1
00:00:01,274 --> 00:00:06,690
การเรียนรู้ในอนาคตจะเป็นอย่างไร?

2
00:00:06,690 --> 00:00:08,970
ผมมีแผนสำหรับอนาคตครับ

3
00:00:08,970 --> 00:00:12,050
แต่ก่อนที่ผมจะบอกคุณว่าแผนนั้นคืออะไร

4
00:00:12,050 --> 00:00:15,020
ผมต้องเล่าเรื่องให้คุณฟังเรื่องหนึ่ง

5
00:00:15,020 --> 00:00:17,866
ซึ่งเป็นที่มาของแผนนี้

6
00:00:17,866 --> 00:00:19,653
ที่ผ่านมาผมพยายามศึกษาว่า

7
00:00:19,653 --> 00:00:23,060
วิธีการเรียนรู้ต่างๆ ที่เราใช้กันในโรงเรียน

8
00:00:23,060 --> 00:00:25,330
มันมาจากไหน?

9
00:00:25,330 --> 00:00:27,762
เราอาจจะมองย้อนไปในอดีตไกลๆ เลย

10
00:00:27,762 --> 00:00:31,575
แต่ถ้าคุณลองดูการเรียนการสอนในโรงเรียนปัจจุบันนี้

11
00:00:31,575 --> 00:00:35,277
คุณจะเห็นได้ชัดเลยว่ามันมาจากไหน

12
00:00:35,277 --> 00:00:39,225
มันมาจากเมื่อ 300 ปีที่แล้ว

13
00:00:39,225 --> 00:00:41,442
จากจักรวรรดิสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

14
00:00:41,442 --> 00:00:44,410
บนโลกใบนี้ นั่นคือจักรวรรดิอังกฤษ

15
00:00:44,410 --> 00:00:46,755
ลองจินตนาการว่าคุณเป็นผู้ปกครอง

16
00:00:46,755 --> 00:00:49,163
ที่พยายามปกครองโลกทั้งใบ

17
00:00:49,163 --> 00:00:52,987
โดยไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีโทรศัพท์

18
00:00:52,987 --> 00:00:57,119
ด้วยข้อมูลที่เขียนด้วยลายมือบนกระดาษ

19
00:00:57,119 --> 00:01:00,669
และเดินทางด้วยเรือ

20
00:01:00,669 --> 00:01:02,823
ชาววิคตอเรียนทำได้มาแล้วนะครับ

21
00:01:02,823 --> 00:01:05,991
วิธีของพวกวิคตอเรียนนั้นน่าทึ่งมาก

22
00:01:05,991 --> 00:01:09,303
พวกเขาสร้างคอมพิวเตอร์ระดับโลก

23
00:01:09,303 --> 00:01:12,359
โดยมีองค์ประกอบเป็นผู้คน

24
00:01:12,359 --> 00:01:14,152
และมันก็ยังอยู่กับเรามาจนวันนี้

25
00:01:14,152 --> 00:01:20,131
โดยมีชื่อเรียกว่า 
ระบบการบริหารงานแบบราชการ

26
00:01:20,131 --> 00:01:23,458
เครื่องจักรในระบบนี้จะขับเคลื่อนได้

27
00:01:23,458 --> 00:01:26,659
คุณต้องอาศัยคนจำนวนมากมายมหาศาล

28
00:01:26,659 --> 00:01:31,018
พวกเขาก็เลยสร้างเครื่องจักรอีกตัวหนึ่ง
มาผลิตคนเหล่านี้

29
00:01:31,018 --> 00:01:33,914
นั่นคือโรงเรียน

30
00:01:33,914 --> 00:01:36,691
โรงเรียนทำหน้าที่ผลิตคน

31
00:01:36,691 --> 00:01:40,540
ที่จะเป็นส่วนหนึ่งในเครื่องจักรกล

32
00:01:40,540 --> 00:01:43,925
ของระบบบริหารงานแบบราชการ

33
00:01:43,925 --> 00:01:48,315
พวกเขาต้องถูกผลิตออกมาเหมือนกันหมด

34
00:01:48,315 --> 00:01:50,472
พวกเขาต้องรู้สามอย่าง

35
00:01:50,472 --> 00:01:53,512
ต้องลายมือสวย 
เพราะเขาต้องบันทึกข้อมูลด้วยลายมือ

36
00:01:53,512 --> 00:01:55,667
ต้องอ่านหนังสือออก

37
00:01:55,667 --> 00:01:57,946
และต้องบวก ลบ

38
00:01:57,946 --> 00:02:01,609
คูณ หาร ในใจได้

39
00:02:01,609 --> 00:02:05,136
ทุกคนต้องออกมาเหมือนกันมากๆ 
จนคุณเลือกใครก็ได้สักคนจากนิวซีแลนด์

40
00:02:05,136 --> 00:02:07,471
ส่งเขาไปแคนาดา

41
00:02:07,471 --> 00:02:11,552
แล้วสามารถทำงานได้ทันที

42
00:02:11,552 --> 00:02:14,421
ชาววิคตอเรียนเป็นวิศวกรที่เยี่ยมมาก

43
00:02:14,421 --> 00:02:17,910
พวกเขาออกแบบระบบที่ทนทานมาก

44
00:02:17,910 --> 00:02:20,365
มันจึงยังอยู่กับเราจนวันนี้

45
00:02:20,365 --> 00:02:24,341
ยังคงผลิตคนแบบเดิมๆ อย่างต่อเนื่อง

46
00:02:24,341 --> 00:02:29,157
เพื่อป้อนเข้าสู่เครื่องจักรที่ไม่มีตัวตนแล้ว

47
00:02:29,157 --> 00:02:32,085
ระบบจักรวรรดิล่มสลายไปแล้ว

48
00:02:32,085 --> 00:02:34,989
แล้วเรากำลังทำอะไรกับระบบโรงเรียน

49
00:02:34,989 --> 00:02:37,358
ที่ผลิตคนให้ออกมาเหมือนๆ กัน

50
00:02:37,358 --> 00:02:40,261
แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไป

51
00:02:40,261 --> 00:02:44,181
ถ้าหากเราอยากเปลี่ยนแปลงมัน

52
00:02:44,181 --> 00:02:45,871
"โรงเรียนอย่างที่เราเคยรู้จักนั้น
มันล้าสมัยแล้ว"

53
00:02:45,871 --> 00:02:47,763
นั่นเป็นคำวิจารณ์ที่ค่อนข้างแรง

54
00:02:47,763 --> 00:02:51,557
ผมพูดว่า โรงเรียนอย่างที่เราเคยรู้จักนั้น 
มันล้าสมัยไปแล้ว

55
00:02:51,557 --> 00:02:53,291
ผมไม่ได้บอกว่ามันพังนะครับ

56
00:02:53,291 --> 00:02:56,288
เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็พูดว่า 
ระบบการศึกษาพังเสียแล้ว

57
00:02:56,288 --> 00:02:59,939
มันไม่ได้พังนะครับ 
มันถูกสร้างมาอย่างยอดเยี่ยม

58
00:02:59,939 --> 00:03:06,165
เพียงแต่เราไม่ต้องการมันอีกแล้ว 
เพราะมันเชยไปแล้ว

59
00:03:06,165 --> 00:03:08,572
งานที่เราทำกันทุกวันนี้เป็นอย่างไรครับ?

60
00:03:08,572 --> 00:03:10,706
งานเสมียน เราก็มีคอมพิวเตอร์

61
00:03:10,706 --> 00:03:13,237
นับเป็นพันๆ เครื่องในทุกที่ทำงาน

62
00:03:13,237 --> 00:03:16,442
แล้วคุณก็มีคนที่คอยควบคุม
เครื่องคอมพิวเตอร์เหล่านี้

63
00:03:16,442 --> 00:03:18,919
ให้ทำงานเสมียนต่างๆ

64
00:03:18,919 --> 00:03:22,183
คนพวกนี้ไม่จำเป็นต้องลายมือสวย

65
00:03:22,183 --> 00:03:25,215
เขาไม่จำเป็นต้องคิดเลขในใจได้

66
00:03:25,215 --> 00:03:27,487
เขายังต้องอ่านหนังสือออก

67
00:03:27,487 --> 00:03:31,637
ที่จริง เขาต้องอ่านหนังสือออก
และแยกแยะได้ด้วย

68
00:03:31,637 --> 00:03:34,744
นี่ว่ากันเฉพาะปัจจุบันนะ 
เรายังไม่รู้เลยนะครับ

69
00:03:34,744 --> 00:03:37,303
ว่างานในอนาคตจะหน้าตาเป็นอย่างไร

70
00:03:37,303 --> 00:03:39,947
เรารู้ว่าคนเราจะสามารถทำงานที่ไหนก็ได้

71
00:03:39,947 --> 00:03:43,145
เมื่อไหร่ก็ได้ และทำอย่างไรก็ได้

72
00:03:43,145 --> 00:03:47,333
แล้วโรงเรียนที่มีอยู่ในปัจจุบัน
จะเตรียมเด็กๆ ให้พร้อม

73
00:03:47,333 --> 00:03:49,876
สำหรับโลกอนาคตอย่างไร?

74
00:03:49,876 --> 00:03:54,924
ผมเจอเข้ากับประเด็นเหล่านี้โดยบังเอิญ

75
00:03:54,924 --> 00:03:57,556
ผมเคยสอนเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์

76
00:03:57,556 --> 00:04:00,020
ที่กรุงนิวเดลี เมื่อ 14 ปีก่อน

77
00:04:00,020 --> 00:04:03,777
ติดกับที่ทำงานของผม มีชุมชนแออัดอยู่แห่งหนึ่ง

78
00:04:03,777 --> 00:04:06,364
ผมเคยคิดว่า เด็กในสลัมพวกนี้จะมีโอกาส

79
00:04:06,364 --> 00:04:08,884
เรียนการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ไหม?

80
00:04:08,884 --> 00:04:11,964
หรือพวกเขาไม่ควรจะได้เรียน?

81
00:04:11,964 --> 00:04:14,581
ในขณะเดียวกัน ก็มีผู้ปกครองมากมาย

82
00:04:14,581 --> 00:04:17,012
คนรวย ที่มีคอมพิวเตอร์น่ะครับ

83
00:04:17,012 --> 00:04:20,143
เขาเคยพูดกับผมว่า "คุณรู้ไหม ลูกชายผมน่ะ

84
00:04:20,143 --> 00:04:22,332
เขามีพรสวรรค์นะ

85
00:04:22,332 --> 00:04:25,206
เขาทำอะไรเจ๋งๆ ด้วยคอมพิวเตอร์ได้เยอะแยะ

86
00:04:25,206 --> 00:04:29,182
ส่วนลูกสาวผมนะ โอ้ เธอฉลาดล้ำเหลือเกิน"

87
00:04:29,182 --> 00:04:31,290
อะไรทำนองนี้ ผมเลยสงสัยขึ้นมาทันทีว่า

88
00:04:31,290 --> 00:04:33,086
ทำไมคนรวยทุกคนถึงได้มีลูก

89
00:04:33,086 --> 00:04:35,227
ที่มีพรสวรรค์เหนือมนุษย์มนากันทั้งนั้น?

90
00:04:35,227 --> 00:04:37,142
(เสียงหัวเราะ)

91
00:04:37,142 --> 00:04:39,966
คนจนทำอะไรผิดไปเหรอ?

92
00:04:39,966 --> 00:04:42,969
ต่อมา ผมเลยเจาะกำแพงรั้ว

93
00:04:42,969 --> 00:04:45,001
ของสลัมที่อยู่ติดกับที่ทำงานของผม

94
00:04:45,001 --> 00:04:47,745
เอาคอมพิวเตอร์ใส่เข้าไปเครื่องหนึ่ง 
แล้วรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น

95
00:04:47,745 --> 00:04:50,729
ถ้าผมให้คอมพิวเตอร์แก่เด็กที่ไม่เคยมี

96
00:04:50,729 --> 00:04:54,065
ไม่รู้ภาษาอังกฤษ ไม่รู้ว่าอินเทอร์เน็ตคืออะไร

97
00:04:54,065 --> 00:04:55,017
เด็กๆ วิ่งกรูกันเข้ามา

98
00:04:55,017 --> 00:04:57,187
เครื่องคอมพิวเตอร์อยู่สูงจากพื้นสามฟุต 
เด็กๆ ถามว่า "นี่อะไร?"

99
00:04:57,187 --> 00:05:00,171
ผมตอบว่า "มันคือ เอ่อ ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน"

100
00:05:00,171 --> 00:05:02,387
(เสียงหัวเราะ)

101
00:05:02,387 --> 00:05:04,943
เด็กๆ ถามต่อว่า "แล้วลุงเอามาไว้ตรงนี้ทำไม?"

102
00:05:04,943 --> 00:05:06,158
ผมบอกว่า "ก็ไว้อย่างงั้นแหละ"

103
00:05:06,158 --> 00:05:09,167
เด็กๆ บอกว่า "พวกเราขอเล่นหน่อยได้ไหม?" 
ผมบอกว่า "ก็เอาสิ"

104
00:05:09,167 --> 00:05:11,544
แล้วผมก็เดินหนีไป

105
00:05:11,544 --> 00:05:13,288
แปดชั่วโมงให้หลัง

106
00:05:13,288 --> 00:05:16,243
เราก็พบว่าเด็กๆ กำลังเปิดดูเว็บไซต์ต่างๆ 
และสอนกันและกันว่าทำอย่างไร

107
00:05:16,243 --> 00:05:18,740
ผมบอกว่า "เป็นไปไม่ได้อ่ะ

108
00:05:18,740 --> 00:05:22,281
มันจะเป็นไปได้ยังไง พวกเขาไม่รู้อะไรเลย"

109
00:05:22,281 --> 00:05:25,145
เพื่อนร่วมงานผมบอกว่า "ไม่หรอก มันง่ายนิดเดียว

110
00:05:25,145 --> 00:05:27,968
นักเรียนของคุณสักคนหนึ่งคงเดินผ่านไป

111
00:05:27,968 --> 00:05:30,063
และบอกเด็กๆ ว่าใช้เมาส์อย่างไร"

112
00:05:30,063 --> 00:05:31,586
ผมว่า "เออ นั่นก็เป็นไปได้ "

113
00:05:31,586 --> 00:05:34,645
ผมเลยทำการทดลองซ้ำ 
ผมออกจากเมืองเดลีไปทางใต้ 300 ไมล์

114
00:05:34,645 --> 00:05:36,636
ในหมู่บ้านห่างไกล

115
00:05:36,636 --> 00:05:40,428
ซึ่งโอกาสที่วิศวกรนักพัฒนาซอฟต์แวร์จะผ่านมา

116
00:05:40,428 --> 00:05:44,844
มีน้อยมาก (เสียงหัวเราะ)

117
00:05:44,844 --> 00:05:47,507
ผมทำงานทดลองซ้ำที่นั่น

118
00:05:47,507 --> 00:05:49,794
ผมไม่มีที่พัก ผมเลยติดตั้งคอมพิวเตอร์

119
00:05:49,794 --> 00:05:51,994
กลับบ้าน แล้วอีกสองสามเดือนก็กลับมาดู

120
00:05:51,994 --> 00:05:53,689
เจอเด็กๆ กำลังเล่นเกมในคอมพิวเตอร์

121
00:05:53,689 --> 00:05:54,640
พอพวกเขาเห็นผม ก็พูดว่า

122
00:05:54,640 --> 00:05:57,122
"เราอยากได้โปรเซสเซอร์ที่เร็วขึ้น 
กับเมาส์ที่ดีกว่านี้"

123
00:05:57,122 --> 00:06:01,416
(เสียงหัวเราะ)

124
00:06:01,416 --> 00:06:04,825
ผมพูดว่า "พวกหนูรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง?"

125
00:06:04,825 --> 00:06:07,280
เด็กๆ ตอบมาน่าสนใจมากๆ

126
00:06:07,280 --> 00:06:08,945
พวกเขาพูดด้วยเสียงหงุดหงิดว่า

127
00:06:08,945 --> 00:06:11,498
"ลุงเอาเครื่องที่มีแต่ภาษาอังกฤษมาให้เรา

128
00:06:11,498 --> 00:06:17,583
เราเลยต้องสอนภาษาอังกฤษให้ตัวเองก่อน
ถึงจะใช้มันได้ " (เสียงหัวเราะ)

129
00:06:17,583 --> 00:06:19,560
นั่นเป็นครั้งแรกที่ผม ในฐานะคนเป็นครู

130
00:06:19,560 --> 00:06:24,651
ได้ยินคนพูดคำว่า "สอนตัวเอง" 
เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ ธรรมดาๆ

131
00:06:24,651 --> 00:06:28,253
นี่คือภาพบางส่วนจากการทดลองของผมสมัยนั้น

132
00:06:28,253 --> 00:06:30,900
นั่นคือวันแรก ที่ผมติดตั้ง 
"คอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง"

133
00:06:30,900 --> 00:06:33,138
ทางขวานั่นคือเด็กแปดขวบ

134
00:06:33,138 --> 00:06:38,858
ทางซ้ายนั่นคือนักเรียนของเขา 
เด็กผู้หญิงอายุหกขวบ

135
00:06:38,858 --> 00:06:42,455
เขากำลังสอนเธอเปิดดูเว็บไซต์ต่างๆ

136
00:06:42,455 --> 00:06:45,741
แล้วผมก็ไปยังส่วนต่างๆ ของประเทศ

137
00:06:45,741 --> 00:06:48,024
ทำงานทดลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

138
00:06:48,024 --> 00:06:51,469
และได้ผลเหมือนเดิมเป๊ะ

139
00:06:51,469 --> 00:06:55,396
(คอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง - ปี 1999)

140
00:06:55,396 --> 00:06:59,661
เด็กแปดขวบคนหนึ่งกำลังบอกพี่สาวว่าต้องทำอะไร

141
00:07:04,460 --> 00:07:10,017
และในที่สุดเด็กผู้หญิงก็อธิบาย
เป็นภาษามาราติว่ามันคืออะไร

142
00:07:10,017 --> 00:07:14,266
และบอกว่า "มันมีโปรเซสเซอร์อยู่ข้างใน"

143
00:07:14,266 --> 00:07:16,759
แล้วผมก็เลยเริ่มตีพิมพ์ผลการทดลอง

144
00:07:16,759 --> 00:07:19,314
ผมส่งงานไปตีพิมพ์ทุกที่ ผมจดและวัดทุกอย่าง

145
00:07:19,314 --> 00:07:21,516
และสรุปว่า ภายในเก้าเดือน เด็กกลุ่มหนึ่ง

146
00:07:21,516 --> 00:07:24,214
ที่ถูกปล่อยให้อยู่ลำพังกับคอมพิวเตอร์ 
ไม่ว่าในภาษาใด

147
00:07:24,214 --> 00:07:28,729
จะใช้คอมพิวเตอร์ได้ดีเทียบเท่า
เลขานุการคนหนึ่งในประเทศตะวันตก

148
00:07:28,729 --> 00:07:33,489
ผมเห็นกับตามาแล้วหลายค่อหลายครั้ง

149
00:07:33,489 --> 00:07:36,221
แต่ผมก็สงสัยต่อว่า เด็กๆ จะทำอะไรได้อีก

150
00:07:36,221 --> 00:07:38,461
ถ้าพวกเขาทำได้ขนาดนี้แล้ว?

151
00:07:38,461 --> 00:07:40,989
ผมเริ่มทดลองกับวิชาอื่นๆ

152
00:07:40,989 --> 00:07:43,957
ตัวอย่างเช่น การออกเสียง

153
00:07:43,957 --> 00:07:46,405
มีเด็กๆ ในชุมชนแห่งหนึ่งทางตอนใต้ของอินเดีย

154
00:07:46,405 --> 00:07:49,173
ซึ่งมีสำเนียงภาษาอังกฤษที่แย่มาก

155
00:07:49,173 --> 00:07:52,693
พวกเขาต้องฝึกสำเนียงให้ดี 
เพราะมันจะช่วยให้เขาได้งานดีขึ้น

156
00:07:52,693 --> 00:07:56,771
ผมลงโปรแกรมแปลงเสียงพูดเป็นตัวหนังสือในคอมพิวเตอร์

157
00:07:56,771 --> 00:08:00,045
แล้วบอกเด็กๆ ว่า "พูดเข้าไป 
จนกว่าเครื่องจะพิมพ์คำที่เธอพูด"

158
00:08:00,045 --> 00:08:04,677
(เสียงหัวเราะ)

159
00:08:04,677 --> 00:08:09,861
เด็กๆ ก็ทำตาม ลองดูวิดีโอนี้สักนิดหนึ่งนะครับ

160
00:08:09,861 --> 00:08:15,373
คอมพิวเตอร์: ยินดีที่ได้รู้จัก
เด็ก: ยินดีที่ได้รู้จัก

161
00:08:15,373 --> 00:08:17,644
ซูกาตา มิตรา: เหตุผลที่ผมหยุดภาพที่ใบหน้า

162
00:08:17,644 --> 00:08:21,461
ของสาวน้อยคนนี้ เพราะผมว่าพวกคุณหลายคนอาจรู้จักเธอ

163
00:08:21,461 --> 00:08:24,957
ตอนนี้เธอเข้าไปทำงานในคอล เซนเตอร์ที่เมืองไฮเดอราบัด

164
00:08:24,957 --> 00:08:29,679
และอาจเคยทรมานใจคุณเรื่องใบแจ้งหนี้บัตรเครดิต

165
00:08:29,679 --> 00:08:34,452
ด้วยสำเนียงภาษาอังกฤษที่ชัดเจน

166
00:08:34,452 --> 00:08:38,829
ทีนี้คนก็ตั้งคำถามว่า แล้วโครงการนี้มันจะไปได้ไกลแค่ไหน?

167
00:08:38,829 --> 00:08:40,399
มันจะไปจบตรงไหน?

168
00:08:40,399 --> 00:08:43,762
ผมตัดสินใจว่าจะทำลายหลักการที่ผมเสนอไว้

169
00:08:43,762 --> 00:08:46,266
โดยสร้างข้อเสนอที่ไร้เหตุผลขึ้นมา

170
00:08:46,266 --> 00:08:50,154
ผมสร้างสมมุติฐานที่น่าขำขึ้นมาข้อหนึ่ง

171
00:08:50,154 --> 00:08:51,958
ทมิฬ เป็นภาษาอินเดียทางใต้ ผมตั้งคำถามว่า

172
00:08:51,958 --> 00:08:54,603
เด็กที่พูดภาษาทมิฬในหมู่บ้านทางใต้ของอินเดีย

173
00:08:54,603 --> 00:08:58,108
จะเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีชีวภาพของการทำสำเนาดีเอ็นเอ
ในภาษาอังกฤษ

174
00:08:58,108 --> 00:09:00,355
จากคอมพิวเตอร์ข้างถนนได้ไหม?

175
00:09:00,355 --> 00:09:02,540
ผมทดสอบความรู้เด็กๆ พวกแกได้ศูนย์คะแนน

176
00:09:02,540 --> 00:09:05,594
ผมตั้งคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้สองสามเดือน

177
00:09:05,594 --> 00:09:07,898
แล้วกลับไปทดสอบใหม่ เด็กๆ ก็ยังได้ศูนย์คะแนน

178
00:09:07,898 --> 00:09:12,254
ผมกลับไปที่แล็บและบอกว่า เราจำเป็นต้องมีครู

179
00:09:12,254 --> 00:09:16,317
ผมเลือกหมู่บ้านหนึ่ง ชื่อว่าคัลลิคุปปัม อยู่ทางใต้ของอินเดีย

180
00:09:16,317 --> 00:09:18,994
ผมติดตั้งคอมพิวเตอร์ในช่องกำแพง

181
00:09:18,994 --> 00:09:22,681
ดาวน์โหลดทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับการทำสำเนาดีเอ็นเอ
มาจากอินเทอร์เน็ต

182
00:09:22,681 --> 00:09:25,986
ซึ่งส่วนใหญ่ผมเองยังไม่เข้าใจเลย

183
00:09:25,986 --> 00:09:28,963
เด็กๆ วิ่งกรูกันมา ถามว่า "นี่อะไรอ่ะ?"

184
00:09:28,963 --> 00:09:33,971
ผมบอกว่า "เป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก สำคัญมาก 
แต่เป็นภาษาอังกฤษหมดเลยนะ"

185
00:09:33,971 --> 00:09:37,325
เด็กๆ บอกว่า "แล้วเราจะเข้าใจศัพท์ภาษาอังกฤษยากๆ

186
00:09:37,325 --> 00:09:39,403
แผนภูมิ และเรื่องทางเคมีพวกนี้ได้ยังไง?"

187
00:09:39,403 --> 00:09:42,227
ถึงจุดนี้ ผมได้สร้างเทคนิควิธีการสอนแบบใหม่ขึ้นมาแล้ว

188
00:09:42,227 --> 00:09:45,111
ผมเลยบอกไปว่า "ลุงก็ไม่รู้เหมือนกัน"

189
00:09:45,111 --> 00:09:48,306
(เสียงหัวเราะ)

190
00:09:48,306 --> 00:09:51,256
"เอาละ ลุงไปละนะ"

191
00:09:51,256 --> 00:09:55,624
(เสียงหัวเราะ)

192
00:09:55,624 --> 00:09:59,213
ผมปล่อยเด็กๆ ไปสองสามเดือน

193
00:09:59,213 --> 00:10:01,848
ผมทดสอบความรู้เด็กๆ พวกแกได้ศูนย์คะแนน

194
00:10:01,848 --> 00:10:02,772
ผมกลับมาใหม่สองเดือนให้หลัง

195
00:10:02,772 --> 00:10:06,432
เด็กๆ มากันกลุ่มใหญ่และพูดว่า 
"พวกเรายังไม่เข้าใจอะไรเลย"

196
00:10:06,432 --> 00:10:08,507
ผมบอก "อืม ลุงก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนี่?"

197
00:10:08,507 --> 00:10:12,592
แล้วก็พูดว่า "เอาล่ะ ว่าแต่ มันใช้เวลานานแค่ไหนล่ะ

198
00:10:12,592 --> 00:10:15,353
หนูถึงสรุปว่าหนูไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลย?"

199
00:10:15,353 --> 00:10:17,301
เด็กๆ ตอบว่า "พวกเรายังไม่ยอมแพ้หรอกนะ

200
00:10:17,301 --> 00:10:19,277
เรามานั่งดูมันทุกวันเลย"

201
00:10:19,277 --> 00:10:21,742
ผมบอก "อะไรนะ พวกหนูไม่เข้าใจอะไรที่อยู่บนจอนี่เลย

202
00:10:21,742 --> 00:10:24,446
แต่ก็มานั่งจ้องมันอยู่ตั้งสองเดือนเลยเหรอ? เพื่ออะไรล่ะ?

203
00:10:24,446 --> 00:10:26,959
เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คุณเห็นอยู่ตรงนี้

204
00:10:26,959 --> 00:10:29,691
ยกมือขึ้น และพูดกับผมด้วยภาษาทมิฬ 
และอังกฤษกระท่อนกระแท่น

205
00:10:29,691 --> 00:10:31,888
เธอบอกว่า "เอ่อ เรารู้แค่ว่า

206
00:10:31,888 --> 00:10:35,039
ความผิดพลาดในการทำสำเนา
โมเลกุลของดีเอ็นเอทำให้เกิดโรค

207
00:10:35,039 --> 00:10:37,560
นอกจากนั้นเรายังไม่เข้าใจอะไรเลยค่ะ"

208
00:10:37,560 --> 00:10:43,272
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

209
00:10:43,272 --> 00:10:47,392
แล้วผมก็เลยทดสอบพวกเขา

210
00:10:47,392 --> 00:10:50,664
และได้ผลที่เป็นไปไม่ได้ทางการศึกษา จากศูนย์เพิ่มเป็น 30%

211
00:10:50,664 --> 00:10:52,968
ภายใน 2 เดือน 
ในความร้อนของอากาศใกล้เส้นศูนย์สูตร

212
00:10:52,968 --> 00:10:56,408
กับคอมพิวเตอร์ตัวหนึ่ง ใต้ต้นไม้ ในภาษาที่เขาไม่รู้

213
00:10:56,408 --> 00:10:59,480
ในเรื่องที่ล้ำยุคกว่าความรู้ที่พวกเขามีนับสิบปี

214
00:10:59,480 --> 00:11:04,857
น่าตลกสิ้นดี แต่ผมก็ต้องยึดตามเกณฑ์ของพวกวิคตอเรียน

215
00:11:04,857 --> 00:11:08,257
30% ก็ยังถือว่าตก

216
00:11:08,257 --> 00:11:11,193
ผมจะทำให้เขาผ่านเกณฑ์ได้ยังไง? 
ต้องทำให้เขาได้เพิ่มอีก 20 คะแนน

217
00:11:11,193 --> 00:11:16,030
ผมหาครูไม่ได้ แต่ผมเจอเพื่อนรุ่นพี่ของเด็กๆ

218
00:11:16,030 --> 00:11:18,416
สาวน้อยอายุ 22 ปีซึ่งเป็นนักบัญชี

219
00:11:18,416 --> 00:11:20,864
และเล่นกับเด็กๆ พวกนี้ตลอด

220
00:11:20,864 --> 00:11:22,985
ผมเลยถามสาวน้อยคนนี้ว่า 
"คุณช่วยเด็กๆ หน่อยได้ไหม?"

221
00:11:22,985 --> 00:11:25,256
เธอตอบว่า "ไม่ได้แน่เลยค่ะ

222
00:11:25,256 --> 00:11:28,333
หนูไม่ได้เรียนวิทยาศาสตร์มา หนูไม่รู้เลยว่า

223
00:11:28,333 --> 00:11:32,862
เด็กๆ ทำอะไรกันใต้ต้นไม้นั่นทั้งวี่ทั้งวัน 
หนูช่วยไม่ได้หรอก"

224
00:11:32,862 --> 00:11:37,393
ผมบอกเธอว่า "นี่ จะบอกอะไรให้ 
หนูแค่ใช้วิธีของคุณยายเท่านั้นเอง"

225
00:11:37,393 --> 00:11:38,723
เธอถามว่า "ทำยังไงเหรอ?"

226
00:11:38,723 --> 00:11:40,110
ผมตอบว่า "ก็ยืนข้างหลังเด็กๆ

227
00:11:40,110 --> 00:11:41,716
เมื่อไหร่เด็กๆ ทำอะไรก็ตาม หนูก็แค่พูดว่า

228
00:11:41,732 --> 00:11:44,513
"โอ้ ว้าว เธอทำอย่างนั้นได้ยังไงน่ะ?

229
00:11:44,529 --> 00:11:47,625
แล้วหน้าต่อไปมีอะไรน่ะ? 
ตอนอายุเท่าพวกเธอ ฉันทำแบบนี้ไม่ได้เลยนะเนี่ย

230
00:11:47,625 --> 00:11:50,547
หนูนึกออกนะว่าคุณยายทำยังไงน่ะ"

231
00:11:50,547 --> 00:11:52,721
แล้วเธอก็ทำอย่างนั้นอยู่สองเดือน

232
00:11:52,721 --> 00:11:55,635
คะแนนของเด็กๆ กระโดดไปเป็น 50%

233
00:11:55,635 --> 00:11:57,289
เด็กๆ ในคัลลิคุปปัม ตีเสมอเด็กๆ

234
00:11:57,289 --> 00:11:59,167
ในโรงเรียนเปรียบเทียบที่นิวเดลีแล้ว

235
00:11:59,167 --> 00:12:03,303
โรงเรียนเอกชนแพงๆ โดยครูที่จบมาทางเทคโนโลยีชีวภาพ

236
00:12:03,303 --> 00:12:08,140
เมื่อผมเห็นกราฟนั่น ผมรู้เลยว่า 
เรามีทางสร้างความเสมอภาคแล้ว

237
00:12:08,140 --> 00:12:10,236
นี่คือคัลลิคุปปัม

238
00:12:10,236 --> 00:12:18,431
(เสียงเด็กพูด) เซลล์ประสาท... สื่อสาร

239
00:12:18,431 --> 00:12:22,122
ผมวางมุมกล้องผิด ก็ถ่ายแบบมือสมัครเล่นน่ะครับ

240
00:12:22,122 --> 00:12:24,618
แต่สิ่งที่เธอพูด คุณคงฟังออก

241
00:12:24,618 --> 00:12:27,025
เป็นเรื่องเกี่ยวกับเซลล์ประสาท เธอทำมือแบบนี้

242
00:12:27,025 --> 00:12:30,581
และพูดว่าเซลล์ประสาทสื่อสารกัน

243
00:12:30,581 --> 00:12:33,925
เธออายุแค่ 12 ขวบ

244
00:12:33,925 --> 00:12:37,135
เอาล่ะ แล้วงานในอนาคตจะหน้าตาเป็นอย่างไร?

245
00:12:37,135 --> 00:12:39,426
อืม เรารู้ว่าวันนี้มันเป็นอย่างไร

246
00:12:39,426 --> 00:12:41,764
แล้วการเรียนรู้ล่ะ จะเป็นอย่างไร? 
เรารู้ว่าวันนี้มันเป็นอย่างไร

247
00:12:41,764 --> 00:12:44,817
เด็กๆ นั้น มือหนึ่งก็สาละวนกับโทรศัพท์มือถือ

248
00:12:44,817 --> 00:12:48,590
แล้วก็อิดออดไม่อยากไปโรงเรียน
เพื่อหยิบหนังสือมาอ่านด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

249
00:12:48,590 --> 00:12:52,549
แล้วพรุ่งนี้ล่ะ มันจะเป็นอย่างไร?

250
00:12:52,549 --> 00:12:57,449
เราอาจจะไม่ต้องไปโรงเรียนเลยก็ได้ หรือเปล่า?

251
00:12:57,449 --> 00:13:00,989
เป็นไปได้ไหมว่า เมื่อคุณอยากรู้อะไรสักอย่าง

252
00:13:00,989 --> 00:13:04,309
คุณก็หาได้ภายในสองนาที?

253
00:13:04,309 --> 00:13:08,414
เป็นไปได้ไหมว่า...
แหม คำถามนี้ทำร้ายจิตใจมาก

254
00:13:08,414 --> 00:13:11,206
เป็นคำถามที่นิโคลัส นีโกรปอนติถามผม ว่า

255
00:13:11,206 --> 00:13:14,245
เป็นไปได้ไหมว่า เรากำลังมุ่งหน้าไปสู่

256
00:13:14,245 --> 00:13:17,605
อนาคตที่การ " รู้ " เป็นเรื่องล้าสมัย?

257
00:13:17,605 --> 00:13:20,138
นั่นคงแย่มาก เราเป็นมนุษย์โฮโมเซเปียนส์

258
00:13:20,138 --> 00:13:24,055
การ " รู้ " เป็นสิ่งที่จำแนกเราจากพวกมนุษย์ลิง

259
00:13:24,055 --> 00:13:25,832
แต่ลองมองมุมนี้นะครับ

260
00:13:25,832 --> 00:13:28,378
ธรรมชาติใช้เวลา 100 ล้านปี

261
00:13:28,378 --> 00:13:30,514
กว่าจะทำให้มนุษย์ลิงยืนขึ้นสองขา

262
00:13:30,514 --> 00:13:32,698
และกลายเป็นมนุษย์โฮโมเซเปียนส์

263
00:13:32,698 --> 00:13:36,394
แต่พวกเราใช้เวลาแค่ 10,000 ปี 
ทำให้การ " รู้ " เป็นเรื่องล้าสมัย

264
00:13:36,394 --> 00:13:38,576
นั่นเป็นความสำเร็จที่น่าทึ่งนะ

265
00:13:38,576 --> 00:13:42,603
แต่เราต้องบูรณาการมันเข้ากับอนาคตของเรา

266
00:13:42,603 --> 00:13:45,562
ดูเหมือนการให้กำลังใจจะเป็นหัวใจสำคัญ

267
00:13:45,562 --> 00:13:46,772
ถ้าคุณดูที่เมืองคุปปัม

268
00:13:46,772 --> 00:13:49,586
ถ้าคุณลองดูการทดลองทั้งหมดที่ผมเคยทำ

269
00:13:49,586 --> 00:13:56,721
มันก็แค่การพูดว่า "ว้าว" เพื่อสดุดีการเรียนรู้

270
00:13:56,721 --> 00:13:59,115
มีหลักฐานทางประสาทวิทยาศาสตร์ว่า

271
00:13:59,115 --> 00:14:02,317
ใจกลางของสมองคนเรา 
ส่วนที่เหมือนของสัตว์เลี้อยคลาน

272
00:14:02,317 --> 00:14:06,053
เมื่อถูกคุกความ 
มันจะไปหยุดการทำงานของส่วนอื่นๆ หมด

273
00:14:06,053 --> 00:14:09,731
มันปิดสวิทช์สมองส่วนหน้า ส่วนที่ใช้ในการเรียนรู้

274
00:14:09,731 --> 00:14:12,475
มันหยุดการทำงานของส่วนนั้นหมด

275
00:14:12,475 --> 00:14:16,623
การลงโทษและการสอบก็คือภาวะคุกคาม

276
00:14:16,623 --> 00:14:20,248
เราปิดสวิทช์สมองของเด็กๆ

277
00:14:20,248 --> 00:14:22,944
แล้วก็สั่งให้เขา "ทำงาน"

278
00:14:22,944 --> 00:14:26,425
ทำไมเขาถึงสร้างระบบแบบนี้ขึ้นมา?

279
00:14:26,425 --> 00:14:28,071
เพราะเมื่อก่อนมันจำเป็น

280
00:14:28,071 --> 00:14:30,656
ในยุคจักรวรรดินิยม

281
00:14:30,656 --> 00:14:34,926
คุณต้องการคนที่เอาตัวรอดได้ในภาวะถูกคุกคาม

282
00:14:34,926 --> 00:14:37,193
เมื่อคุณยืนอยู่ในสนามเพลาะคนเดียว

283
00:14:37,193 --> 00:14:41,224
ถ้าคุณรอดมาได้ คุณโอเค คุณผ่าน

284
00:14:41,224 --> 00:14:44,197
ถ้าคุณไม่รอด คุณก็ตก

285
00:14:44,197 --> 00:14:46,853
แต่ยุคจักรวรรดินิยมนั้นผ่านไปแล้ว

286
00:14:46,853 --> 00:14:50,491
เกิดอะไรขึ้นกับความคิดสร้างสรรค์ในยุคของเรา?

287
00:14:50,491 --> 00:14:53,506
เราต้องปรับเปลี่ยนสมดุล

288
00:14:53,506 --> 00:14:56,915
จากการคุกคามกลับไปสู่ความพึงพอใจ

289
00:14:56,915 --> 00:15:00,867
ผมกลับมาที่อังกฤษเพื่อตามหาคุณยายชาวอังกฤษ

290
00:15:00,867 --> 00:15:03,884
ผมเขียนประกาศในกระดาษว่า

291
00:15:03,884 --> 00:15:07,304
ถ้าคุณเป็นคุณยายชาวอังกฤษ 
มีอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง และกล้องเว็บแคม

292
00:15:07,304 --> 00:15:10,531
คุณจะสละเวลาให้ผมสัปดาห์ละหนึ่งชั่วโมงได้ไหม?

293
00:15:10,531 --> 00:15:12,643
ผมหาคุณยายได้ 200 คนภายในสองสัปดาห์แรก

294
00:15:12,643 --> 00:15:17,551
ตอนนี้ผมรู้จักคุณยายชาวอังกฤษมากกว่าใครในจักรวาลแล้ว 
(เสียงหัวเราะ)

295
00:15:17,551 --> 00:15:21,366
เราเรียกคุณยายเหล่านี้ว่า คุณยายบนก้อนเมฆ

296
00:15:21,366 --> 00:15:23,096
คุณยายบนก้อนเมฆนั่งอยู่ในอินเทอร์เน็ต

297
00:15:23,096 --> 00:15:27,470
เมื่อเด็กๆ มีปัญหา เราก็ส่งสัญญาณไปหาคุณยาย

298
00:15:27,470 --> 00:15:31,039
คุณยายจะมาจัดการ ผ่านทางสไกป์

299
00:15:31,039 --> 00:15:34,658
ผมเคยเห็นเขาทำแบบนี้ในหมู่บ้านชื่อดิกเกิลส์

300
00:15:34,658 --> 00:15:36,703
ทางตะวันตกเฉียงเหนือของอังกฤษ

301
00:15:36,703 --> 00:15:40,007
ลึกเข้าไปในหมู่บ้านในรัฐทมิฬนาดู อินเดีย

302
00:15:40,007 --> 00:15:42,247
ห่างออกไป 6,000 ไมล์

303
00:15:42,247 --> 00:15:45,823
เธอทำได้ด้วยท่าทางเก่าแก่ที่คุ้นเคย

304
00:15:45,823 --> 00:15:47,538
"ชู่..."

305
00:15:47,538 --> 00:15:50,263
โอเค

306
00:15:50,263 --> 00:15:51,799
ลองดูนี่

307
00:15:51,799 --> 00:15:56,055
คุณยาย: เธอจับฉันไม่ได้หรอก ไหนพูดซิ

308
00:15:56,055 --> 00:15:59,823
เธอจับฉันไม่ได้หรอก

309
00:15:59,823 --> 00:16:02,791
เด็กๆ: เธอจับฉันไม่ได้หรอก

310
00:16:02,791 --> 00:16:08,373
คุณยาย: ฉันคือมนุษย์ขนมปังขิง
เด็กๆ: ฉันคือมนุษย์ขนมปังขิง

311
00:16:08,373 --> 00:16:12,963
คุณยาย: ถูกต้อง! ดีมาก

312
00:16:12,963 --> 00:16:15,421
ซูกาตา: เกิดอะไรขึ้นครับ?

313
00:16:15,421 --> 00:16:17,265
ผมว่าสิ่งที่เราต้องมาดูกันคือ

314
00:16:17,265 --> 00:16:19,646
เราต้องมองว่าการเรียนรู้

315
00:16:19,646 --> 00:16:24,234
เป็นผลผลิตของการจัดการเรียนรู้ด้วยตัวเอง

316
00:16:24,234 --> 00:16:27,079
ถ้าคุณยอมปล่อยให้กระบวนการศึกษาจัดระบบตัวมันเอง

317
00:16:27,079 --> 00:16:29,570
การเรียนรู้ก็จะเกิดขึ้น

318
00:16:29,570 --> 00:16:31,963
มันไม่ใช่การ "ทำ" ให้เกิดการเรียนรู้ขึ้น

319
00:16:31,963 --> 00:16:34,179
แต่เป็นการ "ปล่อย" ให้เกิดการเรียนรู้ขึ้น

320
00:16:34,179 --> 00:16:37,452
ครูทำหน้าที่ผลักดันให้กระบวนการนี้เริ่มต้น

321
00:16:37,452 --> 00:16:40,171
แล้วถอยไปยืนอยู่เบื้องหลังด้วยความทึ่ง

322
00:16:40,171 --> 00:16:42,539
เมื่อมองเห็นการเรียนรู้เกิดขึ้น

323
00:16:42,539 --> 00:16:45,492
ผมคิดว่านั่นแหละคือแนวโน้มที่จะเกิดขึ้น

324
00:16:45,492 --> 00:16:48,244
แต่เราจะรู้แน่ได้อย่างไร?

325
00:16:48,244 --> 00:16:49,919
ผมตั้งใจจะสร้าง

326
00:16:49,919 --> 00:16:53,220
สภาพแวดล้อมเพื่อการจัดการเรียนรู้ด้วยตนเอง 
(Self-Organized Learning Environments - SOLE)

327
00:16:53,220 --> 00:16:56,905
ซึ่งก็คืออินเทอร์เน็ตบรอดแบนด์ การร่วมมือกัน

328
00:16:56,905 --> 00:16:59,298
และการให้กำลังใจประกอบกัน

329
00:16:59,298 --> 00:17:01,004
ผมทดลองสูตรนี้ในหลายต่อหลายโรงเรียน

330
00:17:01,004 --> 00:17:03,539
ในประเทศต่างๆ ทั่วโลก โดยคุณครูหลายคน

331
00:17:03,539 --> 00:17:07,165
ยืนดูแล้วบอกว่า "แล้วการเรียนรู้จะเกิดขึ้นเองเหรอ?"

332
00:17:07,165 --> 00:17:10,282
ผมบอกว่า "ใช่ มันจะเกิดขึ้นเอง" 
"รู้ได้ยังไงล่ะ?"

333
00:17:10,282 --> 00:17:13,775
ผมตอบว่า "คุณคงไม่เชื่อที่เด็กๆ บอกผม

334
00:17:13,775 --> 00:17:16,703
และคงไม่เชื่อด้วยว่าเขามาจากไหน"

335
00:17:16,703 --> 00:17:19,447
ลองดูนี่ นี่คือห้องเรียนแบบ SOLE

336
00:17:19,447 --> 00:17:25,556
(เสียงเด็กคุยกัน)

337
00:17:25,556 --> 00:17:31,845
อันนี้ที่อังกฤษ

338
00:17:31,845 --> 00:17:35,611
เขารักษากฎระเบียบในห้องเรียน

339
00:17:35,611 --> 00:17:44,126
เพราะ จำได้ใช่ไหมครับ ว่าไม่มีครูอยู่ด้วย

340
00:17:46,096 --> 00:17:49,999
เด็กผู้หญิง: จำนวนรวมของอิเล็กตรอนไม่เท่ากับจำนวนโปรตอน
ซูกาตา: นี่ที่ออสเตรเลีย

341
00:17:49,999 --> 00:17:56,734
เด็กผู้หญิง: ทำให้ไอออนมีประจุไฟฟ้าบวกหรือลบ

342
00:17:56,734 --> 00:18:00,318
ระดับประจุของไอออนตัวหนึ่ง 
เท่ากับจำนวนโปรตอนในไอออน

343
00:18:00,318 --> 00:18:03,611
ลบด้วยจำนวนอิเล็กตรอน

344
00:18:03,611 --> 00:18:06,660
ซูกาตา: ความรู้ที่เกินอายุของเธอเป็นสิบปี

345
00:18:06,660 --> 00:18:10,263
ดังนั้น สำหรับ SOLE ผมว่าเราต้องการคำถามสำคัญที่น่าสนใจ

346
00:18:10,263 --> 00:18:12,469
คุณคงเคยได้ยินคำถามแบบนี้ คุณรู้ว่ามันหมายถึงอะไร

347
00:18:12,469 --> 00:18:15,870
สมัยก่อนนี้ หนุ่มสาวยุคหิน

348
00:18:15,870 --> 00:18:17,974
เคยนั่งมองขึ้นไปบนฟ้า แล้วถามว่า

349
00:18:17,974 --> 00:18:20,453
"แสงวิบวับพวกนั้นคืออะไร?"

350
00:18:20,453 --> 00:18:25,247
แล้วเขาก็สร้างหลักสูตรขึ้นเป็นครั้งแรก 
แต่เราลืมคำถามน่าพิศวงพวกนี้ไปหมด

351
00:18:25,247 --> 00:18:29,377
แล้วย่อมันลงจนเหลือแค่ด้านของสามเหลี่ยม

352
00:18:29,377 --> 00:18:33,085
แต่มันไม่น่าสนใจพอ

353
00:18:33,085 --> 00:18:36,046
ถ้าคุณจะสอนเด็กเก้าขวบ คุณต้องบอกว่า

354
00:18:36,046 --> 00:18:39,199
"ถ้ามีอุกาบาตกำลังพุ่งมาทางโลก

355
00:18:39,199 --> 00:18:42,597
หนูจะรู้ได้ยังไงว่ามันจะชนโลกหรือเปล่า?"

356
00:18:42,597 --> 00:18:45,157
ถ้าเขาถามว่า "อะไรนะครับ? ทำยังไงล่ะครับ?"

357
00:18:45,157 --> 00:18:48,142
คุณก็บอกไปว่า "มีคำวิเศษคำหนึ่ง 
คำว่าด้านของสามเหลี่ยม"

358
00:18:48,142 --> 00:18:51,013
แล้วปล่อยเขาอยู่คนเดียว เขาจะหาคำตอบได้เอง

359
00:18:51,013 --> 00:18:55,471
นี่เป็นภาพบางส่วนจากโครงการ SOLE

360
00:18:55,471 --> 00:19:01,060
ผมลองตั้งคำถามยากๆ เช่น

361
00:19:01,060 --> 00:19:05,348
"โลกเกิดขึ้นมาได้อย่างไร? แล้วมันจะสิ้นสุดอย่างไร?"

362
00:19:05,348 --> 00:19:07,293
ถามเด็กอายุเก้าขวบ

363
00:19:07,293 --> 00:19:10,269
อันนี้ถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับอากาศที่เราหายใจเข้าไป

364
00:19:10,269 --> 00:19:15,227
เด็กๆ เขียนออกมาเองโดยครูไม่ต้องช่วยเลย

365
00:19:15,227 --> 00:19:17,611
ครูเพียงแค่ตั้งคำถาม

366
00:19:17,611 --> 00:19:21,275
แล้วถอยไปข้างหลัง และชื่นชมคำตอบของเด็กๆ

367
00:19:21,275 --> 00:19:25,011
ดังนั้น พรที่ผมจะขอคืออะไร?

368
00:19:25,011 --> 00:19:27,227
พรที่ผมอยากขอคือ

369
00:19:27,227 --> 00:19:31,541
อยากให้เราออกแบบอนาคตของการเรียนรู้

370
00:19:31,541 --> 00:19:33,507
เราไม่อยากเป็นแค่ชิ้นส่วนอะไหล่

371
00:19:33,507 --> 00:19:35,899
ของเครื่องคอมพิวเตอร์มนุษย์ ใช่ไหมครับ?

372
00:19:35,899 --> 00:19:39,555
เราจึงต้องออกแบบอนาคตการเรียนรู้

373
00:19:39,555 --> 00:19:41,191
และเราจะต้อง... เดี๋ยวนะครับ

374
00:19:41,191 --> 00:19:43,891
ผมต้องพูดให้ถูกต้องครบถ้วน

375
00:19:43,891 --> 00:19:46,535
เพราะ คุณรู้ใช่ไหม มันสำคัญมาก

376
00:19:46,535 --> 00:19:48,851
พรที่ผมอยากขอ คือ 
การสร้างอนาคตของการเรียนรู้

377
00:19:48,851 --> 00:19:51,085
โดยสนับสนุนเด็กๆ ทั่วโลก

378
00:19:51,085 --> 00:19:54,131
ให้นำความรู้สึกพิศวงและสามารถของเขา
ออกมาทำงานด้วยกัน

379
00:19:54,131 --> 00:19:56,363
โปรดช่วยผมสร้างโรงเรียนแห่งนี้

380
00:19:56,363 --> 00:19:59,699
ผมจะเรียกมันว่า โรงเรียนบนก้อนเมฆ
(School in the Cloud)

381
00:19:59,699 --> 00:20:04,772
เป็นโรงเรียนที่เด็กๆ จะได้ผจญภัยทางความคิด

382
00:20:04,772 --> 00:20:08,629
โดยแรงผลักดันจากคำถามสำคัญที่ครูหยอดมาให้

383
00:20:08,629 --> 00:20:10,900
สิ่งที่ผมจะทำ คือ

384
00:20:10,900 --> 00:20:15,260
สร้างโครงสร้างพื้นฐานที่ผมสามารถศึกษากระบวนการนี้ได้

385
00:20:15,260 --> 00:20:18,060
เป็นที่ที่ไม่ต้องมีคนมาอยู่ประจำ

386
00:20:18,060 --> 00:20:19,827
แค่มีคุณยายคนหนึ่ง

387
00:20:19,827 --> 00:20:22,268
คอยจัดการเรื่องสุขภาพและความปลอดภัย

388
00:20:22,268 --> 00:20:23,701
อย่างอื่นที่เหลือหาได้จากอินเทอร์เน็ต

389
00:20:23,701 --> 00:20:25,616
แสงไฟเปิดปิดตามโปรแกรมในอินเทอร์เน็ต

390
00:20:25,616 --> 00:20:27,644
เป็นต้น ทุกอย่างทำผ่านอินเทอร์เน็ตหมด

391
00:20:27,644 --> 00:20:30,869
แต่ผมอยากขอความช่วยเหลือจากคุณเรื่องหนึ่ง

392
00:20:30,869 --> 00:20:33,628
คุณสร้างสภาพแวดล้อมเพื่อการจัดการเรียนรู้ด้วยตนเองได้

393
00:20:33,628 --> 00:20:38,644
ที่บ้าน ที่โรงเรียน นอกโรงเรียน ในคลับ

394
00:20:38,644 --> 00:20:40,772
ทำง่ายมาก เรามีเอกสารที่เยี่ยมมาก

395
00:20:40,772 --> 00:20:42,660
ที่ TED จัดทำขึ้น ซึ่งบอกคุณหมดเลยว่าจะทำอย่างไร

396
00:20:42,660 --> 00:20:46,036
ผมขอร้องให้คุณลองทำดู

397
00:20:46,036 --> 00:20:48,401
ทั่วทวีปทั้งห้า

398
00:20:48,401 --> 00:20:50,612
แล้วส่งข้อมูลมาให้ผม

399
00:20:50,612 --> 00:20:54,116
ผมจะเอาข้อมูลมารวมกัน และใส่เข้าไปในโรงเรียนบนก้อนเมฆ

400
00:20:54,116 --> 00:20:57,380
และสร้างอนาคตของการเรียนรู้

401
00:20:57,380 --> 00:20:59,172
นั่นคือพรที่ผมขอ

402
00:20:59,172 --> 00:21:00,595
และท้ายสุดนี้

403
00:21:00,595 --> 00:21:03,188
ผมจะพาคุณขึ้นไปบนยอดเขาหิมาลัย

404
00:21:03,188 --> 00:21:06,491
ที่ความสูง 12,000 ฟุต อากาศเบาบาง

405
00:21:06,491 --> 00:21:09,476
ผมเคยติดตั้งคอมพิวเตอร์ในช่องกำแพงสองเครื่อง

406
00:21:09,476 --> 00:21:10,931
และเด็กๆ ก็มาจับกลุ่มกันที่นั่น

407
00:21:10,931 --> 00:21:13,828
มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่คอยเดินตามผมไปทั่ว

408
00:21:13,828 --> 00:21:18,544
ผมบอกเธอว่า "หนูรู้ไหม ลุงอยากหาคอมพิวเตอร์
ให้ทุกคน ให้เด็กทุกคนเลย

409
00:21:18,544 --> 00:21:20,945
แต่ลุงไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี?"

410
00:21:20,945 --> 00:21:24,976
และขณะที่ผมกำลังพยายามถ่ายรูปเธอเงียบๆ

411
00:21:24,976 --> 00:21:29,032
ทันใดนั้น เธอก็ยกมือขึ้นมาแบบนี้ และบอกผมว่า

412
00:21:29,032 --> 00:21:30,921
"เลิกพูด แล้วลงมือทำสิ"

413
00:21:30,921 --> 00:21:42,785
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

414
00:21:42,785 --> 00:21:44,646
ผมว่านั่นเป็นคำแนะนำที่ดีนะ

415
00:21:44,646 --> 00:21:46,714
ผมจะทำตามคำแนะนำของเธอ ผมจะหยุดพูดละ

416
00:21:46,714 --> 00:21:50,704
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ

417
00:21:50,704 --> 00:21:54,455
(เสียงปรบมือ)

418
00:21:54,455 --> 00:22:02,779
ขอบคุณครับ ขอบคุณ (เสียงปรบมือ)

419
00:22:02,779 --> 00:22:09,194
ขอบคุณมากครับ ว้าว (เสียงปรบมือ)