Ik ben al ruim 23 jaar journalist, eerst bij de Arkansas Democrat-Gazette en de Pittsburgh Tribune Review, en daarna bij The Denver Post. (Applaus) Toen ik in 2003 bij The Denver Post begon, was het één van de 10 grootste kranten in de VS, met een indrukwekkend aantal abonnees en bijna 300 journalisten. Ik was destijds in de 30. Elke jonge, ambitieuze journalist wil dolgraag werken voor een grote, landelijke krant zoals de New York Times of de Wall Street Journal. Maar echt enthousiast werd ik in mijn eerste paar weken bij de Denver Post, en ik dacht: dit wordt mijn krant. Hier kan ik carrière maken. Zeven jaar ging er voorbij en toen werden we verkocht aan een hedgefonds: Alden Global Capital. En binnen een paar jaar -- (Gelach) sommigen kennen dit verhaal -- (Gelach) binnen een paar jaar hadden reorganisaties door opeenvolgende eigenaren vrijwel een halvering van de redactie tot gevolg. Ik begreep dat wel. Volgens een veel gehanteerde vuistregel moet 80% van de baten van een krant worden opgebracht door de advertenties inclusief rubrieksadvertenties. Maar door de opkomst van reuzen als Google, Facebook en Craigslist waren die advertentie-inkomsten aan het verdampen. Er was een enorme verschuiving gaande van papier naar digitaal. De orders van Alden luidden: digitaal gaat vóór. Maak gebruik van blogs, video en sociale media. Ze zeiden dat er een dag zou komen dat de winst op online publicaties de verliezen op drukwerk zou compenseren. Maar die dag kwam nooit. In 2013 wonnen we een Pulitzerprijs voor de verslaglegging van de schietpartij in het Auroratheater. Alden zei dat er meer journalisten uit moesten. En nog eens, en nog eens, en nog eens, en nóg eens. We werden gedwongen afscheid te nemen van bekwame, hardwerkende journalisten die voor ons niet zomaar vrienden waren -- we waren een familie. Degenen die overbleven, werden onmogelijk zwaar belast. Ze moesten op meerdere gebieden thuis zijn en snel-snel artikelen schrijven. In de maand maart 2018, in een vergaderzaal zonder ramen, hoorden we dat er nog eens 30 man uit moest. Van de 300 journalisten die de krant ooit had gehad, zouden er nog 70 overblijven. Het klopte gewoon niet. We hadden een heel stel Pulitzerprijzen gewonnen, onze focus verlegd van papier naar digitaal en ambitieuze doelen gerealiseerd. E-mailtjes van hogerhand waren lovend over onze winstmarge. Volgens experts in de sector lag die op bijna twintig procent. Dus als ons bedrijf zo succesvol en zo winstgevend was, waarom werd onze redactie dan steeds maar kleiner en kleiner? Ik wist dat wat er in Colorado gebeurde, in de hele VS gaande was. Sinds 2004 zijn er bijna 1800 nieuwsredacties opgeheven. We kennen gebieden met voedseltekorten, dít zijn gebieden met nieuwstekorten. Soms is het een lokale gemeenschap, vaak een hele regio, met weinig tot geen nieuwsvoorziening is op wat voor gebied dan ook. Ja erger nog, veel kranten zijn een spookschip geworden, voor het oog met een nieuwsredactie, maar in feite alleen bestaand uit advertenties en verder opvulkopij. Steeds meer kranten met nieuwsredacties worden verkocht aan bedrijven zoals Alden. En in die bijeenkomst werd hun bedoeling overduidelijk: haal er zoveel mogelijk uit en dump wat er over is. In het geheim gingen we met z'n achten aan de slag. We maakten een speciaal katern: Sunday Perspective -- over het belang van plaatselijk nieuws. (Gelach) De rebellen in Denver hadden een soort raket gelanceerd die afging als een waterstofbom. [Een uitzonderlijke actie --] [Denver Post tart eigenaar: Verkoop de krant!] [Redactie van de Denver Post roept eigenaar ter verantwoording] [De Denver Post -- aasgieren en superhelden] (Applaus en gejuich) We stonden duidelijk niet alleen in onze verontwaardiging, En zoals je kon zien aankomen, moest ik vertrekken. (Gelach) En nu, een jaar later, is er niets veranderd. De Denver Post is slechts een stel eenzame journalisten die bewonderenswaardig hun best doen voor wat ooit een grote krant was. Nu denken tenminste sommigen van jullie misschien wel bij jezelf: 'En wat dan nog?' Ja toch? 'Wat dan nog? Laat die zieltogende bedrijfstak sterven.' Ik snap dat wel een beetje. Ten eerste is de plaatselijke nieuwsvoorziening al zo lang op z'n retour dat velen van jullie niet eens meer weten wat het is om een goede plaatselijke krant te hebben. Misschien heb je 'Spotlight' of 'The Paper' gezien, films die een romantisch beeld geven van de journalistiek van vroeger. Nu sta ik hier niet romantisch of nostalgisch te zijn. Ik kom jullie waarschuwen: als de lokale nieuwsvoorziening sterft, gaat onze democratie ook ter ziele. En dáár moet je bezorgd om zijn -- (Applaus en gejuich) Dáár moet je bezorgd om zijn, of je nu abonnee bent of niet, en wel hierom: democratie betekent dat het volk regeert. Het volk is de ultieme bron van macht en gezag. Een goede lokale nieuwsredactie fungeert als een spiegel. Haar journalisten geven terug wat zij in de gemeenschap tegenkomen. Door die informatie wordt de gemeenschap sterk. Zien, weten, begrijpen -- daardoor komen goede besluiten tot stand. Heb je een goede lokale krant, dan zitten jouw verslaggevers bij iedere gemeenteraadsvergadering en luisteren ze mee bij hoorzittingen van het parlement van de staat. Die belangrijke, maar laten we wel wezen, soms dodelijk saaie commissiehoorzittingen. (Gelach) Journalisten signaleren de zwakke punten en de slecht doordachte maatregelen, en die voorstellen halen het dan niet omdat het publiek goed geïnformeerd was. De lezers gaan stemmen en kennen de voors en tegens van elke in stemming gebrachte maatregel, omdat journalisten het zware werk voor hen hebben gedaan. Sterker nog, onderzoek heeft aangetoond dat het lezen van een lokale krant 13 procent van de thuisblijvers kan bewegen om toch te gaan stemmen. Dertien procent! (Applaus) Zo'n aantal kan in veel gevallen tot een andere uitslag leiden. En heb je geen goede plaatselijke krant, dan zijn de stemmers op zichzelf aangewezen. En in die verwarring proberen ze zo goed mogelijk te stemmen op grond van een stuk vol juristen-jargon. Slechte maatregelen worden aangenomen. Goed doordachte maar ingewikkelde maatregelen worden verworpen. Daardoor gaan mensen meer partijgebonden stemmen. Onlangs hadden we in Colorado bij de gouverneursverkiezingen het hoogste aantal kandidaten sinds mensenheugenis. In voorgaande jaren hadden journalisten al die kandidaten grondig aan de tand gevoeld en hun beweringen onderzocht en gecheckt in de lokale krant. De Denver Post deed wat ze kon. Maar in plaats van het grondige journalistieke onderzoek van vroeger moeten de kiezers het in toenemende mate doen met korte standaard speeches en uitgekookte verkiezingsadvertenties om hun keuze op te baseren. Doordat adverteren zo kostbaar is, maak je alleen een kans als je geld hebt. De voorverkiezingen liepen af en de enige overgebleven kandidaten waren dan ook de rijkste, met de grootste campagnekas. Veel ervaren, prijzenswaardige kandidaten kregen gewoon niet de kans, want met een kwijnende lokale nieuwsvoorziening wordt zelfs een belangrijke verkiezingsrace een geldkwestie. Zou het iemand nog verbazen dat onze nieuwe gouverneur als kandidaat een vermogen had van ruim driehonderd miljoen dollar? Of dat zakenlieden die miljarden bezitten, zoals Donald Trump en Howard Schultz, het politieke toneel kunnen veroveren? Ik denk niet dat de Founding Fathers dit in gedachten hadden bij de woorden: vrije, eerlijke verkiezingen. (Applaus en gejuich) Juist hierom kunnen we niet zomaar afgaan op de grote, landelijke kranten zoals The Journal en The Times en The Post. Dat zijn hele goede kranten, en we hebben ze nodig, mijn hemel, nu meer dan ooit. Maar met geen mogelijkheid kunnen ze genoeg aandacht besteden aan iedere verkiezing en stemming in elke regio in het land. Nee. De krant die het beste jouw lokale verkiezingen kan bespreken zou jouw eigen lokale krant moeten zijn, als je het geluk hebt dat je die nog hebt. En na de verkiezingen ligt een goede lokale krant als een waakhond te wachten. Als ze in de gaten worden gehouden, hebben politici minder macht, gaat de politie beter om met het publiek, en zetten zelfs grote bedrijven in hun gedrag hun beste beentje voor. Dit mechanisme dat ons generaties lang van informatie en leiding voorzag, functioneert niet langer zo. We weten allemaal wel hoe het vergiftigde nationale discours aanvoelt en hoe verstandig debatteren praktisch onmogelijk is geworden. Dit gebeurt wanneer de nieuwsvoorziening op lokaal niveau ter ziele gaat en er geen oog meer is voor wat er gebeurt in gemeenschappen in het hele land. Zolang wij niet inzien dat de neergang van de plaatselijke kranten ernstige gevolgen heeft voor onze samenleving, zal deze situatie niet verbeteren. Een lokale nieuwsredactie met goede journalisten maakt geen winst en zal in deze tijd van Google en Facebook ook niet winstgevend worden. Als kranten voor onze democratie van levensbelang zijn, moeten we ze om die reden blijven bekostigen. (Applaus en gejuich) We kunnen niet werkeloos toezien terwijl onze waakhonden worden afgemaakt. Er mogen niet nog meer gemeenschappen in de duisternis verdwijnen. Het is tijd om te gaan praten over overheidsfinanciering, voordat de pers verdwijnt, wat ook het einde zou betekenen van ons grootse democratisch experiment. We hebben meer nodig dan rebellie. De tijd is rijp voor revolutie. Dank je wel. (Applaus en gejuich)