WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:03.000
หลายคนในที่นี้อาจเคยได้ยินเรื่องของนักขายสองคน

00:00:03.000 --> 00:00:06.000
ซึ่งเดินทางไปแอฟริกาในช่วง ค.ศ.1900

00:00:06.000 --> 00:00:08.000
ทั้งสองคนถูกส่งตัวไปสำรวจว่ามีโอกาส

00:00:08.000 --> 00:00:10.000
สำหรับขายรองเท้าหรือไม่

00:00:10.000 --> 00:00:13.000
ทั้งสองส่งโทรเลขกลับไปที่เมืองแมนเชสเตอร์

00:00:13.000 --> 00:00:17.000
คนแรกแจ้งว่า "ดูรูปการณ์แล้วหมดหวัง ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้ว

00:00:17.000 --> 00:00:18.000
คนในประเทศนี้ไม่สวมรองเท้ากัน"

00:00:18.000 --> 00:00:21.000
ส่วนอีกคนรายงานว่า "นี่เป็นโอกาสทอง

00:00:21.000 --> 00:00:23.000
เพราะคนในประเทศนี้ยังไม่มีรองเท้าใส่เลย"

00:00:23.000 --> 00:00:24.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:24.000 --> 00:00:27.000
เวลานี้ สถานการณ์ในโลกของดนตรีคลาสสิกก็คล้ายๆ กัน

00:00:28.000 --> 00:00:29.000
เพราะมีบางคนที่คิดว่า

00:00:29.000 --> 00:00:32.000
ดนตรีคลาสสิกกำลังจะตาย

00:00:33.000 --> 00:00:36.000
แต่ก็มีพวกเราบางคนที่คิดว่า คุณยังไม่ได้เห็นอะไรเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิกเลย

00:00:36.000 --> 00:00:40.000
และแทนที่ผมจะสาธยายสถิติตัวเลขและแนวโน้มต่างๆ

00:00:40.000 --> 00:00:42.000
และเล่าเรื่องวงออเคสตราที่กำลังต้องยุบวงและปิดตัว

00:00:42.000 --> 00:00:45.000
รวมถึงเหล่าบริษัทดนตรีที่กำลังจะเลิกกิจการ

00:00:45.000 --> 00:00:49.000
ผมคิดว่าคืนนี้เราควรมาทดลองอะไรกันสักหน่อย -- ทดลองดู

00:00:49.000 --> 00:00:53.000
จริงๆ ก็ไม่เชิงว่าทดลองหรอก เพราะผมรู้ว่าผลลัพธ์จะออกมายังไง

NOTE Paragraph

00:00:54.000 --> 00:00:56.000
แต่มันก็ให้อารมณ์คล้ายๆ กับการทดลองนั่นละ เอาละ ก่อนที่เรา --

00:00:56.000 --> 00:01:00.000
(หัวเราะ)

00:01:00.000 --> 00:01:02.000
-- ก่อนจะเริ่ม ผมต้องทำสองอย่าง

00:01:02.000 --> 00:01:06.000
อย่างแรกคือ ผมอยากให้คุณเห็นภาพเด็กอายุ 7 ขวบ

00:01:07.000 --> 00:01:08.000
ว่าเขาเล่นเปียโนลักษณะไหน

00:01:08.000 --> 00:01:10.000
เด็กคนนี้อาจอยู่ที่บ้านคุณก็ได้

00:01:11.000 --> 00:01:12.000
มันจะออกมาทำนองนี้

00:01:12.000 --> 00:01:32.000
(เปียโน)

00:01:32.000 --> 00:01:34.000
ผมรู้ว่าพวกคุณบางคนจำเด็กคนนี้ได้

00:01:34.000 --> 00:01:39.000
ทีนี้ถ้าเขาฝึกต่ออีกปีและเรียนเปียโนต่อ ตอนนี้เขาจะอายุ 8 ขวบ

00:01:39.000 --> 00:01:40.000
มันก็จะออกมาทำนองนี้

00:01:40.000 --> 00:01:47.000
(เปียโน)

00:01:47.000 --> 00:01:50.000
แล้วถ้าฝึกต่ออีกปีและเรียนสูงขึ้นอีก ตอนนี้เขาอายุ 9 ขวบ

00:01:50.000 --> 00:01:56.000
(เปียโน)

00:01:56.000 --> 00:01:59.000
แล้วก็ฝึกต่ออีกปีและเรียนสูงขึ้นไปอีก ตอนนี้เขาก็อายุ 10 ขวบ

00:01:59.000 --> 00:02:06.000
(เปียโน)

00:02:06.000 --> 00:02:07.000
ถึงตอนนั้นพวกเด็กๆ ก็มักเลิกเล่นไปเอง

00:02:07.000 --> 00:02:09.000
(หัวเราะ)

00:02:09.000 --> 00:02:11.000
(ปรบมือ)

00:02:11.000 --> 00:02:13.000
ทีนี้ ถ้าคุณรออีกหน่อย ถ้ารออีกหนึ่งปี

00:02:14.000 --> 00:02:15.000
คุณจะได้ยินเสียงแบบนี้

00:02:15.000 --> 00:02:24.000
(เปียโน)

NOTE Paragraph

00:02:24.000 --> 00:02:27.000
สิ่งที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่อย่างที่คุณคิด

00:02:27.000 --> 00:02:30.000
คือคุณอาจคิดว่า จู่ๆ เขาจะมีไฟกับมัน ใส่ใจจริงจัง

00:02:30.000 --> 00:02:33.000
กระตือรือร้น มีครูคนใหม่ ถึงวัยเจริญพันธุ์ หรืออะไรเทือกนี้

00:02:33.000 --> 00:02:37.000
สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ คือ ความกระแทกกระทั้นจะลดลง

00:02:38.000 --> 00:02:39.000
นึกภาพออกมั้ย ตอนที่เขาเริ่มเล่นครั้งแรก

00:02:39.000 --> 00:02:41.000
ที่กระแทกลงไปทุกจังหวะโน้ต

00:02:42.000 --> 00:02:44.000
(เปียโน)

00:02:44.000 --> 00:02:46.000
ครั้งที่สองก็ยังกระแทกกระทั้นโน้ตเว้นโน้ต

00:02:47.000 --> 00:02:49.000
(เปียโน)

00:02:49.000 --> 00:02:50.000
คุณเห็นได้ถ้ามองที่หัวของผม

00:02:51.000 --> 00:02:52.000
(หัวเราะ)

00:02:52.000 --> 00:02:54.000
เด็ก 9 ขวบ ...9 ขวบ

00:02:54.000 --> 00:02:55.000
จะกระแทกลงไปทุกๆ 4 ตัวโน้ต

00:02:55.000 --> 00:02:57.000
(เปียโน)

00:02:58.000 --> 00:02:59.000
ส่วนเด็ก 10 ขวบจะกระแทกทุกๆ 8 ตัวโน้ต

00:02:59.000 --> 00:03:02.000
(เปียโน)

00:03:02.000 --> 00:03:04.000
เด็ก 11 ขวบจะกระแทกครั้งเดียวตลอดทั้งช่วง

00:03:04.000 --> 00:03:07.000
(เปียโน)

NOTE Paragraph

00:03:08.000 --> 00:03:10.000
ผมไม่รู้ว่าท่าทางของผมออกมาแบบนี้ได้ยังไง

00:03:10.000 --> 00:03:12.000
(หัวเราะ)

00:03:13.000 --> 00:03:15.000
ผมไม่ได้บอกให้ตัวเองโยกไหล่ ส่ายตัวไปมา

00:03:15.000 --> 00:03:17.000
เปล่าเลย ดนตรีขับดันให้ผมมีท่าทางแบบนี้เอง

00:03:17.000 --> 00:03:19.000
ผมถึงเรียกว่าเป็นการเล่นแบบบั้นท้ายข้างเดียว

00:03:19.000 --> 00:03:21.000
(เปียโน)

00:03:21.000 --> 00:03:22.000
หรือจะเป็นบั้นท้ายอีกข้างก็ได้

00:03:22.000 --> 00:03:26.000
(เปียโน)

00:03:26.000 --> 00:03:29.000
คุณรู้มั้ย ครั้งนึงมีชายคนนึงได้ชมการบรรยายของผม

00:03:29.000 --> 00:03:30.000
ตอนที่ผมกำลังสอนนักเปียโนรุ่นเยาว์คนนึง

00:03:31.000 --> 00:03:33.000
ชายคนนั้นเป็นประธานบริษัทที่โอไฮโอ

00:03:33.000 --> 00:03:35.000
ส่วนผมก็ง่วนอยู่กับนักเปียโนวัยกระเตาะคนนี้

00:03:36.000 --> 00:03:38.000
ผมพูดว่า "ปัญหาของเธอคือ เธอเป็นนักเปียโนสองบั้นท้าย

00:03:38.000 --> 00:03:40.000
เธอควรเป็นนักเปียโนบั้นท้ายเดียวรู้มั้ย"

00:03:40.000 --> 00:03:42.000
และผมจับตัวเขาให้อยู่ในท่าทางแบบนั้นขณะที่เขาเล่น

00:03:42.000 --> 00:03:44.000
แล้วเสียงดนตรีที่ออกมาก็พลิ้วไหวมีชีวิตขึ้นมาทันที มันโลดแล่นออกมาเอง

00:03:45.000 --> 00:03:47.000
ผู้ชมถึงกับครางฮือตอนที่ได้ยินความแตกต่าง

00:03:47.000 --> 00:03:49.000
ต่อมาผมได้รับจดหมายจากผู้ชายคนนี้

00:03:49.000 --> 00:03:50.000
เขาเขียนว่า "ผมรู้สึกตื้นตันใจมาก

00:03:50.000 --> 00:03:52.000
ผมกลับไปเปลี่ยนแนวทางบริษัทของผมใหม่หมด

00:03:53.000 --> 00:03:54.000
ให้กลายเป็นบริษัทบั้นท้ายเดียว"

00:03:54.000 --> 00:03:57.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:58.000 --> 00:04:00.000
ตอนนี้ อีกเรื่องที่ผมอยากทำคือ บอกบางสิ่งเกี่ยวกับตัวคุณให้คุณฟัง

00:04:00.000 --> 00:04:03.000
เชื่อว่าคงมีราวๆ 1,600 คน

00:04:03.000 --> 00:04:06.000
คำนวณคร่าวๆ ว่าอาจมีพวกคุณ 45 คน

00:04:06.000 --> 00:04:08.000
ที่หลงใหลดนตรีคลาสสิกเป็นชีวิตจิตใจ

00:04:09.000 --> 00:04:14.000
คุณเทิดทูนดนตรีคลาสสิก เวลาฟังวิทยุก็เปิดแต่คลื่นดนตรีคลาสสิก

00:04:14.000 --> 00:04:17.000
ในรถก็ยังมีซีดีดนตรีคลาสสิก แถมยังไปดูคอนเสิร์ตวงซิมโฟนี

00:04:17.000 --> 00:04:18.000
ลูกๆ ก็เล่นเครื่องดนตรีคลาสสิก

00:04:18.000 --> 00:04:20.000
คุณนึกภาพไม่ออกว่าชีวิตจะขาดดนตรีคลาสสิกได้อย่างไร

00:04:21.000 --> 00:04:23.000
นั่นคือกลุ่มแรก เป็นกลุ่มค่อนข้างเล็ก

00:04:23.000 --> 00:04:25.000
แล้วก็มีอีกกลุ่มหนึ่ง ...เป็นกลุ่มใหญ่ขึ้น

00:04:25.000 --> 00:04:27.000
คนกลุ่มนี้ไม่รังเกียจดนตรีคลาสสิก

00:04:27.000 --> 00:04:28.000
(หัวเราะ)

00:04:28.000 --> 00:04:30.000
นึกภาพว่า คุณกลับมาถึงบ้านหลังจากตรากตรำมาทั้งวัน

00:04:30.000 --> 00:04:32.000
แล้วก็ไปรินไวน์มาแก้วนึง และนั่งยกขาพาด

00:04:33.000 --> 00:04:35.000
เสียงไวโอลินของวิวัลดีคลออยู่ใกล้ๆ ไม่ทำร้ายใครนี่นา

00:04:35.000 --> 00:04:36.000
(หัวเราะ)

00:04:36.000 --> 00:04:37.000
คนพวกนี้อยู่กลุ่มที่สอง

00:04:37.000 --> 00:04:38.000
ทีนี้มาถึงกลุ่มที่สาม

00:04:38.000 --> 00:04:40.000
เป็นพวกที่ไม่เคยฟังดนตรีคลาสสิกมาก่อน

00:04:40.000 --> 00:04:42.000
มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิตคุณเลย

00:04:43.000 --> 00:04:45.000
คุณอาจได้ยินมันผ่านๆ เหมือนควันบุหรี่ของคนข้างตัวที่สนามบิน

00:04:45.000 --> 00:04:47.000
(หัวเราะ)

00:04:47.000 --> 00:04:48.000
-- หรืออาจเหมือนฉากสวนสนามของละครเรื่องไอดา

00:04:48.000 --> 00:04:51.000
ตอนเข้าชมการแสดงสด แต่ถ้าไม่นับเหตุบังเอิญเหล่านี้ คุณจะไม่เคยได้ยินมัน

00:04:52.000 --> 00:04:53.000
นี่อาจเป็นคนกลุ่มใหญ่สุด

NOTE Paragraph

00:04:53.000 --> 00:04:55.000
แต่ก็ยังมีกลุ่มที่เล็กมากๆ อีกกลุ่ม

00:04:55.000 --> 00:04:58.000
คนกลุ่มนี้คิดว่าตัวเองแยกจังหวะโน้ตไม่เป็น

00:04:58.000 --> 00:05:00.000
มีคนเยอะมากที่คิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้

00:05:01.000 --> 00:05:03.000
จริงๆ ผมได้ยินคำพูด "สามีฉันแยกจังหวะโน้ตไม่เป็น" บ่อยมาก

00:05:03.000 --> 00:05:04.000
(หัวเราะ)

00:05:04.000 --> 00:05:07.000
จริงๆ แล้วเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะแยกไม่เป็น ไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่เป็น

00:05:07.000 --> 00:05:10.000
ถ้าคุณแยกจังหวะโน้ตไม่ได้ คุณก็ต้องเปลี่ยนเกียร์รถไม่ได้ด้วย

00:05:10.000 --> 00:05:12.000
รถเกียร์กระปุกน่ะ

00:05:12.000 --> 00:05:14.000
คุณจะแยกความแตกต่างไม่ได้

00:05:14.000 --> 00:05:16.000
ระหว่างชาวเท็กซัสและชาวโรม

00:05:16.000 --> 00:05:20.000
สำหรับโทรศัพท์ ถ้าคุณแม่ของคุณโทรมาหา

00:05:21.000 --> 00:05:23.000
โดยใช้โทรศัพท์คุณภาพแย่มาก โทรมาพูดว่า "ฮัลโหล"

00:05:23.000 --> 00:05:26.000
ไม่ใช่แค่คุณจะจำได้ว่าใครกำลังพูด แต่ยังรู้ว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

00:05:27.000 --> 00:05:30.000
คุณมีหูที่มีคุณสมบัติเยี่ยมยอด ทุกคนมีหูที่มีคุณสมบัติสุดยอด

00:05:30.000 --> 00:05:32.000
ไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่ได้

NOTE Paragraph

00:05:32.000 --> 00:05:36.000
แต่ผมอยากบอกว่า ผมจะไม่ยอมทนกับเรื่องนี้

00:05:36.000 --> 00:05:39.000
กับการมีหุบเหวมโหฬารที่กั้นระหว่างคนที่เข้าใจ

00:05:40.000 --> 00:05:42.000
หลงรัก และดื่มด่ำเคลิบเคลิ้มกับดนตรีคลาสสิก

00:05:42.000 --> 00:05:45.000
กับคนที่ไม่ข้องแวะใดๆ กับมันเลย

00:05:45.000 --> 00:05:47.000
คนที่แยกจังหวะโน้ตไม่ออกนั้น ไม่มีอยู่อีกต่อไป

00:05:47.000 --> 00:05:51.000
แต่แม้ในหมู่สามกลุ่มที่เหลือ ก็ถือว่ายังมีช่องว่างที่กว้างเกินไปอยู่ดี

00:05:51.000 --> 00:05:55.000
เพราะฉะนั้น ผมจะไม่รามือจนกว่าทุกคนในห้องนี้

00:05:55.000 --> 00:06:00.000
ทั้งที่อยู่ด้านล่างและในเอสเพ็น รวมถึงทุกคนที่กำลังชม

00:06:01.000 --> 00:06:04.000
จะหันมารักและเข้าใจดนตรีคลาสสิก

00:06:04.000 --> 00:06:06.000
นี่คือเรื่องที่พวกเรากำลังจะทำกัน

NOTE Paragraph

00:06:07.000 --> 00:06:12.000
คุณอาจสังเกตว่า ผมไม่มีความลังเลสงสัยเลย

00:06:12.000 --> 00:06:15.000
ว่าผลลัพธ์ต้องออกมาตามนั้น สีหน้าของผมบอกอย่างนั้นใช่มั้ย

00:06:15.000 --> 00:06:19.000
คุณสมบัติหนึ่งของผู้นำคือ เขาจะไม่ลังเลสงสัย

00:06:19.000 --> 00:06:22.000
แม้เสี้ยววินาที ในความสามารถของผู้คนที่เขากำลังนำอยู่

00:06:23.000 --> 00:06:25.000
ในการบรรลุสิ่งใดก็ตามที่ผู้นำวาดภาพฝันไว้

00:06:25.000 --> 00:06:28.000
ลองนึกภาพว่าถ้าหาก มาร์ติน ลูเธอร์ คิง ประกาศว่า "ผมมีความฝัน

00:06:28.000 --> 00:06:30.000
แต่ผมไม่มั่นใจหรอกว่า ประชาชนจะทำได้หรือเปล่า"

00:06:30.000 --> 00:06:33.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:06:34.000 --> 00:06:36.000
เอาละ ผมกำลังจะเล่นเพลงเพลงนึงของโชแปง

00:06:36.000 --> 00:06:41.000
บทโหมโรงที่งดงามไพเราะ ประพันธ์โดยโชแปง พวกคุณบางคนคงรู้จัก

00:06:42.000 --> 00:07:10.000
(ดนตรี)

00:07:10.000 --> 00:07:12.000
คุณรู้มั๊ยครับว่า เมื่อครู่ผมคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนในห้องนี้

00:07:13.000 --> 00:07:15.000
ตอนที่ผมเริ่ม พวกคุณคงคิดว่า "ไพเราะเหลือเกิน"

00:07:15.000 --> 00:07:28.000
(ดนตรี)

00:07:29.000 --> 00:07:30.000
"แต่คิดว่าเราอย่าไปที่เดียวกัน...

00:07:30.000 --> 00:07:32.000
ในช่วงพักร้อนปีหน้าเลยนะ"

00:07:32.000 --> 00:07:35.000
(หัวเราะ)

00:07:35.000 --> 00:07:38.000
ตลกใช่มั้ย มันตลกมากที่ความคิดทำนองนี้

00:07:38.000 --> 00:07:41.000
วนเวียนอยู่ในหัวคุณ

00:07:41.000 --> 00:07:42.000
และก็แน่นอน --

00:07:42.000 --> 00:07:45.000
(ปรบมือ)

00:07:45.000 --> 00:07:47.000
-- แน่นอนว่า ถ้าเพลงนั้นยาวมาก และคุณก็เหนื่อยมาทั้งวัน

00:07:48.000 --> 00:07:49.000
คุณก็อาจผลอยหลับไป

00:07:49.000 --> 00:07:51.000
แล้วเพื่อนก็จะเอาศอกถองตัวคุณ

00:07:51.000 --> 00:07:55.000
และบอกว่า "ตื่นๆ! นี่มันวัฒนธรรมนะ!" ซึ่งทำให้คุณรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก

NOTE Paragraph

00:07:55.000 --> 00:07:58.000
แต่คุณเคยฉุกคิดมั้ยว่า เหตุผลที่คุณรู้สึกง่วง

00:07:59.000 --> 00:08:01.000
ตอนฟังเพลงคลาสสิกนั้น ไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่เป็นของพวกเราเอง

00:08:01.000 --> 00:08:03.000
ขณะที่ผมเล่น มีใครคิดบ้างมั้ยว่า

00:08:03.000 --> 00:08:05.000
"ทำไมหมอนี้ถึงกระแทกกระทั้นหลายจังหวะเหลือเกิน"

00:08:05.000 --> 00:08:08.000
ถ้าผมเล่นเพลงนี้ด้วยหัว คุณจะต้องคิดอย่างนั้นแน่ๆ

00:08:09.000 --> 00:08:14.000
(ดนตรี)

00:08:14.000 --> 00:08:18.000
และตลอดชีวิตที่เหลือ ทุกครั้งที่คุณได้ยินดนตรีคลาสสิก

00:08:18.000 --> 00:08:22.000
คุณจะคิดอย่างนั้นเสมอ เมื่อไหร่ที่คุณได้ยินจังหวะกระแทกกระทั้น

NOTE Paragraph

00:08:22.000 --> 00:08:24.000
มาดูว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ตอนนี้

00:08:24.000 --> 00:08:29.000
นี่คือโน้ต B ส่วนโน้ตถัดไปก็คือ C

00:08:29.000 --> 00:08:32.000
และหน้าที่ของโน้ต C ก็คือ ทำให้โน้ต B เศร้า ..ใช่มั้ยครับ

00:08:32.000 --> 00:08:35.000
(หัวเราะ)

00:08:35.000 --> 00:08:37.000
นักแต่งเพลงจะรู้ดี ว่าถ้าอยากให้ดนตรีออกมาเศร้าสร้อย

00:08:37.000 --> 00:08:38.000
ก็ให้เล่นโน้ต 2 ตัวนี้

00:08:38.000 --> 00:08:43.000
(ดนตรี)

00:08:43.000 --> 00:08:45.000
แต่หลักๆ มันมีแค่โน้ต B ตัวเดียว กับความเศร้า 4 แบบ

00:08:45.000 --> 00:08:47.000
(หัวเราะ)

00:08:48.000 --> 00:08:53.000
ทีนี้ มันไปถึงโน้ต A ..สู่โน้ต G ..แล้วก็โน้ต F

00:08:53.000 --> 00:08:57.000
ตอนนี้ก็เป็นโน้ต B, A, G, F และถ้าเป็นโน้ต B, A, G, F แล้ว

00:08:58.000 --> 00:09:04.000
โน้ตตัวไหนจะตามมา? โอ นั่นอาจเป็นเรื่องบังเอิญ

00:09:04.000 --> 00:09:10.000
ลองอีกรอบ กับคณะประสานเสียง TED

00:09:10.000 --> 00:09:13.000
(หัวเราะ)

00:09:13.000 --> 00:09:17.000
และคุณก็รู้แล้วว่าไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่เป็น ..ถูกต้องมั้ย

00:09:17.000 --> 00:09:19.000
รู้มั้ยว่า ทุกหมู่บ้านในบังกลาเทศ

00:09:19.000 --> 00:09:24.000
ทุกหมู่บ้านในเมืองจีน ...ทุกคนรู้หมด

00:09:25.000 --> 00:09:28.000
ดา ดา ดา ดา -- ดา ..ทุกคนรู้ว่ามันต้องลงด้วยโน้ต E

NOTE Paragraph

00:09:28.000 --> 00:09:31.000
แต่โชแปงยังไม่อยากไปถึงโน้ต E

00:09:32.000 --> 00:09:34.000
เพราะจะเกิดอะไรขึ้น? เพลงมันจะจบน่ะสิ เหมือนกับแฮมเล็ต

00:09:34.000 --> 00:09:36.000
คุณจำแฮมเล็ตได้มั้ย องก์แรก ฉากที่สาม

00:09:37.000 --> 00:09:38.000
แฮมเล็ตได้รู้ว่า ลุงของเขาเป็นคนฆ่าพ่อ

00:09:38.000 --> 00:09:40.000
คุณจำได้ว่าเขาเอาแต่ตามล่าหาตัวลุง

00:09:40.000 --> 00:09:41.000
และเกือบจะฆ่าลุงด้วย แต่แล้วก็ถอย

00:09:41.000 --> 00:09:44.000
และก็ตามล่าลุงอีก และก็เกือบได้ฆ่าอีก

00:09:44.000 --> 00:09:46.000
พวกนักวิจารณ์ ซึ่งทั้งหมดนั่งอยู่แถวหลัง

00:09:46.000 --> 00:09:49.000
ออกความเห็นว่า "แฮมเล็ตเป็นคนที่ชอบผลัดวันประกันพรุ่ง"

00:09:49.000 --> 00:09:50.000
(หัวเราะ)

00:09:50.000 --> 00:09:52.000
หรือไม่ก็บอกว่า "แฮมเล็ตมีปมโอดิปุส"

00:09:53.000 --> 00:09:56.000
ไม่ใช่เลย แต่เพราะถ้าทำอย่างนั้นละครจะจบต่างหาก ไอ้พวกโง่

00:09:56.000 --> 00:09:58.000
นั่นคือเหตุผลที่เชคสเปียร์ใส่รายละเอียดพวกนั้นลงไปในแฮมเล็ต

00:09:59.000 --> 00:10:01.000
มีเรื่องสาวน้อยโอฟิเลียที่กลายเป็นบ้า เป็นเรื่องที่ซ้อนอยู่อีกชั้นนึง

00:10:01.000 --> 00:10:02.000
มีเรื่องกะโหลกของโยริค และพวกสัปเหร่อ

00:10:03.000 --> 00:10:06.000
ทั้งหมดนี้เพื่อถ่วงเวลาไว้ -- จนถึงองก์ที่ 5 เขาถึงฆ่าลุงได้

NOTE Paragraph

00:10:06.000 --> 00:10:11.000
เพลงของโชแปงก็ไม่ต่างกัน เขาเกือบถึงโน้ต E แล้ว

00:10:11.000 --> 00:10:13.000
แต่เขาบอกว่า "เดี๋ยวก่อน กลับไปเริ่มใหม่ดีกว่า"

00:10:13.000 --> 00:10:16.000
แล้วเขาก็กลับไปเริ่มใหม่

00:10:17.000 --> 00:10:20.000
ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นแล้ว...นั่นคือการเร้าอารมณ์

00:10:20.000 --> 00:10:21.000
คุณไม่ต้องไปกังวลอะไรกับมัน

00:10:22.000 --> 00:10:24.000
ตอนนี้ลงมาถึงโน้ต F# และในที่สุดก็ถึงโน้ต E

00:10:24.000 --> 00:10:27.000
แต่มันผิดคอร์ด เพราะคอร์ดที่เขาต้องการ

00:10:28.000 --> 00:10:31.000
คือคอร์ดนี้ แต่เขาก็ยังให้ออกมาแบบนั้น

00:10:31.000 --> 00:10:35.000
ซึ่งเราเรียกว่า การไต่ระดับโน้ตลงแบบลวง เพราะว่ามันหลอกเรา

00:10:36.000 --> 00:10:38.000
ผมบอกนักเรียนเสมอว่า "ถ้าคุณได้ยินการไต่ระดับโน้ตลงมา..

00:10:38.000 --> 00:10:40.000
อย่าลืมยักคิ้วนะ ทุกคนจะได้รู้"

00:10:40.000 --> 00:10:43.000
(หัวเราะ)

00:10:43.000 --> 00:10:46.000
(ปรบมือ)

00:10:47.000 --> 00:10:49.000
ตอนนี้เขามาถึงโน้ต E แล้ว แต่มันผิดคอร์ด

00:10:49.000 --> 00:10:52.000
เขาเล่นโน้ต E อีกรอบ มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี

00:10:52.000 --> 00:10:55.000
แต่ก็ยังเล่นโน้ต E มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี

00:10:55.000 --> 00:10:57.000
แต่ก็ยังเล่นโน้ต E ต่ออีก มันก็ยังไม่ใช่อีก

00:10:58.000 --> 00:11:01.000
และในที่สุด....

00:11:01.000 --> 00:11:05.000
มีผู้ชายที่นั่งแถวหน้าส่งเสียง "เฮ่อออ"

00:11:06.000 --> 00:11:08.000
เป็นอาการเดียวกับที่เขาทำตอนกลับถึงบ้าน

00:11:08.000 --> 00:11:11.000
หลังเหนื่อยมาทั้งวัน ดับเครื่องรถยนต์ และพูดว่า

00:11:12.000 --> 00:11:15.000
"อาา ถึงบ้านเสียที" เพราะเราทุกคนรู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน

NOTE Paragraph

00:11:15.000 --> 00:11:18.000
ดนตรีช่วงนี้จึงเป็นการเดินทางกลับบ้าน

00:11:18.000 --> 00:11:20.000
ซึ่งผมกำลังจะเล่นเพลงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

00:11:20.000 --> 00:11:23.000
คุณจะได้ติดตามโน้ต B, C, B, C, B, C, B --

00:11:23.000 --> 00:11:25.000
ไต่ไปถึง A ...ลงไปถึง G และถึง F

00:11:25.000 --> 00:11:27.000
เกือบจะถึงโน้ต E แล้ว แต่นั่นจะทำให้เพลงจบลง

00:11:28.000 --> 00:11:30.000
เขาจึงย้อนกลับไปที่โน้ต B อีก เขาตื่นเต้นมาก ไปที่โน้ต F# แล้วไปที่ E

00:11:30.000 --> 00:11:32.000
ซึ่งเป็นคอร์ดที่ผิด มันผิดคอร์ด ไม่ใช่คอร์ดนี้

00:11:33.000 --> 00:11:35.000
จนสุดท้ายก็มาถึงโน้ต E ..กลับถึงบ้านเสียที

00:11:35.000 --> 00:11:38.000
และที่คุณกำลังจะได้ชม คือการเล่นแบบบั้นท้ายเดียว

00:11:38.000 --> 00:11:41.000
(หัวเราะ)

00:11:41.000 --> 00:11:43.000
เพราะสำหรับผม การจะดื่มด่ำช่วงโน้ต B ถึง E

00:11:44.000 --> 00:11:49.000
ผมต้องหยุดคิดเรื่องโน้ตทุกๆ ตัวที่ปรากฏระหว่างทาง

00:11:49.000 --> 00:11:54.000
และเริ่มนึกถึงการเดินทางแสนยาวไกลจากโน้ต B ถึง E

NOTE Paragraph

00:11:55.000 --> 00:11:59.000
เราเพิ่งพูดถึงแอฟริกา และคุณก็ไม่อาจไปเยือนประเทศนี้

00:11:59.000 --> 00:12:02.000
โดยไม่คิดถึงแมนเดลาที่ต้องถูกจองจำอยู่ถึง 27 ปีได้

00:12:03.000 --> 00:12:05.000
เขาคิดเรื่องอะไรอยู่ในตอนนั้น อาหารเที่ยง?

00:12:05.000 --> 00:12:08.000
เปล่าเลย เขาคิดเรื่องวิสัยทัศน์สำหรับแอฟริกา

00:12:09.000 --> 00:12:10.000
และสำหรับเพื่อนมนุษย์ นั่นคือสิ่งที่อยู่ในหัวเขา

00:12:10.000 --> 00:12:13.000
นี่คือเรื่องของวิสัยทัศน์ เรื่องของการเดินทางยาวไกล

00:12:13.000 --> 00:12:15.000
ดุจนกโผบินอยู่เหนือพื้นดิน

00:12:15.000 --> 00:12:19.000
และไม่สนใจแนวรั้วเบื้องล่าง โอเคนะครับ?

00:12:19.000 --> 00:12:22.000
ตอนนี้คุณกำลังจะติดตามการเดินทางจากโน้ต B ถึง E

00:12:22.000 --> 00:12:26.000
แต่ผมอยากขออะไรสักอย่าง ก่อนจะเล่นเพลงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

00:12:26.000 --> 00:12:31.000
อยากให้คุณนึกภาพคนที่คุณรักดั่งดวงใจ ผู้ซึ่งจากคุณไปแล้ว

00:12:31.000 --> 00:12:34.000
คุณยาย คนรัก

00:12:35.000 --> 00:12:38.000
คนที่ในชีวิตของคุณนั้น คุณรักเขาหมดใจ

00:12:38.000 --> 00:12:41.000
แต่คนๆ นั้นไม่ได้อยู่กับคุณอีกแล้ว

00:12:42.000 --> 00:12:45.000
นำคนๆ นั้นมาแนบใจคุณตอนนี้ และขณะเดียวกัน

00:12:45.000 --> 00:12:49.000
ก็ติดตามการเดินทางจากโน้ต B ถึง E

00:12:49.000 --> 00:12:57.000
และคุณจะได้ยินทุกสิ่งที่โชแปงอยากจะบอก

00:12:57.000 --> 00:14:48.000
(ดนตรี)

00:14:48.000 --> 00:14:55.000
(ปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:14:55.000 --> 00:15:00.000
ตอนนี้คุณอาจกำลังสงสัย

00:15:00.000 --> 00:15:06.000
คุณอาจสงสัยว่าผมปรบมือทำไม

00:15:06.000 --> 00:15:08.000
คือว่า ผมทำแบบนี้ที่โรงเรียนหนึ่งในบอสตัน

00:15:08.000 --> 00:15:12.000
กับเด็กชั้นมัธยมหนึ่งประมาณ 70 คน อายุราว 12 ขวบ

00:15:12.000 --> 00:15:14.000
ผมทำเหมือนที่ทำต่อหน้าพวกคุณเปี๊ยบ และก็บอกพวกเด็กๆ

00:15:14.000 --> 00:15:15.000
อธิบายให้พวกเขาฟัง เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

00:15:15.000 --> 00:15:17.000
และพอถึงช่วงสุดท้าย พวกเขามีอารมณ์ร่วมมาก พวกเขาปรบมือ

00:15:18.000 --> 00:15:19.000
ผมปรบมือ พวกเด็กๆ ก็ปรบมือ

00:15:19.000 --> 00:15:21.000
สุดท้ายผมก็พูดขึ้นว่า "ผมปรบมือทำไมรู้มั้ย"

00:15:21.000 --> 00:15:22.000
มีเด็กคนนึงตอบว่า "เพราะพวกเรากำลังฟังอยู่ไง"

00:15:22.000 --> 00:15:27.000
(หัวเราะ)

00:15:28.000 --> 00:15:30.000
คิดดูสิครับ มีอยู่ 1,600 คน ซึ่งมีชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย

00:15:30.000 --> 00:15:32.000
แต่ละคนก็มีชีวิตในแบบที่แตกต่างกันไปสารพัด

00:15:33.000 --> 00:15:39.000
ต่างกำลังฟัง เข้าใจ และจิตใจสั่นไหว ไปกับดนตรีของโชแปง

00:15:39.000 --> 00:15:40.000
น่าทึ่งใช่ไหมครับ

00:15:40.000 --> 00:15:43.000
ทีนี้ถามว่า ผมมั่นใจหรือเปล่าว่าทุกคนจะเป็นอย่างนั้น

00:15:43.000 --> 00:15:45.000
เข้าใจและตื้นตันใจไปกับเสียงดนตรีนั้น แน่นอนว่าผมไม่มั่นใจหรอก

00:15:46.000 --> 00:15:47.000
แต่ผมจะบอกคุณว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

NOTE Paragraph

00:15:47.000 --> 00:15:50.000
ผมอยู่ในไอร์แลนด์ช่วงที่บ้านเมืองปั่นป่วนเมื่อ 10 ปีก่อน

00:15:50.000 --> 00:15:53.000
และกำลังทำงานร่วมกับเด็กๆ ชาวคาทอลิกและโปรเตสแตนท์

00:15:53.000 --> 00:15:57.000
งานด้านการแก้ปัญหาความขัดแย้ง และผมก็ทำแบบนี้กับพวกเขา

00:15:58.000 --> 00:16:00.000
ถือว่าเสี่ยงเอาการ เพราะเป็นเด็กเร่ร่อนตามท้องถนน

00:16:00.000 --> 00:16:03.000
มีเด็กคนนึงเข้ามาหาผมตอนเช้าวันรุ่งขึ้น และบอกว่า

00:16:04.000 --> 00:16:07.000
"รู้มั้ยครับ ผมไม่เคยฟังเพลงคลาสสิกมาก่อนเลยในชีวิต

00:16:07.000 --> 00:16:08.000
แต่ตอนที่คุณเล่นดนตรีช้อปปิ้ง"

00:16:08.000 --> 00:16:11.000
(หัวเราะ)

00:16:11.000 --> 00:16:15.000
เขาบอกว่า "พี่ชายผมโดนยิงเมื่อปีก่อน และผมก็ไม่เคยร้องไห้ให้กับเขา

00:16:16.000 --> 00:16:17.000
แต่เมื่อคืนตอนที่คุณเล่นเพลงนั้น

00:16:17.000 --> 00:16:20.000
เขาคือคนที่ผมนึกถึง

00:16:20.000 --> 00:16:22.000
และน้ำตาผมก็ไหลอาบแก้ม

00:16:22.000 --> 00:16:25.000
และคุณรู้มั้ยว่า มันรู้สึกดีมากๆ ที่ได้ร้องไห้ให้กับพี่ชายของผม"

00:16:25.000 --> 00:16:27.000
ผมเลยตั้งปณิธานตั้งแต่เดี๋ยวนั้น

00:16:27.000 --> 00:16:34.000
ว่าดนตรีคลาสสิกจะต้องมีไว้เพื่อทุกคน ..ทุกๆ คน

NOTE Paragraph

00:16:35.000 --> 00:16:37.000
ทีนี้คุณจะใช้ชีวิตยังไง -- เพราะคุณก็รู้

00:16:37.000 --> 00:16:41.000
อาชีพของผม อาชีพทางด้านดนตรีไม่ได้มองแบบนี้

00:16:41.000 --> 00:16:44.000
พวกเขาบอกว่า มีประชากรราว 3% ที่ชื่นชอบดนตรีคลาสสิก

00:16:44.000 --> 00:16:48.000
ถ้าเราเพิ่มจำนวนเป็น 4% ได้ ปัญหาของเราก็จบ

00:16:49.000 --> 00:16:52.000
ผมบอกว่า "คุณจะทำตัวยังไง จะพูดจาแบบไหน จะเป็นคนแบบไหน

00:16:52.000 --> 00:16:55.000
ถ้าคุณคิดว่ามีประชากร 3% ที่ชอบดนตรีคลาสสิก

00:16:56.000 --> 00:16:58.000
และถ้าเราจะเพิ่มเป็น 4% คุณจะทำตัวยังไง

00:16:58.000 --> 00:17:00.000
จะพูดจาแบบไหน จะเป็นคนแบบไหน

00:17:00.000 --> 00:17:02.000
ถ้าคุณคิดว่าคนทุกคนหลงรักดนตรีคลาสสิก --

00:17:02.000 --> 00:17:04.000
เพียงแต่พวกเขายังไม่รู้จักมัน"

00:17:04.000 --> 00:17:05.000
(หัวเราะ)

00:17:05.000 --> 00:17:07.000
เห็นมั้ยครับว่า มันเป็นคนละโลกกันเลย

NOTE Paragraph

00:17:08.000 --> 00:17:11.000
ผมมีประสบการณ์น่าทึ่งอยู่เรื่องนึง ตอนอายุ 45 ปี

00:17:11.000 --> 00:17:16.000
เวลานั้นผมทำหน้าที่นำวงมา 20 ปีแล้ว และจู่ๆ ผมก็ตระหนักถึงบางสิ่ง

00:17:17.000 --> 00:17:20.000
ว่าผู้นำวงไม่ได้เป็นคนที่ทำให้เสียงดนตรีเกิดขึ้น

00:17:20.000 --> 00:17:22.000
มีรูปของผมอยู่ตรงหน้าปกซีดี

00:17:22.000 --> 00:17:25.000
(หัวเราะ)

00:17:25.000 --> 00:17:27.000
-- แต่ผู้นำวงไม่ได้เป็นคนทำให้เกิดเสียงขึ้นมา

00:17:28.000 --> 00:17:32.000
พลังของเขามาจากการที่เขาสามารถทำให้คนอื่นๆ มีพลัง

00:17:32.000 --> 00:17:36.000
และนั่นคือประสบการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตผม มันเปลี่ยนชีวิตผมไปอย่างสิ้นเชิง

00:17:37.000 --> 00:17:38.000
คนในวงออเคสตราเข้ามาถามว่า

00:17:38.000 --> 00:17:40.000
"เบน เกิดอะไรขึ้น" นั่นละคือสิ่งที่เกิดขึ้น

00:17:40.000 --> 00:17:45.000
ผมตระหนักว่า หน้าที่ของผมคือการปลุกความเป็นไปได้ในตัวคนอื่นๆ

00:17:45.000 --> 00:17:48.000
แน่นอนครับ ผมอยากรู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่หรือเปล่า

00:17:48.000 --> 00:17:51.000
คุณจะมีวิธีรู้ได้ยังไงรู้มั้ย คุณก็มองตาพวกเขา

00:17:51.000 --> 00:17:55.000
ถ้าดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย คุณก็รู้ได้ว่าตัวเองกำลังทำอยู่

00:17:56.000 --> 00:17:57.000
คุณปลุกชีวิตคนทั้งกลุ่มได้ด้วยดวงตาของผู้ชายคนนี้

00:17:57.000 --> 00:17:59.000
(หัวเราะ)

00:17:59.000 --> 00:18:01.000
เพราะฉะนั้น ถ้าดวงตาเป็นประกาย แสดงว่าคุณกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่

00:18:01.000 --> 00:18:04.000
ถ้าดวงตาไม่เป็นประกาย คุณต้องถามคำถามนึง

00:18:04.000 --> 00:18:05.000
คำถามนั้นคือ

00:18:05.000 --> 00:18:11.000
ฉันกำลังเป็นคนแบบไหน ถึงทำให้ดวงตาพวกเขาไม่เป็นประกาย?

00:18:12.000 --> 00:18:13.000
คุณทำแบบนี้กับลูกๆ ของคุณก็ได้

00:18:13.000 --> 00:18:18.000
ฉันกำลังเป็นคนแบบไหน ถึงทำให้ดวงตาพวกเขาไม่เป็นประกาย?

00:18:19.000 --> 00:18:21.000
นั่นจะเป็นโลกที่ต่างไปอย่างสิ้่นเชิง

NOTE Paragraph

00:18:21.000 --> 00:18:26.000
ตอนนี้เรากำลังจะจบสัปดาห์อันแสนวิเศษ หนึ่งสัปดาห์บนภูเขา

00:18:27.000 --> 00:18:28.000
และกำลังจะหวนคืนสู่โลกปกติ

00:18:28.000 --> 00:18:32.000
ผมอยากบอกว่า เราสมควรถามคำถามนี้ นั่นคือ

00:18:32.000 --> 00:18:37.000
"เรากำลังเป็นคนแบบไหนในเวลาที่กลับไปใช้ชีวิตในโลก?"

00:18:37.000 --> 00:18:39.000
คุณรู้มั้ยว่า ผมมีนิยามของความสำเร็จอยู่อันนึง

00:18:40.000 --> 00:18:42.000
สำหรับผมมันเรียบง่ายมาก มันไม่ใช่ความร่ำรวย ชื่อเสียง อำนาจ

00:18:42.000 --> 00:18:45.000
แต่นิยามนั้นคือ มีดวงตาที่เป็นประกายมากแค่ไหนรอบตัวผม

NOTE Paragraph

00:18:46.000 --> 00:18:49.000
ทีนี้ผมอยากฝากความคิดสุดท้าย ซึ่งก็คือ

00:18:49.000 --> 00:18:52.000
สิ่งที่เราพูดนั้นสร้างการเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นได้จริงๆ

00:18:52.000 --> 00:18:54.000
ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของเรา

00:18:54.000 --> 00:18:58.000
ผมเรียนรู้เรื่องนี้จากหญิงที่รอดชีวิตจากค่ายนาซีเอาชวิตซ์

00:18:58.000 --> 00:18:59.000
เป็นหนึ่งในผู้รอดชีวิตไม่กี่ราย

00:18:59.000 --> 00:19:03.000
ตอนที่ถูกส่งตัวไปที่นั่น เธออายุ 15 ปี

00:19:04.000 --> 00:19:11.000
เธอมีน้องชายอายุ 8 ขวบ ทั้งคู่พลัดหลงจากพ่อแม่

00:19:11.000 --> 00:19:16.000
เธอเล่าให้ผมฟังว่า

00:19:16.000 --> 00:19:19.000
"เราอยู่ในขบวนรถไฟที่กำลังไปค่ายเอาชวิทซ์ สายตาฉันมองลงต่ำ

00:19:19.000 --> 00:19:21.000
เห็นว่ารองเท้าของน้องชายหายไป

00:19:22.000 --> 00:19:25.000
ฉันเลยพูดว่า "ทำไมแกถึงซื่อบื้ออย่างนี้ ดูแลข้าวของแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง

00:19:25.000 --> 00:19:26.000
..ให้ตายเถอะว่ะ"

00:19:26.000 --> 00:19:30.000
-- พูดแบบที่พี่สาวจะพูดกับน้องชาย

00:19:30.000 --> 00:19:33.000
โชคไม่ดีที่นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เธอได้พูดกับน้อง

00:19:33.000 --> 00:19:37.000
เพราะเธอไม่มีโอกาสได้พบน้องชายอีก เขาไม่รอดชีวิต

00:19:37.000 --> 00:19:39.000
หลังจากรอดจากค่ายเอาชวิทซ์ได้ เธอให้ปฏิญาณกับตัวเอง

00:19:40.000 --> 00:19:44.000
เธอเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง เธอบอกว่า "ฉันออกมาจากค่ายเอาชวิทซ์ กลับคืนสู่ชีวิต

00:19:44.000 --> 00:19:49.000
และฉันให้ปฏิญาณกับตัวเอง คำปฏิญาณนั้นคือ ฉันจะไม่พูดอะไร..

00:19:50.000 --> 00:19:53.000
..ที่ไม่อาจคงอยู่ในฐานะคำพูดสุดท้ายที่ฉันจะพูดออกไป"

00:19:53.000 --> 00:19:57.000
ที่นี้พวกเราทำอย่างนั้นได้มั้ย ไม่ได้หรอก ไม่งั้นเราจะทำให้ตัวเองต้องเป็นคนผิด

00:19:58.000 --> 00:20:05.000
และทำให้คนอื่นเป็นฝ่ายผิด แต่มันเป็นความเป็นไปได้ที่เราจะใช้ชีวิตแบบนั้น ขอบคุณครับ

00:20:05.000 --> 00:20:10.000
(ปรบมือ)

00:20:11.000 --> 00:20:22.000
ตาเป็นประกาย ตาเป็นประกาย

00:20:22.000 --> 00:20:25.000
ขอบคุณครับ ขอบคุณ

00:20:26.000 --> 00:20:31.000
(ดนตรี)