่อินโดนีเซีย 
โดยรับความช่วยเหลือจาก UNHCR

163
00:09:04,953 --> 00:09:08,807
แต่ผมกลัวว่าผมจะจบชีวิตลงที่อินโดนีเซีย

164
00:09:08,807 --> 00:09:12,461
ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไม่มีงานทำ

165
00:09:12,461 --> 00:09:15,706
เหมือนกับผู้ลี้ภัยคนอื่นๆ

166
00:09:15,706 --> 00:09:18,326
แต่ผมนั้นต่างจากคนอื่น

167
00:09:18,326 --> 00:09:21,580
ผม....

168
00:09:22,590 --> 00:09:23,923
ผมเป็นคนที่โชคดี

169
00:09:23,923 --> 00:09:28,381
คนรู้จักของผมช่วยเร่งการทำงานของUNHCRให้

170
00:09:28,381 --> 00:09:33,119
และผมก็ได้ลงหลักปักฐาน
ในออสเตรเลียเมื่อเดือน พ.ค. 2013

171
00:09:33,119 --> 00:09:37,298
ไม่ใช่ผู้ลี้ภัยทุกคนที่จะโชคดีแบบผม

172
00:09:37,298 --> 00:09:44,588
ยากจริงๆ ที่ไม่รู้ว่าชะตากรรมจะเป็นยังไง

173
00:09:44,588 --> 00:09:48,419
ประเด็นเรื่องผู้ลี้ภัยในออสเตรเลียนั้น

174
00:09:48,419 --> 00:09:51,137
ถูกทำให้เป็นประเด็นทางการเมืองแบบสุดๆ

175
00:09:51,137 --> 00:09:54,271
จนไม่เหลือความเป็นมนุษย์

176
00:09:54,271 --> 00:10:00,372
ผู้ลี้ภัยถูกป้ายสีให้ดูน่ากลัวและโหดร้าย
ก่อนปรากฏกายต่อหน้าสาธารณชน

177
00:10:00,372 --> 00:10:04,907
ผมหวังว่าเรื่องราวของผมและชาวฮาซารา

178
00:10:04,907 --> 00:10:07,960
จะช่วยจุดประกายให้ผู้คนได้รับรู้ว่า

179
00:10:07,960 --> 00:10:12,261
พวกเขาทุกข์ทรมานแค่ไหนในประเทศบ้านเกิด

180
00:10:14,241 --> 00:10:16,180
พวกเขาทุกข์ทรมานอย่างไร

181
00:10:16,180 --> 00:10:20,916
และทำไมพวกเขาถึงต้องเสี่ยงชีวิต
เพื่อหาที่ลี้ภัยถึงขนาดนั้น

182
00:10:20,916 --> 00:10:22,426
ขอบคุณครับ

183
00:10:22,426 --> 00:10:23,665
(เสียงปรบมือ)