Mijn naam is Hannah. En dat is een palindroom. Een woord die je hetzelfde spelt van links naar recht en andersom, ...als je kan spellen. Maar weet je, (Gelach) mijn hele familie heeft palindromische namen. Het is een traditie. We hebben mam, pap... (Gelach) Nan, Pop. (Gelach) En mijn broer, Kayak. (Gelach) Alsjeblieft. Dat is een soort van grap. (Gelach) Ik begin graag met een grap want ik ben een komiek. Nu weten jullie al twee dingen van mij: Mijn naam is Hannah en ik ben een komiek. Ik verspil geen tijd. Hier is het derde ding dat jullie van mij kunnen weten: Ik denk niet dat ik geschikt ben om mijn gedachten uit te spreken. Een gewaagde manier om een lezing te beginnen, maar het is waar. Ik heb altijd veel moeite gehad om mijn denken om te zetten naar spreken. (Gelach) Dus het lijkt een tegenstelling dat iemand zoals ik, die zo slecht is in praatjes, zoiets als een stand-up comedian zou kunnen zijn. Zo zie je maar weer. Het is wat het is. Mijn eerste poging tot een stand-up comedi -- comedie ... zie je? Zie je? (Gelach) Mijn eerste poging tot stand-up comedy deed ik toen ik achter in de twintig was. En ondanks dat ik ziekelijk verlegen ben, zwijgzaam als het graf, weinig zelfwaardering heb en ook nog nooit een microfoon had vastgehouden, wist ik dat, zodra ik voor het publiek stond wist ik dat, zelfs voor de eerste grap geland was wist ik dat ik stand-up heel leuk vond, en stand-up vond mij ook heel leuk. Al sla je me dood, ik wist niet waarom. Hoe komt het dat ik zo goed kon zijn in iets waar ik zo slecht in was? (Gelach) Ik kon er niet achter komen, ik kon het niet begrijpen. Althans, tot ik het wel kon. Voordat ik jullie uitleg waarom het zo is, dat ik zo goed kan zijn in iets waar ik zo slecht in ben, gooi ik nog een tegenstelling in de groep, door te zeggen dat, vlak nadat ik snapte waarom dat was, ik besloot te stoppen met comedy. En voor ik deze tegenstrijdige knuppel uitleg, die ik tussen de denkende hoenders gooi, vertel ik je nog even dit: stoppen lanceerde mijn carrière. (Gelach) Echt, zo goed, dat ik na het stoppen met komedie, de meest besproken komiek werd op de planeet. Blijkbaar ben ik nog slechter in het plannen van mijn pensioen dan in mijn gedachten uitspreken. Het enige wat ik tot nu gedaan heb, los van het sprenkelen met wat persoonlijke gegevens, is jullie indirect vertellen dat ik drie ideeën heb, die ik met jullie wil delen vandaag. Dat heb ik gedaan door middel van drie tegenstellingen. Eén: Ik ben slecht in praten, ik ben goed in praten. Ik stop. Maar ik stopte niet. Drie ideeën, drie tegenstellingen. Mocht je denken: waarom staan er maar twee dingen op mijn zogenaamde lijst van drie (Gelach) ... dan bedenk dat dit een lijst van tegenstellingen is. Even bijblijven. (Gelach) Welnu, de mensen van TED adviseerden mij dat met een lezing van deze lengte je het beter bij één idee kan houden. Ik zei: "Nee." (Gelach) Wat weten zij er nu van? Om jullie uit te leggen waarom ik zulk goed advies negeer, gaan we terug naar het begin van de lezing: mijn palindroomgrapje. Nou, dat grapje maakt gebruik van mijn favoriete truc in de wereld van komedie: 'de wet van drie'. Je doet een uitspraak, en bekrachtigt die dan met een lijst. Mijn hele familie heeft palindromische namen: mam, pap, Nan, Pop. De eerste twee op die lijst creëren een patroon en dat patroon creëert een verwachting. En dan het derde ding, bam! Kayak. Wat? Dat is de wet van drie. Eén, twee, verrassing! Ha, ha. (Gelach) De wet van drie is niet alleen belangrijk voor de wijze waarop ik mijn vak uitoefen, Het is ook belangrijk voor de wijze waarop ik communiceer. Dus ik ga voor niemand iets veranderen, zelfs niet voor TED... wat, om het te benadrukken, staat voor drie ideeën: Technologie, Entertainment en Druiloren. (Gelach) (Applaus) Het werkt iedere keer, niet? Maar je hebt meer nodig dan alleen grapjes om het te maken als professioneel komiek. Je moet in staat zijn om die dunne lijn te bewandelen tussen charmant en ontwapenend zijn. En ik ontdekte dat de beste manier om de mate van charme te genereren, die ík nodig had, om mijn...ontwapenende persoonlijkheid te compenseren, was niet door grapjes, maar door verhalen. Dus mijn stand-ups zijn gevuld met verhalen: Verhalen over opgroeien, over uit de kast komen, verhalen over de agressie die ik tegenkwam omdat ik niet alleen vrouw was, maar een forse vrouw, en een mannelijk aangelegde vrouw. Als je mijn werk online bekijkt, lees dan de reacties onderaan, om voorbeelden te zien ... van belediging. (Gelach) Het is nu het moment om in de tweede versnelling te gaan, en ik ga jullie een verhaal vertellen over alles wat ik zojuist gezegd heb. In de laatste dagen van haar leven, was mijn oma omringd met mensen, veel mensen. Omdat mijn oma de geliefde matriarch was van een groot en liefdevol gezin. Als het kwartje nog niet gevallen is, ik behoor tot die familie. (Gelach) Ik had het geluk dat ik afscheid mocht nemen van mijn oma op de dag dat ze stierf. Maar omdat ze toen al helemaal in zichzelf gekeerd was, was het een eenzijdig afscheid. Ik dacht over veel dingen na, over dingen waar ik lang niet aan had gedacht. Zoals de brieven die ik altijd aan mijn oma schreef, toen ik net begon op de universiteit. Brieven die ik vulde met grappige verhalen en anekdotes die ik verfraaide voor haar vermaak. En ik weet nog dat ik niet kon uitleggen hoeveel spanning en angst ik voelde terwijl ik mijn kleine leventje vorm gaf, in een wereld die veel te groot aanvoelde voor mij. En ik herinner me dat ik troost vond in die brieven, want ik schreef ze met mijn oma in gedachte. Maar terwijl de wereld steeds overweldigender werd en mijn vaardigheid ermee om te gaan slechter werd, niet beter, stopte ik met die brieven schrijven. Ik dacht niet dat ik een leven leefde waar oma over wilde lezen. Oma wist niet dat ik homoseksueel was. En ongeveer zes maanden voor ze stierf, vanuit het niets, vroeg ze of ik een vriend had. Ik weet nog dat ik op dat moment een heel bewust besluit nam om niet uit de kast te komen bij mijn oma. En dat deed ik omdat ik wist dat haar leven ten einde liep, en mijn tijd met haar was nog kort, en ik wilde niet praten over dingen waarin we verschilden. Ik wilde praten over dingen die ons zouden verbinden. Dus ik veranderde van onderwerp. Toentertijd voelde het als de juiste beslissing. Maar terwijl ik daar zat en zag dat mijn oma's leven richting het onvermijdelijke eind ging, kreeg ik het gevoel dat ik een fout gemaakt had om zoiets belangrijks over mijn leven niet te delen. Maar ik wist ook dat ik mijn kans gemist had. Maar zoals mijn oma altijd zei: "Het is nu onderdeel van de soep." "Het is nu te laat om de uien eruit te halen." (Gelach) En daar dacht ik over na, en over hoe ik moest omgaan met te veel uien als kind, als opgroeiende homo in een staat waar homoseksualiteit illegaal was. En daardoor kon ik zien hoe gevangen ik werd gehouden door mijn innerlijke schaamte. En daardoor dacht ik aan al mijn trauma's: het geweld, de misbruik, mijn verkrachting. En met deze cluster van gedachtes, één gedachte, een vraag, bleef maar opkomen, waar ik geen antwoord op had: wat is het doel van mijn mens-zijn? Van iedereen in de familie voelde ik de diepste band met mijn oma. We hebben het meeste met elkaar gemeen. Nu iets minder. De dood verandert mensen echt. Maar dat... (Gelach) is mijn oma's gevoel voor humor. Maar de persoon die het dichtst bij me stond, was een moeder, grootmoeder, en overgrootmoeder, een betovergrootmoeder. Ik? Ik vertegenwoordigde het uiterste punt van mijn tak van de familieboom. En ik was er niet helemaal zeker van of ik nog wel vast zat aan de stam. Wat is het doel van mijn mens-zijn? Het jaar na mijn oma's dood was het meest creatieve jaar van mijn leven. Waarschijnlijk omdat bij een einde, mijn gedachtes zich meer verzamelen dan dat ze zich verstrooien. Mijn denkproces is niet rechtlijnig. Ik ben een visuele denker. Ik zie mijn gedachtes. Ik heb geen fotografisch geheugen en evenmin is mijn hoofd een uitstalling van verstandig verzamelde denk-stukken. Het is meer iets als een constant evoluerende taal van hiërogliefen die ik heb ontwikkeld en die ik vloeiend begrijp en waarmee ik diep kan nadenken, maar die me moeite kost om te vertalen. Ik kan niet schilderen, tekenen, beeldhouwen of zelfs knutselen. En wat betreft het geschreven woord, ik doe het aardig, maar het is een kwellend proces van vertalen, en dan nog schiet het tekort. En wat betreft mezelf uiten, zoals ik al zei, ik ben er niet goed in. Spraak heeft altijd aangevoeld als een onvolledige moment-opname voor wat er in mij leeft. Dit alles gezegd hebbende, ik heb altijd véél meer begrepen dan dat ik kon vertellen. Ongeveer een jaar voordat oma overleed, werd ik formeel gediagnosticeerd met autisme. Dat was voor mij voornamelijk goed nieuws. Ik heb altijd gedacht dat ik mijn leven niet kon invullen als een normaal mens. omdat ik depressief en angstig was. Maar het bleek dat ik depressief en angstig was omdat ik mijn leven niet kon invullen als een normaal mens, want ik was géén normaal mens en ik wist het niet. Dit wil niet zeggen dat ik er geen moeite mee heb. Iedere dag is best wel een strijd, als ik eerlijk ben. Maar nu weet ik tenminste wat mijn strijd is, en streven naar 'normaal' gaat niet werken. Mijn strijd is niet het ontsnappen aan de storm. Mijn strijd is om het oog van de storm te vinden zo goed als ik kan. Los van het gewone gedrag dat wij mensen van het autismespectrum vertonen om kalm te worden -- dwangmatig gedrag, routine en obsessief denken -- heb ik een verrassende ingang ontdekt om in het oog van de storm te komen: stand-up comedy. En als je nog meer bewijs wilt dat ik neurodivergent ben, ja! Ik ben kalm terwijl ik iets doe dat velen het zweet doet uitbreken. Ik ben zowat dood vanbinnen, hierboven. (Gelach) De diagnose gaf mij een kapstok waar ik dingen van mezelf aan kon hangen, die ik nooit begreep. Het onaangepaste in mij, paste opeens en even was ik duizelig van het nieuwe zelfvertrouwen dat ik had in mijn denken. Maar nadat oma stierf nam mijn zelfvertrouwen af, omdat denken mij helpt rouwen. En door al die gedachten van verdriet, kon ik plotseling zo duidelijk zien, hoe ongelofelijk eenzaam ik was en altijd ben geweest. Wat was het doel van mijn mens-zijn? Ik dacht veel na over hoe autisme en PTSD zoveel gemeen hadden. En ik begon me zorgen te maken, want ik had beide. Kan ik ze ooit uit elkaar houden? Mij was verteld dat je uit trauma kon ontsnappen met hulp van een samenhangend verhaal. Ik had een samenhangend verhaal, maar ik was nog steeds overgeleverd aan mijn trauma's. Het was allemaal onderdeel van mijn soep maar de uien deden nog steeds pijn. En toen had ik door dat ik altijd mijn verhalen vertelde voor een lach. Ik had het duistere weg getrimd, de pijn eruit gesneden en mijn trauma's vastgehouden voor het gemak van mijn publiek. Ik verbond anderen door middel van de lach, maar ikzelf bleef helemaal uit het contact. Wat was de bedoeling van mijn mens-zijn? Ik had geen antwoord maar ik had een idee. Ik had het idee om mijn waarheid te vertellen, en dan alles, niet om de humor te delen maar de letterlijke, wezenlijke pijn van mijn trauma's. En ik dacht dat de beste manier omdat te doen is door een comedy-show. En dat is wat ik gedaan heb. Ik schreef een comedy-show die niet de clou respecteerde, zo'n clou waarbij komieken geacht worden om stekeligheden om te zetten naar gekietel. Ik deed dat niet. Ik ramde die clou in de figuurlijke maag van mijn publiek. Ik wilde ze niet aan het lachen maken. Ik wilde ze sprakeloos maken, ze shockeren, zodat ze luisteren naar míjn verhaal en míjn pijn dragen, als individuen, niet als een hersenloze, lachende massa. Dat is wat ik deed en ik noemde die show: 'Nanette'. Nu, vele... (Applaus) Velen hebben beweerd dat 'Nanette' geen comedy-show is. Terwijl ik ook vind dat 'Nanette' zeker geen comedy-show is, hebben die mensen het toch fout. (Gelach) omdat zij dat argument benutten om te kunnen zeggen dat ik gefaald heb om komisch te zijn. Ik heb niet gefaald komisch te zijn. Ik nam alles wat ik wist over comedy: alle trucks, middelen en kennis, ik nam dat allemaal, en daarmee vermorzelde ik comedy. Je kan comedy niet vermorzelen met comedy, als je faalt in comedy. (Hoe rubberig uw hamer ook zij) (Gelach) (Applaus) Dat was niet mijn bedoeling. Mijn bedoeling was niet alleen om comedy te vermorzelen. Ik wilde comedy vermorzelen zodat ik het weer kon opbouwen en vormgeven, En zo vormgeven dat alles erin paste wat ik wilde delen. En dat is wat ik bedoelde toen ik zei dat ik stopte met comedy. En waarschijnlijk denken jullie nu: "Leuk allemaal, maar wat zijn die drie ideeën nu precies?" "Het is een beetje vaag." Ik ben blij dat ik het jullie deed vragen. (Gelach) Ik ben er vrij zeker van dat een aantal de drie ideeën al hebben ontdekt. Een slim publiek, denk ik zo, dus ik ben helemaal niet verbaasd. Maar het zal jullie mogelijk verbazen om te horen dat ik geen drie ideeën heb. Ik zei dat ik drie ideeën had maar dat was een leugen. Dat was pure misleiding. Ik ben erg grappig. Wat ik in plaats daarvan hebt gedaan is handenvol ideeën als zaden uitgestrooid door mijn praatje. En waarom heb ik dat gedaan? Wel, los van de grappen en grollen, komt het neer op iets dat mijn oma altijd zei: "Het is niet de tuin , maar het tuinieren dat telt." En "Nanette" leerde mij de waarheid achter die dooddoener. Ik verwachtte dat, door met de regels te breken van comedy en mijn verhaal te vertellen met alle waarheden en pijn, dat dát, me verder naar de marges zou duwen van leven en kunst. Ik verwachtte dat, en ik was bereid de prijs te betalen, om mijn waarheid te vertellen. Maar dat is niet wat er gebeurde. De wereld duwde mij niet van zich af ze trok me dichter naar zich toe. Doordat ik afhaakte, kon ik aanhaken. En het duurde lang eer ik begreep, dat de kern van díe tegenstrijdigheid ook de kern is van de tegenstrijdigheid van: waarom ik zo goed ben in iets waar ik zo slecht in ben. Want weet je, in de echte wereld kost het me moeite om met mensen te praten omdat mijn neurodiversiteit het me lastig maakt om denken, luisteren, praten en informatie verwerken tegelijkertijd te doen. Maar op de bühne hoef ik niet te denken. Ik bereid mijn gedachten ver vooruit. Ik hoef niet te luisteren. Dat is jullie taak. (Gelach) En ik hoef niet echt te praten, want eigenlijk, technisch gezien, ben ik aan het opzeggen. Dus wat er overblijft voor mij, is mijn best te doen om zo oprecht mogelijk contact te maken met mijn publiek. En als 'Nanette' me iets geleerd heeft, is dat het 'contact maken' niet alleen bij mij ligt. Jullie spelen ook een rol. 'Nanette' mag dan met mij begonnen zijn, nu leeft en groeit ze in een wereld van andere geesten, geesten waar ik geen deel van uitmaak. Maar ik vertrouw erop dat ik in contact ben. En daarin is ze zoveel groter dan ik ben, net zoals het doel van mens-zijn zoveel groter is dan wij tezamen. Maak ervan wat je wilt. Bedankt en hallo. (Applaus)