WEBVTT

00:00:01.274 --> 00:00:06.690
การเรียนรู้ในอนาคตจะเป็นอย่างไร?

NOTE Paragraph

00:00:06.690 --> 00:00:08.970
ผมมีแผนสำหรับอนาคตครับ

00:00:08.970 --> 00:00:12.050
แต่ก่อนที่ผมจะบอกคุณว่าแผนนั้นคืออะไร

00:00:12.050 --> 00:00:15.020
ผมต้องเล่าเรื่องให้คุณฟังเรื่องหนึ่ง

00:00:15.020 --> 00:00:17.866
ซึ่งเป็นที่มาของแผนนี้

00:00:17.866 --> 00:00:19.653
ที่ผ่านมาผมพยายามศึกษาว่า

00:00:19.653 --> 00:00:23.060
วิธีการเรียนรู้ต่างๆ ที่เราใช้กันในโรงเรียน

00:00:23.060 --> 00:00:25.330
มันมาจากไหน?

00:00:25.330 --> 00:00:27.762
เราอาจจะมองย้อนไปในอดีตไกลๆ เลย

00:00:27.762 --> 00:00:31.575
แต่ถ้าคุณลองดูการเรียนการสอนในโรงเรียนปัจจุบันนี้

00:00:31.575 --> 00:00:35.277
คุณจะเห็นได้ชัดเลยว่ามันมาจากไหน

00:00:35.277 --> 00:00:39.225
มันมาจากเมื่อ 300 ปีที่แล้ว

00:00:39.225 --> 00:00:41.442
จากจักรวรรดิสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

00:00:41.442 --> 00:00:44.410
บนโลกใบนี้ นั่นคือจักรวรรดิอังกฤษ

00:00:44.410 --> 00:00:46.755
ลองจินตนาการว่าคุณเป็นผู้ปกครอง

00:00:46.755 --> 00:00:49.163
ที่พยายามปกครองโลกทั้งใบ

00:00:49.163 --> 00:00:52.987
โดยไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีโทรศัพท์

00:00:52.987 --> 00:00:57.119
ด้วยข้อมูลที่เขียนด้วยลายมือบนกระดาษ

00:00:57.119 --> 00:01:00.669
และเดินทางด้วยเรือ

00:01:00.669 --> 00:01:02.823
ชาววิคตอเรียนทำได้มาแล้วนะครับ

00:01:02.823 --> 00:01:05.991
วิธีของพวกวิคตอเรียนนั้นน่าทึ่งมาก

00:01:05.991 --> 00:01:09.303
พวกเขาสร้างคอมพิวเตอร์ระดับโลก

00:01:09.303 --> 00:01:12.359
โดยมีองค์ประกอบเป็นผู้คน

00:01:12.359 --> 00:01:14.152
และมันก็ยังอยู่กับเรามาจนวันนี้

00:01:14.152 --> 00:01:20.131
โดยมีชื่อเรียกว่า 
ระบบการบริหารงานแบบราชการ

00:01:20.131 --> 00:01:23.458
เครื่องจักรในระบบนี้จะขับเคลื่อนได้

00:01:23.458 --> 00:01:26.659
คุณต้องอาศัยคนจำนวนมากมายมหาศาล

00:01:26.659 --> 00:01:31.018
พวกเขาก็เลยสร้างเครื่องจักรอีกตัวหนึ่ง
มาผลิตคนเหล่านี้

00:01:31.018 --> 00:01:33.914
นั่นคือโรงเรียน

00:01:33.914 --> 00:01:36.691
โรงเรียนทำหน้าที่ผลิตคน

00:01:36.691 --> 00:01:40.540
ที่จะเป็นส่วนหนึ่งในเครื่องจักรกล

00:01:40.540 --> 00:01:43.925
ของระบบบริหารงานแบบราชการ

00:01:43.925 --> 00:01:48.315
พวกเขาต้องถูกผลิตออกมาเหมือนกันหมด

00:01:48.315 --> 00:01:50.472
พวกเขาต้องรู้สามอย่าง

00:01:50.472 --> 00:01:53.512
ต้องลายมือสวย 
เพราะเขาต้องบันทึกข้อมูลด้วยลายมือ

00:01:53.512 --> 00:01:55.667
ต้องอ่านหนังสือออก

00:01:55.667 --> 00:01:57.946
และต้องบวก ลบ

00:01:57.946 --> 00:02:01.609
คูณ หาร ในใจได้

00:02:01.609 --> 00:02:05.136
ทุกคนต้องออกมาเหมือนกันมากๆ 
จนคุณเลือกใครก็ได้สักคนจากนิวซีแลนด์

00:02:05.136 --> 00:02:07.471
ส่งเขาไปแคนาดา

00:02:07.471 --> 00:02:11.552
แล้วสามารถทำงานได้ทันที

00:02:11.552 --> 00:02:14.421
ชาววิคตอเรียนเป็นวิศวกรที่เยี่ยมมาก

00:02:14.421 --> 00:02:17.910
พวกเขาออกแบบระบบที่ทนทานมาก

00:02:17.910 --> 00:02:20.365
มันจึงยังอยู่กับเราจนวันนี้

00:02:20.365 --> 00:02:24.341
ยังคงผลิตคนแบบเดิมๆ อย่างต่อเนื่อง

00:02:24.341 --> 00:02:29.157
เพื่อป้อนเข้าสู่เครื่องจักรที่ไม่มีตัวตนแล้ว

00:02:29.157 --> 00:02:32.085
ระบบจักรวรรดิล่มสลายไปแล้ว

00:02:32.085 --> 00:02:34.989
แล้วเรากำลังทำอะไรกับระบบโรงเรียน

00:02:34.989 --> 00:02:37.358
ที่ผลิตคนให้ออกมาเหมือนๆ กัน

00:02:37.358 --> 00:02:40.261
แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไป

00:02:40.261 --> 00:02:44.181
ถ้าหากเราอยากเปลี่ยนแปลงมัน

00:02:44.181 --> 00:02:45.871
"โรงเรียนอย่างที่เราเคยรู้จักนั้น
มันล้าสมัยแล้ว"

00:02:45.871 --> 00:02:47.763
นั่นเป็นคำวิจารณ์ที่ค่อนข้างแรง

00:02:47.763 --> 00:02:51.557
ผมพูดว่า โรงเรียนอย่างที่เราเคยรู้จักนั้น 
มันล้าสมัยไปแล้ว

00:02:51.557 --> 00:02:53.291
ผมไม่ได้บอกว่ามันพังนะครับ

00:02:53.291 --> 00:02:56.288
เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็พูดว่า 
ระบบการศึกษาพังเสียแล้ว

00:02:56.288 --> 00:02:59.939
มันไม่ได้พังนะครับ 
มันถูกสร้างมาอย่างยอดเยี่ยม

00:02:59.939 --> 00:03:06.165
เพียงแต่เราไม่ต้องการมันอีกแล้ว 
เพราะมันเชยไปแล้ว

00:03:06.165 --> 00:03:08.572
งานที่เราทำกันทุกวันนี้เป็นอย่างไรครับ?

00:03:08.572 --> 00:03:10.706
งานเสมียน เราก็มีคอมพิวเตอร์

00:03:10.706 --> 00:03:13.237
นับเป็นพันๆ เครื่องในทุกที่ทำงาน

00:03:13.237 --> 00:03:16.442
แล้วคุณก็มีคนที่คอยควบคุม
เครื่องคอมพิวเตอร์เหล่านี้

00:03:16.442 --> 00:03:18.919
ให้ทำงานเสมียนต่างๆ

00:03:18.919 --> 00:03:22.183
คนพวกนี้ไม่จำเป็นต้องลายมือสวย

00:03:22.183 --> 00:03:25.215
เขาไม่จำเป็นต้องคิดเลขในใจได้

00:03:25.215 --> 00:03:27.487
เขายังต้องอ่านหนังสือออก

00:03:27.487 --> 00:03:31.637
ที่จริง เขาต้องอ่านหนังสือออก
และแยกแยะได้ด้วย

00:03:31.637 --> 00:03:34.744
นี่ว่ากันเฉพาะปัจจุบันนะ 
เรายังไม่รู้เลยนะครับ

00:03:34.744 --> 00:03:37.303
ว่างานในอนาคตจะหน้าตาเป็นอย่างไร

00:03:37.303 --> 00:03:39.947
เรารู้ว่าคนเราจะสามารถทำงานที่ไหนก็ได้

00:03:39.947 --> 00:03:43.145
เมื่อไหร่ก็ได้ และทำอย่างไรก็ได้

00:03:43.145 --> 00:03:47.333
แล้วโรงเรียนที่มีอยู่ในปัจจุบัน
จะเตรียมเด็กๆ ให้พร้อม

00:03:47.333 --> 00:03:49.876
สำหรับโลกอนาคตอย่างไร?

00:03:49.876 --> 00:03:54.924
ผมเจอเข้ากับประเด็นเหล่านี้โดยบังเอิญ

00:03:54.924 --> 00:03:57.556
ผมเคยสอนเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์

00:03:57.556 --> 00:04:00.020
ที่กรุงนิวเดลี เมื่อ 14 ปีก่อน

00:04:00.020 --> 00:04:03.777
ติดกับที่ทำงานของผม มีชุมชนแออัดอยู่แห่งหนึ่ง

00:04:03.777 --> 00:04:06.364
ผมเคยคิดว่า เด็กในสลัมพวกนี้จะมีโอกาส

00:04:06.364 --> 00:04:08.884
เรียนการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ไหม?

00:04:08.884 --> 00:04:11.964
หรือพวกเขาไม่ควรจะได้เรียน?

00:04:11.964 --> 00:04:14.581
ในขณะเดียวกัน ก็มีผู้ปกครองมากมาย

00:04:14.581 --> 00:04:17.012
คนรวย ที่มีคอมพิวเตอร์น่ะครับ

00:04:17.012 --> 00:04:20.143
เขาเคยพูดกับผมว่า "คุณรู้ไหม ลูกชายผมน่ะ

00:04:20.143 --> 00:04:22.332
เขามีพรสวรรค์นะ

00:04:22.332 --> 00:04:25.206
เขาทำอะไรเจ๋งๆ ด้วยคอมพิวเตอร์ได้เยอะแยะ

00:04:25.206 --> 00:04:29.182
ส่วนลูกสาวผมนะ โอ้ เธอฉลาดล้ำเหลือเกิน"

00:04:29.182 --> 00:04:31.290
อะไรทำนองนี้ ผมเลยสงสัยขึ้นมาทันทีว่า

00:04:31.290 --> 00:04:33.086
ทำไมคนรวยทุกคนถึงได้มีลูก

00:04:33.086 --> 00:04:35.227
ที่มีพรสวรรค์เหนือมนุษย์มนากันทั้งนั้น?

00:04:35.227 --> 00:04:37.142
(เสียงหัวเราะ)

00:04:37.142 --> 00:04:39.966
คนจนทำอะไรผิดไปเหรอ?

00:04:39.966 --> 00:04:42.969
ต่อมา ผมเลยเจาะกำแพงรั้ว

00:04:42.969 --> 00:04:45.001
ของสลัมที่อยู่ติดกับที่ทำงานของผม

00:04:45.001 --> 00:04:47.745
เอาคอมพิวเตอร์ใส่เข้าไปเครื่องหนึ่ง 
แล้วรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

00:04:47.745 --> 00:04:50.729
ถ้าผมให้คอมพิวเตอร์แก่เด็กที่ไม่เคยมี

00:04:50.729 --> 00:04:54.065
ไม่รู้ภาษาอังกฤษ ไม่รู้ว่าอินเทอร์เน็ตคืออะไร

00:04:54.065 --> 00:04:55.017
เด็กๆ วิ่งกรูกันเข้ามา

00:04:55.017 --> 00:04:57.187
เครื่องคอมพิวเตอร์อยู่สูงจากพื้นสามฟุต 
เด็กๆ ถามว่า "นี่อะไร?"

00:04:57.187 --> 00:05:00.171
ผมตอบว่า "มันคือ เอ่อ ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน"

00:05:00.171 --> 00:05:02.387
(เสียงหัวเราะ)

00:05:02.387 --> 00:05:04.943
เด็กๆ ถามต่อว่า "แล้วลุงเอามาไว้ตรงนี้ทำไม?"

00:05:04.943 --> 00:05:06.158
ผมบอกว่า "ก็ไว้อย่างงั้นแหละ"

00:05:06.158 --> 00:05:09.167
เด็กๆ บอกว่า "พวกเราขอเล่นหน่อยได้ไหม?" 
ผมบอกว่า "ก็เอาสิ"

00:05:09.167 --> 00:05:11.544
แล้วผมก็เดินหนีไป

00:05:11.544 --> 00:05:13.288
แปดชั่วโมงให้หลัง

00:05:13.288 --> 00:05:16.243
เราก็พบว่าเด็กๆ กำลังเปิดดูเว็บไซต์ต่างๆ 
และสอนกันและกันว่าทำอย่างไร

00:05:16.243 --> 00:05:18.740
ผมบอกว่า "เป็นไปไม่ได้อ่ะ

00:05:18.740 --> 00:05:22.281
มันจะเป็นไปได้ยังไง พวกเขาไม่รู้อะไรเลย"

00:05:22.281 --> 00:05:25.145
เพื่อนร่วมงานผมบอกว่า "ไม่หรอก มันง่ายนิดเดียว

00:05:25.145 --> 00:05:27.968
นักเรียนของคุณสักคนหนึ่งคงเดินผ่านไป

00:05:27.968 --> 00:05:30.063
และบอกเด็กๆ ว่าใช้เมาส์อย่างไร"

00:05:30.063 --> 00:05:31.586
ผมว่า "เออ นั่นก็เป็นไปได้ "

00:05:31.586 --> 00:05:34.645
ผมเลยทำการทดลองซ้ำ 
ผมออกจากเมืองเดลีไปทางใต้ 300 ไมล์

00:05:34.645 --> 00:05:36.636
ในหมู่บ้านห่างไกล

00:05:36.636 --> 00:05:40.428
ซึ่งโอกาสที่วิศวกรนักพัฒนาซอฟต์แวร์จะผ่านมา

00:05:40.428 --> 00:05:44.844
มีน้อยมาก (เสียงหัวเราะ)

00:05:44.844 --> 00:05:47.507
ผมทำงานทดลองซ้ำที่นั่น

00:05:47.507 --> 00:05:49.794
ผมไม่มีที่พัก ผมเลยติดตั้งคอมพิวเตอร์

00:05:49.794 --> 00:05:51.994
กลับบ้าน แล้วอีกสองสามเดือนก็กลับมาดู

00:05:51.994 --> 00:05:53.689
เจอเด็กๆ กำลังเล่นเกมในคอมพิวเตอร์

00:05:53.689 --> 00:05:54.640
พอพวกเขาเห็นผม ก็พูดว่า

00:05:54.640 --> 00:05:57.122
"เราอยากได้โปรเซสเซอร์ที่เร็วขึ้น 
กับเมาส์ที่ดีกว่านี้"

00:05:57.122 --> 00:06:01.416
(เสียงหัวเราะ)

00:06:01.416 --> 00:06:04.825
ผมพูดว่า "พวกหนูรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?"

00:06:04.825 --> 00:06:07.280
เด็กๆ ตอบมาน่าสนใจมากๆ

00:06:07.280 --> 00:06:08.945
พวกเขาพูดด้วยเสียงหงุดหงิดว่า

00:06:08.945 --> 00:06:11.498
"ลุงเอาเครื่องที่มีแต่ภาษาอังกฤษมาให้เรา

00:06:11.498 --> 00:06:17.583
เราเลยต้องสอนภาษาอังกฤษให้ตัวเองก่อน
ถึงจะใช้มันได้ " (เสียงหัวเราะ)

00:06:17.583 --> 00:06:19.560
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผม ในฐานะคนเป็นครู

00:06:19.560 --> 00:06:24.651
ได้ยินคนพูดคำว่า "สอนตัวเอง" 
เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ ธรรมดาๆ

00:06:24.651 --> 00:06:28.253
นี่คือภาพบางส่วนจากการทดลองของผมสมัยนั้น

00:06:28.253 --> 00:06:30.900
นั่นคือวันแรก ที่ผมติดตั้ง 
"คอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง"

00:06:30.900 --> 00:06:33.138
ทางขวานั่นคือเด็กแปดขวบ

00:06:33.138 --> 00:06:38.858
ทางซ้ายนั่นคือนักเรียนของเขา 
เด็กผู้หญิงอายุหกขวบ

00:06:38.858 --> 00:06:42.455
เขากำลังสอนเธอเปิดดูเว็บไซต์ต่างๆ

00:06:42.455 --> 00:06:45.741
แล้วผมก็ไปยังส่วนต่างๆ ของประเทศ

00:06:45.741 --> 00:06:48.024
ทำงานทดลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

00:06:48.024 --> 00:06:51.469
และได้ผลเหมือนเดิมเป๊ะ

00:06:51.469 --> 00:06:55.396
(คอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง - ปี 1999)

00:06:55.396 --> 00:06:59.661
เด็กแปดขวบคนหนึ่งกำลังบอกพี่สาวว่าต้องทำอะไร

00:07:04.460 --> 00:07:10.017
และในที่สุดเด็กผู้หญิงก็อธิบาย
เป็นภาษามาราติว่ามันคืออะไร

00:07:10.017 --> 00:07:14.266
และบอกว่า "มันมีโปรเซสเซอร์อยู่ข้างใน"

00:07:14.266 --> 00:07:16.759
แล้วผมก็เลยเริ่มตีพิมพ์ผลการทดลอง

00:07:16.759 --> 00:07:19.314
ผมส่งงานไปตีพิมพ์ทุกที่ ผมจดและวัดทุกอย่าง

00:07:19.314 --> 00:07:21.516
และสรุปว่า ภายในเก้าเดือน เด็กกลุ่มหนึ่ง

00:07:21.516 --> 00:07:24.214
ที่ถูกปล่อยให้อยู่ลำพังกับคอมพิวเตอร์ 
ไม่ว่าในภาษาใด

00:07:24.214 --> 00:07:28.729
จะใช้คอมพิวเตอร์ได้ดีเทียบเท่า
เลขานุการคนหนึ่งในประเทศตะวันตก

00:07:28.729 --> 00:07:33.489
ผมเห็นกับตามาแล้วหลายค่อหลายครั้ง

00:07:33.489 --> 00:07:36.221
แต่ผมก็สงสัยต่อว่า เด็กๆ จะทำอะไรได้อีก

00:07:36.221 --> 00:07:38.461
ถ้าพวกเขาทำได้ขนาดนี้แล้ว?

00:07:38.461 --> 00:07:40.989
ผมเริ่มทดลองกับวิชาอื่นๆ

00:07:40.989 --> 00:07:43.957
ตัวอย่างเช่น การออกเสียง

00:07:43.957 --> 00:07:46.405
มีเด็กๆ ในชุมชนแห่งหนึ่งทางตอนใต้ของอินเดีย

00:07:46.405 --> 00:07:49.173
ซึ่งมีสำเนียงภาษาอังกฤษที่แย่มาก

00:07:49.173 --> 00:07:52.693
พวกเขาต้องฝึกสำเนียงให้ดี 
เพราะมันจะช่วยให้เขาได้งานดีขึ้น

00:07:52.693 --> 00:07:56.771
ผมลงโปรแกรมแปลงเสียงพูดเป็นตัวหนังสือในคอมพิวเตอร์

00:07:56.771 --> 00:08:00.045
แล้วบอกเด็กๆ ว่า "พูดเข้าไป 
จนกว่าเครื่องจะพิมพ์คำที่เธอพูด"

00:08:00.045 --> 00:08:04.677
(เสียงหัวเราะ)

00:08:04.677 --> 00:08:09.861
เด็กๆ ก็ทำตาม ลองดูวิดีโอนี้สักนิดหนึ่งนะครับ

00:08:09.861 --> 00:08:15.373
คอมพิวเตอร์: ยินดีที่ได้รู้จัก
เด็ก: ยินดีที่ได้รู้จัก

00:08:15.373 --> 00:08:17.644
ซูกาตา มิตรา: เหตุผลที่ผมหยุดภาพที่ใบหน้า

00:08:17.644 --> 00:08:21.461
ของสาวน้อยคนนี้ เพราะผมว่าพวกคุณหลายคนอาจรู้จักเธอ

00:08:21.461 --> 00:08:24.957
ตอนนี้เธอเข้าไปทำงานในคอล เซนเตอร์ที่เมืองไฮเดอราบัด

00:08:24.957 --> 00:08:29.679
และอาจเคยทรมานใจคุณเรื่องใบแจ้งหนี้บัตรเครดิต

00:08:29.679 --> 00:08:34.452
ด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่ชัดเจน

00:08:34.452 --> 00:08:38.829
ทีนี้คนก็ตั้งคำถามว่า แล้วโครงการนี้มันจะไปได้ไกลแค่ไหน?

00:08:38.829 --> 00:08:40.399
มันจะไปจบตรงไหน?

00:08:40.399 --> 00:08:43.762
ผมตัดสินใจว่าจะทำลายหลักการที่ผมเสนอไว้

00:08:43.762 --> 00:08:46.266
โดยสร้างข้อเสนอที่ไร้เหตุผลขึ้นมา

00:08:46.266 --> 00:08:50.154
ผมสร้างสมมุติฐานที่น่าขำขึ้นมาข้อหนึ่ง

00:08:50.154 --> 00:08:51.958
ทมิฬ เป็นภาษาอินเดียทางใต้ ผมตั้งคำถามว่า

00:08:51.958 --> 00:08:54.603
เด็กที่พูดภาษาทมิฬในหมู่บ้านทางใต้ของอินเดีย

00:08:54.603 --> 00:08:58.108
จะเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีชีวภาพของการทำสำเนาดีเอ็นเอ
ในภาษาอังกฤษ

00:08:58.108 --> 00:09:00.355
จากคอมพิวเตอร์ข้างถนนได้ไหม?

00:09:00.355 --> 00:09:02.540
ผมทดสอบความรู้เด็กๆ พวกแกได้ศูนย์คะแนน

00:09:02.540 --> 00:09:05.594
ผมตั้งคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้สองสามเดือน

00:09:05.594 --> 00:09:07.898
แล้วกลับไปทดสอบใหม่ เด็กๆ ก็ยังได้ศูนย์คะแนน

00:09:07.898 --> 00:09:12.254
ผมกลับไปที่แล็บและบอกว่า เราจำเป็นต้องมีครู

00:09:12.254 --> 00:09:16.317
ผมเลือกหมู่บ้านหนึ่ง ชื่อว่าคัลลิคุปปัม อยู่ทางใต้ของอินเดีย

00:09:16.317 --> 00:09:18.994
ผมติดตั้งคอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง

00:09:18.994 --> 00:09:22.681
ดาวน์โหลดทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับการทำสำเนาดีเอ็นเอ
มาจากอินเทอร์เน็ต

00:09:22.681 --> 00:09:25.986
ซึ่งส่วนใหญ่ผมเองยังไม่เข้าใจเลย

00:09:25.986 --> 00:09:28.963
เด็กๆ วิ่งกรูกันมา ถามว่า "นี่อะไรอ่ะ?"

00:09:28.963 --> 00:09:33.971
ผมบอกว่า "เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก สำคัญมาก 
แต่เป็นภาษาอังกฤษหมดเลยนะ"

00:09:33.971 --> 00:09:37.325
เด็กๆ บอกว่า "แล้วเราจะเข้าใจศัพท์ภาษาอังกฤษยากๆ

00:09:37.325 --> 00:09:39.403
แผนภูมิ และเรื่องทางเคมีพวกนี้ได้ยังไง?"

00:09:39.403 --> 00:09:42.227
ถึงจุดนี้ ผมได้สร้างเทคนิควิธีการสอนแบบใหม่ขึ้นมาแล้ว

00:09:42.227 --> 00:09:45.111
ผมเลยบอกไปว่า "ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน"

00:09:45.111 --> 00:09:48.306
(เสียงหัวเราะ)

00:09:48.306 --> 00:09:51.256
"เอาละ ลุงไปละนะ"

00:09:51.256 --> 00:09:55.624
(เสียงหัวเราะ)

00:09:55.624 --> 00:09:59.213
ผมปล่อยเด็กๆ ไปสองสามเดือน

00:09:59.213 --> 00:10:01.848
ผมทดสอบความรู้เด็กๆ พวกแกได้ศูนย์คะแนน

00:10:01.848 --> 00:10:02.772
ผมกลับมาใหม่สองเดือนให้หลัง

00:10:02.772 --> 00:10:06.432
เด็กๆ มากันกลุ่มใหญ่และพูดว่า 
"พวกเรายังไม่เข้าใจอะไรเลย"

00:10:06.432 --> 00:10:08.507
ผมบอก "อืม ลุงก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนี่?"

00:10:08.507 --> 00:10:12.592
แล้วก็พูดว่า "เอาล่ะ ว่าแต่ มันใช้เวลานานแค่ไหนล่ะ

00:10:12.592 --> 00:10:15.353
หนูถึงสรุปว่าหนูไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย?"

00:10:15.353 --> 00:10:17.301
เด็กๆ ตอบว่า "พวกเรายังไม่ยอมแพ้หรอกนะ

00:10:17.301 --> 00:10:19.277
เรามานั่งดูมันทุกวันเลย"

00:10:19.277 --> 00:10:21.742
ผมบอก "อะไรนะ พวกหนูไม่เข้าใจอะไรที่อยู่บนจอนี่เลย

00:10:21.742 --> 00:10:24.446
แต่ก็มานั่งจ้องมันอยู่ตั้งสองเดือนเลยเหรอ? เพื่ออะไรล่ะ?

00:10:24.446 --> 00:10:26.959
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คุณเห็นอยู่ตรงนี้

00:10:26.959 --> 00:10:29.691
ยกมือขึ้น และพูดกับผมด้วยภาษาทมิฬ 
และอังกฤษกระท่อนกระแท่น

00:10:29.691 --> 00:10:31.888
เธอบอกว่า "เอ่อ เรารู้แค่ว่า

00:10:31.888 --> 00:10:35.039
ความผิดพลาดในการทำสำเนา
โมเลกุลของดีเอ็นเอทำให้เกิดโรค

00:10:35.039 --> 00:10:37.560
นอกจากนั้นเรายังไม่เข้าใจอะไรเลยค่ะ"

00:10:37.560 --> 00:10:43.272
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

00:10:43.272 --> 00:10:47.392
แล้วผมก็เลยทดสอบพวกเขา

00:10:47.392 --> 00:10:50.664
และได้ผลที่เป็นไปไม่ได้ทางการศึกษา จากศูนย์เพิ่มเป็น 30%

00:10:50.664 --> 00:10:52.968
ภายใน 2 เดือน 
ในความร้อนของอากาศใกล้เส้นศูนย์สูตร

00:10:52.968 --> 00:10:56.408
กับคอมพิวเตอร์ตัวหนึ่ง ใต้ต้นไม้ ในภาษาที่เขาไม่รู้

00:10:56.408 --> 00:10:59.480
ในเรื่องที่ล้ำยุคกว่าความรู้ที่พวกเขามีนับสิบปี

00:10:59.480 --> 00:11:04.857
น่าตลกสิ้นดี แต่ผมก็ต้องยึดตามเกณฑ์ของพวกวิคตอเรียน

00:11:04.857 --> 00:11:08.257
30% ก็ยังถือว่าตก

00:11:08.257 --> 00:11:11.193
ผมจะทำให้เขาผ่านเกณฑ์ได้ยังไง? 
ต้องทำให้เขาได้เพิ่มอีก 20 คะแนน

00:11:11.193 --> 00:11:16.030
ผมหาครูไม่ได้ แต่ผมเจอเพื่อนรุ่นพี่ของเด็กๆ

00:11:16.030 --> 00:11:18.416
สาวน้อยอายุ 22 ปีซึ่งเป็นนักบัญชี

00:11:18.416 --> 00:11:20.864
และเล่นกับเด็กๆ พวกนี้ตลอด

00:11:20.864 --> 00:11:22.985
ผมเลยถามสาวน้อยคนนี้ว่า 
"คุณช่วยเด็กๆ หน่อยได้ไหม?"

00:11:22.985 --> 00:11:25.256
เธอตอบว่า "ไม่ได้แน่เลยค่ะ

00:11:25.256 --> 00:11:28.333
หนูไม่ได้เรียนวิทยาศาสตร์มา หนูไม่รู้เลยว่า

00:11:28.333 --> 00:11:32.862
เด็กๆ ทำอะไรกันใต้ต้นไม้นั่นทั้งวี่ทั้งวัน 
หนูช่วยไม่ได้หรอก"

00:11:32.862 --> 00:11:37.393
ผมบอกเธอว่า "นี่ จะบอกอะไรให้ 
หนูแค่ใช้วิธีของคุณยายเท่านั้นเอง"

00:11:37.393 --> 00:11:38.723
เธอถามว่า "ทำยังไงเหรอ?"

00:11:38.723 --> 00:11:40.110
ผมตอบว่า "ก็ยืนข้างหลังเด็กๆ

00:11:40.110 --> 00:11:41.716
เมื่อไหร่เด็กๆ ทำอะไรก็ตาม หนูก็แค่พูดว่า

00:11:41.732 --> 00:11:44.513
"โอ้ ว้าว เธอทำอย่างนั้นได้ยังไงน่ะ?

00:11:44.529 --> 00:11:47.625
แล้วหน้าต่อไปมีอะไรน่ะ? 
ตอนอายุเท่าพวกเธอ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้เลยนะเนี่ย

00:11:47.625 --> 00:11:50.547
หนูนึกออกนะว่าคุณยายทำยังไงน่ะ"

00:11:50.547 --> 00:11:52.721
แล้วเธอก็ทำอย่างนั้นอยู่สองเดือน

00:11:52.721 --> 00:11:55.635
คะแนนของเด็กๆ กระโดดไปเป็น 50%

00:11:55.635 --> 00:11:57.289
เด็กๆ ในคัลลิคุปปัม ตีเสมอเด็กๆ

00:11:57.289 --> 00:11:59.167
ในโรงเรียนเปรียบเทียบที่นิวเดลีแล้ว

00:11:59.167 --> 00:12:03.303
โรงเรียนเอกชนแพงๆ โดยครูที่จบมาทางเทคโนโลยีชีวภาพ

00:12:03.303 --> 00:12:08.140
เมื่อผมเห็นกราฟนั่น ผมรู้เลยว่า 
เรามีทางสร้างความเสมอภาคแล้ว

00:12:08.140 --> 00:12:10.236
นี่คือคัลลิคุปปัม

00:12:10.236 --> 00:12:18.431
(เสียงเด็กพูด) เซลล์ประสาท... สื่อสาร

00:12:18.431 --> 00:12:22.122
ผมวางมุมกล้องผิด ก็ถ่ายแบบมือสมัครเล่นน่ะครับ

00:12:22.122 --> 00:12:24.618
แต่สิ่งที่เธอพูด คุณคงฟังออก

00:12:24.618 --> 00:12:27.025
เป็นเรื่องเกี่ยวกับเซลล์ประสาท เธอทำมือแบบนี้

00:12:27.025 --> 00:12:30.581
และพูดว่าเซลล์ประสาทสื่อสารกัน

00:12:30.581 --> 00:12:33.925
เธออายุแค่ 12 ขวบ

00:12:33.925 --> 00:12:37.135
เอาล่ะ แล้วงานในอนาคตจะหน้าตาเป็นอย่างไร?

00:12:37.135 --> 00:12:39.426
อืม เรารู้ว่าวันนี้มันเป็นอย่างไร

00:12:39.426 --> 00:12:41.764
แล้วการเรียนรู้ล่ะ จะเป็นอย่างไร? 
เรารู้ว่าวันนี้มันเป็นอย่างไร

00:12:41.764 --> 00:12:44.817
เด็กๆ นั้น มือหนึ่งก็สาละวนกับโทรศัพท์มือถือ

00:12:44.817 --> 00:12:48.590
แล้วก็อิดออดไม่อยากไปโรงเรียน
เพื่อหยิบหนังสือมาอ่านด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

00:12:48.590 --> 00:12:52.549
แล้วพรุ่งนี้ล่ะ มันจะเป็นอย่างไร?

00:12:52.549 --> 00:12:57.449
เราอาจจะไม่ต้องไปโรงเรียนเลยก็ได้ หรือเปล่า?

00:12:57.449 --> 00:13:00.989
เป็นไปได้ไหมว่า เมื่อคุณอยากรู้อะไรสักอย่าง

00:13:00.989 --> 00:13:04.309
คุณก็หาได้ภายในสองนาที?

00:13:04.309 --> 00:13:08.414
เป็นไปได้ไหมว่า...
แหม คำถามนี้ทำร้ายจิตใจมาก

00:13:08.414 --> 00:13:11.206
เป็นคำถามที่นิโคลัส นีโกรปอนติถามผม ว่า

00:13:11.206 --> 00:13:14.245
เป็นไปได้ไหมว่า เรากำลังมุ่งหน้าไปสู่

00:13:14.245 --> 00:13:17.605
อนาคตที่การ " รู้ " เป็นเรื่องล้าสมัย?

00:13:17.605 --> 00:13:20.138
นั่นคงแย่มาก เราเป็นมนุษย์โฮโมเซเปียนส์

00:13:20.138 --> 00:13:24.055
การ " รู้ " เป็นสิ่งที่จำแนกเราจากพวกมนุษย์ลิง

00:13:24.055 --> 00:13:25.832
แต่ลองมองมุมนี้นะครับ

00:13:25.832 --> 00:13:28.378
ธรรมชาติใช้เวลา 100 ล้านปี

00:13:28.378 --> 00:13:30.514
กว่าจะทำให้มนุษย์ลิงยืนขึ้นสองขา

00:13:30.514 --> 00:13:32.698
และกลายเป็นมนุษย์โฮโมเซเปียนส์

00:13:32.698 --> 00:13:36.394
แต่พวกเราใช้เวลาแค่ 10,000 ปี 
ทำให้การ " รู้ " เป็นเรื่องล้าสมัย

00:13:36.394 --> 00:13:38.576
นั่นเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งนะ

00:13:38.576 --> 00:13:42.603
แต่เราต้องบูรณาการมันเข้ากับอนาคตของเรา

00:13:42.603 --> 00:13:45.562
ดูเหมือนการให้กำลังใจจะเป็นหัวใจสำคัญ

00:13:45.562 --> 00:13:46.772
ถ้าคุณดูที่เมืองคุปปัม

00:13:46.772 --> 00:13:49.586
ถ้าคุณลองดูการทดลองทั้งหมดที่ผมเคยทำ

00:13:49.586 --> 00:13:56.721
มันก็แค่การพูดว่า "ว้าว" เพื่อสดุดีการเรียนรู้

00:13:56.721 --> 00:13:59.115
มีหลักฐานทางประสาทวิทยาศาสตร์ว่า

00:13:59.115 --> 00:14:02.317
ใจกลางของสมองคนเรา 
ส่วนที่เหมือนของสัตว์เลี้อยคลาน

00:14:02.317 --> 00:14:06.053
เมื่อถูกคุกความ 
มันจะไปหยุดการทำงานของส่วนอื่นๆ หมด

00:14:06.053 --> 00:14:09.731
มันปิดสวิทช์สมองส่วนหน้า ส่วนที่ใช้ในการเรียนรู้

00:14:09.731 --> 00:14:12.475
มันหยุดการทำงานของส่วนนั้นหมด

00:14:12.475 --> 00:14:16.623
การลงโทษและการสอบก็คือภาวะคุกคาม

00:14:16.623 --> 00:14:20.248
เราปิดสวิทช์สมองของเด็กๆ

00:14:20.248 --> 00:14:22.944
แล้วก็สั่งให้เขา "ทำงาน"

00:14:22.944 --> 00:14:26.425
ทำไมเขาถึงสร้างระบบแบบนี้ขึ้นมา?

00:14:26.425 --> 00:14:28.071
เพราะเมื่อก่อนมันจำเป็น

00:14:28.071 --> 00:14:30.656
ในยุคจักรวรรดินิยม

00:14:30.656 --> 00:14:34.926
คุณต้องการคนที่เอาตัวรอดได้ในภาวะถูกคุกคาม

00:14:34.926 --> 00:14:37.193
เมื่อคุณยืนอยู่ในสนามเพลาะคนเดียว

00:14:37.193 --> 00:14:41.224
ถ้าคุณรอดมาได้ คุณโอเค คุณผ่าน

00:14:41.224 --> 00:14:44.197
ถ้าคุณไม่รอด คุณก็ตก

00:14:44.197 --> 00:14:46.853
แต่ยุคจักรวรรดินิยมนั้นผ่านไปแล้ว

00:14:46.853 --> 00:14:50.491
เกิดอะไรขึ้นกับความคิดสร้างสรรค์ในยุคของเรา?

00:14:50.491 --> 00:14:53.506
เราต้องปรับเปลี่ยนสมดุล

00:14:53.506 --> 00:14:56.915
จากการคุกคามกลับไปสู่ความพึงพอใจ

00:14:56.915 --> 00:15:00.867
ผมกลับมาที่อังกฤษเพื่อตามหาคุณยายชาวอังกฤษ

00:15:00.867 --> 00:15:03.884
ผมเขียนประกาศในกระดาษว่า

00:15:03.884 --> 00:15:07.304
ถ้าคุณเป็นคุณยายชาวอังกฤษ 
มีอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง และกล้องเว็บแคม

00:15:07.304 --> 00:15:10.531
คุณจะสละเวลาให้ผมสัปดาห์ละหนึ่งชั่วโมงได้ไหม?

00:15:10.531 --> 00:15:12.643
ผมหาคุณยายได้ 200 คนภายในสองสัปดาห์แรก

00:15:12.643 --> 00:15:17.551
ตอนนี้ผมรู้จักคุณยายชาวอังกฤษมากกว่าใครในจักรวาลแล้ว 
(เสียงหัวเราะ)

00:15:17.551 --> 00:15:21.366
เราเรียกคุณยายเหล่านี้ว่า คุณยายบนก้อนเมฆ

00:15:21.366 --> 00:15:23.096
คุณยายบนก้อนเมฆนั่งอยู่ในอินเทอร์เน็ต

00:15:23.096 --> 00:15:27.470
เมื่อเด็กๆ มีปัญหา เราก็ส่งสัญญาณไปหาคุณยาย

00:15:27.470 --> 00:15:31.039
คุณยายจะมาจัดการ ผ่านทางสไกป์

00:15:31.039 --> 00:15:34.658
ผมเคยเห็นเขาทำแบบนี้ในหมู่บ้านชื่อดิกเกิลส์

00:15:34.658 --> 00:15:36.703
ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ

00:15:36.703 --> 00:15:40.007
ลึกเข้าไปในหมู่บ้านในรัฐทมิฬนาดู อินเดีย

00:15:40.007 --> 00:15:42.247
ห่างออกไป 6,000 ไมล์

00:15:42.247 --> 00:15:45.823
เธอทำได้ด้วยท่าทางเก่าแก่ที่คุ้นเคย

00:15:45.823 --> 00:15:47.538
"ชู่..."

00:15:47.538 --> 00:15:50.263
โอเค

00:15:50.263 --> 00:15:51.799
ลองดูนี่

00:15:51.799 --> 00:15:56.055
คุณยาย: เธอจับฉันไม่ได้หรอก ไหนพูดซิ

00:15:56.055 --> 00:15:59.823
เธอจับฉันไม่ได้หรอก

00:15:59.823 --> 00:16:02.791
เด็กๆ: เธอจับฉันไม่ได้หรอก

00:16:02.791 --> 00:16:08.373
คุณยาย: ฉันคือมนุษย์ขนมปังขิง
เด็กๆ: ฉันคือมนุษย์ขนมปังขิง

00:16:08.373 --> 00:16:12.963
คุณยาย: ถูกต้อง! ดีมาก

00:16:12.963 --> 00:16:15.421
ซูกาตา: เกิดอะไรขึ้นครับ?

00:16:15.421 --> 00:16:17.265
ผมว่าสิ่งที่เราต้องมาดูกันคือ

00:16:17.265 --> 00:16:19.646
เราต้องมองว่าการเรียนรู้

00:16:19.646 --> 00:16:24.234
เป็นผลผลิตของการจัดการเรียนรู้ด้วยตัวเอง

00:16:24.234 --> 00:16:27.079
ถ้าคุณยอมปล่อยให้กระบวนการศึกษาจัดระบบตัวมันเอง

00:16:27.079 --> 00:16:29.570
การเรียนรู้ก็จะเกิดขึ้น

00:16:29.570 --> 00:16:31.963
มันไม่ใช่การ "ทำ" ให้เกิดการเรียนรู้ขึ้น

00:16:31.963 --> 00:16:34.179
แต่เป็นการ "ปล่อย" ให้เกิดการเรียนรู้ขึ้น

00:16:34.179 --> 00:16:37.452
ครูทำหน้าที่ผลักดันให้กระบวนการนี้เริ่มต้น

00:16:37.452 --> 00:16:40.171
แล้วถอยไปยืนอยู่เบื้องหลังด้วยความทึ่ง

00:16:40.171 --> 00:16:42.539
เมื่อมองเห็นการเรียนรู้เกิดขึ้น

00:16:42.539 --> 00:16:45.492
ผมคิดว่านั่นแหละคือแนวโน้มที่จะเกิดขึ้น

00:16:45.492 --> 00:16:48.244
แต่เราจะรู้แน่ได้อย่างไร?

00:16:48.244 --> 00:16:49.919
ผมตั้งใจจะสร้าง

00:16:49.919 --> 00:16:53.220
สภาพแวดล้อมเพื่อการจัดการเรียนรู้ด้วยตนเอง 
(Self-Organized Learning Environments - SOLE)

00:16:53.220 --> 00:16:56.905
ซึ่งก็คืออินเทอร์เน็ตบรอดแบนด์ การร่วมมือกัน

00:16:56.905 --> 00:16:59.298
และการให้กำลังใจประกอบกัน

00:16:59.298 --> 00:17:01.004
ผมทดลองสูตรนี้ในหลายต่อหลายโรงเรียน

00:17:01.004 --> 00:17:03.539
ในประเทศต่างๆ ทั่วโลก โดยคุณครูหลายคน

00:17:03.539 --> 00:17:07.165
ยืนดูแล้วบอกว่า "แล้วการเรียนรู้จะเกิดขึ้นเองเหรอ?"

00:17:07.165 --> 00:17:10.282
ผมบอกว่า "ใช่ มันจะเกิดขึ้นเอง" 
"รู้ได้ยังไงล่ะ?"

00:17:10.282 --> 00:17:13.775
ผมตอบว่า "คุณคงไม่เชื่อที่เด็กๆ บอกผม

00:17:13.775 --> 00:17:16.703
และคงไม่เชื่อด้วยว่าเขามาจากไหน"

00:17:16.703 --> 00:17:19.447
ลองดูนี่ นี่คือห้องเรียนแบบ SOLE

00:17:19.447 --> 00:17:25.556
(เสียงเด็กคุยกัน)

00:17:25.556 --> 00:17:31.845
อันนี้ที่อังกฤษ

00:17:31.845 --> 00:17:35.611
เขารักษากฎระเบียบในห้องเรียน

00:17:35.611 --> 00:17:44.126
เพราะ จำได้ใช่ไหมครับ ว่าไม่มีครูอยู่ด้วย

00:17:46.096 --> 00:17:49.999
เด็กผู้หญิง: จำนวนรวมของอิเล็กตรอนไม่เท่ากับจำนวนโปรตอน
ซูกาตา: นี่ที่ออสเตรเลีย

00:17:49.999 --> 00:17:56.734
เด็กผู้หญิง: ทำให้ไอออนมีประจุไฟฟ้าบวกหรือลบ

00:17:56.734 --> 00:18:00.318
ระดับประจุของไอออนตัวหนึ่ง 
เท่ากับจำนวนโปรตอนในไอออน

00:18:00.318 --> 00:18:03.611
ลบด้วยจำนวนอิเล็กตรอน

00:18:03.611 --> 00:18:06.660
ซูกาตา: ความรู้ที่เกินอายุของเธอเป็นสิบปี

00:18:06.660 --> 00:18:10.263
ดังนั้น สำหรับ SOLE ผมว่าเราต้องการคำถามสำคัญที่น่าสนใจ

00:18:10.263 --> 00:18:12.469
คุณคงเคยได้ยินคำถามแบบนี้ คุณรู้ว่ามันหมายถึงอะไร

00:18:12.469 --> 00:18:15.870
สมัยก่อนนี้ หนุ่มสาวยุคหิน

00:18:15.870 --> 00:18:17.974
เคยนั่งมองขึ้นไปบนฟ้า แล้วถามว่า

00:18:17.974 --> 00:18:20.453
"แสงวิบวับพวกนั้นคืออะไร?"

00:18:20.453 --> 00:18:25.247
แล้วเขาก็สร้างหลักสูตรขึ้นเป็นครั้งแรก 
แต่เราลืมคำถามน่าพิศวงพวกนี้ไปหมด

00:18:25.247 --> 00:18:29.377
แล้วย่อมันลงจนเหลือแค่ด้านของสามเหลี่ยม

00:18:29.377 --> 00:18:33.085
แต่มันไม่น่าสนใจพอ

00:18:33.085 --> 00:18:36.046
ถ้าคุณจะสอนเด็กเก้าขวบ คุณต้องบอกว่า

00:18:36.046 --> 00:18:39.199
"ถ้ามีอุกาบาตกำลังพุ่งมาทางโลก

00:18:39.199 --> 00:18:42.597
หนูจะรู้ได้ยังไงว่ามันจะชนโลกหรือเปล่า?"

00:18:42.597 --> 00:18:45.157
ถ้าเขาถามว่า "อะไรนะครับ? ทำยังไงล่ะครับ?"

00:18:45.157 --> 00:18:48.142
คุณก็บอกไปว่า "มีคำวิเศษคำหนึ่ง 
คำว่าด้านของสามเหลี่ยม"

00:18:48.142 --> 00:18:51.013
แล้วปล่อยเขาอยู่คนเดียว เขาจะหาคำตอบได้เอง

00:18:51.013 --> 00:18:55.471
นี่เป็นภาพบางส่วนจากโครงการ SOLE

00:18:55.471 --> 00:19:01.060
ผมลองตั้งคำถามยากๆ เช่น

00:19:01.060 --> 00:19:05.348
"โลกเกิดขึ้นมาได้อย่างไร? แล้วมันจะสิ้นสุดอย่างไร?"

00:19:05.348 --> 00:19:07.293
ถามเด็กอายุเก้าขวบ

00:19:07.293 --> 00:19:10.269
อันนี้ถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับอากาศที่เราหายใจเข้าไป

00:19:10.269 --> 00:19:15.227
เด็กๆ เขียนออกมาเองโดยครูไม่ต้องช่วยเลย

00:19:15.227 --> 00:19:17.611
ครูเพียงแค่ตั้งคำถาม

00:19:17.611 --> 00:19:21.275
แล้วถอยไปข้างหลัง และชื่นชมคำตอบของเด็กๆ

00:19:21.275 --> 00:19:25.011
ดังนั้น พรที่ผมจะขอคืออะไร?

00:19:25.011 --> 00:19:27.227
พรที่ผมอยากขอคือ

00:19:27.227 --> 00:19:31.541
อยากให้เราออกแบบอนาคตของการเรียนรู้

00:19:31.541 --> 00:19:33.507
เราไม่อยากเป็นแค่ชิ้นส่วนอะไหล่

00:19:33.507 --> 00:19:35.899
ของเครื่องคอมพิวเตอร์มนุษย์ ใช่ไหมครับ?

00:19:35.899 --> 00:19:39.555
เราจึงต้องออกแบบอนาคตการเรียนรู้

00:19:39.555 --> 00:19:41.191
และเราจะต้อง... เดี๋ยวนะครับ

00:19:41.191 --> 00:19:43.891
ผมต้องพูดให้ถูกต้องครบถ้วน

00:19:43.891 --> 00:19:46.535
เพราะ คุณรู้ใช่ไหม มันสำคัญมาก

00:19:46.535 --> 00:19:48.851
พรที่ผมอยากขอ คือ 
การสร้างอนาคตของการเรียนรู้

00:19:48.851 --> 00:19:51.085
โดยสนับสนุนเด็กๆ ทั่วโลก

00:19:51.085 --> 00:19:54.131
ให้นำความรู้สึกพิศวงและสามารถของเขา
ออกมาทำงานด้วยกัน

00:19:54.131 --> 00:19:56.363
โปรดช่วยผมสร้างโรงเรียนแห่งนี้

00:19:56.363 --> 00:19:59.699
ผมจะเรียกมันว่า โรงเรียนบนก้อนเมฆ
(School in the Cloud)

00:19:59.699 --> 00:20:04.772
เป็นโรงเรียนที่เด็กๆ จะได้ผจญภัยทางความคิด

00:20:04.772 --> 00:20:08.629
โดยแรงผลักดันจากคำถามสำคัญที่ครูหยอดมาให้

00:20:08.629 --> 00:20:10.900
สิ่งที่ผมจะทำ คือ

00:20:10.900 --> 00:20:15.260
สร้างโครงสร้างพื้นฐานที่ผมสามารถศึกษากระบวนการนี้ได้

00:20:15.260 --> 00:20:18.060
เป็นที่ที่ไม่ต้องมีคนมาอยู่ประจำ

00:20:18.060 --> 00:20:19.827
แค่มีคุณยายคนหนึ่ง

00:20:19.827 --> 00:20:22.268
คอยจัดการเรื่องสุขภาพและความปลอดภัย

00:20:22.268 --> 00:20:23.701
อย่างอื่นที่เหลือหาได้จากอินเทอร์เน็ต

00:20:23.701 --> 00:20:25.616
แสงไฟเปิดปิดตามโปรแกรมในอินเทอร์เน็ต

00:20:25.616 --> 00:20:27.644
เป็นต้น ทุกอย่างทำผ่านอินเทอร์เน็ตหมด

00:20:27.644 --> 00:20:30.869
แต่ผมอยากขอความช่วยเหลือจากคุณเรื่องหนึ่ง

00:20:30.869 --> 00:20:33.628
คุณสร้างสภาพแวดล้อมเพื่อการจัดการเรียนรู้ด้วยตนเองได้

00:20:33.628 --> 00:20:38.644
ที่บ้าน ที่โรงเรียน นอกโรงเรียน ในคลับ

00:20:38.644 --> 00:20:40.772
ทำง่ายมาก เรามีเอกสารที่เยี่ยมมาก

00:20:40.772 --> 00:20:42.660
ที่ TED จัดทำขึ้น ซึ่งบอกคุณหมดเลยว่าจะทำอย่างไร

00:20:42.660 --> 00:20:46.036
ผมขอร้องให้คุณลองทำดู

00:20:46.036 --> 00:20:48.401
ทั่วทวีปทั้งห้า

00:20:48.401 --> 00:20:50.612
แล้วส่งข้อมูลมาให้ผม

00:20:50.612 --> 00:20:54.116
ผมจะเอาข้อมูลมารวมกัน และใส่เข้าไปในโรงเรียนบนก้อนเมฆ

00:20:54.116 --> 00:20:57.380
และสร้างอนาคตของการเรียนรู้

00:20:57.380 --> 00:20:59.172
นั่นคือพรที่ผมขอ

00:20:59.172 --> 00:21:00.595
และท้ายสุดนี้

00:21:00.595 --> 00:21:03.188
ผมจะพาคุณขึ้นไปบนยอดเขาหิมาลัย

00:21:03.188 --> 00:21:06.491
ที่ความสูง 12,000 ฟุต อากาศเบาบาง

00:21:06.491 --> 00:21:09.476
ผมเคยติดตั้งคอมพิวเตอร์ในช่องกำแพงสองเครื่อง

00:21:09.476 --> 00:21:10.931
และเด็กๆ ก็มาจับกลุ่มกันที่นั่น

00:21:10.931 --> 00:21:13.828
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยเดินตามผมไปทั่ว

00:21:13.828 --> 00:21:18.544
ผมบอกเธอว่า "หนูรู้ไหม ลุงอยากหาคอมพิวเตอร์
ให้ทุกคน ให้เด็กทุกคนเลย

00:21:18.544 --> 00:21:20.945
แต่ลุงไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี?"

00:21:20.945 --> 00:21:24.976
และขณะที่ผมกำลังพยายามถ่ายรูปเธอเงียบๆ

00:21:24.976 --> 00:21:29.032
ทันใดนั้น เธอก็ยกมือขึ้นมาแบบนี้ และบอกผมว่า

00:21:29.032 --> 00:21:30.921
"เลิกพูด แล้วลงมือทำสิ"

00:21:30.921 --> 00:21:42.785
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

00:21:42.785 --> 00:21:44.646
ผมว่านั่นเป็นคำแนะนำที่ดีนะ

00:21:44.646 --> 00:21:46.714
ผมจะทำตามคำแนะนำของเธอ ผมจะหยุดพูดละ

00:21:46.714 --> 00:21:50.704
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ

00:21:50.704 --> 00:21:54.455
(เสียงปรบมือ)

00:21:54.455 --> 00:22:02.779
ขอบคุณครับ ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)

00:22:02.779 --> 00:22:09.194
ขอบคุณมากครับ ว้าว (เสียงปรบมือ)