WEBVTT

00:00:16.498 --> 00:00:19.841
ผมว่าเราสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้

00:00:21.251 --> 00:00:23.283
ผมเชื่อแบบนั้น

00:00:23.283 --> 00:00:25.133
และพวกเราล่ะครับ

00:00:25.133 --> 00:00:27.365
พวกเราเชื่อว่า
เราเปลี่ยนแปลงโลกได้หรือเปล่า

00:00:28.940 --> 00:00:30.778
ผมได้ทุนพสวท.ครับ

00:00:30.778 --> 00:00:32.722
โครงการพัฒนาและส่งเสริม

00:00:32.722 --> 00:00:35.561
ผู้มีความสามารถพิเศษ
ทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี

00:00:36.688 --> 00:00:39.538
ค้นพบวิทยาศาสตร์ตั้งแต่ตอนนั้นครับ

00:00:39.538 --> 00:00:41.471
พบความน่าทึ่งของวิทยาศาสตร์

00:00:41.471 --> 00:00:43.012
แล้วก็คิดว่า

00:00:43.012 --> 00:00:47.260
"นี่แหละ เดี๋ยวเราจะใช้วิทยาศาสตร์นี่แหละ
ในการเปลี่ยนแปลงโลก"

00:00:48.491 --> 00:00:51.148
ผมเซ็ตแล็บ ทำแล็บฉายรังสี

00:00:51.148 --> 00:00:53.903
เพาะเชื้อตั้งแต่ม.ปลาย

00:00:53.903 --> 00:00:59.302
ตอนปี 1 ก็ไปนำเสนอเปเปอร์ที่อังกฤษ

00:01:00.582 --> 00:01:04.477
ถ้าเข้าใจไม่ผิด จบ 3 ปีครึ่งเป็นคนแรก
ของมหาวิทยาลัยมหิดล

00:01:05.703 --> 00:01:08.491
เสร็จแล้วก็ไปต่อที่เยล (Yale) ครับ

00:01:08.491 --> 00:01:12.022
ที่ที่เต็มไปด้วยคนที่
อยากจะออกไปเปลี่ยนแปลงโลก

00:01:12.022 --> 00:01:14.222
พอกลับมาเมืองไทย

00:01:14.222 --> 00:01:18.532
คิดว่าจะเริ่มจากการเปลี่ยนแปลง
ชั้นเรียนของตัวเองก่อน

00:01:18.532 --> 00:01:20.564
ตอนเรียนอยู่ที่เมืองนอก

00:01:20.564 --> 00:01:23.278
ถ้าลงวิชานึง ก็กะไว้ว่า
เราจะได้อ่านหนังสือ

00:01:23.278 --> 00:01:25.504
ประมาณสักสัปดาห์ละเล่ม

00:01:25.504 --> 00:01:27.855
หนึ่งเดือนก็ 4 เล่ม

00:01:27.855 --> 00:01:31.461
กลับมาเมืองไทย เอาละ
เริ่มจากเดือนละเล่มก่อน

00:01:31.461 --> 00:01:33.702
หนึ่งเทอมก็ประมาณสัก 4-5 เล่ม

00:01:34.777 --> 00:01:36.591
จบเทอมครับ

00:01:37.716 --> 00:01:40.797
พวกเราคิดว่านักศึกษาอ่านจบสักกี่เล่มครับ

00:01:42.457 --> 00:01:44.225
หลายคนอาจจะพอเดาออกครับ

00:01:44.225 --> 00:01:46.320
อ่านไม่จบเลยสักเล่ม

00:01:47.440 --> 00:01:51.944
ผมก็งงมาก
"เฮ้ย มันเกิดอะไรขึ้นกับชั้นเรียน"

00:01:51.944 --> 00:01:57.074
ค้นไปก็พบว่า
เราไม่ได้รู้จักนักศึกษาสักเท่าไหร่

00:01:57.074 --> 00:01:58.538
ค้นลึกลงไปอีก

00:01:58.538 --> 00:02:02.257
พบว่านักศึกษาก็ไม่ได้รู้จักตัวเอง
สักเท่าไหร่เหมือนกัน

00:02:03.471 --> 00:02:04.744
เลยคิดว่า

00:02:04.744 --> 00:02:09.672
"สงสัยเราจะต้องจัดกระบวนการ
ให้นักศึกษาเค้ารู้จักตัวเองมากขึ้น"

00:02:10.752 --> 00:02:13.264
ก็ทำหลายอย่างครับ

00:02:13.264 --> 00:02:16.882
แต่ว่า พอจะสรุปได้สัก 3 อย่าง

00:02:18.228 --> 00:02:20.629
อย่างแรกก็คือฝึกฟังครับ

00:02:20.629 --> 00:02:25.913
เพราะเชื่อว่าการฟัง
มันเป็นพื้นฐานของการเรียนรู้

00:02:25.913 --> 00:02:28.729
พื้นฐานของการเข้าใจตนเอง

00:02:28.729 --> 00:02:32.222
นักศึกษาในชั้นเรียนจะต้องฝึกที่จะฟังด้วยหู

00:02:32.222 --> 00:02:34.175
ฟังด้วยตา

00:02:34.175 --> 00:02:35.827
แล้วก็ฟังด้วยใจ

00:02:37.371 --> 00:02:43.073
เค้าจะต้องฝึกฟังเพื่อนๆ คนอื่น
แล้วก็ฝึกฟังตัวเองด้วย

00:02:43.073 --> 00:02:44.998
อย่างที่ 2 ก็คือ

00:02:44.998 --> 00:02:48.952
เค้าควรที่จะฝึกที่จะมีเครื่องมือ
ที่จะใช้สะท้อนตนเองครับ

00:02:48.952 --> 00:02:52.432
อาจจะเป็นเจอร์นัลหรือว่าบันทึก
คล้ายๆ กับบันทึกประจำวัน

00:02:52.432 --> 00:02:55.885
ที่เค้าจะต้องเขียนส่งมาทุกสัปดาห์

00:02:55.885 --> 00:02:58.855
แล้วก้มีกิจกรรมที่เรียกว่า
เช็คอินหรือเช็คเอาท์

00:02:58.855 --> 00:03:02.041
เป็นกิจกรรมที่ทำให้เค้าได้เช็คสภาวะตนเอง

00:03:02.041 --> 00:03:04.797
ช่วงก่อนเรียน ระหว่างเรียน แล้วก็หลังเรียน

00:03:05.905 --> 00:03:10.536
อย่างที่ 3
นักศึกษาจะต้องได้ออกไปทำอะไรบางอย่าง

00:03:10.536 --> 00:03:12.143
ได้ลงมือจริงๆ

00:03:12.143 --> 00:03:15.430
ทำอะไรบางอย่างที่เชื่อมโยง
ตัวเค้ากับโลกภายนอก

00:03:16.772 --> 00:03:18.277
ผลก็น่าทึ่งครับ

00:03:19.265 --> 00:03:21.239
ยกตัวอย่างบอส

00:03:21.239 --> 00:03:25.743
บอสเป็นเด็กหัวดีครับ

00:03:25.743 --> 00:03:27.773
แต่ว่าอารมณ์ร้อน

00:03:27.773 --> 00:03:29.836
เป็นเด็กแว้นมาก่อนครับ

00:03:29.836 --> 00:03:34.095
แล้วเข้ามาเรียนที่คณะวิทยาศาสตร์ก็อกหัก

00:03:35.326 --> 00:03:37.719
ไม่ได้โดนผู้หญิงหักอกนะครับ

00:03:37.719 --> 00:03:41.353
แต่ว่าอกหักเพราะว่าเค้ามาเจอว่า

00:03:41.353 --> 00:03:44.316
วิทยาศาสตร์ที่เค้าเจอ
มันคนละอย่างกัน

00:03:44.316 --> 00:03:48.753
ไม่เหมือนกับวิทยาศาสตร์ที่เค้าคิดอยู่ในใจ
มีภาพเอาไว้ก่อน

00:03:49.963 --> 00:03:53.764
คิดๆ วนไปวนมาว่า
"จะลาออกดีไหม"

00:03:53.764 --> 00:03:57.888
มาร้องไห้แล้วก็มาปรึกษาว่า
จะเรียนต่อดีหรือเปล่า

00:03:59.203 --> 00:04:02.120
พอเค้าได้อยู่ในชั้นเรียนที่ตั้งคำถาม

00:04:02.120 --> 00:04:03.923
ให้รู้จักตัวเองอย่างแท้จริง

00:04:03.923 --> 00:04:08.413
ได้รู้จักเชื่อมโยงวิชา กับชีวิต
กับโลกภายนอก

00:04:08.413 --> 00:04:13.259
เค้าก็รู้ว่า เค้าจะเรียนวิทยาศาสตร์
อย่างมีความสุขและมีความหมายอย่างไร

00:04:14.620 --> 00:04:16.062
แต่ก็ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ

00:04:16.062 --> 00:04:20.170
เค้ารู้สึกว่ามันขาดอะไรบางอย่าง
ที่ทำให้ชีวิตของเค้ามันมีพลัง

00:04:22.056 --> 00:04:24.285
พอมาสำรวจตัวเองเยอะๆ

00:04:24.285 --> 00:04:29.827
ก็พบว่าเค้ามีความสุข
กับการไปดูเว็บไซต์ซื้อขายเครื่องเสียงครับ

00:04:29.827 --> 00:04:35.636
แล้วที่บ้านก็ทำกิจการติดตั้งแสงสี

00:04:35.636 --> 00:04:40.550
แต่ว่า เค้าก็สับสนว่า
มันจะไปด้วยกันได้หรือเปล่า

00:04:40.550 --> 00:04:42.364
แต่พอเค้ากลับไปสำรวจลึกๆ จริงๆ

00:04:42.364 --> 00:04:44.824
ก็พบว่าเค้ามีความมั่นใจ

00:04:44.824 --> 00:04:49.611
ที่จะทำทั้งการเรียนให้ได้ดี
แล้วก็ทำธุรกิจให้ได้ดี

00:04:50.774 --> 00:04:52.493
ตอนกลางวัน

00:04:52.493 --> 00:04:57.269
บอสก็ทำแล็บใช้เครื่องมือหลายล้าน
ที่แล็บซื้อมา

00:04:57.269 --> 00:04:59.896
ส่วนตอนเย็นหรือว่าสุดสัปดาห์

00:04:59.896 --> 00:05:03.601
เค้าก็ไปจัดคอนเสิร์ต
จัดแสงเสียงให้กับคอนเสิร์ต

00:05:03.601 --> 00:05:05.161
หรืองานแต่งงาน

00:05:05.161 --> 00:05:09.494
ใช้เครื่องมือมูลค่าเป็นล้าน
ที่เค้าซื้อมาด้วยตนเอง

00:05:09.494 --> 00:05:12.595
มูลค่าธุรกิจของเค้าตอนนี้ก็หลายล้าน

00:05:15.133 --> 00:05:17.538
จากเด็กที่สุ่มเสี่ยง

00:05:17.538 --> 00:05:21.598
อาจจะเลือกทางเดินในชีวิตที่ไม่ถูกต้อง

00:05:21.598 --> 00:05:24.574
กลายมาเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในการเรียน

00:05:24.574 --> 00:05:26.945
เป็นว่าที่ด็อกเตอร์

00:05:26.945 --> 00:05:29.609
แล้วก็ประสบความสำเร็จในธุรกิจ

00:05:29.609 --> 00:05:33.359
พวกเราคิดว่าชีวิตของบอส

00:05:33.359 --> 00:05:35.229
เปลี่ยนไปไหมครับ

00:05:36.933 --> 00:05:41.273
ผมเรียกกระบวนการนี้ว่า
จิตตปัญญาศึกษาครับ

00:05:42.501 --> 00:05:45.609
เป็นกระบวนการที่ทำให้คนเรียน

00:05:45.609 --> 00:05:47.509
รู้จัก เข้าใจตนเอง

00:05:47.509 --> 00:05:51.271
แล้วก็มีความสามารถในการเปลี่ยนแปลงตนเอง

00:05:51.271 --> 00:05:55.903
ผมกับเพื่อนๆ ตั้งศูนย์จิตตปัญญาศึกษา
ที่มหิดลขึ้นมา

00:05:55.903 --> 00:05:58.885
เพื่อจะขับเคลื่อนเรื่องนี้
ในระดับมหาวิทยาลัย

00:05:58.885 --> 00:06:00.375
แล้วก็ในระดับประเทศ

00:06:01.598 --> 00:06:04.746
เราจัดประชุมวิชาการกันหลายครั้ง

00:06:04.746 --> 00:06:07.983
มีครั้งหนึ่งเราจัดประชุมวิชาการที่ศิริราช

00:06:09.483 --> 00:06:14.450
โดยมากคนที่มาประชุมก็จะเป็น
อาจารย์แล้วก็เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัย

00:06:14.450 --> 00:06:17.331
อาจจะมีมหาวิทยาลัยอื่นมาเพิ่มด้วย

00:06:17.331 --> 00:06:20.490
พอช่วงที่เปิดให้ถามตอบกัน

00:06:20.490 --> 00:06:25.142
ปรากฏว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้น
แล้วก็ขอพูด

00:06:26.467 --> 00:06:28.684
เธอแนะนำตัวเองว่า

00:06:28.684 --> 00:06:33.584
เธอเป็นคุณแม่ของเด็กในชั้นเรียน
ของผมคนหนึ่ง

00:06:36.383 --> 00:06:39.550
เธอบอกว่าเธอเป็นแม่ของน้องเอม

00:06:40.733 --> 00:06:43.782
แล้วน้องเอมหนีออกจากบ้านไป

00:06:46.021 --> 00:06:49.094
เธอเล่าว่าน้องเอมเป็นเด็กน่ารัก

00:06:49.094 --> 00:06:52.226
สนิทกันมากเลยตอนสมัยที่เอมยังเด็กๆ อยู่

00:06:52.226 --> 00:06:55.399
คุยกันได้ทุกเรื่อง สนิทสนมกันมาก

00:06:55.399 --> 00:07:01.310
แต่พอโตขึ้นก็รู้สึกว่า
มันห่างเหินกันออกไปเรื่อยๆ

00:07:01.310 --> 00:07:04.869
พูดจากันทีไรก็เหมือนกับจะทะเลาะกัน

00:07:04.869 --> 00:07:10.728
เธอรู้สึกว่าลูกห่างออกจากตัวเอง
ไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ

00:07:10.728 --> 00:07:15.929
จนกระทั่งเธอรู้สึกว่า
เหมือนกับลูกหนีออกจากบ้านไป

00:07:17.232 --> 00:07:20.751
หนีออกจากบ้านไป
ทั้งๆ ที่ยังอยู่ในบ้านนี่แหละครับ

00:07:20.751 --> 00:07:24.417
แต่ว่าเธอรู้สึกว่าลูกของเธอ

00:07:24.417 --> 00:07:28.722
ห่างไกลจนกระทั่งเธอเอื้อมมือไปไม่ถึง

00:07:30.481 --> 00:07:33.101
ถึงขนาดที่เธอตัดใจว่า

00:07:33.101 --> 00:07:37.994
ชีวิตนี้คงจะไม่ได้ใกล้ชิดกับลูกแบบเดิมอีก

00:07:40.774 --> 00:07:43.795
แต่พอลูกของเธอได้มาเข้าในชั้นเรียน

00:07:44.975 --> 00:07:47.201
เรื่องราวก็เปลี่ยนไป

00:07:47.201 --> 00:07:52.148
เธอว่าลูกของเธอฟังเป็นมากขึ้น

00:07:52.148 --> 00:07:56.313
กลับมาใกล้ชิดกันในครอบครัวมากขึ้น

00:07:56.313 --> 00:07:58.815
วันนี้เธอก็เลยลางาน

00:07:58.815 --> 00:08:02.136
เธอยอมลางานที่งานของเธอ

00:08:02.136 --> 00:08:04.771
แล้วก็มาประชุมงานนี้

00:08:05.859 --> 00:08:07.449
เพื่อจะบอกว่า

00:08:07.449 --> 00:08:09.067
ขอบคุณ

00:08:09.067 --> 00:08:12.998
ขอบคุณที่พาลูกของเธอกลับบ้าน

00:08:16.290 --> 00:08:19.830
แม่น้องเอมขอบคุณผม

00:08:19.830 --> 00:08:22.550
ขอบคุณชั้นเรียน

00:08:22.550 --> 00:08:27.909
ขอบคุณคณะวิทยาศาสตร์
แล้วก็ขอบคุณมหาวิทยาลัยมหิดลแห่งนี้

00:08:27.909 --> 00:08:32.550
ที่ทำให้ชีวิตครอบครัวของเธอ
กลับมาสมบูรณ์อีกครั้งหนึ่ง

00:08:35.803 --> 00:08:37.745
พวกเราคิดว่า

00:08:38.895 --> 00:08:43.501
โลกของน้องเอมกับโลกของคุณแม่
เปลี่ยนไปไหมครับ

00:08:45.949 --> 00:08:49.261
นี่หรือเปล่าการเปลี่ยนแปลงโลกที่แท้จริง

00:08:49.261 --> 00:08:55.726
การที่ทำให้คนสามารถรู้จัก เข้าใจตนเอง

00:08:55.726 --> 00:08:59.039
แล้วก็สามารถเปลี่ยนแปลงตนเองได้

00:09:01.982 --> 00:09:03.408
ผมก็มีฝันครับว่า

00:09:03.408 --> 00:09:07.624
ทำยังไงเจ้ากระบวนการดีๆ แบบนี้
มันจะเข้าถึงคนเยอะๆ

00:09:07.624 --> 00:09:10.606
ไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็น
นักเรียน นิสิต หรือว่านักศึกษา

00:09:12.037 --> 00:09:15.469
ผมพบคำตอบในงานอาสาครับ

00:09:16.545 --> 00:09:21.869
เพราะว่างานอาสา
มันไม่ใช่แค่ว่าจะต้องเป็นนักเรียนนักศึกษา

00:09:21.869 --> 00:09:27.214
ใครๆ ก็เข้าถึงได้
ทุกเพศ ทุกวัย แล้วก็ทุกสถานภาพด้วย

00:09:29.159 --> 00:09:33.108
เราเริ่มต้นจากการที่ทำรีแบรนด์ครับ

00:09:33.108 --> 00:09:36.831
เพิ่มคุณค่าแล้วก็ความหมายใหม่ให้กับงานอาสา

00:09:36.831 --> 00:09:40.925
เมื่อตอนปี 2547
ตอนช่วงเกิดสึนามิ

00:09:40.925 --> 00:09:43.303
ผมกับเพื่อนๆ
เราคิดคำใหม่ขึ้นมา

00:09:43.303 --> 00:09:45.339
คือคำว่า "จิตอาสา"

00:09:45.339 --> 00:09:49.470
เป็นการเอาคำว่า "จิต" มารวมกับคำว่า "อาสา"

00:09:49.470 --> 00:09:53.562
เพื่อให้คุณค่า ความหมายใหม่
เพิ่มเติมขึ้นกับงานอาสา

00:09:53.562 --> 00:09:58.338
ว่าเป็นเรื่องของจิตใจ
เป็นเรื่องของการเรียนรู้

00:09:59.648 --> 00:10:05.140
แล้วพอช่วงปี 2554
ช่วงที่เกิดน้ำท่วมใหญ่

00:10:05.140 --> 00:10:09.119
ผมกับเพื่อน
แล้วก็ศิษย์เก่าในชั้นเรียน

00:10:09.119 --> 00:10:13.893
เรารวมกันตั้ง "ธนาคารจิตอาสา" ขึ้น

00:10:13.893 --> 00:10:18.865
เป็นธนาคารที่รับฝากของมีค่าของพวกเราครับ

00:10:18.865 --> 00:10:22.757
ไม่ใช่เงินทอง
แต่ว่าเป็นของที่มีค่ามากกว่านั้นอีก

00:10:22.757 --> 00:10:26.796
เป็นของที่พวกเราทุกคนได้มาเท่าๆ กัน

00:10:26.796 --> 00:10:28.938
วันละ 24 ชั่วโมงเท่ากันครับ

00:10:28.938 --> 00:10:31.073
ก็คือ "เวลา"

00:10:31.073 --> 00:10:33.651
เป็นธนาคารที่รับฝากเวลาครับ

00:10:33.651 --> 00:10:38.297
แล้วก็พาให้ทุกคนมาเจองานอาสา
ที่ตรงกับโปรไฟล์

00:10:38.297 --> 00:10:41.215
ตรงกับความสนใจ แล้วก็ความถนัดของตัวเอง

00:10:42.599 --> 00:10:48.502
มาเจองานอาสาที่ทำให้เรารู้จักตนเอง
แล้วก็ทำให้เราเชื่อมโยงกับโลก

00:10:49.939 --> 00:10:55.145
เวลาพูดถึงธนาคารนะครับ
คนก็มักจะชอบถามถึง พูดถึงตัวเลข

00:10:56.567 --> 00:11:03.383
คนมักจะชอบพูดถึงตัวเลขว่า
ธนาคารมีคนมาฝากเวลาไว้ 2.7 ล้านชั่วโมง

00:11:03.383 --> 00:11:07.446
มีสมาชิกอยู่ข้างในห้าหมื่นกว่าคน

00:11:07.446 --> 00:11:11.906
แล้วก็มีองค์กรมาเป็นสมาชิก
สองร้อยกว่าองค์กร

00:11:11.906 --> 00:11:15.442
องค์กรเหล่านี้
ปีปีหนึ่งมาเปิดงานอาสา

00:11:15.442 --> 00:11:19.026
ที่ทำให้คนได้มาทำงานอาสา
ประมาณพันงาน

00:11:20.549 --> 00:11:24.240
ตัวเลขพวกนี้มันก็น่าสนใจนะครับ

00:11:24.240 --> 00:11:30.263
แต่ว่า ผมคิดว่ามีอีกสิ่งหนึ่ง
ที่น่าสนใจไม่แพ้ตัวเลขเหล่านี้

00:11:30.263 --> 00:11:36.397
ก็คือเรื่องราว ความมหัศจรรย์
ของคนที่อยู่ข้างใน

00:11:36.397 --> 00:11:38.662
ก็คืออาสาสมัครต่างๆ ครับ

00:11:40.108 --> 00:11:42.291
มันมหัศจรรย์ยังไงครับ

00:11:42.291 --> 00:11:45.001
มันมหัศจรรย์เหมือนกับที่บอส

00:11:45.001 --> 00:11:49.825
เคยเป็นนักเรียนที่อยากจะลาออก

00:11:49.825 --> 00:11:56.629
กลายมาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ
กลายมาเป็นนักศึกษาที่ประสบความสำเร็จ

00:11:56.629 --> 00:11:58.660
แล้วก็มีความสุข

00:11:58.660 --> 00:12:02.838
มหัศจรรย์เหมือนกับน้องเอม

00:12:02.838 --> 00:12:06.587
ที่จากเดิมห่างเหินจากคุณแม่

00:12:06.587 --> 00:12:10.846
กลายมาเป็นคนที่ใกล้ชิดสนิทสนม
กับคุณแม่อีกครั้งหนึ่ง

00:12:12.341 --> 00:12:13.757
อย่างพี่ต๋อยครับ

00:12:14.847 --> 00:12:18.422
พี่ต๋อยเป็นชายวัยเกษียณ

00:12:18.422 --> 00:12:21.928
ที่มักจะนั่งรถจากจังหวัดมุกดาหาร

00:12:21.928 --> 00:12:26.453
ลงมาทำงานอาสาที่กรุงเทพฯ อยู่เนืองๆ

00:12:26.453 --> 00:12:30.557
พี่ต๋อยมาทำงานอาสาสมัคร
ที่เรียกว่า "อาสารับฟัง"

00:12:32.100 --> 00:12:38.431
งานอาสารับฟังทำให้พี่ต๋อยได้มีประสบการณ์
ที่เจอการฟังอย่างมีคุณภาพ

00:12:38.431 --> 00:12:41.104
ได้ฝึกที่จะฟังด้วยใจ

00:12:41.104 --> 00:12:44.438
ฟังเพื่อฟัง ฟังโดยไม่ตัดสิน

00:12:45.778 --> 00:12:49.598
มีวันหนึ่งพี่ต๋อยมาเล่าให้พวกเราฟังว่า

00:12:49.598 --> 00:12:52.988
เค้าขอบคุณงานอาสามากมาย

00:12:52.988 --> 00:12:55.089
พี่ต๋อยเล่าให้ฟังว่า

00:12:55.089 --> 00:12:59.723
"มีวันหนึ่งผมนั่งทานข้าวอยู่ที่ฟู้ดคอร์ท
แห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

00:12:59.723 --> 00:13:04.060
แล้วอยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งปรี่เข้ามา

00:13:04.060 --> 00:13:08.090
เข้ามาถึงก็ทำท่าเหมือนกับจะหาเรื่อง

00:13:08.090 --> 00:13:09.967
แล้วก็ตะคอกว่า

00:13:09.967 --> 00:13:11.747
'นี่ เสื้อเหลืองใช่มั้ย' "

00:13:12.967 --> 00:13:14.365
พี่ต๋อยก็งง

00:13:14.365 --> 00:13:18.675
ก้มลงไปดู
เธอคงเห็นสายนกหวีดที่พี่ต๋อยห้อยอยู่

00:13:21.255 --> 00:13:26.152
ตอนแรกก็กะว่าจะลุกและตวาดกลับไป

00:13:26.152 --> 00:13:29.718
แต่พอนึกถึงงานอาสาที่ตัวเองไปฝึกมา

00:13:29.718 --> 00:13:33.578
พี่ต๋อยก็ใจเย็นแล้วค่อยๆ ฟัง

00:13:33.578 --> 00:13:39.486
พอผู้หญิงเห็นว่าไม่ได้มีทีท่ารุนแรงกลับไป
เธอก็เริ่มเย็นลงครับ

00:13:39.486 --> 00:13:41.835
สุดท้ายก็ค่อยๆ คุยกัน

00:13:43.041 --> 00:13:49.466
จากเดิมที่ตั้งท่าว่าจะทะเลาะกัน
กลายเป็นนั่งคุยกันที่ฟู้ดคอร์ทเป็นชั่วโมง

00:13:49.466 --> 00:13:52.934
ได้ถาม รู้จักกันเพิ่มเติมมากขึ้น

00:13:52.934 --> 00:13:58.690
ถามทั้งความเชื่อเรื่องการเมือง
แล้วก็ยาวไปถึงชีวิตส่วนตัว

00:13:58.690 --> 00:14:04.230
พี่ต๋อยเล่าให้ฟังว่า
ปกติทำอาชีพอะไร แล้วสนใจเรื่องอะไร

00:14:04.230 --> 00:14:07.305
เธอก็เล่าให้ฟังครับว่า

00:14:07.305 --> 00:14:10.305
เธอเป็นนักแปลนิยาย

00:14:10.305 --> 00:14:14.697
คุยกันสนิทสนมถึงขนาดเธอบอกว่า
จะมากรุงเทพฯ อีกเมื่อไหร่

00:14:14.697 --> 00:14:17.536
เธอจะเตรียมนิยายที่เธอแปลให้

00:14:18.936 --> 00:14:22.615
สุดท้าย
ผู้หญิงคนนั้นบอกว่า

00:14:22.615 --> 00:14:27.904
"แหม ถ้าพวกเสื้อเหลือง
เป็นอย่างคุณเยอะๆ ก็ดีสิ"

00:14:29.776 --> 00:14:35.070
พวกเราคิดว่าโลกของพี่ต๋อยเปลี่ยนไปไหมครับ

00:14:37.844 --> 00:14:41.323
นี่แหละครับ มหัศจรรย์ของงานอาสา

00:14:41.323 --> 00:14:46.093
งานอาสาที่ทำให้เรารู้จักตนเอง

00:14:46.093 --> 00:14:48.980
แล้วก็ทำให้เราเชื่อมโยงกับโลกด้วย

00:14:50.373 --> 00:14:54.097
เพราะว่าพอเรารู้จักตนเองและเชื่อมโยงกับโลก

00:14:54.097 --> 00:14:59.965
เราก็จะเห็นว่าโลก
มันไม่ได้มีแต่โลกที่เราอาศัยอยู่

00:14:59.965 --> 00:15:04.680
แต่ว่ามันมีโลกภายในที่เราสร้างขึ้นด้วย

00:15:04.680 --> 00:15:11.390
และเราก็อาศัยอยู่ทั้งโลกที่เราสร้างอยู่
แล้วก็โลกที่เราอาศัยอยู่ภายนอก

00:15:12.730 --> 00:15:17.736
แล้วเมื่อใดก็ตามที่โลกภายในของเราเปลี่ยน

00:15:17.736 --> 00:15:20.370
โลกภายนอกก็เปลี่ยนไปด้วย

00:15:22.243 --> 00:15:23.910
เรื่องแบบนี้ครับ


00:15:23.910 --> 00:15:27.199
ถ้าฟังด้วยหัวก็เข้าหัว

00:15:27.199 --> 00:15:32.318
แต่ถ้าเกิดว่าเราฟังด้วยใจเราก็จะเข้าใจ

00:15:33.948 --> 00:15:35.198
เชิญนะครับ

00:15:35.198 --> 00:15:37.196
มาเจอกับงานอาสาครับ

00:15:37.196 --> 00:15:40.686
งานอาสาที่ทำให้เรารู้จักทั้งตนเอง

00:15:40.686 --> 00:15:44.496
แล้วก็ทำให้เราเชื่อมโยงกับโลกภายนอกด้วย

00:15:45.596 --> 00:15:48.799
แล้วพวกเราก็จะพบคำตอบด้วยตัวเองครับ

00:15:48.799 --> 00:15:52.214
ว่าเราสามารถเปลี่ยนแปลงโลก

00:15:52.214 --> 00:15:58.212
ผ่านการรู้จัก
แล้วก็เปลี่ยนแปลงตนเองได้อย่างไร

00:15:58.212 --> 00:15:59.743
ขอบคุณครับ