1
00:00:00,000 --> 00:00:03,000
หลายคนในที่นี้อาจเคยได้ยินเรื่องของนักขายสองคน

2
00:00:03,000 --> 00:00:06,000
ซึ่งเดินทางไปแอฟริกาในช่วง ค.ศ.1900

3
00:00:06,000 --> 00:00:08,000
ทั้งสองคนถูกส่งตัวไปสำรวจว่ามีโอกาส

4
00:00:08,000 --> 00:00:10,000
สำหรับขายรองเท้าหรือไม่

5
00:00:10,000 --> 00:00:13,000
ทั้งสองส่งโทรเลขกลับไปที่เมืองแมนเชสเตอร์

6
00:00:13,000 --> 00:00:17,000
คนแรกแจ้งว่า "ดูรูปการณ์แล้วหมดหวัง ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้ว

7
00:00:17,000 --> 00:00:18,000
คนในประเทศนี้ไม่สวมรองเท้ากัน"

8
00:00:18,000 --> 00:00:21,000
ส่วนอีกคนรายงานว่า "นี่เป็นโอกาสทอง

9
00:00:21,000 --> 00:00:23,000
เพราะคนในประเทศนี้ยังไม่มีรองเท้าใส่เลย"

10
00:00:23,000 --> 00:00:24,000
(หัวเราะ)

11
00:00:24,000 --> 00:00:27,000
เวลานี้ สถานการณ์ในโลกของดนตรีคลาสสิกก็คล้ายๆ กัน

12
00:00:28,000 --> 00:00:29,000
เพราะมีบางคนที่คิดว่า

13
00:00:29,000 --> 00:00:32,000
ดนตรีคลาสสิกกำลังจะตาย

14
00:00:33,000 --> 00:00:36,000
แต่ก็มีพวกเราบางคนที่คิดว่า คุณยังไม่ได้เห็นอะไรเกี่ยวกับดนตรีคลาสสิกเลย

15
00:00:36,000 --> 00:00:40,000
และแทนที่ผมจะสาธยายสถิติตัวเลขและแนวโน้มต่างๆ

16
00:00:40,000 --> 00:00:42,000
และเล่าเรื่องวงออเคสตราที่กำลังต้องยุบวงและปิดตัว

17
00:00:42,000 --> 00:00:45,000
รวมถึงเหล่าบริษัทดนตรีที่กำลังจะเลิกกิจการ

18
00:00:45,000 --> 00:00:49,000
ผมคิดว่าคืนนี้เราควรมาทดลองอะไรกันสักหน่อย -- ทดลองดู

19
00:00:49,000 --> 00:00:53,000
จริงๆ ก็ไม่เชิงว่าทดลองหรอก เพราะผมรู้ว่าผลลัพธ์จะออกมายังไง

20
00:00:54,000 --> 00:00:56,000
แต่มันก็ให้อารมณ์คล้ายๆ กับการทดลองนั่นละ เอาละ ก่อนที่เรา --

21
00:00:56,000 --> 00:01:00,000
(หัวเราะ)

22
00:01:00,000 --> 00:01:02,000
-- ก่อนจะเริ่ม ผมต้องทำสองอย่าง

23
00:01:02,000 --> 00:01:06,000
อย่างแรกคือ ผมอยากให้คุณเห็นภาพเด็กอายุ 7 ขวบ

24
00:01:07,000 --> 00:01:08,000
ว่าเขาเล่นเปียโนลักษณะไหน

25
00:01:08,000 --> 00:01:10,000
เด็กคนนี้อาจอยู่ที่บ้านคุณก็ได้

26
00:01:11,000 --> 00:01:12,000
มันจะออกมาทำนองนี้

27
00:01:12,000 --> 00:01:32,000
(เปียโน)

28
00:01:32,000 --> 00:01:34,000
ผมรู้ว่าพวกคุณบางคนจำเด็กคนนี้ได้

29
00:01:34,000 --> 00:01:39,000
ทีนี้ถ้าเขาฝึกต่ออีกปีและเรียนเปียโนต่อ ตอนนี้เขาจะอายุ 8 ขวบ

30
00:01:39,000 --> 00:01:40,000
มันก็จะออกมาทำนองนี้

31
00:01:40,000 --> 00:01:47,000
(เปียโน)

32
00:01:47,000 --> 00:01:50,000
แล้วถ้าฝึกต่ออีกปีและเรียนสูงขึ้นอีก ตอนนี้เขาอายุ 9 ขวบ

33
00:01:50,000 --> 00:01:56,000
(เปียโน)

34
00:01:56,000 --> 00:01:59,000
แล้วก็ฝึกต่ออีกปีและเรียนสูงขึ้นไปอีก ตอนนี้เขาก็อายุ 10 ขวบ

35
00:01:59,000 --> 00:02:06,000
(เปียโน)

36
00:02:06,000 --> 00:02:07,000
ถึงตอนนั้นพวกเด็กๆ ก็มักเลิกเล่นไปเอง

37
00:02:07,000 --> 00:02:09,000
(หัวเราะ)

38
00:02:09,000 --> 00:02:11,000
(ปรบมือ)

39
00:02:11,000 --> 00:02:13,000
ทีนี้ ถ้าคุณรออีกหน่อย ถ้ารออีกหนึ่งปี

40
00:02:14,000 --> 00:02:15,000
คุณจะได้ยินเสียงแบบนี้

41
00:02:15,000 --> 00:02:24,000
(เปียโน)

42
00:02:24,000 --> 00:02:27,000
สิ่งที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่อย่างที่คุณคิด

43
00:02:27,000 --> 00:02:30,000
คือคุณอาจคิดว่า จู่ๆ เขาจะมีไฟกับมัน ใส่ใจจริงจัง

44
00:02:30,000 --> 00:02:33,000
กระตือรือร้น มีครูคนใหม่ ถึงวัยเจริญพันธุ์ หรืออะไรเทือกนี้

45
00:02:33,000 --> 00:02:37,000
สิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ คือ ความกระแทกกระทั้นจะลดลง

46
00:02:38,000 --> 00:02:39,000
นึกภาพออกมั้ย ตอนที่เขาเริ่มเล่นครั้งแรก

47
00:02:39,000 --> 00:02:41,000
ที่กระแทกลงไปทุกจังหวะโน้ต

48
00:02:42,000 --> 00:02:44,000
(เปียโน)

49
00:02:44,000 --> 00:02:46,000
ครั้งที่สองก็ยังกระแทกกระทั้นโน้ตเว้นโน้ต

50
00:02:47,000 --> 00:02:49,000
(เปียโน)

51
00:02:49,000 --> 00:02:50,000
คุณเห็นได้ถ้ามองที่หัวของผม

52
00:02:51,000 --> 00:02:52,000
(หัวเราะ)

53
00:02:52,000 --> 00:02:54,000
เด็ก 9 ขวบ ...9 ขวบ

54
00:02:54,000 --> 00:02:55,000
จะกระแทกลงไปทุกๆ 4 ตัวโน้ต

55
00:02:55,000 --> 00:02:57,000
(เปียโน)

56
00:02:58,000 --> 00:02:59,000
ส่วนเด็ก 10 ขวบจะกระแทกทุกๆ 8 ตัวโน้ต

57
00:02:59,000 --> 00:03:02,000
(เปียโน)

58
00:03:02,000 --> 00:03:04,000
เด็ก 11 ขวบจะกระแทกครั้งเดียวตลอดทั้งช่วง

59
00:03:04,000 --> 00:03:07,000
(เปียโน)

60
00:03:08,000 --> 00:03:10,000
ผมไม่รู้ว่าท่าทางของผมออกมาแบบนี้ได้ยังไง

61
00:03:10,000 --> 00:03:12,000
(หัวเราะ)

62
00:03:13,000 --> 00:03:15,000
ผมไม่ได้บอกให้ตัวเองโยกไหล่ ส่ายตัวไปมา

63
00:03:15,000 --> 00:03:17,000
เปล่าเลย ดนตรีขับดันให้ผมมีท่าทางแบบนี้เอง

64
00:03:17,000 --> 00:03:19,000
ผมถึงเรียกว่าเป็นการเล่นแบบบั้นท้ายข้างเดียว

65
00:03:19,000 --> 00:03:21,000
(เปียโน)

66
00:03:21,000 --> 00:03:22,000
หรือจะเป็นบั้นท้ายอีกข้างก็ได้

67
00:03:22,000 --> 00:03:26,000
(เปียโน)

68
00:03:26,000 --> 00:03:29,000
คุณรู้มั้ย ครั้งนึงมีชายคนนึงได้ชมการบรรยายของผม

69
00:03:29,000 --> 00:03:30,000
ตอนที่ผมกำลังสอนนักเปียโนรุ่นเยาว์คนนึง

70
00:03:31,000 --> 00:03:33,000
ชายคนนั้นเป็นประธานบริษัทที่โอไฮโอ

71
00:03:33,000 --> 00:03:35,000
ส่วนผมก็ง่วนอยู่กับนักเปียโนวัยกระเตาะคนนี้

72
00:03:36,000 --> 00:03:38,000
ผมพูดว่า "ปัญหาของเธอคือ เธอเป็นนักเปียโนสองบั้นท้าย

73
00:03:38,000 --> 00:03:40,000
เธอควรเป็นนักเปียโนบั้นท้ายเดียวรู้มั้ย"

74
00:03:40,000 --> 00:03:42,000
และผมจับตัวเขาให้อยู่ในท่าทางแบบนั้นขณะที่เขาเล่น

75
00:03:42,000 --> 00:03:44,000
แล้วเสียงดนตรีที่ออกมาก็พลิ้วไหวมีชีวิตขึ้นมาทันที มันโลดแล่นออกมาเอง

76
00:03:45,000 --> 00:03:47,000
ผู้ชมถึงกับครางฮือตอนที่ได้ยินความแตกต่าง

77
00:03:47,000 --> 00:03:49,000
ต่อมาผมได้รับจดหมายจากผู้ชายคนนี้

78
00:03:49,000 --> 00:03:50,000
เขาเขียนว่า "ผมรู้สึกตื้นตันใจมาก

79
00:03:50,000 --> 00:03:52,000
ผมกลับไปเปลี่ยนแนวทางบริษัทของผมใหม่หมด

80
00:03:53,000 --> 00:03:54,000
ให้กลายเป็นบริษัทบั้นท้ายเดียว"

81
00:03:54,000 --> 00:03:57,000
(หัวเราะ)

82
00:03:58,000 --> 00:04:00,000
ตอนนี้ อีกเรื่องที่ผมอยากทำคือ บอกบางสิ่งเกี่ยวกับตัวคุณให้คุณฟัง

83
00:04:00,000 --> 00:04:03,000
เชื่อว่าคงมีราวๆ 1,600 คน

84
00:04:03,000 --> 00:04:06,000
คำนวณคร่าวๆ ว่าอาจมีพวกคุณ 45 คน

85
00:04:06,000 --> 00:04:08,000
ที่หลงใหลดนตรีคลาสสิกเป็นชีวิตจิตใจ

86
00:04:09,000 --> 00:04:14,000
คุณเทิดทูนดนตรีคลาสสิก เวลาฟังวิทยุก็เปิดแต่คลื่นดนตรีคลาสสิก

87
00:04:14,000 --> 00:04:17,000
ในรถก็ยังมีซีดีดนตรีคลาสสิก แถมยังไปดูคอนเสิร์ตวงซิมโฟนี

88
00:04:17,000 --> 00:04:18,000
ลูกๆ ก็เล่นเครื่องดนตรีคลาสสิก

89
00:04:18,000 --> 00:04:20,000
คุณนึกภาพไม่ออกว่าชีวิตจะขาดดนตรีคลาสสิกได้อย่างไร

90
00:04:21,000 --> 00:04:23,000
นั่นคือกลุ่มแรก เป็นกลุ่มค่อนข้างเล็ก

91
00:04:23,000 --> 00:04:25,000
แล้วก็มีอีกกลุ่มหนึ่ง ...เป็นกลุ่มใหญ่ขึ้น

92
00:04:25,000 --> 00:04:27,000
คนกลุ่มนี้ไม่รังเกียจดนตรีคลาสสิก

93
00:04:27,000 --> 00:04:28,000
(หัวเราะ)

94
00:04:28,000 --> 00:04:30,000
นึกภาพว่า คุณกลับมาถึงบ้านหลังจากตรากตรำมาทั้งวัน

95
00:04:30,000 --> 00:04:32,000
แล้วก็ไปรินไวน์มาแก้วนึง และนั่งยกขาพาด

96
00:04:33,000 --> 00:04:35,000
เสียงไวโอลินของวิวัลดีคลออยู่ใกล้ๆ ไม่ทำร้ายใครนี่นา

97
00:04:35,000 --> 00:04:36,000
(หัวเราะ)

98
00:04:36,000 --> 00:04:37,000
คนพวกนี้อยู่กลุ่มที่สอง

99
00:04:37,000 --> 00:04:38,000
ทีนี้มาถึงกลุ่มที่สาม

100
00:04:38,000 --> 00:04:40,000
เป็นพวกที่ไม่เคยฟังดนตรีคลาสสิกมาก่อน

101
00:04:40,000 --> 00:04:42,000
มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของชีวิตคุณเลย

102
00:04:43,000 --> 00:04:45,000
คุณอาจได้ยินมันผ่านๆ เหมือนควันบุหรี่ของคนข้างตัวที่สนามบิน

103
00:04:45,000 --> 00:04:47,000
(หัวเราะ)

104
00:04:47,000 --> 00:04:48,000
-- หรืออาจเหมือนฉากสวนสนามของละครเรื่องไอดา

105
00:04:48,000 --> 00:04:51,000
ตอนเข้าชมการแสดงสด แต่ถ้าไม่นับเหตุบังเอิญเหล่านี้ คุณจะไม่เคยได้ยินมัน

106
00:04:52,000 --> 00:04:53,000
นี่อาจเป็นคนกลุ่มใหญ่สุด

107
00:04:53,000 --> 00:04:55,000
แต่ก็ยังมีกลุ่มที่เล็กมากๆ อีกกลุ่ม

108
00:04:55,000 --> 00:04:58,000
คนกลุ่มนี้คิดว่าตัวเองแยกจังหวะโน้ตไม่เป็น

109
00:04:58,000 --> 00:05:00,000
มีคนเยอะมากที่คิดว่าตัวเองเป็นแบบนี้

110
00:05:01,000 --> 00:05:03,000
จริงๆ ผมได้ยินคำพูด "สามีฉันแยกจังหวะโน้ตไม่เป็น" บ่อยมาก

111
00:05:03,000 --> 00:05:04,000
(หัวเราะ)

112
00:05:04,000 --> 00:05:07,000
จริงๆ แล้วเป็นไปไม่ได้ที่คุณจะแยกไม่เป็น ไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่เป็น

113
00:05:07,000 --> 00:05:10,000
ถ้าคุณแยกจังหวะโน้ตไม่ได้ คุณก็ต้องเปลี่ยนเกียร์รถไม่ได้ด้วย

114
00:05:10,000 --> 00:05:12,000
รถเกียร์กระปุกน่ะ

115
00:05:12,000 --> 00:05:14,000
คุณจะแยกความแตกต่างไม่ได้

116
00:05:14,000 --> 00:05:16,000
ระหว่างชาวเท็กซัสและชาวโรม

117
00:05:16,000 --> 00:05:20,000
สำหรับโทรศัพท์ ถ้าคุณแม่ของคุณโทรมาหา

118
00:05:21,000 --> 00:05:23,000
โดยใช้โทรศัพท์คุณภาพแย่มาก โทรมาพูดว่า "ฮัลโหล"

119
00:05:23,000 --> 00:05:26,000
ไม่ใช่แค่คุณจะจำได้ว่าใครกำลังพูด แต่ยังรู้ว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

120
00:05:27,000 --> 00:05:30,000
คุณมีหูที่มีคุณสมบัติเยี่ยมยอด ทุกคนมีหูที่มีคุณสมบัติสุดยอด

121
00:05:30,000 --> 00:05:32,000
ไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่ได้

122
00:05:32,000 --> 00:05:36,000
แต่ผมอยากบอกว่า ผมจะไม่ยอมทนกับเรื่องนี้

123
00:05:36,000 --> 00:05:39,000
กับการมีหุบเหวมโหฬารที่กั้นระหว่างคนที่เข้าใจ

124
00:05:40,000 --> 00:05:42,000
หลงรัก และดื่มด่ำเคลิบเคลิ้มกับดนตรีคลาสสิก

125
00:05:42,000 --> 00:05:45,000
กับคนที่ไม่ข้องแวะใดๆ กับมันเลย

126
00:05:45,000 --> 00:05:47,000
คนที่แยกจังหวะโน้ตไม่ออกนั้น ไม่มีอยู่อีกต่อไป

127
00:05:47,000 --> 00:05:51,000
แต่แม้ในหมู่สามกลุ่มที่เหลือ ก็ถือว่ายังมีช่องว่างที่กว้างเกินไปอยู่ดี

128
00:05:51,000 --> 00:05:55,000
เพราะฉะนั้น ผมจะไม่รามือจนกว่าทุกคนในห้องนี้

129
00:05:55,000 --> 00:06:00,000
ทั้งที่อยู่ด้านล่างและในเอสเพ็น รวมถึงทุกคนที่กำลังชม

130
00:06:01,000 --> 00:06:04,000
จะหันมารักและเข้าใจดนตรีคลาสสิก

131
00:06:04,000 --> 00:06:06,000
นี่คือเรื่องที่พวกเรากำลังจะทำกัน

132
00:06:07,000 --> 00:06:12,000
คุณอาจสังเกตว่า ผมไม่มีความลังเลสงสัยเลย

133
00:06:12,000 --> 00:06:15,000
ว่าผลลัพธ์ต้องออกมาตามนั้น สีหน้าของผมบอกอย่างนั้นใช่มั้ย

134
00:06:15,000 --> 00:06:19,000
คุณสมบัติหนึ่งของผู้นำคือ เขาจะไม่ลังเลสงสัย

135
00:06:19,000 --> 00:06:22,000
แม้เสี้ยววินาที ในความสามารถของผู้คนที่เขากำลังนำอยู่

136
00:06:23,000 --> 00:06:25,000
ในการบรรลุสิ่งใดก็ตามที่ผู้นำวาดภาพฝันไว้

137
00:06:25,000 --> 00:06:28,000
ลองนึกภาพว่าถ้าหาก มาร์ติน ลูเธอร์ คิง ประกาศว่า "ผมมีความฝัน

138
00:06:28,000 --> 00:06:30,000
แต่ผมไม่มั่นใจหรอกว่า ประชาชนจะทำได้หรือเปล่า"

139
00:06:30,000 --> 00:06:33,000
(หัวเราะ)

140
00:06:34,000 --> 00:06:36,000
เอาละ ผมกำลังจะเล่นเพลงเพลงนึงของโชแปง

141
00:06:36,000 --> 00:06:41,000
บทโหมโรงที่งดงามไพเราะ ประพันธ์โดยโชแปง พวกคุณบางคนคงรู้จัก

142
00:06:42,000 --> 00:07:10,000
(ดนตรี)

143
00:07:10,000 --> 00:07:12,000
คุณรู้มั๊ยครับว่า เมื่อครู่ผมคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนในห้องนี้

144
00:07:13,000 --> 00:07:15,000
ตอนที่ผมเริ่ม พวกคุณคงคิดว่า "ไพเราะเหลือเกิน"

145
00:07:15,000 --> 00:07:28,000
(ดนตรี)

146
00:07:29,000 --> 00:07:30,000
"แต่คิดว่าเราอย่าไปที่เดียวกัน...

147
00:07:30,000 --> 00:07:32,000
ในช่วงพักร้อนปีหน้าเลยนะ"

148
00:07:32,000 --> 00:07:35,000
(หัวเราะ)

149
00:07:35,000 --> 00:07:38,000
ตลกใช่มั้ย มันตลกมากที่ความคิดทำนองนี้

150
00:07:38,000 --> 00:07:41,000
วนเวียนอยู่ในหัวคุณ

151
00:07:41,000 --> 00:07:42,000
และก็แน่นอน --

152
00:07:42,000 --> 00:07:45,000
(ปรบมือ)

153
00:07:45,000 --> 00:07:47,000
-- แน่นอนว่า ถ้าเพลงนั้นยาวมาก และคุณก็เหนื่อยมาทั้งวัน

154
00:07:48,000 --> 00:07:49,000
คุณก็อาจผลอยหลับไป

155
00:07:49,000 --> 00:07:51,000
แล้วเพื่อนก็จะเอาศอกถองตัวคุณ

156
00:07:51,000 --> 00:07:55,000
และบอกว่า "ตื่นๆ! นี่มันวัฒนธรรมนะ!" ซึ่งทำให้คุณรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก

157
00:07:55,000 --> 00:07:58,000
แต่คุณเคยฉุกคิดมั้ยว่า เหตุผลที่คุณรู้สึกง่วง

158
00:07:59,000 --> 00:08:01,000
ตอนฟังเพลงคลาสสิกนั้น ไม่ใช่ความผิดของคุณ แต่เป็นของพวกเราเอง

159
00:08:01,000 --> 00:08:03,000
ขณะที่ผมเล่น มีใครคิดบ้างมั้ยว่า

160
00:08:03,000 --> 00:08:05,000
"ทำไมหมอนี้ถึงกระแทกกระทั้นหลายจังหวะเหลือเกิน"

161
00:08:05,000 --> 00:08:08,000
ถ้าผมเล่นเพลงนี้ด้วยหัว คุณจะต้องคิดอย่างนั้นแน่ๆ

162
00:08:09,000 --> 00:08:14,000
(ดนตรี)

163
00:08:14,000 --> 00:08:18,000
และตลอดชีวิตที่เหลือ ทุกครั้งที่คุณได้ยินดนตรีคลาสสิก

164
00:08:18,000 --> 00:08:22,000
คุณจะคิดอย่างนั้นเสมอ เมื่อไหร่ที่คุณได้ยินจังหวะกระแทกกระทั้น

165
00:08:22,000 --> 00:08:24,000
มาดูว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ตอนนี้

166
00:08:24,000 --> 00:08:29,000
นี่คือโน้ต B ส่วนโน้ตถัดไปก็คือ C

167
00:08:29,000 --> 00:08:32,000
และหน้าที่ของโน้ต C ก็คือ ทำให้โน้ต B เศร้า ..ใช่มั้ยครับ

168
00:08:32,000 --> 00:08:35,000
(หัวเราะ)

169
00:08:35,000 --> 00:08:37,000
นักแต่งเพลงจะรู้ดี ว่าถ้าอยากให้ดนตรีออกมาเศร้าสร้อย

170
00:08:37,000 --> 00:08:38,000
ก็ให้เล่นโน้ต 2 ตัวนี้

171
00:08:38,000 --> 00:08:43,000
(ดนตรี)

172
00:08:43,000 --> 00:08:45,000
แต่หลักๆ มันมีแค่โน้ต B ตัวเดียว กับความเศร้า 4 แบบ

173
00:08:45,000 --> 00:08:47,000
(หัวเราะ)

174
00:08:48,000 --> 00:08:53,000
ทีนี้ มันไปถึงโน้ต A ..สู่โน้ต G ..แล้วก็โน้ต F

175
00:08:53,000 --> 00:08:57,000
ตอนนี้ก็เป็นโน้ต B, A, G, F และถ้าเป็นโน้ต B, A, G, F แล้ว

176
00:08:58,000 --> 00:09:04,000
โน้ตตัวไหนจะตามมา? โอ นั่นอาจเป็นเรื่องบังเอิญ

177
00:09:04,000 --> 00:09:10,000
ลองอีกรอบ กับคณะประสานเสียง TED

178
00:09:10,000 --> 00:09:13,000
(หัวเราะ)

179
00:09:13,000 --> 00:09:17,000
และคุณก็รู้แล้วว่าไม่มีใครที่แยกจังหวะโน้ตไม่เป็น ..ถูกต้องมั้ย

180
00:09:17,000 --> 00:09:19,000
รู้มั้ยว่า ทุกหมู่บ้านในบังกลาเทศ

181
00:09:19,000 --> 00:09:24,000
ทุกหมู่บ้านในเมืองจีน ...ทุกคนรู้หมด

182
00:09:25,000 --> 00:09:28,000
ดา ดา ดา ดา -- ดา ..ทุกคนรู้ว่ามันต้องลงด้วยโน้ต E

183
00:09:28,000 --> 00:09:31,000
แต่โชแปงยังไม่อยากไปถึงโน้ต E

184
00:09:32,000 --> 00:09:34,000
เพราะจะเกิดอะไรขึ้น? เพลงมันจะจบน่ะสิ เหมือนกับแฮมเล็ต

185
00:09:34,000 --> 00:09:36,000
คุณจำแฮมเล็ตได้มั้ย องก์แรก ฉากที่สาม

186
00:09:37,000 --> 00:09:38,000
แฮมเล็ตได้รู้ว่า ลุงของเขาเป็นคนฆ่าพ่อ

187
00:09:38,000 --> 00:09:40,000
คุณจำได้ว่าเขาเอาแต่ตามล่าหาตัวลุง

188
00:09:40,000 --> 00:09:41,000
และเกือบจะฆ่าลุงด้วย แต่แล้วก็ถอย

189
00:09:41,000 --> 00:09:44,000
และก็ตามล่าลุงอีก และก็เกือบได้ฆ่าอีก

190
00:09:44,000 --> 00:09:46,000
พวกนักวิจารณ์ ซึ่งทั้งหมดนั่งอยู่แถวหลัง

191
00:09:46,000 --> 00:09:49,000
ออกความเห็นว่า "แฮมเล็ตเป็นคนที่ชอบผลัดวันประกันพรุ่ง"

192
00:09:49,000 --> 00:09:50,000
(หัวเราะ)

193
00:09:50,000 --> 00:09:52,000
หรือไม่ก็บอกว่า "แฮมเล็ตมีปมโอดิปุส"

194
00:09:53,000 --> 00:09:56,000
ไม่ใช่เลย แต่เพราะถ้าทำอย่างนั้นละครจะจบต่างหาก ไอ้พวกโง่

195
00:09:56,000 --> 00:09:58,000
นั่นคือเหตุผลที่เชคสเปียร์ใส่รายละเอียดพวกนั้นลงไปในแฮมเล็ต

196
00:09:59,000 --> 00:10:01,000
มีเรื่องสาวน้อยโอฟิเลียที่กลายเป็นบ้า เป็นเรื่องที่ซ้อนอยู่อีกชั้นนึง

197
00:10:01,000 --> 00:10:02,000
มีเรื่องกะโหลกของโยริค และพวกสัปเหร่อ

198
00:10:03,000 --> 00:10:06,000
ทั้งหมดนี้เพื่อถ่วงเวลาไว้ -- จนถึงองก์ที่ 5 เขาถึงฆ่าลุงได้

199
00:10:06,000 --> 00:10:11,000
เพลงของโชแปงก็ไม่ต่างกัน เขาเกือบถึงโน้ต E แล้ว

200
00:10:11,000 --> 00:10:13,000
แต่เขาบอกว่า "เดี๋ยวก่อน กลับไปเริ่มใหม่ดีกว่า"

201
00:10:13,000 --> 00:10:16,000
แล้วเขาก็กลับไปเริ่มใหม่

202
00:10:17,000 --> 00:10:20,000
ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นแล้ว...นั่นคือการเร้าอารมณ์

203
00:10:20,000 --> 00:10:21,000
คุณไม่ต้องไปกังวลอะไรกับมัน

204
00:10:22,000 --> 00:10:24,000
ตอนนี้ลงมาถึงโน้ต F# และในที่สุดก็ถึงโน้ต E

205
00:10:24,000 --> 00:10:27,000
แต่มันผิดคอร์ด เพราะคอร์ดที่เขาต้องการ

206
00:10:28,000 --> 00:10:31,000
คือคอร์ดนี้ แต่เขาก็ยังให้ออกมาแบบนั้น

207
00:10:31,000 --> 00:10:35,000
ซึ่งเราเรียกว่า การไต่ระดับโน้ตลงแบบลวง เพราะว่ามันหลอกเรา

208
00:10:36,000 --> 00:10:38,000
ผมบอกนักเรียนเสมอว่า "ถ้าคุณได้ยินการไต่ระดับโน้ตลงมา..

209
00:10:38,000 --> 00:10:40,000
อย่าลืมยักคิ้วนะ ทุกคนจะได้รู้"

210
00:10:40,000 --> 00:10:43,000
(หัวเราะ)

211
00:10:43,000 --> 00:10:46,000
(ปรบมือ)

212
00:10:47,000 --> 00:10:49,000
ตอนนี้เขามาถึงโน้ต E แล้ว แต่มันผิดคอร์ด

213
00:10:49,000 --> 00:10:52,000
เขาเล่นโน้ต E อีกรอบ มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี

214
00:10:52,000 --> 00:10:55,000
แต่ก็ยังเล่นโน้ต E มันก็ยังไม่ใช่อยู่ดี

215
00:10:55,000 --> 00:10:57,000
แต่ก็ยังเล่นโน้ต E ต่ออีก มันก็ยังไม่ใช่อีก

216
00:10:58,000 --> 00:11:01,000
และในที่สุด....

217
00:11:01,000 --> 00:11:05,000
มีผู้ชายที่นั่งแถวหน้าส่งเสียง "เฮ่อออ"

218
00:11:06,000 --> 00:11:08,000
เป็นอาการเดียวกับที่เขาทำตอนกลับถึงบ้าน

219
00:11:08,000 --> 00:11:11,000
หลังเหนื่อยมาทั้งวัน ดับเครื่องรถยนต์ และพูดว่า

220
00:11:12,000 --> 00:11:15,000
"อาา ถึงบ้านเสียที" เพราะเราทุกคนรู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน

221
00:11:15,000 --> 00:11:18,000
ดนตรีช่วงนี้จึงเป็นการเดินทางกลับบ้าน

222
00:11:18,000 --> 00:11:20,000
ซึ่งผมกำลังจะเล่นเพลงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

223
00:11:20,000 --> 00:11:23,000
คุณจะได้ติดตามโน้ต B, C, B, C, B, C, B --

224
00:11:23,000 --> 00:11:25,000
ไต่ไปถึง A ...ลงไปถึง G และถึง F

225
00:11:25,000 --> 00:11:27,000
เกือบจะถึงโน้ต E แล้ว แต่นั่นจะทำให้เพลงจบลง

226
00:11:28,000 --> 00:11:30,000
เขาจึงย้อนกลับไปที่โน้ต B อีก เขาตื่นเต้นมาก ไปที่โน้ต F# แล้วไปที่ E

227
00:11:30,000 --> 00:11:32,000
ซึ่งเป็นคอร์ดที่ผิด มันผิดคอร์ด ไม่ใช่คอร์ดนี้

228
00:11:33,000 --> 00:11:35,000
จนสุดท้ายก็มาถึงโน้ต E ..กลับถึงบ้านเสียที

229
00:11:35,000 --> 00:11:38,000
และที่คุณกำลังจะได้ชม คือการเล่นแบบบั้นท้ายเดียว

230
00:11:38,000 --> 00:11:41,000
(หัวเราะ)

231
00:11:41,000 --> 00:11:43,000
เพราะสำหรับผม การจะดื่มด่ำช่วงโน้ต B ถึง E

232
00:11:44,000 --> 00:11:49,000
ผมต้องหยุดคิดเรื่องโน้ตทุกๆ ตัวที่ปรากฏระหว่างทาง

233
00:11:49,000 --> 00:11:54,000
และเริ่มนึกถึงการเดินทางแสนยาวไกลจากโน้ต B ถึง E

234
00:11:55,000 --> 00:11:59,000
เราเพิ่งพูดถึงแอฟริกา และคุณก็ไม่อาจไปเยือนประเทศนี้

235
00:11:59,000 --> 00:12:02,000
โดยไม่คิดถึงแมนเดลาที่ต้องถูกจองจำอยู่ถึง 27 ปีได้

236
00:12:03,000 --> 00:12:05,000
เขาคิดเรื่องอะไรอยู่ในตอนนั้น อาหารเที่ยง?

237
00:12:05,000 --> 00:12:08,000
เปล่าเลย เขาคิดเรื่องวิสัยทัศน์สำหรับแอฟริกา

238
00:12:09,000 --> 00:12:10,000
และสำหรับเพื่อนมนุษย์ นั่นคือสิ่งที่อยู่ในหัวเขา

239
00:12:10,000 --> 00:12:13,000
นี่คือเรื่องของวิสัยทัศน์ เรื่องของการเดินทางยาวไกล

240
00:12:13,000 --> 00:12:15,000
ดุจนกโผบินอยู่เหนือพื้นดิน

241
00:12:15,000 --> 00:12:19,000
และไม่สนใจแนวรั้วเบื้องล่าง โอเคนะครับ?

242
00:12:19,000 --> 00:12:22,000
ตอนนี้คุณกำลังจะติดตามการเดินทางจากโน้ต B ถึง E

243
00:12:22,000 --> 00:12:26,000
แต่ผมอยากขออะไรสักอย่าง ก่อนจะเล่นเพลงนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ

244
00:12:26,000 --> 00:12:31,000
อยากให้คุณนึกภาพคนที่คุณรักดั่งดวงใจ ผู้ซึ่งจากคุณไปแล้ว

245
00:12:31,000 --> 00:12:34,000
คุณยาย คนรัก

246
00:12:35,000 --> 00:12:38,000
คนที่ในชีวิตของคุณนั้น คุณรักเขาหมดใจ

247
00:12:38,000 --> 00:12:41,000
แต่คนๆ นั้นไม่ได้อยู่กับคุณอีกแล้ว

248
00:12:42,000 --> 00:12:45,000
นำคนๆ นั้นมาแนบใจคุณตอนนี้ และขณะเดียวกัน

249
00:12:45,000 --> 00:12:49,000
ก็ติดตามการเดินทางจากโน้ต B ถึง E

250
00:12:49,000 --> 00:12:57,000
และคุณจะได้ยินทุกสิ่งที่โชแปงอยากจะบอก

251
00:12:57,000 --> 00:14:48,000
(ดนตรี)

252
00:14:48,000 --> 00:14:55,000
(ปรบมือ)

253
00:14:55,000 --> 00:15:00,000
ตอนนี้คุณอาจกำลังสงสัย

254
00:15:00,000 --> 00:15:06,000
คุณอาจสงสัยว่าผมปรบมือทำไม

255
00:15:06,000 --> 00:15:08,000
คือว่า ผมทำแบบนี้ที่โรงเรียนหนึ่งในบอสตัน

256
00:15:08,000 --> 00:15:12,000
กับเด็กชั้นมัธยมหนึ่งประมาณ 70 คน อายุราว 12 ขวบ

257
00:15:12,000 --> 00:15:14,000
ผมทำเหมือนที่ทำต่อหน้าพวกคุณเปี๊ยบ และก็บอกพวกเด็กๆ

258
00:15:14,000 --> 00:15:15,000
อธิบายให้พวกเขาฟัง เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง

259
00:15:15,000 --> 00:15:17,000
และพอถึงช่วงสุดท้าย พวกเขามีอารมณ์ร่วมมาก พวกเขาปรบมือ

260
00:15:18,000 --> 00:15:19,000
ผมปรบมือ พวกเด็กๆ ก็ปรบมือ

261
00:15:19,000 --> 00:15:21,000
สุดท้ายผมก็พูดขึ้นว่า "ผมปรบมือทำไมรู้มั้ย"

262
00:15:21,000 --> 00:15:22,000
มีเด็กคนนึงตอบว่า "เพราะพวกเรากำลังฟังอยู่ไง"

263
00:15:22,000 --> 00:15:27,000
(หัวเราะ)

264
00:15:28,000 --> 00:15:30,000
คิดดูสิครับ มีอยู่ 1,600 คน ซึ่งมีชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย

265
00:15:30,000 --> 00:15:32,000
แต่ละคนก็มีชีวิตในแบบที่แตกต่างกันไปสารพัด

266
00:15:33,000 --> 00:15:39,000
ต่างกำลังฟัง เข้าใจ และจิตใจสั่นไหว ไปกับดนตรีของโชแปง

267
00:15:39,000 --> 00:15:40,000
น่าทึ่งใช่ไหมครับ

268
00:15:40,000 --> 00:15:43,000
ทีนี้ถามว่า ผมมั่นใจหรือเปล่าว่าทุกคนจะเป็นอย่างนั้น

269
00:15:43,000 --> 00:15:45,000
เข้าใจและตื้นตันใจไปกับเสียงดนตรีนั้น แน่นอนว่าผมไม่มั่นใจหรอก

270
00:15:46,000 --> 00:15:47,000
แต่ผมจะบอกคุณว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

271
00:15:47,000 --> 00:15:50,000
ผมอยู่ในไอร์แลนด์ช่วงที่บ้านเมืองปั่นป่วนเมื่อ 10 ปีก่อน

272
00:15:50,000 --> 00:15:53,000
และกำลังทำงานร่วมกับเด็กๆ ชาวคาทอลิกและโปรเตสแตนท์

273
00:15:53,000 --> 00:15:57,000
งานด้านการแก้ปัญหาความขัดแย้ง และผมก็ทำแบบนี้กับพวกเขา

274
00:15:58,000 --> 00:16:00,000
ถือว่าเสี่ยงเอาการ เพราะเป็นเด็กเร่ร่อนตามท้องถนน

275
00:16:00,000 --> 00:16:03,000
มีเด็กคนนึงเข้ามาหาผมตอนเช้าวันรุ่งขึ้น และบอกว่า

276
00:16:04,000 --> 00:16:07,000
"รู้มั้ยครับ ผมไม่เคยฟังเพลงคลาสสิกมาก่อนเลยในชีวิต

277
00:16:07,000 --> 00:16:08,000
แต่ตอนที่คุณเล่นดนตรีช้อปปิ้ง"

278
00:16:08,000 --> 00:16:11,000
(หัวเราะ)

279
00:16:11,000 --> 00:16:15,000
เขาบอกว่า "พี่ชายผมโดนยิงเมื่อปีก่อน และผมก็ไม่เคยร้องไห้ให้กับเขา

280
00:16:16,000 --> 00:16:17,000
แต่เมื่อคืนตอนที่คุณเล่นเพลงนั้น

281
00:16:17,000 --> 00:16:20,000
เขาคือคนที่ผมนึกถึง

282
00:16:20,000 --> 00:16:22,000
และน้ำตาผมก็ไหลอาบแก้ม

283
00:16:22,000 --> 00:16:25,000
และคุณรู้มั้ยว่า มันรู้สึกดีมากๆ ที่ได้ร้องไห้ให้กับพี่ชายของผม"

284
00:16:25,000 --> 00:16:27,000
ผมเลยตั้งปณิธานตั้งแต่เดี๋ยวนั้น

285
00:16:27,000 --> 00:16:34,000
ว่าดนตรีคลาสสิกจะต้องมีไว้เพื่อทุกคน ..ทุกๆ คน

286
00:16:35,000 --> 00:16:37,000
ทีนี้คุณจะใช้ชีวิตยังไง -- เพราะคุณก็รู้

287
00:16:37,000 --> 00:16:41,000
อาชีพของผม อาชีพทางด้านดนตรีไม่ได้มองแบบนี้

288
00:16:41,000 --> 00:16:44,000
พวกเขาบอกว่า มีประชากรราว 3% ที่ชื่นชอบดนตรีคลาสสิก

289
00:16:44,000 --> 00:16:48,000
ถ้าเราเพิ่มจำนวนเป็น 4% ได้ ปัญหาของเราก็จบ

290
00:16:49,000 --> 00:16:52,000
ผมบอกว่า "คุณจะทำตัวยังไง จะพูดจาแบบไหน จะเป็นคนแบบไหน

291
00:16:52,000 --> 00:16:55,000
ถ้าคุณคิดว่ามีประชากร 3% ที่ชอบดนตรีคลาสสิก

292
00:16:56,000 --> 00:16:58,000
และถ้าเราจะเพิ่มเป็น 4% คุณจะทำตัวยังไง

293
00:16:58,000 --> 00:17:00,000
จะพูดจาแบบไหน จะเป็นคนแบบไหน

294
00:17:00,000 --> 00:17:02,000
ถ้าคุณคิดว่าคนทุกคนหลงรักดนตรีคลาสสิก --

295
00:17:02,000 --> 00:17:04,000
เพียงแต่พวกเขายังไม่รู้จักมัน"

296
00:17:04,000 --> 00:17:05,000
(หัวเราะ)

297
00:17:05,000 --> 00:17:07,000
เห็นมั้ยครับว่า มันเป็นคนละโลกกันเลย

298
00:17:08,000 --> 00:17:11,000
ผมมีประสบการณ์น่าทึ่งอยู่เรื่องนึง ตอนอายุ 45 ปี

299
00:17:11,000 --> 00:17:16,000
เวลานั้นผมทำหน้าที่นำวงมา 20 ปีแล้ว และจู่ๆ ผมก็ตระหนักถึงบางสิ่ง

300
00:17:17,000 --> 00:17:20,000
ว่าผู้นำวงไม่ได้เป็นคนที่ทำให้เสียงดนตรีเกิดขึ้น

301
00:17:20,000 --> 00:17:22,000
มีรูปของผมอยู่ตรงหน้าปกซีดี

302
00:17:22,000 --> 00:17:25,000
(หัวเราะ)

303
00:17:25,000 --> 00:17:27,000
-- แต่ผู้นำวงไม่ได้เป็นคนทำให้เกิดเสียงขึ้นมา

304
00:17:28,000 --> 00:17:32,000
พลังของเขามาจากการที่เขาสามารถทำให้คนอื่นๆ มีพลัง

305
00:17:32,000 --> 00:17:36,000
และนั่นคือประสบการณ์ที่เปลี่ยนชีวิตผม มันเปลี่ยนชีวิตผมไปอย่างสิ้นเชิง

306
00:17:37,000 --> 00:17:38,000
คนในวงออเคสตราเข้ามาถามว่า

307
00:17:38,000 --> 00:17:40,000
"เบน เกิดอะไรขึ้น" นั่นละคือสิ่งที่เกิดขึ้น

308
00:17:40,000 --> 00:17:45,000
ผมตระหนักว่า หน้าที่ของผมคือการปลุกความเป็นไปได้ในตัวคนอื่นๆ

309
00:17:45,000 --> 00:17:48,000
แน่นอนครับ ผมอยากรู้ว่าตัวเองกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่หรือเปล่า

310
00:17:48,000 --> 00:17:51,000
คุณจะมีวิธีรู้ได้ยังไงรู้มั้ย คุณก็มองตาพวกเขา

311
00:17:51,000 --> 00:17:55,000
ถ้าดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย คุณก็รู้ได้ว่าตัวเองกำลังทำอยู่

312
00:17:56,000 --> 00:17:57,000
คุณปลุกชีวิตคนทั้งกลุ่มได้ด้วยดวงตาของผู้ชายคนนี้

313
00:17:57,000 --> 00:17:59,000
(หัวเราะ)

314
00:17:59,000 --> 00:18:01,000
เพราะฉะนั้น ถ้าดวงตาเป็นประกาย แสดงว่าคุณกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่

315
00:18:01,000 --> 00:18:04,000
ถ้าดวงตาไม่เป็นประกาย คุณต้องถามคำถามนึง

316
00:18:04,000 --> 00:18:05,000
คำถามนั้นคือ

317
00:18:05,000 --> 00:18:11,000
ฉันกำลังเป็นคนแบบไหน ถึงทำให้ดวงตาพวกเขาไม่เป็นประกาย?

318
00:18:12,000 --> 00:18:13,000
คุณทำแบบนี้กับลูกๆ ของคุณก็ได้

319
00:18:13,000 --> 00:18:18,000
ฉันกำลังเป็นคนแบบไหน ถึงทำให้ดวงตาพวกเขาไม่เป็นประกาย?

320
00:18:19,000 --> 00:18:21,000
นั่นจะเป็นโลกที่ต่างไปอย่างสิ้่นเชิง

321
00:18:21,000 --> 00:18:26,000
ตอนนี้เรากำลังจะจบสัปดาห์อันแสนวิเศษ หนึ่งสัปดาห์บนภูเขา

322
00:18:27,000 --> 00:18:28,000
และกำลังจะหวนคืนสู่โลกปกติ

323
00:18:28,000 --> 00:18:32,000
ผมอยากบอกว่า เราสมควรถามคำถามนี้ นั่นคือ

324
00:18:32,000 --> 00:18:37,000
"เรากำลังเป็นคนแบบไหนในเวลาที่กลับไปใช้ชีวิตในโลก?"

325
00:18:37,000 --> 00:18:39,000
คุณรู้มั้ยว่า ผมมีนิยามของความสำเร็จอยู่อันนึง

326
00:18:40,000 --> 00:18:42,000
สำหรับผมมันเรียบง่ายมาก มันไม่ใช่ความร่ำรวย ชื่อเสียง อำนาจ

327
00:18:42,000 --> 00:18:45,000
แต่นิยามนั้นคือ มีดวงตาที่เป็นประกายมากแค่ไหนรอบตัวผม

328
00:18:46,000 --> 00:18:49,000
ทีนี้ผมอยากฝากความคิดสุดท้าย ซึ่งก็คือ

329
00:18:49,000 --> 00:18:52,000
สิ่งที่เราพูดนั้นสร้างการเปลี่ยนแปลงให้เกิดขึ้นได้จริงๆ

330
00:18:52,000 --> 00:18:54,000
ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของเรา

331
00:18:54,000 --> 00:18:58,000
ผมเรียนรู้เรื่องนี้จากหญิงที่รอดชีวิตจากค่ายนาซีเอาชวิตซ์

332
00:18:58,000 --> 00:18:59,000
เป็นหนึ่งในผู้รอดชีวิตไม่กี่ราย

333
00:18:59,000 --> 00:19:03,000
ตอนที่ถูกส่งตัวไปที่นั่น เธออายุ 15 ปี

334
00:19:04,000 --> 00:19:11,000
เธอมีน้องชายอายุ 8 ขวบ ทั้งคู่พลัดหลงจากพ่อแม่

335
00:19:11,000 --> 00:19:16,000
เธอเล่าให้ผมฟังว่า

336
00:19:16,000 --> 00:19:19,000
"เราอยู่ในขบวนรถไฟที่กำลังไปค่ายเอาชวิทซ์ สายตาฉันมองลงต่ำ

337
00:19:19,000 --> 00:19:21,000
เห็นว่ารองเท้าของน้องชายหายไป

338
00:19:22,000 --> 00:19:25,000
ฉันเลยพูดว่า "ทำไมแกถึงซื่อบื้ออย่างนี้ ดูแลข้าวของแค่นี้ทำไม่ได้หรือไง

339
00:19:25,000 --> 00:19:26,000
..ให้ตายเถอะว่ะ"

340
00:19:26,000 --> 00:19:30,000
-- พูดแบบที่พี่สาวจะพูดกับน้องชาย

341
00:19:30,000 --> 00:19:33,000
โชคไม่ดีที่นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เธอได้พูดกับน้อง

342
00:19:33,000 --> 00:19:37,000
เพราะเธอไม่มีโอกาสได้พบน้องชายอีก เขาไม่รอดชีวิต

343
00:19:37,000 --> 00:19:39,000
หลังจากรอดจากค่ายเอาชวิทซ์ได้ เธอให้ปฏิญาณกับตัวเอง

344
00:19:40,000 --> 00:19:44,000
เธอเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง เธอบอกว่า "ฉันออกมาจากค่ายเอาชวิทซ์ กลับคืนสู่ชีวิต

345
00:19:44,000 --> 00:19:49,000
และฉันให้ปฏิญาณกับตัวเอง คำปฏิญาณนั้นคือ ฉันจะไม่พูดอะไร..

346
00:19:50,000 --> 00:19:53,000
..ที่ไม่อาจคงอยู่ในฐานะคำพูดสุดท้ายที่ฉันจะพูดออกไป"

347
00:19:53,000 --> 00:19:57,000
ที่นี้พวกเราทำอย่างนั้นได้มั้ย ไม่ได้หรอก ไม่งั้นเราจะทำให้ตัวเองต้องเป็นคนผิด

348
00:19:58,000 --> 00:20:05,000
และทำให้คนอื่นเป็นฝ่ายผิด แต่มันเป็นความเป็นไปได้ที่เราจะใช้ชีวิตแบบนั้น ขอบคุณครับ

349
00:20:05,000 --> 00:20:10,000
(ปรบมือ)

350
00:20:11,000 --> 00:20:22,000
ตาเป็นประกาย ตาเป็นประกาย

351
00:20:22,000 --> 00:20:25,000
ขอบคุณครับ ขอบคุณ

352
00:20:26,000 --> 00:20:31,000
(ดนตรี)