WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:07.000
สวัสดีครับ เป็นอย่างไรกันบ้าง? เยี่ยมไปเลยใช่มั้ยครับ?
(มีสัมมนาก่อนหน้านี้ -- ผู้แปล)

00:00:07.000 --> 00:00:11.000
ผมน่ะ ประทับใจมากเลย

00:00:11.000 --> 00:00:15.000
ผมก็เลยจะกลับแล้วล่ะ (เสียงหัวเราะ)

00:00:15.000 --> 00:00:19.000
เห็นด้วยไหมครับว่ามีแนวคิดอยู่ 3 รูปแบบ

00:00:19.000 --> 00:00:23.000
ในการสัมนาครั้งนี้ ซึ่งเกี่ยวข้องกับ

00:00:23.000 --> 00:00:25.000
สิ่งที่ผมกำลังจะพูดถึงต่อไป

00:00:25.000 --> 00:00:29.000
เรื่องแรกคือ หลักฐานที่มหัศจรรย์เกี่ยวกับความคิดสร้างสรรค์ของมนุษย์

00:00:29.000 --> 00:00:32.000
ในการนำเสนอทั้งหมดที่เราได้รับทราบมา

00:00:32.000 --> 00:00:35.000
และในตัวของทุกๆ ท่าน ที่อยู่ ณ ที่นี้ มันช่างหลากหลาย

00:00:35.000 --> 00:00:38.000
และกว้างไกลเหลือเกินครับ และเรื่องที่สองก็คือ

00:00:38.000 --> 00:00:41.000
ความคิดสร้างสรรค์ได้นำพวกเราไปสู่ที่แห่งหนึ่ง ที่เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

00:00:41.000 --> 00:00:43.000
ในอนาคต ไม่รู้เลยจริงๆ

00:00:43.000 --> 00:00:45.000
ว่ามันจะเป็นอย่างไร

NOTE Paragraph

00:00:45.000 --> 00:00:48.000
ผมมีความสนใจในเรื่องการศึกษา

00:00:48.000 --> 00:00:51.000
ที่จริงแล้ว ผมพบว่า ทุกๆ คน มีความสนใจในเรื่องของการศึกษา

00:00:51.000 --> 00:00:53.000
จริงไหมครับ น่าสนใจนะครับ

00:00:53.000 --> 00:00:56.000
สมมติว่าคุณอยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ แล้วคุณพูดว่า

00:00:56.000 --> 00:00:59.000
คุณทำงานด้านการศึกษา

00:00:59.000 --> 00:01:06.000
ทั้งที่จริง ถ้าคุณทำงานในแวดวงการศึกษา คุณจะไม่ค่อยได้อยู่ในงานเลี้ยงอาหารค่ำบ่อยนักหรอก

00:01:06.000 --> 00:01:09.000
(หัวเราะ) คือว่าคุณจะไม่ได้รับเชิญตั้งแต่แรกน่ะ

00:01:09.000 --> 00:01:14.000
ประหลาดนะครับ คุณไม่แย้งผมด้วย

00:01:14.000 --> 00:01:16.000
เอาเป็นว่าถ้าคุณได้รับเชิญไปงาน
แล้วคุยกับคนอื่นๆ ในงาน

00:01:16.000 --> 00:01:18.000
เกิดมีคนถามคุณว่า "คุณทำงานอะไร"

00:01:18.000 --> 00:01:20.000
แล้วคุณตอบว่า ผมทำงานด้านการศึกษา

00:01:20.000 --> 00:01:24.000
คุณจะเห็นว่า หน้าพวกเขาจะซีดลงทันที พวกเค้าจะคิดในใจว่า

00:01:24.000 --> 00:01:30.000
โธ่ ซวยจริง ๆ ทำไมต้องเป็นฉันด้วย
ค่ำคืนแห่งอิสระภาพของฉันในอาทิตย์นี้ (หัวเราะ)

00:01:30.000 --> 00:01:32.000
แต่ถ้าคุณถามเกี่ยวกับการศึกษาของพวกเขา

00:01:32.000 --> 00:01:34.000
เค้าจะตอบมาเป็นฉากๆ เลยครับ เพราะว่าการศึกษา

00:01:34.000 --> 00:01:37.000
เป็นเรื่องที่คนยึดถืออย่างลึกซึ้ง จริงไหมครับ?

00:01:37.000 --> 00:01:40.000
เหมือนกับเรื่องของศาสนา ความร่ำรวย และอีกหลายๆ เรื่อง

00:01:40.000 --> 00:01:44.000
ผมมีความสนใจอย่างมากในเรื่องของการศึกษา
และผมคิดว่าทุกคนก็คงเหมือนกัน

00:01:44.000 --> 00:01:46.000
พวกเราสนใจมัน

00:01:46.000 --> 00:01:49.000
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะว่า
การศึกษาคือสิ่งที่

00:01:49.000 --> 00:01:52.000
จะนำเราไปสู่อนาคตที่เราคาดไม่ถึง

00:01:52.000 --> 00:01:55.000
ลองคิดดูซิครับ เด็กที่เริ่มเข้าโรงเรียนในปีนี้ (2006)

00:01:55.000 --> 00:02:01.000
จะเกษียณอายุในปี 2065 ไม่มีใครรู้เลยครับ

00:02:01.000 --> 00:02:04.000
แม้แต่บรรดาผู้เชี่ยวชาญทั้งหลาย
ที่มาร่วมในการสัมนาช่วง 4 วันที่ผ่านมา

00:02:04.000 --> 00:02:06.000
ไม่รู้เลยครับว่าโลกจะเป็นอย่างไร

00:02:06.000 --> 00:02:08.000
แม้แต่ในอีก 5 ปีข้างหน้า และพวกเรานั่นแหละที่จะต้อง

00:02:08.000 --> 00:02:11.000
สอนเด็กๆ ให้รับมือกับสิ่งที่จะมาถึง
ดังนั้น ผมคิดว่าความยากที่จะคาดเดานั้น

00:02:11.000 --> 00:02:13.000
มันยิ่งใหญ่เหลือเกิน

NOTE Paragraph

00:02:13.000 --> 00:02:15.000
และแนวคิดสุดท้าย แนวคิดที่สามก็คือ

00:02:15.000 --> 00:02:20.000
พวกเราทุกคนเห็นด้วย ใช่ไหมครับว่า

00:02:20.000 --> 00:02:23.000
เด็กๆ มีความสามารถที่วิเศษ

00:02:23.000 --> 00:02:25.000
ความสามารถของพวกเขาในเรื่องของนวัตกรรม
ดูจากเด็กหญิงซิรีนาเมื่อคืนนี้ซิครับ เธอเป็นสาวน้อยมหัศจรรย์จริงๆ

00:02:25.000 --> 00:02:28.000
ใช่มั้ยครับ ในสิ่งที่เธอสามารถทำได้

00:02:28.000 --> 00:02:33.000
เธอทำได้เยี่ยมไปเลยครับ แต่ผมก็ยังคิดว่าเธอคงไม่ได้

00:02:33.000 --> 00:02:36.000
เก่งไปทั้งหมดในเรื่องของวัยเด็ก

00:02:36.000 --> 00:02:39.000
แต่สิ่งที่พวกเราได้เห็นคือ คนที่มีความมุ่งมั่นเป็นเลิศ

00:02:39.000 --> 00:02:41.000
คือคนที่หาความสามารถเฉพาะตัวของตนเองเจอ
ข้อโต้แย้งของผมก็คือ

00:02:41.000 --> 00:02:43.000
ผมคิดว่า เด็กทุกคน มีความสามารถเฉพาะตัว

00:02:43.000 --> 00:02:45.000
แต่พวกเรากลับทำลายมันอย่างน่าเสียดาย

00:02:45.000 --> 00:02:48.000
ดังนั้น วันนี้ ผมอยากจะพูดถึง การศึกษา และ

00:02:48.000 --> 00:02:51.000
ความคิดสร้างสรรค์
ความคิดที่ผมต้องการนำเสนอคือ

00:02:51.000 --> 00:02:54.000
ความคิดสร้างสรรค์นั้นมีความสำคัญ
ในด้านการศึกษาพอๆ กับการรู้หนังสือ

00:02:54.000 --> 00:02:58.000
และเราควรที่จะให้ความสำคัญ
กับมันอย่างเท่าเทียมกัน

00:02:58.000 --> 00:03:06.000
(เสียงปรบมือ) ขอบคุณครับ
อันที่จริงก็เท่านั้นล่ะครับ

00:03:06.000 --> 00:03:10.000
ขอบคุณมากครับ (หัวเราะ)
เอาล่ะ เหลืออีก 15 นาที

00:03:10.000 --> 00:03:17.000
อืม ตอนที่ผมเกิด....ไ่ม่ล่ะ (หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:17.000 --> 00:03:21.000
เมื่อไม่นานมานี้ผมได้ยินเรื่องๆ หนึ่ง
ที่ผมชอบที่จะเล่าต่อให้กับคนอื่นๆ ฟัง

00:03:21.000 --> 00:03:25.000
มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเด็ก
ผู้หญิงอายุ 6 ขวบคนหนึ่งในชั่วโมงศิลปะ

00:03:25.000 --> 00:03:27.000
เธอนั่งวาดรูปอยู่หลังห้อง

00:03:27.000 --> 00:03:29.000
คุณครูของเธอบอกว่า

00:03:29.000 --> 00:03:33.000
เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เคยให้ความสนใจในสิ่งใดๆ เลย
นอกจากในชั่วโมงศิลปะของวันนี้

00:03:33.000 --> 00:03:35.000
คุณครูรู้สึกประหลาดใจมาก
จึงเดินเข้าไปหาเด็กน้อย

00:03:35.000 --> 00:03:38.000
แล้วถามเธอว่า "หนูกำลังวาดอะไรอยู่จ๊ะ"

00:03:38.000 --> 00:03:41.000
เด็กน้อยตอบว่า "หนูกำลังวาดรูปพระเจ้าค่ะ"

00:03:41.000 --> 00:03:44.000
แล้วคุณครูก็ถามต่อว่า
"แต่ว่าไม่มีใครรู้นะจ๊ะว่าพระเจ้าหน้าตาเป็นยังไง"

00:03:44.000 --> 00:03:51.000
เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ตอบว่า
"อีกแป๊บนึงพวกเค้าก็จะรู้แล้วล่ะค่ะ"

00:03:51.000 --> 00:03:52.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:52.000 --> 00:03:57.000
ตอนที่ลูกชายของผมอายุ 4 ขวบ ในอังกฤษ

00:03:57.000 --> 00:04:00.000
อืม อันที่จริงแล้วเขาก็อายุ 4 ขวบ
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนแหละครับ (หัวเราะ)

00:04:00.000 --> 00:04:06.000
ถ้าจะพูดให้ถูกต้องแล้ว
ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนในปีนั้นเขาก็อายุ 4 ขวบ

00:04:06.000 --> 00:04:08.000
เขาได้ร่วมแสดงในการแสดง
เกี่ยวกับวันประสูติของพระเยซู

00:04:08.000 --> 00:04:11.000
คุณจำเรื่องราวได้ไหมครับ
มันเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากนะครับ

00:04:11.000 --> 00:04:14.000
เมล กิ๊บสัน ถึงขั้นทำภาคต่อเลยทีเดียว

00:04:14.000 --> 00:04:19.000
คุณคงเคยได้ชมแล้ว "กำเนิดพระเยซู ภาค 2"
เจมส์ ลูกชายของผม ได้เล่นเป็น โจเซฟ

00:04:19.000 --> 00:04:22.000
ซึ่งพวกเราตื่นเต้นกันมาก

00:04:22.000 --> 00:04:24.000
เราถือว่านี่เขาเป็นหนึ่งในนักแสดงนำเลยทีเดียว

00:04:24.000 --> 00:04:26.000
ตอนไปดูเรายกทีมกันใส่เสื้อยืดที่สกรีนว่า

00:04:26.000 --> 00:04:29.000
"เจมส์ โรบินสัน เป็น โจเซฟ" (หัวเราะ)

00:04:29.000 --> 00:04:31.000
เขาไม่มีบทพูดเลยครับ
แต่คุณก็คงรู้ว่าเค้าบทเป็นอย่างไร

00:04:31.000 --> 00:04:34.000
ตอนที่กษัตริย์ 3 พระองค์เดินทางมาถึง
พวกเขานำของขวัญมาด้วย

00:04:34.000 --> 00:04:36.000
ซึ่งได้แก่ ทอง ยางสนที่มีกลิ่นหอม
และ น้ำมันหอม

00:04:36.000 --> 00:04:38.000
เรื่องนี้เกิดขึ้นจริงครับ
พวกเรานั่งดูอยู่ที่นั่น

00:04:38.000 --> 00:04:40.000
ผมคิดว่าเกิดการผิดคิวกันเกิดขึ้น

00:04:40.000 --> 00:04:42.000
เพราะว่าเราคุยกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
หลังจากที่ตัวละครเดินเข้ามาบนเวที เราถามเขาว่า

00:04:42.000 --> 00:04:44.000
"หนูว่านี่โอเคมั๊ย" เด็กน้อยตอบว่า
"ครับ ทำไมเหรอครับ?" "มีอะไรผิดปกติเหรอครับ"

00:04:44.000 --> 00:04:46.000
พวกเขาแค่ยืนสลับที่กัน

00:04:46.000 --> 00:04:47.000
อย่างไรก็ตาม เด็กชายสามคนเดินเข้ามาบนเวที

00:04:47.000 --> 00:04:49.000
เด็กอายุ 4 ขวบ ที่มีผ้าเช็ดจานวางอยู่บนศีรษะ

00:04:49.000 --> 00:04:52.000
แล้วพวกเขาก็วางกล่องของขวัญลง

00:04:52.000 --> 00:04:54.000
เด็กชายคนแรกพูดว่า "ข้านำทองมาให้เจ้า"

00:04:54.000 --> 00:04:57.000
เด็กชายคนที่สองพูดว่า "ข้านำน้ำมันหอม มาให้เจ้า"

00:04:57.000 --> 00:05:11.000
แล้วเด็กชายคนสุดท้ายก็พูดว่า "อันนี้แฟรงค์ส่งมา"
(หัวเราะ เพราะศัพท์ที่ควรพูดคือ Frankincense)

NOTE Paragraph

00:05:11.000 --> 00:05:13.000
ทั้งสองเรื่องที่ผมเล่ามา
มีสิ่งที่เหมือนกันคือ เด็กทุกคนกล้าที่จะลอง

00:05:13.000 --> 00:05:16.000
ถึงพวกเขาจะไม่รู้ พวกเขาก็จะลองดู

00:05:16.000 --> 00:05:19.000
จริงไหมครับ? เด็กไม่กลัวที่จะทำผิดพลาด

00:05:19.000 --> 00:05:24.000
เอาล่ะ แต่นี่ผมไม่ได้หมายความว่าการทำผิดพลาด
เป็นสิ่งเดียวกันกับการมีความคิดสร้างสรรค์นะครับ

00:05:24.000 --> 00:05:25.000
แต่เราทุกคนทราบว่า

00:05:25.000 --> 00:05:28.000
ถ้าหากเราไม่พร้อมยอมรับกับการกระทำที่ผิดพลาด

00:05:28.000 --> 00:05:31.000
เราจะไม่มีวันสร้างสรรค์สิ่งที่แปลกใหม่ขึ้นมาได้

00:05:31.000 --> 00:05:34.000
ถ้าเราไม่พร้อมยอมรับกับการทำผิดพลาด
และรู้ไหมครับว่าเมื่อเวลาที่เด็กๆ โตเป็นผู้ใหญ่

00:05:34.000 --> 00:05:36.000
เด็กส่วนใหญ่สูญเสียความสามารถ
ในการยอมรับความผิดพลาด

00:05:36.000 --> 00:05:39.000
พวกเขาจะกลายเป็นคน
ที่กลัวต่อการทำผิดพลาด

00:05:39.000 --> 00:05:41.000
คิดดูซิ พวกเราบริหารบริษัทแบบนี้

00:05:41.000 --> 00:05:44.000
แบบที่เราทำให้การทำผิดพลาด
เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย และตอนนี้

00:05:44.000 --> 00:05:47.000
เราก็บริหารระบบการศึกษา
แบบที่ยอมรับความผิดพลาดไม่ได้ด้วย

00:05:47.000 --> 00:05:50.000
การทำผิด กลายเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุด
ที่คุณจะสามารถทำได้

00:05:50.000 --> 00:05:53.000
ดังนั้น ผลของมันก็คือ
เรากำลังให้การศึกษาแก่คน เพื่อให้ละทิ้ง

00:05:53.000 --> 00:05:56.000
ความสามารถในด้านความคิดสร้างสรรค์

00:05:56.000 --> 00:05:59.000
ครั้งหนึ่ง ปิกัสโซ่ (ศิลปินด้านการวาดภาพ)
เคยกล่าวไว้ว่า เด็กทุกคนเกิดมาเป็นศิลปิน

00:05:59.000 --> 00:06:03.000
ปัญหาก็คือ จะทำอย่างไรให้ความเป็นศิลปินนั้น
ยังคงอยู่เมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่

00:06:03.000 --> 00:06:05.000
ผมเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า พวกเราไม่ได้มีความคิดสร้างสรรค์
มากขึ้นตามการเจริญเติบโต

00:06:05.000 --> 00:06:08.000
แต่พวกเรากลับมีลดน้อยลง ตามอายุที่มากขึ้น
หรืออาจจะพูดได้ว่า พวกเราได้รับการศึกษาให้มีความถดถอยด้านความคิดสร้างสรรค์

00:06:08.000 --> 00:06:10.000
มันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไรล่ะ?

NOTE Paragraph

00:06:10.000 --> 00:06:14.000
ผมอาศัยอยู่ที่เมือง Stratford-on-Avon เมื่อ 5 ปีก่อน

00:06:14.000 --> 00:06:16.000
หลังจากนั้น ครอบครัวเราก็ได้ย้ายย้ายจาก
Stratford มาที่ Los Angeles

00:06:16.000 --> 00:06:20.000
ลองจินตนาการดูซิครับว่า มันเป็นการเปลี่ยนแปลง
จากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดไหน

00:06:20.000 --> 00:06:22.000
(หัวเราะ) จริงๆ แล้ว

00:06:22.000 --> 00:06:24.000
พวกเราอยู่ในเมืองที่เรียกว่า Snitterfield

00:06:24.000 --> 00:06:26.000
ซึ่งอยู่ในรอบนอกของ Stratford
มันเป็นสถานที่ที่

00:06:26.000 --> 00:06:31.000
เป็นบ้านเกิดของคุณพ่อของ Shakespeare 
คุณได้ยินอย่างนี้เกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นรึเปล่า? ผมเป็นนะ

00:06:31.000 --> 00:06:33.000
คุณไม่เคยคิดว่า Shakespeare มีพ่อใช่ไหมครับ

00:06:33.000 --> 00:06:35.000
จริงไหม คุณคงไม่เคยคิดถึง

00:06:35.000 --> 00:06:37.000
Shakespeare ตอนเป็นเด็กใช่ไหมครับ?

00:06:37.000 --> 00:06:40.000
Shakespeare อายุ 7 ขวบเหรอ? 
ผมไม่เคยคิดถึงหรอก แต่จริงๆ แล้ว

00:06:40.000 --> 00:06:42.000
ณ ช่วงเวลาหนึ่ง เขาเคยอายุ 7 ขวบ

00:06:42.000 --> 00:06:51.000
เขาเคยเรียนอยู่ในวิชาภาษาอังกฤษของครูสักคนหนึ่ง ใชไหมครับ?
มันจะน่ารำคาญสักแค่ไหนนะ?

00:06:51.000 --> 00:07:05.000
(หัวเราะ) ครูของเขาคงจะเขียนรายงานผลการเรียนว่า
"ต้องพยายามมากกว่านี้" หรืออย่างตอนที่พ่อของ Shakespeare ส่งเขาเข้านอน

00:07:05.000 --> 00:07:08.000
"ไปนอนได้แล้ว"

00:07:08.000 --> 00:07:10.000
"วางดินสอลง

00:07:10.000 --> 00:07:18.000
แล้วก็หยุดพูดแบบนี้ซะที มันทำให้คนอื่นเค้าสับสนกันไปหมด"

00:07:18.000 --> 00:07:23.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:07:23.000 --> 00:07:26.000
เอาล่ะครับ กลับมาเข้าเรื่อง ก็คือครอบครัวของผม
ย้ายจากเมือง Stratford มาที่ Los Angeles

00:07:26.000 --> 00:07:30.000
ที่ผมอยากจะเล่าเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงครั้งนี้คือ

00:07:30.000 --> 00:07:33.000
ลูกชายของผมไม่อยากย้ายมาเลย

00:07:33.000 --> 00:07:36.000
ผมมีลูกสองคนครับ
ลูกชายตอนนี้อายุ 21 ส่วนลูกสาวอายุ 16

00:07:36.000 --> 00:07:38.000
เจ้าลูกชายผมเค้าไม่อยากย้ายไป Los Angeles
จริงๆ เขาชอบเมืองนี้นะครับ

00:07:38.000 --> 00:07:43.000
แต่ว่า ณ ตอนนั้น เขามีแฟนอยู่ในอังกฤษ
ชื่อ ซาร่าห์ รักเดียวของเขาเลยล่ะครับ

00:07:43.000 --> 00:07:45.000
เขารู้จักเธอมาได้ประมาณเดือนนึง

00:07:45.000 --> 00:07:48.000
แต่จะว่าไป อาจจะเรียกได้ว่า
พวกเขาเหมือนแต่งงานกันมาแล้วครบ 4 ปี

00:07:48.000 --> 00:07:52.000
เพราะว่าการคบกับใครได้ 1 เดือนสำหรับเด็กอายุ 16 แล้ว
มันเหมือนเป็นระยะเวลายาวนาน

00:07:52.000 --> 00:07:54.000
ดังนั้น ลูกชายผมจึงเสียใจมาก
ตอนที่อยู่บนเครื่อง

00:07:54.000 --> 00:07:56.000
เขาบอกว่า "ผมคงไ่ม่มีทางเจอผู้หญิงอย่างซาร่าห์อีกแล้ว"

00:07:56.000 --> 00:07:58.000
จริงๆ แล้ว ผมกับภรรยา ดีใจครับที่เป็นแบบนั้น

00:07:58.000 --> 00:08:10.000
เพราะว่า ซาร่าห์ คือเหตุผลหลัก
ที่เราตัดสินใจย้ายออกจากอังกฤษ

00:08:10.000 --> 00:08:13.000
(หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:08:13.000 --> 00:08:16.000
แต่การย้ายมาอเมริกาทำให้เราฉุกคิดครับ

00:08:16.000 --> 00:08:18.000
เมื่อคุณได้ท่องเที่ยวมาแล้วทั่วโลก

00:08:18.000 --> 00:08:22.000
คุณจะพบว่า ระบบการศึกษา ทุกที่บนโลกนี้
มีการจัดระดับของวิชาต่าง ๆ แบบเดียวกัน

00:08:22.000 --> 00:08:24.000
ทุกที่เลยครับ ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน

00:08:24.000 --> 00:08:26.000
คุณอาจคิดว่ามันน่าจะต่างกัน
แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ

00:08:26.000 --> 00:08:29.000
ระดับบนสุดก็คือ คณิตศาสตร์ และ ภาษา

00:08:29.000 --> 00:08:31.000
จากนั้นก็มนุษยศาสตร์ และล่างสุดคือศิลปะ

00:08:31.000 --> 00:08:33.000
เป็นแบบนี้ทั้งโลกเลยครับ

00:08:33.000 --> 00:08:36.000
และเป็นแบบนี้ในทุกระบบด้วยครับ

00:08:36.000 --> 00:08:38.000
นอกจากนี้ข้างในสาขาศิลปะเอง
ก็ยังแบ่งออกเป็นระดับต่างๆ

00:08:38.000 --> 00:08:40.000
ในสถานศึกษา จิตรกรรม และ ดนตรี
จะมีสถานะที่สูงกว่า

00:08:40.000 --> 00:08:43.000
การแสดง และการเต้นรำ
ไม่มีระบบการศึกษาใดเลยในโลกนี้

00:08:43.000 --> 00:08:45.000
ที่เราสอนให้เด็กๆ เต้นรำ ทุกวัน

00:08:45.000 --> 00:08:48.000
เหมือนกับที่เราสอนคณิตศาสตร์ ทำไมล่ะครับ

00:08:48.000 --> 00:08:50.000
ทำไมเราถึงไม่ทำอย่างนั้น
ผมว่าเรื่องนี้สำคัญมากทีเดียว

00:08:50.000 --> 00:08:53.000
ใช่ครับ ผมยอมรับว่าความรู้ด้านคณิตศาสตร์นั้นสำคัญ
แต่ผมว่าการเต้นก็สำคัญเหมือนกัน

00:08:53.000 --> 00:08:56.000
เด็กๆ เต้นตลอดเวลา ถ้าพวกเขาได้รับอนุญาต

00:08:56.000 --> 00:08:59.000
พวกเราก็มีร่างกายด้วยกันทั้งนั้นใช่ไหมครับ
ผมไม่ได้พลาดอะไรไปใช่ไหม

00:08:59.000 --> 00:09:03.000
(หัวเราะ) จริงๆ นะครับ สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

00:09:03.000 --> 00:09:05.000
เมื่อเด็กๆ โตขึ้น 
พวกเราก็ค่อยๆ สอนเด็กเหล่านั้น

00:09:05.000 --> 00:09:08.000
ให้ใช้ความสามารถตั้งแต่เอวขึ้นไป
แล้วเราก็เน้นเฉพาะการใช้สมอง

00:09:08.000 --> 00:09:10.000
และค่อนข้างจะไปทางซีกหนึ่งของสมองด้วย

NOTE Paragraph

00:09:10.000 --> 00:09:14.000
ถ้าหากคุณเป็นมนุษย์ต่างดาว
แล้วได้เข้าไปเยี่ยมชมงานด้านการศึกษา

00:09:14.000 --> 00:09:17.000
เพื่อตอบคำถามว่า "การศึกษา มีไว้เพื่ออะไร?"

00:09:17.000 --> 00:09:19.000
คุณคงจะได้ข้อสรุป
จากการพิจารณาจากผลผลิตที่ออกมา

00:09:19.000 --> 00:09:21.000
จากคนที่ได้รับผลประโยชน์จากมัน

00:09:21.000 --> 00:09:23.000
คนที่ทำในสิ่งที่คิดว่าสมควรทำ

00:09:23.000 --> 00:09:26.000
คนที่ประสบความสำเร็จ

00:09:26.000 --> 00:09:29.000
คุณน่าจะได้ข้อสรุปว่า
วัตถุประสงค์ของการศึกษา

00:09:29.000 --> 00:09:30.000
ของทั้งโลกใบนี้ คือ

00:09:30.000 --> 00:09:34.000
การผลิตอาจารย์มหาวิทยาลัย ว่ามั้ยครับ

00:09:34.000 --> 00:09:36.000
พวกเขาเหล่านั้นคือ
คนที่อยู่อันดับต้นๆ ของการจัดอันดับครับ

00:09:37.000 --> 00:09:40.000
ผมก็เคยอยู่ในคนกลุ่มนั้นครับ เป็นยังไงล่ะ (หัวเราะ)

00:09:40.000 --> 00:09:44.000
ผมชอบอาจารย์มหาวิทยาลัยนะครับ แต่ผมว่า

00:09:44.000 --> 00:09:48.000
เราไม่ควรยกย่องพวกเขา
ว่าเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมที่สุด

00:09:48.000 --> 00:09:50.000
พวกเขาก็แค่สิ่งมีชีวิตกลุ่มหนึ่งเท่านั้นครับ

00:09:50.000 --> 00:09:52.000
ที่ค่อนข้างจะมีความช่างคิด ช่างสงสัย

00:09:52.000 --> 00:09:54.000
และผมพูดอย่างนี้โดยไม่คิดถึงความชื่นชม
ที่มีต่อพวกเขานะครับ

00:09:54.000 --> 00:09:57.000
จากประสบการณ์ที่ผมมี
มีบางอย่างน่าสนใจเกี่ยวกับบรรดาศาสตราจารย์เหล่านี้ครับ

00:09:57.000 --> 00:10:00.000
ไม่ใ่ช่ทุกคนนะครับ แค่บางคน
ที่มีชีวิตอยู่แต่กับความคิดในหัวของตัวเอง

00:10:00.000 --> 00:10:02.000
อยู่อย่างนั้นเลยครับ
แล้วค่อนข้างไปทางสมองซีกหนึ่ง

00:10:02.000 --> 00:10:06.000
พวกเขาไม่สนใจร่างกายของพวกเขาหรอกครับ

00:10:06.000 --> 00:10:08.000
พวกเขามองว่าร่างกายนั้น

00:10:08.000 --> 00:10:17.000
ก็เป็นเพียงแค่สิ่งที่ทำให้ศีรษะของพวกเขา
เคลื่อนที่ไปยังสถานที่ต่างๆ ได้

00:10:17.000 --> 00:10:24.000
(หัวเราะ) ร่างกายก็เป็นแค่สิ่งที่
พาศีรษะของเขาไปประชุม

00:10:24.000 --> 00:10:27.000
ถ้าคุณอยากเห็นหลักฐาน
เกี่ยวกับประสบการณ์การละทิ้งร่างกาย

00:10:27.000 --> 00:10:30.000
ลองไปเข้าร่วมงานสัมนา
ของอาจารย์ประจำมหาวิทยาลัยซิครับ

00:10:30.000 --> 00:10:32.000
บรรดาผู้มีคุณวุฒิทางการศึกษา

00:10:32.000 --> 00:10:35.000
ไปงานเต้นรำในคืนสุดท้ายของการสัมนานะครับ

00:10:35.000 --> 00:10:39.000
(หัวเราะ) ณ ที่นั่น คุณจะได้เห็น
ชาย หญิง ที่โตแล้ว

00:10:39.000 --> 00:10:43.000
ขยับแข้ง ขยับขา
แบบไม่เข้าจังหวะเอาเสียเลยครับ

00:10:43.000 --> 00:10:47.000
อยู่จนงานเลิก
แล้วไปเขียนบนความเกี่ยวกับเรื่องนั้นนะครับ

NOTE Paragraph

00:10:47.000 --> 00:10:53.000
ทีนี้ ระบบการศึกษาของเรา
เกิดจากความคิดเกี่ยวกับความสามารถทางวิชาการ

00:10:53.000 --> 00:10:56.000
แ่ต่มันก็มีเหตุผลจากว่า

00:10:56.000 --> 00:10:58.000
ระบบนี้ในทั่วโลก ถูกสร้างขึ้นในช่วง

00:10:58.000 --> 00:11:00.000
ก่อนศตวรรษที่ 19 ซึ่งตอนนั้น
ยังไม่มีระบบการศึกษาสาธารณะเกิดขึ้นเลยครับ

00:11:00.000 --> 00:11:03.000
มันถูกคิดค้นขึ้นมาเพื่อ

00:11:03.000 --> 00:11:04.000
ตอบสนองความต้องการในยุค
ปฏิวัติอุตสาหกรรม

00:11:04.000 --> 00:11:07.000
ดังนั้น อันดับความสำคัญของวิชาต่างๆ
ถูกจัดโดยพิจารณาจาก 2 ปัจจัย ได้แก่

00:11:07.000 --> 00:11:11.000
ปัจจัยแรก วิชาที่มีประโยชน์
กับลักษณะงานที่มีอยู่ในยุคนั้นมากที่สุด

00:11:11.000 --> 00:11:13.000
จะถูกจัดไว้สูงสุด
ดังนั้นคุณจะได้รับการชี้นำให้ออกห่าง

00:11:13.000 --> 00:11:15.000
จากสิ่งที่คุณชอบ ณ ตอนที่คุณเป็นเด็ก

00:11:15.000 --> 00:11:17.000
ด้วยเหตุผลที่ว่า

00:11:17.000 --> 00:11:20.000
คุณไม่มีทางทำมาหากินได้
จากวิชาความรู้ที่คุณชอบ จริงรึเปล่าครับ

00:11:20.000 --> 00:11:22.000
ไม่ต้องเรียนดนตรีหรอก
โตขึ้นจะเป็นนักดนตรีไม่ได้นะ

00:11:22.000 --> 00:11:24.000
ไม่ต้องเีรียนศิลปะหรอก
โตขึ้นไม่ได้จะเป็นศิลปินเสียหน่อย

00:11:25.000 --> 00:11:29.000
คำแนะนำเหล่านี้ ณ ตอนนี้เราพบแล้วว่า
เป็นความคิดที่ผิด

00:11:29.000 --> 00:11:30.000
โลกเราตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงการปฏิวัติ

00:11:30.000 --> 00:11:33.000
ถัดมาคือความสามารถในด้านวิชาการ
ที่มีผลเป็นอย่างมาก

00:11:33.000 --> 00:11:34.000
กับมุมมองของพวกเราในเรื่องของสติปัญญา

00:11:34.000 --> 00:11:37.000
นั่นเป็นเพราะว่ามหาวิทยาลัยได้ออกแบบ
ระบบการศึกษาจากภาพลักษณ์ของตัวมันเอง

00:11:37.000 --> 00:11:39.000
ลองนึกดูซิครับว่า

00:11:39.000 --> 00:11:41.000
ระบบการศึกษาสาธารณะทุกที่ในโลกนี้
ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการ

00:11:41.000 --> 00:11:43.000
ในการเข้าสู่มหาวิทยาลัย

00:11:43.000 --> 00:11:46.000
และผลก็คือ มีหลายคนที่มีพรสวรรค์
มีความสามารถเฉพาะตัว

00:11:46.000 --> 00:11:48.000
เก่ง และมีความสร้างสรรค์
กลับคิดว่าพวกเขาไม่มีความสามารถอะไรเลย

00:11:48.000 --> 00:11:50.000
เพียงเพราะว่า พวกเขาเรียนไม่เก่ง

00:11:50.000 --> 00:11:54.000
ไม่มีใครมองเห็นคุณค่า
แล้วกลับถูกมองว่าผิดปกติ

00:11:54.000 --> 00:11:56.000
ผมว่า เราไม่ควรปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไปนะครับ

NOTE Paragraph

00:11:56.000 --> 00:11:58.000
ด้วยข้อมูลจากองค์กรยูเนสโก
ภายใน 30 ปี จากนี้

00:11:58.000 --> 00:12:01.000
ทั่วโลกจะมีคนจบการศึกษา

00:12:01.000 --> 00:12:03.000
มากกว่าจำนวนคนทั้งหมด
ณ จุดเริ่มต้นของประวัติศาสตร์

00:12:03.000 --> 00:12:05.000
จะมีคนจำนวนมากขึ้น

00:12:05.000 --> 00:12:07.000
แล้วก็มีสิ่งต่างๆ ที่เราได้พูดถึงก่อนหน้านี้

00:12:07.000 --> 00:12:10.000
ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยี และการเปลี่ยนรูปร่างของมัน
ที่มีผลต่องาน และลักษณะโครงสร้างของประชากร

00:12:10.000 --> 00:12:12.000
และจำนวนของประชากรที่จะเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

00:12:12.000 --> 00:12:15.000
ถึงตอนนั้น การมีปริญญาจะไ่ม่มีความหมายอีกต่อไป
จริงไหมครับ

00:12:15.000 --> 00:12:19.000
ตอนที่ผมเป็นนักศึกษา
ตอนนั้นถ้าคุณมีปริญญา คุณก็จะมีงานทำ

00:12:19.000 --> 00:12:22.000
แล้วถ้าหากคุณไม่มีงานทำ
นั่นเป็นเพราะว่าคุณไม่ต้องการมัน

00:12:22.000 --> 00:12:25.000
แล้วจริงๆ แล้วผมก็ไม่อยากได้มันหรอกครับ (หัวเราะ)

00:12:25.000 --> 00:12:30.000
แต่คนรุ่นใหม่ที่มีปริญญาตอนนี้

00:12:30.000 --> 00:12:31.000
หลายคนกลับไปอยู่บ้าน
แล้วยังคงเล่นวีดีโอเกมส์

00:12:31.000 --> 00:12:34.000
เพราะคุณต้องมีปริญญาโท
เพื่อขยับจากงานเก่าที่ต้องการคนจบปริญญาตรี

00:12:34.000 --> 00:12:37.000
แล้วตอนนี้คุณก็ต้องมีปริญญาเอก
เพื่อให้ได้อีกงานหนึ่ง

00:12:37.000 --> 00:12:39.000
มันเป็นกระบวนการเฟ้อของการศึกษา

00:12:39.000 --> 00:12:41.000
และมันชี้ให้เป็นว่าโครงสร้างของการศึกษา

00:12:41.000 --> 00:12:43.000
ได้มีการเปลี่ยนแปลงแล้วในช่วงชีวิตของพวกเรา
เราจึงจำเป็นต้องคิดใหม่

00:12:43.000 --> 00:12:44.000
เกี่ยวกับมุมมองของเรา
ในเรื่องของสติปัญญา

NOTE Paragraph

00:12:44.000 --> 00:12:46.000
เรารู้อยู่ 3 อย่างเกี่ยวกับสติปัญญา

00:12:46.000 --> 00:12:49.000
สิ่งแรกคือมันหลากหลาย
เรามองโลกในมุมมองที่หลากหลาย

00:12:49.000 --> 00:12:51.000
จากสิ่งที่เราได้ประสบ เราคิดจากสิ่งที่เห็น

00:12:51.000 --> 00:12:54.000
จากสิ่งที่ได้ยิน จากการลงมือทำ

00:12:54.000 --> 00:12:57.000
เราคิดในแบบที่เป็นนามธรรม
เราคิดในการเคลื่อนไหว

00:12:57.000 --> 00:12:59.000
สิ่งที่สองคือ สติปัญญานั้น
มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

00:12:59.000 --> 00:13:02.000
ถ้าคุณมองการปฏิสัมพันธ์
ในเซลล์ต่างๆ ของสมอง

00:13:02.000 --> 00:13:05.000
จากที่เราได้ฟังจากหลายการนำเสนอเมื่อวานนี้

00:13:05.000 --> 00:13:07.000
สติปัญญาเป็นการปฏิสัมพันธ์ที่มหัศจรรย์

00:13:07.000 --> 00:13:10.000
สมองของเราไม่ได้ถูกแบ่งออก
เป็นชิ้นส่วนต่างๆ

00:13:10.000 --> 00:13:13.000
ความคิดริเริ่มสร้างสรรค์
ที่ผมนิยามไว้ว่าเป็นกระบวนการ

00:13:13.000 --> 00:13:15.000
ในการสร้างให้เกิดแนวความคิด
ที่เป็นต้นฉบับ ที่มีคุณค่า

00:13:15.000 --> 00:13:18.000
หลายครั้งมันไม่ได้มาจากการปฏิสัมพันธ์

00:13:18.000 --> 00:13:21.000
ของการมองสิ่งต่างๆ ในรูปแบบที่ต่างกันไป

NOTE Paragraph

00:13:21.000 --> 00:13:23.000
สมองนั้นถูกออกแบบ

00:13:23.000 --> 00:13:26.000
ให้มีการประสานกันของเส้นประสาท
ที่ได้หลอมรวมสมองทั้งสองส่วน

00:13:26.000 --> 00:13:28.000
เรียกว่า Corpus Collosum
ซึ่งในผู้หญิงนั้นพบว่าจะมีความหนากว่าผู้ชาย

00:13:28.000 --> 00:13:30.000
ซึ่งก็เป็นไปตามที่ เฮเลน ได้พูดไว้เมื่อวานนี้

00:13:30.000 --> 00:13:34.000
ผมคิดว่า มันคือเหตุผลว่าทำไมผู้หญิง
จึงสามารถทำงานหลายอย่างพร้อมๆ กันได้ดีกว่าผู้ชาย

00:13:34.000 --> 00:13:36.000
เพราะว่าพวกคุณเก่งกว่าจริงๆ ใช่มั้ย

00:13:36.000 --> 00:13:39.000
มีงานวิจัยสนับสนุนความคิดนี้มากมายเลยครับ
แต่ผมรู้ได้จากชีวิตของผมเอง

00:13:39.000 --> 00:13:41.000
ถ้าหากภรรยาของผมทำอาหารที่บ้าน

00:13:41.000 --> 00:13:45.000
โชคดีครับที่เธอไม่ได้ทำมันบ่อยนัก (หัวเราะ)

00:13:45.000 --> 00:13:48.000
เธอทำอาหารบางจานอร่อยนะครับ

00:13:48.000 --> 00:13:50.000
เอาเป็นว่า ถ้าภรรยาผมทำอาหาร

00:13:50.000 --> 00:13:52.000
เธอสามารถคุยโทรศัพท์

00:13:52.000 --> 00:13:55.000
คุยกับลูกๆ พร้อมกับทาสีผนังไปด้วย

00:13:55.000 --> 00:13:58.000
ให้ผ่าตัดหัวใจไปด้วยก็ยังได้

00:13:58.000 --> 00:14:01.000
แต่ถ้าตอนผมทำอาหาร
ประตูครัวจะถูกปิด เด็กๆ จะต้องออกไปข้างนอก

00:14:01.000 --> 00:14:04.000
หูโทรศัพท์ต้องยกออก
ถ้าภรรยาผมเข้ามาในครัว ผมจะรำคาญมาก

00:14:04.000 --> 00:14:17.000
ผมจะบอกว่า เทอรี่ ได้โปรดเถอะ
ขอเวลาส่วนตัวหน่อยได้ไหม ผมกำลังทอดไข่ดาวอยู่นะ

00:14:17.000 --> 00:14:19.000
คุณเคยได้ยินคำพูดนี้รึเปล่า

00:14:19.000 --> 00:14:22.000
ถ้าต้นไม้ต้นหนึ่งในป่าล้มลง แล้วไม่มีใครได้ยิน

00:14:22.000 --> 00:14:25.000
เรายังคิดว่ามันเกิดขึ้นจริงรึเปล่า
จำเรื่องต้น Chestnut ต้นนั้นได้ไหมครับ

00:14:25.000 --> 00:14:28.000
เมื่อเร็วๆ นี้ ผมเห็นเสื้อยืดตัวหนึ่งสกรีนคำว่า
"ถ้าชายคนหนึ่งบอกความในใจของเขาในป่า

00:14:28.000 --> 00:14:31.000
และไม่มีผู้หญิงคนไหนได้ยิน

00:14:31.000 --> 00:14:40.000
เขาจะยังผิดรึเปล่า?" (หัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:14:40.000 --> 00:14:42.000
เอาล่ะครับ มาถึงลักษณะที่ 3 ของความฉลาด ซึ่งก็คือ

00:14:43.000 --> 00:14:45.000
มันมีความเป็นแตกต่างเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ
ตอนนี้ผมกำลังเขียนหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง

00:14:45.000 --> 00:14:47.000
ชื่อว่า Epiphany ซึ่งเนื้อหานำมาจาก

00:14:47.000 --> 00:14:49.000
บทสัมภาษณ์บุคคลหลายๆ ท่าน เกี่ยวกับการค้นพบ

00:14:49.000 --> 00:14:51.000
ความสามารถพิเศษของพวกเขา
ผมหลงไหลกับวิธีการที่คนเหล่านั้นก้าวมาถึงจุดที่พวกเขายืนอยู่

00:14:51.000 --> 00:14:54.000
แนวคิดของหนังสือนี้ มาจากการที่ผมได้พูดคุย

00:14:54.000 --> 00:14:56.000
กับผู้หญิงที่วิเศษคนหนึ่ง ซึ่งคนส่วนใหญ่

00:14:56.000 --> 00:14:58.000
อาจจะไม่รู้จัก เธอคนนั้นชื่อ จิลเลี่ยน ลินน์ ครับ

00:14:58.000 --> 00:15:00.000
คุณเคยได้ยินชื่อเธอมาบ้างรึเปล่า?
บางคน ณ ที่นี้รู้จักนะครับ เธอเป็นนักออกแบบท่าเต้นครับ

00:15:00.000 --> 00:15:02.000
ทุกคนจะต้องรู้จักผลงานของเธอ

00:15:02.000 --> 00:15:04.000
เธอทำละครเวทีเรื่อง Cats
และ Phantom of the Opera ครับ

00:15:04.000 --> 00:15:08.000
เธอเยี่ยมมากเลย ผมเคยเป็นกรรมการบริหาร
ของ Royal Ballet ในประเทศอังกฤษ

00:15:08.000 --> 00:15:10.000
พอจะเดาออกไหมครับ

00:15:10.000 --> 00:15:12.000
เอาล่ะ วันหนึ่งผมกับจิลเลี่ยน
ทานอาหารกลางวันด้วยกัน

00:15:12.000 --> 00:15:14.000
ผมถามเธอว่า
"จิลเลี่ยน คุณมาเป็นนักเต้นได้อย่างไร"

00:15:14.000 --> 00:15:16.000
เธอตอบว่า ตอนที่เธอเป็นนักเรียน

00:15:16.000 --> 00:15:19.000
การเรียนของเธอย่ำแย่มาก
ตอนนั้นก็ยุค 30s ครับ โรงเรียนของเธอ

00:15:19.000 --> 00:15:21.000
ส่งจดหมายถึงพ่อแม่ของเธอ
ในนั้นเขียนว่า

00:15:21.000 --> 00:15:23.000
"เราคิดว่าจิลเลี่ยนมีปัญหาในการเรียนรู้"
เธอไม่สามารถมีสมาธิจดจ่อกับสิ่งใดได้

00:15:23.000 --> 00:15:25.000
ผมคิดว่าถ้าเป็นสมัยนี้ เราเรียกอาการนี้ว่า

00:15:25.000 --> 00:15:29.000
เธอเป็นโรคสมาธิสั้น ว่าไหมครับ แต่ในยุค 1930s

00:15:29.000 --> 00:15:32.000
โรคสมาธิสั้นยังไม่ถูกค้นพบ

00:15:32.000 --> 00:15:35.000
มันก็เลยไม่ได้เป็นอาการ
ที่คนจะเลือกเป็นกันได้ (หัวเราะ)

00:15:35.000 --> 00:15:39.000
คนก็เลยไม่ทราบว่า
พวกเขาอาจจะมีปัญหาเรื่องนี้

NOTE Paragraph

00:15:39.000 --> 00:15:43.000
จิลเลี่ยนก็ได้ไปพบผู้เชี่ยวชาญ

00:15:43.000 --> 00:15:46.000
กับคุณแม่ของเธอ

00:15:46.000 --> 00:15:49.000
เธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ที่อยู่ด้านหนึ่ง

00:15:49.000 --> 00:15:51.000
เธอนั่งทับมือเธอไว้ 20 นาที

00:15:51.000 --> 00:15:53.000
ในระหว่างที่ผู้เชี่ยวชาญคนนี้คุยกับคุณแม่ของเธอ

00:15:53.000 --> 00:15:57.000
เกี่ยวกับปัญหาของจิลเลี่ยนที่โรงเรียนว่า

00:15:57.000 --> 00:15:59.000
เธอรบกวนเด็กคนอื่นๆ

00:15:59.000 --> 00:16:01.000
เธอส่งการบ้านสายเสมอ

00:16:01.000 --> 00:16:04.000
เด็กอายุ 8 ขวบ เท่านั้นครับ
ในตอนสุดท้าย คุณหมอท่านนี้ก็เดินมานั่งข้างๆ จิลเลี่ยน

00:16:04.000 --> 00:16:06.000
แล้วเขาก็บอกกับจิลเลี่ยนว่า

00:16:06.000 --> 00:16:08.000
หมอได้ฟังเรื่องต่างๆ ของหนู
จากคุณแม่แล้วนะจ๊ะ

00:16:08.000 --> 00:16:10.000
หมอต้องขอคุยกับคุณแม่
เป็นการส่วนตัวเสียหน่อย

00:16:10.000 --> 00:16:13.000
รอพวกเราอยู่ในห้องนี้สักพักนะจ๊ะ
เราจะไปไม่นานหรอก

00:16:13.000 --> 00:16:15.000
แล้วคุณหมอกับคุณแม่ของเธอ
ก็เดินออกไปจากห้อง

00:16:15.000 --> 00:16:17.000
ก่อนที่คุณหมอจะออกไปจากห้อง เขาก็เปิดวิทยุ

00:16:17.000 --> 00:16:19.000
ที่อยู่บนโต๊ะทำงานของเขา

00:16:19.000 --> 00:16:21.000
เมื่อพวกเขาอยู่ข้างนอก คุณหมอก็พูดกับคุณแม่ของจิลเลี่ยนว่า

00:16:21.000 --> 00:16:24.000
คอยยืนดูจิลเลี่ยนอยู่ตรงนี้นะครับ
และตั้งแต่เมื่อคุณหมอและคุณแม่ของเธอออกจากห้องไป

00:16:24.000 --> 00:16:28.000
จิลเลี่ยนบอกว่าเธอก็ลุกขึ้นยืน
แล้วก็เต้นไปตามเสียงเพลง

00:16:28.000 --> 00:16:30.000
คุณหมอกับคุณแม่
มองเธออยู่จากด้านนอกประมาณ 2-3 นาที

00:16:30.000 --> 00:16:33.000
คุณหมอก็หันไปบอกกับคุณแม่ของเธอว่า

00:16:33.000 --> 00:16:37.000
คุณนายลินน์ครับ จิลเลี่ยนไม่ได้ป่วยหรอกครับ
เธอเป็นนักเต้นต่างหาก

00:16:37.000 --> 00:16:39.000
ส่งเธอไป โรงเรียนสอนเต้นรำเถอะ

NOTE Paragraph

00:16:39.000 --> 00:16:41.000
ผมถามจิลเลี่ยนว่า แล้วจากนั้นเกิดอะไรขึ้น

00:16:41.000 --> 00:16:44.000
จิลเลี่ยนบอกว่า แม่ส่งฉันไปค่ะ
ฉันบรรยายไม่ถูกเลยว่ามันมหัศจรรย์ขนาดไหน

00:16:44.000 --> 00:16:46.000
เราเดินเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วย

00:16:46.000 --> 00:16:49.000
คนที่เหมือนๆ กับฉัน
คนที่อยู่เฉยๆ ไม่ได้

00:16:49.000 --> 00:16:52.000
คนที่ต้องขยับตัวตลอดเวลาเพื่อคิด

00:16:52.000 --> 00:16:54.000
ที่นั่นสอนเต้นบัลเล่ต์ แท๊บ แจ๊ส

00:16:54.000 --> 00:16:56.000
การเต้นสมัยใหม่ และแบบร่วมสมัย

00:16:56.000 --> 00:16:59.000
เธอได้ไปคัดเลือกตัวที่ Royal Ballet School

00:16:59.000 --> 00:17:01.000
แล้วเธอก็ได้เป็นนักเต้นเดี่ยว มีอาชีพวิเศษ

00:17:01.000 --> 00:17:03.000
ที่คณะ Royal Ballet แล้วเธอก็เรียนจบ

00:17:03.000 --> 00:17:05.000
จาก The Royal Ballet School จากนั้น

00:17:05.000 --> 00:17:08.000
เธอก็เปิดบริษัทสอนเต้นรำของตัวเอง
ชื่อ The Gillian Lynne Dance Company

00:17:08.000 --> 00:17:11.000
เธอได้เจอกับ แอนดรู ลอยด์ เว๊บเบอร์ (ผู้สร้าง Phantom of the Opera)
เธอได้ร่วมงานกับเขา และมีส่วนร่วม

00:17:11.000 --> 00:17:13.000
กับละครเพลงที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

00:17:13.000 --> 00:17:18.000
ในประประวัติศาสตร์
เธอได้ให้ความสุขกับคนนับล้าน

00:17:18.000 --> 00:17:21.000
เธอกลายเป็นมหาเศรษฐี

00:17:21.000 --> 00:17:25.000
ถ้าเธอไม่ได้เจอคุณหมอคนนั้น
เธออาจได้รับยา

00:17:25.000 --> 00:17:27.000
แล้วก็บอกให้เธออยู่นิ่งๆ
สงบสติอารมณ์

NOTE Paragraph

00:17:27.000 --> 00:17:30.000
เอาล่ะ ทีนี้ผมคิดว่า (เสียงปรบมือ)
มาถึงเรื่องที่

00:17:30.000 --> 00:17:32.000
อัล กอร์ พูดเมื่อคืนก่อน

00:17:32.000 --> 00:17:35.000
เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม และที่ Rachel Carson
กล่าวถึงเรื่องของวิวัฒนาการ

00:17:35.000 --> 00:17:39.000
ผมเชื่อว่า สิ่งเดียวที่เราสามารถฝากอนาคตของเราไว้ได้คือ

00:17:39.000 --> 00:17:42.000
แนวความคิดเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมของมนุษย์

00:17:42.000 --> 00:17:46.000
เราจะต้องเริ่มต้นในการปรับเปลี่ยนวิธีการคิด

00:17:46.000 --> 00:17:48.000
เกี่ยวกับสามารถอันมหาศาล
ของความสามารถของมนุษย์

00:17:48.000 --> 00:17:52.000
ระบบการศึกษาของเรา
ได้ปลูกฝังความคิดของเราในรูปแบบที่

00:17:52.000 --> 00:17:54.000
เราใช้ทรัพยากรของเรา
เพื่อให้ได้มาเพียงผลผลิตบางอย่าง

00:17:54.000 --> 00:17:57.000
ที่ในอนาคตจะไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเราได้

00:17:57.000 --> 00:18:00.000
เราจะต้องคิดใหม่ เกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐานหลัก

00:18:00.000 --> 00:18:02.000
ในการให้การศึกษาแก่ลูกหลานของเรา

00:18:02.000 --> 00:18:06.000
ผมขอยกคำพูดหนึ่งของ Jonas Salk ที่ว่า

00:18:06.000 --> 00:18:09.000
ถ้าพวกแมลงทั้งหมดหายไปจากโลกนี้

00:18:09.000 --> 00:18:12.000
ภายใน 50 ปี ทุกชีวิตบนโลกก็จะสิ้นไป

00:18:12.000 --> 00:18:15.000
แต่หากมนุษย์หายไปจากโลกนี้

00:18:15.000 --> 00:18:19.000
ภายใน 50 ปี สิ่งมีชีวิตทุกชนิดก็จะขยายเผ่าพันธุ์ได้สมบูรณ์

00:18:19.000 --> 00:18:21.000
เขาพูดถูกนะครับ

NOTE Paragraph

00:18:21.000 --> 00:18:24.000
สิ่งที่ TED ส่งเสริม คือของขวัญจากจินตนาการของมนุษย์

00:18:24.000 --> 00:18:28.000
เราจะต้องระวังว่า เราได้ใช้ของขวัญนี้

00:18:28.000 --> 00:18:31.000
อย่างรู้ค่า และเราได้ป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องราวอย่างที่

00:18:31.000 --> 00:18:34.000
เราได้พูดถึงกันในวันนี้ และมีเพียงวิธีการเดียว

00:18:35.000 --> 00:18:38.000
ที่เราจะทำอย่างนั้นได้
คือการที่เรามองความสามารถในการคิดริเริ่มสร้างสรรค์

00:18:38.000 --> 00:18:40.000
ว่ามันมีมากมายมหาศาล

00:18:40.000 --> 00:18:43.000
และมองลูกหลานของเราว่าพวกเขามีสิ่งเหล่านั้น

00:18:43.000 --> 00:18:46.000
และหน้าที่ของเราก็คือสอนพวกเขาเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ
เพื่อที่พวกเขาจะสามารถเผชิญกับอนาคตได้

00:18:46.000 --> 00:18:49.000
พวกเราอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นอนาคตนั้น

00:18:49.000 --> 00:18:52.000
แต่ลูกหลานของเราจะได้เห็น
ดังนั้น มันเป็นหน้าที่ของพวกเรา

00:18:52.000 --> 00:18:54.000
ที่จะช่วยให้ลูกหลานของเรา
อยู่กับอนาคตนั้นได้ ขอบคุณมากครับ