Tenzij je wat kwaliteitstijd doorbracht in het International Space Station zal dit uitzicht je niet supervertrouwd zijn. Dit is de oostkust van de Verenigde Staten. Dat is New York daar beneden in de rechterbenedenhoek en er loopt een strook licht helemaal omhoog tot in Washington DC. Die steden stralen als juwelen, snelwegen tekenen webben van licht. En al dat licht is superfotogeniek. Maar er is een probleem. Dat licht is bedoeld voor de verlichting van onze trottoirs, onze straten en onze huizen. In plaats daarvan gaat het eigenlijk omhoog de hemel in, tot in het universum, waar het niemand tot enig nut is. Als ik deze foto's van de aarde zie, zie ik een milieuramp. Dat zijn geen juwelen, dat zijn tumoren. Ik ben astronoom, dus zal het waarschijnlijk voor niemand een verrassing zijn dat ik altijd al genoot van de nachtelijke hemel. Ik ben een beetje een wandelend cliché. Maar toen ik opgroeide in Minnesota, was een van mijn favoriete dingen om op een zomeravond in mijn oude Raggedy Ann-slaapzak op een veld achter mijn huis uren door te brengen met kijken naar de nachtelijke hemel. Daarvoor moest ik niet alleen de duisternis trotseren maar ook zwermen muggen. En mijn slaapzak rook ook niet al te best. (Gelach) Maar naar één bepaalde ster keek ik avond na avond. En ik maakte er een spelletje van om me zo intens op die ster te concentreren dat de rest uit mijn zicht verdween en die enkele ster het enige was dat ik zag. Ik kon die focus alleen maar vasthouden gedurende een paar vluchtige momenten. Maar als ik dat deed, kreeg ik een diep gevoel van verbondenheid met het universum -- bijna een gevoel van duizeligheid, alsof ik de ruimte in viel. Als dit gebeurde -- ik weet dat dit een beetje belachelijk klinkt -- voelde ik me tegelijkertijd onpeilbaar onbeduidend, maar ook op een vreemde manier belangrijk. Die ster waar ik avond na avond naar keek, heet Vega. Vega is de helderste ster in het sterrenbeeld Lyra, niet toevallig de naam van een van mijn honden. (Gelach) Maar deze ervaring is er niet meer. Mijn favoriete constellatie, Lyra, zou er zo uitzien vanuit Manhattan. Voor mensen die in de stad en voorstedelijke omgevingen wonen: als ze 's nachts naar buiten gaan en omhoog kijken, in plaats van vol ontzag naar de grootsheid van het heelal te kijken, zien ze vrijwel niets. Deze vale, helemaal lege, nachtelijke hemel komt natuurlijk door al het licht dat wij 's nachts produceren. Hetzelfde licht dat we vanuit de ruimte zien, schijnt tot in de atmosfeer, waar het rondstuitert en deze vormloze mist van licht veroorzaakt. En deze vormloze mist van licht heeft een naam. Hij heet lichtvervuiling. Als astronoom weet ik hoe ernstig de lichtvervuiling is door de helderheid van de sterren die ik aan de hemel kan zien. En het blijkt dat wanneer je de geheimen van de kosmos probeert te ontsluiten, het echt wel nuttig is om de kosmos te kunnen zien. En -- (Gelach) Zo is het. En dit licht dat we proberen te vinden komt van miljoenen of miljarden lichtjaren ver en is sowieso al redelijk vaag. Als astronoom heb ik daar elke dag problemen mee en, moet ik jullie zeggen, het is echt een groot probleem. Maar het probleem is veel erger dan het verlies van zomaar wat kansen om te staren naar de sterren. Bijvoorbeeld: talloze planten- en diersoorten worden erdoor beïnvloed. We zouden het kunnen hebben over zeeschildpadden of bestuivers of een van die superbelangrijke soorten die ook nog eens schattig zijn. In plaats daarvan wil ik praten over deze onopvallende purperslak. Misschien kwam je ze tegen zonder er veel aandacht aan te schenken. Maar ze zijn wel cool. In een heel jaar legt een purperslak zelden meer dan zo’n 10 meter af. Dat betekent dat wanneer ze hun prooi aanvallen, ze een snel tempo inzetten van ongeveer een millimeter per uur. En -- (Gelach) Dat valt nog mee omdat ze jagen op dingen zoals zeepokken. (Gelach) Deze purperslak leeft in het intergetijdengebied van kusten, waar ze een belangrijk deel van het ecosysteem zijn. Niet alleen zijn ze een van de meest dominante ongewervelde roofdieren, maar andere dieren zoals krabben en vogels vinden ze vrij lekker. Dat maakt dat deze arme slakken in een nogal precaire situatie verkeren, want als ze te diep in het water gaan, dan vormen krabben een bedreiging, maar als ze te ver uit het water komen, gaan vogels er een feest aan hebben. Waarom vertelt een astronoom jullie over purperslakken? Ik vraag het mezelf af. Omdat hun gedrag wordt beïnvloed door lichtvervuiling. Bijvoorbeeld: als purperslakken 's nachts aan kunstlicht worden blootgesteld, hebben ze zo'n twee keer zoveel kans om onder water een roofdier tegen te komen. En dat veroorzaakt een verhoogd risico. Een snelle ontsnapping zit er voor hen niet in. En dus deze -- (Gelach) En de andere kwestie is dat ze letterlijk bewegen met een slakkentempo. Als een populatie wordt weggevaagd, kan het tientallen jaren duren om ze aan te vullen. Dat beïnvloedt dan weer de rest van hun ecosysteem; de andere soorten zoals vogels, zeepokken en krabben. Dit is slechts een klein en slijmerig voorbeeld van hoe lichtvervuiling een cascade-effect kan ontketenen op een heel ecosysteem. Vrijwel elke soort die tot nu toe is onderzocht wordt beïnvloed door lichtvervuiling. Dat geldt ook voor de mens. Dus laten we eens praten over ons. Jullie zullen niet verrast zijn om te horen dat lichtvervuiling invloed kan hebben op jullie vermogen om goed te slapen. Misschien verbaast het je wel dat lichtvervuiling gekoppeld is aan obesitas. In een recente studie vonden ze dat lichtvervuiling tot meer dan 70 procent bijdroeg aan obesitas in 80 landen. Sterker nog, lichtvervuiling droeg daadwerkelijk ongeveer evenveel bij aan overgewicht als het eten van junkfood. En het wordt nog erger. Mensen die worden blootgesteld aan veel kunstlicht 's nachts hebben ongeveer 50 procent meer kans op borstkanker. In feite is lichtvervuiling gecorreleerd aan vormen van kanker over de hele linie. In gecontroleerde experimenten is er een direct verband tussen meer kunstlicht 's nachts en snelheid van tumorgroei. Je vraagt je misschien af hoe normaal licht kanker zou kunnen beïnvloeden. Het komt waarschijnlijk allemaal neer op het superbelangrijke hormoon melatonine, dat we over de miljoenen jaren hebben ontwikkeld om te komen tot een dag-nacht cyclus of een circadiaan ritme. Wat er gebeurt is dat wanneer het licht ’s nachts het netvlies achterin ons oog treft, het de melatonine-aanmaak kan verstoren en wanneer de melatonine-aanmaak wordt verstoord, worden een hele reeks andere chemische processen beïnvloed, zoals ook de aanmaak van oestrogeen. Als we deze chemische balans verstoren, kunnen er echt slechte dingen gebeuren. In feite zijn de gevolgen zo slecht dat het Internationaal Agentschap voor Kankeronderzoek heeft gezegd dat het verstoren van het circadiane-ritme waarschijnlijk carcinogeen is. Ik wil jullie ook laten weten dat lichtvervuiling gekoppeld is aan -- laten we eens kijken -- hoofdpijn, angst, depressie, diabetes, hart- en vaatziekten en ga maar door. Maar misschien zit je niet in over je gezondheid. We gaan allemaal toch dood, je kan net zo goed sterven in een helder verlichte kamer. (Gelach) Het feit dat je lacht met de dood is nogal verbazend. (Gelach) Je zou je nog steeds zorgen kunnen maken over geld. Het geld dat werd uitgegeven aan dat verspilde licht, en dan bedoel ik gewoon het licht dat het universum in gaat en tot niets dient, is drie miljard dollar per jaar. Dat is genoeg geld om zo’n 1.000 kwaliteitsvolle windmolens te bouwen of om het hele openbare schoolsysteem in DC meer dan twee jaar te financieren, of -- mijn favoriet, want ik wil er een, maar ik kan het me niet veroorloven -- 30.000 Tesla Model X SUV’s te kopen. (Gelach) Met het belastingkrediet voor de elektrische auto erbij. En dan zijn er nog de existentiële kosten. Ik heb geen gegevens over hoe het verliezen van het contact met onze plaats in de kosmos ons beïnvloedt. Maar ik geloof dat dit waarschijnlijk meer gevolgen heeft voor de mensheid dan enige van die andere enge statistieken die ik met jullie kan delen. En het wordt mettertijd steeds erger. De hoeveelheid lichtvervuiling verdubbelt ongeveer elke 35 jaar. Dat betekent dat binnen de komende tien jaar vrijwel de gehele oostelijke helft van de Verenigde Staten voortdurend helderder zal zijn dan de schemering. Er is nog een ander probleem met lichtvervuiling. Het probleem is veel erger dan wij met onze eigen ogen kunnen zien. Onze ogen zijn geëvolueerd om alleen maar een klein deeltje van het volledige lichtspectrum te zien. Al dat andere licht dat we niet kunnen zien, dat onzichtbare licht, heeft ook een vervuilingsprobleem. Meestal door moderne technologie: dingen zoals mobiele telefoons of auto-naar-auto radar. We hebben nu blijkbaar apparaten nodig die met elkaar kunnen praten. Al deze moderne technologie veroorzaakt sterke signalen die volledig het buitengewoon zwakke licht overstemt dat we proberen op te sporen uit de rest van het universum buiten de Aarde, dat, voor de goede orde, het grootste deel van het universum beslaat. (Gelach) En dan zijn er nog de satellieten. Satellieten vormen een probleem bij zowel zichtbare als onzichtbare golflengten. Veel particuliere bedrijven hebben plannen om tienduizenden satellieten in een baan om de aarde te brengen, waar ze het aantal zichtbare sterren aan de hemel letterlijk zullen overtreffen terwijl ze onzichtbaar licht terug naar de aarde gaan stralen. Voor astronomen zoals ik, die met onzichtbaar licht het heelal bestuderen, zal het zijn als staren naar de zon en er een verjaardagskaars achter proberen te zien. Ik wil duidelijk zijn dat er niets mis is met deze moderne technologieën. Met mobiele telefoons, satellieten of met autoradar. Over keukenapparatuur ben ik niet zo zeker. (Gelach) Ik ben niet gezwikt en heb nog geen oven die praat met mijn mobiele telefoon. Ik gebruik 's nachts lampen net als iedereen. Maar hier komt het. Sommige problemen in de wereld waar we vandaag over hoorden en waarover je gaat horen, zijn overweldigend en lijken onoplosbaar. Vervuiling met zichtbaar licht is niet zo’n probleem. Eigenlijk is het doodsimpel. Hier zijn vijf supereenvoudige dingen die je kunt doen. Gebruik geen helderder verlichting dan je nodig hebt. Gebruik geen lampen wanneer je ze niet nodig hebt. De lampen die je gebruikt: scherm ze van boven af zodat ze niet tot in de hemel schijnen. En wat led-verlichting aangaat: als je de keuze hebt, koop dan geen blauwe. Kies eerder ‘warm wit’. Led’s kopen met woorden als ‘natuurlijk licht’ of ‘daglicht’ is zeggen dat je een hekel hebt aan de ruimte. (Gelach) En tenslotte zou je ervoor kunnen pleiten. Zelfs in je lokale gemeenschap: zoek uit of er afspraken zijn, of het vriendelijker voor de nachtelijke hemel zou kunnen. Of beter, je kan zelfs pleiten op het federale niveau, door het beleefd te vragen aan onze federale ambtenaren, sommigen zijn misschien hier, om alstublieft ons zicht op het onzichtbare heelal niet te verkopen aan de hoogste bieder om het te vervuilen, want dat is eigenlijk wat er gebeurt. Nu heb ik als goede leraar huiswerk voor jullie. Als je nog nooit een echt donkere nachtelijke hemel zag, ga er dan op uit en ervaar het voor jezelf. Want als je dat niet doet, weet je niet wat je mist, en weet je niet wat de mensheid aan het verliezen is. Dank je. (Applaus)