WEBVTT

00:00:06.659 --> 00:00:12.099
ที่สุดแล้ว อารยธรรมของมนุษยชาติจะกระจาย
ไปทั่วทั้งกาแล็กซี่ทางช้างเผือกได้ไหม

00:00:12.099 --> 00:00:15.249
เราจะสามารถย้ายออกจาก
ดาวเคราะห์สีฟ้าเล็ก ๆ นี้

00:00:15.249 --> 00:00:19.699
เพื่อไปสร้างอาณานิคมในระบบดวงดาวมากมาย
ที่อยู่ห่างไกลออกไปได้ไหม

00:00:19.699 --> 00:00:21.957
นี่เป็นคำถามที่น่ากลัวหน่อย ๆ เหมือนกัน

00:00:21.957 --> 00:00:25.939
มีดาวประมาณ 300 พันล้านดวงในกาแล็กซี่

00:00:25.939 --> 00:00:29.488
ซึ่งมีความยาวพาดผ่านประมาณ 160,000 ปีแสง

00:00:29.488 --> 00:00:34.016
จนถึงตอนนี้ เราส่งยานอวกาศลำหนึ่ง
ออกไปนอกระบบสุริยะจักรวาล

00:00:34.016 --> 00:00:39.209
ซึ่งมันเดินทางด้วยความเร็วเพียง 
0.006% ของความเร็วแสง

00:00:39.209 --> 00:00:42.615
ด้วยอัตราความเร็วนี้
มันคงต้องใช้เวลามากกว่า 2.5 ล้านปี

00:00:42.615 --> 00:00:45.759
เพื่อเดินทางจากด้านหนึ่งของกาแล็กซี่
ไปยังอีกด้านหนึ่ง

00:00:45.759 --> 00:00:48.329
แล้วยังมีคำถามในเรื่อง
การดำรงชีวิตของของมนุษย์

00:00:48.329 --> 00:00:51.460
พื้นที่ระหว่างดาวมีขนาดมหึมา

00:00:51.460 --> 00:00:54.169
เราไม่สามารถมีชีวิตอยู่อย่างยั่งยืนได้
บนดาวเคราะห์ส่วนใหญ่

00:00:54.169 --> 00:00:57.880
และเราต้องการทรัพยากรจำนวนมาก
ในการดำรงชีวิต

00:00:57.880 --> 00:01:01.880
แต่ถึงกระนั้น หลายทศวรรษก่อน
นักวิชาพบว่ามันเป็นไปได้ในทางทฤษฎี

00:01:01.880 --> 00:01:05.181
ที่ไม่เพียงแต่จะกระจายอารยธรรมของมนุษย์
ไปทั่วทั้งกาแล็กซี่

00:01:05.181 --> 00:01:07.610
แต่จะทำได้อย่างรวดเร็วมาก

00:01:07.610 --> 00:01:10.980
โดยไม่ขัดกับกฎฟิสิกส์ใด ๆ ที่เรารู้กันในตอนนี้

00:01:10.980 --> 00:01:15.139
แนวคิดของพวกเขามีพื้นฐานมาจากงาน
ของนักคณิตศาสตร์ที่ชื่อ จอห์น ฟอน นอยมันน์

00:01:15.139 --> 00:01:18.890
ผู้ออกแบบเครื่องยนต์กระดาษ
ที่สามารถทำสำเนาตัวเองได้

00:01:18.890 --> 00:01:21.679
และสร้างรุ่นใหม่ ๆ ของพวกมันเองได้

00:01:21.679 --> 00:01:25.570
ต่อมาในภาพหลัง สิ่งนี้เป็นที่รู้จักกัน
ในชื่อเครื่องจักรแบบ ฟอน นอยมันน์

00:01:25.570 --> 00:01:27.532
ในบริบทของการสำรวจอวกาศ

00:01:27.532 --> 00:01:30.041
เครื่องจักรแบบ ฟอน นอยมันน์
อาจถูกสร้างขึ้นบนโลก

00:01:30.041 --> 00:01:32.182
แล้วปล่อยออกสู่อวกาศ

00:01:32.182 --> 00:01:36.242
ซึ่งที่นั่น เครื่องจักรที่พึ่งพาตัวเองได้
ก็จะไปลงจอดบนดาวที่อยู่ห่างไกล

00:01:36.242 --> 00:01:40.442
จากนั้นพวกมันจะขุดทรัพยากรที่มี
และเก็บเกี่ยวพลังงาน

00:01:40.442 --> 00:01:42.691
สร้างสำเนาของตัวพวกมันเอง

00:01:42.691 --> 00:01:44.632
ส่งพวกมันออกไปยังดาวเคราะห์ที่อยู่ใกล้ที่สุด

00:01:44.632 --> 00:01:46.451
และทำอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ

00:01:46.451 --> 00:01:49.492
ผลลัพธ์ก็คือการสร้างหน่วยสำรวจเป็นล้าน ๆ

00:01:49.492 --> 00:01:54.112
ที่กระจายออกไปสู่จักรวาล
เหมือนกับหยอดน้ำหมึกใส่ในอ่างปลา

00:01:54.112 --> 00:01:57.722
นักวิชาการทำการคำนวณและพบว่าเครื่องจักรแบบ
ฟอน นอยมันน์ เพียงเครื่องเดียว

00:01:57.722 --> 00:02:00.401
ที่เดินทางด้วยความเร็ว 5% ของความเร็วแสง

00:02:00.401 --> 00:02:06.123
น่าจะทำสำเนาตัวเองไปทั่วทั้งกาแล็กซี่
ภายในเวลา 4 ล้านปีหรือน้อยกว่านั้น

00:02:06.123 --> 00:02:07.972
นั่นฟังดูเหมือนจะใช้เวลานาน

00:02:07.972 --> 00:02:11.554
แต่เมื่อคุณลองพิจารณาว่า
จักรวาลของเรามีอายุถึง 14 พันล้านปี

00:02:11.554 --> 00:02:14.323
ในระดับจักรวาลแล้ว นั่นถือว่าเร็วมาก

00:02:14.323 --> 00:02:19.763
เทียบเท่ากับ 2.5 ชั่วโมงในหนึ่งปี

00:02:19.763 --> 00:02:23.253
การสร้างเครื่องจักรแบบ ฟอน นอยมันน์
ต้องใช้เทคโนโลยีบางอย่าง

00:02:23.253 --> 00:02:24.893
ที่ตอนนี้เรายังไม่มี

00:02:24.893 --> 00:02:27.054
รวมถึงปัญญาประดิษฐ์ขั้นสูง

00:02:27.054 --> 00:02:28.554
การทำให้อุปกรณ์มีขนาดเล็กลง

00:02:28.554 --> 00:02:30.793
และระบบแรงขับดันที่ดีกว่านี้

00:02:30.793 --> 00:02:34.253
ถ้าเราต้องการใช้มันเพื่อกระจาย
มนุษย์จริง ๆ ไปทั่วทั้งกาแล็กซี่

00:02:34.253 --> 00:02:37.013
เราจะต้องการความก้าวหน้า
ทางด้านเทคโนโลยีขึ้นไปอีกขั้น

00:02:37.013 --> 00:02:41.599
ความสามารถในการเพาะสิ่งมีชีวิต
และร่างกายชีวภาพในสภาวะจำลอง

00:02:41.599 --> 00:02:44.933
โดยใช้ส่วนประกอบพื้นฐาน
และข้อมูลทางพันธุกรรม

00:02:44.933 --> 00:02:47.432
ไม่แน่ว่า ถ้าในช่วงพันล้านปีที่ผ่านมา

00:02:47.432 --> 00:02:50.221
อารยธรรมต่างดาว
สร้างเครื่องจักรนี้เช่นกัน

00:02:50.221 --> 00:02:53.124
แล้วตั้งค่าให้มันเพิ่มจำนวน
แผ่ขยายมาทางเรา

00:02:53.124 --> 00:02:56.373
กาแล็กซี่ของเราตอนนี้
คงมีพวกมันอยู่เต็มไปหมดแล้ว

00:02:56.373 --> 00:02:58.978
แล้วเครื่องจักรพวกนี้อยู่ที่ไหนล่ะ

00:02:58.978 --> 00:03:01.075
นักดาราศาสตร์บางคน อย่าง คาร์ล เซแกน

00:03:01.075 --> 00:03:06.032
กล่าวว่า สิ่งมีชีวิตต่างดาวทรงภูมิปัญญา
คงจะไม่สร้างเครื่องจักรที่ทำสำเนาตนเอง

00:03:06.032 --> 00:03:07.770
เพราะมันอาจจะควบคุมยากเกินไป

00:03:07.770 --> 00:03:11.521
ขุดคุ้ยดาวเคราะห์จนถึงแกน
เพื่อทำสำเนาตัวเองไปเรื่อย ๆ

00:03:11.521 --> 00:03:13.730
บางคนใช้การไม่มีอยู่ของเครื่องจักรนี้
เป็นข้อพิสูจน์

00:03:13.730 --> 00:03:17.115
ว่าอารยธรรมต่างดาวทรงภูมิปัญญานั่น
ไม่ได้มีอยู่จริง

00:03:17.115 --> 00:03:21.684
หรือพวกมันสูญพันธุ์ ก่อนที่จะ
พัฒนาเทคโนโลยีต่าง ๆ ที่จำเป็นได้

00:03:21.684 --> 00:03:25.056
แต่ทั้งหมดนั้นก็ไม่สามารถหยุดพวกเรา
จากการจินตนาการว่ามันจะเป็นอย่างไร

00:03:25.056 --> 00:03:27.097
ถ้ามีพวกเขาอยู่ข้างนอกนั่น

00:03:27.097 --> 00:03:28.865
นักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ เดวิด บริน

00:03:28.865 --> 00:03:33.006
เขียนเกี่ยวกับเอกภพที่มีเครื่องจักรแบบ
ฟอน นอยมันน์ แบบต่าง ๆ

00:03:33.006 --> 00:03:35.193
และแพร่กระจายออกมาในเวลาเดียวกัน

00:03:35.193 --> 00:03:38.274
บางแบบถูกออกแบบให้
ต้อนรับนับถืออารยธรรมใหม่ ๆ

00:03:38.274 --> 00:03:41.855
บางแบบมุ่งที่จะค้นหาและทำลายมัน
ก่อนที่มันจะกลายเป็นภัยร้าย

00:03:41.855 --> 00:03:44.825
อันที่จริง ในเรื่อง "ปลาปอด" 
(Lungfish) ของบริน

00:03:44.825 --> 00:03:50.375
เครื่องจักรแบบ ฟอน นอยมันน์ บางแบบ
กำลังเฝ้าสังเกตโลกอย่างใกล้ชิดในตอนนี้

00:03:50.375 --> 00:03:53.198
รอคอยว่าเมื่อไหร่ เราจะมีความก้าวหน้า
ที่ซับซ้อนในระดับหนึ่ง

00:03:53.198 --> 00:03:55.739
ก่อนที่พวกมันจะตัดสินใจ
เดินหมากตัวถัดไป

00:03:55.739 --> 00:03:59.026
ในตอนนี้ ทั้งหมดที่พวกเรามี
ก็คือความสงสัยใคร่รู้และทฤษฎี

00:03:59.026 --> 00:04:01.140
แต่ครั้งต่อไป
ที่คุณมองท้องฟ้ายามราตรี

00:04:01.140 --> 00:04:04.085
ลองคิดดูว่า เครื่องจักรนับพันล้าน
ที่ทำสำเนาตัวเองได้

00:04:04.085 --> 00:04:09.515
ตอนนี้อาจกำลังรุดหน้ากระจายไป
ยังดาวดวงต่าง ๆ ในกาแล็กซี่ของเรา

00:04:09.515 --> 00:04:13.295
ถ้าพวกมันมีจริง หนึ่งในนั้น
จะมาลงจอดที่โลกในที่สุด

00:04:13.295 --> 00:04:17.115
หรือไม่แน่ แค่บางที
พวกมันอาจอยู่ที่นี่แล้วก็ได้