Ik ben al ruim 23 jaar journalist,
eerst bij de Arkansas Democrat-Gazette
en de Pittsburgh Tribune Review,
en daarna bij The Denver Post.
(Applaus)
Toen ik in 2003 bij The Denver Post begon,
was het één van de 10
grootste kranten in de VS,
met een indrukwekkend aantal abonnees
en bijna 300 journalisten.
Ik was destijds in de 30.
Elke jonge, ambitieuze journalist
wil dolgraag werken
voor een grote, landelijke krant
zoals de New York Times
of de Wall Street Journal.
Maar echt enthousiast werd ik
in mijn eerste paar weken
bij de Denver Post,
en ik dacht: dit wordt mijn krant.
Hier kan ik carrière maken.
Zeven jaar ging er voorbij
en toen werden we verkocht
aan een hedgefonds:
Alden Global Capital.
En binnen een paar jaar --
(Gelach)
sommigen kennen dit verhaal --
(Gelach)
binnen een paar jaar
hadden reorganisaties
door opeenvolgende eigenaren
vrijwel een halvering
van de redactie tot gevolg.
Ik begreep dat wel.
Volgens een veel gehanteerde vuistregel
moet 80% van de baten van een krant
worden opgebracht door de advertenties
inclusief rubrieksadvertenties.
Maar door de opkomst van reuzen
als Google, Facebook en Craigslist
waren die advertentie-inkomsten
aan het verdampen.
Er was een enorme verschuiving gaande
van papier naar digitaal.
De orders van Alden luidden:
digitaal gaat vóór.
Maak gebruik van blogs,
video en sociale media.
Ze zeiden dat er een dag zou komen
dat de winst op online publicaties
de verliezen op drukwerk zou compenseren.
Maar die dag kwam nooit.
In 2013 wonnen we een Pulitzerprijs
voor de verslaglegging van de schietpartij
in het Auroratheater.
Alden zei dat er meer
journalisten uit moesten.
En nog eens,
en nog eens,
en nog eens,
en nóg eens.
We werden gedwongen afscheid te nemen
van bekwame, hardwerkende journalisten
die voor ons niet zomaar vrienden waren --
we waren een familie.
Degenen die overbleven,
werden onmogelijk zwaar belast.
Ze moesten op meerdere gebieden thuis zijn
en snel-snel artikelen schrijven.
In de maand maart 2018,
in een vergaderzaal zonder ramen,
hoorden we dat er nog eens
30 man uit moest.
Van de 300 journalisten
die de krant ooit had gehad,
zouden er nog 70 overblijven.
Het klopte gewoon niet.
We hadden een heel stel
Pulitzerprijzen gewonnen,
onze focus verlegd
van papier naar digitaal
en ambitieuze doelen gerealiseerd.
E-mailtjes van hogerhand
waren lovend over onze winstmarge.
Volgens experts in de sector
lag die op bijna twintig procent.
Dus als ons bedrijf zo succesvol
en zo winstgevend was,
waarom werd onze redactie
dan steeds maar kleiner en kleiner?
Ik wist dat wat er in Colorado gebeurde,
in de hele VS gaande was.
Sinds 2004
zijn er bijna 1800
nieuwsredacties opgeheven.
We kennen gebieden
met voedseltekorten,
dít zijn gebieden met nieuwstekorten.
Soms is het een lokale gemeenschap,
vaak een hele regio,
met weinig tot geen nieuwsvoorziening is
op wat voor gebied dan ook.
Ja erger nog,
veel kranten zijn een spookschip geworden,
voor het oog met een nieuwsredactie,
maar in feite alleen bestaand
uit advertenties en verder opvulkopij.
Steeds meer kranten met nieuwsredacties
worden verkocht aan bedrijven zoals Alden.
En in die bijeenkomst
werd hun bedoeling overduidelijk:
haal er zoveel mogelijk uit
en dump wat er over is.
In het geheim gingen we
met z'n achten aan de slag.
We maakten een speciaal katern:
Sunday Perspective --
over het belang van plaatselijk nieuws.
(Gelach)
De rebellen in Denver
hadden een soort raket gelanceerd
die afging als een waterstofbom.
[Een uitzonderlijke actie --]
[Denver Post tart eigenaar:
Verkoop de krant!]
[Redactie van de Denver Post
roept eigenaar ter verantwoording]
[De Denver Post --
aasgieren en superhelden]
(Applaus en gejuich)
We stonden duidelijk niet alleen
in onze verontwaardiging,
En zoals je kon zien aankomen,
moest ik vertrekken.
(Gelach)
En nu, een jaar later,
is er niets veranderd.
De Denver Post is slechts
een stel eenzame journalisten
die bewonderenswaardig hun best doen
voor wat ooit een grote krant was.
Nu denken tenminste sommigen van jullie
misschien wel bij jezelf:
'En wat dan nog?'
Ja toch?
'Wat dan nog?
Laat die zieltogende bedrijfstak sterven.'
Ik snap dat wel een beetje.
Ten eerste is de plaatselijke
nieuwsvoorziening al zo lang op z'n retour
dat velen van jullie
niet eens meer weten
wat het is om een goede
plaatselijke krant te hebben.
Misschien heb je 'Spotlight'
of 'The Paper' gezien,
films die een romantisch beeld geven
van de journalistiek van vroeger.
Nu sta ik hier niet
romantisch of nostalgisch te zijn.
Ik kom jullie waarschuwen:
als de lokale nieuwsvoorziening sterft,
gaat onze democratie ook ter ziele.
En dáár moet je bezorgd om zijn --
(Applaus en gejuich)
Dáár moet je bezorgd om zijn,
of je nu abonnee bent of niet,
en wel hierom:
democratie betekent dat het volk regeert.
Het volk is de ultieme bron
van macht en gezag.
Een goede lokale nieuwsredactie
fungeert als een spiegel.
Haar journalisten geven terug
wat zij in de gemeenschap tegenkomen.
Door die informatie
wordt de gemeenschap sterk.
Zien, weten, begrijpen --
daardoor komen goede besluiten tot stand.
Heb je een goede lokale krant,
dan zitten jouw verslaggevers
bij iedere gemeenteraadsvergadering
en luisteren ze mee bij hoorzittingen
van het parlement van de staat.
Die belangrijke, maar laten we wel wezen,
soms dodelijk saaie
commissiehoorzittingen.
(Gelach)
Journalisten signaleren de zwakke punten
en de slecht doordachte maatregelen,
en die voorstellen halen het dan niet
omdat het publiek goed geïnformeerd was.
De lezers gaan stemmen
en kennen de voors en tegens
van elke in stemming gebrachte maatregel,
omdat journalisten het zware werk
voor hen hebben gedaan.
Sterker nog,
onderzoek heeft aangetoond
dat het lezen van een lokale krant
13 procent van de thuisblijvers
kan bewegen om toch te gaan stemmen.
Dertien procent!
(Applaus)
Zo'n aantal kan in veel gevallen
tot een andere uitslag leiden.
En heb je geen goede plaatselijke krant,
dan zijn de stemmers
op zichzelf aangewezen.
En in die verwarring
proberen ze zo goed mogelijk te stemmen
op grond van een stuk vol juristen-jargon.
Slechte maatregelen worden aangenomen.
Goed doordachte maar ingewikkelde
maatregelen worden verworpen.
Daardoor gaan mensen
meer partijgebonden stemmen.
Onlangs hadden we in Colorado
bij de gouverneursverkiezingen
het hoogste aantal kandidaten
sinds mensenheugenis.
In voorgaande jaren
hadden journalisten al die kandidaten
grondig aan de tand gevoeld
en hun beweringen onderzocht en gecheckt
in de lokale krant.
De Denver Post deed wat ze kon.
Maar in plaats van het grondige
journalistieke onderzoek van vroeger
moeten de kiezers
het in toenemende mate doen
met korte standaard speeches
en uitgekookte verkiezingsadvertenties
om hun keuze op te baseren.
Doordat adverteren zo kostbaar is,
maak je alleen een kans als je geld hebt.
De voorverkiezingen liepen af
en de enige overgebleven kandidaten
waren dan ook de rijkste,
met de grootste campagnekas.
Veel ervaren, prijzenswaardige kandidaten
kregen gewoon niet de kans,
want met een kwijnende
lokale nieuwsvoorziening
wordt zelfs een belangrijke
verkiezingsrace een geldkwestie.
Zou het iemand nog verbazen
dat onze nieuwe gouverneur
als kandidaat een vermogen had
van ruim driehonderd miljoen dollar?
Of dat zakenlieden die miljarden bezitten,
zoals Donald Trump en Howard Schultz,
het politieke toneel kunnen veroveren?
Ik denk niet dat de Founding Fathers
dit in gedachten hadden
bij de woorden:
vrije, eerlijke verkiezingen.
(Applaus en gejuich)
Juist hierom kunnen we niet zomaar afgaan
op de grote, landelijke kranten
zoals The Journal
en The Times en The Post.
Dat zijn hele goede kranten,
en we hebben ze nodig,
mijn hemel, nu meer dan ooit.
Maar met geen mogelijkheid
kunnen ze genoeg aandacht besteden
aan iedere verkiezing en stemming
in elke regio in het land.
Nee.
De krant die het beste jouw
lokale verkiezingen kan bespreken
zou jouw eigen lokale krant moeten zijn,
als je het geluk hebt
dat je die nog hebt.
En na de verkiezingen
ligt een goede lokale krant
als een waakhond te wachten.
Als ze in de gaten worden gehouden,
hebben politici minder macht,
gaat de politie beter om met het publiek,
en zetten zelfs grote bedrijven
in hun gedrag hun beste beentje voor.
Dit mechanisme dat ons generaties lang
van informatie en leiding voorzag,
functioneert niet langer zo.
We weten allemaal wel hoe het vergiftigde
nationale discours aanvoelt
en hoe verstandig debatteren
praktisch onmogelijk is geworden.
Dit gebeurt wanneer de nieuwsvoorziening
op lokaal niveau ter ziele gaat
en er geen oog meer is voor wat er gebeurt
in gemeenschappen in het hele land.
Zolang wij niet inzien dat de neergang
van de plaatselijke kranten
ernstige gevolgen heeft
voor onze samenleving,
zal deze situatie niet verbeteren.
Een lokale nieuwsredactie
met goede journalisten maakt geen winst
en zal in deze tijd van Google en Facebook
ook niet winstgevend worden.
Als kranten voor onze democratie
van levensbelang zijn,
moeten we ze om die reden
blijven bekostigen.
(Applaus en gejuich)
We kunnen niet werkeloos toezien
terwijl onze waakhonden worden afgemaakt.
Er mogen niet nog meer gemeenschappen
in de duisternis verdwijnen.
Het is tijd om te gaan praten
over overheidsfinanciering,
voordat de pers verdwijnt,
wat ook het einde zou betekenen
van ons grootse democratisch experiment.
We hebben meer nodig dan rebellie.
De tijd is rijp voor revolutie.
Dank je wel.
(Applaus en gejuich)