Γεια σας. Είμαι αρχιτέκτονας.

Είμαι ο μόνος αρχιτέκτονας στον κόσμο

που κάνει κτίρια από χαρτί
όπως αυτός ο σωλήνας χαρτονιού,

και αυτή η έκθεση είναι η πρώτη που έκανα
χρησιμοποιώντας σωλήνες χαρτιού.

Το 1986, πολύ, πολύ πριν
οι άνθρωποι άρχισαν να μιλούν

για τα οικολογικά θέματα 
και τα περιβαλλοντικά ζητήματα,

εγώ μόλις ξεκινούσα τις δοκιμές
με τον χάρτινο σωλήνα

για να τον χρησιμοποιήσω
ως δομή κτιρίου.

Είναι πολύ περίπλοκο να δοκιμάζεις 
το νέο υλικό για το κτίριο,

αλλά είναι πολύ ισχυρότερο
απ' ό,τι περίμενα,

και πολύ εύκολο να το αδιαβροχοποιήσεις.

Eπειδή είναι βιομηχανικό υλικό,

είναι επίσης δυνατό να γίνει πυρίμαχο.

Στη συνέχεια έφτιαξα 
το προσωρινό κτίσμα, το 1990.

Αυτό είναι το πρώτο προσωρινό κτίριο 
φτιαγμένο από χαρτί.

Υπάρχουν 330 σωλήνες, 
διαμέτρου 55 εκατοστών,

υπάρχουν μόνο 12 σωλήνες με διάμετρο

120 εκατοστά, ή τέσσερα πόδια, πλάτος.

Όπως βλέπετε στη φωτογραφία, 
η τουαλέτα είναι μέσα.

Άμα ξεμείνετε από χαρτί υγείας, μπορείτε 
να κόψετε το εσωτερικό του τοίχου.

(Γέλια)

Έτσι είναι πολύ χρήσιμο.

Το 2000, έγινε 
μια μεγάλη έκθεση στη Γερμανία.

Μου ζητήθηκε να σχεδιάσω το κτίριο,

επειδή το θέμα της έκθεσης 
ήταν περιβαλλοντικά ζητήματα.

Έτσι είχα επιλεγεί για να χτίσω
το περίπτερο από σωλήνες χαρτιού,

ανακυκλώσιμο χαρτί.

Ο στόχος του σχεδίου μου
δεν είναι όταν ολοκληρώνεται.

Ο στόχος μου ήταν
όταν κατεδαφίστηκε το κτίριο,

επειδή κάθε χώρα κάνει πολλά περίπτερα

αλλά μετά από έξι μήνες,
δημιουργούμε πολλά βιομηχανικά απόβλητα,

έτσι το κτίριο μου πρέπει 
να επαναχρησιμοποιηθεί ή να ανακυκλωθεί.

Μετά, το κτίριο ανακυκλώθηκε.

Αυτός ήταν ο στόχος του σχεδίου μου.

Ήμουν πολύ τυχερός 
τότε που κέρδισα το διαγωνισμό

για να χτίσω το δεύτερο κέντρο Πομπιντού
στη Γαλλία, στην πόλη του Μετς.

Επειδή ήμουν τόσο φτωχός,
ήθελα να νοικιάσω ένα γραφείο στο Παρίσι,

αλλά δεν είχα αρκετά λεφτά, έτσι αποφάσισα
να φέρω τους φοιτητές μου στο Παρίσι

να χτίσουμε το γραφείο μας 
πάνω από το κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι,

μόνοι μας.
(Γέλια)

Έτσι φέραμε τους χάρτινους σωλήνες 
και τους ξύλινους συνδέσμους

για να ολοκληρώσουμε το γραφείο 
μήκους 35 μέτρων.

Μείναμε εκεί για έξι χρόνια, 
χωρίς να πληρώσουμε καθόλου ενοίκιο.

(Γέλια) 
(Χειροκροτήματα)

Ευχαριστώ. Είχα ένα μεγάλο πρόβλημα.

Επειδή είμασταν μέρος της έκθεσης,

ακόμα κι αν ένας φίλος ήθελε να με δει,
έπρεπε να αγοράσει ένα εισιτήριο.

(Γέλια)
Αυτό ήταν το πρόβλημα.

Στη συνέχεια ολοκλήρωσα
το κέντρο Πομπιντού στο Μετς.

Τώρα είναι ένα πολύ δημοφιλές μουσείο,

και δημιούργησα 
ένα μεγάλο μνημείο για την κυβέρνηση.

Αλλά μετά απογοητεύτηκα

με το επάγγελμά μου ως αρχιτέκτονας,

επειδή δεν βοηθάμε,
δεν εργαζόμαστε για την κοινωνία,

αλλά δουλεύουμε για τους προνομιούχους,

τους πλούσιους ανθρώπους, 
την κυβέρνηση, τους κατασκευαστές.

Έχουν χρήματα και εξουσία.

Αυτά είναι αόρατα.

Έτσι μας προσλαμβάνουν για να κάνουμε
ορατή την εξουσία και τα χρήματα τους

δημιουργώντας μνημειακή αρχιτεκτονική.

Αυτό είναι το επάγγελμά μας,
ακόμα και ιστορικά είναι το ίδιο,

ακόμη και τώρα κάνουμε το ίδιο.

Έτσι απογοητεύτηκα πολύ 
που δεν εργαζόμαστε για την κοινωνία,

αν και υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι

που έχασαν τα σπίτια τους 
από φυσικές καταστροφές.

Αλλά πρέπει να πω ότι πλέον 
δεν είναι φυσικές καταστροφές.

Για παράδειγμα, οι σεισμοί 
ποτέ δεν σκοτώνουν ανθρώπους,

αλλά η κατάρρευση
των κτιρίων σκοτώνει ανθρώπους.

Αυτή είναι ευθύνη των αρχιτεκτόνων.

Μετά ο κόσμος χρειάζεται προσωρινή στέγαση

αλλά δεν εργάζονται αρχιτέκτονες εκεί,

επειδή είμαστε πολύ απασχολημένοι 
να εργαζόμαστε για τους προνομιούχους.

Έτσι σκέφτηκα, 
πως ακόμη και ως αρχιτέκτονες,

μπορούμε να ασχοληθούμε με 
την ανοικοδόμηση προσωρινών κατοικιών.

Μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα.

Γι' αυτό τον λόγο άρχισα 
να εργάζομαι σε πληγείσες περιοχές.

To 1994, έγινε μια μεγάλη καταστροφή 
στη Ρουάντα, στην Αφρική.

Δύο φυλές, οι Χούτου και οι Τούτσι,
πολεμούσαν μεταξύ τους.

Πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι 
έγιναν πρόσφυγες.

Αλλά ήμουν τόσο έκπληκτος όταν είδα 
το καταφύγιο, το στρατόπεδο προσφύγων

που οργάνωσε ο ΟΗΕ.

Είναι τόσο φτωχοί, 
και παγώνουν με κουβέρτες

κατά τη διάρκεια της εποχής των βροχών.

Στα καταφύγια που χτίστηκαν από τον ΟΗΕ,

τους προμηθεύαν απλά ένα πλαστικό φύλλο,

και οι πρόσφυγες έπρεπε να κόψουν
τα δέντρα, και ακριβώς έτσι.

Αλλά, πάνω από δύο εκατομμύρια
άνθρωποι έκοβαν δέντρα.

Έγινε μια πολύ μεγάλη αποδάσωση

και ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα.

Γι' αυτό τους έδιναν σκηνές στρατιωτικού
τύπου με αλουμινένιους σκελετούς,

που ήταν πολύ ακριβές.

Τις πουλούσαν και μετά έκοβαν πάλι δέντρα.

Έτσι, πρότεινα την ιδέα μου
να βελτιωθεί η κατάσταση

χρησιμοποιώντας σωλήνες
από ανακυκλωμένο χαρτί

επειδή είναι τόσο φθηνοί και τόσο γεροί,

αλλά ο προϋπολογισμός μου είναι
μόνο 50 δολάρια ανά μονάδα.

Χτίσαμε 50 μονάδες δοκιμαστικά 
για να παρακολουθήσουμε

την ανθεκτικότητα και την αντοχή στην
υγρασία, στους τερμίτες και ούτω καθεξής.

Και στη συνέχεια, ένα χρόνο αργότερα,
το 1995, στο Κόμπε της Ιαπωνίας,

είχαμε ένα μεγάλο σεισμό.

Σχεδόν 7.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν,

και ολόκληρη η πόλη,
όπως εδώ η περιοχή Ναγκάτα,

κάηκε από πυρκαγιά μετά το σεισμό.

Επίσης, ανακάλυψα ότι υπήρχαν 
πολλοί Βιετναμέζοι πρόσφυγες

που υπέφεραν και συγκεντρώνονταν
σε μια καθολική εκκλησία.

Όλο το κτίριο καταστράφηκε εντελώς.

Έτσι πήγα εκεί και πρότεινα στον ιερέα:

«Γιατί δεν ξαναχτίζουμε την εκκλησία
με χάρτινους σωλήνες;»

Και είπε, «Θεέ μου, είσαι τρελός;

Μετά από μια πυρκαγιά, προτείνεις αυτό;»

Δεν με εμπιστεύτηκε ποτέ, 
αλλά δεν παραιτήθηκα.

Άρχισα να πηγαίνω στο Κόμπε,

και γνώρισα την κοινότητα των Βιετναμέζων.

Ζούσαν έτσι με πολύ φτηνά
πλαστικά φύλλα στο πάρκο.

Έτσι, πρότεινα να ξαναχτίσουμε. 
Έκανα έρανο.

Τους έφτιαξα ένα καταφύγιο
από χάρτινους σωλήνες,

και για να είναι πιο εύκολο

να κατασκευαστεί από τους φοιτητές
και να κατεδαφιστεί,

χρησιμοποίησα καφάσια μπύρας ως βάση.

Ζήτησα τη ζυθοποιία Κίριν
να μας κάνει πρόταση,

επειδή εκείνη την περίοδο,
η ζυθοποιία Ασάχι

έφτιαχνε τα πλαστικά
καφάσια της μπύρας κόκκινα,

που δεν ταιριάζει με το χρώμα 
των χάρτινων σωλήνων.

Ο συνδυασμός των χρωμάτων 
είναι πολύ σημαντικός.

Επίσης ακόμα θυμάμαι, πως περιμέναμε

να έχουν μπύρες μέσα στο πλαστικό καφάσι,

αλλά ήρθε άδειο. 
(Γέλια)

Θυμάμαι ότι ήταν τόσο απογοητευτικό.

Έτσι το καλοκαίρι με τους φοιτητές μου,

χτίσαμε πάνω από 50 μονάδες καταφυγίων.

Τέλος ο ιερέας, επιτέλους
με εμπιστεύτηκε να ξαναχτίσω.

Είπε, «Αν μπορείτε να μαζέψετε
τα χρήματα μόνοι σας,

να φέρετε τους φοιτητές σας
να χτίσουν, μπορείτε να το κάνετε».

Έτσι περάσαμε πέντε εβδομάδες
ξαναχτίζοντας την εκκλησία.

Θα έμενε εκεί για τρία χρόνια,

αλλά τελικά παρέμεινε εκεί 
10 χρόνια επειδή άρεσε στον κόσμο.

Στη συνέχεια, έγινε 
ένας μεγάλος σεισμός στην Ταϊβάν

και προτείναμε να δωρίσουν 
αυτή την εκκλησία.

Έτσι, την αποσυναρμολογήσαμε

και την στείλαμε εκεί 
για να χτιστεί από εθελοντές.

Έμεινε εκεί στην Ταϊβάν
ως μόνιμη εκκλησία, έως και τώρα.

Έτσι έγινε ένα μόνιμο κτίριο.

Και μετά αναρωτιέμαι, τι είναι ένα μόνιμο 
και τι είναι προσωρινό κτίριο;

Ακόμη και ένα κτίριο
κατασκευασμένο από χαρτί

μπορεί να είναι μόνιμο, 
εφόσον το αγαπά ο κόσμος.

Ακόμη και ένα κτίριο από τσιμέντο

μπορεί να καταρρεύσει εύκολα
από έναν σεισμό.

Αν ένα κτίριο χτίζεται
από έναν κατασκευαστή για να κάνει λεφτά,

άλλοι κατασκευαστές αγοράζουν τη γη,
το καταστρέφουν και φτιάχνουν άλλο.

Έτσι είναι πολύ προσωρινό.

Αυτή είναι λοιπόν μια διαφορά.

Αν ένα κτίριο χτιστεί ακόμη και από χαρτί,
αν ο κόσμος το αγαπά, γίνεται μόνιμο.

Ακόμη και ένα τσιμεντένιο κτίριο
μπορεί να είναι πολύ προσωρινό

αν είναι να βγουν χρήματα.

Το 1999, έγινε στην Τουρκία 
ο μεγάλος σεισμός.

Πήγα εκεί για να χρησιμοποιήσω το τοπικό 
υλικό για να φτιάξω ένα καταφύγιο.

Το 2001, στην δυτική Ινδία,
έφτιαξα επίσης ένα καταφύγιο.

Το 2004, στη Σρι Λάνκα, 
μετά τον σεισμό της Σουμάτρα

και το τσουνάμι, ξαναχτίσα 
το ισλαμικό χωριό των ψαράδων.

Και το 2008, στο Τσενγκντου, 
στην περιοχή Σετσουάν στην Κίνα,

σκοτώθηκαν σχεδόν 70.000 άνθρωποι,

και επίσης πολλά 
από τα σχολεία καταστράφηκαν

εξαιτίας της διαφθοράς 
των αρχών και του κατασκευαστή.

Μου ζητήθηκε να ξαναχτίσω 
την προσωρινή εκκλησία.

Έφερα τους Ιάπωνες φοιτητές μου 
να δουλέψουν με τους Κινέζους φοιτητές.

Σε ένα μήνα, ολοκληρώσαμε εννέα τάξεις
πάνω από 500 τετραγωνικά μέτρα.

Χρησιμοποιείται ακόμα, ακόμα
και μετά τον πρόσφατο σεισμό στην Κίνα.

Το 2009, στην Ιταλία, στη Λ' Άκουιλα, 
έγινε επίσης ένας μεγάλος σεισμός.

Και αυτή είναι 
μια πολύ ενδιαφέρουσα φωτογραφία:

ο πρώην πρωθυπουργός Μπερλουσκόνι

και ο Ιάπωνας πρώην πρώην 
πρώην πρώην πρωθυπουργός ο κ. Άσο.

Ξέρετε, επειδή πρέπει να αλλάζουμε 
πρωθυπουργό κάθε χρόνο.

(Γέλια)

Και είναι πολύ ευγενικοί, 
ικανοποιώντας το μοντέλο μου.

Είχα προτείνει μια μεγάλη ανοικοδόμηση, 
μια προσωρινή αίθουσα μουσικής,

επειδή η Λ' Άκουιλα είναι 
πολύ διάσημη για τη μουσική

και καταστράφηκαν όλες οι αίθουσες 
συναυλιών, έτσι οι μουσικοί έφευγαν.

Έτσι, πρότεινα στον δήμαρχο:

«Θα ήθελα να ξαναχτίσω 
το προσωρινό αμφιθέατρο».

Είπε: «Αν βρείτε χρήματα, κάντε το».

Και ήμουν πολύ τυχερός.

Ο κ. Μπερλουσκόνι έφερε
τη σύνοδο κορυφής της G8

και ήρθε ο πρώην πρωθυπουργός μας,

έτσι βοήθησαν 
να συγκεντρώσουμε τα χρήματα,

και πήρα μισό εκατομμύριο ευρώ 
από την ιαπωνική κυβέρνηση

για την ανοικοδόμηση αυτής 
της προσωρινής αίθουσας.

Πρέπει να θυμάμαι κάθε χρόνο
που γίνεται κάποιος σεισμός.

Το 2010 στην Αϊτή, 
έγινε ένας μεγάλος σεισμός,

αλλά ήταν αδύνατο να πετάξω εκεί,

έτσι πήγα στον Άγιο Δομίνικο, 
τη διπλανή χώρα,

για να οδηγήσω έξι ώρες 
να φτάσω στην Αϊτή

μαζί με τους ντόπιους φοιτητές 
του Άγιου Δομίνικου

για να κατασκευάσουμε 50 μονάδες
καταφυγίων από τοπικούς χάρτινους σωλήνες.

Αυτό συνέβη στην βόρεια Ιαπωνία 
πριν δύο χρόνια.

Μετά το σεισμό και το τσουνάμι,

οι άνθρωποι έπρεπε να εκκενωθούν σε ένα 
μεγάλο δωμάτιο, όπως ένα γυμναστήριο.

Αλλά δείτε το.
Δεν υπάρχει καμία ιδιωτικότητα.

Οι άνθρωποι υποφέρουν ψυχικά και σωματικά.

Έτσι πήγαμε εκεί 
για να χτίσουμε διαχωριστικά

από χάρτινους σωλήνες, 
μαζί με όλους τους εθελοντές φοιτητές.

Ένα πολύ απλό καταφύγιο φτιαγμένο
από το σωληνωτό πλαίσιο και την κουρτίνα.

Ωστόσο, μερικοί 
από τους υπεύθυνους της εγκατάστασης

δεν ήθελαν να το κάνουμε, 
διότι, όπως είπαν,

γίνεται πιο δύσκολο να τους ελέγχουν.

Αλλά ήταν πραγματικά 
απαραίτητο να το κάνουμε.

Μετά ήταν και το γεγονός

ότι παραπάνω από 500 χιλιόμετρα
ακτογραμμής καταστράφηκαν από το τσουνάμι.

Δεν έχουν αρκετή επίπεδη περιοχή
για να χτίσουν

τα κλασικά κυβερνητικά ισόγεια κτίρια,
όπως αυτό.

Κοιτάξτε αυτό. 
Ακόμη και η αστική κυβέρνηση κάνει

τόσο κακή κατασκευή 
της προσωρινής στέγασης,

τόσο πυκνή και τόσο δυσλειτουργική,

επειδή δεν υπάρχει καμία αποθήκευση, 
τίποτα, υπάρχει διαρροή νερού,

έτσι σκέφτηκα πως πρέπει να κάνουμε 
ένα κτίριο με πολλούς ορόφους

επειδή δεν υπάρχει γη 
και επίσης δεν είναι πολύ άνετα.

Έτσι, το πρότεινα στον δήμαρχο,
ενώ έκανα τα διαχωριστικά.

Τελικά συνάντησα έναν πολύ καλό δήμαρχο 
στο χωριό Οναγκάουα στο Μιγιάγκι.

Μου ζήτησε να χτίσω τριώροφη στέγαση 
στα γήπεδα μπέιζμπολ.

Χρησιμοποίησα το κοντέινερ

και επίσης οι φοιτητές 
μάς βοήθησαν να κάνουμε

όλα τα έπιπλα του κτιρίου

να γίνουν άνετα,

στα πλαίσια του προϋπολογισμού 
της κυβέρνησης.

Επίσης η περιοχή που καταλαμβάνει
το σπίτι, είναι ακριβώς ίδια,

αλλά είναι πολύ πιο άνετο.

Πολλοί από τους ανθρώπους 
θέλουν να μείνουν εδώ για πάντα.

Χάρηκα πάρα πολύ όταν το άκουσα αυτό.

Τώρα εργάζομαι στη Νέα Ζηλανδία,
στο Κράιστσερτς.

Περίπου 20 ημέρες προτού συμβεί 
ο σεισμός στην Ιαπωνία,

είχαν και αυτοί ένα μεγάλο σεισμό,

και πολλοί Ιάπωνες φοιτητές σκοτώθηκαν,

και ο πιο σημαντικός 
καθεδρικός ναός της πόλης,

το σύμβολο του Κράιστσερτς,
καταστράφηκε ολοσχερώς.

Μου ζητήθηκε να πάω να να ξαναχτίσω 
τον προσωρινό καθεδρικό ναό.

Έτσι αυτό είναι υπό κατασκευή.

Και θα ήθελα να συνεχίσω να χτίζω μνημεία

που αγαπά ο κόσμος.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ. 
(Χειροκρότημα)

Σας ευχαριστώ πολύ. 
(Χειροκρότημα)