Para alguén que non estea familiarizado
coas obras de Shakespeare,
a linguaxe resultaralle rara.
Mais hai un segredo para apreciala.
Se ben famoso polas súas obras teatrais,
Shakespeare foi principalmente un poeta.
Un dos elementos fundamentais da linguaxe
de Shakespeare
é o seu uso do acento.
Non o tipo de acento no que
estás a pensar,
senón a forma na que enfatizamos
certas sílabas dentro dunha palabra.
Estamos tan acostumados a facelo que case
non o percibimos nun primeiro momento.
Porén, se pronuncias unha palabra despacio
poderalo identificar con facilidade.
Dramaturgo, ordenador, teléfono.
Os poetas teñen estes acentos
moi presentes,
e a miúdo experimentan coa cantidade
e a orde das sílabas átonas e tónicas,
combinándoas de xeitos distintos
para crearen o ritmo dos seus poemas.
Así como os compositores,
os poetas adoitan expresar as súas ideas
a través da repetición destes ritmos
ou métrica poética.
Así coma a música,
a poesía ten o seu propio conxunto
de termos para describir isto.
Nun verso,
un pé é un número determinado de
sílabas átonas e tónicas
que forman unha unidade distintiva.
Asimesmo, unha unidade de medida musical
é o número de pulsacións.
Un verso componse a miúdo de varios pés.
Por exemplo, un dáctilo é un pé métrico formado
por tres sílabas,
a primeira tónica e a segunda
e a terceira átonas.
Os pés dáctilos poden dar lugar a versos
máis fluídos e de maior forza
como, por exemplo, no poema
''The Lost Leader'' de Robert Browning.
"Just for a handful of silver he left us.
Just for a rib and to stick in his coat."
Outro tipo de pé é o trocaico,
composto por dúas sílabas:
unha tónica seguida dunha átona.
O pé trocaico nestas liñas do ''Macbeth''
de Shakespeare
outórganlle un ton ominoso e terrorífico
ao canto das bruxas.
"Double, double, toil and trouble;
fire burn and cauldron bubble."
Porén, na poesía de Shakespeare
predomina o pé iámbico.
Este pé de dúas sílabas é unha especie de
troqueo invertido.
Polo tanto, a primeira sílaba é átona
e a segunda tónica, como en, por exemplo,
''To be, or not to be''.
Concretamente, o metro favorito de
Shakespeare era o pentámetro iámbico,
formado por cinco iambos de dúas sílabas,
facendo un total de dez sílabas por verso.
Emprégase nalgúns dos versos máis
famosos de Shakespeare:
''Shall I compare thee
to a summer's day?''
''Arise fair sun,
and kill the envious moon''
Fíxate como os iambos sobrepasan
a puntuación e a separación das palabras
A métrica céntrase no son,
e non na escrita.
O pentámetro iámbico pode parecer técnico,
pero hai unha forma fácil de recordar
o que significa.
A palabra ''iamb'' é pronunciada en inglés
como ''I am'' (eu son)
Agora vexamos isto nunha oración
escrita en pentámetro iámbico.
"Eu son un pirata cunha pata de pau"
O pirata só pode camiñar en iambos,
a viva imaxe do pé
favorito de Shakespeare.
O pentámetro iámbico
créase cando el dá dez pasos.
O noso amigo pirata mesmo podenos axudar
a lembrar como marcalo correctamente
se imaxinamos as pegadas que deixa
ao camiñar por unha praia deserta:
unha curva para as sílabas átonas
é unha pegada para as tónicas.
''If music be the food of love
play on''
Por suposto, a maioría
das pezas de Shakespeare
están escritas en prosa.
Mais se les con atención,
notarás que os personaxes de
Shakespeare empregan a poesía,
particularmente o pentámetro iámbico,
polas mesmas razóns polas que
usamos a poesía nas nosas vidas:
para expresar a paixón,
a introspección, ou o transcendental.
Ben sexa cando Hamlet reflexiona
sobre a súa existencia,
ou cando Romeo profesa o seu amor,
os personaxes recorren ao pentámetro
iámbico para falaren das súas emocións
e o seu lugar no mundo.
O que dá lugar a unha última pregunta:
Por que Shakespeare escolleu
o pentámetro iámbico para estes momentos,
no canto do hexámetro trocaico
ou o hexámetro dactílico?
Dise que o pentámetro iámbico era
fácil de memorizar para os actores
e para o público de comprender
porque se adapta de maneira natural
ao inglés.
Pero é posible que haxa outra razón.
Cando estés nunha situación moi emocional,
coma as que fan que os personaxes de
Shakespeare cambien de súpeto a verso,
pon a man sobre o lado esquerdo
do teu peito.
Qué sentes?
Ese é o teu corazón latindo en iambos.
pum-PUM, pum-PUM,
pum-PUM, pum-PUM, pum-PUM
Os versos máis poéticos de Shakespeare
non só falan sobre cousas do corazón,
senón que tamén seguen o seu ritmo.