آیا ممکن است تمدن بشری سرانجام
در کل کهکشان راه شیری گسترش یابد؟
آیا میتوانیم فراتر از
سیاره آبی کوچکمان حرکت کنیم
تا مستعمرات بسیاری
از سیستمهای ستارهای در آنجا تاسیس کنیم؟
این سوال بسیار دلهرهآور است.
حدود ۳۰۰ میلیارد ستاره
در کهکشان وجود دارد،
که در حدود ۱۶۰ هزار سال نوری پهنا دارد.
تاکنون ما تنها یک فضاپیما
به خارج از منظومه شمسی ارسال کردهایم،
که با ۰/۰۰۶ درصد سرعت نور حرکت میکند.
با این سرعت
بیش از ۲/۵ میلیارد سال طول میکشد
تا فقط از یک سر کهکشان به سر دیگر آن برسد.
و سپس مسئله بقای انسان مطرح میشود.
فاصله بین ستارهها بسیار زیاد است.
ما در اکثر سیارهها
نمیتوانیم به صورت پایدار زندگی کنیم
و به منابع بسیاری
برای زنده ماندن احتیاج داریم.
با این حال، چند دهه پیش، دانشمندان
دریافتند که از نظر تئوری ممکن است
که نه تنها تمدن بشری
در سراسر کهکشان گسترش یابد،
بلکه این کار بسیار سریع،
و بدون شکستن
قوانین شناخته شده فیزیک انجام گیرد.
ایده آنها مبتنی بر کارهای
ریاضیدانی به نام جان فون نویمان است،
کسی که روی کاغذ دستگاهی طراحی کرده است
که میتوانند خود را تکرار کنند
و نسل جدیدی از خودشان را خلق کنند.
اینها بعداً به عنوان
ماشینهای فون نویمان شناخته میشوند.
در زمینه کاوش فضا،
ماشینهای فون نویمان
میتوانند در زمین ساخته شوند
و به فضا پرتاب شوند.
در آنجا، ماشینهای خودکفا میتوانند
بر روی سیارههای دور فرود آیند.
آنها سپس منابع موجود را استخراج میکنند
و انرژی برداشت میکنند،
نسخههایی از خود میسازند، آنها را
به نزدیکترین سیاره پرتاب میکنند،
و این چرخه ادامه پیدا میکند.
نتیجه آن ساختن میلیونها کاوشگر است
که به طرف خارج جهان گسترش مییابند،
شبیه قطره جوهری در قلاب ماهیگیری.
دانشمندان معادلات را حل کردند
و دریافتند که یک ماشین فون نویمان
که با ۵ درصد سرعت نور حرکت میکند
باید قادر باشد در ۴ میلیون سال یا کمتر
در سراسر کهکشان ما تکثیر شود.
شاید این مدت زمان طولانی به نظر برسد،
اما وقتی در نظر بگیرید
که جهان ما ۱۴ میلیارد ساله است،
در مقیاس کیهانی - که بسیار سریع است -
معادل ۲/۵ ساعت از کل یک سال است.
ساختن ماشینهای فون نویمان
به چند فناوری نیاز دارد
که ما فعلاً نداریم،
از جمله هوش مصنوعی پیشرفته،
کوچک سازی،
و سیستمهای پیشران بهتر.
اگر بخواهیم از آنها برای گستراندن
انسانهای واقعی در کهکشان استفاده کنیم
ما به جهش تکنولوژیکی دیگری نیز
نیاز داریم
توانایی رشد مصنوعی
موجودات زنده بیولوژیکی و بدن
با استفاده از عناصر خام و اطلاعات ژنتیکی.
صرف نظر از آن، اگر در یک میلیارد سال گذشته
یک تمدن بیگانه چنین ماشینی را ساخته باشد
و آن را برای تکثیر
در راه خود به سمت ما تنظیم کرده باشند،
کهکشان ما تاکنون باید توسط آنها پر میشد.
پس تمام این ماشینها کجا هستند؟
برخی اخترشناسان،
مانند کارل ساگان میگویند
بیگانههای هوشمند
اصلاً ماشینهای خود تکرار شونده نمیسازند.
آنها ممکن است از کنترل خارج شوند،
سیارات را تا هستههایشان کاوش کنند
تا بتوانند خود را تکرار کنند.
برخی دیگر دلیل عدم حضور ماشینها را
اثباتی برای
عدم وجود تمدنهای بیگانه هوشمند میدانند،
یا که قبل از اینکه بتوانند فناوریهای
لازم را توسعه دهند منقرض شدهاند.
اما همهی اینها، مردم را از تصور اینکه
در آن بیرون بودن چگونه است
متوقف نکرده.
دیوید برین،
نویسنده ژانر علمی - تخیلی
دربارهی جهانی مینویسد که در آن تعداد
زیادی از ماشینهای فون نیومان وجود دارد
و در حال تکثیر همزمان هستند.
برخی از آنها طراحی شدهاند
تا به پیشواز تمدنهای جوان بروند،
برخی برای پیدا کردن و از بین بردن آنها
قبل از اینکه تبدیل به تهدید شوند.
در حقیقت، در داستان برین، "ماهی شُشدار"
تعدادی از ماشینهای فون نیومان هستند که
حالا در حال مراقبت دقیق از زمین هستند،
و منتظر ما
برای رسیدن به سطح معینی از کمال هستند
قبل از اینکه حرکت خود را شروع کنند.
در حال حاضر، آنچه که ما داریم
کنجکاوی و تئوری است.
اما دفعه بندی
که به آسمان شب نگاه میکنید،
فرض کنید
میلیاردها ماشین خود تکرار شونده
میتوانند همین حالا
بین ستارههای کهکشان ما پیش بروند.
اگر وجود داشته باشند،
یکی از آنها بالاخره روی زمین فرود میآید،
یا شاید، فقط شاید،
آنها همین حالا هم اینجا هستند.